Ο ελληνικός
καπιταλιστικός σχηματισμός βρίσκεται σε φάση αναδιάρθρωσης για το ξεπέρασμα της
κρίσης του με κύρια χαρακτηριστικά την παραπέρα μείωση της υλικής παραγωγής και
ενίσχυσης των υπηρεσιών, το βάθεμα της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και
την παράδοση θέσεων, εντός και εκτός της χώρας, της αστικής τάξης στους
προστάτες συμμάχους της.
Μια αναιμική σταθεροποίηση που επήλθε και που έχει ως
καύσιμο το αίμα και τον μόχθο της εργατικής τάξης είναι πολύ επισφαλής και
έτοιμη να καταρρεύσει με το πρώτο κύμα της διεθνούς ύφεσης που αχνοφαίνεται
στον ορίζοντα.
Η περίοδος των
λαϊκών προσδοκιών, ελπίδων, αυταπατών και αγώνων που γέννησε η κρίση και η
βάρβαρη αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση έκλεισε με το δημοψήφισμα του 2015
για να ακολουθηθεί από μια περίοδο εσωτερίκευσης, ενσωμάτωσης και αποδοχής της
ήττας όπως έδειξαν οι εκλογές του Σεπτέμβρίου
2015, η κοινωνική νηνεμία με την απουσία εργατικών και λαϊκών αγώνων που
ακολούθησε, η μακρόχρονη ανοχή από τη λαϊκή πλειοψηφία των εγκληματικών
πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος της και εναγκαλισμού του με τους φονιάδες των
λαών και των σχεδίων του στην ευρύτερη πολιτική.
Η
"κανονικότητα" της πολιτικής ζωής, αποτέλεσμα της σταθεροποίησης του
ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού, ενισχύει την ενσωμάτωση των λαϊκών μαζών
στον κλασικό κομματικό διπολισμό ως αποτέλεσμα της αποδοχής των ελάχιστων μέσων
ενίσχυσης της επιβίωσης που επιφέρει το πελατειακό σύστημα. Οι προσδοκίες
αυτές, αν και πολύ περιορισμένες, ενισχύονται από τις ονειρώξεις και τα
συμφέροντα μερίδας των μικροαστικών στρωμάτων και εδράζονται σε προηγούμενες
εμπειρίες που όμως δεν ισχύουν στη νέα φάση και γρήγορα θα διαψευστούν.
Αυτή είναι μια εξήγηση για τη νίκη της ΝΔ αλλά και της
σταθεροποίησης του ΣΥΡΙΖΑ ως ο "αντίπαλος" πόλος και εκ νέου
ενίσχυσης του δικομματισμού (71,38%) που είχε καταρρεύσει τον Μάιο του 2012.
Και οι δύο αστικοί πολιτικοί σχηματισμοί θα κάνουν ότι είναι δυνατόν να
εφαρμοστούν όλα τα προαπαιτούμενα και συμφωνηθέντα με τους πιστωτές και ξένους
συμμάχους της αστικής τάξης.
Η κυβέρνηση της ΝΔ
αντιλαμβανόμενη την ελάχιστη κοινωνική αποδοχή των εξαγγελιών της θα
προσπαθήσει να διεξάγει από την αρχή έναν blitzkrieg ενάντια στα εργατολαϊκά
συμφέροντα και γι αυτό θα χρειαστεί επικουρικά και όλη την κρατική βία και
καταστολή που θα έχει στη διάθεση της για να κάμψει τις αντιστάσεις.
Αποσταθεροποιητικός
παράγοντας για το σύστημα οι 900.000 ψηφοφόροι που δεν επανήλθαν στην κάλπη από
τις εκλογές του Μαΐου του 2012 που βρίσκονταν πιο κοντά στην περίοδο των αγώνων
στους δρόμους, η ψήφος με μισή καρδιά εκατοντάδων χιλιάδων στον ΣΥΡΙΖΑ
"για να μην έρθει ο Μητσοτάκης και η μισαλλόδοξη πολιτική που
εκφράζει", η υπόσχεση του ΚΚΕ για εργατική λαϊκή αντιπολίτευση και οι
300.000 που τη στήριξαν, η αποδεκατισμένη εκλογικά, από ΣΥΡΙΖΑ και προαναφερόμενο
δίλημμα αλλά και την υπόσχεση του ΚΚΕ, υπόλοιπη επαναστατική και κομμουνιστική
αριστερά, που αποδεικνύεται διαχρονικά εφτάψυχη και πολύ ανθεκτική ειδικά στους
δρόμους, στους χώρους δουλειάς όπου υπάρχει και στους εργατολαϊκούς αγώνες όπου
πρωτοστατεί.
Η εργατική και λαϊκή αντιπολίτευση, που είναι το ζητούμενο
για την επόμενη μέρα των νέων αντεργατικών και αντιλαϊκών επιθέσεων που είναι
το ζητούμενο από όλη την αριστερά σύμφωνα με τις προεκλογικές και όχι μόνο
δηλώσεις της, από την αριστερή ρεφορμιστική μέχρι την κατ' επιθυμία
επαναστατική και κομμουνιστική δεν πρόκειται να συγκροτηθεί με βάση τις
επικρατούσες αντιλήψεις σε όλα τα ρεύματα και πολιτικούς σχηματισμούς της,
μικρούς ή μεγάλους.
Χρειάζεται μια πλήρη
στροφή στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων, με το κοινωνικό ζήτημα και την
συγκρότηση της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της στην πρώτη γραμμή,
σύγκλιση πολιτική, προγραμματική, οργανωτική αυτής της ίδιας της τάξης, σαν μέτρο και σκοπό της
επιτυχίας, και όχι η κομματική ενίσχυση και τα πολιτικά μέτωπα ερήμην της, σαν
φάρμακο δια πάσαν νόσο. Η ενιαία έκφραση της τάξης, τουλάχιστον ενός σημαντικού
τμήματος της πρωτοπόρου στην αρχή, με θέσεις για το κοινωνικό ζήτημα, για το
σήμερα αλλά και το αύριο, με πρόγραμμα δηλαδή και για τις άμεσες διεκδικήσεις και
τη σύνδεση τους με τον ορίζοντα της κοινωνικής απελευθέρωσης στο μέλλον, με τα
δικά της ενωτικά όργανα διαμόρφωσης της πολιτικής και των διεκδικήσεων της,
όπου όσοι σήμερα ή αύριο μιλούν εξ ονόματος της να συναγωνίζονται για την
πολιτική ηγεμονία των θέσεων τους, για την καλύτερη αποτελεσματικότητα των
αγώνων και όχι στη λογική αφού δεν τα καταφέρνω εγώ ας πεθάνει η κατσίκα του
γείτονα ή ακόμη χειρότερα ας κλέψω την κατσίκα του.
Ο καθένας ας
αναλάβει τις ευθύνες του. Ας καταλάβουν όλα τα ρεύματα εργατικής αναφοράς ότι
ηττήθηκε η τάξη που θέλουν να εκφράσουν και αυτό δείχνει από τη μια μεριά την
ικανότητα του αντιπάλου και από την άλλη την ανικανότητα τους να κερδίσουν το
παιχνίδι όταν επιτέλους άρχισε να παίζεται στο γήπεδο τους, το 2010-2012 αλλά
και αργότερα.
Αυτοκριτική, βαθιά και διεξοδική αυτοκριτική λοιπόν. Οι
δικαιολογίες από τη μια καταντούν πλέον αποκρουστικές και από την άλλη το μόνο
που προσφέρουν είναι διάσωση ηγεσιών που έχουν όλες τις ευθύνες της ήττας.
Αλέξανδρος Καπακτσής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου