Πόλεμος στην Ανατολική Ουκρανία και ελληνοτουρκικές σχέσεις, του Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη

 

Η επίσκεψη του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών στην Άγκυρα και η λογομαχία με τον Τούρκο ομόλογό του καλύφθηκε διθυραμβικά από τα αστικά μέσα ενημέρωσης της χώρας. Ωστόσο, και πέρα από την επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης, για να κατανοήσουμε το πως διαμορφώνονται οι διμερείς και περιφερειακές σχέσεις στην περιοχή μας, χρειάζεται να τις εντάξουμε στην γενική εικόνα που διαμορφώνεται από τον διεθνή ιμπεριαλιστικό παράγοντα.

 ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: ΤΡΙΤΗ, 27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2021  https://www.kommon.gr

σΥΝΤΑΚΤΗΣ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΔΟΜΑΝΩΛΑΚΗΣ

Ο ρόλος της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ στην κλιμάκωση με την Ρωσία  

 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ ενίσχυσαν την ανατολική πλευρά της Συμμαχίας, μετά την  απάντηση της Ρωσίας στο φασιστικό-ιμπεριαλιστικό πραξικόπημα του Μαϊντάν με ενσωμάτωση της ρωσόφωνης περιοχής της Κριμαίας. Ωστόσο σε έκθεση του Οκτωβρίου 2019, ο πρώην Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Alexander Vershbow δήλωσε ότι η Συμμαχία είχε μείνει πίσω στη «νότια στρατηγική» της. Είναι η ίδια περίοδος κατά την οποία ο Μακρόν κάνει λόγω για «εγκεφαλικά νεκρό» ΝΑΤΟ, καθώς οι προτεραιότητες του δόγματος “Πρώτα η Αμερική” οδήγησαν τον Τραμπ στο να εκβιάζει να εκβιάσει τους συμμάχους του με περιορισμό της αμερικάνικης παρέμβασης, στοχεύοντας σε μεγαλύτερη οικονομική συμμετοχή τους στην ευρωατλαντική συμμαχία.

 

Όπως γράψαμε πρόσφατα, η νέα κυβέρνηση Μπάιντεν έχει κλιμακώσει την επιθετικότητα της κατά της Ρωσίας, με άμεσο στόχο την ανάσχεση του αγωγού North Stream 2 ρωσικής Gazprom από την Ευρώπη και την κυριαρχία το μονοπώλιο της αγοράς ενέργειας από την αμερικάνικη Big Oil. Η εμπλοκή του ΝΑΤΟ είναι απαραίτητη, καθώς μετατρέπει την σύγκρουση σε υπόθεση του συνόλου της δυτικής συμμαχίας και περιορίζει την ελευθερία στην σύναψη οικονομικών συμφωνιών των ευρωπαϊκών κρατών με την Ρωσική Ομοσπονδία. Αποδοκιμάζοντας την άρνηση του Τραμπ για τη διατλαντική συμμαχία, ο Μπάιντεν υπογράμμισε τον κρίσιμο ρόλο του ΝΑΤΟ στην εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ, γράφοντας στο Foreign Affairs πέρυσι: "Για να καταπολεμήσουμε τη ρωσική επιθετικότητα, πρέπει να διατηρήσουμε τις στρατιωτικές δυνατότητες της συμμαχίας σε εγρήγορση. Πρέπει να επιβάλουμε πραγματικό κόστος στη Ρωσία για τις παραβιάσεις των διεθνών κανόνων".

 

Στην διάσκεψη του Μονάχου τον Φεβρουάριο, ο Μπάιντεν επιβεβαίωσε την δέσμευση των ΗΠΑ στην ευρωατλαντική συμμαχία με την φράση: «Μια επίθεση σε έναν είναι επίθεση σε όλους. Αυτός είναι ο ακλόνητος όρκος μας». Στο παραπάνω φόντο, η κυβέρνηση Μπάιντεν εντείνει την ανάπτυξη του ΝΑΤΟ στα ανατολικά, προωθώντας την ένταξη της Γεωργίας και της Ουκρανίας, θέλοντας να δεσμεύσει τους συμμάχους του στην σύγκρουση κατά της Μόσχας. Η υποχώρηση της σταθερότητας στην ανατολική Μεσόγειο, αποτελεί ωστόσο ακόμα «κενό ασφαλείας» για την ιμπεριαλιστική πολιτική. 

 

Τουρκία: Ο απείθαρχος χωροφύλακας του ευρωατλαντισμού

 

Οι αμερικανοτουρκικές εντάσεις των προηγούμενων ετών είχαν να κάνουν με την αμερικάνικη υποστήριξη στις κουρδικές δυνάμεις του YPG στην Συρία και τις ανοιχτές καταγγελίες Ερντογάν για αμερικάνικο δάκτυλο στο πραξικόπημα εναντίον του  2016, με τον ίδιο να προχωρά στην προμήθεια του ρωσικού συστήματος S-400, δημιουργώντας «τρύπα» στα πολεμικά συστήματα του ΝΑΤΟ. Αυτονομούμενος από την αμερικάνικη πολιτική, εκμεταλλεύτηκε την υποχώρηση των ΗΠΑ από την περιοχή και προχώρησε σε διαπραγματεύσεις με την Μόσχα στην Συρία και το Νότιο Καύκασο. Ως αποτέλεσμα το αμερικάνικο Πεντάγωνο αποφάσισε να θέσει την Τουρκία εκτός του προγράμματος εκσυγχρονισμού των μαχητικών F35, μόλις λίγες ημέρες μετά την επίσκεψη Δένδια στην Άγκυρα. 

 

Ωστόσο, παρά το αυτονομημένο περιφερειακό της ρόλο, η Άγκυρα έχει καταφέρει να περιορίσει την Ρωσία στο Ναβόρνο-Καραμπάχ, που δέχτηκε μια ΝΑΤΟϊκή χώρα σε ρόλο επιτηρητή στα πρώην σοβιετικά εδάφη. Αυτό συμβάλει ακόμα στην πίεση κατά του Ιράν, ενισχύοντας τα αυτονομιστικά κινήματα των Αζέρων στο εσωτερικό της Ισλαμικής Επανάστασης. Τα παραπάνω οδηγούν ένα σημαντικό αμερικάνικο think tank, όπως το Atlantic Council, να γράφει πως «Η Ουκρανία μπορεί να μάθει από την πρόσφατη νίκη του Αζερμπαϊτζάν». 

 

Στο πρόσφατο ταξίδι του στην Τουρκία ο Ουκρανός πρόεδρος Βλαντιμίρ Ζελένσι, συμφώνησε με τον Ερντογάν την δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερων συναλλαγών και την ίδρυση της Πλατφόρμας της Κριμαίας με στόχο την επιστροφή της χερσονήσου υπό ουκρανική κυριαρχία. Ακόμα συμφώνησαν  νέες στρατιωτικές προμήθειες, σε συνέχεια της συνεργασίας του τουρκικού κατασκευαστή drones Baykar Makina και της Ουκρανικής Ukrspecexport. Άλλωστε, η προσομοίωση της RAND Corporation για το 2018 υποδηλώνει πως περίπτωση κλιμάκωσης με την Ρωσία, η στήριξη της Τουρκίας θα είναι κρίσιμη λόγω της ευθύνης για τα στενά στο πλαίσιο της Σύμβασης του Μοντρέ, ενώ προβλέπεται η δημιουργία ενός Κέντρου του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα.

 

 

Η Ελλάδα ως ορμητήριο πολέμου και ο πόλεμος της ενέργειας

 

Η χώρα μας εμπλέκεται επίσης στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, με την βάση drones στην Αλεξανδρούπολη να αποτελεί ορμητήριο των ιμπεριαλιστών σε περίπτωση κλιμάκωσης με την Ρωσία. Η βάση στην Σούδα όπου ελλιμενίστηκε το αεροπλανοφόρο Αϊζενχάουερ χρησιμοποιείται επίσης για τον περιορισμό της Ρωσίας από τις ανατολικές ακτές της Μεσογείου, ενώ παρέχει την δυνατότητα χτυπήματος αντιπερισπασμού σε περίπτωση κλιμάκωσης στην Ανατολική Ουκρανία. Τα αεροπλάνα που πετούν αυτές τις μέρες πάνω από τον ουρανό της Αθήνας, είναι μέρος της πολεμικής άσκησης «Ηνίοχος 21», στην οποία συμμετέχουν ένοπλες δυνάμεις από τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Γαλλία, την Ισπανία και την Ελλάδα, με στόχο την συγκέντρωση δύναμης πυρός στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου κατά της Ρωσίας.

 

Παράλληλα, η χώρα μας έχει υποδεχτεί την μεγαλύτερη απόβαση στην ιστορία της, στα πλαίσια της άσκησης «Defender Europe 2021». Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι ένοπλες δυνάμεις του ελληνικού και του τουρκικού κράτους συμμετέχουν από κοινού  σε αυτό που αποτελεί πρόβα πολέμου κατά της Ρωσίας.

 

Η σύμπραξη Exxon Mobil-Total-Ελληνικά Πετρέλαια ήδη κερδοσκοπεί μέσω δομημένων παραγώγων στη βάση μελλοντικών εσόδων. Απόρρητα έγγραφα που διέρρευσαν από την Exxon, αποδεικνύουν πως η εταιρεία σχεδιάζει να αυξήσει τις ετήσιες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, θέτοντας μια από τις μεγαλύτερες εταιρικές εκπομπές ενάντια στις διεθνείς προσπάθειες για επιβράδυνση του ρυθμού της υπερθέρμανσης του πλανήτη, με στόχο τον διπλασιασμό των κερδών της έως το 2025. Η Ελλάδα μαζί με την Αίγυπτο έχουν υλοποιήσει έργα ενεργειακής υποδομής με την υποστήριξη των Αμερικάνων και των Ευρωπαίων και με σκοπό να χρησιμεύσουν ως πύλη για περιφερειακές προμήθειες φυσικού αερίου στην Ευρώπη, απέναντι στο ρωσικό αέριο. 

 

Πως επηρεάζονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις;

 

Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ένα σταθερό δεδομένο πως όσο αυξάνουν οι εντάσεις στην περιοχή, τόσο εντείνεται η ανάγκη σταθεροποίησης της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ στην ανατολική Μεσόγειο, την οποία το αμερικάνικο Πεντάγωνο βλέπει ως ενιαίο επιχειρησιακό χώρο. Το γεγονός αυτό αναμφίβολα θα επηρεάσει τις συναινέσεις και τις αντιθέσεις ανάμεσα στο ελληνικό και το τουρκικό κράτος, καθώς οι ΗΠΑ δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να διαρραγεί το πολεμικό τους μέτωπο για τις διαφορές ανάμεσα στους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους. 

 

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, σε τηλεφωνική κλήση με τον Έλληνα πρωθυπουργό μια μέρα μετά την επέτειο της 25ης Μαρτίου, εξέφρασε την ελπίδα του για σταθερότητα στην ανατολική Μεσόγειο. Αντίστοιχα, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ σε πρόσφατη συνέντευξή του, δήλωσε:

 

«Νομίζω ότι έχουμε δει κάποια αποκλιμάκωση στην ανατολική Μεσόγειο. Πιστεύω ότι το ΝΑΤΟ διαδραματίζει έναν πολύ καλό ρόλο στην προσπάθεια αποσυμφόρησης και διασφάλισης ότι οι τομείς όπου υπάρχουν διαφωνίες, κανείς δεν αναλαμβάνει προκλητικές ενέργειες, ξεκινώντας με την Τουρκία να κρατά τα πλοία της εκτός των υδάτων ή των περιοχών που διεκδικούν άλλοι. Πρέπει απλώς να δούμε την ειρηνική επίλυση αυτών των διαφορών σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Και παρεμπιπτόντως, στο βαθμό που υπάρχουν προκλήσεις για τους πόρους, για τους φυσικούς πόρους, ξέρετε, αυτός θα έπρεπε να είναι ένας τρόπος να φέρουμε τις χώρες κοντά. Η από κοινού χρήση αυτών των πόρων, οι κοινές επενδύσεις, η εκμετάλλευσή τους, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι κάτι που ενώνει τις χώρες. Ελπίζουμε ότι αυτό ακριβώς θα συμβεί».

Μια μέρα πριν το ταξίδι του στην Άγκυρα, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών συναντήθηκε με τον πρέσβη των ΗΠΑ Τζέφρι Πάιατ με το ελληνοτουρκικό να είναι ανάμεσα στην ατζέντα της συζήτησης. Δεν υπάρχει περίπτωση τα όσα ακολούθησαν να κινούνται έξω από την έγκριση του αμερικανικού παράγοντα. 

 Πίσω από το σόου «εθνικής υπερηφάνειας», ο Ν. Δένδιας ταξίδευσε στην Τουρκία ως κλητήρας της Big Oil, για να θέσει τα όρια του στην διαπραγμάτευση που θα ακολουθήσει με το τουρκικό κεφάλαιο, με στόχο να καταστήσουν την Μεσόγειο και την Ευρώπη σε “αμερικάνικη λίμνη”.

Αλέν Μπαντιού: Να οπλιστούμε με φλογερή υπομονή!

 

Θέλω έναν κομμουνισμό που θα παραδειγματίζεται από την ιστορική εμπειρία, που θα αναπτύσσεται και θα εξελίσσεται σύμφωνα με τις αυθεντικές κομμουνιστικές αρχές, κάτι που δεν ήταν πάντα αυτονόητο.

Ο Αλέν Μπαντιού είναι Μαρξιστής φιλόσοφος, καθηγητής στο European Graduate School

Συνέντευξη στη Λίτσα Φρυδά στην εφημερίδα ΠΡΙΝ στις 18-1-2020

 https://prin.gr/2020/01/alainbadiou2/

Στο δεύτερο μέρος της συνέντευξής του στην εφημερίδα Πριν στις 18-1-2020 κατά την παρουσία του στην Ελλάδα, ο Αλέν Μπαντιού μιλά για το τέλος μιας εποχής, για την αποτυχία της πρώτης απόπειρας εφαρμογής των ιδεών του κομμουνισμού και την ανάγκη αποτίμησής της, αλλά και για την επανεφεύρεση της «κομμουνιστικής υπόθεσης» με συστηματική προετοιμασία για την επόμενη ιστορική απόπειρα, τόσο σε επίπεδο θεωρίας και ιδεών όσο και στα κινήματα, με τη δημιουργία «πολιτικών σχολών».

Στην πρόσφατη διάλεξή σας στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, αναπτύξατε την ιδέα της ισότητας ως απαραίτητης συνθήκης για την ελευθερία. Είπατε ακόμα πως ο καπιταλισμός δεν είναι ένας κόσμος ελεύθερος, γιατί είναι άνισος. Επίσης αντιπαραθέσατε το «δικαιωματικό» στο «πραγματικό». Γιατί;

Αν δούμε από κοντά τις αρχές του δικαίου που διέπουν αυτό που ονομάζουν «ανθρώπινα δικαιώματα», αντιλαμβανόμαστε πως δεν είναι ικανές [να διασφαλίσουν την ισότητα], όπως άλλωστε φανερώνει και αυτό για το οποίο μιλούσαμε πιο πάνω. Αυτά τα δικαιώματα μοιάζουν να είναι συμβατά με νόμους που κατευθύνονται ενάντια σε ολόκληρες ομάδες ανθρώπων. Ένας ξένος δεν έχει αυτομάτως τα ίδια δικαιώματα με μένα. Ακόμη και στη νομοθεσία η ισότητα είναι μάλλον φαινομενική και όχι πραγματική. Για να απολαμβάνει κανείς τα «δικαιώματα» πρέπει καταρχήν να είναι ένας «καλός» πολίτης. Αν είστε ξένος, είστε αυτομάτως ύποπτος και η ισότητα ενώπιον του νόμου δεν ισχύει για σας. Πιστεύω πως σε δεύτερο πλάνο υπάρχουν πραγματικές ανισότητες. Κι επειδή ακριβώς υπάρχουν πραγματικές ανισότητες, (οι μετανάστες) έρχονται εδώ. Αν ήταν καλά στις χώρες τους δεν θα ερχόντουσαν εδώ, θα έμεναν στις χώρες τους, όπως κι εμείς. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα πως το πρόβλημα της ισότητας ενώπιον του νόμου δεν λύνει το πρόβλημα της πραγματικής ισότητας.

Ποια θεωρείτε πως είναι η θέση της τρίτης έννοιας του τρίπτυχου συνθήματος της Γαλλικής Επανάστασης, δηλαδή της Αδελφοσύνης, στον μαρξιστικό κομμουνισμό;

Νομίζω πως ο μαρξιστικός κομμουνισμός απλά επεσήμανε πως αυτές οι τρεις λέξεις θα έπρεπε να αποτελούν μόνο μία. Πιστεύω πως αυτό που εισάγει η κομμουνιστική θεώρηση δεν είναι η απεμπόληση του συνθήματος. Το σύνθημα μπορούμε να το κρατήσουμε — εγώ το κρατώ, απλώς θα άλλαζα τη σειρά και θα έλεγα «Ισότητα, Ελευθερία, Αδελφοσύνη». Η κομμουνιστική θεώρηση κατέδειξε, απλά, πως η σύνδεση ανάμεσα στα τρία είναι θεμελιώδης. Στην αστική μορφή και αντίληψη, διαπιστώνουμε πως η ελευθερία της έκφρασης είναι πολύ σημαντική, η ισότητα είναι αμφίβολη και η αδελφοσύνη –ειλικρινά και ιδιαίτερα ανάμεσα στις τάξεις– δεν λειτουργεί και τόσο…

 Η «κομμουνιστική υπόθεση» καταλαμβάνει κυρίαρχη θέση στη σκέψη σας. Υποστηρίζετε πως πρέπει να επανεφεύρουμε τον κομμουνισμό. Ως έννοια θεωρητική, ως πολιτική πρακτική ή και τα δύο μαζί;

Ασφαλώς ο στόχος είναι να έχουμε και τα δυο μαζί. Ξέρετε, όταν πρόκειται κανείς να προτείνει έναν πολύ σημαντικό, ριζοσπαστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, πρέπει να υπάρχουν κάποιες ιδέες σχετικά με αυτό του το σχέδιο. Ακόμη και η Γαλλική Επανάσταση είχε προετοιμαστεί από τους Γάλλους φιλόσοφους, πολύ καιρό πριν ξεσπάσει. Όλοι οι πρωταγωνιστές της διάβαζαν τον Ρουσό, ήταν παθιασμένοι με τον Ρουσό. Όταν ο Μαρξ έγραψε το Μανιφέστο, δεν υπήρχε Κομμουνιστικό Κόμμα. Έγραψε το Μανιφέστο του μελλοντικού Κομμουνιστικού Κόμματος και στη συνέχεια, όλα τα κομμουνιστικά κόμματα αναφέρονταν σε αυτό. Όταν πρόκειται για νέες ιδέες που προωθούν έναν σημαντικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, είναι σίγουρο πως η πρακτική εφαρμογή τους κάποια στιγμή είναι καίριας σημασίας. Υπάρχει όμως, κάποιες φορές, μια επικίνδυνη υποτίμηση της θεωρίας και των ιδεών. Ένα σπουδαίο σχέδιο στρατηγικής στηρίζεται πάντα σε μια ισχυρή ιδέα. Θεωρώ πως η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα είναι αντίστοιχη. Η κομμουνιστική υπόθεση έχει ιστορικά εξαντληθεί, το πρώτο της πολιτικό στάδιο έχει φτάσει στο τέλος του και πρέπει να την επανεφεύρουμε, να την αναδιατυπώσουμε. Αυτό θα εκκινήσει απαραίτητα με μια συζήτηση σε επίπεδο ιδεών, αρχών, αναλύσεων κλπ. Βεβαίως και με κάποιες πρακτικές εμπειρίες, όπως είχε και ο Μαρξ. Ο Μαρξ είχε μελετήσει πολύ, χάρη στον Ένγκελς, την κατάσταση του προλεταριάτου στην Αγγλία, είχε κάνει έρευνες, γνώριζε για αρκετές απεργίες. Το ίδιο κι εμείς. Έχουμε κινήματα, μπορούμε να ερευνήσουμε αυτά τα κινήματα, μπορούμε να συμμετέχουμε, αλλά όλα αυτά για να προσπαθήσουμε να ενισχύσουμε και να κάνουμε να αναγεννηθεί μια ιδέα, η οποία –πρέπει να το παραδεχτούμε– μας λείπει.

Οι επαναστάτες σε όλον τον κόσμο απογοητεύτηκαν από την εμπειρία του «υπαρκτού σοσιαλισμού» τόσο στη Σοβιετική Ένωση και στις ανατολικές χώρες όσο και στη μαοϊκή Κίνα. Υπάρχουν πρόσφατες εμπειρίες που να σας κάνουν αισιόδοξο;

Νομίζω πως πρόσφατες εμπειρίες, αναπτυγμένες σε επίπεδο κρατικής εξουσίας, δεν υπάρχουν. Προς το παρόν βρισκόμαστε σε ένα μεσοδιάστημα. Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι μια πρώτη εφαρμογή του κομμουνισμού έδειξε τα όριά της, απέτυχε. Εμείς οφείλουμε να κάνουμε τον απολογισμό αυτής της αποτυχίας και να περάσουμε σε ένα επόμενο στάδιο, στο πραγματικό μέλλον των κομμουνιστικών ιδεών. Αυτό που μπορούμε να έχουμε είναι ένα νέο ξεκίνημα, που να είναι θεωρητικό και πρακτικό. Επομένως, καθήκον μας είναι να είμαστε παρόντες στα κινήματα, να κάνουμε την απαραίτητη προπαγάνδα στο ζήτημα της νέας κομμουνιστικής υπόθεσης και να είμαστε υπομονετικοί. Νομίζω πως το ωραιότερο αγωνιστικό σύνθημα επινοήθηκε από τον ποιητή Αρθούρο Ρεμπό, όταν είπε: «Οπλισμένοι με φλογερή υπομονή». Φλογερή υπομονή — αυτό είναι ο κομμουνισμός.Πρέπει να κρατήσουμε την ιδέα της οργάνωσης, αλλά δεν μπορεί να είναι στο πρότυπο του παραδοσιακού λενινιστικού κομμουνιστικού κόμματος

 Πιστεύετε πως ο κομμουνισμός παραμένει ένας οραματικός στόχος για την πρωτοπορία των κινημάτων σήμερα;

Δεν είναι πολύ ξεκάθαρο αν τα σημερινά κινήματα αντιπροσωπεύουν πραγματικά κάποια πρωτοπορία. Πάρτε για παράδειγμα τα «Κίτρινα Γιλέκα». Ήταν ένα πολύ μαζικό κίνημα, αλλά δεν ήταν ξεκάθαρα πρωτοπόρο. Πρωτοπορία είναι οι φορείς μιας ιδέας μέσα στο κίνημα. Ο Μαρξ το ορίζει με μεγάλη ακρίβεια στο Μανιφέστο.  Ορίζει τον ρόλο των κομμουνιστών μέσα στα κινήματα και καταδεικνύει πως αυτοί είναι εκείνοι που από το εσωτερικό τους φέρνουν ένα νέο γενικό όραμα των επαναστατικών στόχων. Αυτό είναι ένα επόμενο στάδιο. Προς το παρόν, πρέπει να κάνουμε με υπομονή μια δουλειά πολιτικής εκπαίδευσης. Γι’ αυτό πιστεύω πως η περίοδος που διανύουμε είναι μία περίοδος δημιουργίας «πολιτικών σχολών», τόσο μέσα στα κινήματα όσο και έξω από αυτά, όπου θα μαθαίνουμε όλα αυτά τα πράγματα στη νεολαία.

Έχετε πει πως «κάθε χειραφετητική πολιτική οφείλει να τελειώνει με το μοντέλο του κόμματος ή των κομμάτων, να εδραιωθεί ως πολιτική “χωρίς κόμμα”, χωρίς ωστόσο να πέφτει στο σχήμα του αναρχισμού, που δεν ήταν παρά μια μάταιη κριτική ή η εικόνα ή η σκιά των κομμουνιστικών κομμάτων». Ποιες μορφές πολιτικής οργάνωσης θα προτείνατε;

Πιστεύω πως αυτό είναι ένα κεντρικό ζήτημα. Και δύσκολο. Γιατί αυτό που χαρακτήριζε τη μορφή του κόμματος ήταν προφανώς ο κλειστός χαρακτήρας και δομή του. Αντιλαμβανόταν τον εαυτό του[το κόμμα] ως έναν κρατικό οργανισμό, ως κάτι ξεχωριστό, με έναν εμφανή διαχωρισμό ανάμεσα στα μέλη και στα μη μέλη, με ένα πρωτόκολλο εισόδου και ανέλιξης στο κόμμα, με μια λατρεία των ηγετών κλπ. Όλα αυτά αποδείχθηκαν αποτελεσματικά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο σκοπός του Λένιν, που κατά κάποιον τρόπο εκείνος που επινόησε αυτό το κόμμα, ήταν να απαντήσει στο ερώτημα «έχουμε την πιθανότητα να είμαστε νικητές, τουλάχιστον για μια φορά;». Γιατί όλος ο 19ος αιώνας ήταν η αφήγηση αιματηρών αποτυχιών όλων των εργατικών εξεγέρσεων και ο Λένιν ήταν εκείνος που ήθελε να ανατρέψει αυτήν την τάση. Είχε εξάλλου πει: «Τώρα θα ξεκινήσουμε την ιστορία των νικηφόρων επαναστάσεων». Κατά μία έννοια δε, ήταν νικηφόρες. Αυτή η νίκη, όμως, ήταν η λύση του προβλήματος της ήττας, αλλά σε ένα πραγματικό επίπεδο ήταν πολύ πιο σύνθετη, αφού δεν υπήρχε άλλο παράδειγμα. Σοσιαλιστικά κράτη απλά δεν προϋπήρχαν. Κι έτσι ήταν ένα πείραμα λίγο σκοτεινό, λίγο δύσκολο, που τελικά απέτυχε. Πρέπει, λοιπόν, να εξάγουμε συμπεράσματα από αυτό το πείραμα. Αυτό το κόμμα που είχε φτιαχτεί για τη νίκη, δεν είχε φτιαχτεί για την εξουσία. Πρέπει να πούμε πως άσκησε την εξουσία με τρόπο αυταρχικό, με έναν τρόπο απολύτως κλασικό, ήταν ένα κράτος αυταρχικό, δεσποτικό κλπ. Ο Λένιν το είχε ήδη αντιληφθεί από τη δεκαετία του ‘20. Είχε πει: «Αυτό που φτιάξαμε εδώ δεν είναι καλό». Έπειτα πέθανε. Επομένως δεν πρέπει να ξαναρχίσουμε το ίδιο πείραμα. Αυτό που εννοώ, λέγοντας κόμμα, είναι το κλασικό κομμουνιστικό κόμμα και όχι κάθε μορφή οργάνωσης. Πρέπει, λοιπόν, να βρούμε μια μορφή οργάνωσης πολύ πιο κοντινή προς τη μορφή των κινημάτων. Πιστεύω πως τα κινήματα δεν επαρκούν. Τα κινήματα δεν μπορούν να είναι νικηφόρα. Ένα αμιγές κίνημα δεν ήταν ποτέ νικηφόρο. Ακόμα και στη Γαλλική Επανάσταση, χρειάστηκε να υπάρξουν λέσχες, να υπάρξουν ηγέτες, χρειάστηκε να υπάρξει ο Ροβεσπιέρος, ο Σαιν-Ζιστ κλπ. Επομένως, πρέπει να κρατήσουμε την ιδέα της οργάνωσης, αλλά δεν μπορεί να είναι στο πρότυπο του κομμουνιστικού κόμματος. Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε. Δεν έχω δυστυχώς κάτι περισσότερο να πω, αυτό θα το μάθουμε από την εμπειρία.

Πώς φαντάζεστε μια επαναστατική κατάσταση στις μέρες μας;

Είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε επαναστατικές καταστάσεις, γιατί αν μπορούσαμε να τις φανταστούμε με ακρίβεια δεν θα ήταν τόσο νέες, ούτε τόσο επαναστατικές. Δεν θα μπορούσα να ορίσω το επαναστατικό κίνημα του μέλλοντος, γιατί ελπίζω να εκπλαγώ κι εγώ, όπως και όλος ο κόσμος. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι προφανώς χρειαζόμαστε ένα πολύ μαζικό κίνημα, γνωρίζουμε επίσης πως το κίνημα αυτό πρέπει να ενώνει διαφορετικές κατηγορίες, να μην είναι απλά κίνημα μιας μόνο κοινωνικής κατηγορίας, αλλά ένα μείγμα που, κατά βάθος, να εκφράζει με τον τρόπο του την κοινωνία στην ολότητά της. Γνωρίζουμε πως η βία είναι μια δύσκολη κατάσταση, γιατί συχνά είναι δύσκολο να τη δικαιολογήσεις. Σε όλες τις επαναστάσεις υπήρξαν στιγμές υπερβολικής και ανώφελης βίας, η οποία είχε μεγάλο κόστος. Επομένως, πιστεύω πως πρέπει να έχουμε ως αρχή ότι η αμυντική βία είναι αποδεκτή — δηλαδή, αφού τεθούν οι στόχοι του κινήματος, αν δεχτούμε επίθεση θα αμυνθούμε. Είναι αντίστοιχο με αυτό που ο Μάο έλεγε σε σχέση με τον πόλεμο: «Δεν αγαπάμε τον πόλεμο αλλά δεν πρέπει να τον φοβόμαστε». Έτσι είναι. Δεν πρέπει να αγαπάμε τη βία. Είμαι δύσπιστος απέναντι σε όσους την αγαπούν. Την γνωρίζω. Την αγάπησα κι εγώ ο ίδιος κάποτε… Πρέπει να είμαστε δύσπιστοι απέναντι στη βία.

Αγωνίζεστε για έναν νέο κομμουνισμό στην πατρίδα-κόσμο. Πώς τον αντιλαμβάνεστε;

Τον αντιλαμβάνομαι ως έναν κομμουνισμό που θα παραδειγματιζόταν από την ιστορική εμπειρία, που θα αναπτυσσόταν, θα εξελισσόταν σύμφωνα με αυθεντικές κομμουνιστικές αρχές, κάτι που δεν ήταν πάντα αυτονόητο. Για παράδειγμα, υπάρχει η αρχή της κολλεκτιβοποίησης των μονάδων παραγωγής. Είναι μια καλή αρχή. Μετά, όμως, η παραγωγή θα γίνεται με τον ίδιο τρόπο; Θα υπάρχουν εργάτες, αφεντικά, υπεύθυνοι κλπ.; Στη συνέχεια τίθεται το ζήτημα της αναδιοργάνωσης του καταμερισμού εργασίας. Αυτή η αρχή πρέπει να είναι πολύ ενεργή, κάτι που δεν συνέβαινε καθόλου στην περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης. Αντίθετα, εκεί αντέγραψαν τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας των δυτικών εργοστασίων. Επίσης, πρέπει να γίνει σεβαστή η αρχή της ισότητας. Δεν υπάρχει λόγος να έχουμε επαγγελματικά ηγετικά στελέχη, που να ζουν σε βίλες, ενώ οι μάζες των εργατών θα ζουν σε άσχημα καταλύματα. Θα πρέπει να υπάρχει μέριμνα για τη μέγιστη δυνατή ισότητα σε κάθε τομέα. Έπειτα, ο Μαρξ είχε πει ότι το κράτος, η κρατική μηχανή, θα πρέπει σιγά-σιγά να καταργηθεί. Όμως, είδαμε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, είδαμε την ενίσχυση του σοσιαλιστικού κράτους. Θα πρέπει, λοιπόν, να επαγρυπνούμε διαρκώς, ώστε οι αποφάσεις να λαμβάνονται από τοπικές επιτροπές κι όχι από ένα στρατιωτικού τύπου κεντρικό σύστημα. Αρχές υπάρχουν. Η επαναστατική κατάσταση παρέχει τη δυνατότητα αυτές οι αρχές να λειτουργούν.

Η κρίση που ξεκίνησε το 2008 απαντήθηκε από το σύστημα με πιο πολύ νεοφιλελευθερισμό. Πιστεύετε πως το ΤΙΝΑ είναι η απάντηση του καπιταλισμού στην κρίση και ίσως αυτό ανοίγει τον δρόμο για την κομμουνιστική αλλαγή;

Θα έλεγα πως αυτή η κατάσταση επιβεβαιώνει πως είμαστε πράγματι ακόμα κάτω από μια σκληρή καπιταλιστική κυριαρχία που έχει εξαπλωθεί παγκοσμίως. Η κρίση είναι φυσιολογική. Γιατί στον καπιταλισμό πάντα υπήρχαν κρίσεις. Η κρίση είναι εσωτερική αναγκαιότητα του καπιταλισμού και, επομένως, το γεγονός ότι η κρίση δίνει την ευκαιρία να ενισχυθούν περισσότερο οι κανόνες του καπιταλισμού είναι επίσης φυσιολογικό. Αυτό δεν δημιουργεί από μόνο του την ανάγκη αλλαγής του συστήματος. Το αντίθετο. Βάζει σε επιφυλακή τους καπιταλιστές που θα ενισχύσουν περισσότερο τις θέσεις τους. Το ότι αυτή η κρίση θα δημιουργήσει προβλήματα είναι γεγονός. Αλλά όσο δεν υπάρχει η ζωτικότητα μιας εναλλακτικής ιδέας, αυτά τα προβλήματα θα χειροτερεύουν. Δηλαδή, ή θα έχουμε την εμφάνιση πολιτικών καθεστώτων δικτατορικών, βίαιων και εθνικιστικών, κάτι που ήδη συμβαίνει σε πολλά κράτη ή, στη χειρότερη περίπτωση, θα έχουμε έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο.

 

Το business plan της κυβέρνησης για την ανάκαμψη της οικονομίας για έργα και μεταρρυθμίσεις αφορά την χρηματοδότηση του Ιδιωτικού τομέα με κομβικό ρόλο ασφαλώς τις Τράπεζες. Το σχέδιο των 57 δις. ευρώ φιλοδοξεί να δημιουργήσει 200.000 νέες θέσεις εργασίας αύξηση του ΑΕΠ κατά 7 ποσοστιαίες μονάδες την επόμενη εξαετία.

Γράφει ο Καράμαλης Δημήτρης

Ένας χρόνος πανδημίας πέντε μήνες σκληρού lock down πλήρη αποτυχία κυβερνητικής διαχείρισης το αποτέλεσμα από όλα αυτά πλήρη αντεργατική αναδιάρθρωση, απογοήτευση του κόσμου, φτώχεια ,ανεργία ,βία ,αστυνομοκρατία αυταρχισμός και στο τέλος ή μεγάλη ζαριά ο  εμβολιασμός.

Από την άλλη μετά την αποτυχημένη  φιέστα με τον Κάρολο και την Γιάννα για το 1821, την αποτυχία του Χρυσοχοΐδη με την καταστολή ,το φιάσκο με την Μενδώνη  φαίνεται ότι το πολιτικό σκηνικό αλλάζει αυτή την φορά  το νέο μεγάλο φαγοπότι η νέα αρπαχτή για την Ελληνική Αστική τάξη και το μεγάλο κεφάλαιο το Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης και Ανθεκτικότητας  αποτελεί ευκαιρία για τη δημιουργία ευρύτερων συναινέσεων   δηλώνει ο Μητσοτάκης και αναφέρεται προφανώς στα κόμματα του ευρωμνημονίου . «Το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης δημιουργεί μία νέα καθημερινότητα για όλους τους πολίτες» συνέχισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. «Δεν περιλαμβάνει μόνο πιστώσεις και δράσεις, αλλά σηματοδοτεί ρήξη με κατεστημένες αντιλήψεις που καθηλώνουν την οικονομία μας. Αποτελεί ένα πραγματικό εθνικό σχέδιο που πατά πάνω στις προτεραιότητες του σχεδίου Πισσαρίδη» τόνισε ο πρωθυπουργός .

Ασφαλώς πρόκειται για ένα νέο μνημόνιο που για λόγους επικοινωνιακούς λόγους αποκρύπτεται,  ένα νέο λοιπόν πρόγραμμα χρηματοδότησης του μεγάλου κεφαλαίου με επιτήρηση των θεσμών για την πορεία και υλοποίησή των στόχων αλλά και κυρώσεις με συνέχιση της δημοσιονομικής ευελιξίας και διορθωτικών αλλαγών το 2022 παρά τις αντίξοες συνθήκες. Τα παραπάνω αποτελούν   προεκλογική άλλωστε δέσμευση της ΝΔ προτεινόμενα  από την επιτροπή Πισσαρίδη  με την σύμφωνη γνώμη ΣΥΡΙΖΑ,ΚΙΝΑΛ.

Μια αξιοπρόσεκτη αλλαγή είναι ότι αυτή την φορά τα έργα θα συνδυάζονται με τις μεταρρυθμίσεις που θα γίνουν πρόκειται ασφαλώς για έργο πολύ μεγάλης εμβέλειας πολλοί αναλυτές μιλάνε για ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ.

Φρέσκο χρήμα λοιπόν (εδώ το ΕΣΠΑ παρακάμπτεται) όχι για την στήριξη των Δημοσίων Δαπανών αλλά για τις  μεγάλες Ιδιωτικές Επιχειρήσεις που θα έχουν πρόσβαση σε τράπεζες με χρηματοδότηση 50% από την ΕΕ 30% από τράπεζες και 20 % ίδια κεφάλαια  των επιχειρήσεων οι μικρομεσαίοι λοιπόν αποκλείονται δια παντός. Το κράτος θα συμμετέχει πλέον μόνο στην συγχρηματοδότηση δεν θα δίνει πλέον εγγυήσεις εάν πρώτα ξεπεραστούν τα ανυπέρβλητα προβλήματα με την απόφαση του γερμανικού κοινοβουλίου για την συμμετοχή της Γερμανίας στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης .

Υπάρχει όμως και συνέχεια ,η δημιουργία 200 χιλιάδων θέσεων εργασίας ..πόσα χρόνια το ακούμε αυτό ,αύξηση του ΑΕΠ κατά 7% τα επόμενα έξη χρόνια και η πρώτη δόση αυτού του νέου ευεργετήματα τέλη Αυγούστου πόσου 4.1 δις ευρώ περίπου.

Έργα Επενδύσεις Μεταρρυθμίσεις οι μεγάλοι στόχοι η ραχοκοκαλιά του σχεδίου.

Ένα μεγάλο μέρος του ποσού θα πάει για την ψηφιοποίηση και τον ψηφιακό  μετασχηματισμό του κράτους (πχ σύμβαση Cisco με Κεραμέως ) εδώ η δωρεάν Τηλεκπαίδευση πάει  στο κάλαθο των αχρήστων .

Θα ακολουθήσει η Πράσινη Ανάπτυξη με ανεμογεννήτριες σε κάθε βουνοκορφή και πλαγιά   ξεπούλημα ορυκτού πλούτου ( βλ. Ελληνικός Χρυσός ) επιδοτήσεις για ηλεκτροκίνητα αυτοκίνητα , εισαγωγή υγροποιημένου φυσικού αερίου το νέο deal  με τους Αμερικάνους. Ένα ακόμα παράδειγμα η  προσέλκυση επενδυτών σε υπερ-παράκτιες ΑΠΕ με σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση νέου θαλάσσιου Χωροταξικού σχεδίου .

Τι εννοούμε όμως λέγοντας διορθωτικές αλλαγές στην ελληνική κοινωνία ,πρόκειται για μια σειρά νόμων όπως ο νέος πτωχευτικός κώδικας ο νέος νόμος για το άσυλο, το νέο  περιβαλλοντικό νομοσχέδιο  και βέβαια η κορωνίδα των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων το νέο εργασιακό και ασφαλιστικό νομοσχέδιο.

Τι εννοούμε όμως λέγοντας δημοσιονομική ευελιξία  εννοούμε συνέχεια του χαρατσώματος στις φτωχές λαϊκές οικογένειες περισσότερες  φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές τους μεγαλοβιομηχάνους  και για την εκκλησία.

Τι εννοούμε λέγοντας ενεργητική πολιτική κατά της ανεργίας πρόκειται για ένα σύνολο ενεργειών  που περιλαμβάνει επιδοτούμενες θέσεις εργασίας από 75% μέχρι 100% αναστολές συμβάσεων εργασίας ,επίδομα ανεργίας 476 ευρώ τον μήνα ,προώθηση του προγράμματος  ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ όπου οι εργοδότες μπορούν να απολύσουν μέχρι 50% των εργαζομένων  όταν οι μακροχρόνιοι άνεργοι δεν πήραν ούτε ένα ευρώ σε όλη την πανδημία. Με στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ η ανεργία κυμαίνεται το δ΄ τρίμηνο του 2020 γύρω στο 16% ,ενώ μελέτη της ΓΣΕΒΕΕ μιλάει για εκτίναξη της ανεργίας πάνω από 29% τέλος του 2021 !

Και βέβαια οι τράπεζες με τον βαρυσήμαντο ρόλο ο πρωταγωνιστής σε όλο το εύρος των επενδύσεων και ο  μεγάλος ασθενής της Ελληνικής οικονομίας όπου τις ζημιές τις πληρώνουν πάντα οι εργαζόμενοι, η αρχή λοιπόν με τις ανακεφαλαιοποιήσεις από την Πειραιώς με απώλειες για το Ελληνικό δημόσιο πάνω από 2 δις ευρώ εξαιτίας της μείωσης της ονομαστικής αξίας μετοχών και τους μη εισπρακτέους τόκους του ομολογιακού δανείου .Εδώ το χρήμα θα διατίθεται από τα τραπεζικά ιδρύματα και τους διεθνούς χρηματοδοτικούς οργανισμούς στην χώρα μας το δημόσιο χρέος στα τέλη 2020  έφτασε στα 374 δις ευρώ ήτοι 222% του ΑΕΠ !

Περίπου 57,5 δις  αναμένεται να αλλάξουν χέρια μέχρι το 2026 στην αγορά η συσσωρευμένη μεγέθυνση περίπου 7% του ΑΕΠ  και 200 χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας μία απλή διαίρεση για το μέγεθος της αποτυχίας αρκεί τα 57,5 δις ευρώ διά 200.000 θέσεις εργασίας ισούται με  287 περίπου  χιλιάδες ευρώ για 1 θέση εργασίας  νέο παγκόσμιο ρεκόρ και αυτό δυστυχώς Ελληνικό !

Οι ελπίδες λοιπόν της κυβέρνησης βασίζονται στο νέο Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης όπου αρχίζει να  αχνοφαίνεται η αλλαγή πολιτικού σκηνικού με  ορατά  πλέον πολιτικά κίνητρα μέσω της έναρξης του διαλόγου για το παραπάνω σχέδιο παράλληλα με την έξοδο από την πανδημία όπου αναλόγως των  πολιτικών  εξελίξεων  υπάρχει ανοικτό και το παράθυρο των εκλογών .

Στην Ελλάδα των μνημονίων της ανεργίας της πανδημίας της φτώχειας φαίνεται δεν περισσεύει ούτε ένα ευρώ για πρόσληψη ιατρών, δασκάλων ,υγειονομικού προσωπικού δεν περισσεύει ούτε ένα ευρώ για ενίσχυση του ΕΣΥ ούτε ένα ευρώ για την στήριξη μακροχρόνιων ανέργων , νοικοκυριών και μικρομεσαίων .Φυσικά ούτε λόγος για την απαγόρευση των απολύσεων για τους χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας για την αποτυχία  διαχείρισης της και για την καταπάτηση των ατομικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών.

Όλα είναι χρήμα, εκμετάλλευση, κερδοφορία …..αυτός είναι ο καπιταλισμός.

ΑΝΑΒΡΑΣΜΟΣ ΠΑΝΤΟΥ

 

 φωτογραφία: https://tierralibertad.com/

Καμιά φορά αρκεί και μόνο  σπίθα, οι εντυπωσιακές κινητοποιήσεις  σε όγκο παλμό και αγωνιστικότητα  επανάφεραν στο προσκήνιο το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Από την Αθήνα την Θεσσαλονίκη την Πάτρα  μέχρι την Λ.Αμερική  την Ινδία την μαρτυρική Μυανμάρ αρχίζει να ξεπροβάλλει, αρχίζει να αχνοφαίνεται  ένας κόσμος έτοιμος να εκραγεί αυτή η έκρηξη οργής και θυμού δεν έγινε ξαφνικά ούτε είναι κεραυνός εν αιθρία.

Στην Ελλάδα  ο κόσμος βγήκε μαζικά παρά τις απαγορεύσεις τα lock down τις απειλές την ασυδοσία της αστυνομίας τους βασανισμούς τους εξευτελισμούς των συλληφθέντων  βροντοφώναξε  ΠΟΝΑΩ και ΩΣ ΕΔΩ ήταν ο απλός κόσμος των γειτονιών των πλατειών των μπαλκονιών οι νέοι και νέες οι φοιτητές οι άνεργοι από την άλλη μεριά η αύξηση του αυταρχισμού και της αστυνομικής βίας εμφανίζεται παντού όπου αναπτύσσονται οι λαϊκές αντιδράσεις για την αντιλαϊκή και αυταρχική πολιτική τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού.

Στην Ινδία των 1,3 δις κατοίκων εκατό  μέρες πολιόρκησαν το Ν. Δελχί κυρίως αγρότες αλλά και γυναίκες αρνούμενοι την αγροτική  μεταρρύθμιση  της κυβέρνησης .

Στην Παραγουάη με πρόσχημα την κρίση της πανδημίας εναντίον της κυβέρνηση με το σύνθημα que ‘’se vayah dodos΄΄ « Να φύγουν όλοι» !οι  διαδηλωτές πέτυχαν την παραίτηση του υπ. Υγείας Χούλιο Ματσολένι

Στο Μεξικό την ημέρα της γυναίκας  μεγάλες διαμαρτυρίες εναντίον της υποψηφιότητας του Φελίξ Σαλγάδο  που κατηγορείται για βιασμούς γυναικών. Χιλιάδε γυναίκες απέκλεισαν την προεδρική κατοικία .

Στην Αργεντινή μαζικές  διαμαρτυρίες  γυναικών στις 8 Μάρτη εναντίον των δολοφονιών και των διακρίσεων .

Στην Χιλή  ο κόσμος ξεσηκώθηκε εναντίον της νεοφασιστικής κυβέρνησης Σ.Πινιέρα

Στη μαρτυρική Μυανμάρ οι δολοφονίες 100ντάδων  διαδηλωτών των  από την  χούντα των Στρατηγών και των αυτοκρατόρων .

Στο Ισραήλ εναντίον της κυβέρνησης του Νεντανιάχου

Αλλά και στην Ευρώπη στην Γερμανία στο Λονδίνο στο Βέλγιο ενώ στον Κοπεγχάγη οι Έλληνες μετανάστες διαμαρτυρήθηκαν εναντίον της αστυνομικής αυθαιρεσίας ίδια εικόνα έξω από το κατειλημμένο  ΟDEON στο Παρίσι ενώ στο Μπρίστολ έλαβαν μέρος επεισόδια μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας για το νέο ν.σ. περί της αστυνομικής αυθαιρεσίας.

Η διαχείριση της πανδημίας η φτώχεια οι κοινωνικές ανισότητές η ψυχολογική βία η καταστολή ο περιορισμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων συνθέτουν ένα περιβάλλον ασφυκτικό. Βέβαια για όλα αυτά ελάχιστα μαθαίνουμε αφού για αυτό έχουν φροντίσει τα συστημικά ΜΜΕ στο να αποκρύπτουν μεθοδικά τα γεγονότα αφού για να καλυφθεί ένα γεγονός πρέπει να περάσουν μέρες εκτός και εάν υπάρχει νεκρός πχ τροχαίο στην βουλή .

Η νέα αυτή κατάσταση δεν αποτελεί ελληνική εξαίρεση, αλλά  είναι το νέο μοντέλο του ολοκληρωτικού  καπιταλισμού μετατρέποντας σε κανονικότητα το  καθεστώς έκτακτης ανάγκης την βία και την κρατική καταστολή. Οι συγκεκριμένες συμπεριφορές εγκαινιάζουν ένα νέο μοντέλο όσον αφορά τη σχέση τους απέναντι στα ριζοσπαστικά πολιτικά κινήματα.

Ζητούμενο πιά σήμερα σε τέτοιες στιγμές είναι η κοινωνική συνοχή η πειθαρχία που μπορεί να εξασφαλιστεί με την αυταρχική πολιτική την ενοχοποίηση αγωνιστών με την βίαιη καταστολή τους. Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ  πιστή στην παραδοσιακή ροπή προ τη βία αντλεί έμπνευση από την κρίση της πανδημίας ακολουθώντας μια αντιλαϊκή και βάρβαρη πολιτική. Βέβαια στο παρελθόν είδαμε και άλλα προοδευτικά αστικά κόμματά πχ ΚΙΝΑΛ  και ΣΥΡΙΖΑ που και μνημόνια υπέγραψαν και καταστρατήγησαν εργατικά δικαιώματα και βία  χρησιμοποίησαν   

Αυτή την κινηματική αναβάθμιση  και το κινηματικό πνεύμα θέλουν να εξαλείψουν  από την πολιτική ζωή και να το καταστήσουν ιστορικό κειμήλιο αφού οι αγώνες οι πορείες και οι συγκεντρώσεις ανάγονται σε βασική αιτία διασποράς του ιού επιχειρούν να φιμώσουν ολοκληρωτικά τις ριζοσπαστικές φωνές ελέγχοντας πλήρως το πεδίο του δημόσιου λόγου αυτό άλλωστε είναι που τρέμει ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός. Με αυτόν τον τρόπο το σύστημα επιβάλλει την πολιτική του .

Ο Ιταλός φιλόσοφος Τ. Αγκάμπεν ανέλυσε στο έργο του δύο βασικές έννοιες. Η πρώτη αφορά τη «Γυμνή ζωή», δηλαδή τη ζωή που απογυμνώνεται από κάθε προστατευτικό κέλυφος, στερείται τη συμβολική και πολιτική της σημασία και μετατρέπεται σε πεδίο άσκησης μιας ανεξέλεγκτης εξουσίας. Η δεύτερη αφορά στην «κατάσταση εξαίρεσης», δηλαδή τη σιωπηρή ανάκληση του νόμου από το ίδιο το κράτος. «Ο νόμος δεν είναι απών αλλά εκκενωμένος από την ανάγκη να τηρηθεί: η ισχύς του έγκειται στη μη εφαρμογή του»

Για τον Αγκάμπεν η «γυμνή ζωή» και η «κατάσταση εξαίρεσης» συνιστούν σύγχρονες μεθόδους συγκρότησης της κυριαρχικής αντίληψης της εξουσίας. Στην Ελλάδα  όπου η κρίση έχει ξεφύγει από τα δημοσιονομικά δεδομένα κι έχει προσλάβει οντολογικό χαρακτήρα, και οι δύο αυτές συνθήκες αποτέλεσαν αρκετές φορές το υπόβαθρο της διακυβέρνησης. Πρόκειται για θεμέλιο ενός νέου αυταρχισμού. Γιατί τι άλλο συνιστούν τα συνεχή ξεγυμνώματα των πολιτών από την Αστυνομία, πέρα από μια σαφή απόπειρα αναγωγής της κρατικής τρομοκρατίας σε κανονικότητα; Οι άνθρωποι που παραβιάζονται τα σώματα τους αυτόματα εκπίπτουν του δικαιικού συστήματος, την ίδια στιγμή που εγκλωβίζονται στην πιο άτεγκτη σφαίρα της κυριαρχίας των κρατικών λειτουργών.

Το δήθεν κράτος δικαίου καταρρέει μέσα στα αδιέξοδα του υπαρκτού καπιταλισμού που επιλέγει για να διασωθεί να κηρύξει κατάσταση πολιορκίας μέχρι να βρει τις νέες του ισορροπίες. Ο σκοπός μας είναι να οξύνουμε το ρήγμα και όχι να επουλώσουμε τις πληγές. Αυτή την στιγμή χρειάζεται πολιτική αναβάθμιση και κινητοποιήσεις χρειάζεται να ενοποιήσουμε τα αιτήματα  η καθεστωτική κρίση είναι μια ευκαιρία για μια καθολική αμφισβήτηση, μια ευκαιρία για να τεθεί η δική μας εναλλακτική λύση σε ένα καπιταλισμό που μπορεί να επιβιώνει μόνο ως χούντα. Τα δημοκρατικά δικαιώματα μπορούν να γίνουν το όχημα για το δικό μας σχέδιο και όχι για την αποκατάσταση του σάπιου και σκουριασμένου καπιταλισμού . Πραγματικά μεγάλοι στόχοι …..