Συμφωνία υπέρ του ελληνικού κεφαλαίου

Η Συμφωνία των Πρεσπών εντάσσεται στο σχεδιασμό των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ενσωμάτωση των πολύπαθων δυτικών Βαλκανίων σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Αυτό είναι προφανές και πολλές αριστερές δυνάμεις το υπογραμμίζουν. Μένουν όμως μόνο σε αυτό. Δεν βλέπουν (ή δεν θέλουν να δουν) πως αυτή η ενσωμάτωση γίνεται σε μεγάλο βαθμό με τους όρους του ελληνικού κράτους, για τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου. Η ταπεινωτική υποχρέωση της γειτονικής χώρας να αλλάξει όνομα και σύνταγμα αποτελεί σαφέστατα μια διαδικασία επιβολής του ισχυρότερου ελληνικού καπιταλισμού. Βεβαίως, όπως σε κάθε συμφωνία, η Αθήνα δεν τα πήρε όλα από τα Σκόπια, αλλά τα περισσότερα.

Το ελληνικό κεφάλαιο, ειδικά τα πιο δυναμικά του τμήματα, επιδιώκει να αναπτύξει την κερδοφορία του στη γειτονική χώρα με όρους «οικονομικής αποικίας», αλλά και σαν προγεφύρωμα για όλα τα Βαλκάνια. «Η δημιουργία ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου στην περιοχή των δυτικών Βαλκανίων ανοίγει νέες αναπτυξιακές δυνατότητες για την Ελλάδα», είπε την Πέμπτη ο Γ. Σταθάκης, τονίζοντας πως η Ελλάδα έχει την ευκαιρία να ανακτήσει την ενδοχώρα των Βαλκανίων! Το ελληνικό κεφάλαιο πατά γερά στην πΓΔΜ. Έξι επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων περιλαμβάνονται μεταξύ των 50 πιο κερδοφόρων, έχοντας το 10,7% των κερδών: τσιμεντοβιομηχανία USJEτου ομίλου TITAN, PivaraSkopje(ποτά), Aktor(κατασκευαστική), MermerenKombinat(εξόρυξη μαρμάρου), Veropoulos(σούπερ μάρκετ) και ΟΚΤΑ (πετρελαιοειδή).

Η Συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι ούτε διεθνιστική, ούτε «ξεπούλημα», εκφράζει τα επιθετικά συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και του ελληνικού κεφαλαίου, υλοποιεί την αστική εθνική στρατηγική, αλλά δυστυχώς η ρεφορμιστική Αριστερά σημαδεύει τον «αλυτρωτισμό των Σκοπιανών»…

ΠΡΙΝ

Βενεζουέλα: Ιμπεριαλιστική επέμβαση με κουίσλινγκ και «πληρεξούσιους»

Posted: January 27, 2019 

Χριστίνα Μαυροπούλου

Οι ΗΠΑ και οι «πρόθυμοι» σύμμαχοί τους στη Λατινική Αμερική, όπου συντελείται μια βαθιά αντιδραστική στροφή, επιταχύνουν την υλοποίηση του σχεδίου που έχουν καταστρώσει εδώ και πολύ καιρό. Επικρατέστερο σενάριο ο οικονομικός στραγγαλισμός της Βενεζουέλας και του λαού της, ανοιχτό παραμένει ωστόσο και το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης.

• Σε πλήρη εξέλιξη η επιχείρηση ανατροπής του Νικολάς Μαδούρο

«Κλειδί» η στάση του στρατού, ενώ ο λαός μοιάζει αποκαμωμένος από την οικονομική κρίση

Την περασμένη Τετάρτη, οι δρόμοι του Καράκας, της πρωτεύουσας της Βενεζουέλας, γέμισαν με διαδηλωτές. Ήταν η 23^ηΙανουαρίου, η επέτειος της πτώσης της τελευταίας χούντας, αυτής του Κάρλος Πέρες Χιμένες, 61 χρόνια πριν. Οι διαδηλώσεις είναι ένας ιδιότυπος «θεσμός». Μέχρι στιγμής, λοιπόν, τίποτα το ιδιαίτερο ή πρωτότυπο. Μόνο που φέτος, πιο έντονα και  πιο μαζικά από ποτέ, υπήρχαν δύο διαδηλώσεις: Από τη μία πλευρά της πόλης, αντιπολίτευση, με τα «λευκά και άσπιλα» μπλουζάκια και από την άλλη οι Τσαβίστας, κοινώς όσοι στηρίζουν την «μπολιβαριανή διαδικασία».

Κάποτε έτσι την έλεγαν, ωστόσο οι περισσότεροι, εντός και εκτός της χώρας, το έχουν ξεχάσει.  Μία «πραξικοπηματική» ενέργεια, όμως, εκ μέρους του Χουάν Γουαϊδό, του προέδρου της Εθνοσυνέλευσης και του νέου «ηγετικού» στελέχους της αντιπολίτευσης, ο οποίος με μία θεατράλε κίνηση αυτοανακηρύχτηκε, ενώπιον του πλήθους, « πρόεδρος» της Βενεζουέλας, άλλαξε τα δεδομένα. Τα διεθνή ΜΜΕ γέμισαν με εικόνες  για την «Βενεζουέλα που είναι καζάνι που βράζει», για τους «δύο προέδρους», τον Μαδούρο που «σπέρνει το χάος» και τόσα άλλα. Τεχνηέντως και ντε φάκτο, η κρίση «νομιμότητας» του προέδρου της Βενεζουέλας διεθνοποιήθηκε.

Η κίνηση του Γουαϊδό δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είναι η κλιμάκωση της εκστρατείας εκτροπής της κυβέρνησης του Νικολάς Μαδούρο που εκτυλίσσεται  χρόνια και κλιμακώνεται σταδιακά μετά την επανεκλογή του στο προεδρικό αξίωμα, τον περασμένο Μάιο. Παρά την αποχή μεγάλου τμήματος της αντιπολίτευσης οι εκλογικές διαδικασίες ελάχιστα έχουν ελάχιστα αμφισβητηθεί στο εσωτερικό (με συμμετοχή 48% επί των εγγεγραμμένων, ο Μαδούρο έλαβε το 68%, δηλαδή εξελέγη με το 32.6% επί του συνόλου του εκλογικού σώματος). Αμφισβητήθηκαν όμως από την πρώτη στιγμή από τις ΗΠΑ και την Ομάδα της Λίμα, που συστάθηκε τον Αύγουστο του 2017 με βασικό στόχο την προώθηση «μίας ειρηνικής διεξόδου στην κρίση στη Βενεζουέλα».  Πρόκειται για τους λεγόμενους «πληρεξούσιους» (proxies) των ΗΠΑ – και της ΕΕ – στην Λατινική Αμερική, μια ομάδα στην οποία συμμετέχουν 14 χώρες – Αργεντινή, Βραζιλία, Καναδάς, Χιλή, Κολομβία Κόστα Ρίκα, Γουατεμάλα, Γουϊάνα, Ονδούρα, Παναμάς, Παραγουάη, Περού, Σάντα Λουτσία και Μεξικό, το οποίο όμως, μετά την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων από τον Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ, απέχει και έχει αναγνωρίσει τον Μαδούρο.

Οι ΗΠΑ, τυπικά, δεν συμμετέχουν σε αυτό το «παραμάγαζο» του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών. Εννοείτε πως το καθοδηγούν. Για την ακρίβεια, το καθοδηγρεί η πιο δηλητηριώδης και νεοφασιστική τριπλέτα που εδράζει την Ουάσινγκτον: Ο αντιπρόεδρος Μάικ Πένς, ο πρώην επικεφαλής της CIA και νυν υπουργός Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο και ο υπεύθυνος Εθνικής Ασφαλείας, Τζον Μπόλτον.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες παίζουν προσεκτικά. Μαστίγιο και καρότο. Λαμβάνοντας υπόψη τους το βασικό: Ότι, δηλαδή, η ιστορία τους στις επεμβάσεις και πολύ βίαιες, αιματηρές ανατροπές κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική από το 1898, μόνο οργή προκαλεί, ενώ δυνητικά μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα. Κυρίως «εκρήξεις» με απρόβλεπτες συνέπειες για τα συμφέροντά τους, δεδομένου πως όλη η περιοχή είναι στα κόκκινα με το ιθαγένικο κίνημα να συνιστά αυτή την περίοδο τη μεγαλύτερη απειλή, αφού βρίσκεται στο στόχαστρο κυβερνήσεων και πολυεθνικών και πλέον συντονίζεται σε επίπεδο ηπείρου συσπειρώνοντας και μεγάλα τμήματα των λαϊκών κινημάτων των χωρών.

Στην περίπτωση ενός «πραξικοπήματος» δεν πρέπει πουθενά να βρεθούν τα «δακτυλικά αποτυπώματα» των Αμερικανών. Η «δημοκρατία» θα πρέπει να θριαμβεύσει… Έτσι, το μαστίγιο κρατούν οι πληρεξούσιοι. Και το σκηνικό κλιμακώνεται, μέρα τη μέρα.  Απειλές για νέες κυρώσεις, διεύρυνση των στόχων με τις δηλώσεις Μπόλτον που αποκάλεσε τη Βενεζουέλα, την Κούβα και τη Νικαράγουα «Τρόικα της Τυραννίας». Τα 11 από τα 14 μέλη της Ομάδας της Λίμα δηλώνουν πως στηρίζουν τον ηγέτη της αντιπολίτευσης για την έναρξη της δημοκρατικής μετάβασης στη Βενεζουέλα «προκειμένου να διεξαχθούν εκλογές το συντομότερο δυνατόν».  Η Βενεζουέλα διέκοψε διπλωματικές σχέσεις με τις ΗΠΑ και από την πλευρά τους οι ΗΠΑ συγκάλεσαν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ…

Όσο για τα σενάρια της επόμενης μέρας είναι κυρίως δύο, και τα δύο δυσοίωνα. Το πρώτο: Στρατιωτική επέμβαση, με Βραζιλία και Κολομβία σε μία τέτοια περίπτωση να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Εάν οι ΗΠΑ επιδιώκουν πραγματικά να «συριοποιήσουν» την Βενεζουέλα και την ευρύτερη περιοχή, είναι σε απόλυτη θέση να το κάνουν. Μέχρι πρότινος το σενάριο φάνταζε απίθανο – όχι πια, όμως, δεδομένης της αλλαγής των συσχετισμών στη Λατινική Αμερική.

Το δεύτερο και πιθανότερο: Αργός, βασανιστικός, τιμωρητικός στραγγαλισμός. Πώς; Σε επίπεδο οικονομίας, με ένα πλήρες εμπάργκο πετρελαίου. Ήδη οι κυρώσεις από το 2017 έχουν γονατίσει την οικονομία. Η παραγωγή πετρελαίου, λόγω των κυρώσεων βρίσκεται στα επίπεδα της δεκαετίας του ’40, έχοντας μειωθεί κατά 90% ή πάνω από ένα εκατομμύριο βαρέλια αργού ημερησίως. Και πολιτικά, με τη συνεχιζόμενη εκστρατεία διπλωματικής απομόνωσης και διεθνούς αναγνώρισης του Γουαδιό, άγνωστου εντελώς μέχρι πριν από ένα δίμηνο.

Ταυτόχρονα, άσκηση πίεσης προς το στρατό για να επέμβει εξαιτίας της λαϊκής δυσαρέσκειας και της επιδεινούμενης και αναμενόμενης ανθρωπιστικής κρίσης, με παράλληλη προσφορά ανταλλαγμάτων, όπως αμνηστεία – την οποία ο Γουαϊδό ήδη πρόσφερε στον Μαδούρο! Για την ώρα, η ηγεσία του στρατού δηλώνει πλήρη στήριξη προς την κυβέρνηση.  Το ερώτημα είναι τι ακριβώς θα πράξουν, σε μελλοντικό χρόνο και υπό τρομακτικές πιέσεις , τα «μεσαία στελέχη» και ειδικά κάποια τμήματα της αστυνομίας, όπως η SEBIN (πρώην DISIP, μυστικές υπηρεσίες), στα οποία φαίνεται πως η αντιπολίτευση έχει βάση.  Και φυσικά διαδηλώσεις. Guaribas. Έτσι ονομάστηκαν όταν πρωτοξεκίνησαν από την ομώνυμη πόλη το 2013, με« μεταφερόμενους» διαδηλωτές σε φτωχογειτονιές ώστε να σπείρουν το τρόμο και το  θάνατο.

Αυτό το εφιαλτικό σκηνικό εξυφαίνεται ώστε να αναγκαστεί η κυβέρνηση Μαδούρο να παραδοθεί. Φυσικά θύμα θα είναι ο λαός της Βενεζουέλας.

ΠΗΓΗ : εφημερίδα ΠΡΙΝ

O E.KANTONA TΣΑΚΙΖΕΙ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ

Η στιγμή που ο Ερίκ Καντονά τσάκισε, κυριολεκτικά, τον φασισμό

«Ήταν η καλύτερη στιγμή της καριέρας μου»
Στις 25 Ιανουαρίου 1995, ο θρύλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Έρικ Καντονά, έδωσε μια εντυπωσιακή κουνγκ φου κλωτσιά στον φασίστα χούλιγκαν Μάθιου Σίμονς, ο οποίος τον έβριζε με ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς κατά τη διάρκεια παιχνιδιού με την Κρίσταλ Πάλας.

Ο Σίμονς, γνωστός ακροδεξιός, στο παρελθόν είχε συμμετάσχει και σ’ άλλες επιθέσεις, μία φορά σε βάρος προπονητή. Εκείνος δεν τον είχε κλωτσήσει, τον είχε όμως αποκαλέσει «ναζιστικό απόβρασμα».
Η κλωτσιά κόστισε στον Καντονά 8 μήνες τιμωρίας με αποκλεισμό του από την αγωνιστική δράση και του αφαιρέθηκε το περιβραχιόνιο του αρχηγού στην Εθνική Γαλλίας. Έμεινε ωστόσο στην ιστορία και όπως αργότερα δήλωσε ο ίδιος, ήταν η καλύτερη στιγμή της καριέρας του

3pointmagazine.gr

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΟΧΕΛ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Να αποσυρθεί η δίωξη σε βάρος του Σοχέλ Μ. και των άλλων προσφύγων

Στις 24 Οκτώβριου του 2016 πρόσφυγες και μετανάστες/τριες που βρίσκονταν στο κέντρο κράτησης της Μόριας ξεσηκώθηκαν διαμαρτυρόμενοι για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης τους. Η αντίδραση της διοίκησης του κέντρου και της Αστυνομίας ήταν βία και καταστολή. Από τα επεισόδια εκείνης της ημέρας κάηκαν τρία κοντέινερ. Σχεδόν 2,5 χρόνια μετά η Αστυνομία σχηματίζει δικογραφία με την οποία αποδίδει κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα σε εννέα πρόσφυγες για τους οποίους όμως ουσιαστικά δεν μπορεί να στοιχειοθετήσει καμία συγκεκριμένη κατηγορία. Το μόνο επιβαρυντικό στοιχείο σε  βάρος των κατηγορουμένων είναι ορισμένες αόριστες και έωλες αναφορές αστυνομικών για την υπόθεση.

Ίσως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση αβάσιμης και αστήρικτης κατηγορίας, είναι αυτή σε βάρος του πρόσφυγα από το Μπαγκλαντές Σοχελ Μ., στον οποίο αποδίδεται κατηγορία για εμπρησμό με αποτέλεσμα να κινδυνεύει με πολυετή φυλάκιση αν καταδικαστεί. Ωστόσο στην δικογραφία δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να τον συνδέει με τα γεγονότα εκείνης της ημέρας, επίσης δεν υπάρχει καμία μαρτυρία υπαλλήλου του κέντρου κράτησης ή Αστυνομικού που να τον υποδεικνύει ως δράστη. Κι όμως το όνομα του έχει συμπεριληφθεί μεταξύ των κατηγορουμένων. Ο ίδιος αρνείται την συμμετοχή του στα γεγονότα εκείνης της ημέρας.

Ο Σοχέλ ήρθε στην Λέσβο, τον Ιούλιο του 2016  ήταν πολιτικά δραστήριος στην πατρίδα του και μέσα στο κέντρο κράτησης αγωνίζονταν για τα δικαιώματα των προσφύγων – μεταναστών/τριών. Μιλούσε δημόσια για τα δικαιώματα τους και εργάζονταν για την κοινή δράση τους ανεξάρτητα από την χώρα προέλευση τους. Αγωνίστηκε μαζί με τους κατοίκους της Λέσβου για να κλείσει το Hot Spot της Μόριας και να δοθεί η δυνατότητα σε όλους και όλες να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς τις χώρες προορισμού τους.

Η δίωξη σε βάρος του Σοχέλ είναι αβάσιμη και εκδικητική από την πλευρά του Ελληνικού κράτους, το οποίο θέλει να πατάξει κάθε κινηματική δράση από την πλευρά των προσφύγων – μεταναστών/ τριών.

Ο Συντονισμός Λέσβου για το προσφυγικό – μεταναστευτικό στέκεται στο πλευρό και των άλλων κατηγορουμένων στην υπόθεση αυτή. Ζητούμε την απόσυρση των κατηγοριών που τους βαρύνουν.

Ο Συντονισμός καταγγέλλει ως πολιτική την δίωξη του Σοχέλ Μ. ζητά την απόσυρση όλων των κατηγοριών και την αποδοχή του αιτήματος ασύλου που έχει καταθέσει.

Ο Συντονισμός Λέσβου για το προσφυγικό – μεταναστευτικό καλεί το δημοκρατικό λαό της Λέσβου να εκφράσει την συμπαράσταση του στο Σοχέλ Μ. και τους άλλους διωκόμενους πρόσφυγες αύριο Πέμπτη 24 Ιανουαρίου στις 12.00 με συγκέντρωση στο δικαστικό Μέγαρο Μυτιλήνης.

ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΦΟΔΟΥ

«Hellenic Resistance Department»: Τάγματα εφόδου πλήρως εξοπλισμένα 

Μια ακροδεξιά ομάδα πλήρως εξοπλισμένη, που λειτουργεί ως τάγμα εφόδου κι εμφανίστηκε στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, παρουσιάζει το omniatv.com. Αναδημοσιεύουμε το ρεπορτάζ.

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ  22 Ιανουαρίου 2019

• Facebook
• Twitter
• Google+
• Print
• Email

Μια ακροδεξιά ομάδα πλήρως εξοπλισμένη, που λειτουργεί ως τάγμα εφόδου και εμφανίστηκε στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, παρουσιάζει το omniatv.com. Αναδημοσιεύουμε το ρεπορτάζ:

«H εν λόγω ομάδα αυτοπροσδιορίζεται ως «Hellenic Resistance Department» και διατηρεί σελίδα «κοινότητας» στο Facebook, στην οποία και δημοσίευσε φωτογραφίες από την παρουσία μελών της στην πλατεία Συντάγματος.

Ομοιόμορφος εξοπλισμός και εμφάνιση

Τα άτομα αυτά εμφανίστηκαν από νωρίς στην Πλατεία Συντάγματος με τα διακριτικά HRD στα μπουφάν τους, μαύρα κράνη, μαύρα στρατιωτικά παντελόνια, σακίδια αλλά και ίδιου τύπου μεταξύ τους αντιασφυξιογόνες μάσκες. Μαρτυρίες που έχουμε στη διάθεσή μας τοποθετούν χρονικά την αποχώρηση της ομάδας από τον χώρο των επεισοδίων, μέσω του σταθμού μετρό Μοναστηράκι, αργά το απόγευμα.

Στις εικόνες διακρίνεται ξεκάθαρα το ομοιόμορφο της αμφίεσής τους, καθώς και η εξόφθαλμη κατοχή εμπρηστικών μηχανισμών με εύφλεκτη ύλη και εκρηκτικά. Στοιχεία που τράβηξαν την προσοχή κάποιων φωτορεπόρτερ οι οποίοι τους φωτογράφισαν σε διάφορες στιγμές, δίνοντας μας ακόμα καλύτερη εικόνα για την ενδυμασία, τις προθέσεις και τον εξοπλισμό τους.

Εμμονή με τα Εξάρχεια

Ψάχνοντας κανείς στην σελίδα «κοινότητας» που διατηρούν στο FB, μπορεί να δει φωτογραφίες από από την παρουσία μελών της ομάδας στα Εξάρχεια, με το σχόλιο:

Σε άλλη εικόνα, δημοσιευμένη στις 28 Δεκεμβρίου 2018 εικονίζονται έξω από το χώρο που στεγάζει τον σύνδεσμο του Αστέρα Εξαρχείων στον πεζόδρομο της Τσαμαδού με σχόλιο:

Εργαστήρια εκρηκτικών υλών;

Ακόμα πιο χαρακτηριστική για τον εξτρεμιστικό χαρακτήρα της είναι μια σύνθεση φωτογραφιών που η εν λόγω ομάδα έχει δημοσιεύσει και οι οποίες απεικονίζουν εργαστήριο με αντιδραστήρια, δοχεία και εργαστηριακό εξοπλισμό, ο οποίος παραπέμπει σε κατασκευή εκρηκτικών ουσιών και συνοδεύεται από το σχόλιο:

Η ομάδα αφήνει να εννοηθεί πως διατηρεί επιπλέον εργαστήρια αυτού του τύπου θυμίζοντάς μας ακροδεξιούς εξτρεμιστές άλλων χωρών των οποίων οι ενέργειες στέρησαν πολυάριθμες ζωές.

Το ερώτημα που δημιουργείται λοιπόν μετά την «πρεμιέρα» της συγκεκριμένης ομάδας ακροδεξιών εξτρεμιστών, είναι αν θα προλάβουν οι αρχές να ταυτοποιήσουν αυτά τα άτομα και να ερευνήσουν τις ενέργειες τους πριν οι έμμεσες απειλές της ομάδας γίνουν πραγματικότητα και θρηνήσουμε θύματα.

Ενημέρωση 22/01/2018 12:56: Η εν λόγω ομάδα κατέβασε το βράδυ της Δευτέρας 21/01 και μετά τη δημοσίευση του άρθρου, όλες τις σχετικές δημοσιεύσεις και φωτογραφίες που αναφέρονται παραπάνω.

Ο Ανταγωνισμός Των Μεγάλων Δυνάμεων

Ο Ανταγωνισμός Των Μεγάλων Δυνάμεων Στα Βαλκάνια Και Η Ρωσία

Posted on  Η σημασία της περιοχής των Βαλκανίων για τις σχέσεις της Ρωσίας με Ευρώπη, ΝΑΤΟ, Τουρκία και Κίνα. Οι «παίκτες» που επηρεάζουν την περιοχή και τα συμφέροντα. Η εξωτερική πολιτική της Ρωσίας και τι θα σήμαινε απόσυρση από τα Βαλκάνια.

Μια ενδιαφέρουσα μελέτη για τον ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή των Βαλκανίων και τον ρόλο της Ρωσίας δημοσιεύει το ρωσικό think tank εξωτερικής πολιτικής Russian International Affairs Council (RIAC).

Στη μελέτη επιχειρείται μια λεπτομερής εξέταση των «παικτών» που είναι παρόντες στην περιοχή και των συμφερόντων τους, περιγράφοντας το εύρος των αντιφάσεων στην περιοχή των Βαλκανίων, τα σημεία σύγκλισης και απόκλισης των διαφόρων συμφερόντων, ενώ παρουσιάζεται και η ρωσική στάση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Όπως αναφέρεται, τα τελευταία χρόνια, έχει αυξηθεί σημαντικά οικονομική, πολιτική και ιδεολογική επιρροή σημαντικών παραγόντων –κυρίως της Κίνας, της Τουρκίας και διαφόρων κρατών της Μέσης Ανατολής- στην περιοχή των Βαλκανίων, και η παρουσία πολλών παραγόντων με αποκλίνοντα συμφέροντα στην κατακερματισμένη μετά τις συγκρούσεις περιοχή των Βαλκανίων δείχνει πως η κατάσταση δεν εμπίπτει στο παράδειγμα ενός ανταγωνισμού «Ρωσίας-Δύσης» ή «Ρωσίας-Δύσης-Κίνας», αλλά ενός πολυμερούς ανταγωνισμού που θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να εξελιχθεί στην «φυσική κατάσταση της ανθρωπότητας», όπως την περιγράφει ο Thomas Hobbes (σ.τ.μ: στο βιβλίο του «Περί της φύσεως του ανθρώπου»).

Σύμφωνα με τη μελέτη, «τα Βαλκάνια είναι σημαντικά για τις σχέσεις Ρωσίας-Ευρώπης, Ρωσίας-Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ρωσίας-ΝΑΤΟ, ενώ, μελλοντικά, η περιοχή μπορεί να έχει σημασία για την αναδυόμενη αρχιτεκτονική σχέσεων με τους δυο γείτονες της Ρωσίας, την Κίνα και την Τουρκία.

Οι λαοί στην περιοχή αυτή είναι πολιτισμικά κοντά και πολιτικά φίλιοι προς τη Ρωσία και δεν βρίσκονται συγκεντρωμένοι μόνο στη Σερβία, αλλά και σε άλλες χώρες. Συνεπώς, εδώ είναι που «η στάση της Ρωσίας μπορεί να βρει την μεγαλύτερη κατανόηση και στήριξη». Ωστόσο, σύμφωνα με τη μελέτη που παρουσιάζει το RIAC, η Ρωσία δεν έχει τόση επιρροή στα Βαλκάνια όσο παρουσιάσουν τα Δυτικά ΜΜΕ.

«Η ένταξη του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ το 2017 και η επέκταση της στρατιωτικής υποδομής και των logistics της Συμμαχίας στην ‘Μακεδονία’ (σ.τ.μ, η Ρωσία αναγνωρίζει την πΓΔΜ με το συνταγματικό της όνομα) και τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη αντανακλούν τα προβλήματα και τα μειονεκτήματα της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής.

Αν την δεκαετία του 2000 έργο της Ρωσίας ήταν να «σταματήσει την επέκταση του ΝΑΤΟ», τότε η χώρα κινδυνεύει τώρα να αποτύχει στην υλοποίηση αυτού του έργου. Η συμπερίληψη της Σερβίας –στρατηγικού εταίρου της Ρωσίας- σε αυτές τις διαδικασίες περιπλέκει επιπλέον την εικόνα και καθιστά τη Ρωσία ένα «εμπόδιο» από την οπτική της ευρω-ατλαντικής ενοποίησης.

Ομοίως, η αυξανόμενη παρουσία της Τουρκίας, αρκετών Αραβικών κρατών και της Κίνας θολώνει την «ιστορική» παρουσία στην περιοχή, καθιστώντας την λιγότερο σημαντική και πιο πολύ ένα «πολιτισμικό και λαογραφικό» φαινόμενο, αν και η επιρροή της Μόσχας και εδώ δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρη».

Κατά την μελέτη, «σήμερα η ρωσική στρατηγική, η οποία βασίζεται σε μια αντιδραστική προσέγγιση και στο να ξεχωρίζει αποκλειστικούς εταίρους, μπορεί να παράσχει περιορισμένη μόνο αντίδραση στις προκλήσεις αυτές. Aυτό απαιτεί μιαανοικτή προσέγγιση που θα βασίζεται σε ένα ευρύ όραμα της περιφερειακής ανάπτυξης και της δυναμικής των αλλαγών που συντελούνται».

Τα συμφέροντα των κορυφαίων παραγόντων στα Βαλκάνια

Όπως αναφέρεται στη μελέτη που δημοσιεύεται στο RIAC, σήμερα, μπορεί να εντοπιστεί η επιρροή εννέα παραγόντων στην περιοχή των Βαλκανίων, οι οποίες διαφέρουν σε επίπεδο σπουδαιότητας, ικανοτήτων και στόχων. Οι παίκτες αυτοί χωρίζονται στην μελέτη σε τρεις κατηγορίες, τους «play makers» (αυτούς που δίνουν τον τόνο», τους «πλευρικούς παίκτες» (αυτούς που ασκούν σημαντική, αλλά μη συστημική επιρροή) και στους «role players» (ο ρόλος και το έργο των οποίων είτε είναι περιστασιακά ή δεν έχουν προβλεφθεί σωστά).

Κατά την μελέτη, είναι ξεκάθαρο πως οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Κίνα έχουν τις μεγαλύτερες ικανότητες να επηρεάσουν την κατάσταση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, και έτσι εντάσσονται στην κατηγορία των «play makers»:

ΗΠΑ

1) Ενισχύοντας την οικονομική παρουσία τους στην κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Προωθώντας εναλλακτικά ενεργειακά projects. Δημιουργώντας δικές τους αλυσίδες logistics.

2) Εδραιώνοντας νέους μηχανισμούς πολιτικής αλληλεπίδρασης στην περιοχή.

3) Διευρύνοντας την στρατιωτική τους παρουσία μέσω της δημιουργίας νέων στρατιωτικών βάσεων στην Αλβανία, στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της νοτιοανατολικής Ευρώπης. ανασυγκροτώντας τη νότια πτέρυγα του ΝΑΤΟ μελλοντικά.

Ευρωπαϊκή Ένωση

1) Προωθώντας την πολιτική σταθερότητα στην περιοχή. Διευθετώντας εδαφικές διαφορές. Εμπλεκόμενη στο παράδειγμα της ενοποίησης χωρίς όμως να δίνει εγγυήσεις για ένταξη. Αποτρέποντας τη δημιουργία ενός ευρύτερο ευρωσκεπτικιστικού μπλοκ χωρών της Κεντρικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης.

2) Μειώνοντας τον παράγοντα «εξωτερικοί παίκτες». Υπονομεύοντας την επιρροή της Ρωσίας. Σταθεροποιώντας την επιρροή της Κίνας, της Τουρκίας και των χωρών της Μέσης Ανατολής.

3) Δημιουργώντας ένα νέο οικονομικό παράδειγμα για τις χώρες της περιφέρειας που επιθυμούν να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Προωθώντας εναλλακτικά ενεργειακά projects. Δημιουργώντας μια λειτουργική διαδρομή logistics στην μεσογειακή περιοχή της Τουρκίας (Διάδρομος 10).

Κίνα

1) Επεκτείνοντας την πολιτική και οικονομική της παρουσία σε περιοχές που οι ΗΠΑ και η ΕΕ έχουν επιρροή.

2) Εφαρμόζοντας την ιδέα «Μία Ζώνη-Ένας Δρόμος». Υλοποιώντας τα σχετικά έργα υποδομής, εκσυγχρονισμού και επένδυσης.

3) Αυξάνοντας την διαμετακομιστική σημασία της περιοχής.

Παραδοσιακά, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Τουρκία και η Ρωσία έχουν μεγάλη επιρροή στην περιοχή. Λόγω της γεωγραφικής τους θέσης, καθώς και της πολιτικής και οικονομικής τους επιρροής, εντάσσονται στην κατηγορία των «πλευρικών παικτών»:

Ηνωμένο Βασίλειο

1) Προωθώντας τους δικούς του μηχανισμούς για την αλληλεπίδραση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ μέσω της ευρωπαϊκής Διαδικασίας του Βερολίνου, των αποστολών της Δύναμης του Κοσόβου (KFOR) και της Δύναμης της Ευρωπαϊκής Ένωση (EUFOR) και του Εκτελεστικού Γραφείου της Υπατης Αντιπροσωπείας στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη

2) Υπονομεύοντας την επιρροή της Ρωσίας και των «εξωτερικών παικτών».

3) Προωθώντας τα σχέδια των ΗΠΑ. Επεκτείνοντας τις ευκαιρίες για άσκηση της οικονομικής και πολιτικής επιρροής του Ηνωμένου Βασιλείου.

Τουρκία

1) Επεκτείνοντας την πολιτική της επιρροή στα Βαλκάνια: δημιουργώντας περιθώρια ελιγμού στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Κίνα και τη Ρωσία.

2) Επεκτείνοντας την πολιτιστική και οικονομική της επιρροή, «Οθωμανίζοντας»την περιοχή.

3) Προωθώντας το project Turkish Stream, εμπλεκόμενη σε διακρατικά έργα logistics, δημιουργώντας δικό της σύστημα logistics.

Ρωσία

1) Συντηρώντας την οικονομική της παρουσία στην περιοχή. Συνδεόμενη με περιφερειακά διαμετακομιστικά έργα προκειμένου να αυξήσει τον ρόλο της στην παγκόσμια οικονομία.

2) Διατηρώντας την ιστορική της πολιτική και πολιτισμική της επιρροή.

3) Απομακρυνόμενη από το συγκρουσιακό παράδειγμα, αναζητώντας μοντέλα για αλληλεπίδραση με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ χωρίς σύγκρουση.

Στην περιοχή διακρίνεται και η επιρροή της Ομάδας Βίσεγκραντ, με τη συμμετοχή της Αυστρίας, καθώς και των Αραβικών πετρελαιοπαραγωγικών χωρών, που μελλοντικά μπορεί να αποκτήσουν ρόλο «πλευρικού παίκτη», σήμερα όμως είναι μάλλον «role players»:

Η Ομάδα Βίσεγκραντ

1) Εμπλεκόμενη στη διαδικασία ενοποίησης και επιταχύνοντας την ένταξη των Βαλκανικών χωρών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μελλοντικά, δημιουργώντας μια ευρωσκεπτικιστική αντιπολίτευση εντός της Ευρωπαϊκής Ένωση.

2) Υλοποιώντας κεντροευρωπαϊκές οικονομικές και πολιτικές πρωτοβουλίες (η Πρωτοβουλία των Τριών Θαλασσών, το Ταμείο των Δυτικών Βαλκανίων).

3) Αυξάνοντας το επίπεδο προστασίας κατά των τρομοκρατικών και ανθρωπιστικών απειλών.

Οι Αραβικές πετρελαιοπαραγωγικές χώρες

1) Δημιουργώντας τους δικούς τους μηχανισμούς για την πώληση υδρογονανθράκων στη Νότια, Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη (και μέσω του Turkish Stream).

2) Διευρύνοντας την οικονομική τους παρουσία στην Ευρώπη. Εμπλεκόμενες σε διηπειρωτικά projects και projects logistics.

3) Διευρύνοντας την ανθρωπιστική και πολιτιστική τους παρουσία.

Οι επωνομαζόμενοι «μη κρατικοί παράγοντες» (Ισλαμιστές, πρόσφυγες, οργανωμένες εγκληματικές ομάδες, ημισυστημικές και μη συστημικές πολιτικές δυνάμεις) απαρτίζουν μια ξεχωριστή κατηγορία, τους «μπαλαντέρ», που μπορούν να ενεργήσουν σε συνδυασμό μεταξύ τους αλλά και να έχουν αλληλεπίδραση με τους παράγοντες κάποιας εκ των τριών άλλων κατηγοριών. Η παρουσία αυτών των «μπαλαντέρ» αυξάνει το επίπεδο της έλλειψης προβλεψιμότητας στην περιοχή:

Μη κρατικοί παράγοντες

1) Χρησιμοποιώντας περιφερειακές διαμετακομιστικές διαδρομές, δημιουργώντας διακρατικές εγκληματικές ομάδες.

2) Επεκτείνοντας τη δημογραφική και υλική βάση για τα τρομοκρατικά κινήματα· προωθώντας ριζοσπαστικές και λαϊκιστικές ιδέες

3) Προωθώντας τα συμφέροντα εξωτερικών παραγόντων χρησιμοποιώντας «έμμεσες μεθόδους».

Η εξωτερική πολιτική της Ρωσίας στα Βαλκάνια

Σύμφωνα με τη μελέτη, η εξωτερική πολιτική στα Βαλκάνια έχει υποστεί τεράστιες αλλαγές τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, κυρίως υπό την επιρροή εξωτερικών παραγόντων. Τη δεκαετία του 1990, τα Βαλκάνια βρέθηκαν στην περιφέρεια των ξένων πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων της Ρωσίας, η οποία βασίζονταν στη δημιουργία και σύσφιξη των σχέσεών της με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ.

Τα χρόνια της «ρεαλιστικής συνεργασίας» με την Ευρωπαϊκή Ένωση (κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000), η Ρωσία ήταν παρούσα στα Βαλκάνια μέσω της οικονομικής διπλωματίας. Καθώς, όμως, συσσωρεύονταν οι αντιθέσεις μεταξύ της Μόσχας και των Βρυξελλών (αρχίζοντας από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2000), τα στρατιωτικά και πολιτικά θέματα ήρθαν στο προσκήνιο, καθιστώντας ιδιαίτερα σημαντικό το πρόβλημα μιας σύγκρουσης συμφερόντων στους τομείς άμεσης επαφής (όπως η Βαλτική, η Κεντρική Ευρώπη, η Νοτιοανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια).

Όπως αναλύεται στη μελέτη, ουσιαστικά, η εξωτερική πολιτική της Ρωσίας στα Βαλκάνια βασίζεται στην αρχή της χρήσης των ελάχιστων απαιτούμενων πόρων προκειμένου να διατηρήσει μια λειτουργική ατμόσφαιρα μεταξύ των χωρών και να αποτρέψει την απώλεια των υφιστάμενων περιουσιακών  της στοιχείων.

-Θετικοί παράγοντες:

1) Οι αντικειμενικές δυσκολίες της ΕΕ στα Βαλκάνια: η διευθέτηση εδαφικών και πολιτικών διαφωνιών· ο εκσυγχρονισμός πολιτικών συστημάτων στις χώρες της περιοχής· και η δημιουργία συνθηκών για οικονομική ανάπτυξη, κοινωνική σταθερότητα και ευημερία.

2) Οι Ορθόδοξοι των Βαλκανίων δείχνουν παραδοσιακά συμπάθεια προς τη Ρωσία: στάση η οποία συντηρείται, παρά τις πολιτικές περιστάσεις.  

3) Οι επιτυχίες της Ρωσίας στην εξωτερική πολιτική: τα βήματα που έγιναν στα αρχικά στάδια της ουκρανικής κρίσης, η στρατιωτική επιχείρηση στη Συρία, η δημιουργία της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης και των ειδικών μηχανισμών για την αλληλεπίδραση με την Τουρκία, το Ιράν, την Κίνα και τις χώρες BRICS δημιουργούν για τη Ρωσία μια εικόνα «μεγάλης δύναμης» στα Βαλκάνια και μιας «παγκόσμιας εναλλακτικής» που υπερασπίζεται τις αρχές των πολλών πόλων στις διεθνείς σχέσεις. Μια άλλη πτυχή του θέματος είναι η υπερβολή σε ό,τι αφορά τον ρόλο της σημερινής Ρωσίας στα Βαλκάνια, τόσο από τους υποστηρικτές όσο και από τους επικριτές της.

4) Η επιτυχής διεξαγωγή του Παγκοσμίου Κυπέλλου, του Παγκοσμίου Φεστιβάλ Νέων και Φοιτητών και άλλων παγκόσμιων φόρουμ που πραγματοποιήθηκαν στη Ρωσία, έχουν διευρύνει σημαντικά την κατανόηση και τις ιδέες της σύγχρονης Ρωσίας ως μιας αναπτυσσόμενης και ευημερούσας πολύ-εθνοτικής χώρας.

5) Οι κοντόφθαλμες πολιτικές αποφάσεις, οι ατυχίες και τα ατοπήματα των ηγετικών κρατών της ΕΕ στις σχέσεις τους με την «βασική υποψήφια προς ένταξη» χώρα, της Σερβία: Γεγονότα όπως το σκάνδαλο στον αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ της Ελβετίας και της Σερβίας στο Παγκόσμιο Κύπελο του 2018 και η ασέβεια προς τη Σερβική αντιπροσωπεία κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων για την 100η επέτειο της νίκης των Συμμαχικών Δυνάμεων στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που πραγματοποιήθηκαν στο Παρίσι, σε συνδυασμό με τη στωική αντίδραση της Σερβικής διπλωματίας, δυσφημίζουν τις προσπάθειες για διόρθωση της αρνητικής εικόνας της ευρωατλαντικής κοινότητας στην Σερβική κοινωνία.

-Αρνητικοί παράγοντες:

1) Αδύνατο να αντιμετωπιστεί η επέκταση του ΝΑΤΟ: Η Ρωσία δεν μπορεί να δώσει απάντηση σε αυτό το ζωτικής σημασίας και ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα. Το Μαυροβούνιο έχει ήδη γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Μετά τις ριζικές αλλαγές στην κρατική υπόστασή της, η πΓΔΜ έλαβε πρόσκληση και θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ στο κοντινό μέλλον. Η ένταξη της Σερβίας στο ΝΑΤΟ δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί, όμως τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο στην επαναπροσέγγισή της με τον Οργανισμό. Η πρώτη ΝΑΤΟϊκή στρατιωτική άσκηση στη Σερβία πραγματοποιήθηκε στις 8-11 Οκτωβρίου 2018.

2) Η έλλειψη κατανόησης των πραγματικών στόχων της Μόσχας στα Βαλκάνια: Η αμερικανική και ευρωπαϊκή προπαγάνδα έχουν «κολλήσει» στη Ρωσία την «ταμπέλα» του «φθορέα». Κατά περίπτωση, αυτή η εικόνα είναι βολική για τη Μόσχα καθώς κρύβει την έλλειψη εποικοδομητικής ατζέντας, δεν απαιτεί σοβαρές δαπάνες και επιτρέπει στη Μόσχα να δείχνει πως, αν συνεχιστεί η διείσδυση στον μετασοβιετικό χώρο, η Ρωσία (υποτίθεται) πως είναι έτοιμη να δώσει μια συμμετρική απάντηση στο «μαλακό υπογάστριο» της Ευρώπης. Ωστόσο, αυτή η στάση δεν επιτρέπει στη Ρωσία να επιτύχει μια κοινή κατανόηση με τις κυβερνώσες ελίτ (που είναι κυρίως φιλοευρωπαϊκές), που φοβούνται «τοξικές» διμερείς σχέσεις. Ο χαρακτηρισμός της Μόσχας ως «φθορέα» δίνει στις Βρυξέλλες λόγους να ασκήσουν αυξανόμενη πίεση στους παραδοσιακούς εταίρους της Ρωσίας υπό το πρόσχημα της καταπολέμησης μιας «υπονομευτικής επιρροής».

3) Το πελατειακό κράτος στις οικονομικές πολιτικές, σε συνδυασμό με το χαμηλό επίπεδο εμπιστοσύνης στις πολιτικές ελίτ από την πλευρά του λαού, περιορίζει τις ευκαιρίες για τη δημιουργία μακροχρόνιων σχέσεων και για εφαρμογή οικονομικών project που θα μπορούσαν να είναι πραγματικά χρήσιμα για τον λαό. Η ιστορική ροπή των Βαλκάνιων ηγετών να ισορροπούν μεταξύ των «παγκόσμιων παικτών» υπονομεύει την επίπτωση που έχουν στη δημοσιότητα τα projects που υλοποιούνται, υποβαθμίζοντας την παρουσία της Ρωσίας από την άποψη της «ήπιας δύναμης».

4) Η συντονισμένη Ευρω-Ατλαντική θέση: Αν και τα συμφέροντα τακτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ομάδας Βίσεγκραντ μπορεί να αποκλίνουν, ωστόσο έχουν μια συντονισμένη στάση στο θέμα της ευρω-ατλαντικής ενοποίησης των Βαλκανίων. Η «Ευρωπαϊκή Επιλογή» για τη Σερβία και άλλες χώρες δεν αμφισβητείται. Αν και ο σχεδιασμός και το χρονικό πλαίσιο για την ένταξη δεν έχουν καθοριστεί, ωστόσο από το 2014 δεν έχει αφήσει σοβαρό περιθώριο συζήτησης «εναλλακτικών μορφών συνεργασίας» με τη Ρωσία και ακόμα μικρότερο περιθώριο συζήτησης για «εναλλακτική ένταξη». Συνέπεια αυτού είναι πως, αν και οικονομικά και πολιτισμικά η περιοχή βρίσκεται υπό την προοδευτικά αυξανόμενη επιρροή αρκετών παγκόσμιων παικτών (και όχι μόνον της Ρωσίας), πολιτικά η περιοχή θεωρείται ως αναπόσπαστο μέρος του Ευρω-Ατλαντικού χώρου. Αυτή η ασυμμετρία έχει συνέπειες στη σταθερή και προβλέψιμη ανάπτυξη στην περιοχή.

Η σημασία των Βαλκανίων για τη Ρωσία

Σύμφωνα με τη μελέτη, αν η Ρωσία εγκαταλείψει τα συμφέροντά της στα Βαλκάνια, τότε θα επιδεινωθεί σημαντικά η κατάστασή της στην Ευρώπη. Αν τα Βαλκάνια τελικά περάσουν στη σφαίρα επιρροής της Ευρωατλαντικής συμμαχίας, αυτό θα:

-Ολοκληρώσει τον διαχωρισμό της Ευρώπης στην «ζώνη της ΕΕ» και στην «ζώνη συνοριακής έξωσης»

-λύσει τα χέρια των Βρυξελλών και θα δημιουργούσε νέες ευκαιρίες για την επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς ανατολάς

-Αλλάξει την ισορροπία στις σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας και Ρωσίας-Κίνας

-Δημιουργήσει μια τεταμένη κατάσταση καθώς η Ρωσία θα αποκλειστεί από την αναδυόμενη δομή της διηπειρωτικής διαμετακόμισης

-Δυσφημίσει τις θετικές εξελίξεις που σημειώθηκαν το 2017-2018 στις σχέσεις της Ρωσίας με τη Βουλγαρία και τη Σερβία, θα περιέπλεκε σημαντικά το ζήτημα της αποκατάστασης των σχέσεων της Ρωσίας με την Ελλάδα και το Μαυροβούνιο και θα περιέπλεκε τη στάση της Ρωσίας ως ενός εκ των βασικών εταίρων της Ρωσίας.

Όπως τονίζεται στη μελέτη, η απόσυρση της Ρωσίας από τα Βαλκάνια σημαίνει μια απώλεια θέσης στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, που θα περιορίσει το περιθώριο ενεργειών στη Μεσόγειο. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ να ασκήσουν ακόμα μεγαλύτερη πίεση στα Υπερκαυκάσια κράτη και στη Λευκορωσία.

Η απώλεια των Βαλκανίων θα περιορίσει το περιθώριο ελιγμών της Ρωσίας στις σχέσεις της με την Τουρκία, μια χώρα που ενισχύει τη θέση της στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Η θέση της Ρωσίας στις συνομιλίες με την Κίνα θα αποδυναμωθεί. Για την Κίνα, τα Βαλκάνια είναι το τελικό σημείο στον Νέο Δρόμο του μεταξιού και μια περιοχή που είναι σχεδόν άγνωστη από την άποψη της κουλτούρας και της υποδοχής του δρόμου αυτού. Η Ρωσία θα χάσει μια περιοχή-κλειδί στον «αγωνιστικό της χώρο», κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα να συρρικνωθεί η περιοχή στην οποία έχει επιρροή.

Άννα Φαλτάιτς
Εuro2day.gr