.......ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ

Η δικτατορία, τα πραξικοπήματα αποδεικνύουν ότι η αστική τάξη δεν διστάζει, αν αυτό απαιτούν τα γενικότερα συμφέροντά της, να φτάσει στα άκρα, να αναστείλει τη "δική" της περιορισμένη "δημοκρατία", να αναστείλει τους δικούς της νόμους προκειμένου να ενταθεί η κρατική και οποιασδήποτε άλλης μορφής βία και καταστολή. Οι λόγοι που επέβαλαν τη δικτατορία δημιουργήθηκαν από τις αντιθέσεις μέσα στους κόλπους της αστικής τάξης σε συνθήκες διεθνών ανταγωνισμών που εκφράζονταν μέσα στα κέντρα της αστικής εξουσίας, τα αστικά κόμματα, το στρατό, το παλάτι. Υπήρχαν αντιθέσεις που αφορούσαν αναγκαίους για το σύστημα εκσυγχρονισμούς. Ταυτόχρονα παράγοντας που όξυνε αυτήν την κρίση ήταν το Κυπριακό, όπου επιδιωκόταν ΝΑΤΟική λύση. Το τμήμα της αστικής τάξης που είχε δύναμη στον πιο ισχυρό μηχανισμό, το στρατό, έδωσε τη δικτατορική λύση. Σημαντική δύναμη του αστικού πολιτικού κόσμου, επιδίωκαν να διαμορφωθεί μετά τη δικτατορία η ανασυγκρότηση, ο εκσυγχρονισμός και η σταθερότητα της αστικής πολιτικής εξουσίας, όπως και έγινε.

Η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός, η νεολαία δεν έχουν κανένα συμφέρον από αυτά, δε χρειάζεται να διαλέγουν με ποιον θα πάνε, αλλά να έχουν τη δική τους γραμμή ρήξης και ανατροπής συνολικά του καπιταλιστικού συστήματος.
Η εξουσία του κεφαλαίου είναι πάντα έτοιμη να κινητοποιεί τους μηχανισμούς της, τους οποίους πάντα προετοιμάζει, εάν δεν ενσωματώνει να καταστείλει το εργατικό λαϊκό κίνημα και την πρωτοπορία του. Ακόμα και μέσα στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ανταποκρίνεται καλύτερα στην ενσωμάτωση του λαού, στον εγκλωβισμό στις κυβερνητικές εναλλαγές. Αυτό που θέλουν είναι να δέχεται ο λαός και η νεολαία τη διαχείριση της φτώχειας και της μιζέριας του, τη μόνιμη ανασφάλεια, να είναι δεμένη η ζωή τους ανάλογα με την καπιταλιστική ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, ανάλογα δηλαδή με την κερδοφορία αυτών που τους εκμεταλλεύονται και τους πατάνε.

Από τη μια ο "νόμος και η τάξη" της συγκυβέρνησης που προσπαθεί να επιβάλει το σεβασμό στη νομιμότητα και από την άλλη οι αυταπάτες, η αποδιοργάνωση, η προσπάθεια μετατροπής των αγώνων σε νεροκουβαλητή μιας κυβέρνησης εντός των τειχών της ΕΕ και του καπιταλισμού, με βασικό κορμό το ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ το σύστημα αξιοποιεί ποικιλοτρόπως τη ναζιστική – εγκληματική Χρυσή Αυγή, την ανυπόστατη θεωρία των άκρων, μιλάνε για τη πολιτική βία τσουβαλιάζοντας τα πάντα αξιοποιούν προβοκάτσιες για να επιβάλουν την υποταγή στη συνοχή των καπιταλιστικού συστήματος. Παρουσιάζεται μια πλαστή εικόνα για τα χρόνια της αντιδικτατορικής πάλης και των ημερών του Νοέμβρη, με το ότι είχαν παραμεριστεί δήθεν οι αντιθέσεις, ότι όλοι μαζί πάλεψαν, ότι είχε παραμεριστεί η ιδεολογική και πολιτική διαπάλη, ότι υπήρχε μια «ομοψυχία» ενάντια στη δικτατορία. Μάλιστα αυτό το ψέμα προσπαθούν να το προσαρμόσουν και στο σήμερα. Ενώ αντίθετα για την ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα είχε μεγάλη σημασία η όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης. Είχε μεγάλη σημασία, για να προχωρήσει το κίνημα μπροστά, να ηττηθούν οι απόψεις που ήθελαν συμβιβασμό με το καθεστώς στη λογική του μικρότερου κακού.

Η γραμμή της απομάκρυνσης της χούντας, μέσω κυρίως χειρισμών και ελιγμών από τα πάνω, χωρίς το λαϊκό αγώνα, χωρίς να θιχτούν οι αιτίες και οι παράγοντες που οδήγησαν στη δικτατορία να αποκαλυφτεί και να μην εγκλωβιστεί το κίνημα στο πείραμα της "φιλελευθεροποίησης" που επιχείρησαν με το δημοψήφισμα για την κατάργηση της βασιλείας και την κυβέρνηση Μαρκεζίνη, η οποία είχε υποσχεθεί διενέργεια εκλογών το Φλεβάρη του '74. Αυτή ήταν μια μασκαρεμένη παραλλαγή της δικτατορίας.

Η προσπάθεια να κρυφτεί ο ταξικός χαρακτήρας της στρατιωτικής δικτατορίας, ότι είναι ακόμα μια μορφή διακυβέρνησης της πολιτικής εξουσίας των μονοπωλίων, γίνεται και από μια άλλη σκοπιά, από αυτήν της υπεράσπισής της. Είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν έλειψαν οι φωνές, από άμεσους συνεργάτες, τιμητές και θιασώτες της στρατιωτικής δικτατορίας μέρος των οποίων είναι και η φασιστική Χρυσή Αυγή. Συνδυάζουν τα παραμιλήματα και τις φαντασιώσεις στα όρια ψυχικών διαταραχών για το ότι δεν υπήρξε ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου και ότι δεν υπήρχαν δολοφονημένοι επί δικτατορίας , με το ότι η χούντα βοήθησε το λαό, ο Παπαδόπουλος πέθανε στην ψάθα, για να στηρίξουν ότι αφού υπάρχουν ανήθικοι πολιτικοί, ένας Παπαδόπουλος χρειάζεται. Βέβαια, πέρα από τις κινήσεις του καθεστώτος,για να εξασφαλίσει συμμαχίες ιδιαίτερα με μικροαστικά στρώματα και της αξιοποίησης της μέχρι τότε καπιταλιστικής ανάπτυξης, υπηρέτησε με ταξικό πάθος τα γενικά συμφέροντα της πλουτοκρατίας και ειδικά τμήματά της, όπως καπιταλιστές στον κλάδο της ενέργειας, εφοπλιστές, βιομήχανους, μεγαλοεπιχειρηματίες στον κλάδο του τουρισμού. Με πολλούς είχε ιδιαίτερα προσωπικές σχέσεις και αντίστοιχη στήριξη όπως με τον μεγαλοεπιχειρηματία Τομ Πάππας κι άλλα γνωστά τζάκια. Όχι απλά δεν έλειψαν οι διάφορες συμβάσεις με μονοπωλιακούς ομίλους, δίνοντάς τους ζεστό χρήμα, αλλά δεν έλειψαν και οι ανεπίσημες επιχειρηματικές λοβιτούρες, τα γνωστά σκάνδαλα της χούντας, όπως η υπόθεση με τα σάπια κρέατα από την Αργεντινή. Αποδεικνύοντας ότι στο καπιταλιστικό σύστημα, που έχει ως βασικό νόμο τη δημιουργία κέρδους, ο παρασιτισμός, οι ανεπίσημες επιχειρηματικές δραστηριότητες, τα σκάνδαλα υπάρχουν στη φύση του σε όλες τις μορφές διακυβέρνησης και τότε και σήμερα. Το 1967, οι πρωτεργάτες που επέβαλαν τη δικτατορία, την αιτιολόγησαν στο όνομα του "κομμουνιστικού κινδύνου". Η αλήθεια είναι ότι τέτοιος άμεσος κίνδυνος δεν υπήρχε για την αστική τάξη και τους συμμάχους της. Υπήρχε μια σχετική άνοδος του λαϊκού κινήματος, αλλά χωρίς να τους ανησυχεί. Βέβαια, το ΚΚΕ ήταν παράνομο και η κομμουνιστική ιδεολογία υπό διωγμό. Ο αντικομουνισμός ήταν επίσημη ιδεολογία της στρατιωτικής δικτατορίας, αλλά και του κράτους και των αστικών κομμάτων που έστρωσαν το δρόμο για την επιβολή της.

Επιβεβαιώθηκε για ακόμα μια φορά ότι ο αντικομουνισμός είναι πάντα ο προπομπός για μέτρα και σχεδιασμούς ενάντια στο λαό. Μιας και η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, η δράση των κομμουνιστών είναι ο πιο γνήσιος λαϊκός αγώνας, είναι αυτή που θέλουν να βγάλουν από τη μέση για να τσακίζουν ανεμπόδιστα το λαό. Ενώ και σήμερα στην ΕΕ είναι επίσημη ιδεολογία ο αντικομουνισμός, η ανιστόρητη και επικίνδυνη ταύτιση του φασισμού με το σοσιαλισμό, δηλαδή με την κοινωνία της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που με τεράστιες θυσίες τσάκισε τις ορδές του Χίτλερ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που για να την προωθήσει δίνει και ένα σκασμό λεφτά μέσα από διάφορα προγράμματα. Ενώ σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης παίρνουν μέχρι και σύνταξη μέλη των δολοφόνων ναζιστών Eς Eς. Το ίδιο επικίνδυνη και χωρίς καμία σχέση με την πραγματικότητα είναι η θεωρία των άκρων. Αξιοποιείται για να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα, να ταυτίσει τη μαζική λαϊκή πάλη με την εγκληματική δράση των φασιστών της ΧΑ. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ και πουθενά γεγονότα σαν το Πολυτεχνείο δεν δημιουργήθηκαν από το πουθενά. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να σχεδιάσει στα χαρτιά πότε και με ποια μορφή θα εκδηλωθούν οι μελλοντικές λαϊκές εξεγέρσεις, ούτε τον κρίκο των προβλημάτων που θα πυροδοτήσουν την έναρξη. Ούτε μπορεί να είναι προκαθορισμένη η νίκη. Όταν διαμορφώνονται οι συνθήκες, ο συσχετισμός κρίνεται την ώρα της μάχης.

Όταν εκδηλώθηκε η δικτατορία το λαϊκό κίνημα δεν είχε την ετοιμότητα και τον προσανατολισμό να αντιδράσει. Παρά και ότι οι φημολογίες ήταν έντονες από καιρό. Αυτό δεν σήμαινε ότι σίγουρα θα μπορούσε να την αποτρέψει και βέβαια κανένας αγώνας δεν μπορεί να ξεκινήσει έχοντας εξασφαλισμένη την επιτυχία του. Όχι απλά δεν ήταν έτοιμο αλλά κυριαρχούσαν αυταπάτες σε όλα τα επίπεδα. Τη μέρα που ξεκίνησε η δικτατορία η "Αυγή", που τότε ήταν το δημοσιογραφικό όργανο της ΕΔΑ -κόμμα στο οποίο συμμετείχαν και οι κομμουνιστές τις δεκαετίες '50 και '60 για όσους δεν έτυχε να γνωρίζουν- είχε άρθρο με τίτλο "Γιατί δεν θα γίνει δικτατορία".

Ο λαϊκός ξεσηκωμός το Νοέμβρη του '73 ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία εμπλουτίστηκε με συνθήματα ενάντια στο ΝΑΤΟ και τις βάσεις των ΗΠΑ στη χώρα. Το μήνυμα ήταν πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιιμπεριαλιστικό. Ήταν πράξη που πήρε τα χαρακτηριστικά οργανωμένης ανυπακοής και απειθαρχίας στο καθεστώς.Ο στόχος όμως παρέμεινε περιορισμένος. Ανατροπή της στρατιωτικής δικτατορίας και αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δηλαδή αντικατάσταση μιας μορφής της αστικής εξουσίας με μια άλλη. Σ' αυτό συνέκλιναν διάφορες πολιτικές δυνάμεις ακόμη και της αριστεράς αν και είχαν διαφορές, υπήρχε διαπάλη τόσο για τις πολιτικές επιδιώξεις όσο και στα μέσα πάλης.

Υπήρχε η αντίληψη ότι μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού με ένα "μεταβατικό πρόγραμμα" μπορεί να ανοίξει την επαναστατική διαδικασία, να διαπαιδαγωγήσει επαναστατικά την εργατική τάξη. Από τη μια κάτι τέτοιο τελικά δεν επιβεβαιώθηκε πουθενά στον κόσμο. Δηλαδή ότι ανάμεσα στην αστική εξουσία και την εργατική μπορεί να υπάρχει κάτι ενδιάμεσο. Πολύ περισσότερο δεν επιβεβαιώθηκε πουθενά ότι μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την εργατική εξουσία, που προϋποθέτει τσάκισμα του αστικού κράτους από τις επαναστατημένες μάζες και των μηχανισμών του, μέρος των οποίων είναι και οι κυβερνήσεις, ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα διαπαιδαγωγήσει επαναστατικά την εργατική τάξη.

Το Πολυτεχνείο δεν ήταν απλά ένα μαζικό και μαχητικό ξέσπασμα. Εξελίχθηκε σε μια αποφασιστική, αιματηρή σύγκρουση με τη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία, με νεκρούς, τραυματίες. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου έγινε πόλος συσπείρωσης και κινητοποίησης ευρύτατων λαϊκών μαζών και νεολαίας. Δεν περιορίστηκε σε φοιτητές. Δίπλα στην κύρια μορφή, την κατάληψη ως αποτέλεσμα της ενεργητικής συμμετοχής του λαού, ξεδιπλώθηκαν μια πληθώρα μορφών πάλης. Η λαϊκή αυτενέργεια και πρωτοβουλία έδωσαν δυναμισμό, πρωτοτυπία και πολυμορφία στον αγώνα και όλα τα χαρακτηριστικά ενός γνήσιου λαϊκού ανατρεπτικού κινήματος.

Η κατάληψη επιβλήθηκε από τα ίδια τα γεγονότα που ξετυλίγονταν από την Τετάρτη το πρωί στις 14 Νοέμβρη μέσα στις σχολές. Δεν προέκυψε ως σχέδιο κανενός, ήταν όμως αποτέλεσμα όλων των στοιχείων που αναφέραμε. Το οργανωμένο στοιχείο ήταν αυτό που τη διατήρησε, την οργάνωσε με πομπό, διάφορες επιτροπές, περιφρούρηση και τη μετέτρεψε σε κέντρο παλλαϊκής κινητοποίησης.

Τέτοια πείρα υπήρχε στο φοιτητικό κίνημα όπως με τη 48ωρη κατάληψη της Νομικής το Φλεβάρη του '73 που τη μετέτρεψε σε διαδήλωση. Απασχολούσε όλες τις πολιτικές δυνάμεις μέσα στο Πολυτεχνείο. Δεν εξασφαλίστηκε όμως. Αυτό δεν αφορά δισταγμούς και φόβο για αποφασιστικές συγκρούσεις αλλά την εξασφάλιση της συνέχειας, της κλιμάκωσης, που σήμαινε και πιο αποφασιστική σύγκρουση. Αυτό δεν έρχεται καθόλου σε αντίθεση, δεν μειώνει καθόλου το πραγματικά μεγάλο παράδειγμα ανδρείας και ηρωισμού αυτών που έμειναν, αυτών που έπεσαν, με το ότι το Πολυτεχνείο ήταν η αρχή του τέλους της δικτατορίας.

Είναι γενικό συμπέρασμα ότι χωρίς την επίδραση των επαναστατικών ιδεών της ταξικής πάλης, τη συμμετοχή της σε αυτή, χωρίς κοινό βηματισμό με την εργατική τάξη και τους συμμάχους της το κίνημα της νεολαίας από μόνο του δεν μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπές.

Είμαστε σίγουροι ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας μιας καινούριας ανόδου του επαναστατικού κινήματος και μιας νέας σειράς κοινωνικών επαναστάσεων. Αυτή η πορεία δεν αλλάζει παρά τους σημερινούς συσχετισμούς, παρά την αντεπανάσταση, την ανατροπή της πρώτης προσπάθειας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον μέλλον, θα πνιγεί από τις ίδιες τις αντιθέσεις του και τη δράση των επαναστατικών μαζών που θα δυναμώσουν. Οι νέοι και οι νέες που βιώνουν τις συνέπειες της κρίσης και θα πυκνώνουν τις γραμμές της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού, θα πυκνώσουν και τις στρατιές της επανάστασης. Σ' αυτόν τον αγώνα δεν περισσεύει κανένας.