ΣΙΝΕΜΑ

Ψυχρός Πόλεμος: ένα μελαγχολικό τζαζ τραγούδι για έναν έρωτα στα χρόνια του υπαρκτού σοσιαλισμού

Έφη Καραχάλιου

Η νέα ταινία του Πάβελ Παβλικόφσκι αφηγείται την ιστορία δυο ανθρώπων μέσα από ένα στυλιζαρισμένο ασπρόμαυρο δράμα που τοποθετείται στην διχασμένη μεταπολεμική Ευρώπη του 1950.

Στη φολκλόρ επαρχία της Πολωνίας λαμβάνουν χώρα κάποιες ακροάσεις για μια μουσικοχορευτική παράσταση. Εκεί γνωρίζονται ο κεντρικός υπεύθυνος της παράστασης και μουσικοσυνθέτης Βίκτορ με την υποψήφια τραγουδίστρια Ζούλα, η οποία τελικά θα κερδίσει τον κεντρικό ρόλο μαζί με τον ίδιο. Μέσα από την αλληλεπίδρασή τους συγκρούεται ο μικροαστικός καλλιτεχνικός κόσμος που επηρεάζεται από την «απαγορευμένη» Δύση της τζαζ και του υπαρξισμού με τις εργατικές αγροτικές οικογένειες που εκπροσωπούσαν την προφορική παράδοση. Έτσι ο Βίκτορ νιώθει να ασφυκτιά κοινωνικά και καλλιτεχνικά, καθώς η χώρα είναι υπό σοβιετική επιρροή σε αντίστιξη με τη Ζούλα που με το απλό, καθημερινό παρουσιαστικό και το αυθεντικό, ακατέργαστο ακόμα ταλέντο γνωρίζει σταδιακά την καταξίωση μέσα στον θίασο.

Η μεταξύ τους σχέση ταλαντεύεται γύρω από προσωπικές επιθυμίες, αλλά μοιάζει να υποκύπτει αρχικά σε μικροεγωισμούς που οδηγούν σε απομάκρυνση. Μέσα σε ένα διάστημα δεκαπέντε χρόνων που διατρέχει η ταινία, οι δυο τους, όντας σε μόνιμη αναζήτηση του άλλου τους μισού, είναι καταδικασμένοι να ξανασυναντιούνται σε διάσπαρτα μέρη της Ευρώπης, υπό το διακριτό όριο του σιδηρού παραπετάσματος. Η κριτική στο μεταπολεμικό καθεστώς της Πολωνίας, αν και υπαρκτή, λειτουργεί περισσότερο ως δεύτερο σχόλιο στην ταινία. Δίνεται, επομένως, περισσότερη έμφαση στην αισθητική απόδοση των συναισθημάτων των ηρώων παρά, για παράδειγμα, στο γεγονός της στενής επιτήρησης του έργου του Βίκτορ από την επιτροπή πολιτισμού. Μέσα από τα μάτια του Βίκτορ, ωστόσο, παρουσιάζεται το σοβιετικό όραμα ως μια κιτς παρωχημένη αισθητική η οποία προωθείται από γραφειοκρατικές επιτροπές που καταστέλλουν την ατομική ελευθερία μπροστά στην εξύμνηση του εμμονικά αντι-αμερικανικού καθεστώτος. Ωστόσο, με το πέρας της δεκαετίας του ’50 και την περίοδο «αποσταλινοποίησης» των χωρών του ανατολικού μπλοκ, γίνεται αισθητή η απώλεια του αισθήματος της υπεροχής στη Δύση με τα επικά τραγούδια και χορευτικά υπέρ της νέας κοινωνίας και υπογραμμίζεται από τον σκηνοθέτη η άκριτη και σχεδόν άχαρη υιοθέτηση δυτικών στοιχείων στον τρόπο έκφρασης. Όμως, όλα αυτά τα στοιχεία, δεν αποτελούν παρά ισχνές αποχρώσεις πάνω στο ασπρόμαυρο καμβά που στήνει αριστοτεχνικά ο Πάβελ Παβλικόφσκι.

Ο χρόνος είναι ίσως το μεγαλύτερο τέχνασμα στην ταινία, καθώς μοιάζει να κινείται ελλειπτικά ως προς τα συναισθήματα των ηρώων, πότε μεγεθύνοντάς τα και πότε κρατώντας απόσταση. Σε αυτό λειτουργεί επικουρικά και η εναλλαγή τοποθεσιών: από τις αχανείς αγροτικές εκτάσεις της Πολωνίας στο ανατολικό Βερολίνο και από εκεί στην ελευθερία του κοσμοπολίτικου Παρισιού και την πολύβουη Γιουγκοσλαβία, οι δυο ερωτευμένοι επιδίδονται σε ένα κυνήγι που θα τους πάρει δεκαπέντε χρόνια μέχρι να συναντηθούν. Οι αλληλοσυμπληρούμενοι ρόλοι του εσωστρεφή σκοτεινού Βίκτορ (Τομάς Κοτ) και της επίμονη, θαρραλέας Ζούλα (Τζοάνα Κούλιγκ) γεμίζουν την οθόνη με τις εξίσου άριστες ερμηνείες των δυο ηθοποιών, που παίρνουν πάνω τους την ταινία καθ’ όλη της τη διάρκεια. Η εξαιρετική φωτογραφία και η κρυστάλλινη ασπρόμαυρη εικόνα συμβάλλουν καθοριστικά στο νοσταλγικό αρτιστίκ αποτέλεσμα.

Η ταινία είναι βασισμένη στη ζωή των γονιών του σκηνοθέτη που πέθαναν λίγο πριν πέσει το τείχος του Βερολίνου το 1989 και πέρασαν μεγάλο μέρος της ζωής τους πηγαινοερχόμενοι σε χώρες του ανατολικού και δυτικού μπλοκ.

Πηγή : εφημερίδα Πρίν

Κ.ΠΑΛΟΥΚΗΣ: Η αντιδραστική στνέχεια κράτους και ακροδεξιάς

Η αντιδραστική συνέχεια κράτους και ακροδεξιάς

Posted: October 28, 2018 

Κώστας Παλούκης

Εθνικό ταμπού

Η παρουσία του φασισμού στην Ελλάδα αποτελούσε για δεκαετίες ένα ιδεολογικό ταμπού καθώς κυριαρχούσε ένα δημοκρατικό αφήγημα. Το ελληνικό έθνος θεωρείται από την φύση του δημοκρατικό και αντιστασιακό και ως εκ τούτου αντιφασιστικό. Ενσωματώνονται ως αντιφασιστικές μάχες του λαού τόσο ο ελληνοϊταλικός πόλεμος όσο και η εθνική αντίσταση. Παράλληλα, προβάλλεται ο δημοκρατικός χαρακτήρας του ελληνικού μεσοπολέμου. Ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός αντιμετωπιζόταν ως μια εξαίρεση στην πανευρωπαϊκής κλίμακας ροπή προς τον φασισμό. Το ίδιο το καθεστώς του Μεταξά «αποφασιστικοποιείται» και παρουσιάζεται σαν μια απλή δικτατορία που δεν είχε στην πραγματικότητα τα τυπικά φασιστικά χαρακτηριστικά. Οι δοσιλογικές οργανώσεις παρουσιάζονταν ως μειοψηφική εξαίρεση απέναντι στην πάνδημη αντιφασιστική ομοθυμία, ενώ οι δραστηριότητες των εμφυλιοπολεμικών και μεταπολεμικών ομαδοποιήσεων υποβαθμίζονται ιδεολογικά πίσω από τον όρο «παρακράτος». Οι ρητορικές της κρίσης μετέβαλλαν αυτές τις προσλήψεις. Η αναπαράσταση της αντιφασιστικής δημοκρατικής κοινωνίας δεν ήταν πια χρήσιμη ούτε νομιμοποιητική για το μνημονιακό καθεστώς. Στο δημόσιο διάλογο επικρατεί ένας ακροδεξιός αυταρχικός λόγος, φοβικός απέναντι στα δημοκρατικά, κοινωνικά και δημόσια αγαθά, βαθιά ρατσιστικός, ομοφοβικός και γενικά αντεπαναστατικός. Η τομή αυτή δεν προκάλεσε μόνο αυτήν την αντίδραση στο παρόν, αλλά αποτράβηξε το δημοκρατικό και προοδευτικό πέπλο, απογύμνωσε το ίδιο το παρελθόν από ιδεοληπτικές αναπαραστάσεις. Γι’ αυτό το λόγο, στην κορύφωση της πρόσφατης πολιτικής κρίσης ιστορικά στοιχεία του παρελθόντος αναδεικνύονταν συχνά πεδίο σύγκρουσης και αντιπαράθεσης των συμβολικών ρητορικών. Ο φασισμός ξαφνικά δεν ήταν ένα φάντασμα, αλλά μια πραγματική απειλή με παρελθόν, παρόν και ενδεχομένως μέλλον. Σε αυτό το κείμενο παρουσιάζονται στοιχεία αυτού του «μαύρου νήματος».

Ο φασισμός στην Ελλάδα προέκυψε κυρίως από μεσαία και ανώτερα αστικά στρώματα

Ο ελληνικός μεσοπόλεμος είχε μια ιδιαιτερότητα, τον «εθνικό διχασμό». Αυτή η ιδιαιτερότητα γέννησε δύο διακριτούς αστικούς πόλους με τη δική τους αριστερά, κέντρο και δεξιά. Ως εκ τούτου, ο ελληνικός μεσοπόλεμος γέννησε δύο φασιστικές γενεαλογίες οι οποίες όμως μπόρεσαν να συντεθούν και ενοποιηθούν κάτω από το μεταξικό καθεστώς. Η πιο σοβαρή περίπτωση προέκυψε από τον βενιζελικό πόλο και ήταν τα «τρία έψιλον», δηλαδή η Εθνική Ένωσις Ελλάς. Δημιουργήθηκε το 1927 στην Θεσσαλονίκη από μικρασιάτες πρόσφυγες. Η ιδεολογία της ήταν ταυτόχρονα αντισημιτική και αντικομμουνιστική συνδυάζοντας αυτά τα δύο σε μια ενιαία πρόσληψη του εσωτερικού εχθρού, κάτι που παραμένει μια κοινή ανάγνωση στο χώρο της άκρας δεξιάς. Ιδρυτής της ΕΕΕ και πρόεδρός της ήταν ο έμπορος Γεώργιος Κοσμίδης, ένας τουρκόφωνος πρόσφυγας, γραμματέας της ο τραπεζικός Δ. Χαριτόπουλος, ενώ τη δράση της προπαγάνδιζε ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας Μακεδονία της Θεσσαλονίκης, Νίκος Φαρδής. Η εφημερίδα Μακεδονία αποτελούσε τον βασικό πυλώνα του βενιζελισμού στην Θεσσαλονίκη, με εκδότη τον Ι. Βελλίδη. Με άλλα λόγια, η εμφάνιση του φασισμού στην Ελλάδα προέκυψε σε μεγάλο βαθμό από μεσαία και ανώτερα αστικά στρώματα και με την ξεκάθαρη υποστήριξη του πολιτικού, δημοσιογραφικού και οικονομικού συστήματος. Οι τριεψιλίτες συμμετείχαν σε επίσημες παρελάσεις σε εθνικές εορτές και είχαν αναπτύξει παραστρατιωτική δράση με τους «Χαλυβδόκρανους». Η κρίσιμη περίοδος δράσης τους ήταν η περίοδος 1929-1933. Με την υποστήριξη της εφημερίδας Μακεδονία πρωτοστάτησαν στον εμπρησμό της εβραϊκής συνοικίας Κάμπελ τον Ιούλιο του 1931, ενώ τον Αύγουστο οργάνωσαν πορεία μέχρι τα ελληνοσερβικά σύνορα. Τον επόμενο χρόνο πραγματοποιήθηκε δίκη με κατηγορούμενους τον Ν. Φαρδή και μέλη της ΕΕΕ, οι οποίοι αθωώθηκαν. Οι τριεψιλίτες, βέβαια, αφού αποδόθηκαν καθαροί στην κοινωνία μετά τη δίκη της Βέροιας, στράφηκαν εναντίον των κομμουνιστών και των εργατικών συνδικάτων, όπως άλλωστε τους παρότρυναν κι οι υπεύθυνοι πολιτικοί ηγέτες.

Στις 17 Αυγούστου 1932 μέλη της οργάνωσης έκαναν ένοπλη επιδρομή στο σωματείο καπνεργατών κι έπειτα οικοδόμων Θεσσαλονίκης τραυματίζοντας σοβαρά τον γραμματέα του Χρ. Παπαδόπουλο και τον οικοδόμο Χ. Σταμπουλίδη, ο οποίος ξεψύχησε την επόμενη μέρα. Στην Καβάλα, την Θεσσαλονίκη και άλλες μακεδονικές πόλεις με έντονη κομμουνιστική δράση, πολύ συχνά εργοδότες και ο ιδιαίτερα βιομήχανοι ενίσχυαν φασιστικές ομάδες. Στην Βέροια, η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος στα 1931 προκάλεσε την αντίδραση των βιομηχάνων. Ιδρύθηκε η Εθνική Αντικομμουνιστική Οργάνωση και ο βιομήχανος Λαναράς κάλεσε τον αρχηγό της, πρώην καπετάνιο οπλαρχηγό, στη Νάουσα για να τρομοκρατήσει τους εργάτες. Με την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία οι τριεψιλίτες ενθαρρύνθηκαν και ενεργούσαν αλλεπάλληλες επιθέσεις εναντίον εργατών και κομμουνιστών.

Στην Αθήνα, η κατάσταση ήταν εντελώς αντεστραμμένη πολιτικά. Η Εθνική Ένωσις Ελλάς συνδεόταν κυρίως με το αντιβενιζελικό κόμμα. Ο κύριος εκφραστής τους ήταν η εφημερίδα Ελληνική η οποία δημοσίευε τις προκηρύξεις και ενθάρρυνε την αντικομμουνιστική δράση των εθνικιστών. Τον Αύγουστο του 1931 και με αφορμή τον φόνο του αστυνομικού Γυφτοδημόπουλου από τον Μιχάλη Μπεζεντάκο, η εφημερίδα μέσα από τις προκηρύξεις της ΕΕΕ καλούσε στην εφαρμογή του νόμου του Λιντς απέναντι σε κάθε κομμουνιστή. Στην πράξη η επιρροή της οργάνωσης στην Αθήνα ήταν μικρότερη καθώς δραστηριοποιούνταν άλλες μικρότερες φασιστικές ομάδες. Η πιο μεγάλη παρέμβαση έγινε τον Ιούνιο του 1933, τρεις μήνες μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και την ανάληψη της διακυβέρνησης της Ελλάδας από τους αντιβενιζελικούς. Το πρωί της 25ης Ιουνίου κατέφτασαν από τη Θεσσαλονίκη δύο τρένα με περισσότερους από 1.500 χαλυβδόκρανους. Στην Αθήνα τα μέλη της ΕΕΕ κατευθύνθηκαν σε παράταξη στο άγαλμα του Αγνώστου Στρατιώτη. Στην τελετή κατάθεσης στεφάνων παραβρέθηκαν ο υπουργός Εσωτερικών και πρωθυπουργός επί κατοχής Ι. Ράλλης, ο πρόεδρος της Γερουσίας Στ. Γονατάς, ο Μητροπολίτης Βέροιας Πολύκαρπος και άλλοι παράγοντες. Η αστυνομική δύναμη είχε κινητοποιηθεί για την περιφρούρηση της ΕΕΕ. Ωστόσο, για δύο ημέρες το κέντρο της Αθήνας μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, καθώς μέλη του ΚΚΕ και της ΚΟΜΛΕΑ συγκρούονταν με τους τριεψιλίτες και τις αστυνομικές δυνάμεις. Κατά τις συγκρούσεις αυτές σκοτώθηκαν από τα πυρά των χαλυβδόκρανων ο αρχειομαρξιστής Θωμόπουλος και ο κομματικός Ταμπούκης, δεκάδες άλλοι τραυματίστηκαν, ενώ η Αστυνομία συνέλαβε 200 εργάτες. Αργότερα, οι τριεψιλίτες προσπάθησαν να οργανωθούν σε κόμμα και παρότι αυτό οδήγησε στη διάσπασή τους, εξακολουθούμε να τους βρίσκουμε στο πλευρό της χωροφυλακής στην καταστολή της εργατικής εξέγερσης τον Μάη του 1936, στο κάψιμο των «κομμουνιστικών» βιβλίων μπροστά στον Λευκό Πύργο τον Αύγουστο του ίδιου έτους, ενταγμένους στην ΕΟΝ, κατόπιν ανασυγκροτημένους κι αναβαθμισμένους σε ταγματασφαλίτες στο πλευρό των ναζί κι εντέλει συνεργάτες της αστυνομίας και του στρατού στα χρόνια του Εμφυλίου (παρότι πολλοί απ’ αυτούς ήταν καταδικασμένοι ως δοσίλογοι).

Η συγκρότηση της Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΕΟΝ) το Νοέμβριο του 1936 συνιστά ένα από τα βασικά στοιχεία που ανατρέπουν την άποψη ότι το καθεστώς Μεταξά είναι μια καλή δικτατορία, εξαίρεση στο φασιστικό ευρωπαϊκό κανόνα. Με την ΕΟΝ το καθεστώς στόχευε στο να αποκτήσει το μαζικό λαϊκό έρεισµα που στερούνταν. Πρότυπο αγωγής της ΕΟΝ ήταν η «σπαρτιατική» οργάνωση και διαπαιδαγώγηση των νέων. Στα 1939-1940 συμμετείχαν πολλοί νέοι ηλικίας 8 έως 25 ετών. Αναφέρονται 750.000 μέλη το 1939, 1.250.000 το 1940.

Με την ονομασία «Τάγματα Ασφαλείας» είναι γνωστοί οι ένοπλοι σχηματισμοί που συγκροτήθηκαν το 1943-44 από τις γερμανικές αρχές κατοχής για την καταπολέμηση των ανταρτών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Σκοπός του εγχειρήματος ήταν η υπόθαλψη του ενδοελληνικού εμφυλίου έτσι ώστε να αυξηθεί η ευστοχία των κατασταλτικών μέτρων εναντίον του ΕΑΜ και, το κυριότερο, «να εξοικονομηθεί γερμανικό αίμα». Τα «ευζωνικά» τάγματα συγκροτήθηκαν με απόφαση της κυβέρνησης Ράλλη. Πολλά τάγματα συγκροτήθηκαν «εθελοντικά», με πρωτοβουλία στελεχών του διαλυμένου ελληνικού στρατού και άλλων «εθνικοφρόνων» τοπικών παραγόντων. Ταυτόχρονα, δρούσαν «εθελοντικές» αντιεαμικές ένοπλες ομάδες που συγκροτήθηκαν αυτόνομα, κυρίως στην Αττική. Τέλος, μονάδες «εθνικιστών» της Βόρειας Ελλάδας συγκροτήθηκαν απευθείας από τους Γερμανούς, έξω από τον έλεγχο της κυβέρνησης Ράλλη. Χαρακτηριστική περίπτωση ήταν ο «Εθελοντικός Ελληνικός Στρατός» (ΕΕΣ) του συνταγματάρχη Πούλου, ο οποίος χαρακτηρίζεται για τον αμιγώς εθνικοσοσιαλιστικό πολιτικό του λόγο.

Από τα Τάγματα Ασφαλείας στη δολοφονία του Λαμπράκη

Στα Τάγματα Ασφαλείας ή στα άλλα αντικομμουνιστικά αντιεαμικά σώματα στρατολογούνταν κυρίως λούμπεν στοιχεία: άνθρωποι πολύ φτωχοί προκειμένου να επιβιώσουν, εγκληματικοί τύποι για ξεκαθάρισμα προσωπικών διαφορών και ατομικό πλουτισμό, συγγενείς εκείνων που σκοτώθηκαν από τον ΕΛΑΣ. Στην Αθήνα, τα ευζωνικά τάγματα συμμετείχαν ενεργά στα «μπλόκα» του 1944, με σκοπό την κατατρομοκράτηση του πληθυσμού και την καταστροφή της πολιτικής υποδομής του ΕΑΜ, αλλά και στη συγκέντρωση εργατών για αναγκαστική εργασία στα γερμανικά εργοστάσια. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των Ταγμάτων Ασφαλείας υπήρξε η παραδειγματική αγριότητα που επέδειξαν στην πράξη, αγριότητα που ξεπερνούσε συχνά κατά πολύ την αντίστοιχη των γερμανών συναγωνιστών τους. Εκτός από συλλήψεις και φονικά, η παρουσία τους συνεπάγεται την πλήρη αποδιάρθρωση όλων εκείνων των δημιουργικών κοινωνικών πρακτικών που συνόδευαν την ανάπτυξη του ΕΑΜ. Ο Ξενοφών Γιοσμάς, αποκαλούμενος και φον Γιοσμάς λόγω της δοσιλογικής δράσης του, αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση ανθρώπου που συνδέει τον δοσιλογισμό με τον μεταπολεμικό παρακρατικό μηχανισμό. Το 1943 σε συνεργασία με την γερμανική Μυστική Αστυνομία Στρατού οργάνωσε τις «Αντικομμουνιστικές Ομάδες Ασφαλείας» και στη συνέχεια εντάχθηκε ως Καπετάν Παρμενίων στην «Εθνική Αντικομμουνιστική Οργάνωση Κατερίνης, Πιερίων και Ολύμπου» (ΕΑΟ). Με την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς, διέφυγε στην Γερμανία και κατόπιν στην Βιέννη όπου συμμετείχε στην τελευταία κατοχική κυβέρνηση Τσιρονίκου που μεταφέρθηκε εκεί, ως υπουργός Προπαγάνδας. Τον Νοέμβριο του 1945 καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσίλογων ερήμην σε θάνατο ως συνεργάτης των Γερμανών.

Τα Δεκεμβριανά αποτέλεσαν τη στιγμή γένεσης του νέου εμφυλιοπολεμικού σκηνικού. Οι ταγματασφαλίτες ουσιαστικά μετατράπηκαν από φασίστες σε υπερασπιστές της δημοκρατίας απέναντι στον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό.

Για πολλές δεκαετίες, η ταυτότητά τους και η μνήμη τους παρέμεινε αυτολογοκριμένη. Ωστόσο, αυτός ο κόσμος αποτέλεσε τη μάζα υποστήριξης του παρακρατικού καθεστώτος της Δεξιάς. Στη Θεσσαλονίκη στελέχωσαν πολύ συγκεκριμένα επαγγέλματα με λούμπεν χαρακτηριστικά, όπως τους φορτοεκφορτωτές. Οργανώσεις με αιχμή τον αντικομμουνισμό και τον φιλομοναρχισμό αλλά και φτωχοί πολίτες που αναζητούσαν διέξοδο στα προβλήματα στέγασης και εργασίας, συντονίζονταν από εκπροσώπους των σωμάτων ασφαλείας και καθοδηγούνταν από άτομα, όπως δοσίλογοι που βρήκαν καταφύγιο από τη μνήμη της προηγούμενης δράσης τους στη συνεργασία με την αστυνομία, εντασσόμενοι στο πλέγμα εξουσίας. Η οργάνωση «Καρφίτσα» ήταν η παρακρατική ομάδα που έδρασε τη δεκαετία του ’60 ως μαχητικό τμήμα της οργάνωσης του Γιοσμά: «Σύνδεσμος Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής Αντιστάσεως Βορείου Ελλάδος». Η δράση του μηχανισμού κορυφώθηκε με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη το 1963.

Πηγή : Πρίν

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Όχι παιχνίδια με την πολεμική φωτιά

Posted: October 24, 2018 

Παναγιώτης Μαυροειδής

Μπορούν να βρεθούν επιχειρήματα έτσι ώστε να δικαιολογηθεί μια χαρά ότι τα σύνορα της Ελλάδας με οποιαδήποτε γειτονική χώρα θα μπορούσαν θεωρητικά να είναι κάπως διαφορετικά. Γνωρίζουμε ότι διαμορφώθηκαν ως αποτέλεσμα πολέμων, όχι μόνο τοπικών αλλά και παγκόσμιων. Έχει χυθεί πολύ μελάνι και ακόμη περισσότερο αίμα για αυτή τη χάραξη. Ο κοινός νους λέει ότι η επαναχάραξη των συνόρων, ειδικά στα Βαλκάνια τουλάχιστον στην καπιταλιστική εποχή που ζούμε, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε ποταμούς αίματος και δακρύων, μαζί και εθνοκαθάρσεων και κατοχών. Ποιος ανόητος τυχοδιώκτης θα έθετε θέμα συνόρων στη στεριά ή στη θάλασσα; Ούτε καν οι κατά καιρούς αστικές κυβερνήσεις της Δεξιάς, τότε που ο Βορράς ανήκε στο λεγόμενο υπαρκτό σοσιαλισμό.

Η ανακίνηση του θέματος της επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί ξεκάθαρα επικίνδυνη και τυχοδιωκτική ενέργεια. Ασφαλώς συμφέρει στις ΗΠΑ που θέλουν να δοκιμάσουν τις αντοχές της Τουρκίας ή /και να την «κοντύνουν», ώστε να τη συνετίσουν και να τη φέρουν πάλι στο μαντρί. Σίγουρα συμφέρει το αντιδραστικό καθεστώς Ερντογάν που διψά για μια πολεμική ενέργεια, ώστε αφενός να εμπεδώσει το καθεστώς τρόμου στο εσωτερικό και αφετέρου να εκβιάσει πολεμικά να μπουν στο τραπέζι πολιτικές απαιτήσεις για τη συμμετοχή της Τουρκίας στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο. Προφανώς οι παλικαρισμοί για τα 12 μίλια βολεύουν την ελληνική αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της, ώστε να ταΐζεται εθνικιστικό σανό ο άνεργος , ο απολυμένος και όχι μόνο. Οπωσδήποτε, αυτό το πεδίο είναι το καλύτερο για να κάνουν πάρτι οι στρατόκαυλοι και οι φασίστες.
Όμως στο τέλος τέλος, όλα αυτά σημαίνουν πόλεμο, αίμα, ταπείνωση και ήττα για την εργαζόμενη πλειοψηφία στην Ελλάδα. Σημαίνει αλληλοσφαγή των λαών. Για ποιο λόγο; Για ποιο λόγο θα γινόταν καλύτερη η ζωή με χωρικά ύδατα στα 12 μίλια αντί για τα 6;
Χωρίς μισόλογα λοιπόν. Απλά , ρητά, με σαφήνεια: Όχι στο παιχνίδια πολεμικής φωτιάς!
Η κομμουνιστική Αριστερά, επιθετικά πρέπει να προβάλλει τη μοναδική ρεαλιστική και φιλειρηνική προοπτική για τους λαούς που περνάει μέσα από την εναντίωση σε κάθε ενέργεια που στοχεύει στην αλλαγή του σημερινού status quo στα σύνορα, σε στεριά και θάλασσα.
Αν και η Αριστερά πιπιλίζει την καραμέλα του «δικαιώματος επέκτασης» και παριστάνει τον παντογνώστη δικηγόρο των Διεθνών Συνθηκών που διαβάζονται κατά το δοκούν, τότε ακριβώς, ο κίνδυνος του πολέμου έρχεται πολύ περισσότερο κοντά.
Και εδώ οι ευθύνες είναι τεράστιες!

Πηγή : εφημ ΠΡΙΝ

26 Οκτ 1957 Ο Ν.Καζαντζάκης στην γειτονιά των αγγέλων

Τα βιβλία του Καζαντζάκη δεν έπαψαν να μεταφράζονται και να γίνονται γνωστά στο εξωτερικό ενώ ο ίδιος θεωρήθηκε τρεις φορές υποψήφιος για Νόμπελ! Στο πολύ εμπεριστατωμένο βιβλίο του Κώστα Αρκουδέα με τον τίτλο Το χαμένο Νόμπελ-μια αληθινή ιστορία μαθαίνουμε για όλο τον πόλεμο που υπέστη από τους αντίζηλους και την Εκκλησία οι οποίοι συνασπίστηκαν και κατάφεραν να τον διαβάλουν στη σουηδική επιτροπή ως άθεο, κομμουνιστή, επικίνδυνο και βλάσφημο. Τελικά τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης στη Βιέννη το 1956, δηλαδή έναν μόλις χρόνο μετά τη μετάφραση της Ιλιάδας και την κυκλοφορία στην Ελλάδα του πολυσυζητημένου Τελευταίου Πειρασμού - που έγινε επίσης ταινία από τον Μάρτιν Σκορσέζε, με τη γνωστή επεισοδιακή προβολή στην Ελλάδα.   Εννοείται ότι στη χώρα μας η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έπαψε να κυνηγάει τον Νίκο Καζαντζάκη μέχρι το τέλος, ζητώντας τη δίωξη και τον αφορισμό του - κάτι που δεν έγινε τελικά ύστερα από παρέμβαση του πατριάρχη Αθηναγόρα. Στις κατηγορίες αυτές ο ίδιος ο Καζαντζάκης απαντούσε:

 «Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω μια ευχή: Σας εύχομαι να 'ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο κι η δική μου και να 'στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ»

Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις

ΔΕΝ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ Η ΒΙΟΜΕ

Δεν πουλιέται!

Εξοργιστική ανακοίνωση δικαστικών

Εξοργιστική ανακοίνωση δικαστικών

    Με οργή διαβάσαμε την ανακοίνωση (Αρ Πρωτ. 4072) έξι (6) δικαστικών για την απαγόρευση πρόσβασης, "πέριξ του γραφείου διεξαγωγής" "του πτωχευτικού πλειστηριασμού της εταιρίας με την επωνυμία ΦΙΛΚΕΡΑΜ JOHNSON….". Στις 25 Οκτώβρη και για ακόμη 4εις Πέμπτες (1/11, 8/11, 15/11 και 13/12) στο 2^ο  όροφο του δικαστικού μεγάρου βγαίνει στο σφυρί, μεταξύ άλλων, το οικόπεδο και τα κτήρια του ομίλου της ΦΙΛΚΕΡΑΜ μέρος του οποίου είναι και το ανακτημένο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ.

Εμείς οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ δηλώνουμε ότι:

-   Δεν αποδεχόμαστε ότι οι πλειστηριασμοί είναι δυνατό να γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες με την παρουσία μόνο όσων έχουν να επιδείξουν τραπεζικές επιταγές. Έχουμε κάθε δικαίωμα, ως εργαζόμενοι του ομίλου αλλά και σε κάθε περίπτωση όπως κάθε πολίτης, να έχουμε παρουσία σε μια δικαστική πράξη που εξ ορισμού είναι δημόσια. Αλήθεια τι θα γίνει με τις επιταγές που η οικογένεια  Φιλίππου και οι συνεταίροι τους εισέπραξαν για δεκαετίες από την κερδοφόρα λειτουργία του ομίλου. Τι θα γίνει με τα κεφάλαια που αποσύρανε με την μορφή των μερισμάτων ακόμη και τις χρονιές που τα εργοστάσια "ζορίζονταν" οικονομικά; Πότε θα γίνει έλεγχος για την κακοδιαχείριση. Μήπως κάποια στιγμή, κάποιες από αυτές τις επιταγές, θα χρησιμοποιηθούν για να "αρπάξουν" την περιουσία του ομίλου "έναντι πινακίου φακής" και καθαρές από χρέη;

-   Θα παλέψουμε ενάντια σε κάθε μορφή αυταρχισμού και ολοκληρωτισμού που το δικαστικό ιερατείο εισαγγελέων και δικαστών επιβάλουν. Την ίδια ώρα που επιχειρούν να ξεπουλήσουν και να διαλύσουν το εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ, συναγωνιστές μας, αγωνιζόμενοι ενάντια στα μεταλλεία του "χρυσού" θανάτου στην Χαλκιδική δικάζονται σε παραδίπλα αίθουσα με ανυπόστατες και κατασκευασμένες κατηγορίες. Θα είμαστε στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης μαζί με και δίπλα σε όσους διώκονται άδικα.

-   Δεν θα αποδεχθούμε σε καμία περίπτωση το εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ που ακόμη και σήμερα, χάρις στην παρουσία μας στο χώρο και την περιφρούρησή του, παραμένει λειτουργικό να γίνει βίδες και μπάζα. Αντίθετα δηλώνουμε ότι το εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ είναι και θα μείνει ανακτημένο εργοστάσιο στα χέρια των εργαζομένων και της κοινωνίας. Ότι θα συνεχίζει να παράγει προϊόντα και να διασφαλίζει τον βιοπορισμό των εργαζόμενων. Ότι θα παραμείνει μια βιομηχανία παραγωγής αξιοπρέπειας απέναντι και ενάντια στην σπέκουλα και αδιαφορία των αφεντικών και της "αγοράς"

-   Δεν απεμπολούμε σε καμία περίπτωση το δικαίωμά μας να διεκδικούμε τα δεδουλευμένα μας και τις ασφαλιστικές εισφορές που μας χρωστάνε τα πρώην αφεντικά μας του ομίλου της ΦΙΛΚΕΡΑΜ JOHNSON. Αντίθετα απαιτούμε ακόμη και με δέσμευση της ατομικής περιουσίας των διοικούντων να αποπληρωθούν στο σύνολό τους.

Αγωνιστικά
Οι εργαζόμενοι στην ΒΙΟΜΕ

Περικοπές στις συντάξεις

Περί του επαναϋπολογισμού και της περικοπής των συντάξεων: Τι συμβαίνει ή μάλλον τι γίνεται;

Του Γιάννη Νικολακόπουλου και Αλέκου Αναγνωστάκη

Η αναστολή ή η «κατάργηση» ή όχι του επαναϋπολογισμού των παλιών συντάξεων βρίσκεται εδώ και πάνω από ένα χρόνο στο κέντρο της πολιτικής. Ευρωπαϊκοί θεσμοί, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες επέλεξαν το ζήτημα για να κάνουν πολιτική.

Και εδώ που τα λέμε δικαιολογημένα, αφού το ζήτημα «καίει» πάνω από ένα εκατομμύριο συνταξιούχους και τις οικογένειες τους.

Η εικόνα είναι πλέον ορατή.

Η πολιτική της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για τις συντάξεις, έχει τρία μη αμφισβητούμενα δεδομένα.

1.            Διατηρεί και αποδέχεται (επομένως καλύπτει πολιτικά) στη πράξη όλες τις μειώσεις (22 τον αριθμό) των συντάξεων κατά 20-25% που επέβαλαν οι προηγούμενες από αυτόν μνημονιακές κυβερνήσεις.

2.            Καθορίζει τον τρόπο υπολογισμού και του ύψους των συντάξεων με το ν. Κατρούγκαλου - που ισχύει ήδη από 13.5.2016 - και επιβάλλει μεσοσταθμιστικά νέες μειώσεις που φθάνουν το 22% για τους νέους συνταξιούχους.

3.            Προβλέπει την απαγόρευση στις επόμενες κυβερνήσεις(!) της αναστολής των μνημονιακών νόμων που είχαν ψηφίσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις (νόμοι 4472/2017 και 4776/2017). (Αδίστακτοι εκτροχιάζονται ακόμη και από την εναπομείνασα όποια αστική δημοκρατία).

Με το νόμο Κατρούγκαλου, που ισχύει ήδη από 16 Μάη του 2016, το συνταξιοδοτικό σύστημα άλλαξε ριζικά. Η σύνταξη αποτελείται πλέον από τη βασική εθνική σύνταξη και την αναλογική σύνταξη.

Η εθνική είναι 384 ευρώ για όσους έχουν 20 ως 40 χρόνια ασφάλισης.

Η δε αναλογική υπολογίζεται με βάση το μέσο όρο των συνολικών αποδοχών από το 2002 και μετά και με χαμηλούς συντελεστές αναπλήρωσης επί των αποδοχών (15,87% για όσους δούλεψαν 20 χρόνια, 42,80% για 40 χρόνια. (Πόσοι θα δουλεύουν άραγε 30 και 40 χρόνια;).

Στις συντάξεις που έχουν προσδιοριστεί με το «νόμο Κατρούγκαλου» και έχουν ήδη σταλεί σε συνταξιούχους η κύρια σύνταξη π.χ. εκπαιδευτικού (Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης) με 33 χρόνια υπηρεσίας ανέρχεται στα 816 ευρώ, με 34 στα 840, μείωση 23%.

80.000 νέοι συνταξιούχοι - αριθμός που αυξάνεται καθημερινά- εισπράττει ήδη τις νέες μειωμένες συντάξεις που αποκτούν, για την πλειοψηφία των συνταξιούχων, επιδοματικό πλέον χαρακτήρα.

Να θυμίσουμε εδώ πως οι επικουρικές (π.χ. ΜΤΠΥ) μειώνονται διαρκώς με τελευταία μείωση και από τη σημερινή κυβέρνηση κατά 45% τουλάχιστον. Πολλές πέφτουν στα 56 ευρώ το μήνα, στα 76 ευρώ το μήνα και στα 132 ευρώ μηνιαίως, όταν ήταν αντίστοιχα 148, 157 , 246 ευρώ.

Οι επιδιωκόμενες μειώσεις στις συντάξεις όλων των προ του Μάη του 2016 συνταξιούχων σκοπό έχουν να τις προσαρμόσουν σε αυτά τα επίπεδα.

Τυχόν υλοποίηση αυτής της πολιτικής αλλάζει δραματικά τη ζωή χιλιάδων πολιτών.

Μετατοπίσεις

Εδώ και μήνες όμως όλοι, θεσμοί και κυβέρνηση, μεταβάλλουν θέση, κάνουν «πίσω» στο ζήτημα των περικοπών συντηρώντας ταυτόχρονα μια αιωρούμενη ασάφεια.

Έτσι στις 11 Ιούνη του 20118 ο Μοσκοβισί αφήνει το θέμα ανοικτό: «Υπάρχει μια έκφραση στα λατινικά, δήλωσε, την οποία δεν έχω λησμονήσει: “pacta sunt servanda”, “οι δεσμεύσεις πρέπει να τηρούνται”. Ωστόσο οι δεσμεύσεις δεν είναι ανελαστικές... Ως εκ τούτου θα το συζητήσουμε (σ.σ. το ζήτημα των περικοπών των συντάξεων) στον καιρό του».

Δυο μήνες μετά, στις 16 του περασμένου Αυγούστου, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό Θέμα 104.6 ο κ. Κατρούγκαλος, υπογράμμιζε: «Έχουμε συμφωνήσει και θα το σεβαστούμε κατά γράμμα να μην αποκλίνουμε από τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις». Παράλληλα δε, εξέφραζε την εκτίμηση ότι «δεν θα εφαρμοστούν οι περικοπές στις συντάξεις από την 1η Ιανουαρίου του 2019 διότι - όπως είπε- δεν αποτελούν θεσμική μεταρρύθμιση και δεν χρειάζεται η περικοπή…»

Ορκίζεται λοιπόν στην κατά γράμμα εφαρμογή των νεοφιλελευθέρων αντιδραστικών μνημονιακών αλλαγών με αντάλλαγμα τη μη περικοπή για τις κύριες συντάξεις των παλαιότερων συνταξιούχων.

Στις 14 Οκτώβρη ο Ντάισελμπλουμ δηλώνει τα ίδια: «Η Ελλάδα, επισημαίνει κατά πρώτον, έχει κάνει πολλά προκειμένου να γίνει βιώσιμο το συνταξιοδοτικό σύστημα». Έχουν κλείσει οι «παρακάμψεις» (!) για πρόωρη συνταξιοδότηση, η θεσμοθετημένη ηλικία συνταξιοδότησης θα πάει στα 76 (!), έχουν καταργηθεί σταδιακά επιδόματα όπως το ΕΚΑΣ.

Παραδέχεται δε για τις τυχόν μειώσεις των συντάξεων ότι «οι Έλληνες έχουν ένα δίκιο ότι το μέτρο δεν έχει διαρθρωτικό αντίκτυπο», «μακροπρόθεσμα (σ.σ. το μέτρο) δεν εξοικονομεί πολλά, καθώς οι συνταξιούχοι θα βγαίνουν φυσικά από το σύστημα.. δηλώνει μιμούμενος τον Τσακαλώτο αυτός ο ανεκδιήγητος τύπος. Στο blog του μάλιστα επισημαίνει ότι «παρότι η Ελλάδα είναι σε καλό δρόμο, άλλες ευρωπαϊκές χώρες αναστρέφουν συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις. Στην Ολλανδία τίθεται υπό αμφισβήτηση η ηλικία συνταξιοδότησης (66 έτη), στην Ιταλία ήδη έχει συμφωνηθεί να χαμηλώσει, ενώ στη Γερμανία «η κυβέρνηση χειροτερεύει μία ήδη άσχημη κατάσταση».

Από κοντά και ο Ε. Τσακαλώτος.

Το ΔΝΤ, δια της Λαγκάρντ, τονίζει την ανάγκη εφαρμογής των διαρθρωτικών αλλαγών, για δε τον ελληνικό προϋπολογισμό παραπέμπει στα όργανα της ΕΕ.

Το δε Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο ειδήσεων σε δυο απανωτά τηλεγραφήματα επιμένει ότι υπάρχει συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών παρά τις διαψεύσεις που ακολούθησαν.

Περί τίνος πρόκειται λοιπόν, γιατί όλα αυτά;

Ο πρώτος τους στόχος είναι ορατός, τον δηλώνουν.

Προκειμένου να εξασφαλίσουν την υλοποίηση και τη θωράκιση όλων των αντιδραστικών διαρθρωτικών νόμων που ορίζουν πλέον τις συνθήκες εργασίας, το ύψος και τους όρους αμοιβής εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις του ό,τι κινείται και συμφέρει το ξένο, πρωτίστως, και εγχώριο κεφάλαιο, χρησιμοποιούν το ζήτημα της περικοπής ή όχι των συντάξεων ως πολιτικό εργαλείο.

Η αναστολή και τυχόν τελική κατάργηση της μείωσης των συντάξεων αποτελεί κέρδος για το συνταξιοδοτικό κίνημα και ανάσα για τους πριν το 2016 συνταξιούχους. Κέρδος όμως πολύ μικρότερο από τα επιδιωκόμενα κέρδη του συστήματος.

Αν αυτή η πολιτική διαμάχη αλλά και μάχη του συνταξιοδοτικού και εργατικού κινήματος καταλήξει στην αποδοχή της πιθανής και προσωρινής - όσο ο επίμαχος νόμος παραμένει- κατάργησης του επανυπολογισμού των συντάξεων με αντάλλαγμα τη «διατήρηση των μεταρρυθμίσεων», δηλαδή τον ουσιαστικό παραμερισμό των αιτημάτων του κινήματος για άμεση κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου και όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, η νίκη θα είναι «πύρρεια». Κινδυνεύει, αν το κίνημα δεν αποκαλύψει τα σχέδια τους και δεν εναντιωθεί επί της ουσίας σε αυτά, να μετατραπεί σε μπούμερανκ, καθώς οι «θεσμοί» σχεδιάζουν και οι κυβερνώντες αποδέχονται.

Πολιτικές (αστικές) ανησυχίες …

Ο δεύτερος πολιτικός τους στόχος δεν δηλώνεται ανοιχτά αλλά εύκολα συμπεραίνεται. Είναι η αναγκαία αποκατάσταση της σταθερότητας του πολιτικού συστήματος.

Στο εσωτερικό, η εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ, η καθήλωση της ΝΔ σε τέτοια χαμηλά - για την ιστορία της - επίπεδα επιρροής της, η από δεξιότερα και η από «αριστερά» της αμφισβήτηση, οι αντικειμενικές αντιφάσεις του πολιτικού βίου του ΣΥΡΙΖΑ (αριστερή λογοκοπία και ταυτόχρονη προώθηση νεοφιλελεύθερης πολιτικής), η μη μετατροπή του εργατικού κινήματος σε ενεργό υποστηρικτή αυτής της πολιτικής (με όποιους εν δυνάμει κινδύνους περικλείονται σε αυτό), απαιτούν πολιτικές κινήσεις ενίσχυσης τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της Μητσοτακικής ΝΔ.

«Έξω», η σαθρής, αναιμική και κυρίως αντιδραστική έξοδος από την κρίση τρέφει τη διεθνή αστάθεια που με τη σειρά της επηρεάζει άμεσα και αμέσως τις εξελίξεις στη χώρα μας.

Η σταθερότητα επομένως του αστικού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα είναι κεντρικό και διαρκές ζητούμενο για τους «επάνω», ιδιαίτερα μπροστά σε αλλεπάλληλες εκλογικές διαδικασίες, όπου τα κρυφά κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να γίνουν φανερά.

Σε αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα το κρατούμενο, η ΝΔ το άλλο, οι δυο αυτοί πολιτικοί πόλοι πρέπει να ενισχυθούν πολιτικά.

Οι δανειστές με τη μη ή τη μερική περικοπή των συντάξεων, επιδιώκουν να δοθεί η δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να συντηρήσει σε σημαντικά εργατικά τμήματα του πληθυσμού την αυταπάτη ότι εκπροσωπεί τουλάχιστον το μικρότερο κακό. Να αποτραπεί δηλαδή τυχόν «αλά ΠΑΣΟΚ» εκλογική συρρίκνωση του ώστε να μην ακρωτηριασθεί το «αριστερό» ποδάρι του αστικού πολιτικού σώματος και κινδυνεύσει να χάσει την περπατησιά του.

Ταυτόχρονα σχεδιάζουν να διατηρηθεί ψηλά η ΝΔ.

Δύσκολος συνδυασμός, το μίγμα της πολιτικής και επί της περικοπής των συντάξεων δεν έχει οριστικοποιηθεί, η ρευστότητα διατηρείται και ωφελεί.

Οι κινήσεις που κάνουν οι «δανειστές», ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ υπηρετούν μόνιμα την εξασφάλιση των όρων κερδοφορίας και αναπαραγωγής του κεφαλαίου που θωρακίζονται με τα μνημόνια.

Ήδη με τους μνημονιακούς νόμους το τελικό αποτέλεσμα είναι η αύξηση της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων, η ενίσχυση της σχέσης μισθών κερδών σε βάρος των μισθών.

Το 2016, που υπάρχουν συγκεντρωτικά στοιχεία, σύμφωνα με το ICAP, οι 10.696 Α.Ε. & ΕΠΕ εκτός χρηματοπιστωτικού τομέα, είχαν κύκλο εργασιών 117 δισ. (αύξηση 3,2%) και «μικτά κέρδη» 25,5 δισ. (αύξηση 6,13%), ενώ τα «κέρδη προ φόρων» 3,8 δισ. (αύξηση 72,5%).

Το 2017 τα αποτελέσματα ήταν πολύ καλύτερα.

Σύμφωνα με τις οικονομικές καταστάσεις 135 εταιρειών εισηγμένων στο Χρηματιστήριο, τα καθαρά κέρδη αυξήθηκαν 21,2%. Ήδη η αναλογία κερδοφόρων και ζημιογόνων επιχειρήσεων επανήλθε στα προ κρίσης επίπεδα.

Στο πλαίσιο αυτό φαίνονται διατεθειμένοι να «παραχωρήσουν 800 εκατομμύρια, μειούμενα χρόνο με το χρόνο καθώς με «φυσικό τρόπο» - κατά Τσακαλώτο και Νταισελμπλουμ – θα εξαφανίζονται οι παλιοί συνταξιούχοι.

Στο κάτω - κάτω με τις μειώσεις των νέων κύριων συντάξεων, των επικουρικών και ορισμένων επιδομάτων, π.χ. ΕΚΑΣ, αντί να εξασφαλίζουν 4,5 δις το 2019, 3,332 δις το 2020, 3,476 δις το 2021, 3,2723 δις το 2022 (βλέπε τελευταία κυβερνητική έκθεση με τους «θεσμούς») μπορούν να πέσουν λίγο πιο κάτω.

Τα «νούμερα» αυτά - πίσω τους βρίσκονται άνθρωποι - βρίσκονται σε πλήρη αντιστοιχία με την πολιτική μισθών, με το βασικό μισθό των 586 ευρώ

Με συνέπεια, σύμφωνα με την «έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ για την ελληνική οικονομία (2018)», σχεδόν τέσσερις στους δέκα εργαζομένους (το 37,4%) στον ιδιωτικό τομέα να αμείβονται με καθαρούς μισθούς κάτω από 700 ευρώ τον μήνα και 1,2 εκ. συνταξιούχοι να ζουν σήμερα με αποδοχές κάτω των 500 ευρώ.

Σε αυτή τη διαμορφωμένη πολιτική και οικονομική πραγματικότητα οι κυβερνητικές παρεμβάσεις προδιαγράφουν τη συνέχεια και πολιτική κάλυψη της αντιλαϊκής πολιτικής όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Απέναντι

 Αυτά σχεδιάζουν να εφαρμόσουν.

Αλλά «η σοφία που δεν αντέχει το φως της ημέρας είναι απλά μηχανορραφία… Κι αν δεν το ξέρετε, σύντομα θα το μάθετε» υπενθυμίζει στο Οι εφτά σοφοί της αρχαιότητας και το συνταξιοδοτικό ο Κίμωνας Ρηγόπουλος.

Μπορεί λοιπό απέναντι σε αυτό τον αστικό πολιτικό αμοραλισμό να στέκεται σήμερα ουσιαστικά αδύναμο το εργατικό κίνημα. Να διαισθάνεται, να ζει, να αντιλαμβάνεται τη σκληρότητα της πραγματικότητας, να αδυνατεί, προς ώρας, να δώσει στο παρόν απαντήσεις με μαζικού τύπου χαρακτηριστικά.

Οι δυνάμεις όμως που με σταθερότητα σχεδιάζουν και επιδιώκουν να «σηκωθούμε ψηλότερα», παραμένουν στον αγώνα αναζητώντας ανυποχώρητα θέσεις και πρακτικές επανασύνδεσης με τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, των συνταξιούχων και της νεολαίας.

Οι ατομικοί δρόμοι αντιμετώπισης της σύγχρονης αστικής πραγματικότητας είναι από καιρό εκμηδενισμένοι! Καλούμαστε να πατήσουμε στέρεα και δημιουργικά στην αναντικατάστατη και νικηφόρα αξία της ενωτικής δράσης:

Να ασκήσουμε μια αντίστοιχη πολιτική συγκέντρωσης ισότιμων μαχόμενων δυνάμεων.

Να διατυπώσουμε τα αιτήματα κρίκους και να αναγνωρίσουμε τους τόπους και τους χρόνους, που οι δράσεις μας θα έχουν τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα.

Να συσπειρωθούμε στα συνδικάτα μας.

Να εξασφαλίσουμε τη δημοκρατική τους λειτουργία.

Να μετατοπίσουμε σκέψεις και δράσεις από την υπεράσπιση των ίδιων απόψεων στη συλλογική προσπάθεια επίλυσης των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων μας που οξύνονται συνεχώς.

Με κεντρικό επιδιωκόμενο στόχο εδικά στο ζήτημα των συντάξεων την κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου.

ΠΗΓΗ:  Kommon

Παγκόσμια πρωτοτυπία της Eldorado

Κ.Παπαζάχος: "Σοκαρίστηκα! Παγκόσμια πρωτοτυπία ο χώρος επικίνδυνων αποβλήτων της Eldorado πάνω σε ενεργό σεισμικό ρήγμα"

Αίσθηση προκάλεσε η παρέμβαση του καθηγητή γεωφυσικής του ΑΠΘ, Κώστα Παπαζάχου, στην εκδήλωση για τις Σκουριές, που διοργάνωσε η Γειτονιά της Αλεξάνδρου Σβώλου στο Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης. 

Ο κ.Παπαζάχος τόνισε: "μας ενδιαφέρει στο ελάχιστο το μέλλον των παιδιών μας; 

Ούτε σε χώρες τριτοκοσμικές δεν αντιμετωπίζεται έτσι η κατάσταση. 

Διαβάζοντας και μόνο τη μελέτη της εταιρίας σοκαρίστηκα. 

Είναι παγκόσμια πρωτοτυπία να βρίσκεται χώρος επικίνδυνων αποβλήτων πάνω σε μεγάλο ενεργό σεισμικό ρήγμα. Δεν είναι συμβατική κατασκευή που θα ζήσει λίγο, θα μείνει για πάντα".

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ.Παπαζάχος απευθύνει προειδοποίηση για το μέλλον της Χαλκιδικής και της ευρύτερης περιοχής.

Στο βίντεο που μπορείτε να δείτε στο youtube αναφέρει για τον χώρο επικίνδυνων αποβλήτων της εξόρυξης στον Κοκκινόλακκα που λειτουργεί με προσωρινές άδειες:

 "Αδυνατώ να σκεφτώ πώς κάποιος μπορεί να προγραμματίζει την κατασκευή τέτοιων φαραωνικών κατασκευών πάνω σε ένα ενεργό ρήγμα το οποίο σε ιστορικούς χρόνους έχει δώσει τόσο μεγάλες κινήσεις. 

ΤΑ ΦΡΑΓΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΟΥΝ ΣΤΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΙΣΧΥΡΟΥ ΣΕΙΣΜΟΥ.

Εκτός από τις άμεσες καταστροφές σε όλη την περιοχή του κόλπου της Ιερισσού από τη λυματολάσπη με την καταστροφή των σπιτιών και τα ΘΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ όχι λόγω του σεισμού αλλά λόγω της αστοχίας των φραγμάτων, όλα αυτά τα επικίνδυνα λύματα θα επηρεάσουν το οικοσύστημα όχι μόνο της ΒΑ Χαλκιδικής αλλά ολόκληρης της ευρύτερης περιοχής της Κ.Μακεδονίας και σίγουρα θα επηρεάσουν το θαλάσσιο οικοσύστημα της ευρύτερης περιοχής του Β.Αιγαίου".

Σε ρέματα γίνονται τα φράγματα τοξικών αποβλήτων της Eldorado, στο ρέμα Καρατζά, στο ρέμα Λοτσάνικο και στο ρέμα Κοκκινόλακκα.

Ειδικότερα, στον Κοκκινόλακκα, ο χώρος επικίνδυνων αποβλήτων της εξόρυξης βρίσκεται πάνω στο σεισμικό ρήγμα-«τέρας» της Ιερισσού, που έχει δώσει το 1932 τον μεγάλο σεισμό 7,2 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ, που είχε ως συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους 83 άνθρωποι, να τραυματιστούν πάνω από τριακόσιοι και να καταρρεύσουν 650 σπίτια.

(Ρεπορτάζ: Στέλιος Νικητόπουλος)

ΒΙΒΛΙΟ

           ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΡΗ

Ολόκληρος ο ιστορικός λόγος του Άρη στη Λαμία: 

Αδέλφια, Έλληνες και Ελληνίδες της Λαμίας και της περιοχής της!

Από μέρους του Γενικού Στρατηγείου του Ε.Λ.Α.Σ, σας φέρω τους πιο θερμούς χαιρετισμούς.

Όπως βλέπετε, πρόκειται «να βγάλω λόγο». Μα ο λόγος μου αυτός δεν θα μοιάζει καθόλου με τους λόγους που γνωρίσατε μέχρι σήμερα. Δεν πρόκειται να σας υποσχεθώ ούτε πως θα σας φτιάξω γεφύρια ή ποτάμια, όπως σας υποσχόντουσαν πως θα σας φέρουν οι παλιοί κομματάρχες. Ούτε και θα σας τάξω λαγούς με πετραχήλια. Δεν επιδιώκω ν' αποσπάσω επαίνους για τη ρητορική μου δεινότητα. Επιδιώκω απλώς ν' ακούσετε αυτά που θα σας πω. Προσέξτε. Θ' αρχίσω σαν τα παραμύθια:

Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, οπού επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ' όλο τον κόσμο. Κανένας σοφός η άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.

Κάποτε, λοιπόν, η χώρα μας ήτανε δοξασμένη, μα αργότερα την υποδούλωσαν κι έχασε την παλιά της αυτή δόξα. Μα ύστερα από κάμποσα χρόνια η χώρα μας σηκώθηκε στο πόδι κι ύστερα από σκληρούς αγώνες ενάντια στη σκλαβιά, πάλι λευτερώθηκε.

Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», αναμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ' άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή.

Μα ότι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμία αξία. Την ελληνικότητα μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη.

Αυτό κάνεις δεν το ήθελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. Οι ξένοι δεν το θέλανε, γιατί φοβισμένοι από τη γαλλική επανάσταση, χτυπούσαν όλες τις εξεγέρσεις και δημιούργησαν γι' αυτό μεταξύ τους την Ιερή Συμμαχία. Οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες γιατί τα είχανε καλά με τους Τούρκους και ξεζουμίζανε το λαό.

Μα ο ελληνικός λαός δεν θάτανε αυτός ο λαός, ο λαός δηλαδή της χώρας της λευτεριάς και του πολιτισμού, αλλά λαός ζούγκλας, αν δεν έβγαζε μέσα από τα σπλάχνα του τους αρχηγούς εκείνους, που θα οδηγούσανε στη λευτεριά του. Όπως βλέπετε, λοιπόν, όλοι - ξένοι και ντόπιοι - πάλεψαν για να μην ξεσηκωθεί ο λαός κι αποχτήσει τη λευτεριά του.

Μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς δε σταμάτησαν οι αγώνες. Μικροί ή μεγάλοι. Ένοπλοι ή όχι. Κι ύστερα μέσα απ' αυτό το λαό ξεπήδησε ο μεγάλος βάρδος της επανάστασης, πού ύμνησε με τα τραγούδια του την ιδέα της εξέγερσης του έθνους, ο πρόδρομος της Φιλικής Εταιρίας: ο Ρήγας. Η αντίδραση τον σκότωσε, πριν προλάβει να φέρει σε πέρας τις αρχές του. Μα ο σπόρος που έσπειρε βλάστησε σύντομα.

Σε λίγο, η Φιλική Εταιρία έγινε κι αγκάλιασε χιλιάδες Έλληνες.

Ας ούρλιαζε η αντίδραση. Ας υπόγραφε άτιμα χαρτιά, σαν αυτό πού υπογράφηκε στη διάσκεψη της Βιέννης στα 1815, κάτω από το όποιο έβαλε την υπογραφή του κι ο πολύς Γιάννης Καποδίστριας και που διαλάμβανε, ότι όχι μόνο δε θα ευνοηθεί και επιτραπεί ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στην Ελλάδα, μα και θα πνιγεί στο αίμα αν ξεσπάσει.

Ο Γιάννης Καποδίστριας, που μας τον παρουσιάζουν στα σχολειά σαν μεγάλο και τρανό, με προτομές και πορτραίτα, είναι ο πρώτος καταστροφέας της Ελλάδας. Μα ότι έκανε, δεν το έκανε σαν Καποδίστριας, μα σαν εκπρόσωπος όλης της ελληνικής αντίδρασης. Ας ούρλιαζε λοιπόν, μαζί με τη διεθνή και η ντόπια αντίδραση. Κι ας υπογράφανε άτιμα χαρτιά.

Τίποτα δεν ήτανε ικανό να συγκρατήσει τη φλόγα για τη λευτεριά, που έκαιγε μέσα στις καρδιές του λαού μας. Έτσι, στα 1821, ύστερα από κόπους και θυσίες και χάρη στον ενθουσιασμό και τη φλόγα του Παπαφλέσσα, που χρησιμοποίησε όλα τα μέσα, ακόμα και την ψευτιά, κηρύσσοντας την εξέγερση, ξεσηκώθηκε πρώτος ο Μοριάς. Από δω, από το Μοριά, άρχισε η επανάσταση του 1821.

Στο άκουσμα της εξέγερσης όλοι οι ισχυροί της γης, ξένοι και ντόπιοι, τρόμαξαν. Οι κοτζαμπάσηδες, όμως, βλέποντας ότι δεν τους ήτανε δυνατό να συγκρατήσουν το λαό και φοβούμενοι την οργή του, αναγκάστηκαν να κόψουν τη συνεργασία τους με τους καταχτητές και για να ευνουχίσουν το λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα, πήρανε όλοι μέρος στην επανάσταση κι έτσι αυτή πήρε χαραχτήρα πανεθνικό.

Οι τρανοί της γης τρόμαξαν και, χρησιμοποιώντας όλα τα τερτίπια, προσπάθησαν να πνίξουν την επανάσταση. Μα γελάστηκαν. Επί 7 ολόκληρα χρόνια πάλεψαν οι προπάτορες μας, παρά το γεγονός ότι η ελληνική αντίδραση, δυο φορές, το 1823 και 1825, οργάνωσε τον εμφύλιο πόλεμο για να σπάσει ακριβώς τους αγώνες αυτούς. Έτσι οι πρόγονοι μας ανάγκασαν όλους τους εχθρούς μας να γλείψουν εκεί που έφτυσαν και ν' αναγνωρίσουν τους αγώνες μας και την ανεξαρτησία μας.

Κανείς δεν πίστευε προηγούμενα σ' αυτό το θαύμα, που συντελέστηκε από τις ίδιες τις δυνάμεις και τα μέσα του λαού. Άλλοι περίμεναν να τους έλθει η λευτεριά από τη Ρωσία κι άλλοι από τη μεγαλοψυχία των βασιλιάδων της Ευρώπης. Μα η επανάσταση απόδειξε, ότι αυτή μόνη της χάρισε τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τα παραμύθια του φιλελληνισμού, χάρη στον οποίο αποκτήσαμε δήθεν τη λευτεριά μας, εφευρέθηκαν μόνο και μόνο για να γίνει πιστευτό, ότι η πατρίδα μας λευτερώθηκε, όχι από τις ίδιες της τις δυνάμεις, μα από τους ξένους. Υπήρξαν βέβαια φιλέλληνες, που αγωνίστηκαν, πολέμησαν κι έχυσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τιμή και δόξα σ' αυτούς κι αιώνια ας είναι η ευγνωμοσύνη του έθνους. Μα αυτοί υπήρξαν μεμονωμένα άτομα μονάχα. Η θεωρία του οργανωμένου φιλελληνισμού είναι καθαρό παραμύθι.

Με την επικράτηση της επανάστασης αμέσως οι δικοί μας κοτζαμπάσηδες επιβλήθηκαν πάνω στη χώρα μας. Η αντίδραση, ντόπια και ξένη, για να ευνουχίσει το λαϊκό χαραχτήρα του κινήματος και να επιβάλει νέα σκλαβιά, χρησιμοποίησε όλα τα μέσα. Και στο τέλος το πέτυχε. Η αρχή έγινε κολλώντας στο σβέρκο της πατρίδας μας αυτόν που σας είπα πρωτύτερα:

Τον Καποδίστρια. Ο Γιάννης Καποδίστριας από την ανασύσταση του ελληνικού κράτους άρχισε την καταστροφή της χώρας μας, κι ένας άλλος Γιάννης, ο Μεταξάς, έβαλε σ' αυτήν το καπάκι.

Ο λαός νόμιζε, ότι μια που πέτυχε πια η επανάσταση, θα επακολουθούσαν τα χρόνια της ευτυχίας του, ότι όλη η ανθρωπότητα θάτανε στο πλευρό της χώρας μας και πως η χώρα μας, για μια ακόμα φορά, θα βρισκότανε σε θέση να ξαναπάρει, όπως και παλιότερα, ολόκληρη την ανθρωπότητα από το χέρι και να της δείξει καινούργιους δρόμους πολιτισμού και προόδου. Μα στη θέση αυτών η ντόπια και ξένη αντίδραση επιβλήθηκαν και φέρανε τον Καποδίστρια, τη Βαυαρική δυναστεία με τον Όθωνα.

Χρόνια και χρόνια απάτης και ρεμούλας μας κράτησαν μακριά από την ευτυχία και τον πολιτισμό και μας ρίξανε μέσα στην εξαθλίωση, την πείνα, την κακομοιριά και τη δυστυχία. Έτσι η Ελλάδα που υπήρξε κάποτε η πηγή των φώτων και του πολιτισμού, κατάντησε να βρίσκεται στο πιο χαμηλό επίπεδο οικονομικής, κοινωνικής και εκπολιτιστικής ανάπτυξης, όχι μόνο έναντι των λαών της Ευρώπης, αλλά και των Βαλκανίων.

Η ουσία αυτού βρίσκεται στο γεγονός, ότι αντίδραση σκεφτόταν μόνο πώς να εκμεταλλευτεί, να βασανίσει, και να ξεζουμίσει το λαό, οργανώνοντας κινήματα κάθε τόσο και καλλιεργώντας τις φαγωμάρες, προπαγανδίζοντας και πείθοντας το λαό ότι είναι απαραίτητο να ζει φτωχός και κακομοιριασμένος.

Χαρακτηριστικό είναι ότι πιάνοντας μια λέξη του Κολοκοτρώνη, που ονόμασε κάποτε τη χώρα μας Ψωροκώσταινα, κατάφερε να πείσει το λαό ότι το ελληνικό κράτος δε μπορεί να ορθοποδήσει μόνο του κι ότι θα έπρεπε να μας κυβερνήσουν οι ξένοι, ονομάζοντας γι αυτό και τα πολιτικά κόμματα ρωσικά, αγγλικά και γαλλικά. Σ' αυτό το σημείο μας φέρανε οι κορυφές που διοικούσαν τον τόπο μας. Κάποτε φτάσαμε και στη δημοκρατία. Μα αυτό έμοιαζε με την παροιμία που έλεγε ο λαός: Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.

Μυρίστηκαν οι έξυπνοι ψητό από τη μοναρχία και βρίσκοντας ότι «έφταιγε» η δημοκρατία για τη δυστυχία του λαού, ξαναφέρανε το βασιλιά. Και τότε άρχισαν πιο ξετσίπωτα ακόμα να ξεζουμίζουν και να καταπιέζουν το λαό. Και για να μπορούν να πνίγουν τις κραυγές του, βάλανε στο κεφάλι μας το Μεταξά, που ήτανε πάντα πράχτορας του ΙΙ γραφείου του γερμανικού επιτελείου, από τον καιρό που σπούδαζε στη στρατιωτική σχολή της Γερμανίας.

Έτσι, ύστερα από 120 χρόνια, ξαναπέσαμε πάλι στη σκλαβιά, γιατί έτσι κακά μας κυβερνήσανε στο διάστημα αυτό.

Σ' αυτή την κατάσταση βρεθήκαμε, όταν ξέσπασε η πολεμική λαίλαπα και η σύγκρουση μεταξύ των κολοσσών. Μα κανένας απ' αυτούς δε σκέφτηκε ελληνικά και να δει πώς θα ξέφευγε η χώρα μας τη λαίλαπα αυτή. Με την επίγνωση ότι η χώρα μας θα τραβούσε στην καταστροφή μπήκανε στον πόλεμο.

Έχουμε ντοκουμέντα στα χέρια μας, πού μας αποδείχνουν, ότι οι άνθρωποι αυτοί είχανε σκοπό να ρίξουνε μόνο τρεις τουφεκιές στο Αλβανικό μέτωπο κι ύστερα να μας παραδώσουν στους φασίστες. Υπάρχουν ντοκουμέντα που μας πείθουν ότι το Νοέμβρη προς το Δεκέμβρη του 1940 μπορούσαμε να πετάξουμε τους Ιταλούς στη θάλασσα. Μα αυτοί συγκρατούσαν το στρατό μέχρι που να λύσει το στρατιωτικό της πρόβλημα, η Γερμανία στην Ευρώπη κι ύστερα να δικαιολογηθούν ότι δε μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με δυο κολοσσούς. Δεν πίστευαν στις δόξες του στρατού μας, στο θάρρος, στην τόλμη, στην αυταπάρνηση και τον ηρωισμό του, που πολεμούσε με φλόγα ενάντια στο φασισμό, νηστικός και ξυπόλυτος πάνω στα βουνό της Αλβανίας με τη βοήθεια όλου του ελληνικού λάου. Αυτοί δεν πίστευαν σ' αυτά και περιμένανε πως θα καμφθεί. Γι' αυτό το έπος της Αλβανίας είναι ολοκληρωτικά έργο του λαού. Είναι έργο του λαού που το πραγματοποίησε με το μένος που είχε ενάντια στο φασισμό και το ζυγό του Μεταξά, με θυσίες και ηρωισμούς.

Έτσι, μας ξαναδέσανε στη σκλαβιά.

Μα ο λαός μας δεν ήτανε σε θέση να συνεχίσει το έργο του αυτό. Όσο φλογερά κι αν ήτανε τα στήθη του, η φλόγα αυτή δεν θα άντεχε στα σιδερόφρακτα μεγαθήρια των φασιστών, μια που είχε μέσα του και την προδοσία των ηγετών του. Έτσι αναγκάστηκε να υποκύψει, μα όχι σαν ηττημένος. Γιατί αυτή η συνθηκολόγηση που έκαναν, υπογράφηκε πριν ακόμα πολεμήσει ο στρατός μας. Αυτή δεν ήτανε ήττα του λαού μας, μα ήττα και χρεοκοπία των καθεστώτων που μεσολάβησαν από το 1821-1941. Γι αυτό κι ο λαός μας τιμωρεί σήμερα την ήττα αυτή και θα την τιμωρήσει αργότερα πιο σκληρά ακόμα.

Έτσι ήλθαν οι Γερμανοί στον τόπο μας και μας σκλαβώσανε. Μα για μας, για το λαό μας, καμιά κηλίδα δε θα μπορούσε να προσαφθεί, ότι εγκαταλείψαμε τα εδάφη μας. Αυτή θα κολλούσε, όταν δεν ξεσηκωνόμαστε.

Τι μπορούσαμε να περιμένουμε απ' αυτούς που φορούσαν τα κλακ και τα μπακαλιαράκια; Τι μπορούσαν να μας πούνε αυτοί; Το μόνο που βρίσκανε να μας λένε ήτανε:

Ησυχία, παιδιά, και τάξη. Κάναμε κυβέρνηση, ησυχάστε. Αυτό όμως θέλανε κι οι Γερμανοί. Μα τα λόγια αυτά τα εκστομίζανε οι άνθρωποι εκείνοι που δεν έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται Έλληνες.

Κι όμως, δε θα συμβιβάζονταν με τη λογική και τη ράτσα μας, αν δε βγαίναν πάλι τα στοιχεία αυτά που θα κρατούσανε ψηλά την τιμή του έθνους μας, μέσα από το λαό μας.

Μια μαυρίλα πλάκωνε τον ελληνικό ορίζοντα. Κανείς δεν ήξερε τι θα έφερνε η αύριο και πώς θα ξεφεύγαμε από τη σιδερένια τανάλια που μας έσφιγγε. Κείνοι που ένιωθαν βρίσκονταν στις φυλακές και τα ξερονήσια. Κι εδώ πρέπει να στιγματιστεί μια άλλη ατιμία των ανθρώπων της 4ης Αυγούστου, που φεύγοντας, τους παράδωσε στα χέρια των καταχτητών.

Μια άλλη μερίδα πού ένιωθε, ασχολούνταν με τις μαύρες και άσπρες αγορές. Έτσι, όλο το βάρος έπεσε πάνω σε μια χούφτα ανθρώπων, απ' αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μα που φλέγονταν από ηρωισμό και ανδρεία και μέσα τους υπήρχε μια ζεστή ελληνική καρδιά κι έτρεχε στις φλέβες τους πραγματικό ελληνικό αίμα. Αυτοί άναψαν το δαυλό κι έδωσαν το σύνθημα για τον ξεσηκωμό του Έθνους. Αυτοί που δώσανε το κουράγιο στους Έλληνες. Αυτοί που δημιούργησαν τη νέα Φιλική Εταιρία: το ΕAM.

Βέβαια, ποιος θάτανε κείνος που μπορούσε να πιστέψει τότε. Ότι αυτή η φούχτα των ανθρώπων θα έφερνε στη χώρα μας τη μεγαλόπρεπη αυτή νίκη. Μα η υφή, η ψυχοσύνθεση, το σκαρί των ανθρώπων αυτών ήτανε τέτοιο. Παρά τις φυλακές, τους κατατρεγμούς, τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις ομαδικές εκτελέσεις και την τρομοκρατία, οι άνθρωποι αυτοί οδηγούσαν ηρωικά και θαρραλέα τις μάζες στον δρόμο της λευτεριάς.

Ξέρετε όλοι πως άρχισε το κίνημα αυτό και δε σταματώ στις λεπτομέρειες του. Όταν έχουμε τη μέρα της εθνικής ανεξαρτησίας μας, πού γιορτάζουμε στις 25 Μάρτη, χαιρόμαστε, τραγουδάμε και κλαίμε από τη συγκίνηση. Μα από δω και πέρα θα έχουμε δυο εθνικές γιορτές: την 25η Μάρτη και την 27η Σεπτέμβρη επέτειο της δημιουργίας του ΕΑΜ, που αποτέλεσε τη βάση της σημερινής μας απελευθέρωσης.

Στα προηγούμενα χρόνια πολλοί περνούσανε από την πλατεία του Διάκου, μα κανείς δεν ένιωθε τον παλμό που περιείχε το τραγούδι, που μας δίδασκε στο σχολείο ο παλιός καθηγητής μας Λάσκαρης: Σας ευλογεί του Διάκου μας το τιμημένο χέρι.

Κανείς δεν ένιωθε, ότι έπρεπε να φύγει μακριά από τα μικροσυμφέροντα του και να παλέψει για τη λευτεριά. Μα η χούφτα αυτή των ανθρώπων, που σας μίλησα πιο πάνω, ρίχτηκε ολόψυχα στον αγώνα.

Η αντίδραση στο άκουσμα της χρησιμοποίησε όλα τα μέσα κι έθεσε σε ενέργεια όλες τις ατιμίες για να τη σαμποτάρει. Μα όλα αυτά στάθηκαν ανίκανα να σπάσουν τον αγώνα της. Αντίθετα, αυτή ρίζωνε κάθε μέρα και πιο πολύ κι ανέπτυσσε τη δράση της. Κι επειδή δεν είχε σκοπό να καταπιαστεί με χαρτοπόλεμο έβγαλε στο βουνό το αντάρτικο.

Θυμάμαι όταν το χειμώνα του 1941 ήλθα εδώ σαν «μαυραγορίτης» για να βάλω μπροστά τη δουλειά. Σας γνώριζα όλους, μα κανείς από σας δεν ήξερε τι επεδίωκα εγώ. Τότε μαζί με το Γ. Φράγκο και Γ. Γιαταγάνα βγάλαμε το πρώτο διάγγελμα του ΕΑΜ. Πολλοί νομίζανε τότες, ότι αυτό ήτανε μόνο ντόρος και τίποτα άλλο.

Όταν λέγαμε ότι σε λίγο θα σφυρίζει το μάλιγχερ και θα κροταλίζει ξερά το πολυβόλο στις βουνοκορφές και τα φαράγγια μας κι οι Γερμανοί και Ιταλοί θα φεύγουν ντροπιασμένοι, ίσως πολλοί να λέγανε πως αυτά δεν ήτανε παρά ηχηρές φράσεις.

Μα ύστερα από 2 1/2 μήνες άρχισε πραγματικά να λαλεί το ντουφέκι. Και τι δεν είπανε τότε! Όπως και στα 1821 όλη η αντίδραση συνωμότησε εναντίον μας και στην αρχή δεν έλεγε τίποτα για το αντάρτικο, κάνοντας το ίδιο πού κάνει και η στρουθοκάμηλος, όταν κρύβει το κεφάλι της, ενώ όλο της το σώμα φαίνεται. Έτσι κι αυτοί, νομίζανε, ότι αν δε λέγανε τίποτα για το αντάρτικο και το αγνοούσαν, δε θα ξαναβροντούσε το καριοφίλι. Μα μπορούσε να σταματήσει αυτό; Κάθε μέρα κοκκίνιζαν τα βουνά και τα φαράγγια από το αίμα.

Κι όταν είδαν ότι το αντάρτικο μεγάλωνε, παρά τη σιωπή τους, τότε κι αυτοί άλλαξαν τρόπο για να μας πολεμήσουν. Μας ονόμασαν πλιατσικολόγους, κατσικοκλέφτες, ληστοσυμμορίτες κλπ. Ακόμα βρέθηκαν άνθρωποι να μας αποκηρύξουν με την υπογραφή τους γιατί σκοτώσαμε τον προδότη και εκβιαστή Μαραθέα. Αυτοί οι κύριοι ήτανε κυριολεκτικά ηλίθιοι.

Δεν ξέρανε ούτε το ατομικό τους συμφέρον. Νόμισαν, πως αν μας αποκήρυσσαν θα σταματούσε κι ο αγώνας μας κι ότι δεν θα είμαστε κάποτε ικανοί να τους σφίξουμε το λαιμό και να τους πνίξουμε.

Ας είναι. Τέτοιοι ηλίθιοι ήτανε και τέτοιες ηλιθιότητες λέγανε. Ας κάνουν τώρα τα ψηλά τους καπέλα κλωσοφωλιές.

Μα ήτανε δυνατό να πιάσει αυτό; Οι χωριάτες είχανε δει για πρώτη φορά το θαύμα ν' αφήνουν τα πράματα τους έξω χωρίς να τους τα πειράζει κανείς.

Η ζωοκλοπή είχε καταργηθεί στην ύπαιθρο και η ασφάλεια της ζωής και της περιουσίας ποτέ δεν ήτανε σ' αυτό το σημείο. Ήτανε θαύμα αυτό; Όχι. Αλλά για πρώτη φορά το χωριό γνώρισε την εξουσία, η οποία βγήκε για να χτυπήσει την εσχάτη προδοσία, το έγκλημα, τη ζωοκλοπή κλπ. και να εμπεδώσει την ασφάλεια.

Κι όταν χτυπήσαμε τα εγκλήματα αυτά και πατάξαμε την προδοσία, αυτοί σαν δεσποινίδες της αριστοκρατίας, που δε βλέπουν γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά πού βασιλεύει, αλλά συγκινούνται από ένα άρρωστο γατάκι, έμπηξαν τις φωνές και μας κατηγόρησαν ότι σκοτώνουμε. Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι, σκοτώθηκαν και γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της Ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα, μα κανείς απ' αυτούς δεν είπε τίποτα. Μα τώρα φωνάζουνε ότι ο Άρης σφάζει.

Ναι, σφάξαμε κι είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε, αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι απ' αυτούς. Απόδειξη είναι ότι εμείς είμαστε κείνοι που τρώγαμε χρόνια τώρα τις καρπαζιές και καταδιωκόμασταν. Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα.

Κι είναι κυριολεκτικά ηλίθιοι κείνοι πού τους πήρε ο πόνος γι' αυτούς, που τόσο δικαιολογημένα χτυπήσαμε, για να παίρνουν το μέρος τους ή είναι ολοκληρωτικά συνένοχοι τους. Μα ούτε και το κόλπο αυτό έπιασε.

Τότε όμως αυτοί, σαν καλοί ζαχαροπλάστες που ήτανε, κατασκευάσανε ένα νέο χρυσό χάπι:

-Ναι, φωνάζανε. δεν υπάρχει αντίρρηση, ότι οι αντάρτες διεξάγουν εθνικό αγώνα. Μα το ζήτημα αυτό θα λυθεί από τους ισχυρούς. Τι μας χρειάζονται, λοιπόν, οι αγώνες κι οι σκοτωμοί, αφού τα ζητήματα μας θα τα λύσουνε άλλοι;

Αυτό το σύνθημα έπιανε. Είχανε όμως δίκιο; Ασφαλώς όχι!

Γιατί δεν είχανε δίκιο;

Στα 1941-42 το ΕΑΜ δεν ήτανε ακόμα ισχυρό. Γι' αυτό δεν είχε αρχίσει ο αγώνας να παίρνει μαζικό χαραχτήρα. Ούτε κι αντάρτικη δράση υπήρχε. Κι όμως. Στα 1941-42 πέθαναν από την πείνα και τις αρρώστιες, που επακολούθησαν απ' αυτήν, 300.000 άνθρωποι μόνο στην Αθήνα, τον Πειραιά και τα περίχωρα τους. Και θα πέθαιναν αργότερα ακόμα περισσότεροι, αν το ΕΑΜ δεν κινητοποιούσε με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια και απεργίες το λαό και δεν τον εμψύχωνε: 1. Να επιβληθεί το σταμάτημα της αρπαγής της παραγωγής μας από μέρους των κατακτητών. 2. Να επιβληθεί σ' αυτούς ν' αφήσουν το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό να αναλάβει την τροφοδοσία του λαού μας. 3. Να προσέξουν την κατάσταση της Ελλάδας στο εξωτερικό.

Αν το αντάρτικο δε σταματούσε τις φάλαγγες των Γερμανών που κλέβανε την παραγωγή της χώρας μας και δεν καταργούσε τη συγκέντρωση της παραγωγής που τη βάζανε στο χέρι οι καταχτητές, αν δε γίνονταν όλα αυτά, τότε τα θύματα από την πείνα και τις αρρώστιες θα ήταν πολύ περισσότερα. Όλες οι χιλιάδες των θυμάτων, που πέσανε για τη ζωή και τη λευτεριά του λαού μας, ποτέ δε φθάνουν τα θύματα της πείνας και των ασθενειών. 

Πότε ακούστηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας να πραγματοποιείται η απελευθέρωση μέσω της μπαγαποντιάς; Ποτέ. Η λευτεριά δεν κερδίζεται με ξόρκια, αλλά με αγώνες και θύματα!

Μα κι αν το θέλαμε, δεν είχαμε αυτό το δικαίωμα. Το δικαίωμα δηλαδή να κηλιδώσουμε την ιστορία της πατρίδας μας. Αυτό θα ήτανε ασέβεια στη μνήμη των ηρωικών μας προγόνων.

Μα ούτε είχαμε το δικαίωμα να κολλήσουμε μια ατιμωτική σφραγίδα, μια σφραγίδα αίσχους, στο κούτελο των επερχομένων γενεών, των παιδιών μας και των εγγονιών μας, ότι κατάγονται από γενιά ευνούχων, που δέχονται να πεθαίνουν στα πεζοδρόμια από τον ατιμωτικότερο των θανάτων, από την πείνα, παρά να πεθαίνουν με το όπλο στο χέρι, παλεύοντας για τη λευτεριά.

Τι θα έπρεπε να προτιμούσαμε; Το πρώτο ή το δεύτερο; Όχι! Χίλιες φορές όχι!

Καλύτερα να γινότανε το παν ένα μπουρλότο, παρά να υποταχθούμε στους καταχτητές.

Αυτό ο λαός μας το κατάλαβε, τους μούντζωσε κι έδωσε αυτά τα γενναία παλικάρια, πούναι τώρα στεφανωμένα με δόξες, με δάφνες και με νίκες.

Τότε κι αυτοί αναγκάστηκαν ν' αλλάξουν βιολί κι αποφάσισαν να βγάλουν στο βουνό δικές τους ανταρτοομάδες.

Μα γιατί αυτό; Το ΕAM είχε δηλώσει ότι δεν είχε μονοπώλιο τον αντάρτικο αγώνα. Γι' αυτό και τους κάλεσε να σχηματιστούν κοινές ανταρτοομάδες. Αν είχανε την πρόθεση να παλέψουν ενάντια στους καταχτητές, θα το κάνανε.

Τότε όμως, ισχυρίζονται, ότι η χωρογραφία της Ελλάδας και η πυκνότητα της κατοχής δεν επέτρεπε την ύπαρξη ανταρτοομάδων.

Όταν όμως είδανε εμάς, όταν λευτερώσαμε την ύπαιθρο, τότε κι αυτοί αποφάσισαν να δημιουργήσουν αντάρτικο.

Τι θα περίμενε κανείς άπ' αυτούς αρχή αρχή; Ποια κραυγή, έστω και τυπικά, να βγει από το στόμα τους; Φυσικά, "Κάτω οι καταχτητές" !

Μα την θέση τους τη γνωστοποίησαν από την αρχή. Η πρώτη κραυγή τους ήτανε:

"Κάτω το ΕΑΜ!"

Μα εμείς και πάλι τους καλέσαμε για να ενωθούμε. Αυτοί όμως αρνήθηκαν, γιατί δεν θέλανε να υποβληθούν σε κόπους και μόχθους για να πολεμήσουν τον καταχτητή. Γιατί αυτοί δεν ήτανε εντολοδόχοι του ελληνικού λαού, μα της αντίδρασης από το φόβο της λαοκρατίας που ζητούσαν να πολεμήσουν.

Στο τέλος μας κήρυξαν κι ανοιχτά τον πόλεμο, ένοπλα, συνεργαζόμενοι με τους καταχτητές.

Θα είμαστε ασυνεπείς στον αγώνα μας και προδότες του λαού μας, αν σιχαινόμαστε τα αίματα. Γι' αυτό, σαν εντολοδόχοι του λαού, συντρίψαμε τους συνεργάτες αυτούς των καταχτητών, τους πολέμιους του εθνικού μας αγώνα.

Ύστερα απ' αυτό χρησιμοποίησαν το κόλπο: Μας κατηγόρησαν, ότι δε βοηθάμε το συμμαχικό αγώνα, αλλά θα υπακούσουμε μόνο στους Ρώσους. Κι απειλούσαν ότι όταν θάρθουν οι σύμμαχοι εδώ, θα μας κανονίσουν. Αυτοί, που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, απειλούσανε ότι θα μας χτυπήσουν οι σύμμαχοι!

Αυτοί που στα 1941 πρόδωσαν το συμμαχικό αγώνα. Αυτοί που μαγάρισαν τις Θερμοπύλες και τους Τριακόσιους μας κι άφησαν τους συμμάχους Άγγλους να μάχονται μόνοι τους εκεί, ενώ αυτοί είχαν παραδώσει την Ελλάδα με τη συνθηκολόγηση του Τσολάκογλου, μας κατηγορούσαν ότι δεν ενισχύουμε τον συμμαχικό αγώνα κι έβαζαν στο μυαλό των συμμάχων την άτιμη σκέψη, ότι δήθεν θα μας χτυπούσαν ερχόμενοι εδώ.

Μα σε λίγο τους ήλθε το πρώτο χαστούκι! Η πρώτη ομάδα των Άγγλων αλεξιπτωτιστών έπεφτε, όχι σ' αυτούς, μα στον Άρη, πάνω στη Γκιώνα. Και μαζί μ' αυτούς τραβήξαμε κι ανατινάξαμε το Γοργοπόταμο. Ο αρχηγός των συμμαχικών στρατευμάτων της Μ. Ανατολής, στρατηγός Ουίλσον, δήλωνε ανοιχτά, ότι οι επιτυχίες των συμμάχων στην Αφρική οφείλονται κατά 80% στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, γιατί αυτή εμπόδισε την αποστολή γερμανικών ενισχύσεων και εφοδιασμού. Μα να κι ένα τελευταίο: Στην Πελοπόννησο προτείναμε στους τσολιάδες να καταθέσουν τα όπλα κι εμείς θα τους αφήσουμε ελεύθερους. Μα οι Άγγλοι το απέρριψαν αυτό και συνέλαβαν όλους τους τσολιάδες, τους έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους παραπέμπουν να δικαστούν από τα στρατοδικεία.

Στο κάτω-κάτω, να τώρα οι Άγγλοι μπροστά σας. Διαβαίνουν τους δρόμους της Λαμίας και πάνε να χτυπήσουν τους Γερμανούς μαζί με μας. Μαζί τους θα πολεμήσουμε εμείς κι όχι αυτοί, μέχρι την ολοκληρωτική συντριβή του φασισμού.

Μα τα κατακάθια αυτά βρήκανε νέο τροπάρι: Μας κατηγορούν ότι είμαστε όλοι κομμουνιστές και ισχυρίζονται, ότι το ΕΑΜ. και ο ΕΛΑΣ είναι σκεπασμένες κομμουνιστικές οργανώσεις. Μα αυτή η κατηγορία μπορεί ν' αποτελέσει ντροπή ή έπαινο;

Το Κομμουνιστικό Κόμμα δε βαδίζει τώρα για τον κομμουνισμό. Το ΚΚΕ έχει βέβαια στο πρόγραμμα του σαν τελική του επιδίωξη τον κομμουνισμό. Μα όχι για τώρα. Τον κομμουνισμό θα τον επιβάλλετε σεις, ο λαός κι όχι το ΚΚΕ. Κι είμαι βέβαιος ότι πολλοί από τους μορφωμένους μας, που δεν τον θέλουν σήμερα, θα ψηφίσουν τότε για να επικρατήσει ο κομμουνισμός.

Σήμερα, όμως, το ΚΚΕ. δεν επιδιώκει παρά μόνο μια δημοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος.

Μα ας πούμε, ότι το ΚΚΕ. θα εφαρμόσει τον κομμουνισμό. Λένε ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησιές και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές να χαλάσουν τις εκκλησιές, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα;

Οι εκκλησιές μας φταίνε ή τα καράβια του Εμπειρίκου; Γιατί λοιπόν να κάψουμε τις εκκλησιές;

Θα γδάρουμε τους παπάδες; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματος μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη.

Μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Γιατί αυτοί που εμφανίζονται σαν προστάτες της εκκλησίας, γκρεμίσανε μαζί με τους Γερμανούς και γδέρνουνε παπάδες.

Ο κομμουνισμός, λένε, θα καταργήσει την θρησκεία. Μα η θρησκεία είναι ζήτημα συνείδησης. Πώς θα καταργηθεί λοιπόν; Η κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράμα αδύνατο, έστω κι αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν. Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές. Αν συνέβαινε ένα τέτοιο πράμα, αυτό θα έμοιαζε με την διαταγή πού έβγαλε κάποτε ένας αστυνόμος στην Ανάφη, με την οποία απαγόρευε την πάλη των τάξεων!

Το τι θα γίνει στο πολύ μακρινό μέλλον, το πώς θα σκέπτονται οι άνθρωποι τότε, είναι άλλο πρόβλημα. Και κανένας πολιτικός δε μπορεί να βγάλει νόμο για το τι θα πρέπει να γίνει ύστερα από 200 η 500 χρόνια. Ούτε λοιπόν κι εμείς θα βγάλουμε τέτοιο νόμο. Μας ενδιαφέρει το πώς θα προκόψει ο λαός μας σήμερα κι όχι το τι φιλοσοφικές πεποιθήσεις θα έχει ύστερα από 500 χρόνια.

Συνεπώς καταλαβαίνετε τώρα, ότι αυτοί που διαδίδουν αυτές τις συκοφαντίες επιδιώκουν άλλους σκοπούς, προσπαθώντας με το μέσο αυτό της συκοφαντίας να εξαπατήσουν το λαό και να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους πάνω του. Αν μάλιστα εξετάσουμε βαθύτερα το πράμα αυτό, θα δούμε ότι αυτοί είναι άθρησκοι, γιατί σε αυτούς δεν υπάρχει ούτε ίχνος θρησκευτικής συνείδησης κι ο μόνος που λατρεύουν είναι ο Θεός Μαμμωνάς, ο Θεός του χρήματος…

Κατηγορούν τους κομμουνιστές, ότι αυτοί θα διαλύσουν επίσης την οικογένεια. Λες κι εμείς κατεβήκαμε από τον ουρανό και δε γεννηθήκαμε από σπίτια ή φυτρώσαμε μόνοι μας σαν τα μανιτάρια. Η οικογένεια δημιουργήθηκε από ορισμένες οικονομικές συνθήκες. Σε μια ορισμένη ανάπτυξη της κοινωνίας δημιουργήθηκε η ανάγκη της οικογένειας, γιατί έτσι θα αντιμετωπίζονταν καλύτερα οι ανάγκες της ζωής.

Χρειάζονταν να δουλεύουν όλοι: ο πατέρας και τα παιδιά στα χτήματα, οι γυναίκες στον αργαλειό και το σπίτι, γιατί μόνο με τον τρόπο αυτό θ' αντιμετωπίζονταν οι βιοτικές ανάγκες τους.

Αυτού του είδους οι οικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε, πλησίαζαν όπως βλέπετε, πιο στενά τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους. Σήμερα όμως τι γίνεται; Οι σημερινές οικονομικές συνθήκες αναγκάζουν όχι πια το στενό πλησίασμα της οικογένειας, αλλά αντίθετα την απομάκρυνση της.

Να ένα παράδειγμα: Ένας άντρας παντρεύεται, μα την επομένη του γάμου του φεύγει στην Αμερική για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις ανάγκες της ζωής του και της γυναίκας του. Ποιος διαλύει στην περίπτωση αυτήν την οικογένεια; Οι κομμουνιστές ή οι οικονομικές συνθήκες πού δημιούργησε η κεφαλαιοκρατία;

Κι εδώ, λοιπόν, βλέπουμε φανερά, ότι αυτοί που μας κατηγορούν πως θέλουμε να διαλύσουμε την οικογένεια, δεν είναι άλλοι, παρά αυτοί οι ίδιοι πού τη διαλύουν στην πραγματικότητα, ενώ εμείς επιδιώκουμε το στερέωμα της. Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένεια του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς;

Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.

Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;

Όταν έξαφνα στα 1929-31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης πού μάστιζε τότε τη χώρα μας να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν. Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.

Μας κατηγορούν επίσης, ότι εμείς επιβουλευόμαστε την τιμή. Βλέπετε, όλοι αυτοί οι «ηθικοί», που όταν περπατάνε μπερδεύουνται τα κεφάλια τους στα σύρματα, μιλάνε για τιμή!

Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή, για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής. Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευση του. Και πολλές φορές το καταφέρνουν αυτό και μας πείθουν μάλιστα ότι έτσι είναι όπως τα λένε.

Πάρτε ένα παράδειγμα, απ' αυτό που γίνεται στα χωριά: Ο χωριάτης καπνίζει τον καπνό που παράγει ο ίδιος. Μα τον πείσανε ότι αυτός είναι λαθραίος. Κι ο ίδιος ο χωρικός σου λέει ότι καπνίζει λαθραίο καπνό. Λες και δεν τον έσπειρε αυτός στον τόπο μας, αλλά τον έφερε από την Αμερική. Όπως βλέπετε λοιπόν κι ο ίδιος ο χωριάτης το πίστεψε, πως ο καπνός του είναι «λαθραίος».

Η αντίδραση δεν σταματά σε τίποτα μπροστά προκειμένου να εξαπατήσει το λαό, χρησιμοποιώντας γι αυτό όλα τα μέσα, όλη τη συκοφαντία και το ψέμα. Μα αυτές οι συκοφαντίες στην ύπαιθρο, όπου μας είδανε και μας νιώσανε, έγιναν συντρίμμια. Στις πόλεις θα γίνει κι αυτού το ίδιο.

Σε λίγες μέρες θα δείτε κι εσείς μόνοι σας την πραγματικότητα. Γιατί ο δικός μας σκοπός είναι ένας: Πώς θα ζήσει καλύτερα ο λαός μας!

Όταν ήταν εδώ ο κατακτητής, αυτοί θέλανε τότε την τάξη. Εμείς θέλαμε την αταξία για να κάνουμε ανυπόφορη τη ζωή του κατακτητή. Τώρα αυτοί θέλουνε την αταξία. Μα εμείς θέλουμε την τάξη. Αυτοί είναι οι οργανωτές του εμφυλίου πολέμου για να εκμεταλλεύονται το λαό μας. Αυτοί είναι οι λύκοι, που προσπαθούν να κατασπαράξουν το κοπάδι, εμάς, εσάς, όλους μας, το λαό δηλαδή.

Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ υποσχέθηκαν στο λαό την πάλη ενάντια στον κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας μας. Αυτές τις υποσχέσεις τις τηρήσαμε. Εμείς δεν δημιουργήσαμε κυβερνητικό τύπο. Αυτός δημιουργήθηκε μόνος του από το λαό. Από τον Οκτώβρη του 1942 μόνος του ο λαός τράβηξε στις εκλογές της αυτοδιοίκησης του.

Ο θεσμός αυτός της αυτοδιοίκησης, που για πρώτη φορά εμφανίστηκε στην Ευρυτανία, αποτέλεσε την απαρχή της δημιουργίας του από το χωριό μέχρι την Π.Ε.Ε.Α. αργότερα.

Εμείς είμαστε υπέρ της ενότητας και χάρη στις προσπάθειες τις δικές μας οφείλεται κατά 9 5% η δημιουργία της εθνικής κυβερνήσεως, κάτω από την οποία αγωνιζόμαστε σήμερα. Μέχρι τη Λάρισα η πατρίδα μας είναι τώρα ελεύθερη. Και γρήγορα θ' απελευθερώσουμε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.

Έτσι και η δεύτερη μας υπόσχεση τείνει να πραγματοποιηθεί ολοκληρωτικά.

Μα εμείς υποσχεθήκαμε στο λαό και κάτι άλλο: Ότι δεν θ' αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: τη λαοκρατία. Για αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεση μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας την ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος.

Ο ΕΛΑΣ στα χέρια πρώτα της Κ.Ε. του ΕΑΜ και της ΠΕΕΑ αργότερα αποτέλεσε το δυνατό όπλο της διατήρησης του λαού μας στη ζωή. Τον μοχλό της γρηγορότερης απελευθέρωσης μας. Τώρα, στα χέρια της εθνικής μας κυβέρνησης, που αποτελείται απ' όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις και που υπόσχεται στο πρόγραμμα της λαοκρατικές λύσεις, θ' αποτελέσει την εγγύηση, ότι θα συνεχίσουμε τον πόλεμο μέχρι την ολοκληρωτική συντριβή του φασισμού κι ότι θα εξασφαλισθούν οι ως τώρα κατακτήσεις του λαού μας και θα κερδηθούν και νέες.

Φωνάζατε πολύ για την θανατική καταδίκη των προδοτών, των συνεργατών του καταχτητή και των εκμεταλλευτών της δυστυχίας τού λαού στα χρόνια της κατοχής. Όταν εμείς δεν είχαμε τη δυνατότητα να τους δικάσουμε, τους εκτελούσαμε. Αργότερα τους δικάζαμε σε στρατοδικεία. Τώρα, όσους έχουμε συλλάβει θα τους παραδώσουμε στην δικαιοσύνη. Υπάρχει η νόμιμη πια κυβέρνηση και αυτή θα αποφασίζει για όλα. Μη φωνάζετε λοιπόν. Αυτοί θα δικασθούν και θα καταδικασθούν. Μα δεν θάχει και μεγάλη σημασία.

Τεράστια σημασία θάχει αν καταδικάσετε και θανατώσετε εσείς, ο κυρίαρχος λαός, το καθεστώς που γεννάει τέτοια καθάρματα.

Μεθαύριο θα τραβήξουμε στις εκλογές. Το πρώτο ράπισμα πρέπει να δοθεί στο δημοψήφισμα, με την οριστική καταδίκη του φιλοβασιλισμού και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας.

Αλλά γιατί στρεφόμαστε με τόση μανία ενάντια στο βασιλιά;

1.Γιατί αυτός πρώτα-πρώτα δεν είναι ούτε Έλληνας. 2.Γιατί μας τον φέρανε με το ψεύτικο δημοψήφισμα του 1935. 3.Γιατί είναι επίορκος. Καταπάτησε το Σύνταγμα του 1911 κι έβαλε δικτάτορα τον πεμπτοφαλαγγίτη Γιάννη Μεταξά. 4. Γιατί άφησε όλους τους ανίκανους και πεμπτοφαλαγγίτες στρατηγούς και υπουργούς να προδώσουν τον πόλεμο της Αλβανίας και να υποδουλώσουν την πατρίδα μας. 5. Τέλος, γιατί στην εθνική μας συμφορά του 1941, αντί να καθίσει εδώ και να θυσιαστεί σαν άλλος Κόδρος των Αθηνών, μας εγκατέλειψε.

Αν ήτανε καλός έπρεπε να καθίσει εδώ κι αντί να βγει στο κλαρί ο Άρης και δεν ξέρω ποιος άλλος, να βγει αυτός να οργανώσει τον αγώνα και να είναι τώρα δικαιωματικά βασιλιάς μας και αρχηγός μας. Με τη στάση του ο ίδιος παραιτήθηκε ουσιαστικά και τυπικά του δικαιώματος επί του θρόνου της Ελλάδος.

Αυτά βέβαια γι' αυτόν προσωπικά κι ανεξάρτητα από την πεποίθηση μας πώς δεν χρειάζεται κανένας θρόνος, μα δημοκρατία για να προκόψει η Ελλάδα μας.

Το δεύτερο ράπισμα πρέπει να δοθεί στις εκλογές, που θα καθορίσουν το πολίτευμα της χώρας μας. Εμάς, η μόνη μας φιλοδοξία είναι να είμαστε υπηρέτες του λαού. Γι' αυτό θα σεβαστούμε την ετυμηγορία σας, όποια κι αν είναι αυτή.

Μα έχουμε αυτές τις απαιτήσεις: Να ψηφίσει ο λαός ανεπηρέαστα και να σεβασθούν το λαό.

Αν αυτά δεν εκτελεστούν, τότε σας υποσχόμαστε ότι πάλι θα ξαναβγούμε στο βουνό. Μα είμαι βέβαιος ότι αυτά δεν θα συμβούν. Γιατί ο λαός μας χειραφετήθηκε πια. Δοκιμάσθηκε και ξύπνησε. Θ' ακολουθήσει τους δρόμους που του δείχνουμε και που μοναδικά τον συμφέρουν.

Με την πεποίθηση αυτή, τελειώνοντας, σας καλώ να φωνάξουμε:

Ζήτω ο κυρίαρχος λαός μας