Η ιστορία, ωστόσο, δεν τελειώνει εδώ. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν απέρριψε απλώς τις εναλλακτικές λύσεις που πρότεινε σχεδόν το μισό του κόμμα και οδήγησε την κυβέρνησή του στην πιο θεαματική παράδοση που ποτέ διαπράχθηκε από αριστερή πολιτική δύναμη. Συμφώνησε επίσης να παραμείνει στην εξουσία για την πλήρη και πιστή εφαρμογή των πολιτικών των πρώην αντιπάλων του.
Κατά συνέπεια, για να δοθεί αξιοπιστία σε αυτή την αριστερή έκδοση του όρου "δεν υπάρχει εναλλακτικό", είναι απαραίτητα περισσότερα αυτοεξυπηρετούμενα επιχειρήματα. Το κύριο είναι ότι "η εφαρμογή όλων αυτών των νέων μέτρων λιτότητας είναι αντίθετη με τη βούλησή μας και κάνουμε ό, τι μπορούμε για να μετριάσουμε τις αρνητικές συνέπειές τους".
Όσοι βρίσκονται στην Αριστερά και εξακολουθούν να υπερασπίζονται τη Syriza μοιράζονταιαυτή τη γραμμή άμυνας. Μεταξύ αυτών είναι ο Γάλλος φιλόσοφος Etienne Balibar, ο οποίος, σε ένα από τα πρόσφατα άρθρα του, γράφει ότι παρόλο που ο Τσίπρας "αναγκάστηκε να παραδεχθεί τις δικτάτες των Ευρωπαίων", «παρ 'όλα αυτά» προσπαθεί να διασφαλίσει ότι αυτή η πολιτική λιτότητας και απαλλοτρίωσης των εθνικών το λιγότερο άδικο σε εκείνους που έχουν ήδη υποφέρει περισσότερο. "
Αλλά η πραγματικότητα της διακυβέρνησης της Syriza ένα χρόνο μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου είναι αρκετή για να αντικρούσει αυτό το επιχείρημα. Το ακόλουθο άρθρο επικεντρώνεται σε μία από τις σημαντικότερες πτυχές του διεξαγόμενου πειράματος στη χώρα: την επιβολή ενός μοντέλου "συσσώρευσης με εκδίωξη ", όχι σε μια χώρα της Παγκόσμιας Νότιας ή Ανατολικής Ευρώπης, αλλά σε ένα μέλος της ευρωζώνης από τότε τη δημιουργία της και την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Αποδεικνύει ότι, μακριά από την ελάφρυνση του τι είχαν συμφωνήσει οι προκάτοχοί του, ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του εφαρμόζουν στην πραγματικότητα μια πώληση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων σε κλίμακα αόρατη από τη γερμανική επανένωση.
Ο συγγραφέας αυτού του κειμένου, Ελένη Πορταλίου , είναι μια ευρέως σεβαστή μορφή της ελληνικής ριζοσπαστικής αριστεράς. Είναι αρχαιολόγος και επίτιμος καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, είναι μακρόχρονος μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας (Εσωτερικών) , δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα για αρκετούς όρους και στη συνέχεια μέλος της κεντρικής επιτροπής της Συρίζας, την οποία άφησε το καλοκαίρι του 2015. Είναι πρωτοπόρος στα αστικά κίνητρα και ένας κορυφαίος αγωνιστής κατά της ιδιωτικοποίησης των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων.
- Στάθης Κουβελάκης
Η ιδιωτικοποίηση - η κατάσχεση της δημόσιας ιδιοκτησίας από ιδιωτικά κεφάλαια - αποτελεί κεντρικό στοιχείο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, που επιβάλλεται συνήθως όχι μόνο από τις εθνικές κυβερνήσεις αλλά από υπερεθνικούς οργανισμούς όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο , ο ΟΟΣΑ , η Παγκόσμια Τράπεζα , η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ( ΕΚΤ ) Επιτροπή.
Σήμερα, η Ελλάδα είναι το επίκεντρο της ιδιωτικοποίησης. Το τρίτο μνημόνιο, που υπογράφηκε από την κυβέρνηση Tsipras το 2015, επέτρεψε την παράδοση της ιδιοκτησίας του ελληνικού κράτους μέσω σκανδαλωδών μεθόδων σε πολυεθνικές εταιρείες και άλλα κράτη.
Η κλοπή δεν είναι ασυνήθιστη. Η ιδιωτικοποίηση είναι μια από τις βασικές αρχές της νεοφιλελεύθερης οικονομικής σκέψης, μαζί με ισορροπημένους προϋπολογισμούς, ανεξαρτησία της ΕΚΤ, απαγόρευση της νομισματικής χρηματοδότησης των ελλειμμάτων και στενοί δεσμοί με τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Αυτές οι αρχές έχουν ενσωματωθεί στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, κωδικοποιώντας την οικειοποίηση και τη σπατάλη του δημόσιου πλούτου, καταστρέφοντας την ανθρώπινη εργασία και υπονομεύοντας την επιβίωση του πλανήτη μας.
Δημόσια Ακίνητα για Δημόσιο Χρέος
Στην Ελλάδα, τα κακά πράγματα φαίνεται να συμβαίνουν σε τρία. Η στρατηγική της κατάσχεσης της δημόσιας ιδιοκτησίας στη χώρα προέρχεται από τρεις ανατροπές ιδιοκτησιακών σχέσεων που επιβάλλονται από τις δανειακές συμβάσεις και από το μεταγενέστερο πέρασμα τριών μνημονίων.
Πρώτον, οι τράπεζες διατέθηκαν σε ξένους επενδυτές σε υπερβολικά χαμηλές τιμές. Στη διαδικασία, ο δημόσιος τομέας, ο οποίος είχε αποκτήσει τις αποτυχημένες τράπεζες με χρήματα των φορολογουμένων και μπορούσε να τους εθνικοποιήσει, έχασε ένα βασικό ρυθμιστικό εργαλείο στην οικονομία.
Η ιδιωτικοποίηση των τραπεζών διευκόλυνε την κατάσχεση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των ελληνικών επιχειρήσεων μέσω των «κόκκινων δανείων» και των τίτλων που κατέχουν οι τράπεζες. Αυτή ήταν η δεύτερη αντιστροφή. Η κατάσχεση των επιχειρήσεων ήταν δικαιολογημένη ως μέρος ενός σχεδίου αναδιάρθρωσης και παγίωσης των μεγάλων επιχειρήσεων, ώστε να μπορούν να αλλάξουν ιδιοκτήτες με τον πλέον συμφέροντα τρόπο για τους νέους ιδιοκτήτες.
Οι κατασχέσεις μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων ήρθαν στη συνέχεια και περιλάμβαναν πρωτοβάθμιες κατοικίες - καταστροφικές απώλειες για πολλούς αγρότες, αυτοαπασχολούμενους και μικρές επιχειρήσεις. Τα ταμεία κινδύνου έχουν ήδη ξεκινήσει αγορές από τις τράπεζες μη εξυπηρετούμενων δανείων.
Η τρίτη θεμελιώδης ανατροπή του καθεστώτος ιδιοκτησίας αφορά την κατάσχεση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων με σκοπό την εξυπηρέτηση του υποτιθέμενου δημόσιου χρέους. Για να γίνει κατανοητή αυτή η αναστροφή, πρέπει πρώτα να εξεταστεί η εγκυρότητα αξιώσεων σχετικά με το δημόσιο χρέος της χώρας - την αιτιολόγηση για τη δήμευση της δημόσιας περιουσίας.
Ποια είναι η σχέση μεταξύ ιδιωτικοποίησης και δημόσιου χρέους;
Στην Ευρώπη, όπως και στην Αμερική, το πραγματικό επίκεντρο της κρίσης 2008-2010 είναι ο τραπεζικός τομέας και το δημόσιο χρήμα που δανείστηκε για να αποτρέψει την πτώχευσή του, οδηγώντας χώρες όπως την Ελλάδα σε πτώχευση. Το δημόσιο χρέος δεν είναι το χρέος των κοινωνιών. Είναι το χρέος του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος, το οποίο κατέρρευσε εξαιτίας των ανεξέλεγκτων κερδοσκοπικών κινήσεων κεφαλαίων. Το τραπεζικό σύστημα υποστηρίχθηκε με δημόσιο χρήμα, διατηρώντας το ζωντανό κατά τη διάρκεια της κρίσης και σήμερα συνεχίζει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο όπως πριν από την κατάρρευση.
Η φύση αυτής της ρύθμισης δεν είναι μυστικό. Η Επιτροπή Προσωρινής Κοινοβουλευτικής Αλήθειας (PDPT) (Ιούλιος 2015) χαρακτήρισε το χρέος ως "παράνομο, οδυνηρό, παράνομο". Είναι επίσης μη βιώσιμο, προσεγγίζοντας τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ σήμερα.
. . . Η έλλειψη βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν πάντα σαφώς γνωστή στους διεθνείς δανειστές, στις ελληνικές αρχές και στα συστημικά μέσα ενημέρωσης. Ωστόσο, το 2010, οι ελληνικές αρχές, μαζί με ορισμένες κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνωμοτούν κατά της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους προκειμένου να προστατεύσουν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Ο . . . τα μέσα μαζικής ενημέρωσης απέκρυψαν την αλήθεια από το κοινό, προσποιούμενοι ότι. . . η διάσωση αφορούσε την Ελλάδα στο σύνολό της και όχι μόνο τις τράπεζες. . . δημιουργώντας μια αφήγηση που στόχευε να αντιπροσωπεύει τον ελληνικό πληθυσμό ως κάτι που αξίζει κακομεταχείριση από τους πιστωτές.
Επί πλέον,
Το ποσό που διατέθηκε μέσω των προγραμμάτων διάσωσης για το 2010 και το 2012 ελέγχθηκε από το εξωτερικό μέσω πολύπλοκων ρυθμίσεων που απέκλειαν οποιαδήποτε οικονομική αυτονομία. Οι δανειστές διέταξαν αυστηρά την κατανομή των δανειακών κεφαλαίων για σκοπούς "διάσωσης", από τους οποίους μόνο ένα μικρό μέρος, λιγότερο από το 10%, κατευθύνθηκε για να καλύψει τις τρέχουσες δημόσιες δαπάνες.
Ο ελληνικός λαός έχει επίγνωση αυτής της ρύθμισης. Ως εκ τούτου το σύνθημα διαμαρτυρίας των εξαιρετικά μεγάλων και αγωνιστικών κινητοποιήσεων του 2010-12: «Δεν χρωστάμε τίποτα.Δεν πωλούμε τίποτα. Δεν πληρώνουμε. "
Κυριαρχία
Ένα κυρίαρχο κράτος έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την κατάσχεση των βασικών του περιουσιακών στοιχείων.
Ο Michael Hudson , καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μισσούρι και σύμβουλος σε πολλές κυβερνήσεις, λέει:
κανένα κυρίαρχο κράτος δεν μπορεί να στερηθεί τα περιουσιακά του στοιχεία. Δεν είναι απλώς μια παραβίαση της δημοκρατίας. αυτό ισοδυναμεί με απόρριψη όσων ορίζονται ως κυρίαρχο κράτος στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου. Επομένως, είναι κάτι σοβαρότερο από μια επίθεση κατά της δημοκρατίας. Είναι ένας ενδοευρωπαϊκός πόλεμος.
Η πραγματικότητα είναι λίγο πιο περίπλοκη. Σύμφωνα με τη σύμβουλο κράτους Maria Karamanof (και πρόεδρος του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιώσιμης Ανάπτυξης), τα δημόσια ακίνητα μπορούν να χωριστούν σε τρεις κατηγορίες. Το πρώτο περιλαμβάνει ιδιοκτησία που από τη φύση του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με θεμελιώδεις δημόσιους στόχους εθνικής κυριαρχίας και βιώσιμης ανάπτυξης (άμυνα, ασφάλεια, βασικά στοιχεία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, βασική ενέργεια, υποδομές μεταφορών κλπ.).
Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει ακίνητα που εξυπηρετούν δημόσιους στόχους που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του σύγχρονου κοινωνικού κράτους και μέρος της αναγκαίας υποδομής για την παροχή των αντίστοιχων δημόσιων υπηρεσιών (νοσοκομεία, σχολεία, δημόσια κτίρια, στρατώνες κ.λπ.)
Η τρίτη κατηγορία περιλαμβάνει δημόσια ακίνητα που είναι σαφώς ιδιωτική ιδιοκτησία του δημόσιου τομέα. Μόνο αυτή η τρίτη κατηγορία μπορεί, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να παραδοθεί σε ιδιώτες και πάντοτε σύμφωνα με διαδικασίες που καθορίζονται από το κυρίαρχο κράτος και όχι από εξωεδαφικές οργανώσεις όπως το Ταμείο Ανάπτυξης Παγίων της Ελληνικής Δημοκρατίας (HRADF) και, πολύ περισσότερο, η πρόσφατα συσταθείσα ιδιωτική εταιρεία ιδιωτικοποίησης της Ελληνικής Εταιρείας Περιουσιακών Στοιχείων και Συμμετοχών Α.Ε. (HCAP) για την κατάσχεση του συνόλου των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων, υπό τον άμεσο έλεγχο και με άμεση απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Επιπλέον, η διαχείριση της παραχώρησης των κρατικών περιουσιακών στοιχείων, η κατανομή των οποίων είναι συνταγματικά επιτρεπτή, είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους, εν προκειμένω του ελληνικού κράτους. Σε σχέση με το ΤΑΧΑ ο διακεκριμένος συνταγματικός εμπειρογνώμονας Γιώργος Κασιμάτης έχει δηλώσει ότι,
το Ταμείο Αποκράτησης Ιδιωτικής Ιδιοκτησίας, ό, τι καλείται, είναι ένα παράνομο και εγκληματικό ίδρυμα επειδή παραβιάζει την εθνική κυριαρχία σε σχέση με τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας και προκαλεί ανυπολόγιστη οικονομική ζημία στο κράτος.
Το πρώτο κύμα ιδιωτικοποιήσεων
Ο παράνομος χαρακτήρας της εκποίησης / κατάσχεσης της δημόσιας περιουσίας στην Ελλάδα δεν την εμπόδισε να συμβεί. Μέχρι πρόσφατα η κλοπή πέρασε από το Ταμείο Ανάπτυξης Ενεργητικού (HRADF ) της Ελληνικής Δημοκρατίας , το οποίο εγκρίθηκε με το νόμο 3968/2011, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί το προϊόν της δραστηριότητάς του αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους της χώρας.
Σταδιακά αυξανόμενος αριθμός δημόσιων περιουσιακών στοιχείων έχουν περιέλθει στην κατοχή του HRADF: πάνω από τριάντα πέντε λιμάνια, πάνω από τρία χιλιάδες δημόσια ακίνητα (μεταξύ των οποίων το αεροδρόμιο του Ελληνικού και το ξενοδοχείο Asteras Vouliagmenis, spa, κατασκήνωση, ξενοδοχεία Xenia , κτίρια υπουργείων, κτίρια δημοσίων διοικήσεων κλπ.) δεκάδες ακίνητα στο εξωτερικό, δεκάδες εισηγμένα και μη εισηγμένα μνημεία, εθνικές οδοί, σαράντα αεροδρόμια, στρατιωτικές εγκαταστάσεις, φυσικό αέριο, αμυντική βιομηχανία (Hellenic Defense Systems SA, ), το πετρέλαιο (ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ), πλήθος παραλιών και παραλιών που περιλαμβάνουν δεκάδες χιλιάδες εκτάρια, υδροδότηση (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ), εκατοντάδες και χιλιάδες εκτάρια γης, υγροβιότοποι, σιδηροδρομικές γραμμές (ΤΡΑΙΝΟΣ Α.Ε., ΕΣΣΤΥ Α.Ε. Σιδηροδρομική εταιρεία συντήρησης τροχαίου υλικού]),ταχυδρομικά γραφεία (ΕΛΤΑ), καικερδοσκοπικές επιχειρήσεις.
Οι εκχωρήσεις μέσω του HRADF δεν προχώρησαν με την επιθυμητή ταχύτητα από τους λεγόμενους "θεσμούς" της ευρωζώνης πριν από την έλευση της κυβέρνησης Syriza-ANEL.Υπήρχαν κινητοποιήσεις , προσφυγές σε συνταγματικά δικαστήρια και σε πολλές περιπτώσεις οι εισαγγελείς προχώρησαν σε ποινικές διώξεις για την οικονομική εγκληματικότητα.
Το Πράσινο Φως
Η υπογραφή του τρίτου μνημονίου τον Ιούλιο του 2015 εξαπέλυσε μια ευρύτερη επίθεση από τα ευρωπαϊκά «θεσμικά όργανα». Και τον περασμένο μήνα εγκρίθηκε ένα νέο superfund ιδιωτικοποίησης - HCAP. Το HCAP θα είναι το τέταρτο μέρος του νόμου με τίτλο «Επείγουσες διατάξεις για την εφαρμογή της συμφωνίας για την επίτευξη δημοσιονομικών στόχων και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και άλλες διατάξεις» (άρθρα 184-233). Δεν ανήκει στο δημόσιο ή στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και οι διατάξεις σχετικά με τις δημόσιες επιχειρήσεις δεν ισχύουν γι 'αυτό, εκτός αν ρητά δηλώνεται ρητώς από αυτόν τον νόμο.
Το HCAP λειτουργεί σύμφωνα με τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας και προς το δημόσιοσυμφέρον , για συγκεκριμένους σκοπούς, οι οποίοι ορίζονται ως: πρώτον, αποπληρωμή του (υποτιθέμενου) δημόσιου χρέους · και δεύτερον, συνεισφορά σε κεφάλαια για την επενδυτική πολιτική της χώρας, η οποία ελέγχεται πλήρως από τα ευρωπαϊκά "θεσμικά όργανα", τονΕυρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας ( ESM ) και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή . Τα μισά κέρδη της εταιρείας διατίθενται για την εξόφληση του χρέους, ενώ τα υπόλοιπα κέρδη χρησιμοποιούνται για τις επενδύσεις της HCAP σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων του νόμου.
Η διάρκεια ζωής της εταιρείας καθορίζεται σε ενενήντα εννέα χρόνια, παρά τις αρχικές εκτιμήσεις τριάντα πέντε ετών. Προς το σκοπό αυτό, η διάρκεια ζωής του HRADF ήταν μόλις έξι χρόνια. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δηλώσει αποτελεσματικά την κυριότητα για το μέλλον της Ελλάδας.
Η νομική ταυτότητα της HCAP της επέτρεψε να ενσωματώσει και άλλες οντότητες ως άμεσες θυγατρικές: το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (HFSF), το Ταμείο Ανάπτυξης Δημόσιων Περιουσιακών Στοιχείων (HRPADF), την Εταιρεία Δημόσιων Ιδιοκτητών (PPCo SA), την Public Holdings Company SA . η εταιρεία έχει το δικαίωμα να ιδρύει και άλλες θυγατρικές για να επιτύχει τους στόχους της.
Όλα τα σημαντικά περιουσιακά στοιχεία του κράτους, ένα μικρό μέρος του οποίου - πέρα από τις τρέχουσες παραχωρήσεις - συμπεριλήφθηκαν στο HRADF, μεταφέρονται στη νέα εταιρεία.Όσον αφορά τη νεοσυσταθείσα Δημόσια Εταιρεία Συμμετοχών, θα κατέχει την υπόλοιπη ελληνική κρατική συμμετοχή στις δημόσιες επιχειρήσεις και θα διαχειρίζεται αυτή τη συμμετοχή σύμφωνα με τις διεθνείς βέλτιστες πρακτικές και τις κατευθυντήριες γραμμές του ΟΟΣΑ.
Οι δημόσιες επιχειρήσεις που ελέγχονται από την εταιρεία Public Holdings υπόκεινται σε επαρκή εποπτεία σύμφωνα με τους κανόνες της εθνικής και ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Κατά την εγγραφή στο Καταστατικό της Εταιρείας Δημόσιων Συμμετοχών, οι μετοχές των δημόσιων επιχειρήσεων μεταβιβάζονται αυτόματα, χωρίς αντιπαροχή, στην εταιρεία αυτή. Η κυριότητα και η κατοχή όλων των κινητών και ακίνητων περιουσιακών στοιχείων που ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο και τα οποία διαχειρίζεται η Εταιρεία Δημόσιων Ιδιοκτητών σύμφωνα με το Ν. 2636/1998, μεταφέρονται αυτόματα στο Χ.Α.Π.Α., χωρίς αντιπαροχή, με μοναδική εξαίρεση τις προστατευόμενες φυσικές περιοχές, από τη νεοσυσταθείσα εταιρεία.
Η εποπτεία αυτής της συγκέντρωσης του δημόσιου πλούτου θα είναι ένα εποπτικό συμβούλιο με πέντε μέλη, τρεις από τους οποίους θα επιλεγούν από το ελληνικό κράτος με την έγκριση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας και δύο μέλη, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου του εποπτικού συμβουλίου, θα επιλεγούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ΕΜΣ, με την έγκριση του υπουργού Οικονομικών.
Η Superfund και οι άμεσες θυγατρικές της, με εξαίρεση το FSF και το HRADF, έχουν ευρεία περιθώρια να αξιοποιήσουν τα νέα περιουσιακά τους στοιχεία. Μπορούν να τα πουλήσουν ή να μεταβιβάσουν δικαιώματα σε ιδιωτικές και ανώνυμες εταιρείες ή να πουλήσουν τις μετοχές σε τρίτους.
Οι εργασιακές σχέσεις και τα δικαιώματα των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτές τις πρώην δημόσιες επιχειρήσεις θα διαταραχθούν επίσης σχολαστικά. Η HCAP και οι άμεσες θυγατρικές της μπορούν να προσλαμβάνουν προσωπικό βάσει συμβάσεων εργασίας ιδιωτικού δικαίου για ορισμένο ή αόριστο χρόνο. Μπορούν επίσης να μετακινήσουν εργαζομένους - να μεταφέρουν με βίαιο τρόπο εργαζομένους των οποίων ιδιωτικές εταιρείες ή μετοχές εταιρειών μεταβιβάζονται στην εταιρεία ή σε μία από τις θυγατρικές της - ή να μεταφέρουν εργαζόμενους από το HCAP στις θυγατρικές του ή μεταξύ θυγατρικών. Τέλος, επιτρέπεται στην εταιρεία να εισάγει οποιοδήποτε προσωπικό από κρατικούς ή δημόσιους φορείς ή από τον δημόσιο τομέα για να εργαστεί για αυτήν ή τις θυγατρικές της.
Η χονδρική παράδοση των ελληνικών κρατικών περιουσιακών στοιχείων σε εξωεδαφικά ιδρύματα μέσω διαδικασιών ανεξέλεγκτων από οποιονδήποτε εκλεγμένο οργανισμό πραγματοποιήθηκε σχεδόν ολονύκτια, με το νομοσχέδιο να απελευθερώνεται μόλις δύο ημέρες νωρίτερα. Τα κείμενα για τις συμφωνίες καταρτίστηκαν ad hoc από τα «θεσμικά όργανα» και επικυρώθηκαν από τους Έλληνες κοινοβουλευτικούς λείπουν.
Ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του αέρα;
Η κατάσχεση των περιφερειακών αερολιμένων της χώρας και του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού δίνει μια αίσθηση της τεράστιας κλοπής που συμβαίνει σήμερα.
Η εκποίηση δεκατεσσάρων περιφερειακών αεροδρομίων - στη Θεσσαλονίκη, στην Κέρκυρα, στη Ζάκυνθο, στην Ακτίου, στην Καβάλα, στα Χανιά, στη Ρόδο, στο Κοσσυφοπέδιο, στη Σαντορίνη, στη Μύκονο, στη Μυτιλήνη, στη Σκιάθο και στη Σάμο - είναι σχεδόν πλήρης παρά το σημαντικό κίνημα διαμαρτυρίας στις τοπικές κοινότητες τη φύση της εκχώρησης.
Από την αρχή υπάρχουν πολλές νομικές ερωτήσεις. Σύμφωνα με το ελληνικό σύνταγμα, είναι παράνομο να παραχωρούνται αυτά τα δημόσια αεροδρόμια. Υπάρχει επίσης πιθανή σύγκρουση συμφερόντων, επειδή η Lufthansa (που ανήκει στο γερμανικό κράτος) είναι τεχνικός σύμβουλος του ελληνικού δημόσιου τομέα και συμμετέχει επίσης στην κοινοπραξία στην οποία παραχωρούνται οι αερολιμένες, παραβιάζοντας τους κανονισμούς της ΕΕ και τους διεθνείς κανονισμούς τη διαφάνεια, την αμεροληψία και τον ελεύθερο ανταγωνισμό.
Επιπλέον, το οικονομικό τμήμα της συμφωνίας είναι σκανδαλώδες. Η κοινοπραξία θα καταβάλει εφάπαξ στο ελληνικό κράτος ποσό 1.234 δισ. Ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί σε τρία χρόνια από το καθαρό εισόδημα του κράτους από τα αεροδρόμια. Αν αφαιρεθεί το ποσό των 520 εκατ. Ευρώ που δόθηκε από το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς (ΕΣΠΑ) για έργα στη Θεσσαλονίκη και τα Χανιά, τα οποία το κράτος υποχρεούται να επιστρέψει, το ποσό που θα εκταμιευθεί τελικά ανέρχεται σε 714 εκατ. Ευρώ. Το ετήσιο μίσθωμα που καταβάλλεται από την Fraport για τα δεκατέσσερα αεροδρόμια είναι € 0,023 δισ., Που αντιστοιχεί στον ετήσιο κύκλο εργασιών μόνο του κρατικού αερολιμένα της Κέρκυρας.
Στα σαράντα χρόνια της σύμβασης, η κοινοπραξία θα κερδίσει περισσότερα από 22 δισ. Ευρώ και θα αποκαταστήσει στο κράτος μόνο 3,85 δισ. Ευρώ. Εάν η εκχώρηση αυτών των οικονομικά ανθεκτικών αεροδρομίων προχωρήσει, εφόσον υποστηρίζουν άλλα δεκαοκτώ οικονομικά αδύναμα αεροδρόμια, το κράτος θα κληθεί να πληρώσει το κόστος της διατήρησης αυτών των δεκαοκτώ ή και να τα κλείσει με τραγικές συνέπειες για τις τοπικές κοινότητες, τα νησιά.
Ένα εξίσου σοβαρό θέμα είναι ο έλεγχος της αεροπορίας και του τουριστικού τομέα από το γερμανικό κεφάλαιο. Με δεδομένη την τεράστια παραχώρηση του αεροδρομίου της Αθήνας στο Hochtief, το ελληνικό κράτος θα χάσει την ικανότητα σχεδιασμού των αερομεταφορών (εξυπηρέτηση των τοπικών κοινοτήτων, πολιτική ενίσχυση συγκεκριμένων περιοχών, τουριστική ανάπτυξη κλπ.), Που αποτελεί κεντρικό πυλώνα της χώρας ικανότητα δομής της οικονομίας της.
Η Ομοσπονδία Συνδέσμων της Ελληνικής Αρχής Πολιτικής Αεροπορίας παρουσίασε ένα αναπτυξιακό σχέδιο για τον εκσυγχρονισμό των αεροδρομίων και την αύξηση των εσόδων που μπορούν να δημιουργήσουν. Η έκθεσή τους είναι καταστροφική: τα δημόσια περιουσιακά στοιχεία κυριολεκτικά δίδονται μακριά, ενώ υπάρχει μια βιώσιμη εναλλακτική λύση. Αλλά ακόμα και αν η τιμή ήταν συμφέρουσα, η παραχώρηση δεν πρέπει να γίνει. Ένα κράτος χωρίς περιουσιακά στοιχεία χάνει την κυριαρχία του. Αποτελεί προτεκτοράτο, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα.
Στην περίπτωση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας του πρώην αερολιμένα του Ελληνικού και της παραλίας του Άγιου Κοσμά, υπάρχουν σοβαρά ζητήματα νομιμότητας και συνταγματικής τάξης που υποβλήθηκαν, μέσω μη δικαστικής επικοινωνίας, στον πρωθυπουργό Τσίπρα και τον υπουργό Οικονομικών Τσακαλότο από σαράντα πολίτες με επικεφαλής τον Μανώλη Γλέζου και μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Νίκο Χουντή.
Η εικαζόμενη "επένδυση" στο Ελληνικό συνίσταται στην κατάσχεση περισσότερων από έξι εκατομμυρίων τετραγωνικών μέτρων δημόσιας γης με τεράστια οικολογική και οικονομική αξία, μέσω διαδικασιών που είναι τόσο αντι-συνταγματικές όσο και πιθανώς παράνομες.
Διεξήχθησαν έρευνες από τον Εισαγγελέα για το Οικονομικό Έγκλημα Ιωάννη Δραγάτση στη χαμηλή τιμή για την οποία παραχωρήθηκε η παραχώρηση και η Επιτροπή Αναφορών εξετάζει έκθεση για παραβιάσεις του ευρωπαϊκού δικαίου.
Η επιλεγμένη εταιρεία επενδύσεων, η Lamda Development , έχει αποκτήσει ελληνικά δικαιώματα επί δικαιωμάτων για ενενήντα εννέα χρόνια και 30% αδιαίρετη πλήρη κυριότητα και κατοχή. Πρόκειται για καταφανή οικειοποίηση της δημόσιας ιδιοκτησίας.
Σύμφωνα με το σχέδιο Norman Foster που συνοδεύει τη σύμβαση, θα δημιουργηθεί στο Hellinikon μια νέα, κλειστή ιδιωτική πόλη με είκοσι επτά χιλιάδες κατοίκους και η οποία καλύπτει μεταξύ 3 και 3,6 εκατομμυρίων τετραγωνικών μέτρων. Στις χρήσεις περιλαμβάνονται διαφορετικοί τύποι οικιστικής ανάπτυξης, τουριστικά καταλύματα, καζίνο με βοηθητικές εγκαταστάσεις, κτίρια γραφείων, εμπορικά καταστήματα λιανικής πώλησης και τεράστια πολυκαταστήματα. κτίρια που φιλοξενούν υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας, ιδιωτικά πανεπιστημιακά συγκροτήματα, άλλα κτίρια που εξυπηρετούν εκπαιδευτικούς, πολιτιστικούς και αθλητικούς σκοπούς.
Αυτή η αυτορρυθμισμένη πόλη παρέχει ένα ευρύ φάσμα υπηρεσιών, αλλά απομονώνει εκείνους που ζουν σε αυτήν και λειτουργεί ανταγωνιστικά στις γειτονικές ζώνες με οικονομικά ενεργά κέντρα στους γύρω δήμους, δημιουργώντας εκτεταμένες νέες ζώνες με χώρους γραφείων, πολυκαταστήματα κ.λπ. είναι μια ιδιωτική πόλη με τις δημόσιες υπηρεσίες και λειτουργίες κοινής χρήσης που χρηματοδοτούνται από το ελληνικό κράτος.
Η πόλη είναι επίσης μια πιθανή οικολογική καταστροφή. Η λεκάνη της Αττικής, η οποία είναι ήδη κορεσμένη από τεχνητές κατασκευές, χρειάζεται προσαρμογή στην αλλαγή του κλίματος, όχι περισσότερη ανάπτυξη και υπάρχει ήδη μια τεράστια φούσκα ακινήτων στους παράκτιους και άλλους γειτονικούς δήμους.
Λόγω ορισμένων από τα οικονομικά πλεονεκτήματα του, η νέα ιδιωτική πόλη θα προσελκύσει καταναλωτές από τους κατοίκους των γύρω δήμων και ολόκληρης της λεκάνης, καταστρέφοντας περαιτέρω την ήδη αναβαθμισμένη οικονομική δραστηριότητα της Αττικής. Τα νέα κτίρια γραφείων, τα εμπορικά κέντρα και τα άλλα καταστήματα στον άξονα της λεωφόρου Βουλιαγμένης, μαζί με τη μάζα οικιστικής κατασκευής στο σχέδιο Foster, θα κατακλύσουν την σημερινή αγορά ακινήτων και ενδέχεται να αναγκάσουν τις υπάρχουσες εταιρείες να χρεοκοπήσουν.
Νέες χαμηλά αμειβόμενες και ανασφαλείς θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν στα ερείπια μικρών και μεσαίων κατασκευαστικών, εμπορικών και τουριστικών επιχειρήσεων, μισθωτής απασχόλησης, αυτοαπασχόλησης και συμπληρωματικού εισοδήματος από ενοίκια. Ένα τεράστιο εργοτάξιο θα λειτουργεί εδώ και δεκαετίες, δημιουργώντας μια μόνιμη επιβάρυνση τόσο για τις λειτουργίες της πόλης όσο και για τη ζωή των κατοίκων, για να μην αναφέρουμε τον τουριστικό τομέα. Η γη της Αττικής θα πνιγεί κάτω από ένα τεράστιο στρώμα σκυροδέματος.
Ιδιωτικοποίηση, επιχορήγηση
Η πίστωση του Ελληνικού πραγματοποιείται στο όνομα της αποπληρωμής του δημόσιου χρέους, αλλά λίγα χρήματα βρίσκουν το δρόμο τους στη μαύρη τρύπα ύψους 321 δισ. Ευρώ.Σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες του Τεχνικού Επιμελητηρίου, η επένδυση του Hellinikon είναι € 3 δισ., Αλλά μόνο € 576 εκατ. Στις τρέχουσες αξίες εκταμιεύονται.
Σύμφωνα με δύο πρόσφατες αναφορές που ζήτησε ο Εισαγγελέας Οικονομικού Εγκλήματος Ιωάννης Δραγάτσης, η πραγματική αξία του ακινήτου είναι τέσσερις φορές υψηλότερη από το ποσό που καταβλήθηκε και η σημερινή τιμή που πρέπει να καταβάλει η εταιρεία επενδυτών είναι τουλάχιστον δύο και μισή φορές χαμηλότερη, με βάση την τρέχουσα αξία του ακινήτου.
Εν πάση περιπτώσει, το πενιχρό ποσό που θα αποκτηθεί θα προχωρήσει στην εξόφληση του χρέους. Αλλά η ελληνική κυβέρνηση θα κληθεί να πληρώσει άμεσα 134 εκατομμύρια ευρώ για τη μετεγκατάσταση των δημόσιων υπηρεσιών που στεγάζονται στο ακίνητο, καθώς και το κόστος της μετακίνησης της Λεωφόρου Ποσειδώνος στο υπόγειο και θα αναλάβουν, από την πρώτη ημέρα της δημιουργίας της νέας πόλης τη λειτουργία και τη συντήρηση των ανοιχτών χώρων και του πάρκου, των δημόσιων έργων και υποδομών, των κοινοτικών κτιρίων και υπηρεσιών, με την ίδρυση ειδικού διοικητικού οργάνου.
Το ελληνικό κράτος παραχωρεί επίσης το Ολυμπιακό Ιστιοπλοϊκό Κέντρο του Αγίου Κοσμά και άλλες Ολυμπιακές εγκαταστάσεις υψηλής οικονομικής αξίας. Με άλλα λόγια, το ελληνικό κράτος τιμωρείται από την "επένδυση" η οποία πρόκειται να υλοποιηθεί χρησιμοποιώντας όχι τους ίδιους πόρους του ιδιώτη αλλά με δανεισμό από τις ίδιες τράπεζες που αρνούνται να παρέχουνρευστότητα στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
Αντίσταση της πώλησης
Οι κινήσεις που αγωνίζονται εναντίον κάθε συγκεκριμένης περίπτωσης κατάσχεσης - ιδιαίτερα όταν πρόκειται για βασικές υπηρεσίες κοινής ωφέλειας και περιουσιακά στοιχεία του κράτους - αντιμετωπίζουν τεράστιες προκλήσεις. Οι αντίπαλοί τους περιλαμβάνουν τα ευρωπαϊκά "θεσμικά όργανα" που επιβάλλουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, την κυβέρνηση Syriza-ANEL, την αντιπολίτευση και την εθνική ολιγαρχία.
Αλλά οι αγώνες αξίζει να διεξαχθούν ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου αμφισβήτησης και ενδεχομένως της ανατροπής των δεσμεύσεων των μνημονίων, της ανάκτησης της κυριαρχίας της χώρας και της αποκατάστασης των δημοκρατικών θεσμών, οι οποίοι έχουν ανασταλεί από το θεσμικό πραξικόπημα που επέβαλε η ευρωζώνη και το ευρώ.
Μέσα από αυτές τις κινητοποιήσεις έχουν προκύψει δύο σημαντικά ζητήματα: η κατάργηση της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας και η απαίτηση ακύρωσης - ή τουλάχιστον ριζική διευθέτηση - του χρέους, εξ ονόματος του οποίου, μέσω δανειακών συμβάσεων και μνημονίων, το κράτος και οι Έλληνες πολίτες κατασχέθηκαν.
Υπάρχει επομένως μια ευρεία κοινωνική / πολιτική σύγκλιση στους γενικούς στόχους, οι οποίοι αποτελούν θεμελιώδεις προϋποθέσεις για την επιβίωση της χώρας, την ανάκαμψη της παραγωγής και την κοινωνική ανασυγκρότηση. Το βάρος του «παράνομου, απεχθούς και παράνομου χρέους» είναι ο βασικός παράγοντας της κατάργησης της αυτονομίας της ελληνικής δημοκρατίας και της λήψης αποφάσεων, ο παράγοντας που μειώνει τη χώρα στο καθεστώς του προτεκτοράτου ή αυτό που ορισμένοι αποκαλούν «αποικία χρέους» . "
Η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας και του τρόπου με τον οποίο επηρεάζει τους απλούς Έλληνες έχει τη δυνατότητα να τροφοδοτήσει ένα κοινωνικό και πολιτικό αντίθετο κίνημα. Αυτός είναι ο σχηματισμός για τον οποίο αγωνιζόμαστε.
Μετάφραση από τον Wayne Hall.
Συνάδελφος φαντάρος μας έστειλε Επιστολή στην οποία δίνει συγκεκριμένες διευκρινήσεις για τα φασιστικά συνθήματα που διατάχθηκαν οι Νεοσύλλεκτοι να κραυγάσουν.
