Η ΕΕ μετατρέπει την Ευρώπη σε φρούριο κατά προσφύγων και μεταναστών

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποφάσισαν να ενισχύσουν την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Συνόρων και Ακτοφυλακής (Frontex) με 10.000 υπαλλήλους που θα είναι επιφορτισμένοι με τη διεξαγωγή ελέγχου στα σύνορα μετά από αίτημα των κρατών – μελών της ΕΕ και την καταπολέμηση του διασυνοριακού εγκλήματος. Προκρίνονται μέθοδοι καταστολής κατά προσφύγων και μεταναστών που αναζητούν καλύτερη τύχη στην Ευρώπη, παγιώνοντας το σύστημα κλειστών συνόρων. Την ίδια στιγμή, μετά από επιμονή της Ιταλίας, αποδυναμώνεται η υπηρεσία που είναι επιφορτισμένη να διασώζει μετανάστες και να συλλαμβάνει διακινητές στη Μεσόγειο.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προωθούν ακόμα πιο αυστηρά  μέτρα κατά προσφύγων και μεταναστών που επιχειρούν να φτάσουν στην Ευρώπη. Όπως αναφέρει το Sputnik, συναινούν στη δημιουργία ενός Σώματος 10.000 υπαλλήλων της Frontex για την εξασφάλιση των συνόρων της ΕΕ.

Το Σώμα αυτό θα είναι επιφορτισμένο με τη διεξαγωγή ελέγχου στα σύνορα μετά από αίτημα των κρατών μελών της ΕΕ και με την καταπολέμηση του διασυνοριακού εγκλήματος. Θα περιλαμβάνει και μονάδα ταχείας αντίδρασης για επείγουσες επιχειρήσεις. Θα ξεκινήσει να λειτουργεί το 2021 και θα έχει 5.000 άτομα επιχειρησιακό προσωπικό, ενώ θα τεθεί σε πλήρη λειτουργία έως το 2027 και ο αριθμός του προσωπικού αναμένεται να διπλασιαστεί μέχρι τότε.

Η Ρομπέρτα Μετσόλα, μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δήλωσε ότι μέσα από τη σύσταση του συγκεκριμένου Σώματος, η ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή και ακτοφυλακή θα αναθεωρήσει τον τρόπο διαχείρισης των συνόρων στην Ευρώπη. Σύμφωνα με πληροφορίες της «Εφημερίδας των Συντακτών», θα δίνεται η δυνατότητα στους συνοριοφύλακες της ΕΕ να δρουν όχι μόνο στην επικράτεια της ΕΕ, ούτε μόνο σε γειτονικές χώρες, όπως τα Βαλκάνια, αλλά και σε τρίτες χώρες, όπως ο Νίγηρας και ενδεχομένως η Λιβύη.

Στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης τέθηκε ακόμα και η δυνατότητα της Frontex να κάνει απελάσεις από τρίτες χώρες, πρόταση η οποία έχει απορριφθεί στο παρελθόν από το Ευρωκοινοβούλιο και η οποία συναντά έντονες διαφωνίες.

Η ΕΕ εγκρίνει την μείωση των αποστολών διάσωσης
Την ίδια στιγμή που η Frontex ενισχύεται σε πολύ μεγάλο βαθμό, μειώνονται οι δυνάμεις των σωμάτων που σώζουν πρόσφυγες στη Μεσόγειο και συλλαμβάνουν διακινητές. Όπως αναφέρουν πληροφορίες του Independent, του Guardian και της Διεθνούς Αμνηστίας, η ακροδεξιά κυβέρνηση της Ιταλίας ζητά να μειωθούν οι πόροι για την επιχείρηση «Σοφία».

Η επιχείρηση αυτή ξεκίνησε το 2015, όταν και σημειώθηκαν οι πολλές αφίξεις μεταναστών στις ακτές της Ευρώπης από χώρες της Αφρικής, με την επίσημη καταγραφή να κάνει λόγο για  3.771 ανθρώπους που πνίγηκαν στη Μεσόγειο. Από τη στιγμή που ξεκίνησε η επιχείρηση «Σοφία», περίπου 49.000 άνθρωποι έχουν διασωθεί στα νερά της Μεσογείου.

Μέχρι στιγμής, καθημερινά επιχειρούν στη Μεσόγειο δύο σκάφη, με τη συνδρομή πέντε ελικοπτέρων και αεροσκαφών. Ωστόσο, η κυβέρνηση της Ιταλίας υποστηρίζει ότι το ποσό που δαπανάται είναι μεγάλο. Τονίζουν ότι πρέπει να σταματήσουν οι περιπολίες των σκαφών, καθώς σε αντίθετη περίπτωση θα θέσουν βέτο στο όλο εγχείρημα.

thepressproject.gr

Δήλωση αντιπροσώπων της Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας για το συνέδριο της ΓΣΕΕ

Οι αντιπρόσωποι της Αγωνιστικής Ταξικής Eνότητας καταγγέλλουμε τα σκηνικά βίας, απροκάλυπτης νοθείας και πρωτοφανούς σαπίλας και εκφυλισμού με την παρουσία της αστυνομίας και εισαγγελέα, που κυριάρχησαν στο κατ’ ευφημισμόν (37ο) συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Καλαμάτα που υποτίθεται θα ξεκινούσε την Πέμπτη, αλλά δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.Ενδεικτικό της σαπίλας είναι το γεγονός ότι κυκλοφορούσαν ακόμα και πλαστές κάρτες συνέδρων, με τις παρατάξεις να διαχειρίζονταν γύρω στις 950 κάρτες για 350 περίπου συνέδρους. Πολλοί από τους επίδοξους αντιπροσώπους του συνεδρίου βρήκαν τις κάρτες τους στα δωμάτιά τους, κάτω από τα σεντόνια τους, χωρίς να γίνει καμία ταυτοποίηση. Στο επίκεντρο της συζήτησης βρέθηκαν 53 αντιπρόσωποι, όπου σύμφωνα με καταγγελίες του ΠΑΜΕ είναι νόθοι και πλαστοί και στους οποίους η ηγεσία της ΓΣΕΕ είχε διανείμει κάρτες.Όλες αυτές τις μέρες πραγματοποιήθηκε ένα σκληρό παζάρι μηχανισμών των επίσημων παρατάξεων για το μοίρασμα των συσχετισμών σε μια συνομοσπονδία που δεν έχει καμιά σχέση με την εργατική τάξη. Αυτά αποτελούν λογική συνέχεια του εκφυλισμού που είδαμε στα συνέδρια της Ομοσπονδίας ιδιωτικών Υπαλλήλων και άλλων δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η εικόνα αυτή επιβεβαιώνει ότι κανένα πραγματικό συνέδριο δεν μπορούσε να γίνει όπως εξάλλου δεν έγινε και τις προηγούμενες φορές. Όλα τα συνέδρια των μεγάλων ομοσπονδιών και της ΓΣΕΕ τα τελευταία χρόνια είναι «συνδικαλιστικά νεκροταφεία», εντελώς μακριά από κάθε αγωνία, ανάγκη και συζήτηση των εργαζομένων. Όμως αυτή την φορά ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, αφού δεν μπόρεσε να κρατήσει ούτε τους τύπους.

Η “βία, η νοθεία και η εργοδοτική τρομοκρατία” στα συνδικάτα, τις βασικές ομοσπονδίες και την ίδια τη ΓΣΕΕ είναι επακόλουθο της γραμμής συνθηκολόγησης της με το κεφάλαιο, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις. Της γραμμής του κοινωνικού εταιρισμού και της ταξικής συνεργασίας που κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες στο συνδικαλιστικό κίνημα. Της γραμμής της “κοινωνικής συμμαχίας”, όπου η ηγεσία της ΓΣΕΕ καλεί την εργατική τάξη να συμπαραταχτεί ενεργητικά με τις «αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις» του κεφαλαίου. Της μετατροπής της ΓΣΕΕ σε εταιρεία διαμεσολάβησης κρατικής, εργοδοτικής και ευρωπαϊκής χρηματοδότησης και οργάνωσης προγραμμάτων κατάρτισης για φτηνό δυναμικό στις επιχειρήσεις. Σήμερα υποταγμένος συνδικαλισμός δεν είναι απλώς μια γραφειοκρατική ελίτ. Είναι ένας καλολαδωμένος μηχανισμός που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των εργοδοτών μέσα στην εργατική τάξη και καλεί τους εργαζόμενους να παλέψουν για την σωτηρία των καπιταλιστικών κερδών.

Η κατάσταση αυτή είναι μη αναστρέψιμη και δεν αλλάζει με μάχες μηχανισμών στα ανώτερα όργανα, όπως επιχειρεί το ΠΑΜΕ, που έχει διαχρονικές ευθύνες για αυτή την κατάσταση. Ακραία έκφραση αυτής της αντίληψής του είναι και η προσφυγή στα αστικά δικαστήρια για το διορισμό προσωρινής μονοπαραταξιακής διοίκησης στην ΟΙΥΕ!. Το τελευταίο διάστημα καταγράφει υποχώρηση στις δυνάμεις του. Στο εργατικό κίνημα δεν προτείνει – ούτε οργανώνει κανένα διαφορετικό αγωνιστικό σχέδιο, αλλά μόνο διαμαρτύρεται, ακολουθώντας κατά βάση τον “αγωνιστικό” σχεδιασμό ήττας και εκφυλισμού της ΓΣΕΕ. Το γεγονός αυτό αποτελεί σοβαρό πλήγμα στη μάχιμη απεργιακή δράση, απαξιώνει τα συνδικάτα και τους αγώνες και δεν δίνει διέξοδο στις χειραφετητικές τάσεις των εργαζομένων.

Διέξοδο μπορεί να δώσει η πάλη για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις συνελεύσεις των εργαζόμενων, μέσα στην ίδια την εργατική βάση. Με την δημιουργία ενός κέντρου αγώνα, ώστε σε επίπεδο συνδικάτων, σωματείων και συνολικά στο εργατικό κίνημα, να μπορεί να οργανώνει τους αγώνες, να συντονίζει τις μάχες. Με αιτήματα που θα καλύπτουν τις εργατικές ανάγκες κόντρα στις προτεραιότητες των μνημονίων, του χρέους και την κερδοφορία του κεφαλαίου, κόντρα στην φυλακή του ευρώ και της ΕΕ. Με νέες μορφές συσπείρωσης και αγώνα της εργατικής τάξης, μακριά από τον υποταγμένο συνδικαλισμό, ελεύθερα και ακηδεμόνευτα από κράτος-εργοδοσία.

Οι αντιπρόσωποι της Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας στο 37ο συνέδριο της ΓΣΕΕ

pandiera.gr

ΙΝΕ/ΓΣΕΕ: Σταθερή η ανεργία

Κυρίαρχες οι μορφές αδήλωτης και ελαστικής εργασίας

Τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης που οδηγήθηκαν στην ανεργία είναι οι ηλικίες άνω των 45 ετών, καθώς και οι γυναίκες, ενώ από το 2013 οι ελαστικές μορφές απασχόλησης αυξήθηκαν κατά 144.618 μισθωτούς και σε ποσοστό 52,1%.

Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει μελέτη του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ (Γιώργος Κρητηκίδης) με θέμα «Μισθωτή εργασία και Ανεργοι» (στοιχεία ΕΡΓΑΝΗ και ΟΑΕΔ). Η ίδια μελέτη οδηγείται στο συμπέρασμα ότι η σταθερότητα από το 2013 του αριθμού τόσο των εγγεγραμμένων όσο και των ανέργων που αναζητούν εργασία, παρά τη σημαντική αύξηση των θέσεων μισθωτής εργασίας που έχει συντελεστεί, οφείλεται κατά κύριο λόγο στη νομιμοποίηση της αδήλωτης απασχόλησης, στα προγράμματα της επιδοτούμενης απασχόλησης και στις ευέλικτες μορφές απασχόλησης.
Στην έρευνα του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ αποτυπώνεται η εξέλιξη της μισθωτής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας σε συνάρτηση με τα στατιστικά στοιχεία των ανέργων του ΟΑΕΔ, ανά φύλο και κατά ηλικιακές ομάδες. Η σημαντική αύξηση του μεγέθους της μισθωτής εργασίας στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας από το 2013 κατά 39,1% και σχεδόν 536.500 μισθωτούς, δεν φαίνεται να έχει ακόμη αντίκτυπο στον αριθμό των ανέργων, καθώς δεν έχει επιφέρει αντίστοιχη μείωσή τους.
Όπως τονίζεται στη μελέτη, το ζητούμενο σήμερα της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι μόνο η στείρα ποσοτική μείωση του ποσοστού ανεργίας και κατά συνέπεια των ανέργων, αλλά και η ποιοτική αναβάθμιση των όρων εργασίας και η εργασιακή ασφάλεια των εργαζομένων, η οποία δεν προκύπτει με τα μέχρι στιγμής δεδομένα.
Κατά την ίδια έρευνα, η αποκλιμάκωση των ανέργων ανά φύλο συντελείται μόνο στους άνδρες σε αντίθεση με τις γυναίκες. Όσον αφορά τις ηλικιακές ομάδες η αποκλιμάκωση των ανέργων συντελείται στους νέους και μέχρι την ηλικιακή ομάδα των 44 ετών, ενώ για τις ηλικιακές ομάδες άνω των 45 ετών η εξέλιξη μόνο εφησυχαστική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Κάτω από την επίδραση των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων, όσον αφορά τον προσανατολισμό των ασκούμενων οικονομικών πολιτικών και των ασκούμενων πολιτικών καταπολέμησης της ανεργίας, επικρατούν οι έννοιες της «ευελιξίας» και της «απελευθέρωσης» της αγοράς εργασίας και γενικότερα της οικονομίας.
Συμπεράσματα
Επίσης η ίδια μελέτη καταλήγει στα παρακάτω συμπεράσματα:
1. Η ταχεία επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης έχει ως αποτέλεσμα το 2018 πάνω από ένας στους πέντε εργαζομένους (22,13%) στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας να εργάζεται με ευέλικτες μορφές απασχόλησης (442.150 εργαζόμενοι με μερική απασχόληση και εκ περιτροπής απασχόληση). Από το 2013 οι ελαστικές μορφές απασχόλησης αυξήθηκαν κατά 144.618 μισθωτούς και σε ποσοστό 52,1% και σε αυτές αναλογεί το 27% των 536.495 νέων θέσεων εργασίας που αντίστοιχα δημιουργήθηκαν από το 2013. Η μισθωτή απασχόληση σε σχέση με το 2013 αυξήθηκε κατά 536.495 άτομα και ποσοστό 39,1%. Η εν λόγω μεταβολή οφείλεται κατά 53,6% σε αύξηση των ανδρών, κατά 47,5% στην αύξηση της ηλικιακής ομάδας 45-64 ετών και κατά 30,8% στην αύξηση της ηλικιακής ομάδας 30-44 ετών. Επίσης, λίγο πάνω από το 1/5 οφείλεται στην αύξηση των μισθωτών μέχρι 29 ετών (11,5% για τους νέους μέχρι 24 ετών και 9,5% για τους 25-29 ετών).
2. Η σημαντική αύξηση του μεγέθους της μισθωτής εργασίας στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας από το 2013 κατά 39,1% και σχεδόν 536.500 μισθωτούς δεν φαίνεται να έχει ακόμη αντίκτυπο στον αριθμό των ανέργων, καθώς δεν έχει επιφέρει αντίστοιχη μείωσή τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 2013 μέχρι σήμερα, κατά μέσο όρο, ο μηνιαίος αριθμός των εγγεγραμμένων ανέργων στα μητρώα του ΟΑΕΔ εξακολουθεί να υπερβαίνει το 1.000.000, ενώ ο μηνιαίος αριθμός των ανέργων που αναζητούν εργασία κυμαίνεται κατά μέσο όρο στις 850.000.

iskra.gr

Το πραγματικό περιεχόμενο και το σημερινό νόημα της Επανάστασης

Η 25η Μάρτη θεωρείται ως ημερομηνία έναρξης της ελληνικής εθνικοαπελευθερωτικής Επανάστασης των Ελλήνων στα 1821, αν και στις 21 Μάρτη ο Κολοκοτρώνης απελευθέρωνε την Καλαμάτα. Βεβαίως, τα χρονικά όρια έναρξης κοινωνικοϊστορικών γεγονότων είναι συμβατικά πολύ περισσότερο γεγονότων που πιστοποιούν τις κοινωνικές επαναστάσεις. Αλλά η συγκεκριμένη ημερομηνία, δοσμένη από την αστική ιστοριογραφία, δεν έχει σχέση τόσο με αυτό που η ιστοριογραφία γενικά καταγράφει ως επέτειο των ιστορικών γεγονότων. Θα μπορούσε π.χ. να είναι ένα άλλο γεγονός που προηγήθηκε ή διαδραματίστηκε αργότερα από την 25η Μάρτη, στα πολλά γεγονότα κρίκους της ελληνικής επανάστασης. Η συγκεκριμένη ημερομηνία σηματοδοτεί αυτό που η άποψη της «επίσημης» από το κράτος ιστορίας, θεμελιώνει ως γεγονός έναρξής της. Δηλαδή, την ημερομηνία που, σύμφωνα με την αστική ιστοριογραφία, η «σημαία της επανάστασης υψώθηκε από το δεσπότη Παλαιών Πατρών Γερμανό». Και φαίνεται να επιλέχτηκε, από την κυρίαρχη, μετά τη νίκη της Επανάστασης, τάξη, για το συμβολισμό της εθνικοαπελευθερωτικής εξέγερσης και της δημιουργίας του ελληνικού κράτους, θέλοντας να επιβάλει σ' αυτό το συμβολισμό και τη συμμετοχή της επίσημης εκκλησίας στην επανάσταση.

Υπάρχουν, βεβαίως, διαφορετικές απόψεις για το συγκεκριμένο θέμα. Μια άποψη είναι αυτή που θεωρεί ότι το γεγονός της «σημαίας στην Αγία Λαύρα από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό» είναι ανύπαρκτο. Είναι και η πιο αντικειμενική. Αλλη άποψη αναφέρει ότι ο δεσπότης αναγκάστηκε από τον Παπαφλέσα, με το πιστόλι, να «σηκώσει τη σημαία». Σημασία, όμως, έχει ότι η κυρίαρχη μετά την Επανάσταση τάξη χρειαζόταν και την ορθόδοξη εκκλησία ως ένα στοιχείο του δικού της εποικοδομήματος που θα επιδρούσε στη δημιουργία υποταγμένης σ' αυτήν συνείδηση στις λαϊκές μάζες.

Αντιστρατεύονται  την Επανάσταση

Ενας από τους φλογερούς υποκινητές για τον ξεσηκωμό των Ελλήνων ήταν και ο Παπαφλέσας. Η ηγεσία της επίσημης εκκλησίας και στον ελλαδικό χώρο, όπως και το Φανάρι, ήταν εχθρός της Επανάστασης. Ο συγγραφέας της «Ελληνικής Νομαρχίας» «Ανώνυμος Ελλην», «ξεσκεπάζει και μαστιγώνει αλύπητα τους εχθρούς της Επανάστασης, τους εκμεταλλευτές του λαού, τον κλήρο, τους Φαναριώτες, τους κοτζαμπάσηδες», (Νίκου Μπελογιάννη, «Κείμενα από την απομόνωση»). Είναι επίσης χαρακτηριστικοί οι διάλογοι του Παπαφλέσα με τους κοτσαμπάσηδες και τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στο Αίγιο, (τότε Βοστίτσα), στις 26 Γενάρη 1821, όταν ως πληρεξούσιος του Αλέξανδρου Υψηλάντη τους συνάντησε στο σπίτι τού Αντρέα Λόντου, προκειμένου να τους πείσει να συμμετάσχουν στην Επανάσταση. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, αρνιόταν την επανάσταση ρωτώντας: «Πού πολεμοφόδια; Πού όπλα; Πού χρήματα πολυάριθμα; Πού στρατός πεπαιδευμένος; Πού στόλος εφοδιασμένος;». Για να καταλήξει: «... Αλλ' εις την εποχήν ταύτην οποία δείγματα θετικότητας έχομεν, διά να πιστεύσωμεν όσα λέει ο Δικαίος και όσα γράφει ο Υψηλάντης;». Ενώ ο Σωτήρης Χαραλάμπης είπε:«... πιστεύω πως η Ρωσία, όπου έχει την ίδια θρησκεία μ' εμάς, θα συντροφέψει τον Υψηλάντη με στρατεύματα... Μα εμείς εδώ, αφού ξεκάνουμε τους Τούρκους, σε ποιον θα παραδοθούμε; Ποιον θα 'χουμε ανώτερο; Ο ραγιάς, αφού πάρει τα όπλα δε θα μας ακούει πια και δε θα μας σέβεται και θα πέσουμε στα χέρια εκείνου, που δεν μπορεί να κρατήσει το πιρούνι να φάει! (σ.σ. αυτός ήταν ο Νικήτας Φλέσας, αδελφός του Παπαφλέσα). Κάλλιο οι Τούρκοι κι ο ραγιάς υπόδουλος, παρά λεύτερο έθνος με το λαό να 'χει δικαιώματα»! Αυτό ήταν το πραγματικό τους πρόβλημα. Ο επαναστατημένος λαός, με τα όπλα, θα αφαιρούσε τα προνόμια των κοτσαμπάσηδων, θα αποκτούσε ο ίδιος δικαιώματα.

Αλλά ο Παπαφλέσας τούς δίνει την πρέπουσα απάντηση: «Η επανάσταση είτε θέτε είτε όχι θα γίνει! Πάρτε το απόφαση. Αν εσείς γυρεύετε να την εμποδίσετε, εγώ πήρα προσταγή από την Αρχή να ξεσηκώσω το λαό και να την κάνω. Και τότες όποιον βρουν ξαρμάτωτο οι Τούρκοι, ας τον κόψουν...». Για να του ανταπαντήσει ο Παλαιών Πατρών Γερμανός: «Είσαι απατεώνας, άρπαγας, εξωλέστατος!» (Αμβρόσιος Φραντζής «Επιτομή της ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδας, τ.α΄ σελ. 98).

Οι αντιθέσεις της άρχουσας τάξης

Ο Θ. Κολοκοτρώνης δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τους Τούρκους, αλλά δυστυχώς και τους Ελληνες προύχοντες της Πελοποννήσου με κατάλαξη τα θλιβερά γεγονότα του εμφυλίου.

Η άρχουσα τάξη, μετά την επανάσταση και τη δημιουργία του ελληνικού αστικού κράτους, δεν ήταν ενιαία, (αυτό ως φαινόμενο είναι αντικειμενικό, υπάρχουν διαφορετικά τμήματα στο εσωτερικό κάθε κοινωνικής τάξης, αλλά δεν είναι μόνο αυτό ή κυρίως αυτό. Οι κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης, (έμποροι, καραβοκυραίοι, μικροβιοτέχνες, αγροτιά με μικρό ελεύθερο κλήρο, και ο λαός, οι στρατιωτικοί, (κλέφτες) που προέρχονταν από την αγροτιά), είχαν κοινό συμφέρον την εθνική απελευθέρωση και συγκρότηση του ελληνικού έθνους - κράτους, κόντρα στους αντιδραστικούς κοτσαμπάσηδες και την επίσημη εκκλησία, που αρχικά ήταν εχθροί της επανάστασης, ταυτιζόμενοι με την οθωμανική εξουσία. Οι οποίοι όμως φαίνεται ήρθαν σε συμβιβασμό με τις προοδευτικές, από τη σκοπιά των κοινωνικών μετασχηματισμών αστικών τμημάτων της μετέπειτα άρχουσας τάξης, προκειμένου να συμμετέχουν στην εξουσία, ή και να την καταλάβουν εξ ολοκλήρου. Και που σε τελευταία ανάλυση, με την έναρξη και εξέλιξή της, αυτός ο συμβιβασμός δεν ολοκληρώθηκε με «ειρηνικό τρόπο», λόγω των οξύτατων μεταξύ τους αντιθέσεων. Οι εμφύλιες συγκρούσεις κατά τη διάρκεια της επανάστασης, έκφραση διαφορετικών ταξικών συμφερόντων και συμμαχιών, αλλά και των σχέσεων διαφόρων μερίδων της μετέπειτα άρχουσας τάξης με τα διαφορετικά συμφέροντα ξένων κρατών, (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά της επανάστασης των Ελλήνων. Ετσι οι εμφύλιες συγκρούσεις αντανακλούσαν τις αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό τής υπό διαμόρφωση αστικής ελληνικής κοινωνίας και μάλιστα στην ιστορική στιγμή της πορείας για τη δημιουργία του εθνικού κράτους. Αντιθέσεις που βεβαίως προϋπήρχαν στους κόλπους της παλιάς φεουδαρχικής κοινωνίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.Για παράδειγμα, σοβαρές αντιθέσεις εμφανίστηκαν ανάμεσα στους προκρίτους (Ζαΐμηδες, Λόντοι, Δεληγιανναίοι) και τους στρατιωτικούς (Κολοκοτρώνης), της Πελοποννήσου. Οι πρόκριτοι βλέπουν ότι τα προνόμια τους απειλούνται από ανερχόμενες δυνάμεις και δεν το ανέχονται. Επίσης το 1824, είχαν διαμορφωθεί δυο παρατάξεις, (έμποροι και πρόκριτοι, η μία και μεγαλοκαπεταναίοι, κυρίως Πελοποννήσιοι, η άλλη). Τις αντιθέσεις τους θα τις λύσουν με τα όπλα. Οι συγκρούσεις μεταξύ τους ξεκινούν τον Οκτώβρη του 1824 με την άρνηση των κατοίκων της Αρκαδίας να πληρώσουν φόρους, γεγονός που η τότε κυβέρνηση το αντιμετώπισε στέλονοντας εκεί 500 οπλισμένους Ρουμελιώτες.

Το κοινωνικό περιεχόμενο

Η Επανάσταση του 1821 έχει καταγραφεί από την αστική ιστοριογραφία μονόπλευρα ως αυτή που απελευθέρωσε το ελληνικό έθνος μετά από τα 400 χρόνια σκλαβιάς από τον τουρκικό ζυγό. Αλλά δεν είναι αυτή ολόκληρη η αλήθεια. Ηταν, βεβαίως, επανάσταση εθνικοαπελευθερωτική. Εναντιώθηκε στην οθωμανική αυτοκρατορία και την εξουσία της. Γι' αυτό και είχε βαθιά προοδευτικό κοινωνικό περιεχόμενο. Προκειμένου να αντιμετωπιστεί ολοκληρωμένα από την άποψη των σκοπών της, απαιτείται προσέγγιση και έρευνα στο κοινωνικοοικονομικό καθεστώς, ενάντια στο οποίο στράφηκε η επανάσταση και το χαρακτήρα του, δηλαδή ποιες ήταν οι σχέσεις παραγωγής στην οθωμανική αυτοκρατορία.

Η οθωμανική αυτοκρατορία ήταν καθεστώς φεουδαρχικό και ιστορικά ξεπερασμένο. Υπήρχε ανάγκη αντικατάστασής του από την ανώτερη κοινωνική βαθμίδα, τον καπιταλισμό. Το γεγονός ότι δεν είχε ακόμη ανατραπεί, αποτελούσε και το βασικό εμπόδιο στην ανάπτυξη των νέων αστικών κοινωνικών δυνάμεων, που αναπτύσσονταν στους κόλπους της, της δικής τους εξουσίας και των δικών τους σχέσεων παραγωγής.

Αυτές οι νέες ανερχόμενες κοινωνικές δυνάμεις είχαν να αντιμετωπίσουν το φρενάρισμα της ανάπτυξής τους στα πλαίσια της οθωμανικής εξουσίας. Αλλωστε, τα συμφέροντά τους απαιτούσαν διαμόρφωση εσωτερικής αγοράς, ενώ ήδη είχαν αναπτύξει οικονομικούς δεσμούς με την καπιταλιστική Δύση, λόγω εμπορίου.

Είναι, επίσης, γνωστό ότι το συνειδησιακό υπόβαθρο που διαμορφώθηκε και ώθησε στην Επανάσταση έχει ρίζες στη γαλλική αστική Επανάσταση του 1789, και το μεταλαμπάδιασμα των ιδεών της (ελευθερία - ισότητα - αδελφότητα), από τον «Ανώνυμο Ελληνα με την Ελληνική Νομαρχία», από τον Κοραή και κυρίως τον Ρήγα. Ο Ρήγας, μάλιστα, είχε συλλάβει την ιδέα της επανάστασης σ' όλα τα Βαλκάνια, γιατί ήταν πεπεισμένος ότι η απελευθερωτική δύναμη όλων των Βαλκάνιων, μαζί ήταν πολλαπλάσια μεγαλύτερη, ενάντια στη φεουδαρχία των οθωμανών, από τον ξεσηκωμό ενός - ενός έθνους ξεχωριστά.

Ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην προετοιμασία της και στην υλοποίηση της ιδέας του Ρήγα, η Επανάσταση ξεκίνησε, έγινε με χαρακτήρα εθνικοαπελευθερωτικό και κοινωνικό, ταυτόχρονα.

Τι σηματοδοτεί στις σύγχρονες συνθήκες

Το κύριο, που σαν αποτέλεσμα του ένοπλου ξεσηκωμού κατακτήθηκε στην Ελλάδα με την Επανάσταση, είναι η δημιουργία του πρώτου ανεξάρτητου ελληνικού εθνικού κράτους. Ηταν ένα άλμα μπροστά στην ιστορική εξέλιξη, που συνέβαλε επίσης στην αποσύνθεση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.Αυτό το συμπέρασμα έχει διπλή σημασία για τις σύγχρονες συνθήκες. Η μία είναι η ίδια η επανάσταση σαν πράξη, το αναπόφευκτό της, όταν οι παλιές σχέσεις φρενάρουν τις νέες δυνάμεις. Η δράση των καταπιεσμένων λαϊκών μαζών ενάντια στην παλιά εξουσία και την ξεπερασμένη ιστορικά κοινωνία, για την ανατροπή της και την εγκαθίδρυση της νέας εξουσίας και την οργάνωση της νέας ανώτερης κοινωνικής βαθμίδας. Οταν οι λαοί συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα της δικής τους απελευθέρωσης, τότε η δύναμη της δράσης τους γίνεται ακατανίκητη και καμιά εξουσία δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην επαναστατική τους πάλη. Η Επανάσταση του 1821 ήταν επανάσταση που σαν αποτέλεσμα, μαζί με την απελευθέρωση του έθνους, άνοιξε την πρώτη σελίδα της νέας κοινωνίας, του καπιταλισμού. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη σημασία της, το γεγονός δηλαδή ότι ως αποτέλεσμα της νικηφόρας επανάστασης είναι το πέρασμα από μια κατώτερη κοινωνική βαθμίδα στην ανώτερη.Η συγκεκριμένη ιστορική επέτειος, όπως κάθε ιστορική επέτειος, έχει ένα συμβολισμό. Αυτόν που αναδεικνύεται από το αποτέλεσμα και κατέγραψε η ιστορία μέσα από τα πραγματικά γεγονότα. Αποκτά δε συγκεκριμένο περιεχόμενο σε κάθε ιστορική περίοδο κατά την οποία γιορτάζεται. Δεν είναι μόνο η επέτειος μνήμης και μνημόνευσης των προγόνων, που δημιούργησαν το ελληνικό εθνικό αστικό κράτος. Ούτε μόνο το γεγονός ότι αυτοί έκαναν τότε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Είναι επέτειος της εθνικής ανεξαρτησίας και σαν τέτοια γιορτάζεται.

Στις σημερινές συνθήκες, το μήνυμα και το νόημά της έχουν επίσης το δικό τους περιεχόμενο.  Σήμερα ο καπιταλισμός ιστορικά είναι ξεπερασμένος. Βρίσκεται στο στάδιο της αντίδρασης και αυτό το αισθάνεται καθημερινά η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα ως την πιο αβάσταχτη κοινωνική καταπίεση και εκμετάλλευση, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο την κρίση και την καταστολή. Είναι καπιταλισμός που σαπίζει και παρασάπισε και ως τέτοιος πρέπει να αντικατασταθεί από την επόμενη κοινωνική βαθμίδα.

Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, έχοντας ιστορικά, από την Επανάσταση ακόμη του 1821, αναπτύξει σχέσεις εξάρτησης με το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο, κυρίως το αγγλικό, και αργότερα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με το αμερικάνικο, συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, διεθνείς και περιφερειακούς, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ, προκειμένου να ενισχύει την κυριαρχία της και την εξουσία της πάνω στο λαό. Συμμετέχει στη δράση και εξάπλωση της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων και τους πολέμους της, διεκδικώντας την ανάπτυξη των συμφερόντων της πλουτοκρατίας και σε άλλα κράτη και λαούς, μέσα από το μοίρασμα της ιμπεριαλιστικής λείας.

Η πολιτική, των αντιδραστικών, σε βάρος της εργατικής τάξης, και του λαού, αναδιαρθρώσεων εντείνει την εκμετάλλευση, τη φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση, αυξάνει τις κοινωνικές ανισότητες, συγκεντρώνει ολοένα και μεγαλύτερο πλούτο στα χέρια των λίγων ισχυρών επιχειρηματιών, κλέβοντάς τον από τους άμεσους παραγωγούς του, τους ανθρώπους του μόχθου.

Η πάλη για έξοδο της Ελλάδας από το NATO και την ΕΕ,το μόνο πραγματικά αντιιμπεριαλστικό αντιπολεμικό αίτημα, ενάντια στην πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, για τη διεύρυνση των λαϊκών ελευθεριών, αποτελούν και το πραγματικό περιεχόμενο της επετείου της Επανάστασης σήμερα. Η πολιτική του λαϊκού κοινωνικοπολιτικού μετώπου, η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη, αποτελούν το σύγχρονο νόημα του 1821.

Αλλά, χωρίς τον επαναστατικό ξεσηκωμό όλων των τότε καταπιεσμένων δε θα υπήρχε αυτό το ιστορικό γεγονός και το αποτέλεσμά του. Τότε αντιμετώπισαν τη δυναστεία των οθωμανών μαζί με τη μοιρολατρία των συμβιβασμένων με την παλιά εξουσία. Ετσι και τώρα η εργατική τάξη, τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, η νεολαία, οι γυναίκες από τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα μπορούν, συγκροτώντας το δικό τους αντίπαλο δέος, το αντιιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό δημοκρατικό μέτωπο πάλης, μπορούν να οργανώσουν τη δική τους αντεπίθεση για τη δική τους λαϊκή εξουσία.

Σ' αυτή την επέτειο, οι κυρίαρχοι, οι πολιτικοί τους εκφραστές θα βγουν με παράτες και νταούλια, για να δώσουν το δικό τους νόημα και περιεχόμενο, μιας «εθνικά υπερήφανης και ισχυρής Ελλάδας». Είναι το μεγαλύτερο ψέμα για το λαό, γιατί αυτή είναι η Ελλάδα της πλουτοκρατίας. Ο λαός μας έχει όλη τη δύναμη, αγνοώντας αυτές τις Σειρήνες, απειθαρχώντας στις κυβερνητικές επιλογές συμμετοχής στον πόλεμο να ορθώσει εμπόδια σ' αυτή την ισχυροποίηση και την υπερηφάνεια των κυρίαρχων που τον καταδυναστεύουν, να τους πληρώσει πολιτικά αποδυναμώνοντάς τους, και να οργανώσει τη δική του σύγκρουση και ρήξη με το ζυγό, που του επιβάλλει η κοινωνική εκμετάλλευση και καταπίεση.

 Και τότε θα 'ναι υπερήφανος, γιατί ως συνεχιστής της ιστορίας, θα δημιουργεί το δικό του μέλλον.

902.gr

Τί φταίει για την κρίση στην ΓΣΕΕ;

του Τάσου Αναστασιάδη, Συντονισμός Ενάντια στα Μνημόνια

 

Το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Καλαμάτα δεν πραγματοποιήθηκε. Μπορεί οι καταγγελίες να δίνουν και να παίρνουν για «τραμπουκισμούς» από την μία μεριά και «εργοδοτικές μαφίες» από την άλλη, αλλά αυτό είναι μονάχα η επιφάνεια και δεν μπορεί να εξηγήσει από μόνο του το γεγονός. Πρόκειται για μια εξέλιξη στην οποία πρέπει να μείνουμε γιατί υπάρχουν πολλοί «καλοθελητές», έτοιμοι να δώσουν τις λάθος εξηγήσεις. Ξανά και ξανά ακούγονται φωνές «…για τον κόσμο που έχει απογοητευτεί από τα συνδικάτα…», που «...στρέφει την πλάτη του σε αυτά…». Λίγο πολύ μια προσπάθεια να ρίξουν τις ευθύνες στους εργαζόμενους που τάχα έχουν κουραστεί και απογοητευτεί και απομακρύνονται από το συνδικαλιστικό κίνημα. Η αλήθεια όμως βρίσκεται μακριά από αυτές τις επιφανειακές εξηγήσεις. Στην πραγματικότητα η μη πραγματοποίηση του συνέδριου της ΓΣΕΕ είναι ένα καθαρό δείγμα της κρίσης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που υπάρχει τα τελευταία χρόνια.

 

Το πρώτο στοιχείο για να εξηγήσουμε αυτήν την κρίση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας έχει να κάνει με το ότι η ηγεσία των συνδικάτων ουσιαστικά έχει αποδεχτεί τα μνημόνια. Έχει αποδεχτεί όλη την επιχειρηματολογία της άρχουσας τάξης ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση παρά μόνο η αποδοχή των πολιτικών που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις τα τελευταία δέκα χρόνια (μαζί και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ), με την ελπίδα ότι η ανάκαμψη της οικονομίας θα δώσει περιθώρια για να βελτιωθεί στο μέλλον η κατάσταση της εργατικής τάξης. 

 

Η ανατροπή των μνημονίων δεν είναι στην ατζέντα της και έχουμε δει με τον πιο καθαρό τρόπο την άρνηση της ΓΣΕΕ να στηρίξει την οποιαδήποτε μάχη δίνει ο κόσμος της δουλειάς για τα δικαιώματά του. Στο μεγάλο ξεπούλημα των ιδιωτικοποιήσεων, η ηγεσία της ΓΣΕΕ αντί να συντονίσει τις διάσπαρτες αντιστάσεις, άφησε τον κάθε χώρο να δίνει μόνος του τις μάχες. Ακόμη και στη μάχη ενάντια στον νόμο για τα Συνδικάτα και το δικαίωμα στην απεργία, αρνήθηκε να οργανώσει την οποιαδήποτε σύγκρουση. 

 

Στην πραγματικότητα η συνδικαλιστική γραφειοκρατία πολιτικά, βρίσκεται μίλια δεξιότερα από τον κόσμο στους χώρους δουλειάς. Η προσπάθειά τους ήταν να κάνουν από τα δεξιά αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, προσπαθώντας να  βάλουν στην ατζέντα τους κάθε είδους Πατούληδες με την «κοινωνική συμμαχία». Όμως και αυτό το σχέδιο ναυάγησε, και η «κοινωνική συμμαχία» παρέμεινε ένα άδειο κουφάρι. 

 

Ένα δεύτερο στοιχείο είναι ότι πλέον  η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, δεν έχει την εύκολη δυνατότητα των παζαριών με τις κυβερνήσεις. Η συνδικαλιστική ηγεσία και κατά κύριο λόγο η ΠΑΣΚΕ, για δεκαετίες είχε αναλάβει τον ρόλο του ενδιάμεσου, ανάμεσα στις εργατικές διεκδικήσεις και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που κυβερνούσε το μεγαλύτερο διάστημα της μεταπολίτευσης. Ο νόμος 1264 που έφερε το ΠΑΣΟΚ το 1982 δυνάμωσε την «διαπραγματευτική δύναμη» των συνδικαλιστικών ηγεσιών. 

 

Οι γραφειοκράτες είχαν την πρόσβαση στα υπουργεία και ήταν σε μια συνεχή διαπραγμάτευση για να μπορούν να μαγειρεύουν συμβιβασμούς, να φρενάρουν τις αντιπαραθέσεις όταν ξεσπούσαν, και να διατηρούν την εργασιακή ειρήνη. Αυτή η δυνατότητα έχει περιοριστεί ακόμη και για τα υψηλά κλιμάκια της γραφειοκρατίας. O εύκολος δρόμος του παζαρέματος έχει κλείσει. Η μόνη δυνατότητα για να κερδίσεις πράγματα για τους εργαζόμενους υποχρεωτικά έρχεται μέσα από τη σύγκρουση με τις πολιτικές της άρχουσας τάξης και των κυβερνήσεων, αλλά αυτόν τον δρόμο η δεξιά πολιτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας τον κρατάει κλειστό.

 

Και δεν υπάρχει προς το παρόν καμία δύναμη στο επίπεδο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που να μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό επίπεδο, παρόλο που δεν είναι αμελητέες, δεν έχουν την δύναμη να αντικαταστήσουν την ΠΑΣΚΕ σε αυτόν τον ρόλο του επίσημου συνομιλητή και διαπραγματευτή με τους υπουργούς. Και αυτό το στοιχείο εντείνει την κρίση στους κόλπους της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

 

Το τρίτο στοιχείο που χρειάζεται να μείνουμε είναι το γεγονός ότι ο κόσμος στους χώρους δουλειάς συνεχίζει να αγωνίζεται για να ξηλώσει τις μνημονιακές πολιτικές. Δέκα χρόνια μνημονίων, και τέσσερα χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν καταφέρει να τσακίσουν τη δύναμη της εργατικής τάξης και την εργατική αντίσταση. Αντίθετα παραμένει η μαχητική διάθεση μεγάλου κομματιού κόσμου που συγκρούεται με τους μνημονιακούς περιορισμούς και παραμένει με το βλέμμα στραμμένο στην αριστερά. 

 

Σε κάθε ευκαιρία οι εργαζόμενοι βγαίνουν μαζικά στους δρόμους και παλεύουν. Πριν ένα μήνα είχαμε μια τεράστια κινητοποίηση των εργαζόμενων στα ΕΛΤΑ ενάντια στην ιδιωτικοποίηση. Πριν λίγες βδομάδες είχαμε τους εργαζόμενους στην Τράπεζα Πειραιώς να γεμίζουν την Μεσογείων στην απεργιακή τους διαδήλωση ενάντια στις απολύσεις. Το προηγούμενο καλοκαίρι είχαμε την απεργία στην Cosco για την Συλλογική Σύμβαση. Τους προηγούμενους μήνες είχαμε την απεργία στο Ωνάσειο, τις απεργίες των εργολαβικών στη ΔΕΣΦΑ για την μονιμοποίηση τους. Ο κατάλογος αυτός δεν έχει τέλος και όσο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία βρίσκεται μακριά από αυτή τη διάθεση των εργαζόμενων, αυτό μεγαλώνει την κρίση της. 

 

Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να καταλάβουμε την κρίση που υπάρχει στους κόλπους της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και να εξηγήσουμε τις εξελίξεις στο τελευταίο συνέδριο της ΓΣΕΕ. Όμως πάνω απ’ όλα για να δυναμώσουμε τον συνδικαλισμό στους χώρους δουλειάς. Με καθαρό προσανατολισμό σύγκρουσης με τα μνημόνια και την πολιτική που συνεχίζει να εφαρμόζει η κυβέρνηση, προβάλλοντας την εναλλακτική διέξοδο των εργατών. Με την στήριξη όλων των απεργιακών μαχών που συνεχίζουν να δίνουν οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρο δουλειάς, το άπλωμα και τον συντονισμό. Με τη συγκρότηση ομάδων μαχητικών εργατών από τα κάτω σε κάθε χώρο δουλειάς που οργανώνουν τους χώρους τους και κλιμακώνουν τις μάχες. Αυτή την προσπάθεια κάνει ο Συντονισμός Ενάντια στα Μνημόνια και το Συντονιστικό των Νοσοκομείων τα τελευταία χρόνια και αποδίδει. Έτσι φτάσαμε στην οργάνωση της απεργιακής 8 Μάρτη, έτσι έχουμε να συνεχίσουμε την επόμενη περίοδο.   

ΠΗΓΗ : antarsya.gr

Σχόλιο της ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ σχετικά με την διετή προσχολική αγωγή

Σύμφωνα με Κοινή Υπουργική Απόφαση το μέτρο της υποχρεωτικής διετούς προσχολικής αγωγής επεκτείνεται περιλαμβάνοντας ακόμα 114 δήμους, μεταξύ των οποίων ο δήμος Ν. Ιωνίας. Μια απόφαση η οποία κρύβει κάτω από το χαλί το ουσιαστικό πρόβλημα της προσχολικής αγωγής, που έχει να κάνει με το περιεχόμενο της ύλης, την πλήρη κρατική χρηματοδότηση, την επαρκή κτηριακή και υλικοτεχνική υποδομή, τους μόνιμους διορισμούς νηπιαγωγών και βοηθητικού προσωπικού ώστε να ολοκληρώνει το έργο της.

O δήμος της Νέας Ιωνίας είχε αρχικά αρνηθεί να συναινέσει στην εφαρμογή της δίχρονης προσχολικής αγωγής επικαλούμενος έλλειψη αιθουσών για τη στέγαση των νηπίων και των προνηπίων. Όμως ούτε δεσμεύτηκε να αναζητήσει τους χώρους , ούτε να διεκδικήσει το χτίσιμο νέων αιθουσών αφού ΄΄χρήματα λόγω μνημονίου δεν υπάρχουν΄΄. Τώρα, με την επέκταση της υποχρεωτικότητας και στο δήμο της Νέας Ιωνίας αναγκαστικά θα καταφύγει όπως όλα δείχνουν, στη λύση της ενοικίασης αιθουσών ή στην τοποθέτηση προκάτ σε αύλειους χώρους σχολείων με ό,τι σημαίνει αυτό (προχειρότητα στην τοποθέτηση τους, στοίβαγμα των νηπίων στα ήδη επιβαρυμένα τμήματα, περιορισμός των προαύλιων χώρων).

Οι ανάγκες και οι δυνατότητες της εποχής επιβάλλουν την εφαρμογή της δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής και εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά ηλικίας 4-6 Ελλήνων, μεταναστών και προσφύγων, αποκλειστικά στο δημόσιο, δίχρονο, υποχρεωτικό, Νηπιαγωγείο με όλες τις υποστηρικτικές δομές σε πλήρη ανάπτυξη.

Για να λειτουργήσει η υποχρεωτικότητα της δίχρονης προσχολικής αγωγής απολύτως απαραίτητο είναι να γίνουν μόνιμοι διορισμοί νηπιαγωγών και βοηθητικού προσωπικού. Κάτι τέτοιο δεν θα γίνει αφού η κυβέρνηση για το 2019 δεν θα κάνει διορισμούς στην προσχολική αγωγή.

Η έλλειψη υποδομών και προσωπικού με τη διαρκώς μειούμενη χρηματοδότηση των σχολικών μονάδων δεν καλύπτουν την ανάγκη όλων των νηπίων και προνηπίων για ολοκληρωμένη κάλυψη στη σίτιση, στέγαση, εκπαίδευση και μάλιστα με υποδομές οι οποίες να καλύπτουν τις ανάγκες με ανθρώπινες συνθήκες. Οι «αλχημείες» του κεντρικού κράτους σε συνεργασία με το τοπικό δεν μπορούν να κρύψουν την αλήθεια.

Η προσπάθεια υπαγωγής των νηπιαγωγείων και της εκπαίδευσης στους Δήμους εντάσσεται στα πλαίσια της αποκέντρωσης και αποτελεί κεντρική κατεύθυνση της ΕΕ και του ΟΟΣΑ και βασική γραμμή τόσο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όσο και της «μνημονιακής αντιπολίτευσης» ΝΔ-ΚΙΝΑΛ κλπ. Η αποκέντρωση σημαίνει μεταφορά όλων των βασικών αρμοδιοτήτων και των κοινωνικών αγαθών στους δήμους, ανάμεσά τους και της εκπαίδευσης, ώστε να λειτουργήσουν με ανταποδοτικά και ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Σημαίνει ότι ανοίγει ο δρόμος των παιδιών και γονιών «πελατών», των voucher και των τροφείων και των εργαζομένων «ωφελούμενων» της αθλιότητας των 8μήνων.

Αντίθετα η καθολική εφαρμογή της δίχρονης δημόσιας υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής και εκπαίδευσης θα διευκολύνει τους παιδικούς σταθμούς των Δήμων να υποδεχτούν όλα τα παιδιά ηλικίας μέχρι 4 ετών που το επιθυμούν, επεκτείνοντας όλους τους σταθμούς και σε βρεφικούς, με ανάλογη υποδομή και προσλήψεις που θα προκύψουν ως ανάγκη, χωρίς τροφεία και με κατάργηση των voucher και κάλυψη όλων των αναγκών λειτουργίας με κρατική χρηματοδότηση.

H δημοτική αρχή συνεπής στις μημονιακές δεσμεύσεις, τις κατευθύνσεις ΕΕ και την υπηρέτηση του Καλλικράτη και του Κλεισθένη είναι προφανές ότι δεν ενδιαφέρεται για την κάλυψη των αναγκών της προσχολικής αγωγή. Η μόνη λύση βρίσκεται τους κοινωνικούς αγώνες. Ιδού οι ανάγκες μας, ιδού και η πρόσκληση να αγωνιστούμε για την ικανοποίησή τους.

ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ – Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση στη Νέα Ιωνία

Η μετανάστευση μπορεί να στηρίξει την οικονομική ανάπτυξη αν την αφήσουμε.

Στις 19 Δεκεμβρίου 2018, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε υπέρ της υιοθέτησης του Παγκόσμιου Συμφώνου για Ασφαλή, Τακτική και Τακτική Μετανάστευση με 152 ψήφους υπέρ, 5 ψήφοι κατά και 12 αποχές. Οι υποστηρικτές χαιρέτισαν το Compact ως ένα βήμα προς την πιο ανθρώπινη και ομαλή διαχείριση της μετανάστευσης, ωστόσο η αντιπολίτευση παραμένει τρομερή.

Το Compact δεν αποτελεί νομικά δεσμευτική συνθήκη, ούτε εγγυάται νέα δικαιώματα για τους μετανάστες. Στην πραγματικότητα, οι 23 στόχοι του Compact συντάχθηκαν με βάση δύο χρόνια συζητήσεων χωρίς αποκλεισμούς και έξι γύρους διαπραγματεύσεων, οι οποίες επικεντρώθηκαν ειδικά στη δημιουργία ενός πλαισίου διεθνούς συνεργασίας που δεν θα παρεμβαίνει υπερβολικά στις εγχώριες υποθέσεις των χωρών.

Λόγω παρεξηγήσεων σχετικά με το Compact, αξίζει να εξετάσουμε προσεκτικά τη μεταναστευτική πρόκληση - και τα τεράστια οφέλη που μπορεί να προσφέρει ένα καλά οργανωμένο σύστημα στις χώρες υποδοχής και στις χώρες καταγωγής.

Η μετανάστευση προκαλείται, πρωτίστως, από την έλλειψη οικονομικών ευκαιριών στο σπίτι. Με το μέσο εισόδημα στις χώρες υψηλού εισοδήματος πάνω από 70 φορές υψηλότερο από ό, τι στις χώρες χαμηλού εισοδήματος, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί από τους αναπτυσσόμενους κόσμους αισθάνονται υποχρεωμένοι να δοκιμάσουν την τύχη τους αλλού.

Η τάση αυτή ενισχύεται από τις δημογραφικές μετατοπίσεις. Καθώς οι χώρες υψηλού εισοδήματος αντιμετωπίζουν τη γήρανση του πληθυσμού, πολλές χώρες με χαμηλότερο εισόδημα έχουν αυξανόμενη ηλικία εργασίας και πληθυσμούς νέων. Η τεχνολογική αναστάτωση ασκεί επίσης πιέσεις στις αγορές εργασίας.Επιπλέον, η κλιματική αλλαγή, όπως προκύπτει από πρόσφατη έκθεση τηςΠαγκόσμιας Τράπεζας , θα επιταχύνει την τάση, οδηγώντας κατ 'εκτίμηση 140 εκατομμύρια ανθρώπους από τα σπίτια τους τις επόμενες δεκαετίες.

Αλλά, αντίθετα με τη γενική πεποίθηση, σχεδόν οι μισοί μετανάστες δεν κινούνται από αναπτυσσόμενες σε ανεπτυγμένες χώρες. Αντίθετα, μεταναστεύουν στις αναπτυσσόμενες χώρες, συχνά εντός της ίδιας γειτονιάς.

Επιπλέον, η επιστροφή στη μετανάστευση αυξάνεται, κάτι που συχνά παραβλέπεται, συχνά επειδή οι μετανάστες δεν έγιναν δεκτοί στην αγορά εργασίας ή οι συμβάσεις εργασίας τους έληξαν. Για παράδειγμα, ο αριθμός των νεοαποκλεισμένων εργατών της Νότιας Ασίας στις χώρες του Κόλπου μειώθηκε σημαντικά - οπουδήποτε από 12% σε 41% - τα τελευταία δύο χρόνια. Μεταξύ του 2011 και του 2017, ο αριθμός των πιθανών επαναπατριζομένων στην Ευρώπη - οι αιτούντες άσυλο των οποίων οι αιτήσεις απορρίφθηκαν ή οι οποίοι κρίθηκαν μη καταγεγραμμένοι - αυξήθηκε τετραπλάσια και έφθασε τα 5,5 εκατομμύρια . Κατά την ίδια περίοδο, ο αριθμός των πιθανών επαναπατριζόμενων στις Ηνωμένες Πολιτείες υπερδιπλασιάστηκε, σε πάνω από τρία εκατομμύρια. Η επιστροφή από τη Σαουδική Αραβία και τη Νότια Αφρική έχει επίσης αυξηθεί.

Οι μετανάστες που παραμένουν στις χώρες υποδοχής τους συμβάλλουν σημαντικά. Αν και οι εκτιμώμενοι 266 εκατομμύρια μετανάστες παγκοσμίως αντιπροσωπεύουν μόνο το 3,4% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού,συμβάλλουν περισσότερο από το 9% του ΑΕΠ.

Για να επιτευχθεί αυτό, οι μετανάστες πρέπει να ξεπεράσουν τα μεγάλα εμπόδια στην οικονομική επιτυχία. Για παράδειγμα, οι ανειδίκευτοι εργαζόμενοι, ειδικά εκείνοι από φτωχές χώρες, πληρώνουν συχνά πολύ υψηλά τέλη - τα οποία μπορούν να υπερβούν το εισόδημα ενός ολόκληρου έτους για διακινούμενο εργαζόμενο σε ορισμένες χώρες προορισμού - σε αδίστακτους εργαζόμενους για να βρουν εργασία έξω από τις χώρες τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Στόχοι για την Αειφόρο Ανάπτυξη (SDGs) περιλαμβάνουν έναν στόχο για τημείωση του κόστους πρόσληψης .

Η μετανάστευση προσφέρει επίσης σημαντικά οικονομικά οφέλη στις χώρες καταγωγής. Ενώ οι μετανάστες δαπανούν το μεγαλύτερο μέρος του μισθού τους στις χώρες υποδοχής τους - αυξάνοντας τη ζήτηση εκεί - τείνουν επίσης να στέλνουν χρήματα για να στηρίξουν τις οικογένειες στο σπίτι τους. Τα εμβάσματα αυτά είναι γνωστό ότι υπερβαίνουν την επίσημη αναπτυξιακή βοήθεια. Πέρυσι, τα εμβάσματα στις χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος αυξήθηκαν κατά 11%, φθάνοντας τα 528 δισ. Δολάρια, υπερβαίνοντας τις εισροές ξένων άμεσων επενδύσεων από τις χώρες αυτές.

Εικόνα: Παγκόσμια Τράπεζα / Syndicate Project

Σε παγκόσμιο επίπεδο, ο μεγαλύτερος αποδέκτης εμβασμάτων είναι η Ινδία (80 δισεκατομμύρια δολάρια), ακολουθούμενη από την Κίνα, τις Φιλιππίνες, το Μεξικό και την Αίγυπτο. Ως ποσοστό του ΑΕΠ, οι μεγαλύτεροι αποδέκτες ήταν η Τόνγκα, το Κιργιζιστάν, το Τατζικιστάν και το Νεπάλ. Η αύξηση των εμβασμάτων κατά το 2018 οφείλεται στη βελτίωση της αγοράς εργασίας στις ΗΠΑ και στην ανάκαμψη των ροών από τη Ρωσία και τις χώρες του Κόλπου.

Ωστόσο, το δυναμικό των εμβασμάτων για τη στήριξη της βιώσιμης ανάπτυξης δεν ικανοποιείται. Ένα σημαντικό εμπόδιο είναι το υψηλό κόστος μεταφοράς χρημάτων.

Εικόνα: Παγκόσμια Τράπεζα / Syndicate Project

Οι μετανάστες που στέλνουν χρήματα στο σπίτι πληρώνουν, κατά μέσο όρο, το 7% του συνόλου της ίδιας της μεταφοράς, λόγω του ανεπαρκούς ανταγωνισμού στην αγορά υπηρεσιών εμβασμάτων - αποτέλεσμα αυστηρών κανονισμών που αποσκοπούν στην καταπολέμηση οικονομικών εγκλημάτων όπως η νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες - τεχνολογία. Η επίτευξη του στόχου της SDG για μείωση του κόστους μεταφοράς κάτω του 3% - που θα υποστηρίξει την πρόοδο προς τον στόχο αύξησης του συνολικού όγκου εμβασμάτων - θα απαιτήσει από τις χώρες να αντιμετωπίσουν αυτές τις αδυναμίες.

Παρακολουθούμε στενά αυτούς τους συχνά παραβλεπόμενους τρόπους με τους οποίους η μετανάστευση μπορεί να στηρίξει την ανάπτυξη, λόγω των συνδέσεών τους με τους δείκτες SDG. Ωστόσο, πρόσφατες έρευνες προκάλεσαν και άλλους μύθους μετανάστευσης, δείχνοντας, για παράδειγμα, ότι οι μετανάστες δεν επιβάλλουν σημαντική φορολογική επιβάρυνση στις χώρες υποδοχής ούτευποβαθμίζουν τους μισθούς για τους εγχώριους εργαζόμενους με λιγότερες δεξιότητες.

Οι μεταναστευτικές ροές αυξάνονται - μια τάση που πρόκειται να συνεχιστεί. Οι κατακερματισμένες πολιτικές μετανάστευσης που διαμορφώνονται από δημοφιλείς μύθους δεν μπορούν να διαχειριστούν αποτελεσματικά αυτή τη διαδικασία, πολύ λιγότερο εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες για να ωθήσουν την ανάπτυξη που δημιουργεί η μετανάστευση.

www.weforum.org

Φασίστας = Δολοφόνος

Ένα φασιστικό κτήνος ντυμένο με στολή παραλλαγής σκόρπισε τον όλεθρο. Ένας ρατσιστής «ποτισμένος» με τη ναζιστική ιδεολογία περί «φυλετικής ανωτερότητας» δολοφόνησε παιδιά, γυναίκες, ανυπεράσπιστους ανθρώπους.

Ο φασίστας Μπρέντον Τάραντ, οπλισμένος με αυτόματα όπλα δημιούργησε αυτό που επιδίωξε: «Συνθήκες τρόμου». Στο στόχαστρο του μουσουλμάνοι μετανάστες μέσα σε τεμένη στη Νέα Ζηλανδία. Το ανθρωπόμορφο τέρας σκότωσε 49 ανθρώπους και τραυμάτισε δεκάδες…

Το φασιστικό σκουλήκι, μέλος ακροδεξιάς οργάνωσης σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες λειτούργησε ως κήρυκας του μισανθρωπισμού. Στυγνός εγκληματίας, οπαδός του ναζιστικού μίσους. Θαυμαστής του Νορβηγού μακελάρης Μπρέιβικ που σκότωσε 77 άτομα στο Όσλο το 2011. Πιστός στην εγκληματική ιδεολογία του – που στο πέρασμα της δημιουργεί νεκροταφεία – σκόρπισε τον όλεθρο.

Ο μακελάρης της Νέας Ζηλανδίας είναι ένας από του χιλιάδες φονιάδες που εκκολάπτουν στους κόλπους τους φασιστικές και ναζιστικές οργανώσεις σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Οι ιδεολογικοί απόγονοι του Χίτλερ και του Γκαίμπελς πατούν στα βήματα τους και συνεχίζουν το δολοφονικό έργο τους…

Όμως ο Τάραντ δεν «φύτρωσε». Είναι δημιούργημα του καπιταλιστικού συστήματος. Τάραντ «κατασκευάζει» και συντηρεί στα σπλάχνα του. Τους καθοδηγεί. Τους χρησιμοποιεί. Τους αξιοποιεί. Ο φονιάς της Νέας Ζηλανδίας «ποτίστηκε» κατά κύριο λόγο από εκείνο το μίσος που σπέρνουν φασιστικά και ναζιστικά μορφώματα όπου γης. Όμως το έγκλημα στη συνείδηση του «νομιμοποιήθηκε» από τα ίδια τα κέντρα εξουσία. Την προπαγάνδα, τις πολιτικές αστικών κυβερνήσεων και ιμπεριαλιστικών επιτελείων. Εκείνων των μηχανισμών που αποδίδουν την κρίση, τη φτώχεια, την ανεργία που προκαλεί το εκμεταλλευτικό  σύστημα στις «ορδές» των πεινασμένων που «εισβάλουν» στις δυτικές κοινωνίες. Εκείνων των μηχανισμών που εξόπλισαν στρατιές ισλαμοφασιστών, τις «αμόλησαν» για να «πετσοκόψουν» ανθρώπους και στη συνέχεια τις χρησιμοποίησαν για να κηρύξουν στο προσκήνιο δήθεν τον πόλεμο κατά της …«τρομοκρατίας», όταν στο παρασκήνιο μοίραζαν πλουτοπαραγωγικές πηγές, σφαίρες επιρροής και αγορές.  

Σε αυτό το σύστημα «γαλουχήθηκε» ο δολοφόνος Αυστραλός φασίστας. Δεν είναι τυχαίο ότι δήλωνε ανοιχτά υποστηρικτής του Τραμπ και οπαδός των πολιτικών του Αμερικάνου προέδρου κατά των μεταναστών. Σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον ενδύθηκε το μανδύα του «απελευθερωτή»των χωρών που ζουν λευκοί δηλώνοντας εκπρόσωπος των «εθνικιστών». Κανονικός «Κου – Κλουξ – Κλαν». Σύγχρονος Ες – Ες. Έτοιμος να σκοτώσει και να διαπράξει το πιο στυγνό έγκλημα. Γιατί όπως έγραψε στο …μανιφέστο του «πρέπει να διασφαλίσουμε το μέλλον των λευκών παιδιών». Πώς; Σκοτώνοντας άλλα αθώα που βρέθηκαν μέσα στο τζαμί…

Λίγα λεπτά πριν προβεί στην κτηνωδία κήρυττε: «Θα εξαπολύσω επίθεση εναντίον των εισβολέων». Ο όρος «εισβολέας» δεν …ανακαλύφθηκε από τον Τάραντ. Από τους ναζί της χρυσής αυγής, μέχρι το Ούγγρο Φασίστα Όρμπαν. Από τη Λεπέν μέχρι τον Τράμπ. Από τους Ιταλούς και Ισπανούς ακροδεξιούς μέχρι τους συγκυβερνώντες φασίστες της Αυστρίας, ο όρος «εισβολέας» χρησιμοποιείται κατά κόρον για να χαρακτηρίσει πρόσφυγες και μετανάστες. 

Η επίσημη πολιτική της ΕΕ, των ΗΠΑ αλλά και πλήθος ιμπεριαλιστικών χωρών απέναντι στις στρατιές των «κυνηγημένων» δεν είναι μόνο απάνθρωπη. Είναι δολοφονική. Τείχη, στρατόπεδα συγκέντρωσης, συλλήψεις, βασανιστήρια, είναι μέτρα που λαμβάνουν οι δυτικές κυβερνήσεις απέναντι στους …«εισβολείς». 

— Ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας βγήκε πρώτος των πρώτων να καταδικάσει τη σφαγή στη Νέα Ζηλανδία. Να ανακοινώσει ότι ο Τάραντ είναι ακροδεξιός τρομοκράτης. Όμως ο ίδιος και η κυβέρνηση του είναι αυτοί που έχουν δημιουργήσει σύγχρονα «Νταχάου» σε νησιά του Ειρηνικού, στα οποία στοιβάζουν μετανάστες που αποπειράθηκαν με αυτοσχέδια μέσα να προσεγγίσουν την Αυστραλία. (Διαβάστε ΕΔΩ: https://www.imerodromos.gr/ena-aystraliano-ntachaoy-sti-mesi-toy-eirinikoy-okeanoy/)

— Ο Τραμπ από την πλευρά του δήλωσε ότι τα θύματα «πέθαναν τόσο αναίτια» και πρόσθεσε: «Ο Θεός να μας ευλογεί όλους». Όμως με τις δικές του …ευλογίες κατασκευάστηκαν κλουβιά στα σύνορα ΗΠΑ – Μεξικού στα οποία φυλακίζονταν μικρά μεταναστόπουλα αφού πρώτα τα είχαν χωρίσει από τους γονείς τους.

— Η «αγία οικογένεια» της ΕΕ δήλωσε αποτροπιασμό για το αιματοκύλισμα. Πρόκειται για τους ίδιους ηγήτορες που με την πολιτική των κλειστών συνόρων απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες έχουν μετατρέψει τη Μεσόγειο σε υγρό τάφο. Έχουν χτίσει φράκτες και έχουν στήσει στρατόπεδα για να εγκλωβίσουν ανθρώπους, να τους φυλακίσουν σε άθλιες συνθήκες επειδή τόλμησαν να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στην Ευρώπη.

Αυτοί λοιπόν που σήμερα χύνουν «κροκοδείλια δάκρυα» είναι οι ίδιοι που στο όνομα της ισλαμικής «τρομοκρατίας» προκαλούν πολέμους. Είναι οι ίδιοι που είτε ανοιχτά, είτε κρυφά αναπαράγουν τη χυδαία προπαγάνδα της αλλοίωσης των πολιτιστικών χαρακτηριστικών για να κλείσουν τα σύνορα. Είναι οι πρωταγωνιστές ενός επαναλαμβανόμενου μοτίβου που σπέρνει αρχικά τον τρόμο και στη συνέχεια το μίσος.

Το αποτρόπαιο έγκλημα της Νέας Ζηλανδίας φανερώνει πού οδηγεί η φασιστική ιδεολογία. Που οδηγούν τα ναζιστικά ιδεολογήματα περί «άριας» και «ανώτερης» φυλής. Αποκαλύπτει πώς η ενίσχυση του ρατσισμού, της «ισλαμοφοβίας», της καλλιέργειας της απέχθειας απέναντι στο διαφορετικό μπορεί να οπλίσει το χέρι ενός φασίστα δολοφόνου.

Ο φασισμός σε κάθε έκφανση του μετατρέπεται όταν χρειαστεί στο πιο αποτρόπαιο εργαλείο του συστήματος για την επιβολή των συμφερόντων του. Την καθυπόταξη των λαών. Την άσκηση ωμής βίας.

Όπως έγραψε ο Βίλχελμ Ράιχ, στο έργο του «Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού»: «Όταν ακούμε κάποιο φασίστα, οποιασδήποτε απόχρωσης, να βγάζει κήρυγμα για την ‘τιμή του έθνους’ αντί για την τιμή του ανθρώπου, για τη ‘σωτηρία της αγίας οικογένειας και της φυλής’ αντί της κοινωνίας και της εργαζόμενης ανθρωπότητας, όταν φουσκώνει και κορδώνεται κι έχει το ρύγχος του γεμάτο συνθήματα, τότε ας τον ρωτήσουμε δημοσία, ήρεμα και απλά: Τι κάνεις στην πράξη για να ταΐσεις το έθνος, χωρίς να δολοφονήσεις άλλα έθνη;»

Η «μήτρα» που …ξερνά φονιάδες του ISIS, είναι ίδια με αυτή που ξερνά Τάραντ και Μπρέιβικ. Η καπιταλιστική δημοκρατία τους γεννάει και αυτή εκκολάπτει το φασισμό. Ο ιμπεριαλισμός τους είναι αυτός που γεννά, τροφοδοτεί και αξιοποιεί τον ισλαμοφασισμό,  αναπαράγοντας ταυτόχρονα το φασιστικό αντίγραφο του «ταλιμπανισμού» στη δύση…

 www.imerodromos.gr