Δημοκρατία της ξιφολόγχης

Το Κράτος δεν δείχνει να κατανοεί ότι δεν είναι απλώς 50 ή 100 “παραβατικά” άτομα που συντηρούν τις καταλήψεις, αλλά ένα ολόκληρο κίνημα, το οποίο είναι σε φάση πλήρους ανάπτυξης της κοινωνικής απήχησης του.

Πάνος Δράκος Πολιτικός Επιστήμονας- Συγγραφέας

EUROKINISSI

ΜΑΤ

“Όταν το μόνο σου εργαλείο είναι το σφυρί, τότε όλα τα προβλήματα μοιάζουν με καρφιά”.

Αγγλική παροιμία 

Δεν έχει παρέλθει πολύς καιρός από την ημέρα που η ΝΔ κέρδισε τις εκλογές και ανέλαβε εκ νέου τη διακυβέρνηση της χειμαζόμενης ελλαδική κοινωνίας. Σαν πρώτο δείγμα γραφής της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης κάποιος μπορεί να διακρίνει τη διάθεση της να επιδοθεί σε έναν ανελέητο πόλεμο κινήσεων ενάντια στο ανταγωνιστικό κοινωνικό κίνημα και τις προκεχωρημένες θέσεις που αυτό καταλαμβάνει στα διαφορετικά πεδία της κοινωνικής αναπαραγωγής. Η αστυνομία αναδεικνύεται στο κατεξοχήν κρατικό όργανο για την υλοποίηση της αυταρχικής κοινωνικής πολιτικής της κυβέρνησης. Προκειμένου να συνθλίψει το ταξικό κίνημα η νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να το απογυμνώσει από την πολιτική διάσταση του, παρουσιάζοντας τους πολιτικούς φορείς του σαν άμυαλους χουλιγκάνους και σαν κακοποιά στοιχεία, ή να ποινικοποιήσει το εναλλακτικό πολιτικό φαντασιακό του, μεταθέτοντας έτσι το “πρόβλημα” στη σφαίρα του ποινικού δικαίου και της καταστολής. Διευκολύνεται με αυτόν τον τρόπο η κινητοποίηση των μηχανισμών της οργανωμένης βίας του Κράτους για να αντιμετωπιστούν ζητήματα τα οποία είναι αμιγώς κοινωνικά ή πολιτικής φύσης.

Κάπως έτσι οι αρβύλες των ΜΑΤ έκαναν την εμφάνιση τους μέσα στον προαύλιο χώρο του παν/μιου της ΑΣΟΕΕ λίγες μόνο μέρες μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για την κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου.Στις παν/κες σχολές η κυβέρνηση δεν καλείται απλώς να διαχειριστεί ζητήματα διατάραξης της έννομης τάξης από “μπαχαλάκηδες”, όπως επαναλαμβάνει μονότονα σύσσωμος ο μηχανισμός προπαγάνδας των συστημικών ελίτ, αλλά ένα οργανωμένο πολιτικό κίνημα, το οποίο με γνώμονα μια ταξική ανάλυση της ετερόνομης κοινωνίας, αντιτίθεται, όχι μόνο στην εμπορευματοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης, αλλά στην αγοραιοποίηση όλων των πτυχών της οργανωμένης κοινωνικής συμβίωσης συνολικά.i Πρόκειται για ανθρώπους που παρακινούνται από ένα εναλλακτικό κοινωνικό φαντασιακό το οποίο προτάσσει την αναζήτηση ενός διαφορετικού προτύπου κοινωνικής συμβίωσης κι έρχεται σε ριζική ρήξη με την αναγωγή της ανταλλακτικής αξίας του κάθε πράγματος σε υπέρτατο νόμο της κοινωνικής αναπαραγωγής. Ένα κίνημα που αρνείται να αποδεχτεί σαν συντελεσμένο γεγονός την κυριαρχία του homo economicus που επιθυμούν διακαώς να επιβάλλουν οι ελίτ του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και οι πολιτικοί εκπρόσωποι τους. Ούτε μιλάμε βέβαια για μια απειροελάχιστη μερίδα του φοιτητικού πληθυσμού, όπως απέδειξε η τεράστια σε όγκο φοιτητική πορεία που έλαβε χώρα στο κέντρο της Αθήνας έπειτα από την αστυνομική εισβολή στην ΑΣΟΕΕ και την απαγωγή ενός φοιτητή από τις δυνάμεις καταστολής έξω από το σπίτι του.ii

Το να κατηγορεί εξάλλου η κυβέρνηση το πολιτικοποιημένο κομμάτι του φοιτητικού κινήματος ότι λειτουργεί σαν οργανωμένη μειοψηφία που προσπαθεί να επιβάλει την άποψη της στην ευρύτερη “κοινότητα” των φοιτητών, είναι το λιγότερο αστείο. Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση είναι από τη φύση της η κυριότερη οργανωμένη μειοψηφία, ένα συντεχνιακό μόρφωμα θεσμικά διαχωρισμένο από το σύνολο της κοινωνικής ολότητας και ενυπάρχον σε ανώτερη ιεραρχική θέση προς αυτό. Πόσο μάλλον μια κυβέρνηση σαν αυτή της ΝΔ που έχει εκλεγεί με τις ψήφους μόλις του 23% του συνόλου του πληθυσμού.iii

Όπως και να ’χει, αν η νεοφιλελεύθερη μερίδα των νεομπουρζουάδων της ελλαδικής κοινωνίας που συσπειρώνεται πολιτικά και εκλογικά μέσα στις τάξεις της ΝΔ νομίζει ότι θα μπορέσει να επιβάλει την ταξική κυριαρχία της στα ΑΕΙ με δύο, τρεις αστυνομικές επιχειρήσεις μικρής κλίμακας και ότι έπειτα τα πράγματα πολύ απλά “θα πάρουν τον δρόμο τους”, τότε μάλλον έχουν πέσει θύματα της ίδιας της προπαγάνδας τους. Για να “ειρηνεύσουν” τα παν/μια, να προσαρμοστούν δηλαδή στο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό μοντέλο λειτουργίας που οραματίζονται για αυτά οι συστημικές ελίτ, θα πρέπει οι κυβερνήσεις να εγκαθιδρύσουν μια μικρή χούντα μέσα στις σχολές. Μια πανταχού παρούσα και επιθετική αστυνομική καταστολή, εντελώς διαφορετική από την εν πολλοίς αόρατη και light καταστολή που ρυθμίζει τη λειτουργία των εμπορευματοποιημένων στο έπακρο παν/κων ιδρυμάτων της αλλοδαπής.

Αλλά και τα Εξάρχεια που τον τελευταίο καιρό τελούν κάτω από την μόνιμη και ασφυκτική πολιορκία των δυνάμεων καταστολής, βρίσκονται στο επίκεντρο της στρατηγικής των ελίτ του συστήματος της οικονομίας της αγοράς για την επιβολή μιας κατασταλτικής διαχείρισης της κοινωνικής αναπαραγωγής. Η κρατική επίθεση στις αυτοδιαχειριζόμενες δομές φιλοξενίας προσφύγων και η εκκένωση από την αστυνομία των κατειλημμένων χώρων που χρησιμεύουν σαν ορμητήρια για ένα τμήμα του αναρχικού / αντιεξουσιαστικού χώρου, φαίνεται πως είναι μονάχα το αρχικό στάδιο, ή μάλλον η αναγκαία συνθήκη, για την επιβολή της καπιταλιστικής “ανάπτυξης” στην περιοχή, με την κατασκευή σταθμού μετρό και την αποικιοποίηση της περιοχής από τις εμπορευματικές ροές του αρπακτικού πολυεθνικού κεφαλαίου. Και λέμε για πολυεθνικό κεφάλαιο επειδή το εγχώριο κεφάλαιο δεν διαθέτει την υλική ευρωστία για ένα τόσο μεγαλεπίβολο και κοστοβόρο εγχείρημα καπιταλιστικού επεκτατισμού, ούτε την απαραίτητη εγχώρια αγοραστική ζήτηση, εφόσον τα μεσαία στρώματα διαρκώς συρρικνώνονται ως μερίδα του πληθυσμού και ως ποσοστό της αγοραστικής δύναμης. Από αυτή την άποψη, η βία της αστυνομικής εισβολής στα Εξάρχεια δεν είναι παρά η βία των πρώτων περιφράξεων που εγκαινιάζουν τη φάση μιας νέας καπιταλιστικής συσσώρευσης στην περιοχή. Εκείνο που δεν μπόρεσε τόσα χρόνια να πράξει η εγχώρια τάξη των αστών, ανέλαβε τώρα να φέρει σε πέρας η υπερεθνική καπιταλιστική τάξη.

Κι αν οι πρόσφυγες που είχαν βρει καταφύγιο στα κατειλημμένα κτήρια, ή οι αναρχικοί που εκδιώκονται από τα στέκια τους δεν είναι ακριβώς κομμάτι της τοπικής κοινότητας, με την έννοια των μόνιμων κατοίκων και των επαγγελματιών της περιοχής που ξεριζώνονται εξαιτίας της πίεσης που ασκούν οι αμείλικτες δυνάμεις της αγοράς, αυτή σίγουρα είναι μια διαδικασία που θα τεθεί σε κίνηση νομοτελειακά μόλις εδραιωθούν στα Εξάρχεια οι συνθήκες έννομης τάξης που θα επιτρέψουν την απρόσκοπτη επιχειρηματική δραστηριότητα των πολυεθνικών (Airbnb, κλπ.). Ωστόσο, είναι ένα πράγμα η πρόσκαιρη εκκένωση μιας, δύο ή δέκα καταλήψεων και άλλο πράγμα η αποφυγή ανακατάληψης τους από το ανταγωνιστικό κίνημα. Το Κράτος δεν δείχνει να κατανοεί ότι δεν είναι απλώς 50 ή 100 “παραβατικά” άτομα που συντηρούν τις καταλήψεις, αλλά ένα ολόκληρο κίνημα, το οποίο είναι σε φάση πλήρους ανάπτυξης της κοινωνικής απήχησης του και έχει ανάγκη να διατηρήσει, ή ακόμα και να επεκτείνει, τις δομές και τα συλλογικά κεκτημένα του. Για τη φύλαξη λοιπόν των εγκαταλελειμμένων κτηρίων το Κράτος θα χρειστεί κάτι περισσότερο από μικρής κλίμακας αστυνομικές πρεμβάσεις. Θα υποχρεωθεί να επιβάλλει ένα καθεστώς μαζικής αστυνομικής κατοχής στην ευρύτερη περιοχή. Η “ομαλότητα” που τόσο επιθυμούν οι ελίτ θα επικρατήσει, αλλά με τίμημα τα υποτιθέμενα “δημοκρατικά” διαπιστευτήρια του νεοφιλελεύθερου μπλοκ εξουσίας. Αυτή όμως θα είναι μια εξέλιξη που απλώς θα επικυρώσει τα πολιτικά επιχειρήματα των αναρχικών και θα δώσει νέα πνοή στον αγώνα τους

71 χρονια απο το πογκρόμ ενάντια στους ανάπηρους

ΠΗΓΗ: https://disabilitymyths.wordpress.com/

Στις 30 Νοεμβρίου του 2014 συμπληρώνονται 71 χρόνια από τη νύχτα της 30ής Νοέμβρη του 1943, όταν τα τάγματα ασφαλείας, με τις πλάτες των γερμανοφασιστών κατακτητών, ξεχύθηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας ενάντια στους 15.000 ανάπηρους του ελληνοϊταλικού πολέμου. Τους άρπαξαν, τους φόρτωσαν σε αυτοκίνητα και τους παρέδωσαν στους Γερμανούς, στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα.

Με την κατάρρευση του Μετώπου και τη συνθηκολόγηση του Ελληνικού Στρατού, οι ανάπηροι των μετώπων στο μεγαλύτερο ποσοστό τους μαζεύτηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας. Περίπου 15.000 ανάπηροι βρήκαν το πρώτο καταφύγιό τους, σε άθλιες συνθήκες, σε δεκάδες νοσοκομεία της Αθήνας. Από την πρώτη στιγμή, οι ανάπηροι άρχισαν τους αγώνες για την επιβίωσή τους και την υγειονομική περίθαλψή τους. Ιδιαίτερο μέτωπο άνοιξαν ενάντια στους αξιωματικούς – εγκάθετους της δοσίλογης κυβέρνησης που λυμαίνονταν τα νοσοκομεία.

Η κατάσταση στη χώρα άρχισε να γίνεται ανυπόφορη. Πλησίαζε ο χειμώνας 1941 – 42 και το φάσμα της πείνας ήταν ορατό. Το Σεπτέμβρη του 1941, ιδρύθηκε το ΕΑΜ που αμέσως επιδόθηκε σε ένα δύσκολο και επικό αγώνα για την ανύψωση του ηθικού του λαού και την πάλη του για την επιβίωση και τη λευτεριά του. Τα μηνύματα του ΕΑΜ πρώτοι τα πήραν οι ανάπηροι του πολέμου στα νοσοκομεία. Αρχισε η οργάνωση των νοσοκομείων στο ΕΑΜ. Στις 28 Οκτώβρη 1941 πραγματοποιείται η πρώτη οργανωμένη αγωνιστική εκδήλωση. Οι ανάπηροι μαζί με τους φοιτητές καταθέτουν στεφάνια στον Αγνωστο Στρατιώτη κάτω από τα έκπληκτα μάτια των αρχών κατοχής.

Στα νοσοκομεία αρχίζει οργασμός οργανωτικής δουλειάς. Συγκροτούνται σε όλα τα νοσοκομεία Επιτροπές, καθώς και παννοσοκομειακή Επιτροπή. Στα νοσοκομεία δεν κατάφεραν ποτέ να εγκατασταθούν οι διοικήσεις που διόρισαν οι κυβερνήσεις των Ράλληδων. Το κίνημα των αναπήρων συντονίζεται με το φοιτητικό κίνημα, με τους δημόσιους υπάλληλους, τους μαγαζάτορες, τους εργαζόμενους.

Σε όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις της Αθήνας για ψωμί και συσσίτια, στις εθνικές επετείους της 25ης του Μάρτη και 28ης Οκτώβρη προπορεύονταν οι ανάπηροι και τραυματίες του αλβανικού πολέμου με τα αναπηρικά τους αμαξίδια – «μηχανοκίνητες φάλαγγες» τα είχε ονομάσει τότε ο λαός – με τις πατερίτσες ή τα μπαστούνια τους, με τους επιδέσμους ακόμα στα κεφάλια τους, στα μάτια τους και τις νοσοκόμες να σπρώχνουν τα αμαξίδια, να υποβαστάζουν τους ακρωτηριασμένους ή να οδηγούν τους τυφλούς.

Οι ανάπηροι συντονίζουν και συντάσσουν τις δυνάμεις τους. Καθορίζουν τρία κέντρα δράσης και συμπαράστασης στον αναπτυσσόμενο λαϊκό αγώνα. Λυκαβηττό – Τουρκοβούνια – Κέντρο Αθήνας, προς τα οποία συγκλίνει η δράση τριών γειτονικών ομάδων νοσοκομείων.

Η ανάπτυξη του αγώνα των αναπήρων εξοργίζει τις ελληνικές και γερμανοϊταλικές αρχές κατοχής. Στόχος τους τώρα είναι η διάλυση των νοσοκομείων. Εγινε η σκέψη να μαζέψουν όλους τους ανάπηρους στα Μέθανα, δήθεν για λουτροθεραπεία. Αλλά οι ανάπηροι ματαίωσαν την πονηρή αυτή «λύση». Στις 3 Μάρτη 1943 πήραν μέρος στον ξεσηκωμό για ματαίωση της επιστράτευσης, μαζί με τους εργαζόμενους της Αθήνας και του Πειραιά, τους δημόσιους υπάλληλους, τους φοιτητές, τους επαγγελματίες και βιοτέχνες. Πλήρωσαν με ακριβό τίμημα: 46 νεκρούς. Ομως, ούτε ένας Ελληνας δεν πήγε στο Ανατολικό Μέτωπο.

Στις 30 Νοέμβρη 1943 γύρω στις 3 τα ξημερώματα, έκαναν την επίθεσή τους ενάντια στα 19 νοσοκομεία που οι ανάπηροι τα είχαν μετατρέψει σε κάστρα της Εθνικής Αντίστασης. Ο «εγκέφαλος» που σχεδίασε την έφοδο στα νοσοκομεία και το άγριο χτύπημα των αναπήρων ήταν ο γνωστός και σαν «μαύρος» άνθρωπος Στ. Γονατάς, φυσικά μαζί με τον Ράλλη το δοσίλογο πρωθυπουργό. Ελληνόφωνα στρατεύματα κατοχής, οι γερμανοτσολιάδες του Ράλλη, πάνω από χίλιοι, οπλισμένοι με γερμανικά όπλα, μεταφέρθηκαν με  καμιόνια κάτω από την προσωπική καθοδήγηση του Γκεσταπίτη Φον Στρόουπ περικύκλωσαν τα στρατιωτικά νοσοκομεία, για να τα καταλάβουν. Μπήκαν μέσα ουρλιάζοντας και με βρισιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους και πολλές φορές με λογχισμούς και πυροβολισμούς, έπεσαν πάνω στους ανάπηρους και τραυματίες.

Ο Γονατάς, μάλιστα, είχε κυνικά δηλώσει σε μια επιτροπή αναπήρων. «Θα σας εξοντώσουμε όλους, γιατί είσαστε ΕΑΜίτες». Κι ο Ράλλης τους αποκαλούσε κηφήνες και αναρχικούς.

Η αγριότητα των γερμανοτσολιάδων ξεπέρασε κάθε όριο. Έσερναν ανάπηρους με κομμένα και τα δυο άκρα στο χώμα μέχρι που μάτωναν. Δεν άφηναν τις νοσοκόμες να τους βοηθήσουν. Αρπαζαν από τα χέρια τους ή από τα χέρια των αναπήρων τα τεχνητά μέλη και τα έσπαζαν για να μην τα χρησιμοποιήσουν και τους χτύπαγαν με αυτά στο κεφάλι. Μεγαλύτερη αγριότητα και μίσος έδειχναν στα μέλη των νοσοκομειακών                                                επιτροπών, τα οποία υποδείκνυαν οι                                                            πράκτορές τους μέσα σε κάθε νοσοκομείο.

 Οι ανάπηροι φορτώνονται σε καμιόνια με προορισμό τις φυλακές Χατζηκώστα και το στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Τα ξημερώματα εκτελούνται 283 αγωνιστές με αναπηρία.

Και τι με νοιάζει για τους πρόσφυγες

ΠΗΓΗ : http://prin.gr/

Η κυβέρνηση της ΝΔ παρουσίασε ένα εφιαλτικό σχέδιο για την «αντιμετώπιση» του προσφυγικού, που πρακτικά οδηγεί στη φυλάκιση δεκάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών και στην ανάπτυξη μιας κοινωνίας εξαίρεσης, στην οποία δεν θα χωρούν πρόσφυγες-μετανάστες και τα δικαιώματά τους. Προκλητικά, ο ίδιος ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής είπε προχθές πως «ευπρόσδεκτοι στην Ελλάδα είναι αυτοί που επιλέγουμε εμείς»! Δηλαδή είναι δεν είναι πρόσφυγες, στα παλιά μας τα παπούτσια! Ο Κ. Μητσοτάκης θεωρεί πως μπορεί να συμπεριφέρεται σαν να διαλέγει υποτακτικούς στο σκλαβοπάζαρο. Η παραβίαση των στοιχειωδέστερων δικαιωμάτων από την πολιτική αυτή είναι δεδομένη. Ήδη έχουν αρχίσει να φτάνουν καταγγελίες από τα νησιά πως απορρίπτονται με συνοπτικές διαδικασίες αιτήσεις προστασίας (ασύλου) με βάση τη χώρα προέλευσης, πολλές φορές και χωρίς συνέντευξη(!), καθώς δεν υπάρχει επάρκεια μεταφραστών.

Η πολιτική αυτή δεν είναι μόνο του Μητσοτάκη και των ακροδεξιών της ΝΔ. Είναι η ακραία έκφραση της πολιτικής τής ΕΕ, που έχει υψώσει τείχη στην προσφυγιά, μετατρέποντας την Ελλάδα σε απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Η ωμή καταπάτηση δημοκρατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων προσφύγων και μεταναστών αργά ή γρήγορα θα στραφεί εναντίον των εργαζομένων, των φτωχών, των ανέργων, των πληβειακών στρωμάτων. Νομίζουν κάποιοι πως θα σωθούν επειδή είναι Έλληνες; Το κεφάλαιο έχει ως μόνη πατρίδα το κέρδος. Η επόμενη φάση της εξαίρεσης θα αφορά όσους είναι αποξενωμένοι από ένα αξιοπρεπές εισόδημα. Ήδη κάποιοι χάνουν το σπίτι τους στους πλειστηριασμούς και γίνονται πρόσφυγες οικονομικού βομβαρδισμού.

Μας χτύπαγαν και έλεγαν «θα βλέπετε ΜΑΤ και θα προσκυνάτε»

Ειρήνη και Ζήσης: Μας χτύπαγαν και έλεγαν «θα βλέπετε ΜΑΤ και θα προσκυνάτε»

  ΠΗΓΗ : http://net.xekinima.org/    20/11/2019

Δημοσιεύουμε συνέντευξη της Ειρήνης Εμινίδου και του Ζήση Σούρλα οι οποίοι το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου δέχτηκαν αναίτια επίθεση από τα ΜΑΤ, ξυλοκοπήθηκαν και συνελήφθησαν ενώ στη συνέχεια στήθηκε εναντίον τους ένα εντελώς ψεύτικο κατηγορητήριο που περιλάμβανε ακόμα και βαριά κακουργήματα (διαβάστε περισσότερα για την υπόθεση εδώ). Τα δύο μέλη του «Ξ» δικάζονται την Δευτέρα 25/11, στις 9πμ στα δικαστήρια της πρώην σχολής Ευελπίδων. Καλούμε όλες και όλους να στείλουν ψηφίσματα διαμαρτυρίας για την σκευωρία που έχει στηθεί κατά των συντρόφων και να συμμετέχουν στην συγκέντρωση αλληλεγγύης τη Δευτέρα την ώρα της δίκης.

• Ειρήνη και Ζήση, μπορείτε να μας περιγράψετε πως σας συλλάβανε;

Ζήσης: Αφότου τελείωσε η ειρηνική πορεία του Πολυτεχνείου κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι μιας φίλης μας που βρίσκεται κοντά στο σημείο που συλληφθήκαμε. Πηγαίνοντας στο σπίτι, περνούσαμε από τη οδό Θεμιστοκλέους και ενώ τα πράγματα ήταν αρκετά ήρεμα, ξαφνικά τα ΜΑΤ ρίξανε δακρυγόνα και άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος μας.

Ειρήνη: Από την άλλη μεριά της Θεμιστοκλέους εμφανίστηκε μια άλλη διμοιρία και μας περικύκλωσε. Δεν βλέπαμε από τα δακρυγόνα και είχαμε πανικοβληθεί.

• Ποια ήταν η συμπεριφορά της αστυνομίας, άσκησαν βία εναντίον σας;

Ζ: Κατά τη σύλληψή μου δέχτηκα χτυπήματα στο πρόσωπο και το κεφάλι παρόλο που δεν αντιστάθηκα. Οι ΜΑΤατζήδες μας έβρισαν χυδαία με σεξιστικά σχόλια και μας είπαν χαρακτηριστικά «Θα βλέπετε ΜΑΤ και θα προσκυνάτε!».  Έπειτα μας πήγαν σε ένα γκαράζ πάνω από το Αρχαιολογικό Μουσείο όπου μας φωτογράφησαν με τα προσωπικά τους τηλέφωνα, προφανώς για να μπορέσουν να μας «αναγνωρίσουν» μετά. Όταν είμασταν στο γκαράζ ακούσαμε ένα ΜΑΤατζή να λέει «Δεν είναι αυτοί ρε» με τον επικεφαλής να απαντάει «Αυτοί είναι, αλλάξαν τα πράματα». Μετά, στο μεταγωγικό μας ζητήθηκαν οι ταυτότητες τις οποίες φωτογράφισαν οι αστυνομικοί του μεταγωγικού – δεν είδα αν το έκαναν αυτό και σε άλλους.

Ε: Ούτε εγώ αντιστάθηκα. Παρόλα αυτά μαζεύτηκαν από πάνω μου αρκετοί αστυνομικοί οι οποίοι με χτυπήσαν πολύ, με έριξαν κάτω και άρχισαν να με κλωτσάνε και να με πατάνε κυρίως στο κεφάλι. Αντανακλαστικά κάλυψα το κεφάλι μου με τα χέρια μου, φωνάζοντας να με αφήσουν και ζητώντας βοήθεια. Σε κάποια φάση το χέρι μου δεν άντεχε άλλο έτσι «έπεσε» στο έδαφος και άρχισαν να μου το πατάνε. Μετά μας πήγαν ακριβώς απέναντι σε μια γωνία μας βάλανε να κάτσουμε κάτω και μας βρίζανε. Όταν μας μετέφεραν στο γκαράζ μαζί με άλλα παιδιά που είχαν συλλάβει για να μας βγάλουν φωτογραφίες με τα τηλέφωνα τους μας κοροϊδεύαν κιόλας λέγοντας: «Γιατί δεν κοιτάτε στην κάμερα ντρέπεστε;», «Κοιτάξτε να βγάλουμε καμία σέλφι» κλπ.

• Μπορείτε να μας περιγράψετε την κατάσταση που επικρατούσε στη ΓΑΔΑ και μέχρι τον εισαγγελέα;

Ζ: Στη ΓΑΔΑ περιμέναμε πάνω από τρεις ώρες για να μας ανακοινωθεί αν είμαστε συλληφθέντες ή προσαχθέντες, καθυστέρησαν πάρα πολύ να μας δώσουν νερό  και να μας αφήσουν να πάμε στην τουαλέτα, κάνανε καμιά ώρα να μας αφαιρέσουν τις χειροπέδες, και το πιο σημαντικό απ’ όλα, την σ. Ειρήνη και τα άλλα άτομα 2 άτομα που ήταν τραυματισμένα αργήσαν πάρα πολύ να τα πάνε στο νοσοκομείο ενώ ο ένας αιμορραγούσε στο κεφάλι!

Ε: Μας μετέφεραν στην ΓΑΔΑ με χειροπέδες, μας έγδυσαν εντελώς, μας κατέβασαν ακόμα και τα εσώρουχα,  για να μας κάνουν σωματικό έλεγχο με ανοιχτές τις πόρτες, που σήμαινε ότι οποίος ήθελε έμπαινε και έβλεπε όποτε ήθελε ότι ήθελε. Δεν μας αφήσαν να επικοινωνήσουμε μέχρι κάποια ώρα με κανένα πρόσωπο και δεν μας δίνανε ούτε νερό. Στην αρχή δεν μου επέτρεψαν να έχω πάνω μου το φάρμακό μου – έχω άσθμα και θα μπορούσα να πάθω οτιδήποτε. Μου το έδωσαν μετά από πολύ ώρα. Οι περισσότεροι συλληφθέντες μίλησαν πρώτη φορά με τα δικά τους πρόσωπα όταν φτάσαμε στην Ευελπίδων, δηλαδή στις 4 το απόγευμα την επομένη μέρα (Δευτέρα 18/11). Για πολλές ώρες αφότου μας πήγαν στην ΓΑΔΑ δεν επέτρεπαν να επικοινωνήσουμε ούτε με τη δικηγόρο μας.

Θέλω να προσθέσω ότι μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο για περίθαλψη του χεριού μου μόνο μετά από παρέμβαση της δικηγόρου μου. Μέχρι εκείνη την ώρα δεν μου δίναν ούτε λίγο πάγο.

Σχετικά με κελιά που μπήκαμε μέχρι να μεταφερθούμε το πρωί για τα αποτυπώματα, η διαχείριση ήταν απόλυτα σεξιστική. Τους άντρες τους βάλανε σε ένα κελί, το οποίο είχε περιορισμένα κρεβάτια μεν αλλά με στρώματα και κουβέρτες, το βραδύ τους δόθηκε νερό και φαγητό. Τις γυναίκες μας μετέφεραν σε ένα κελί το οποίο είχε μέσα μόνο τρία παγκάκια. Δεν μας δόθηκε ούτε νερό, ούτε φαγητό. Ευτυχώς που η μια η κοπέλα είχε λίγο νερό οπότε πίναμε όλες μια γουλιά από αυτό.

• Γιατί θεωρείτε ότι η αστυνομία προχώρησε σε αυτή την εκτεταμένη καταστολή;

Ζ: Τα κίνητρα της αστυνομίας για να προχωρήσει σε αυτές τις ενέργειες θεωρώ ότι είναι πολιτικά και αποτελούν έμπρακτη εφαρμογή του αφηγήματος της κυβέρνησης περί «Νόμου και Τάξης». Ουσιαστικά η αστυνομία ήθελε να έχει έναν επαρκή αριθμό συλλήψεων για να φανεί ότι η κυβέρνηση κάνει έργο και έκανε συλλήψεις σε «εύκολους στόχους». Δηλαδή σε άτομα που απλά έτυχε να βρίσκονται σε ένα στενό στα Εξάρχεια ή στην γύρω περιοχή. Σύντροφοι που είχαν έρθει έξω από τη ΓΑΔΑ το βράδυ και ρωτούσαν παιδιά που αφέθηκαν ελεύθερα, μας είπαν ότι είχαν συλλάβει μέχρι παιδιά που περνούσαν από την Ομόνοια! Ένα παιδί με το οποίο μίλησα εγώ στη ΓΑΔΑ είχε βγει απλά για να πάρει τσιγάρα και συνελήφθη! Ένα άλλο γυρνούσε από τη δουλειά του…

Αυτή η υπόθεση φέρνει ξανά στην επιφάνεια και την τεράστια αυθαιρεσία της αστυνομίας η οποία μπορεί ατιμώρητη να χτυπάει και να φορτώνει σε ανθρώπους ψεύτικες κατηγορίες, ακόμα και κακουργήματα, όπως είχαν αρχικά φορτώσει σ’ εμένα και την Ειρήνη, για να τρομοκρατήσει τη νεολαία και να εξυπηρετήσει πολιτικές σκοπιμότητες.  

Είναι εντελώς εξωφρενικό να κατεβαίνουμε σε μια διαδήλωση για να τιμήσουμε τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου, για να παλέψουμε για τις σημερινές μας διεκδικήσεις και να καταλήγουμε κατηγορούμενοι και χτυπημένοι χωρίς κανένα λόγο. Αν νομίζουν ότι θα μας φοβίσουν για να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε, είναι γελασμένοι. Δε θα τους περάσει!

Ε: Η κυβέρνηση βλέπει και τι γίνεται με τη νεολαία σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Τη βλέπει να εξεγείρεται στο Χονγκ Κονγκ, στην Χιλή, στο Ιράκ, στο Λίβανο και αλλού και να διεκδικεί μια καλύτερη ζωή, δικαιοσύνη, ελευθερία… Φοβούνται μην γίνει κάτι αντίστοιχο κι εδώ και προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν για να μας αποτρέψουν. Δεν τρομοκρατούμαστε. Δεν υποχωρούμε!

Ζ&Ε: Θέλουμε να πούμε ευχαριστώ σε όλες και όλους όσους στάθηκαν και συνεχίζουν να στέκονται αλληλέγγυοι σε εμάς και σ’ όλα τα παιδιά που συλλήφθηκαν άδικα και παράνομα, σ’ όλα τα παιδιά στα οποία η αστυνομία επιτέθηκε και χτύπησε αυθαίρετα. Επίσης θέλουμε να ευχαριστήσουμε και την Ομάδα Νομικής Βοήθειας που στάθηκε από την πρώτη στιγμή στο πλευρό μας. Η αλληλεγγύη είναι ένα από τα πιο δυνατά όπλα που έχουμε σε αυτό τον αγώνα (με όποιον τρόπο τον δίνει ο καθένας από εμάς) για έναν κόσμο χωρίς φτώχεια, χωρίς καταπίεση, χωρίς ανισότητες, ρατσισμό, σεξισμό και εκμετάλλευση.

20 Νοεμβρίου Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού

     Πηγές  :  φωτογραφία https://www.alfavita.gr/    στοιχεία http://www.kosmonea.gr/

Η Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού εορτάζεται κάθε χρόνο στις 20 Νοεμβρίου.

Την έχουν επικυρώσει όλα τα κράτη  εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας και  καλύπτει  δικαιώματα    επιβιβίωσης, ανάπτυξης, προστασίας καθώς και συμμετοχής.

Παρά τα διεθνή κείμενα προστασίας των παιδιών και τις αποφάσεις ισχυρών κρατών εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από τη φτώχεια και να στερούνται της στοιχειώδους σχολικής εκπαίδευσης, εκατοντάδες χιλιάδες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες συρράξεων και οικονομικού χάους, δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριάζονται στους πολέμους και πολλά ακόμη ορφανεύουν ή και σκοτώνονται από τον ιό του AIDS και από άλλες ασθένειες. 

Τα  παρακάτω στοιχεία  είναι συγκλονιστικά στην συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου

Ορισμένα από τα δικαιώματα του παιδιού

• Όλα τα παιδιά είναι ίσα και πρέπει να προστατεύονται από διακρίσεις λόγω φυλής, χρώματος, φύλου, γλώσσας, θρησκείας, καταγωγής, πεποιθήσεων, νομικής κατάστασης των ίδιων ή μελών της οικογένειάς τους.
• Το συμφέρον του παιδιού πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σε όλες τις αποφάσεις που το αφορούν.
• Τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην ταυτότητα, δηλαδή σε ένα όνομα, επώνυμο και ιθαγένεια.
• Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που τους παρέχει τα αναγκαία υλικά αγαθά (στέγη, ρούχα, τροφή) και διασφαλίζει τη σωματική, νοητική, συναισθηματική και κοινωνική τους ανάπτυξη.
• Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να μην αποχωρίζονται από τους γονείς τους, εκτός αν αυτό γίνεται με κοινή απόφαση των γονέων ή ύστερα από απόφαση της Πολιτείας, επειδή οι γονείς τα παραμελούν ή τα κακομεταχειρίζονται.
• Όλα τα παιδιά, ανάλογα με την ηλικία και την ωριμότητά τους, έχουν δικαίωμα να εκφράζουν τη γνώμη και τις απόψεις τους σε θέματα που τα αφορούν. Οι ενήλικες πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τη γνώμη τους πριν πάρουν αποφάσεις γι’ αυτά.
• Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να εκφράζουν τις θρησκευτικές ή άλλες πεποιθήσεις τους.
• Κανείς δεν μπορεί να επεμβαίνει αυθαίρετα στην ιδιωτική ζωή των παιδιών, στην οικογένεια, την κατοικία ή την αλληλογραφία τους, ούτε να προσβάλλει την τιμή και την υπόληψή τους.
• Τα παιδιά έχουν δικαίωμα πρόσβασης στα μέσα ενημέρωσης (εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση, ηλεκτρονικά μέσα) αλλά πρέπει και να προστατεύονται από τις αρνητικές επιδράσεις τους.
• Τα παιδιά έχουν δικαίωμα προστασίας από κάθε μορφής κακομεταχείριση: βία, παραμέληση, κακοποίηση (σωματική, λεκτική, ψυχολογική, σεξουαλική) και εκμετάλλευση, μέσα και έξω από την οικογένεια.
• Τα παιδιά που προέρχονται από ξένη χώρα έχουν δικαίωμα φροντίδας και προστασίας.
• Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες έχουν δικαίωμα στη δωρεάν ειδική φροντίδα, εκπαίδευση και επιμόρφωση, ώστε να απολαμβάνουν ισότιμη και αξιοπρεπή ζωή.
• Τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην ιατρική περίθαλψη και φροντίδα, τους εμβολιασμούς, τη νοσηλεία, κ.λπ.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΩΝ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΩΝ ΣΧΟΛΗ

ΕπιστρΕφει η μεγΑλη των πραξικοπηματιΩν σχολΗ

18/11/2019   

Η αποκάλυψη ότι έξι από τους φερόμενους ως πρωτεργάτες του πραξικοπήματος στη Βολιβία εκπαιδεύτηκαν στις ΗΠΑ ξυπνά ένα από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής, τη δράση της διαβόητης Σχολής της Νότιας Αμερικής.

Oι περισσότεροι στη Βολιβία θυμούνται τον Μάνφρεντ Ρέγιες Βίγια ως τον δήμαρχο της πόλης Κοτσαμπάμπα, ο οποίος πυροδότησε τον «πόλεμο του νερού» – την εξέγερση που ακολούθησε την ιδιωτικοποίηση του δικτύου ύδρευσης από την αμερικανική εταιρεία Bechtel. Πολύ λιγότεροι γνώριζαν ότι ήταν και ένας από τους απόφοιτους του διαβόητου School of the Americas (SOA), της αμερικανικής στρατιωτικής σχολής από την οποία αποφοίτησαν ορισμένοι από τους πιο αιμοσταγείς δικτάτορες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Το όνομα του Βίγια περιλαμβάνεται τώρα σε ηχογραφημένες συνομιλίες πρώην και νυν αξιωματούχων του στρατού και της αστυνομίας της Βολιβίας, οι οποίοι φέρονται να προετοίμαζαν την ανατροπή του προέδρου Έβο Μοράλες, σε συνεργασία με πολιτικούς της αντιπολίτευσης και τη στήριξη των ΗΠΑ.

Όπως αποκάλυψε μάλιστα στην ηλεκτρονική έκδοση Grayzone ο πανεπιστημιακός και ερευνητής Τζεμπ Σπραγκ, συνολικά έξι από τους φερόμενους ως πρωτεργάτες του πρόσφατου πραξικοπήματος στη Βολιβία είχαν θητεύσει στη SOA.

Η σχολή, η οποία ύστερα από πολλές μετονομασίες κατέληξε με το πολιτικά ορθό όνομα «Ινστιτούτο για τη Συνεργασία και την Ασφάλεια του Δυτικού Ημισφαιρίου (WHINSEC)», λειτούργησε για πρώτη φορά το 1946 στον Παναμά. Από το 1963, όταν ο πρόεδρος Κένεντι τη μετέτρεψε σε ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία του Ψυχρού Πολέμου για την κυριαρχία στη Λατινική Αμερική, η σχολή άρχισε να εκπαιδεύει δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες και αξιωματικούς σε τεχνικές βασανιστηρίων και ανατροπής δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν όλα τα υψηλόβαθμα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων της Αργεντινής, που θήτευσαν στη σχολή, αργότερα καταδικάστηκαν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και γενοκτονία. Όσο για τα εγχειρίδια βασανιστηρίων που εξέδιδε η σχολή, θεωρούνται ακόμη και σήμερα «ιερά κείμενα» για κάθε επίδοξο πραξικοπηματία.

Από το 2004, όμως, όταν οι κυβερνήσεις της Βενεζουέλας (του Τσάβες), της Αργεντινής (του Κίρχνερ), της Βολιβίας (του Μοράλες) και του Ισημερινού (του Κορέα) σταμάτησαν σταδιακά να στέλνουν στρατιώτες στο WHINSEC, αρκετοί πίστεψαν ότι η σχολή θα περνούσε σε αχρησία. Πολύ περισσότερο αφού η Ουάσινγκτον απομάκρυνε τη CIA από την πρώτη γραμμή της ανατροπής κυβερνήσεων και έδινε περισσότερο βάρος στις «πολύχρωμες επαναστάσεις», τις οποίες χρηματοδοτούσαν υπηρεσίες όπως η USAID (Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης των ΗΠΑ) και το NED (Εθνικό Ταμείο για τη Δημοκρατία).

Όσοι όμως έσπευσαν να πανηγυρίσουν, σύντομα απογοητεύτηκαν. Το 2013, έγινε γνωστό ότι η σχολή εξακολουθούσε να απασχολεί σαν «διδακτικό προσωπικό» καταδικασθέντες βασανιστές από τη Χιλή, οι οποίοι μετέδιδαν τις γνώσεις τους στις νέες γενιές στρατιωτικών από κάθε γωνιά της Λατινικής Αμερικής. Μόλις πριν από μερικούς μήνες ιταλικό δικαστήριο καταδίκασε 24 πρώην αξιωματούχους από τη Βολιβία, τη Χιλή, το Περού και την Ουρουγουάη σε ισόβια κάθειρξη για τη συμμετοχή τους στην επιχείρηση Condor, με την οποία οι ΗΠΑ και κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής συντόνιζαν αιμοσταγείς επιθέσεις εναντίον συνδικαλιστών και κινημάτων της Αριστεράς.

Η περίπτωση της Βολιβίας ήρθε απλώς να μας θυμίσει ότι κάποιες συνήθειες της αμερικανικής αυτοκρατορίας δύσκολα ξεχνιούνται και πως η σπορά βασανιστών και πραξικοπηματιών προηγούμενων δεκαετιών βρίσκεται ακόμη στα πράγματα.

Άρης Χατζηστεφάνου | Εφημερίδα των Συντακτών 16/11/2019

Ποιος θυμάται τον Γιάννη Καΐλη ;

Ο φοιτητής της Σχολης Καλών Τεχνών Γιάννης Καϊλης ήταν αυτός που με το πινέλο του έγραψε στις πύλες του Πολυτεχνείου τα συνθήματα ΕΞΩ ΑΙ ΗΠΑ και ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ. Μετά την καταστολή της εξέγερσης βρέθηκε στην παρανομία. Λίγους μήνες μετά, τον Φεβρουάριο του 1974, βρέθηκε το άψυχο σώμα του πεταμένο σ’ έναν σωρό αμμοχάλικο μιας οικοδομής, στην οδό Βαλτετσίου, στα Εξάρχεια, δολοφονημένος από τις μυστικές υπηρεσίες της χούντας – αφού πρώτα βασανίστηκε βάναυσα.

Ο Γιάννης Καΐλης γεννήθηκε στο Δίστομο Βοιωτίας στις 12-02-1950- ορφανός από πάτερα από πολύ μικρός. Τελείωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Δίστομο το 1969, συνέχεια εργαζόμενος. Στην Αθήνα παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στον Β.Βλαχόπουλο, 1969-1970. Έκανε την στρατιωτική του θητεία 1970-1971. Το 1971 μπήκε στην Σχολή Καλών Τεχνών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

Μετά την εισβολή του τανκ κρύφτηκε για καιρό όπου μπόρεσε. Τον Φεβρουάριο του 1974 βρέθηκε το άψυχο σώμα του πεταμένο σ’ έναν σωρό αμμοχάλικο μιας οικοδομής, στην οδό Βαλτετσίου, στα Εξάρχεια, δολοφονημένος από τις μυστικές υπηρεσίες της χούντας του Ιωαννίδη- αφού πρώτα βασανίστηκε βάναυσα.

Κηδεύτηκε στο Δίστομο Καθαρή Δευτέρα 22 του Φλεβάρη του 1974.Οι ασφαλίτες προσπάθησαν να επιβάλλουν στους συγγενείς του νεκρού να μη θρηνήσουν. Οι φασίστες της χούντας είπαν ότι αυτοκτόνησε. “Έπεσε από οικοδομή!!”. Και ήταν ταλιαρισμένα τα δάχτυλα του, τα πόδια του. Το κεφάλι του πίσω ανοιχτό. Βγάλανε εφημερίδες απ’ το κεφάλι πίσω.

Και έλεγαν τρεις μέρες ύστερα στις εφημερίδες, τις λογοκριμένες “αυτοκτόνησε”.

Χρειάστηκε, ένα χρόνο μετά το θάνατο του Γιάννη Καΐλη, να γίνει εκταφή της σωρού του, με πρωτοβουλία της αγωνίστριας Δικηγόρου κυρίας Φιλάνθης Ψυρρή, που έκανε σκληρό αγώνα, με πίστη και πεποίθηση, ότι ο Γιάννης είχε δολοφονηθεί και είχε βασανιστεί – έχοντας κάνει μηνύσεις για 36 περιπτώσεις νέων που ο θάνατος εμφανίστηκε από το χουντικό καθεστώς ως “αυτοκτονία».

Βάσει των στοιχείων που παρέθεσε η κ. Ψυρρή, ο χουντικός αξιωματικός , Κ. Καραπαναγιώτης Αστυνόμος Α΄, Προϊστάμενος »του Σπουδαστικού» της Γενικής Ασφάλειας, έγραφε στο από 17-12-73 ενημερωτικό του σημείωμα- δυο μήνες πριν την δολοφονία του Γ. Καΐλη :«Μεταξύ των συμμετασχόντων εις τα έκτροπα του Πολυτεχνείου ήταν και ο φοιτητής Γιάννης Καϊλης του Ν. και της Βασ. Γεν. το 1950 εις το Δίστομο, κάτοικος οδούς Ευδήλου 7, όστις παρέμεινες καθ ΄όλην την διάρκεια των επεισοδίων ΕΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗΣΕΝ εις την αναγραφήν συνθημάτων και εσχεδίασε το πανώ ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ».

Ο Εισαγγελέας άσκησε δίωξη για τον θάνατό του. Η δικηγόρος κ. Φ. Ψυρρή σε ομιλία της στο Δίστομο τόνισε ότι «ο Γιάννης δολοφονήθηκε και ευτυχώς δικαιώθηκα από την δικαιοσύνη». Ο Γιάννης Καΐλης, ο συγκροτημένος και ολοκληρωμένος άνθρωπος η μεγάλη καλλιτεχνική φυσιογνωμία – αν ζούσε – κατά την άποψη του καθηγητή κ. Καλαμάρα, «δολοφονήθηκε όπως δεκάδες φοιτητές και στρατιώτες κατά τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο». Ο Γιάννης Καΐλης έχει αναγνωριστεί από την Πολιτεία ως θύμα της δικτατορίας των συνταγματαρχών και χορηγήθηκε σύνταξη στην μητέρα του. Για τα έργα του φοιτητή τους έχουν γράψει κολακευτικά, εκτός από τον Καλαμάρα και οι Καθηγητές του Γιάννης Μόραλης, Θύμιος Πανουργιάς κ.α.

Πολλά Πολυτεχνεία...

Στις 14 Νοεμβρίου 1973 όλα έδειχναν να βαδίζουν σημειωτόν,  μια μέρα που θα ήταν όπως όλες οι άλλες. Τρεις μέρες μετά τίποτα δεν ήταν ίδιο, τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Η ιστορική συνέχεια διαλύεται από την ιδιότητα των χρονικών στιγμών να φέρουν στοιχειακά μέσα τους  τον σπόρο της αλλαγής. 

H εξέγερση του Πολυτεχνείου  ήταν  ο «κεραυνός» που ήρθε να ανατινάξει το συνεχές, την ομαλότητα, τα σχέδια της Χούντας και των αστών για φιλελευθεροποίηση, για μια ομαλή μετάβαση όπως στην Ισπανία του Φράνκο ή στην Χιλή του Πινοσέτ που οι δικτάτορες ουσιαστικά ποτέ δεν πλήρωσαν για τα εγκλήματα τους και απλά παρέδωσαν τη σκυτάλη στις αστικές κυβερνήσεις. 

Το Πολυτεχνείο ταυτόχρονα διέλυσε την ηττοπάθεια  της  ρεφορμιστικής αριστεράς, που θεωρούσε ότι ο λαός δεν ήταν –και ποτέ δεν θα είναι- έτοιμος, που από τότε βλέπει σε όλες τις συγκρούσεις και τις μάχες που δίνονται προβοκάτορες και ύποπτα στοιχεία.Η εξέγερση όμως αποτελούσε και ματιά  στο παρελθόν, πίσω στο Β΄ Αντάρτικο, στα Δεκεμβριανά, στην Εαμική Αντίσταση.

Η διακήρυξη της εργατικής συνέλευσης του Πολυτεχνείου αναφέρει  « Ο χαρακτήρας του σημερινού αγώνα, που ξεκινώντας από τους φοιτητές αγκαλιάζει τώρα όλο το λαό είναι αγώνας τόσο ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία όσο και στα ξένα και ντόπια μονοπώλια που τη γέννησαν και τη στηρίζουν. Είναι αγώνας για το πέρασμα της εξουσίας στον εργαζόμενο Λαό και όχι στους δημαγωγούς που επί δεκάδες χρόνια τον καπηλεύονται με τα γενικά περί Δημοκρατίας συνθήματα τους...».

Η συνειδητοποίηση των ανθρώπων που έζησαν την εξέγερση, υπήρξε αλματώδης. Η δυνατότητα να αλλάξουν οι ίδιοι την ζωή τους άμεσα, η τάση να προχωρήσουν τον αγώνα, και να αναμετρηθούν με το σύστημα που γεννά και στηρίζει δικτατορίες, η πάλη για μια διαφορετική κοινωνία, συνδέει άρρηκτα το Πολυτεχνείο με τους προηγούμενους αγώνες. Το σύνθημα «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ- Πολυτεχνείο » που ακούστηκε στην διαδήλωση στην Καισαριανή το 1976 αποτυπώνει την ιστορική συνέχεια.

Γι’ αυτό οι αστικές κυβερνήσεις ήθελαν από την αρχή να «ξεμπερδέψουν» με τον Νοέμβρη. Οι πληρωμένοι δημοσιογράφοι και οι φασιστικές συμμορίες προσπαθούν και σήμερα να πείσουν ότι δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο.  Το δίπολο ενσωμάτωση-καταστολή ξεκίνησε από την πρώτη «επέτειο» της εξέγερσης. Η μετατροπή του Πολυτεχνείου σε μουσείο, σε φοιτητική, δημοκρατική διαμαρτυρία, η αποσιώπηση του ταξικού του χαρακτήρα, η κατάργηση του ασύλου, η παρέλαση επισήμων του «συνταγματικού» τόξου, προσπάθησε ανεπιτυχώς να ενσωματώσει την εξέγερση. Ανεπιτυχώς γιατί το Πολυτεχνείο έχει έναν «ηλεκτρισμό» που διαπερνά τους εργαζόμενους και τη νεολαία.  

Το  1980 μετά από πρωτοβουλία των οργανώσεων της επαναστατικής αριστεράς και της μειοψηφίας του Κ.Σ της Ε.Φ.Ε.Ε παρά την απαγόρευση της κυβέρνησης Ράλλη πραγματοποιήθηκε διαδήλωση προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία στις 17 Νοεμβρίου.  Στις πολύωρες συγκρούσεις που ακολουθούν δολοφονούνται ο Ιάκωβος Κουμής και η Σταματίνα Κανελοπούλου ενώ τραυματίζονται εκατοντάδες. Το 1985 μετά το τέλος της πορείας δολοφονείται από τον αστυνομικό Μελίστα ο  15χρονος μαθητής Μιχάλης Καλτεζάς.

Όμως το Πολυτεχνείο είναι ανατρεπτικό κυρίως γιατί αποτελεί σημείο αναφοράς των σύγχρονων αγώνων. Η εξέγερση του Δεκέμβρη το 2008 το υπενθυμίζει, δεν είναι απλό σύμβολο, σηματοδοτεί την δυνατότητα για την σύγχρονη, απελευθερωτική προοπτική. Την προσπάθεια και την πεποίθηση  για να συνεχιστεί ο αγώνας  «ενάντια στις αιτίες που γεννούν και στηρίζουν δικτατορίες». Την δυναμική που έχει η ταξική πάλη κόντρα στην ηττοπαθή βεβαιότητα των επιτελείων, στον ρεαλισμό της υποχώρησης και της συνθηκολόγησης.

Το Πολυτεχνείο δεν τέλειωσε για μας. Οι  δρόμοι  περιμένουν ξανά να δώσουν την απάντηση, να διαλύσουν τις βεβαιότητες, να μετατρέψουν  την «παντοδυναμία» των συσχετισμών, τις λογικές του εφικτού.

O Tζούλιαν Ασάνζ αργοσβήνει

Η υγεία του Ασάνζ είχε επιδεινωθεί στη φυλακή.
Τον Μάιο, ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για τα βασανιστήρια, Νιλς Μέλζερ, καταδίκασε τη «σκόπιμη και συντονισμένη κακοποίηση» που επιβλήθηκε για χρόνια στην Ασάνζ από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Σουηδίας. Ο εμπειρογνώμονας είπε ότι ο Ασάνζ είχε συστηματικά διωχθεί και ότι η υγεία του επιδεινώθηκε ως αποτέλεσμα της παρατεταμένης έκθεσής του σε άγχος και ψυχολογικό τραύμα.
Τον Σεπτέμβριο, ο δικηγόρος του Ασάνζ δήλωσε ότι ο ιδρυτής του WikiLeaks απομονώθηκε στη φυλακή και αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας.
Νωρίτερα τον Νοέμβριο, εξέδωσε άλλη έκθεση, λέγοντας ότι το Λονδίνο δεν κατάφερε να διασφαλίσει ότι η κράτηση του Ασάνζ θα είναι σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο. Ο ειδικός σημείωσε ότι η υγεία του Ασάνζ συνέχισε να επιδεινώνεται και υπογράμμισε ότι η ζωή του είναι σε κίνδυνο.
Ο ιδρυτής των WikiLeaks WikiLeaks συνελήφθη στις 11 Απριλίου στο Λονδίνο, στην πρεσβεία του Εκουαδόρ. Του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 50 εβδομάδων όπου κρατείται σε συνθήκες απομόνωσης.
Ο Τζον Σίπτον, πατέρας του ιδρυτή της πλατφόρμας WikiLeaks, Τζούλιαν Ασάνζ, ο οποίος είναι σήμερα φυλακισμένος στο Ηνωμένο Βασίλειο, δήλωσε ότι είχε επισκεφτεί τον γιο του και είχε «αντιμετωπίσει την πικρή αλήθεια» ότι μπορεί να πεθάνει στη φυλακή.
«Ο Τζούλιαν μπορεί να πεθάνει στη φυλακή κατά την 9ετή δίωξη για την αποκάλυψη της αλήθειας των εγκλημάτων πολέμου…
Αυτή δεν είναι η πικρή απογοήτευση ενός πατέρα, είναι απλά γεγονός», δήλωσε ο Σίπτον σε δημοσιογράφους στη Γενεύη την Παρασκευή, σύμφωνα με τη Daily Mail.

Oι δολοφονημένοι για τα συμφέροντα των λίγων

Ο 55χρονος Γιώργος Ψαρράς, πατέρας τριών παιδιών σκοτώθηκε από την έκρηξη που σημειώθηκε στην αίθουσα της Χαλυβουργίας στη ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα, το πρωί της Τετάρτης. Όπως ανέφερε ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Φθιώτιδας, Παναγιώτης Πολίτης το Συνδικάτο είχε επανειλημμένα έχει καταγγείλει τις συνθήκες εργασίας και τα ελλειπή rosaμέτρα υγιεινής και ασφάλειας.

Ο ενδελεχής έλεγχος των συνθηκών εργασίας στην ΛΑΡΚΟ, δεν χωράει αναβολή. Οι εργαζόμενοι προχωρούν σε απεργία ως τις 6 π.μ. της Παρασκευής, ενώ στην καταγγελία τους αναφέρουν:

«Απλώνουμε το χέρι σε όλους τους εργαζόμενους και του καλούμε σε γενικό ξεσηκωμό.

Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά συνάδελφε μπορούμε χωρίς αφεντικά.

Τους δολοφονημένους για τα συμφέροντα των λίγων νεκρούς μας τους τιμάμε με αγώνες. Για να μην υπάρξουν άλλοι».

ΠΗΓΗ : ROSA

Ένας ταξικός οδηγός του Πειραιά

ΠΗΓΗ : http://www.katiousa.gr/

Δεν γεννήθηκα στον Πειραιά, δε μεγάλωσα στον Πειραιά, δεν ζω στον Πειραιά. Ο παππούς μου ήταν από τα Καμίνια του Πειραιά, μια από τις κατεξοχήν εργατικές συνοικίες του. Τον Πειραιά όμως θέλησα να τον γνωρίσω εκεί που κινείται η οικονομία του εφοπλιστικού κεφαλαίου, από τους εργάτες που με τον ιδρώτα τους και κυριολεκτικά με το αίμα τους έχουν γεμίσει τις κοιλιές και τις τσέπες των εργοδοτών κι αφεντικών. Όπως στο λιμάνι των ναυτεργατών και λιμενεργατών. Όπως στη Ζώνη Περάματος των μεταλλεργατών.

Βρέθηκα πρωί στην πρώτη βάρδια στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη με το Συνδικάτο Μετάλλου, που μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έπρεπε να ενημερώσουν τους εργάτες για το τι επιφυλάσσει το εφοπλιστικό κεφάλαιο, με στόχο το όλο και μεγαλύτερο τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων. Πολτοποιώντας κάθε ψήγμα αξιοπρέπειας στα πλαίσια της κερδοφορίας μιας χούφτας εκμεταλλευτών που δεν έχουν καμία σχέση με αυτή την τεράστια κοινωνικοποίηση της παραγωγής. Μόνο την υπογραφή τους βάζουν τσεπώνοντας την θυσία των εργατών. Κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να στήσουν συνέδριο της ΠΟΕΜ οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, ακολουθώντας τη γνωστή τακτική με αντιπροσώπους νόθους, από αμφίβολα σωματεία, για να μπορούν να στηρίξουν το συνέδριο της ΓΣΕΕ που οι εργατοπατέρες θέλουν να την καταστήσουν τσιφλίκι και μαγαζάκι των εργοδοτών. Μόνο που λογαριάζουν χωρίς την ΔΑΣ την παράταξη του ΠΑΜΕ.

Βρέθηκα στο λιμάνι του Πειραιά, εκεί που οι ναυτεργάτες δίνουν τη δική τους μάχη, μέσα σε σαπιοκάραβα, χωρίς να τους καταβάλουν τα δεδουλευμένα τους και τα αναδρομικά με βάση τη ΣΣΕ.

Βρέθηκα στις δύο απεργίες στο ΣΕΜΠΟ της Cosco. Εκεί που η ανάπτυξη του κέρδους είναι εξόφθαλμα δυσανάλογη με τους μισθούς πείνας των εργατών. Εκεί που, ενώ φορτώνονται και ξεφορτώνονται εμπορευματοκιβώτια με αμύθητα κέρδη, οι εργάτες φορτώνονται ακόμα περισσότερο στις πλάτες τους επαγγελματικές αρρώστιες, μυοσκελετικά προβλήματα, μεγάλη έκθεση σε ακτινοβολία, μετρώντας ήδη δύο νέα σε ηλικία θύματα από καρκίνο. Αντιμετωπίζουν σοβαρούς τραυματισμούς από την έλλειψη μέτρων ασφάλειας και εντατικοποίησης, από τον ελλιπή αριθμό μελών στην ομάδα εργασίας (πόστα). Αμολάει τους μπράβους της η εργοδοσία, απειλώντας ανοιχτά τον Πρόεδρο της ΕΝΕΔΕΠ και τα μέλη του ΔΣ. Μοιράζουν σαν στραγάλια τις διώξεις. Βγάζουν με ταχύτητα φωτός παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες.

Καμαρώνουν και τρίβουν τα χέρια τους οι επενδυτές γι’ αυτό το περιβόητο masterplan, που είναι λαιμητόμος για τα δικαιώματα των εργατών. Θέλουν στο πλαίσιο του επιχειρηματικού τους οίστρου να αλλάξουν την χρήση στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, σέρνοντας στην αβεβαιότητα τόσους εργάτες. Προβάλλουν το τυράκι νέων θέσεων εργασίας, πάντα όμως υπάρχει και η φάκα και δεν είναι άλλη από το κέρδος. Αρκετά το έχουν γλεντήσει εις βάρος των εργατών, της τοπικής κοινωνίας, του περιβάλλοντος και της υγείας. Διατρανώνουν την ανάγκη για νέες επενδύσεις και πως είναι αυτοκτονία αν δεν στηρίξουμε λέει τους κινέζους επιχειρηματίες. Η πραγματικότητα είναι πως το δίλημμα δε θα έπρεπε να είναι ποιο κεφάλαιο, ντόπιο ή ξένο θα στηρίξουν οι εργαζόμενοι. Καμιά ανησυχία, η μόνη έγνοια μας το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, χωρίς δουλεμπορικούς όρους και συνθήκες, μέσω εργολαβιών και ενοικιαζόμενων εργαζομένων. Εφαρμογή των ΣΣΕ και υπογραφή νέων, μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, επιτροπές ελέγχου με εκπροσώπους των σωματείων.

Βρέθηκα στον αγώνα των φορέων, μαθητών και κατοίκων του Περάματος για να φύγουν μια για πάντα τα καζάνια του θανάτου. Που στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης αυξάνουν τον καρκίνο στις συνοικίες. Το βενζόλιο τείνει να είναι το οξυγόνο. Περιορίζουν κάθε ελεύθερο χώρο ώστε να απλώσουν τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους. Η απαίτηση ήταν χθες να είχαν απαλλοτριωθεί 640 στρ. και να δοθούν στο λαό, πέρα και μακριά από κατοικημένες περιοχές και να ανακληθούν όλες οι άδειες των βιομηχανιών που έχουν αδειάσει το βούρκο τους στις γύρω περιοχές.

Κι ενώ οι εργαζόμενοι πλήρωσαν την κρίση, τώρα τους ζητάτε να πληρώσουν και την ανάπτυξη. Γιατί τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί, αφού η πλάστιγγα γέρνει όλο και περισσότερο προς τη μία πλευρά. Κι εφόσον μιλάμε για δύο πλευρές, στη μια έχουμε το μεγάλο κεφάλαιο και το ασύδοτο κέρδος στις πλάτες των εργαζομένων κι από την άλλη το λαό που ξεζουμίζεται όλο και περισσότερο.

Εδώ έρχεται ο ρόλος των ταξικών σωματείων και συνδικάτων. Ένας παράγοντας καθοριστικός και ο μόνος που μπορεί να βάλει τους όρους και τις προϋποθέσεις ώστε αυτή η πλάστιγγα να γείρει προς όφελος των εργαζομένων. Είναι η μόνη προοπτική ώστε να μην υπάρξει απογοήτευση στους εργαζόμενους μπρος την λαίλαπα αντιλαϊκών κι αντεργατικών μέτρων. Άλλωστε η ίδια η ζωή έχει αποδείξει πως έχουν ακυρωθεί μέτρα που έχουν ψηφιστεί κάτω από την πίεση και τον αγώνα του ταξικού εργατικού κινήματος.

Κι όσοι κάνουν χάζι τη μακρινή μα τόσο κοντινή Χιλή να τους πούμε, πως εδώ υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό. Μόνο που χρειάζεται οργάνωση κι αγώνας. Χρειάζεται επιμονή κι υπομονή. Χρειάζεται αντανακλαστικά και μελέτη. Χρειάζεται συμμετοχή και δυνάμωμα των ταξικών σωματείων, να αλλάξουν αυτοί οι διαολεμένοι συσχετισμοί ώστε με άλλη δυναμική να σηκωθεί κύμα αντίστασης.

Αφορά όλους μας το τι συμβαίνει στον Πειραιά. Την επόμενη φορά σκέψου γιατί κλείνουν οι ναυτεργάτες το λιμάνι. Την επόμενη φορά σκέψου γιατί ενώ κάποιοι λένε πως με τις απεργίες δε γίνεται τίποτα, οι εφοπλιστές μετράνε χασούρα το λεπτό. Την επόμενη φορά σκέψου, πως κάθε ευκαιρία επενδυτική είναι μόνο για το κεφάλαιο. Την επόμενη φορά σκέψου, πως το περιβάλλον τους ενδιαφέρει μόνο ως μια νέα αγορά που θα αποφέρει κέρδη. Την επόμενη φορά σκέψου πως η εγγραφή σου απλά στο σωματείο δε φτάνει. Την επόμενη φορά σκέψου πως η μέση που σε πονάει, δεν είναι από τη φύση της δουλειάς, αλλά από τη φύση της εκμετάλλευσης. Την επόμενη φορά σκέψου γιατί επιτέθηκαν οι δολοφόνοι φασίστες της Χρυσής Αυγής στους εργάτες και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο Πέραμα. Γιατί δολοφονήθηκε ο Φύσσας εκεί. Γιατί έστηναν σωματεία δουλεμπορικά και ποιων τσιράκια είναι. Την επόμενη φορά δε θα φτάνει μόνο να σκεφτείς, θα πρέπει να κάνεις το βήμα και να οργανωθείς.

Είναι καιρός τώρα που αρκετοί έχουμε χάσει τον ύπνο μας, την ξεκούρασή μας. Αλλά μπρος στον αγώνα για να αφυπνιστεί ο κόσμος, οι θυσίες θα μεγαλώνουν γιατί τα περιθώρια θα στενεύουν. Το κέφι όμως και την ελπίδα δεν τα χάνουμε ποτέ γιατί αυτό που έχουμε ονειρευτεί δε μπορεί να σκιάσει τα πρόσωπά μας..

Έτσι στην οργάνωση και στην πάλη γεννιέται η ελπίδα

Στην γνώση και τη μελέτη μεγαλώνει η συνείδηση

Στην αλληλεγγύη και την συναδελφικότητα ζει η αγάπη

Με όλα αυτά, η σαπίλα αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος θα γνωρίσει την ΑΝΑΤΡΟΠΗ