Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΠΑΧΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ

 Ήταν έγκλημα ! Ένα έγκλημα που έχει ονοματεπώνυμο που έχει διαγράψει  εδώ και χρόνια η πολιτική όλων των κυβερνήσεων διαχειριστών του συστήματος, υπηρετώντας τα συμφέροντα των αρπακτικών του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, με τις ευλογίες και τις παραινέσεις της ΕΕ.

Από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης δεκαετίες πριν, από τις «προβληματικές» του ΠΑΣΟΚ, άρχισε σιγά σιγά να οικοδομείται το αφήγημα των ζημιογόνων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών που έπρεπε να εξυγιανθούν να «σωθούν» να αλλάξουν χέρια όχι όμως εργατικά χέρια …δια της αποκρατικοποιήσεως  μάλιστα έγιναν και απεργιακοί αγώνες  για να σωθούν οι «προβληματικές» συμπαραστάτες οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και των Ομοσπονδιών …ο πατερναλιστικός συνδικαλισμός σε όλο του το μεγαλείο. Έτσι σιγά σιγά και μεθοδικά   φτάσαμε στην  συκοφάντησης των «τεμπέληδων» και «ακαμάτηδων» δημοσίων υπαλλήλων και στο «εσείς είστε το κράτος» του αείμνηστου Μητσοτάκη .

Η περίοδος των ιδιωτικοποιήσεων

Μετά ήρθαν οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη (πατρός) και Σημίτη που αξιοποίησαν το διεθνές κλίμα μετά την κατάρρευση του σταλινισμού, επιχειρώντας πολύ συνειδητά και σχεδιασμένα την είσοδο σε μια νέα εποχή αυτή του ξεπουλήματος και της ιδιωτικοποίησης των πάντων.

Μια πρωτοφανής εκστρατεία ενάντια σε ότι είχε σχέση με το δημόσιο ξεκίνησε από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και κορυφώθηκε 10 χρόνια μετά. Το δημόσιο ταυτίστηκε, από το σύστημα και τα ΜΜΕ, με ρεμούλα, κακοδιαχείριση, συνδικαλιστικά υπερ-προνόμια κοκ. Αυτό δημιούργησε σύγχυση στη συνείδηση σημαντικής μερίδας του κόσμου, στρέφοντάς τον πολλές φορές ενάντια συνολικά στο «δημόσιο».

Σκαρφίστηκαν όλους τις πιθανούς και απίθανους τρόπους για να ιδιωτικοποιήσουν τα πάντα, βασικά με τη μέθοδο της σαλαμοποίησης, της μετοχοποίησης και του κατακερματισμού των δημόσιων επιχειρήσεων ώστε να περνάνε κομμάτι-κομμάτι στους ιδιώτες.

Σήμερα για παράδειγμα δεν έχουμε απλά ΔΕΗ αλλά ΑΔΜΗΕ, ΔΕΔΔΗΕ, ΡΑΕ, κτλ, όπου οι ιδιώτες παίζουν κεντρικό ρόλο, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Οι  νεοφιλελεύθεροι  σφυρίζουν αδιάφορα για το γεγονός ότι σήμερα τίποτα δεν ανήκει πραγματικά στο ελληνικό δημόσιο και δεν διοικείται από το ελληνικό κράτος. Ούτε καν η Τράπεζα της Ελλάδος ή το ΤΑΙΠΕΔ.

Τα τραίνα είναι ιταλικά, ο ΟΤΕ γερμανικός, τα λιμάνια κινέζικα και αμερικάνικα, τα αεροδρόμια γερμανικά κοκ.Και βέβαια στη ΔΕΗ και τον κλάδο της ενέργειας δεν υπάρχει κανένα «αόρατο χέρι της αγοράς» που ρυθμίζει τα πάντα, αλλά 4 μεγαλοεπιχειρηματίες (Λάτσης, Βαρδινογιάννης, Περιστέρης, Μυτιληναίος).

Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αν αναλογιστούμε:

Την τεράστια εκτίναξη των τιμών σε σχέση με το παρελθόν.

Την ανάλγητη πολιτική των διακοπών παροχής ρεύματος, νερού ή την φραγή του τηλεφώνου σε εκατοντάδες χιλιάδες φτωχά νοικοκυριά,

Την έλλειψη υποδομών, την κακή συντήρηση  και την ανεπάρκεια των ιδιωτών παρόχων γενικά αλλά ειδικότερα σε περιόδους κακοκαιρίας, καυσώνων κτλ,

Τα διαρκή ατυχήματα και οι συχνές διακοπές,

Τα τεράστια μπόνους και αμοιβές των διορισμένων διευθυντικών στελεχών που αποτελούν πρόκληση. Το παράδειγμα του διευθύνοντος σύμβουλου της ΔΕΗ που έδινε μπόνους στον εαυτό του και έκτιζε βίλα 758 τ.μ. στη Τζιά τον καιρό που ζητούσε εξοντωτικές ρήτρες αναπροσαρμογής από χαμηλοσυνταξιούχους ή άνεργους, είναι απολύτως ενδεικτικό.

Πανελλαδική ποσοτική διαδικτυακή έρευνα, της Public Issue, 1998-2022 σε δείγμα 1.000 ατόμων, ηλικίας 17 ετών και άνω, τον Μάιο 2022. https://www.publicissue.gr/privatization2022/

Τα 2/3 των Ελλήνων πολιτών (66%) πιστεύουν ότι η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ δεν ωφέλησε, αλλά αντιθέτως έβλαψε τους καταναλωτές. Με εξαίρεση μια αρχική περίοδο (1998-2005), η πλειοψηφία της κοινής γνώμης στην Ελλάδα, ουδέποτε υποστήριξε την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Σήμερα, όμως, η ραγδαία αύξηση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος οδηγεί σε γενικευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια από αυτήν.

Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, 74% (3 στους 4) διαφωνεί με το ενδεχόμενο ιδιωτικοποίησης των εταιρειών ύδρευσης. Η κοινωνική αντίθεση στην προοπτική ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΔΑΘ αυξήθηκε κάθετα κατά τη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου.  

Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις και  ιδιωτικοποιήσεις  έγιναν  κεντρική πολιτική επιλογή όλων των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ  ακόμα και κατά φαντασία αριστερού ΣΥΡΙΖΑ που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Κερδοφόρες επιχειρήσεις και ολόκληροι τομείς της οικονομίας λεηλατήθηκαν και ξεπουλήθηκαν στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, ενώ στο δημόσιο έμεναν μόνο χρέη, υποχρεώσεις και κόστος συντήρησης τα οποία φορτώνονταν στα γνωστά υποζύγια στις πλάτες του λαού.

Η πολιτική αυτή έφτασε στο απόγειό της στα χρόνια των μνημονίων, οπότε στους διαχειριστές της εξουσίας προστέθηκε και η κυβέρνηση Τσίπρα  όπου κατά απαίτηση των δανειστών απαιτούνταν  διαδικασίες fast track ακόμα και με κατευθείαν αναθέσεις σε μια νύχτα…παρακάμπτοντας ακόμα και το Ελληνικό κοινοβούλιο καμία διεύρυνση σε παραγωγικούς τομείς της χώρας . Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων ήταν αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης του συστήματος και της έκφρασής της σε μια εξαρτημένη χώρα όπως η δική μας. Κύρια το ευρωπαϊκό, αλλά και το αμερικάνικο κεφάλαιο εφόρμησαν στην κυριολεξία στη χώρα και επιδίωξαν δυο πράγματα: Το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος, αλλά και τον έλεγχο στρατηγικών τομέων της οικονομίας για το γενικότερο –όχι μόνο οικονομικό- όφελός τους. Ο έλεγχος του πολιτικού προσωπικού της χώρας τους επέτρεπε να εξασφαλίζουν ευνοϊκή νομοθεσία, προνομιακές φορολογικές ρυθμίσεις ,απαλλαγές  και  βέβαια, τσάκισμα των δικαιωμάτων των εργαζόμενων. Όλα αυτά, οι ελληνικές κυβερνήσεις τα ονόμαζαν «δημιουργία ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος» ,«ανάπτυξη» και πανηγύριζαν για κάθε νέα ληστρική σύμβαση που υπέγραφαν.

Πρώτες ύλες, υποδομές, εξοπλισμός, τεχνογνωσία εργαζόμενοι όλα θυσία στο βωμό του κέρδους . Η βασική αυτή εγκληματική στόχευση σαρώνει, μέχρι σήμερα, τόσο τον ιδιωτικό, όσο και τον δημόσιο τομέα. Τα οφέλη του υγιούς ανταγωνισμού και της αυτορρύθμισης της ελεύθερης αγοράς είναι κούφια λόγια που, ουσιαστικά, κρύβουν την ασυδοσία του κεφαλαίου να κάνει ό,τι θέλει ώστε να εξασφαλίσει το μέγιστο κέρδος με το μικρότερο κόστος

Πέρα από τα δικαιώματα των εργαζόμενων που καταργούνται ένα προς ένα, οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν κι ένα άλλο αποτέλεσμα: Οι μεγαλύτερες ιδιωτικοποιήσεις αφορούν τομείς βασικών υπηρεσιών και υποδομών, όπως ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές κ.α. Το μεγάλο κεφάλαιο κοιτάζει μόνο την τσέπη του μόνο το κέρδος . Έτσι, μια σειρά βασικά αγαθά, πέραν του ότι είναι πανάκριβα, προσφέρονται με όλο και χειρότερη ποιότητα, γιατί ποιότητα σημαίνει κόστος που κανένας, ούτε ιδιώτης, ούτε το δημόσιο, δεν θέλει να το αναλάβει.

Το έγκλημα στα Τέμπη ήταν η τρανή και τραγική απόδειξη πως αυτό το κόστος επίσης κανένας δεν ήθελε, ούτε θέλει να αναλάβει. Και όχι μόνο στους σιδηροδρόμους. Παντού. Σε κάθε τομέα που έχει παραδοθεί στα αδηφάγα αρπακτικά του κεφαλαίου, είτε έχει ιδιωτικοποιηθεί είτε όχι.

Αυτή η πολιτική έχει ονοματεπώνυμο είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι μέσα κι έξω από τη χώρα, που κερδοσκοπούν σε βάρος της ίδιας μας της ζωής. Είναι οι κυβερνήσεις που, όλες ανεξαιρέτως, εξυπηρέτησαν τα συμφέροντά τους με τον πιο αποφασιστικό τρόπο. Που τους παρέδωσαν τα φιλέτα της ελληνικής οικονομίας για ψίχουλα. Που νομοθέτησαν έτσι ώστε να διευκολύνονται οι επενδύσεις τους και ταυτόχρονα να μηδενίζονται οι υποχρεώσεις και οι ευθύνες τους. Που σκανδαλωδώς έδωσαν και σε αυτούς, αλλά και στους εαυτούς τους νομική ασυλία, ώστε να προστατεύονται ακόμα κι από τη δικιά τους αστική δικαιοσύνη

Την ίδια στιγμή, μετά τη σχεδόν 13ετή κρίση, η εργασία έχει υποστεί τα πάνδεινα: μειώσεις μισθών, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και αποδόμηση του εργατικού δικαίου, περιορισμό των μισθωτών που απολαμβάνουν συλλογική προστασία και κυρίως ανεργία, που ειδικά στους νέους έχουμε το θλιβερό προνόμιο να είμαστε οι πρωταθλητές στην Ευρώπη. Και που, φυσικά, κατάργησαν κάθε εργατικό δικαίωμα, πετσόκοψαν μισθούς και συντάξεις, έβγαλαν στην παρανομία τον συνδικαλισμό και τους εργατικούς αγώνες, εξόπλισαν απλόχερα τις δυνάμεις καταστολής για να μακελεύουν κάθε εργατική και λαϊκή διεκδίκηση

Αυτά τα νέα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη, είναι τα παιδιά της κρίσης. Αρχικά δημοσιονομικής και μετέπειτα πανδημικής, ενεργειακής και τώρα της κρίσης κόστους ζωής.

Ένοχη όμως, για το έγκλημα είναι και η ΕΕ που πίεσαν και πιέζουν ασφυκτικά για την άμεση εφαρμογή αυτών των πολιτικών που από τη δεκαετία του ΄90 προώθησε την «απελευθέρωση της αγοράς», επιβάλλοντας τον κατακερματισμό των κρατικών εταιρειών και την εισβολή των μονοπωλίων (ιδιωτικών και κρατικών).

Είναι αυτοί που απαιτούσαν από μια εξαρτημένη αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό να ευθυγραμμιστεί με τα συμφέροντά τους χωρίς καθυστερήσεις και δισταγμούς. Που κράτησαν και κρατούν τη χώρα σε συνθήκες πολλών δεκαετιών πριν, γιατί απλά έτσι τους συμφέρει. Αν η Κομισιόν ήθελε πραγματικά να λύσει το πρόβλημα της ασφάλειας των ελληνικών σιδηροδρόμων δεν θα απειλούσε με πρόστιμα αφήνοντας τα τρένα και τους επιβάτες κυριολεκτικά στην τύχη τους για χρόνια ολόκληρα.

Ένοχη είναι η κυβέρνηση της ΝΔ που είναι υπεύθυνη για το έγκλημα και η πολιτική όλων των κυβερνήσεων της ΕΕ και του κεφαλαίου, που στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ και πρέπει να ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ.

Ένοχη είναι η πολιτική που προτάσσει το κέρδος και αδιαφορεί για την ανθρώπινη ζωή. Η πολιτική που απαξίωσε και λεηλάτησε τον ΟΣΕ αλλά και όλες τις δημόσιες υποδομές που αφορούν τις κοινωνικές ανάγκες.

Όλοι αυτοί οι πραγματικοί ένοχοι δεν περιμένουμε να κατονομαστούν στα πορίσματα των επιτροπών των εμπειρογνωμόνων και των εισαγγελέων. Δεν περιμένουμε το σύστημα να δικάσει τον ίδιο του τον εαυτό. Οι υπεύθυνοι ήδη κατονομάζονται στους δρόμους από τους χιλιάδες διαδηλωτές. Όσο για την τιμωρία τους, στην πραγματικότητα αυτή δεν μπορεί να είναι παρά η ανατροπή τους!Οι έννοιες κέρδος, ιδιωτική πρωτοβουλία, αγορά, κυβερνήσεις και κρατικός έλεγχος  γίνονται κακόφημες, συνώνυμες της εκμετάλλευσης, της κοροϊδίας και του θανάτου.

Η Ελλάδα της καταστολής, του Predator, των απίστευτων κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, από την ενέργεια, δεν έχει λεφτά για τις ΜΕΘ και τη δημόσια υγεία, για την παιδεία και τους ανέργους, για ασφαλείς και ποιοτικές δημόσιες συγκοινωνίες και μεταφορές .Η Ελλάδα έχει τα πρωτεία ανάμεσα σε χώρες του ΝΑΤΟ σε ποσοστό του ΑΕΠ καταβάλλοντας ασύλληπτα ποσά για τους εξοπλισμούς σύγχρονων  οπλικών  συστημάτων  αδυνατεί όμως  να παρέχει ασφάλεια στου σιδηροδρόμους  και στα οδικά δίκτυα.

Για τίς εργαζόμενες και  εργαζόμενους όλης της χώρας η διερεύνηση σε βάθος και η απόδοση ευθυνών, καθώς και η λήψη μέτρων για να μη ξανά θρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές, αποτελεί κεντρικό αίτημα της κοινωνίας και βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης. Η αδιαφάνεια, η συγκάλυψη, η μετάθεση ευθυνών και οι τυχόν καθυστερήσεις δε θα επιτρέψουμε να οδηγήσουν στη λήθη. Απαιτούμε να διερευνηθούν σε όλο το εύρος οι αιτίες του δυστυχήματος και να αποκαλυφθούν οι υπεύθυνοι. Οι κομματικές και εκλογικές σκοπιμότητες δε θα επιτρέψουμε να γίνουν αιτία εύκολων καταλογισμών και ανταλλαγής κατηγοριών.

Συνεπώς, είναι απαραίτητο οι δυνάμεις της ανατρεπτικής Αριστεράς και το εργατικό κίνημα να αξιοποιήσουν προβάλλοντας μαχητικά τα αιτήματα για σταμάτημα-ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων και για εθνικοποίηση/κοινωνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και των βασικών κοινωνικών αγαθών, όπως το νερό και η ενέργεια, να εξηγήσουν ότι πρέπει να λειτουργούν με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο σε σχέση με το «Δημόσιο» που γνωρίσαμε, δηλαδή με εργατικό-κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση, στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι της παρασιτικής πλουτοκρατίας που λυμαίνεται τον τόπο.

Η εργατική τάξη έχει τη δύναμη να επιβάλλει το δίκιο της και να πάρει το τιμόνι στα χέρια της, να κατακτήσει τη ζωή που αξίζει και τον πλούτο που παράγει, γκρεμίζοντας το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί «μόνο ο λαός σώζει τον λαό».