Σφήνα ανατροπής της εργατικής τάξης ή εφησυχασμός .

 

Μέσα στο συνολικό πλαίσιο της συνεχιζόμενης πολιτικής κρίσης και αστάθειας και ακρίβειας στην ΕΕ, αυτές οι κινητοποιήσεις τρομάζουν το κατεστημένο, που προσπαθεί να περιορίσει κάθε μορφή διαμαρτυρίας. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις που έχουν κατακλύσει χειμωνιάτικα  όλη την Ευρώπη και την Αμερική φανερώνουν  ότι μπαίνουμε σιγά σιγά σε μια νέα περίοδο όξυνσης της ταξικής πάλης στην οποία η εργατική τάξη επανέρχεται με άλλους όρους ταξικούς στο προσκήνιο. Πρόκειται για έναν αέρα ανανέωσης και ελευθερίας; Μία πραγματική σφήνα ανατροπής απέναντι σε ένα αντιλαϊκό ρατσιστικό σκηνικό; Για ένα απεργιακό κίνημα που θα ξεφουσκώσει ; Λίγο νωρίς για τέτοια συμπεράσματα ο καιρός θα δείξει.

Η κυβέρνηση των «Τόρηδων» στην Μεγάλη Βρετανία  έχοντας μεγάλη παράδοση από την εποχή της Θάτσερ στους αντεργατικούς νόμους  έχει προσπαθήσει να ανακόψει αυτό το απεργιακό ξεσηκωμό απειλώντας ακόμα και με επέμβαση του στρατού σε ρόλο απεργοσπαστών ‘η και ακόμα με την αύξηση των ποσοστών ασφαλείας σε κλάδους όπως οι  σιδηροδρομικών , υγειονομικών και εκπαιδευτικών   προκαλώντας μεγαλύτερη οργή και έντονο ξεσηκωμό .

Στον κλάδο της υγείας μετά την πετυχημένη απεργία της 15/2 νοσηλευτικό προσωπικό οδηγοί ασθενοφόρων βρίσκονται σε κυλιόμενες απεργίες .Το βρετανικό ΕΣΥ είναι το πρώτο από την δεκαετία του 80 που έθεσε τα θεμέλια  ιδιωτικοποίησης της υγείας του λαού  Η απεργία αυτή  ίσως από τις μεγαλύτερες τα τελευταία χρόνια  δεν δημιουργεί μόνο πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση αλλά και πολύ μεγάλη απώλεια εσόδων.

Στον κλάδο της εκπαίδευσης με τους πανεπιστημιακούς στην Αγγλία και τους καθηγητές στην Σκωτία συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις με κύρια αιτήματα  την αύξηση των μισθών παρόλο που η κυβέρνηση κήρυξε παράνομη την συνέχεια των απεργιών .

Στο μεταξύ, τα συνδικάτα περνούν στην αντεπίθεση και ετοιμάζονται να κινηθούν και νομικά εναντίον της κυβέρνησης για τους νέους αντιαπεργιακούς νόμους, όπως υποχρεωτική εργασία από το 20% του προσωπικού ασφαλείας  σε περίπτωση απεργίας σε υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, όπως οι τομείς των Συγκοινωνιών, της Υγείας και της Εκπαίδευσης..

Το TUC (βρετανικό συνδικαλιστικό όργανο) κήρυξε τη 1η Φλεβάρη  24ωρή ημέρα δράσης στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Η κυβέρνηση προωθεί ένα νέο πακέτο αντιαπεργιακών νόμων. Ήδη η Βρετανία έχει την πιο σκληρή εργατική  νομοθεσία από την εποχή της Θάτσερ. Όμως  φαίνεται ότι τίποτα δεν μπορεί να συγκρατήσει  την τεράστια απεργιακή έκρηξή.

Οι νοσοκομειακοί δεν είναι οι μόνοι σε απεργίες κατεβαίνουν, ξανά, οι σιδηροδρομικοί, οι διδάσκοντες στα πανεπιστήμια, οι εργαζόμενοι σε -ιδιωτικές- εταιρείες λεωφορείων στο Λονδίνο, οι εκπαιδευτικοί στην Σκοτία, οι εργαζόμενοι στα Βρετανικά Ταχυδρομεία. Περίπου 100 χιλιάδες εργαζόμενοι/ες στις δημόσιες υπηρεσίες ετοιμάζονται για μια 24ωρη απεργία την 1 Φλεβάρη.

Τα συμπεράσματα από αυτούς τους αγώνες είναι ότι μετά από πολλά χρόνια έχουμε νίκες των εργαζομένων μέσα στην φωλιά του Θατσερισμού, ότι η κοινωνία μαζικά στέκεται αλληλέγγυα και δίπλα στους  αγώνες των εργαζομένων μέσα από διαδικασίες βάσης συσπειρώνουν το σύνολο σχεδόν των εργαζομένων υπερβαίνοντας παρατάξεις και σχήματα δίνοντας την μάχη με άξονα την αγωνιστική ταξική ενότητα και την μαζική αλληλεγγύη της κοινωνίας και της τάξης και νικούν.

Στην Γαλλία η μητέρα των απεργιακών μαχών ο ξεσηκωμός για το  συνταξιοδοτικό και τα όρια ηλικίας πρόκειται ίσως για την πιο βίαιη μεταρρύθμιση του της κυβέρνησης Μακρόν επιχειρώντας να αναδιαρθρώσει το εργασιακό καθεστώς για μία ακόμα φορά παρουσιάζοντας την μεταρρύθμιση αυτή ως κοινωνική δικαιοσύνη και έργο προόδου. Οι ηγεσίες των Γαλλικών  συνδικάτων (CFDT,CGT,CFTC κ.α. ) δηλώνουν αποφασισμένοι να εμποδίσουν την μεταρρύθμιση αυτή  καλώντας τον Γαλλικό λαό να είναι σε ετοιμότητα .

Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι συμμετείχαν  στις διαδηλώσεις στις 19 Γενάρη που πραγματοποιήθηκαν σε όλη τη Γαλλία εναντίον της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος που προωθεί η κυβέρνηση. Η συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις και τις πορείες διαμαρτυρίας για το σχέδιο της κυβέρνησης να αυξήσει κατά δύο χρόνια στα 64 έτη το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης, ήταν ιδιαίτερα μεγάλη ακόμα και για τα γαλλικά δεδομένα. Στην απεργία συμμετείχαν οι μηχανοδηγοί των τρένων, οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στα διυλιστήρια, οι οδηγοί των λεωφορείων, οι δημόσιοι υπάλληλοι καθώς και σχεδόν το 45% του προσωπικού της εταιρείας ηλεκτροδότησης EDF.

Απεργίες και κινητοποιήσεις που τα καλοταϊσμένα ΜΜΕ των ολιγαρχών στην Ελλάδα επιμελώς αποκρύπτουν άλλωστε μέσω του προγράμματος «επιχειρηματικότητα 360» με ζεστό χρήμα από το ξεζούμισμα των εργαζομένων θα δώσουν την προπαγανδιστική τους προεκλογική τους μάχη στο πλευρό της κυβέρνησης .

Πρόκειται άραγε για επιστροφή της εργατικής τάξης στο προσκήνιο των αγώνων; Πρόκειται  άραγε για μια ελπιδοφόρα διαδικασία ;στην οποία η εργατική τάξη πιάνει ξανά το νήμα των μεγάλων ταξικών αγώνων και συγκρούσεων με το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους που στην φάση αυτή της ταξικής πάλης έχει άλλα χαρακτηριστικά.

Καθήκον μας είναι να μελετήσουμε αυτές τις εμπειρίες και να μιλήσουμε επί της ουσίας για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος υπερβαίνοντας τα γνωστά σχήματα που μας έχουν καθηλωμένους.

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις που εκδηλώνονται στην Ευρώπη και στην Αμερική συγκεντρώνοντας αρκετές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα φανερώνουν  ότι κάτω από την έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια την κρατική καταστολή την σκανδαλολογία εμφανίζονται δυνατότητες να φουντώσει η αμφισβήτηση της αστικής πολιτικής, η αμφισβήτηση της λογικής ότι η παραμονή στην ΕΕ και την Ευρωζώνη είναι μονόδρομος, να δυναμώσει η αντίσταση στην επίθεση του κεφαλαίου. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα μπορεί και πρέπει, τόσο στην Ελλάδα όσο και σ' όλη την Ευρώπη, να οργανώσει την αντεπίθεσή του. Η κοινωνία μπορεί να ζήσει χωρίς τους καπιταλιστές, να βάλει σε κίνηση την παραγωγή, τις υπηρεσίες με άλλες κοινωνικές σχέσεις.

Μήπως είναι η εποχή  να δοκιμαστεί κάτι νέο μπουν οι βάσεις για το ξαναχτίσιμο των εργατικών οργανώσεων, προκειμένου να εκπροσωπούν και να παλεύουν πραγματικά για τους εργαζόμενους και την κοινωνία, να οργανωθεί η πραγματοποίηση  ενός πραγματικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος ανοίγοντας δρόμους επαναστατικών ανατροπών και ρήξεων. Οι λαοί  μπορούν και πρέπει να βαδίσουν στο δρόμο της ανατροπής η ανάγκη να μαζικοποιηθούν και να συντονιστούν αυτές οι κινητοποιήσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, να διεκδικήσουν μαχητικά αιτήματα που να ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες των εργαζόμενων, των ανέργων και των φτωχών, είναι επιτακτική.