Δίκη Κορκονέα: Οι υπηρεσίες στο σύστημα ανταμείβονται αντίστοιχα

Δίκη Κορκονέα: Οι υπηρεσίες στο σύστημα ανταμείβονται αντίστοιχα

Στο Εφετείο Λαμίας, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, διεξάγεται σε δεύτερο βαθμό η δίκη των αστυνομικών Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη για τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ο Κορκονέας είχε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη και εκτίει την ποινή του, στις φυλακές Δομοκού. Ο Σαραλιώτης είχε καταδικαστεί σε δέκα χρόνια και αποφυλακίστηκε το 2011 με όρους - μεταξύ άλλων να διαμένει στη Δράμα, από όπου κατάγεται.

Η δίκη στο Εφετείο Λαμίας ξεκίνησε το 2016 και έως σήμερα έχουν γίνει περισσότερες από 30 συνεδριάσεις και μπόλικες αναβολές με τελευταία στις 6 Δεκέμβρη. Επόμενη συνεδρίαση ορίστηκε για τις 23 Γενάρη.

Από την αρχική καταδίκη τους και αφού πέρασαν κάποια χρόνια και καταλάγιασαν σε ένα βαθμό τα πνεύματα και η ένταση, η υπόθεση πήρε το δρόμο της. Και εννοούμε ότι ξεκίνησε η διαδικασία για την πλήρη αναίρεση της καταδικαστικής απόφασης. Δικαίως μπορεί να παραλληλίσει κάποιος την υπόθεση αυτή αλλά και την κατεύθυνση που επιδιώκεται να πάρει, με τις δολοφονίες του επίσης 15χρονου μαθητή Μ. Καλτεζά από τον αστυνόμο Μελίστα το ’85 αλλά και του αγωνιστή Ν. Τεμπονέρα από τον ΟΝΝΕΔίτη Καλαμπόκα. Οι ποινές που τους επιβλήθηκαν τότε δεν τηρήθηκαν στο ελάχιστο με τον Μελίστα να δικάζεται χρόνια μετά τη δολοφονία και τελικά να εκτίει ποινή φυλάκισης 10 μηνών, ενώ ο Καλαμπόκας μετά από διαδοχικές δίκες και συνεχείς βελτιώσεις στην καταδίκη του αποφυλακίστηκε ύστερα από 7 χρόνια, αντί για ισόβια όπως προέβλεπε η αρχική απόφαση. Αλλά και ο Σαραλιώτης απ’ την πρώτη στιγμή έπεσε «στα μαλακά». Μεταφέρθηκε αρχικά σε αγροτικές φυλακές και μέσα σε 4 χρόνια αποφυλακίστηκε επικαλούμενος οικογενειακούς λόγους υγείας.

Όλες αυτές οι δολοφονίες είναι προϊόντα της κρατικής καταστολής και του παρακράτους και είχαν και έχουν τον εξής στόχο: Να δείξουν σε όποιον αντιστέκεται και αντιδρά ποιος έχει το πάνω χέρι. Να δείξουν πως όποιος αντιστέκεται και διεκδικεί μπορεί και να δολοφονείται. Δεν είναι τυχαία η περίοδος που συνέβησαν αυτές οι δολοφονίες. Ήταν σε περιόδους ανόδου του κινήματος και στόχευαν να το καταστείλουν σπέρνοντας τον τρόμο. Και ο καλύτερος τρόπος για να πετύχει αυτό δεν είναι μόνο αυτή καθ’ αυτή η δολοφονία αλλά και η επακόλουθη αθώωση των δραστών μόλις περάσει λίγος καιρός. Αυτό ακριβώς δρομολογείται και με τον Κορκονέα όπου η γραμμή υπεράσπισης επιδιώκει να σπάσει την ποινή της ισόβιας κάθειρξης, έχοντας ως βασικό επιχείρημα ότι ο Γρηγορόπουλος δεν ήταν απλώς ένας 15χρονος αλλά ένας επικίνδυνος αντιεξουσιαστής που απείλησε την αστυνομία και έτσι ο δολοφόνος δικαιολογημένα υπό το καθεστώς φόβου τον εκτέλεσε. Η βαρβαρότητα και ο κυνισμός του συστήματος αλλά και οι ιδεολογικές αξίες, με τις οποίες είναι εμποτισμένοι οι μηχανισμοί καταστολής αναδεικνύονται και στο πρόσωπο του Κορκονέα που αμετανόητος ακόμα και σήμερα δηλώνει: «είμαι αθώος, 8 χρόνια ταλαιπωρούμαι απ’ αυτή την ιστορία και γι’ αυτό δεν ζητώ από κανένα 15χρονο συγγνώμη»!

Το σύστημα έχει δείξει ξεκάθαρα τις διαθέσεις του. Το προχώρημα της αντιλαϊκής επίθεσης στα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας απ’ τη μια και η ταυτόχρονη ένταση της φασιστικοποίησης της δημόσιας πολιτικής και κοινωνικής ζωής απ’ την άλλη συναπαρτίζουν την πολιτική του. Αυτές οι κατευθύνσεις προωθούνται παράλληλα ώστε ο λαός και η νεολαία να μη στρέφονται στη συλλογική διεκδίκηση και τον αγώνα. Αυτό φανερώνουν και η ποινικοποίηση των αγώνων, η απαγόρευση των απεργιών, η βιομηχανία διώξεων που στήθηκε στις Σκουριές, η -επί της ουσίας- κατάργηση του Ασύλου, τα χημικά και το ξύλο απ’ τα ΜΑΤ, οι συλλήψεις αγωνιστών και διαδηλωτών, οι αύρες στις πρόσφατες πορείες στο κέντρο της Αθήνας, η φυλάκιση της καθαρίστριας με το πλαστό απολυτήριο. Αυτά είναι μόνο λίγα απ’ την καθημερινή τρομοκρατία που βιώνει ο λαός και η νεολαία σήμερα. Και όταν αυτά δεν επαρκούν για να κάμψουν την αγωνιστική διάθεση, προβαίνουν σε δολοφονίες αγωνιστών όπως αυτές που προαναφέρθηκαν απ’ τον κρατικό μηχανισμό είτε απ’ τις μαύρες εφεδρείες που έχει, όπως αυτή του Π. Φύσσα απ’ το χρυσαυγίτη Ρουπακιά ή την πιο πρόσφατη δολοφονία του Αλβανού εργάτη στη Λευκίμμη.

Η δικαιοσύνη κάθε άλλο παρά ανεξάρτητη είναι απ’ την πολιτική του συστήματος. Αυτό αποδεικνύεται συνεχώς απ’ τις βαρύτατες ποινές που επισύρει στους αγωνιστές ενώ αθωώνει όλους αυτούς τους δολοφόνους που θρέφει και χρησιμοποιεί. Έτσι πετυχαίνει δύο πράγματα. Αφενός να καταστείλει το νεολαιίστικο και λαϊκό κίνημα και απ’ την άλλη να ενισχύει την αποθράσυνση των μηχανισμών καταστολής, διαβεβαιώνοντάς τους διαχρονικά ότι θα πέφτουν «στα μαλακά».

Στον αντίποδα αυτής της πολιτικής πρέπει να βαδίσουν ο λαός και η νεολαία. Η ανάδειξη της φασιστικοποίησης και της τρομοκρατίας ως συστατικό μέρος του συστήματος και όχι ως μεμονωμένο περιστατικό, παραστράτημα κάποιου «τρελού» ή ως αντιδημοκρατική παρεκτροπή, είναι βασικός όρος συγκρότησης των μαζών ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Είναι ουσιαστικό να γίνει πλατιά αντιληπτό ότι η βία και η τρομοκρατία θα συνεχίσουν όσο ο λαός οργανώνεται και διεκδικεί. Ότι ο εχθρός δεν είναι απλά ο μπάτσος αλλά όλο το σύστημα της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Πρέπει να αναδειχθεί ότι η δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη και δεν μας λείπουν οι καλοί δικηγόροι αλλά η πολιτική συγκρότηση του κινήματος αλληλεγγύης που μπορεί να καθορίσει σε μεγάλο βαθμό, όταν είναι συγκροτημένο, τις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Ή όπως λέει και το σύνθημα: «Οι δολοφονίες δεν είναι μια στιγμή, είναι του συστήματος η πολιτική»!

ΠΗΓΗ: Προλεταριακή σημαία 

Οι συνεργάτες του Ηρώδη είναι μπροστά σας – Παλαιστίνη 2018: Οι ήρωες-μάρτυρες της κάθε Παρασκευής

Οι συνεργάτες του Ηρώδη είναι μπροστά σας – Παλαιστίνη 2018: Οι ήρωες-μάρτυρες της κάθε Παρασκευής

Εσύ που τώρα γιορτάζεις τα Χριστούγεννα και λες ιστορίες για τον αρχαίο Ηρώδη. Αλλά δεν προλαβαίνεις να δεις τι γίνεται τώρα στην πατρίδα του Χριστού και πόσο βαρβαρότερος είναι ο νέος Ηρώδης. Τώρα που το Χριστό δεν τον κυνηγάνε πια μόνο οι στρατιώτες του Ηρώδη, αλλά και πολλοί άλλοι φασίστες υπάνθρωποι, τουρίστες που θέλουν να μάθουν να κυνηγάνε χριστούς. Μαζί με τα παιδάκια των Εβραίων που γίνονται από τα γεννοφάσκια τους “χριστοκυνηγοί” με Καλάζνικωφ. Παιδάκια που τραγουδάνε «Αύριο δεν έχει σχολείο στη Γάζα, γιατί δεν έχει άλλα παιδιά».

Κάθε Παρασκευή οι φίλοι μου Παλαιστίνιοι ποστάρουν καπνούς και απελπισμένη έφοδο. Ηρωισμό και σφεντόνες. Θάνατο και σημαίες. Αυτά άλλωστε είναι και τα μόνα που τους μείνανε. Είναι η μέρα της διαδήλωσης της “Μεγάλης Επιστροφής”. Στα σύνορα της πολύπαθης Γάζας. Για μια πατρίδα που χάσανε. Για μια χώρα που υπάρχει μόνο στα χαρτιά. Κι ελεύθεροι σκοπευτές και στοχευμένες βολές, με στόχο τα παιδιά. Κι εκείνοι ξαναπάνε.

Κι ύστερα το Σάββατο… κηδείες παιδιών κι εφήβων… ακρωτηριασμοί κι αναπηρίες… υπομονή κι επιμονή… Δεν έχουν άλλο δρόμο… μέχρι να τους “δεις” ακόμα κι εσύ …

Εσύ που τώρα γιορτάζεις τα Χριστούγεννα και λες ιστορίες για τον αρχαίο Ηρώδη. Αλλά δεν προλαβαίνεις να δεις τι γίνεται τώρα στην πατρίδα του Χριστού και πόσο βαρβαρότερος είναι ο νέος Ηρώδης. Τώρα που το Χριστό δεν τον κυνηγάνε πια μόνο οι στρατιώτες του Ηρώδη, αλλά και πολλοί άλλοι φασίστες υπάνθρωποι, τουρίστες που θέλουν να μάθουν να κυνηγάνε χριστούς. Μαζί με τα παιδάκια των Εβραίων που γίνονται από τα γεννοφάσκια τους “χριστοκυνηγοί” με Καλάζνικωφ. Παιδάκια που τραγουδάνε «Αύριο δεν έχει σχολείο στη Γάζα, γιατί δεν έχει άλλα παιδιά».

Εσύ που βλέπεις σαν μια ακόμα είδηση την “τριμερή” Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ” για τα πετρέλαια και για του “αφέντη το φαΐ”. Εσύ που ίσως και να σε ικανοποιεί η κολεγιά μ’ έναν “ισχυρό παίχτη της περιοχής” κι η υλοποίηση των εντολών του μεγάλου αφεντικού. Αφού άλλωστε το κάνει ο ρεαλιστής καραγκιοζάκος σου, που παριστάνει τον αριστερό πρωθυπουργό: “Καλύτερα να τάχουμε καλά με τον ισχυρό”. Ρώτα τον: στην τριμερή συνάντηση, οι δύο ελληνοκυπριοδεξιοί του είπαν τίποτα του φασίστα για την Παλαιστίνη, για την αδικία, για το έγκλημα, για το καινούριο ολοκαύτωμα; Μπα. Τα χαμόγελά τους άλλα δείχνουν.

Εσύ που δεν απαντάς ποτέ στην ερώτηση: “Εσύ με ποιόν είσαι ρε;”. Με τους Ρωμαίους ή με το Σπάρτακο; Με το Ρήγα Φεραίο και τον Παπαφλέσσα, ή με τους Τούρκους και το Πατριαρχείο; Με τους αντάρτες ή με τους Γερμανοτσολιάδες; Με το Ισραήλ ή με την Παλαιστίνη; Τι ήσουν ρε στην… προηγούμενη ζωή σου; Νοικοκύρης αδιάφορος και χέστης ή κουκουλοφόρος; Βλέπεις μεγάλη διαφορά στο αποτέλεσμα;

Μίλα ρε… Πώς μπορείς να μην αγανακτείς; Πώς μπορείς και κοιμάσαι ήσυχος τον ύπνο του δικαίου; Πώς μπορείς να λες “και τι μπορώ να κάνω εγώ;” Πώς μπορείς να μη βλέπεις το κεφαλάκι του δικού σου παιδιού μέσα στα σάβανα που κλαίει η Παλαιστίνια μάνα; Πώς μπορείς και δε βλέπεις το αίμα τους στα χέρια σου;

Μίλα ρε στο γιο σου και στην κόρη σου αν τολμάς… και πέστους αυτά τα “μοντέρνα” που τσαμπουνάς σ’ εμάς τους άλλους, τους “τρελούς” κι “ονειροπόλους”… Αυτούς που όπως λες παλεύουν για το “αδύνατο” και τη “δευτέρα παρουσία”… Πες στα παιδιά σου τι θα πει “ρεαλισμός”, “συσχετισμός” και “στρατηγική συμμαχία”. Τι είναι “προτεραιότητα”, “ίσες αποστάσεις” και τι “δύση και ανατολή”… Εξήγησέ τους “γιατί δεν γίνεται αλλιώς”…

Και στο τέλος πες τους ότι εσείς στην οικογένειά σας είσαστε καλοί χριστιανοί και καλά Χριστούγεννα… φιλάκι … Μην ξεχάσετε να βγάλετε στην πίτα κι ένα κομμάτι του Χριστού… που τον σκοτώνετε κάθε Παρασκευή.

ΠΗΓΗ :  Άνεμος Αντίστασης

«Κραυγές» ελευθερίας στις φυλακές Αυλώνα

Μία άκρως αξιέπαινη, όμορφη και με καθαρά ταξικά χαρακτηριστικά πρωτοβουλία πήρε πριν λίγες μέρες η Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης. Το Σάββατο 15/12, μέλη και φίλοι της λέσχης βρέθηκαν στις φυλακές νέων του Αυλώνα, για να εκφράσουν -και- με αυτόν τον τρόπο την αλληλεγγύη και την συμπαράστασή τους στους νεαρούς κρατούμενους.

Το Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα (ΕΚΚΝΑ), το οποίο είναι ευρύτερα γνωστό ως Φυλακές Ανηλίκων Αυλώνα, αποτελεί χώρο κράτησης για νεαρούς κρατουμένους ηλικίας από 18 έως 21 ετών. Κατ’ εξαίρεση παραμένουν και κρατούμενοι μεγαλύτερης ηλικίας για λόγους εργασίας ή εκπαίδευσης. Τον Φεβρουάριο του 1998 μεταφέρθηκε από τον Κορυδαλλό και σήμερα κρατούνται εκεί περίπου 230 κρατούμενοι από τους οποίους οι περισσότεροι είναι αλλοδαποί, με σοβαρά κοινωνικά προβλήματα καθώς και έλλειψη οικογενειακού στηρίγματος.

Το αμέσως επόμενο διάστημα η Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης σχεδιάζει την διοργάνωση μιας μεγάλης πολιτικής εκδήλωσης με αφορμή την συγκεκριμένη επίσκεψη αλλά και το θέμα του σωφρονισμού. Οι λόγοι για τους οποίους προχώρησε στην συγκεκριμένη πρωτοβουλία δεν θα μπορούσαν να περιγραφούν καλύτερα, μέσω των στίχων του τραγουδιού που έγραψαν ειδικά για την περίσταση, τα μέλη της χορωδίας της λέσχης:

Ήρθα με το πούλμαν στον Αυλώνα

για τα φιλαράκια που ‘ναι μόνα

ήρθα να τους πω ένα τραγούδι

για ν’ ανθίσει στην καρδιά λουλούδι.

Ο καιρός περνάει μη φοβάσαι

γρήγορα μαζί μας πάλι θα σαι

σκέψου μια παρένθεση είναι μόνο

θεραπεύει ο χρόνος κάθε πόνο.

Η ζωή είναι όμορφη μα πόρνη

αν σε βρει αδύναμο σε λιώνει

όμως ενωμένοι αν σταθούμε

θα νικήσουμε δεν θα χαθούμε.

Φεύγω τώρα σ’ αποχαιρετάω

όμως πίστεψε δεν σε ξεχνάω

θα σε περιμένω να τα πούμε

και συντροφικά ν’ αγκαλιαστούμε.

Δεν είσαι μόνος αδέρφι μου εδώ

αν υποφέρεις, ωραία δεν ζω

θέλω να σ’ έχω σ’ αγώνες μαζί

να ομορφύνουμε τούτη τη γη.

Κ.Ν

«Η είσοδος στις φυλακές ήταν ένα σοκ για όλους μας. Τα συρματοπλέγματα, οι υγροί ασοβάτιστοι τοίχοι, το παλιό κτίριο, οι σκουριασμένες πόρτες, τα σκυθρωπά πρόσωπα των παιδιών, οι δαιδαλώδεις διάδρομοι, η υγρασία παντού, έδειξαν ότι περνούσαμε τα σύνορα ενός άλλου κόσμου».

Με αυτά τα λόγια περιγράφει ο Δημήτρης Ζέρβας, μέλος της Εργατικής Λέσχης Νέας Σμύρνης, μιλώντας στο Πριν, τις πρώτες εντυπώσεις από την επίσκεψη μελών της λέσχης στις φυλακές του Αυλώνα, το περασμένο Σάββατο 15 Δεκεμβρίου, όπου έλαβε χώρα κοινή εκδήλωση κρατουμένων και μελών της Εργατικής Λέσχης.

Η επίσκεψη και η εκδήλωση έγιναν στο πλαίσιο των δράσεων αλληλεγγύης της Εργατικής Λέσχης που αφορούν «όλους αυτούς που δεν διαθέτουν πλούτο και εξουσία και βρίσκονται είτε κυνηγημένοι από τους πολέμους και τη φτώχεια, όπως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, είτε χτυπημένοι από τις βάρβαρες πολιτικές του κεφαλαίου στην χώρα μας και σε όλη την Ευρώπη, είτε αυτοί που μπαίνουν στο στόχαστρο των φασιστών και της καταστολής του κράτους αλλά και όσοι, όπως στην περίπτωση των φυλακισμένων νέων, το κράτος και η εξουσία τους θεωρεί περιττούς μιας και όπως φαίνεται δεν συμμετέχουν αποτελεσματικά στην εύρυθμη λειτουργία του κοινωνικού και οικονομικού συστήματος», όπως αναφέρεται σε σχετική της ανακοίνωση.

Στην δράση αλληλεγγύης στους φυλακισμένους νέους πήρε μέρος τμήμα της χορωδίας της λέσχης και το μουσικό συγκρότημα KaBarHe που αποτελείται από μέλη και φίλους της λέσχης. Η εκδήλωση περιλάμβανε τραγούδια Ελλήνων ποιητών από την χορωδία και λαϊκό γλέντι από το συγκρότημα.

«Η εκδήλωση που ακολούθησε ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία για όλους μας. Με μπλεγμένα χέρια στους ώμους και γονατιστοί στις στροφές του ζεμπέκικου αναμείξαμε όλα τα αισθήματα αλληλεγγύης, προβληματισμού και συγκίνησης με παιδιά που θα μπορούσαν να είναι παιδιά μας, αδέλφια μας ή φίλοι μας», περιγράφει ο Δημήτρης Ζέρβας.

«Είδαμε ότι και αυτοί έχουν απέναντί τους τον ίδιο εχθρό που έχουν οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι πρόσφυγες, οι μετανάστες, οι ανάπηροι: το κράτος και την εξουσία. Και όπως είμαστε αλληλέγγυοι για όλους αυτούς, είμαστε και για αυτά τα παιδιά. Για κάθε δικαίωμα που στερούνται, για κάθε αυθαιρεσία που υφίστανται. Για μας παύουν να είναι παραβάτες από τη στιγμή που στερήθηκαν την ελευθερία τους, τώρα είναι φυλακισμένοι και έχουν δικαιώματα», προσθέτει.

«Η επίσκεψη πέρα από το γεγονός ότι έδωσε την δυνατότητα στους νέους να σπάσουν την ρουτίνα της φυλακής και τους υπενθύμισε ότι δεν θεωρούνται από όλη την κοινωνία απόκληροι και ξεχασμένοι, έδωσε την δυνατότητα κυρίως σε μας να δούμε από κοντά τις δυσκολίες που υπάρχουν στην καθημερινότητα τους, να αντιληφθούμε ότι αυτό το σύστημα των φυλακών περισσότερο εξοντώνει τους ανθρώπους παρά προετοιμάζει να επιστρέψουν στην εκτός φυλακής ζωή. Φωτεινή πλευρά είναι η προσπάθεια των εργαζόμενων να λειτουργήσει το σχολείο και να γίνονται εκδηλώσεις και δραστηριότητες που να συνδέουν αυτά τα παιδιά με την κοινωνία, να τους ανοίγουν παράθυρα στους υγρούς και στενούς τοίχους των κελιών. Διαπιστώσαμε από την επίσκεψή μας ότι η κατάσταση των κτιρίων και των υποδομών είναι σε πολύ κακή κατάσταση, λόγω της υποχρηματοδότησης από το υπουργείο όπως μας εξήγησαν οι υπεύθυνοι, και οι βασικές προσπάθειες να γίνει βιώσιμο το μέρος γίνονται από τους ίδιους τους κρατούμενους», αναφέρει η Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης.

Πώς όμως τα μέλη της Λέσχης αποφάσισαν να βρεθούν δίπλα σε αυτούς που θεωρούνται «απόβλητοι» της κοινωνίας;

«Οι πληροφορίες για την κατάσταση στις φυλακές και η αντιμετώπιση των κρατουμένων σαν ανθρώπων δεύτερης κατηγορίας μας οδήγησε στο να ετοιμάσουμε την επίσκεψη στον Αυλώνα», λέει ο Δημήτρης Ζέρβας.

«Η συζήτηση, για την προετοιμασία της επίσκεψης και την σημασία που αυτή έχει, που έγινε στις συνελεύσεις της λέσχης, ανέδειξε την διάθεση μας να συνδεθούμε με το τμήμα των νέων ανθρώπων που λόγο της παραβατικότητας που είχαν, εκτός από την ποινή που εκτίουν, η συμπεριφορά του κράτους και οι συνθήκες των φυλακών πληγώνουν την αξιοπρέπειά τους». Όμως «η συζήτηση ανέδειξε και όλες τις προκαταλήψεις, φόβους και επιφυλάξεις για το θέμα που υπάρχουν μέσα μας». Κάτι που άλλαξε ριζικά μετά την επίσκεψη, αφού «αυτό που όλοι μας σκεφτήκαμε ήταν ότι εκτός από την ποινή της στέρησης της ελευθερίας που καταλόγισε το δικαστήριο υπάρχει και μια δεύτερη ποινή που αφορά την καθημερινότητα και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων στη φυλακή».

Ή, όπως περιγράφεται στην ενημέρωση της λέσχης, η επίσκεψή στις φυλακές «επιβεβαίωσε μέσα μας τον στίχο του ποιητή ότι η απάντηση σε κάθε ερώτηση είναι “ο άνθρωπος”. Επειδή πέρα από την δική τους ευθύνη, τα παιδιά στις φυλακές πήραν στους ώμους τους και την ευθύνη που έχει η κοινωνία για την κάθε πράξη τους και η οποία δεν τιμωρήθηκε από τους δικαστές, θα συνεχίσουμε να τους συμπαραστεκόμαστε, θεωρώντας ότι κάθε έφηβος στη φυλακή εκτίει και την δική μας ποινή που δεν μας καταλογίστηκε γιατί επιτρέψαμε να υπάρχει μια κοινωνία του ατομισμού, της εκμετάλλευσης και της χυδαίας αγοράς».

Η Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης, όπως και οι υπόλοιπες εργατικές λέσχες και οι αντίστοιχες συλλογικότητες γειτονιάς, έχει αναπτύξει πλούσια δράση στον τομέα της αλληλεγγύης των «από τα κάτω», μακριά από την υποκριτική «φιλανθρωπία» των ΜΚΟ, της εκκλησίας και διαφόρων κυβερνητικών οργανισμών που λειτουργούν με τη λογική «να σε κάψω Γιάννη να σε αλείψω λάδι».

Πρόκειται ωστόσο για την πρώτη πρωτοβουλία αυτού του είδους, παρά το γεγονός ότι δεν είναι λίγες οι φορές που μαχητικές κινητοποιήσεις κρατουμένων έχουν αναδείξει ότι οι φυλακισμένοι όχι μόνο είναι άνθρωποι με αξιοπρέπεια αλλά και πολίτες με δικαιώματα, τα οποία ξέρουν να διεκδικούν μέσα στο πιο αντίξοο περιβάλλον, αυτό της φυλακής, όπως έδειξε μεταξύ άλλων και ο νικηφόρος αγώνας ενάντια στη δημιουργία φυλακών «τύπου Γ».

Εξάλλου η αλληλεγγύη, η οργάνωση και ο αγώνας δεν γνωρίζουν στεγανά μεταξύ των καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων. Αντίθετα, σπάνε τις διαχωριστικές γραμμές ώστε να ανοίξει ο δρόμος για μια πιο ελεύθερη ζωή.

Γιώργος Μούρμουρης

Για μια κοινωνία χωρίς φυλακές και φυλακισμένους

Αρκεί να σταθεί κανείς έξω από οποιαδήποτε φυλακή τις ώρες του επισκεπτηρίου για να επιβεβαιώσει το, γνωστό στους ειδικούς, γεγονός ότι, η μεγάλη πλειοψηφία των κρατουμένων είναι φτωχοί, αποκλεισμένοι (π.χ. Ρομά), και ξένοι. Είναι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, νέοι. Έχουν ποσοστά αναλφαβητισμού πολύ ψηλότερα από το μέσο όρο. Δυσανάλογα υψηλό είναι το ποσοστό των παραβατικών ουσιοεξαρτημένων, που φυλακίζονται αντί να διευκολύνονται να απεξαρτηθούν και να ενταχθούν κοινωνικά. Η απλή παρακολούθηση της ειδησεογραφίας απλά υποδεικνύει πού βρίσκονται οι πλούσιοι παραβάτες του νόμου. Συνήθως, πολύ πιο σύντομα, στα σπίτια τους…

Φυλάκιση δεν είναι μόνο ο εγκλεισμός και η στέρηση της ελευθερίας. Είναι η υποχρεωτική συνύπαρξη και συνάφεια με άλλους που βιώνουν την ίδια κατάσταση, η βίαιη ένταξη σε μια στρεβλή κοινωνία περίπλοκων ιεραρχιών, σε μια κοινωνία όπου τα συνταγματικά δικαιώματα δεν είναι αυτονόητα.

Το επίπεδο διαβίωσης (τροφή, στέγαση σε συνθήκες υπερπληθυσμού, υγειονομική περίθαλψη, μόρφωση, δημιουργική απασχόληση) καταρρακώνεται ραγδαία, ειδικά για κρατούμενους που δεν έχουν χρήματα για τα στοιχειώδη. Η επικοινωνία με τους οικείους γίνεται με τρόπο ταπεινωτικό για ολόκληρη την οικογένεια. Η δυνατότητα προσωπικής ζωής και σχέσεων είναι ανύπαρκτη σε αυτή τη δυστοπία.

Η φυλάκιση αυτή καθεαυτή συμπιέζει σε τέτοιο βαθμό την ανθρώπινη υπόσταση, ώστε δεν είναι παράδοξο το φαινόμενο της αυξημένης χρήσης ψυχοτρόπων κατευναστικών φαρμάκων μέσα στις φυλακές σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι συνθήκες των φυλακών στη χώρα μας προσθέτουν έναν βαθιά τιμωρητικό χαρακτήρα που καμία σχέση δεν έχει με την αστική έννοια του «σωφρονισμού» και ουσιαστικά δυσχεραίνει εξαιρετικά αν δεν αποκλείει τελείως την κοινωνική επανένταξη.

Οι δομές που θα μπορούσαν να διασφαλίζουν την δυνατότητα κοινωνικής επανένταξης (μόρφωση, αποκατάσταση τραυματικών σχέσεων, στέγη, εργασία, κλπ) των κρατουμένων που αποφυλακίζονται είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες. Αποτέλεσμα είναι, μετά την αποφυλάκιση, να βιώνεται πολλαπλασιασμένος ο ρατσισμός και ο αποκλεισμός, με τις πιθανότητες υποτροπής για τις ευάλωτες ομάδες πρώην φυλακισμένων εξαιρετικά υψηλές.

Στόχος ενός απελευθερωτικού κινήματος οφείλει να είναι μια κοινωνία χωρίς φυλακές και φυλακισμένους. Μια κοινωνία όπου δεν θα υπάρχουν αποκλεισμένες και «μειονοτικές» κοινωνικές ομάδες με τη νεολαία να μην έχει άλλη διέξοδο από την παραβατικότητα. Έως τότε, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, οι φυλακές παραμένουν ένας ανάστροφος θολός καθρέφτης όπου αποτυπώνονται πολλαπλασιασμένες οι ταξικές και ιεραρχικές σχέσεις της «έξω» κοινωνίας. Ο αγώνας για τα δικαιώματα των φυλακισμένων είναι αγώνας για τις ελευθερίες όλων μας.

Όλγα Κοσμοπούλου

prin.gr

Ο Χριστός σταμάτησε στο τείχος μίσους του Τραμπ τα μεσάνυχτα των Χριστουγέννων. Νεκρό 8χρονο αγοράκι

Ο Χριστός σταμάτησε στο τείχος μίσους του Τραμπ τα μεσάνυχτα των Χριστουγέννων. Νεκρό 8χρονο αγοράκι

Ένα οκτάχρονο αγόρι, μετανάστης από τη Γουατεμάλα πέθανε λίγο μετά τα μεσάνυχτα των Χριστουγέννων, μετά τη σύλληψή του από συνοριοφρουρούς των ΗΠΑ, ανέφερε σε δήλωσή της η υπηρεσία τελωνείων και προστασίας των συνόρων (U.S. Customs and Border Protection – CBP). Είναι το δεύτερο παιδί μετανάστης που πεθαίνει αυτό τον μήνα ενώ τελεί υπό κράτηση στις ΗΠΑ.

Το αγόρι και ο πατέρας του τελούσαν υπό κράτηση από την CBP στις 24 Δεκεμβρίου, όταν ένας φρουρός της υπηρεσίας παρατήρησε πως το παιδί έμοιαζε άρρωστο, ανέφερε η CBP. Πατέρας και γιος μεταφέρθηκαν στο Περιφερειακό Ιατρικό Κέντρο Τζέραλντ Τσάμπιον στο Αλαμογκόρντο, στο Νέο Μεξικό, όπου το αγόρι διαγνώστηκε με κοινό κρυολόγημα και πυρετό, και το προσωπικό του νοσοκομείου του έδωσε εξιτήριο.

Όμως, αργότερα το ίδιο βράδυ, το αγόρι άρχισε να κάνει εμετό και μεταφέρθηκε πίσω στο νοσοκομείο. Πέθανε στο νοσοκομείο λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ανέφερε η CBP, προσθέτοντας πως η επίσημη αιτία θανάτου δεν είναι γνωστή.

Η υπηρεσία δεν ανέφερε τα ονόματα του πατέρα και του γιου του και είπε πως θα δώσει περισσότερες λεπτομέρειες «όταν είναι διαθέσιμες και στον κατάλληλο χρόνο». Αξιωματούχοι στη Γουατεμάλα ενημερώθηκαν για τον θάνατο του αγοριού, ανέφερε η CBP. Η κυβέρνηση της χώρας δεν απάντησε αμέσως σε αίτημα για σχόλια.

Είναι το δεύτερο περιστατικό σε ένα μήνα με ένα παιδί μετανάστη που πεθαίνει μετά τη σύλληψή του από συνοριοφρουρούς των ΗΠΑ. Νωρίτερα αυτό τον μήνα, η Γιακελίν Κάαλ, επίσης από τη Γουατεμάλα, πέθανε μετά τη σύλληψή της μαζί με τον πατέρα της από συνοριοφρουρούς σε απομακρυσμένο σημείο του Νέου Μεξικού.

Η κηδεία της Κάαλ πραγματοποιήθηκε την παραμονή των Χριστουγέννων, στο χωριό της οικογένειάς της.

Ο θάνατός της προκάλεσε επικρίσεις για τη μεταναστευτική πολιτική του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ από τους Δημοκρατικούς και από συνηγόρους των μεταναστών, ενώ η διοίκηση Τραμπ είπε πως ο θάνατος της Καάλ δείχνει τους κινδύνους που εμπεριείχε το ταξίδι της και η απόφαση της οικογένειάς της να περάσει παράνομα τα σύνορα.

Ο θάνατος της Καάλ ερευνάται από τον γενικό επιθεωρητή του υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας που εξετάζει κατηγορίες για παραπτώματα από υπαλλήλους της υπηρεσίας. Η CBP δήλωσε σήμερα πως ο θάνατος του αγοριού από τη Γουατεμάλα ερευνάται από το γραφείο επαγγελματικής ευθύνης της υπηρεσίας και πως ο γενικός επιθεωρητής έχει ενημερωθεί για τον θάνατο. Προσώρας δεν είναι γνωστό αν η εποπτική αρχή θα ξεκινήσει έρευνα για τον θάνατο του αγοριού.

Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ

27 χρόνια από την κατάρρευση του παλινορθωμένου καπιταλισμού της «ΕΣΣΔ». Το «τέλος της ιστορίας» δεν ήρθε ακόμα

Συμπληρώθηκαν ακριβώς 27 χρόνια από τότε που ο πρώην πρόεδρος της «Σοβιετικής Ενωσης» Μιχαήλ Γκορμπατσόφαναγνώρισε επίσημα το τέλος του συστήματος που συνδέθηκε με τις μεγαλύτερες επαναστατικές παραδόσεις της εργατικής τάξης παγκόσμια.

Στις 26 Δεκέμβρη του 1991, η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κατέβηκε από το Κρεμλίνο και ο Γκορμπατσόφ υπέβαλε την παραίτησή του, παραδίδοντας την εξουσία στον Μπορίς Γέλτσιν. Ο Γέλτσιν ήταν επίσης πριν από μερικά χρόνια μέλος του πολιτικού γραφείου του «ΚΚΣΕ», όμως παραιτήθηκε για να πρωτοστατήσει στην αποκατάσταση ενός καπιταλισμού δυτικού τύπου στην «ΕΣΣΔ». Αυτό ήταν το κύκνειο άσμα της περιβόητης «Περεστρόικα», που είχε ξεκινήσει λίγα χρόνια πριν και κατέληξε στο τέλος της «Σοβιετικής Ενωσης».

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ αποτέλεσε σημείο μεγάλων αντιπαραθέσεων μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα, οι οποίες δεν μπορούν να περιοριστούν στα περιορισμένα πλαίσια μιας εφημερίδας [1]. Θα επιχειρήσουμε μόνο μια συνοπτική αναφορά στα όσα διαδραματίστηκαν στην πρώτη χώρα του σοσιαλισμού και στο πώς αυτή μετατράπηκε πρώτα σε μια κρατικο-καπιταλιστική και σοσιαλ-ιμπεριαλιστική οντότητα, για να καταλήξει σε μία κλασικού τύπου ιμπεριαλιστική χώρα με ιδιαίτερη βαρύτητα μέχρι και σήμερα στη διεθνή σκακιέρα.

Μη μπορώντας να κατανοήσουν ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να ανατραπεί από τα «μέσα» (μέχρι τότε ο κίνδυνος της παλινόρθωσης εντοπιζόταν κυρίως στην εξωτερική παρέμβαση), πολλοί κομμουνιστές παγιδεύτηκαν στη λογική της υποστήριξης μιας «Σοβιετικής Ενωσης» που ελάχιστα κοινά είχε με τη Σοβιετική Ενωση των Λένιν και Στάλιν. Ταυτόχρονα, τα κομμουνιστικά κόμματα μετατράπηκαν από οργανώσεις της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης σε πρακτορεία μίας σοσιαλ-ιμπεριαλιστικής πολιτικής που προβοκάρισε όσο κανένας άλλος τα κομμουνιστικά ιδανικά.

Πέρα απ’ αυτούς που αποδέχτηκαν το σοβιετικό σοσιαλ-ιμπεριαλισμό, άλλοι διέγραψαν εξολοκλήρου όλη την επαναστατική ιστορία της Σοβιετικής Ενωσης, η οποία μέσα σε δύο δεκαετίες (το μεσοδιάστημα μεταξύ δύο Παγκόσμιων Πολέμων) κατόρθωσε να πετύχει τόσα πράγματα υπέρ της εργατικής τάξης και της φτωχομεσαίας αγροτιάς που δεν έχουν επιτευχθεί από καμία επαναστατική εξουσία πουθενά στον κόσμο.

Ομως, μια ιστορική αποτίμηση του τι πέτυχε και πώς έχασε η πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση στον κόσμο, θα πρέπει να αποφύγει τις εύκολες απαντήσεις, οι οποίες συνήθως γίνονται χωρίς σοβαρή τεκμηρίωση με γνώμονα τις πολιτικές σκοπιμότητες του καθένα.

Πέτυχε κάτι ο σοσιαλισμός;

Μπορεί σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά, πολλοί να αναρωτιούνται αν είχαν αξία όλες οι θυσίες και οι αγώνες που έδωσε η εργατική τάξη, έχοντας στο μυαλό τους τους «σοσιαλισμούς» που κατέρρευσαν (ψευτοκομμουνιστικά καθεστώτα του λεγόμενου ανατολικού μπλοκ) ή εξακολουθούν να λεκιάζουν αυτό το κοινωνικό σύστημα (όπως ο κινέζικος, ο βορειοκορεάτικος ή ο κουβανέζικος «σοσιαλισμός») ή ακόμα και το «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» του Τσάβες στη Βενεζουέλα, που αποδείχτηκε φιάσκο και τώρα καταρρέει, όμως η αλήθεια είναι ότι η διεθνής ακτινοβολία της Σοβιετικής Ενωσης δε θα υπήρχε, αν το προλεταριάτο δεν πετύχαινε τόσα πράγματα μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Γιατί το χρονικό διάστημα που οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ ζήτημα είναι αν ξεπέρασε τις δύο δεκαετίες ειρηνικής περιόδου. Ομως, αυτές οι δύο δεκαετίες, που μπορεί να φαίνονται σημαντικό χρονικό διάστημα για τη ζωή σε ατομικό επίπεδο, σε ιστορικό επίπεδο αποτελούν ελάχιστο χρόνο, ιδιαίτερα αν συνυπολογιστούν τα καθήκοντα που είχαν τεθεί.

Οι μπολσεβίκοι κατόρθωσαν ν’ ανορθώσουν μια κατεστραμμένη από τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο και την ιμπεριαλιστική επέμβαση οικονομία, να οργανώσουν σε εθελοντική συνεταιριστική βάση (και όχι βίαιη, όπως τόσο διαστρεβλωμένα παρουσιάζουν οι θιασώτες της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων) τα διάσπαρτα αγροτικά νοικοκυριά, να εκβιομηχανίσουν τη χώρα για να πετύχουν επάρκεια φτηνών αγαθών, κι όλα αυτά κόντρα στις επιβιώσεις του καπιταλισμού στις συνειδήσεις των ανθρώπων, ιδιαίτερα των πλατιών μαζών των αγροτών-μικροϊδιοκτητών και την τεράστια δύναμη της συνήθειας που αυτοί κουβαλούσαν, πράγματα που δεν μπορούσαν να ξεπεραστούν από τη μια στιγμή στην άλλη, κόντρα στην αντίσταση των πλούσιων αγροτών (κουλάκων), που έβλεπαν εχθρικά τους συνεταιρισμούς (κολχόζ), και σε ένα διεθνές κλίμα εχθρότητας από τον καπιταλιστικό περίγυρο, που εκμεταλλευόταν τις όποιες αδυναμίες ή λάθη της νεαρής σοβιετικής δημοκρατίας για να την αφανίσει. Παράλληλα, οι μπολσεβίκοι κατόρθωσαν να αναπτύξουν έναν άλλο τρόπο δουλειάς, μέσω της άμιλλας και όχι του ανταγωνισμού.

Αναφέρει ο -δηλωμένος αντισταλινικός- γάλλος συγγραφέας Λουί Αραγκόν στο έργο του «Παράλληλη Ιστορία»: «Το 1946, οι εργάτες και οι τεχνικοί έκαναν πέντε εκατομμύρια προτάσεις, βρίσκοντας παραγωγικότερες μεθόδους εργασίας. Η εξάπλωση του κινήματος της σοσιαλιστικής άμιλλας, που ξαναμπήκε σε εφαρμογή από το Μάιο, ύστερα από πρωτοβουλία των μεταλλουργών του εργοστασίου Κύροβ της Μακέγιεβκα και στην οποία πήραν σε λίγο μέρος τα ανθρακωρυχεία, τα υφαντουργεία, οι μεταφορές, η ελαφρά βιομηχανία, η βιομηχανία αυτοκινήτων, η βιομηχανία πετρελαίου και τροφίμων, οι οικοδόμοι κλπ, δείχνει ότι η σοβιετική δημοκρατία λειτουργούσε σωστά την εποχή εκείνη, παρόλο που είχε δεχτεί καίρια χτυπήματα στον κυβερνητικό μηχανισμό. Το 1946 το 80% των εργατών πήραν μέρος στο κίνημα της σοσιαλιστικής άμιλλας».

Οι εργάτες ωφελήθηκαν από αυτό το κίνημα. Γιατί η άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας δεν πήγε στις τσέπες των αφεντικών, αλλά στις δικές τους, αφού το 1952 οι τιμές των τροφίμων και βιομηχανικών προϊόντων ήταν κατά μέσο όρο δύο φορές χαμηλότερες από όσο ήταν το 1947, ενώ το πραγματικό εισόδημα των εργατών και υπαλλήλων ήταν το 1951 κατά 57% μεγαλύτερο από το 1940 και των αγροτών κατά 60%. Το δε δελτίο στα τρόφιμα (που δημιουργούσε ατέλειωτες ουρές στα χρόνια πριν από την κατάρρευση του παλινορθωμένου καπιταλισμού το ’91) είχε καταργηθεί από το Δεκέμβρη του 1947 [3].

Χωρίς την επάρκεια αγαθών, χωρίς την ικανοποίηση των ολοένα αυξανόμενων υλικών αναγκών της εργαζόμενης κοινωνίας, κάθε λέξη για σοσιαλισμό είναι κενό γράμμα. Ο σοσιαλισμός δεν είναι μοίρασμα της φτώχειας, όπως εντελώς διαστρεβλωμένα τον παρουσιάζουν οι επικριτές του, αλλά η ικανοποίηση των διαρκώς αυξανόμενων υλικών και πολιτιστικών αναγκών της κοινωνίας, πάνω στη βάση της πιο υψηλής τεχνικής. Οι ηγέτες των μπολσεβίκων το γνώριζαν αυτό και το επεσήμαιναν συνεχώς.

Ο σοσιαλισμός είναι η πρώτη φάση της οικοδόμησης μιας νέας κομμουνιστικής κοινωνίας. Οπως τόνιζε ο Μαρξ, «εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κομμουνιστική κοινωνία, όχι όπως έχει εξελιχθεί πάνω στη δική της βάση, αλλά αντίθετα όπως ακριβώς προβάλλει από την καπιταλιστική κοινωνία, με μία κομμουνιστική κοινωνία, επομένως, που από κάθε άποψη, οικονομικά, ηθικά, πνευματικά, είναι γεμάτη με τα σημάδια της παλιάς κοινωνίας, που από τους κόλπους της βγήκε» [2].

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού

Η κατάρρευση που έγινε το 1991 δεν ήταν η κατάρρευση του σοσιαλισμού. Για όσους δεν θέλησαν να σταθούν στην επιφάνεια των γεγονότων, ο σοσιαλισμός στη Σοβιετική Ενωση δεν κατέρρευσε το Δεκέμβρη του 1991, αλλά τέσσερις δεκαετίες πριν, όταν στην ηγεσία του ΚΚΣΕ ανέβηκε ο Νικήτα Χρουτσιόφ.

Οι ανατροπές που συντελέστηκαν από τα μέσα της δεκαετίας του ’50, με την άνοδο του Νικήτα Χρουτσιόφ στην εξουσία, έφεραν τα πάνω κάτω στη σοβιετική κοινωνία. Η επίθεση των δυνάμεων που εξέφραζε ο Χρουτσιόφ (η οποία κατά τον Χρουτσιόφ ξεκίνησε ενάντια στο «δικτατορικό» καθεστώς που υποτίθεται ότι επιβλήθηκε από τον «αιμοσταγή» Στάλιν, σύμφωνα με αυτά που αναφέρει στη μυστική έκθεση στο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, για την οποία θα μιλήσουμε στο επόμενο φύλλο) επικεντρώθηκε αρχικά στην αγροτική οικονομία. Ηδη, από το Σεπτέμβρη του 1953 η ΚΕ του ΚΚΣΕ αποφάσισε εντελώς τυχοδιωκτικά ν’ αυξήσει μαζικά την καλλιεργήσιμη επιφάνεια ξεχερσώνοντας νέα εδάφη. Τα έξοδα των ξεχερσωμάτων φορτώθηκαν στην πλειοψηφία τους στα κολχόζ (τους συνεταιρισμούς της αγροτιάς, δηλαδή), ενώ το κράτος μείωσε δραματικά τις επενδύσεις του στην αγροτική οικονομία. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι στα χρόνια 1946-51 επενδύθηκαν 180 δισ. ρούβλια, ποσό που προβλεπόταν να υπερδιπλασιαστεί (380 δισ.) την πενταετία 1951-55. Ξέρετε πόσα επενδύθηκαν στο σύνολο της οικονομίας το 1956-60; Μόλις 100 δισ. ρούβλια [3]!

Το 1956 αποφασίζουν μάλιστα να φορτώσουν στα κολχόζ τα έξοδα για την κατασκευή κτιρίων, λεσχών, παιδικών σταθμών κ.λπ. κάνοντας νέα αφαίμαξη στα οικονομικά τους, ενώ το Μάρτη του 1958 αποφασίζουν να πουλήσουν τα τρακτέρ και τις μηχανές στα κολχόζ, υποστηρίζοντας ότι «τώρα που η πλειοψηφία των κολχόζ είναι σε θέση να προμηθευτεί και να χρησιμοποιήσει σωστά και πιο παραγωγικά τα τρακτέρ, τα κομπάιν και τις άλλες γεωργικές μηχανές, επιβάλλεται να αρχίσει η πούληση των μηχανών αυτών στα κολχόζ»! [4]

Τι σήμαινε αυτό; Ο,τι ακριβώς προειδοποιούσε ο Στάλιν το 1952 στο έργο του «Οικονομικά προβλήματα του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ»: «Μπορούν, άραγε, να σηκώσουν αυτά τα έξοδα τα κολχόζ μας κι αν ακόμα ήταν εκατομμυριούχα; Οχι, δεν μπορούν, γιατί δε βρίσκονται σε θέση να αναλάβουν έξοδα δισεκατομμυρίων, που μπορούν να ξεπληρωθούν μονάχα ύστερα από 6-8 χρόνια. Τα έξοδα αυτά μπορεί να τ’ αναλάβει μονάχα το κράτος, γιατί αυτό και μόνο αυτό είναι σε θέση να σηκώσει πάνω του τις ζημιές από την εκτόπιση των παλιών μηχανών και την αντικατάσταση τους από νέες, γιατί αυτό και μόνο αυτό είναι σε θέση να αντέξει αυτές τις ζημιές επί 6 ως 8 χρόνια, με σκοπό να βγάλει τα έξοδα του στο τέλος αυτού του χρονικού διαστήματος. Τι σημαίνει ύστερα από όλα αυτά το να ζητάμε να πουληθούν οι μηχανοτρακτερικοί σταθμοί στα κολχόζ, σαν ιδιοκτησία τους; Αυτό σημαίνει, να οδηγήσουμε τα κολχόζ σε μεγάλες ζημιές και να τα καταστρέψουμε, να υπονομεύσουμε την εκμηχάνιση της αγροτικής οικονομίας, να κατεβάσουμε τους ρυθμούς της κολχόζνικης παραγωγής». [5]

Στο ίδιο έργο, αναφέρονταν ακόμα πιο συγκεκριμένα τα αποτελέσματα που θα είχε μια τέτοια πολιτική: «Το αποτέλεσμα θα ήταν, πρώτα-πρώτα, ότι τα κολχόζ θα γίνονταν ιδιοκτήτες των βασικών εργαλείων παραγωγής, θα καταλήγανε, δηλαδή, να βρίσκονται σε μια ιδιότυπη κατάσταση, στην οποία δε βρίσκεται καμιά επιχείρηση στη χώρα μας, γιατί, όπως είναι γνωστό, ακόμα κι οι εθνικοποιημένες επιχειρήσεις δεν είναι σ’ εμάς ιδιοκτήτες των εργαλείων παραγωγής… Μπορούμε, άραγε, να πούμε ότι μια τέτοια κατάσταση θα συντελούσε στην ανύψωση της κολχόζνικης ιδιοκτησίας μέχρι το επίπεδο της κοινωνικής ιδιοκτησίας, ότι θα επιτάχυνε το πέρασμα της κοινωνίας μας από το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό; Δε θα ήταν πιο σωστό να πούμε ότι μια τέτοια κατάσταση θα μπορούσε μονάχα να απομακρύνει την κολχόζνικη ιδιοκτησία από την κοινωνική ιδιοκτησία κι ότι θα οδηγούσε όχι στο πλησίασμα προς τον κομμουνισμό, αλλά αντίθετα στην απομάκρυνση απ’ αυτόν;»[5] (οι εμφάσεις δικές μας).

Η ζωή έδειξε πόσο δίκιο είχε ο Στάλιν σε αυτές τις επισημάνσεις. Τα οικονομικά αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το 1952 η παραγωγή σταριού ήταν 131 εκατ. τόνους, ενώ στα χρόνια 1956-60 κατά μέσο όρο 121.5 και το 1961-65 έφτασε τα 130.2 κι ας υποσχόταν η κλίκα Χρουτσιόφ ότι το 1960 η παραγωγή σταριού θα έφτανε τους 180 εκ. τόνους! Αντί γι’ αυτό, το 1965 δεν είχαν πιάσει ούτε την παραγωγή του 1952! [3]

Τον ίδιο δρόμο ακολούθησε η κλίκα Χρουτσιόφ και στη βιομηχανία. Μείωσαν τις επενδύσεις στις ακριτικές δημοκρατίες για να εξοικονομήσουν λεφτά για το κυνηγητό των εξοπλισμών και αναγόρευσαν το υλικό κίνητρο σε βασικό μοχλό για την άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας, αποβλέποντας στο άνοιγμα της ψαλίδας των μισθών ανάμεσα σε διευθυντικά στελέχη και τους εργαζόμενους. Η σοσιαλιστική άμιλλα, η κομμουνιστική ηθική, η κριτική και αυτοκριτική θεωρούνταν… ξεπερασμένες! Τα κεφάλαια αρχίζουν να πηγαίνουν στην πολεμική και την ελαφριά βιομηχανία, που δίνουν εύκολο και γρήγορο κέρδος. Την ίδια στιγμή, ο Χρουτσιόφ διακήρυσσε ότι η ΕΣΣΔ βαδίζει προς την πλέρια οικοδόμηση του… κομμουνισμού! Τα αρνητικά οικονομικά αποτελέσματα αυτής της πολιτικής στοίχισαν στον Χρουτσιόφ τη θέση του, ενώ το 23ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το Μάρτη του 1965, παραδέχτηκε ότι «δεν μπορέσαμε να εκπληρώσουμε τα καθήκοντα του εφτάχρονου σχεδίου σε μερικούς σπουδαίους δείκτες» και ότι «τα τελευταία χρόνια άρχισαν να εκδηλώνονται ορισμένα αρνητικά φαινόμενα, όπως είναι η επιβράδυνση των ρυθμών ανάπτυξης της παραγωγής και της παραγωγικότητας της εργασίας». [6]

Η αποδοχή της οικονομικής αποτυχίας από την άποψη των δεικτών ανάπτυξης της σοβιετικής οικονομίας, που χρεώθηκε στον Χρουτσιόφ από τον Μπρέζνιεφ, δεν έγινε για να διορθωθεί ο ολισθηρός δρόμος προς τον καπιταλισμό, που είχε πάρει η Σοβιετική Ενωση, αλλά για να συνεχιστεί και να εδραιωθεί αυτή η πορεία, υπό την κλίκα Μπρέζνιεφ αυτή τη φορά, μετατρέποντας την Σοβιετική Ενωση σε μια χώρα όχι μόνο κρατικο-καπιταλιστική αλλά σοσιαλ-ιμπεριαλιστική.

ΠΗΓΗ: κόντρα

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944

H επιχείρηση των υπονόμων της Αθήνας

  Μια προσωπική μαρτυρία για τον αφάνταστο ηρωισμό των μαχητών του ΕΛΑΣ Αθήνας. στις επιχειρήσεις ενάντια στους Αγγλους κατακτητές, το Δεκέμβρη του '44

Το Δεκέμβρη του 1944 οι μάχες του ΕΛΑΣ Αθήνας ενάντια στους Αγγλους καταχτητές συνεχίζονται. Οι μαχητές του ΕΛΑΣ, ο λαός της Αθήνας παλεύουν σκληρά, άνισα, αλλά με ενθουσιασμό.

Τότε το Κόμμα αποφάσισε την ανατίναξη του ξενοδοχείου της Μ. Βρετανίας, έδρα της κυβέρνησης Παπανδρέου και των Αγγλων κατακτητών.

Να τι γράφει ο Β. Μπαρτζώτας (Φάνης), γραμματέας της ΚΟΑ την περίοδο εκείνη:

«Δυνάμεις του ΕΛΑΣ Αθήνας πλαισιωμένες από στελέχη της ΚΟΑ με επικεφαλής στον σ. Σπύρο Καλοδίκη, έκαναν μια άλλη τολμηρή και ηρωική επιχείρηση. Εχοντας στα χέρια τους το γενικό σχεδιάγραμμα των υπονόμων της Αθήνας, έπειτα από πορεία 12 ωρών μέσα στα βρώμικα νερά των οχετών, με άμεσο κίνδυνο της ζωής τους, κατόρθωσαν να κουβαλήσουν κάτω από την πλατεία Συντάγματος, ακριβώς στο ξενοδοχείο της "Μεγάλης Βρετανίας", όπου ήταν η έδρα της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, του "Κράτους Παπανδρέου", περίπου έναν τόνο εκρηκτικής ύλης, τροτύλης και με ηλεκτρικό σύρμα συνέδεσαν την τροτύλη με ειδικό ηλεκτρικό μηχάνημα ανατίναξης, που βρίσκονταν στη δική μας περιοχή. Ο σ. Καλοδίκης ανέφερε σε μένα, τη μέρα των Χριστουγέννων (25 Δεκέμβρη 1944), για την επιχείρηση αυτή, με τη δήλωση ότι είναι έτοιμοι να τινάξουν στον αέρα το άντρο της κυβέρνησης Παπανδρέου και των Αγγλων. Εγώ ανέφερα στο ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ που θα 'δινε και την τελική έγκριση. Το ΠΓ της ΚΕ έχοντας υπόψη τον ερχομό του Τσόρτσιλ και τις διαπραγματεύσεις μαζί του, μας είπε να περιμένουμε μερικές μέρες».

Ηρωική συλλογική προσπάθεια

Η προετοιμασία της επιχείρησης αυτής είχε αρχίσει. Προηγούμενα είχαν παρθεί από το Δήμο της Αθήνας οι σχετικοί χάρτες των υπονόμων της Αθήνας. Μελετήθηκαν από ειδικούς συντρόφους.

Ο ένας σύντροφος μηχανικός, ειδικευμένος στους υπονόμους του Βελγίου και ο άλλος υπολοχαγός Μηχανικού, ειδικευμένος στα εκρηκτικά, δυστυχώς δε θυμάμαι τα ονόματά τους, κατάστρωσαν τα σχέδια για την είσοδό μας στους υπονόμους της Αθήνας και καθόρισαν το σημείο των υπονόμων από όπου θα μπούμε. Εγιναν από τους ειδικούς οι σχετικές προετοιμασίες μέσα στους υπονόμους, αφού οι υπόνομοι δεν ήσαν σε ευθεία γραμμή. Αλλού ήταν ανήφορος και αλλού κατήφορος, οπότε χρειάστηκε να τοποθετηθούν σκάλες κλπ. Ολα είχαν ετοιμαστεί.

Στις 22/12/1944, τελικά, αν θυμάμαι καλά, αποφασίστηκε να μπούμε μέσα στον υπόνομο 150 περίπου άνδρες του ΕΛΑΣ και άλλα στελέχη του Κόμματος, με στόχο και κατεύθυνση το ξενοδοχείο της "Μεγάλης Βρετανίας", μεταφέροντας από τον υπόνομο που δέχεται τα βρόχινα νερά και τις βρωμιές της τότε Αθήνας, έναν τόνο περίπου εκρηκτικής ύλης, τροτύλης. Η επιχείρηση ξεκίνησε από το Μεταξουργείο.

Ο υπόνομος δεν ήταν αυτός που δέχεται τις ακαθαρσίες, αλλά τα βρόχινα νερά και η κάθοδος έγινε με σιδερένια και όχι ξύλινη σκάλα. Η ατμόσφαιρα μέσα δεν ήταν καθόλου ευχάριστη. Μύριζε υγρασία και μούχλα. Και τα νερά, στα σημεία που ήταν φαρδύς ο υπόνομος, μας φτάνανε ως τα γόνατα, ενώ όπου στένευε φτάνανε ως το στήθος, χώρια τα τεράστια ποντίκια...

Η επιχείρηση από το Μεταξουργείο δεν προχώρησε. Είχαμε την απώλεια του μέλους του Γραφείου της Αχτίδας που σκοτώθηκε από αγγλικό βλήμα. Είδαν κάποια μικρή μάζωξη στο σπίτι που βρισκόμασταν και μας έριξαν. Η καθοδήγηση της Αχτίδας κατόπιν τούτου αποφάσισε να σταματήσει η επιχείρηση και φυσικά να γίνει σε άλλο σημείο.

Πράγματι η επιχείρηση έγινε στη Λένορμαν πολύ πιο μακριά από το Μεταξουργείο. Μπήκαν όλοι οι άνδρες στον υπόνομο με προσοχή κατά ομάδες τοποθέτησαν την εκρηκτική ύλη και επέστρεψαν ύστερα από αρκετές ώρες.

Αφού τέλειωσε αυτή η φάση έδωσε εντολή το Γραφείο της Αχτίδας και συγκεκριμένα ο Γραμματέας της Αχτίδας Μπάμπης Γρηγοριάδης, είχαμε δουλέψει μαζί από το 1943 που ήταν γραμματέας της 6ης Αχτίδας, να μπούμε 5 σύντροφοι, για να κάνουμε τον τελευταίο έλεγχο των καλωδίων.

Σημειώνω τις δυσκολίες που συναντήσαμε από την είσοδο του υπονόμου μέχρι το τέρμα και το σημειώνω αυτό γιατί τις έζησα ο ίδιος. Φυσικά, οι δυσκολίες, που αντιμετώπισαν οι προηγούμενες ομάδες που κουβαλούσαν το φορτίο της εκρηκτικής ύλης στην πλάτη τους, ήταν πολύ μεγαλύτερες και οι κίνδυνοι πολύ περισσότεροι.

Τεράστιες δυσκολίες

Οπως αναφέρω πιο πάνω ο υπόνομος δεν ήταν ευθύς είχε λακκούβες μικρές και μεγάλες που γλίστραγες και έμπαινες μέσα στο νερό και σε ορισμένα σημεία πάνω από τη μέση μέχρι και στο στήθος. Οι δρόμοι δεν ήταν σε ευθεία γραμμή, το επίπεδο του δρόμου άλλαζε μέχρι που δημιουργούσε μικρούς καταρράχτες και ανεβαίναμε σε σκάλες που το πρώτο συνεργείο είχε τοποθετήσει. Θυμάμαι πως κάτω από την Ερμού ήταν μία δίοδος πολύ μικρή και στενή. Αρκεί να σημειώσω πως την περάσαμε με την κοιλιά, μπουσουλώντας στο νερό. Και σε άλλα σημεία περνούσαμε σκυμμένοι, ήταν πολύ δύσκολη η διαδρομή.

Κίνδυνοι υπήρχαν πολλοί. Εκτός αυτών που ανέφερα ήταν και οι κίνδυνοι που προέρχονταν από τα φρεάτια των δρόμων που μέσω αυτών έμπαιναν τα νερά στον υπόνομο.

Ακούγαμε τα βήματα των περαστικών και φυσικά και τις περιπολίες των Αγγλων στρατιωτών. Αυτό το γεγονός υποχρέωνε όλους τους συντρόφους που βρίσκονταν μέσα στον υπόνομο να είναι πολύ προσεκτικοί. Οι βρωμιές και αναθυμιάσεις μας έφερναν βήχα, φτέρνισμα που μας ανάγκαζαν να προσέχουμε για να μη μας αντιληφθούν. Δε βγάζαμε κουβέντα, η συνεννόηση γινόταν με χειρονομίες.

Τελικά παρ' όλες αυτές τις δυσκολίες επιστρέψαμε στη βάση μας. Η επιχείρηση τέλειωσε και πέτυχε αφού ξεπέρασε σε χρόνο περίπου 12-15 ώρες και τελικά περιμέναμε το σύνθημα για να μπει σε ενέργεια η ηλεκτρογεννήτρια.

Το αυτοκίνητο με την ηλεκτρογεννήτρια θα έδινε στην κατάλληλη στιγμή τον σπινθήρα στα εκρηκτικά που ήταν τοποθετημένα στα θεμέλια και κάτω από τα υπόγεια της "Μεγάλης Βρετανίας". Ερχεται όμως ξαφνικά ο Σπύρος Καλοδίκης Β` Γραμματέας της ΚΟΑ με μοτοσικλέτα, (δολοφονήθηκε το Νοέμβρη του 1947 από όργανα της Ασφάλειας στη Λάρισα) και σε έξαλλη κατάσταση φώναξε τους άνδρες που χειριζόταν τη γεννήτρια.

"Σταματήστε - Σβήστε τη γεννήτρια αμέσως. Σταματήστε! Η ανατίναξη δε θα γίνει. Ηρθε ο Τσόρτσιλ στη "Μεγάλη Βρετανία". Σταματήστε!...".

Ολοι, όσοι βρεθήκαμε εκεί και πήραμε μέρος στην επιχείρηση, βρεγμένοι ως το κόκαλο από τα νερά των υπονόμων, αισθανθήκαμε αγανάκτηση για τη ματαίωση αυτής της ανατίναξης».

Ηρωες είναι οι αγωνιστές όλη ζωή

Ο δημοσιογράφος κ. Παπαχελάς σε εκπομπή του σε τηλεοπτικό σταθμό μεταξύ των άλλων αναφέρθηκε και στην «επιχείρηση των υπονόμων».

Δε γνωρίζω αν αυτοί που παραβρέθηκαν σ' αυτή την εκπομπή είχαν πάρει μέρος σ' αυτή την επιχείρηση. Εγώ δε θυμάμαι, μπορεί να κάνω λάθος ή μπορεί να έμαθαν ή άκουσαν από άλλους τα της επιχείρησης αυτής.

Εγώ πήρα μέρος σ' αυτή την επιχείρηση και μάλιστα, όπως σημειώνω παραπάνω, συμμετείχα στο τελευταίο συνεργείο, που κάναμε τον έλεγχο των καλωδίων και δίνω στοιχεία για τις δυσκολίες και τους κινδύνους που αντιμετώπισε όλη η δύναμη των συντρόφων που πήρε μέρος μέχρι και τον ερχομό του συντρόφου Καλοδίκη.

Ηταν πράγματι μια τολμηρή και ηρωική πράξη. Φυσικά δεν ήταν η μοναδική.

Και άλλες πολλές ηρωικές πράξεις έγιναν στην πορεία των λαϊκών αγώνων με μπροστάρη το ΚΚΕ. Το Κόμμα μας στη μακραίωνη πορεία του πάνω από 82 συνεχή χρόνια έχει να παρουσιάσει πληθώρα τέτοιων μικρότερων ή και μεγαλύτερων ηρωικών πράξεων.

Ανέδειξε χιλιάδες ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους για το Κόμμα, το λαό, το πιστεύω τους.

Το ΚΚΕ, κόμμα νέου τύπου, ηρωικό αταλάντευτο, ήταν μπροστάρης των αγώνων του λαού για μια Ελλάδα σοσιαλιστική. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε όμως πως άλλο είναι η ηρωική πράξη όσο μεγάλη και αν είναι κι άλλο είναι ο άνθρωπος κομμουνιστής, ο αγωνιστής, ο ήρωας.

Η ηρωική πράξη είναι ένα γεγονός που γίνεται από ένα δυο συντρόφους ή ακόμα ομάδα συντρόφων. Αυτή η ενέργεια είναι αξιέπαινη αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, είναι μια πράξη ηρωική ασφαλώς που συμβάλλει στην ανάταση του κινήματος στην ανάπτυξη των αγώνων και σαν τέτοια πρέπει να την εκτιμούμε.

Ομως, ο τίτλος ήρωας δεν κρίνεται μόνο από τη συγκεκριμένη ηρωική πράξη κρίνεται και από την όλη αγωνιστική συνέχειά του, τη μετέπειτα στάση του, τη συνέπειά του στο πιστεύω του και, πολύ περισσότερο, εκτιμάται ιστορικά μετά το θάνατό του.

Ενδεικτικά αναφέρω ήρωες, για να δείξω τη σημασία της παραπάνω προϋπόθεσης, Σουκατζίδης, Τατάκης, Μπελογιάννης, Πλουμπίδης, Σαμπατάκος, οι τρεις ΕΠΟΝίτες στο Βύρωνα. Μακρύς είναι ο κατάλογος τέτοιων ηρώων. Ομως υπάρχουν και ηρωικές πράξεις που ίσως να μην τις θυμόμαστε, ίσως δεν έγιναν γνωστοί οι σύντροφοι που συνέβαλαν σ' αυτές τις πολύ τολμηρές πράξεις.

Ποιος θυμάται το φωτεινό σήμα ΕΑΜ στην Ακρόπολη και τους συντρόφους που το έστησαν:

Ποιος θυμάται την κατάληψη του κρατικού ραδιοφωνικού σταθμού, κάπου στο Ζάππειο, το 1942 και την ολιγόλεπτη εκπομπή για το ΕΑΜ;

Τέτοιες ηρωικές πράξεις έγιναν πολλές. Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό Κόμμα που σε όλη του την πορεία πάλεψε και παλεύει κάτω από δυσκολότατες συνθήκες, νόμιμες, παράνομες, ημιπαράνομες. Εδωσε και δίνει ηρωικούς αγώνες, ανέδειξε χιλιάδες ήρωες.

Καταλήγοντας θέλω να πω ότι ο κομμουνιστής και μετά από μια ή περισσότερες ηρωικές πράξεις, συνεχίζει να παλεύει με συνέπεια και ευθύνη για την υπόθεση της εργατικής τάξης. Δεν περιαυτολογεί, ούτε καυχιέται, κομπορρημονεί για το έργο του. Υποτάσσει το εγώ στο συνολικό συμφέρον, στο συμφέρον του αγώνα, συνεχίζει να συνεισφέρει όσο ζει, για να δικαιώσει την εκτίμηση που έχουν οι άλλοι γι' αυτόν και κατά κύριο λόγο το Κόμμα. Τότε και μόνον τότε δικαιωματικά θα δοθεί ο τίτλος του ήρωα, σ' αυτούς τους αγωνιστές.

Ν. ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ

H πρόκληση του «κοινωνικού εταιρισμού» και η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος

Το σχόλιο αυτό συντάχθηκε τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο 2018 για το τεύχος 8 της περιοδικής έκδοσης "Τετράδια Μαρξισμού" που κυκλοφόρησε στις 5 Νοεμβρίου 2018, με αφορμή τη διαπάλη για τη λεγόμενη «Πανεθνική Ημέρα Δράσης» που κήρυξε η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και άλλοι εργοδοτικοί και επαγγελματικοί φορείς στις 30 Μάη 2018. Οι εξελίξεις, με το βήμα της πετυχημένης διακλαδικής απεργίας από τα κάτω στις 1 Νοεμβρίου, όπως και η τριπλή μετάθεση της 24-ωρης πανεργατικής απεργίας (από 8 σε 14 και τελικά στις 28 Νοεμβρίου) από τη ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ, ενισχύουν τις διαπιστώσεις και επισημάνσεις του κειμένου.

__________________________________________________________

Εκατό χρόνια μετά την ίδρυση της ΓΣΕΕ το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Κρίση και του περιεχομένου αλλά και των μορφών εκπροσώπησης των εργατικών συμφερόντων. Κρίση που αφορά και τις τάσεις υποταγής στο κεφάλαιο, τις δυνάμεις του εργοδοτικού/κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά και τις τάσεις χειραφέτησης από το κεφάλαιο, τις δυνάμεις που με τον έναν ή άλλον τρόπο παλεύουν για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.

Η προσπάθεια συγκρότησης της «Κοινωνικής Συμμαχίας», ενός διαταξικού μετώπου με εργοδοτικούς και επιστημονικούς φορείς, και η ανοιχτή υιοθέτηση της ατζέντας και των αιτημάτων του κεφαλαίου είναι χαρακτηριστική όσον αφορά τους μελλοντικούς σχεδιασμούς της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Η θεσμική αποδιάρθρωση των λειτουργιών του συνδικαλιστικού κινήματος μέσω των μνημονιακών νόμων (κατάργηση ΣΣΕ κ.λπ.) και η προσπάθεια αναδιάταξης των μορφών εκπροσώπησης στους χώρους εργασίας (π.χ. μέσω της δημιουργίας Ενώσεων Προσώπων ή, κυρίως, με την εξάπλωση της ατομικής διαπραγμάτευσης), έχουν σημαντική επίδραση και στον ρόλο του εργοδοτικού/κυβερνητικού συνδικαλισμού. Έτσι, με τη γραμμή της Κοινωνικής Συμμαχίας προσπαθεί να επανακατοχυρώσει αυτό τον ρόλο, δηλώνοντας ότι με προθυμία θα ακολουθήσει τις νέες απαιτήσεις του κοινωνικού εταιρισμού. Επιχειρεί να συνδιαμορφώσει μαζί με τμήματα του κεφαλαίου ένα κοινό όραμα για την «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας».

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία από τη δεκαετία του 1990 μέχρι και το ξέσπασμα της κρίσης κινούνταν στο πλαίσιο του ν. 1876/1990 που δημιούργησε τον ΟΜΕΔ, έναν θεσμό μεσολάβησης, διαπραγμάτευσης και επίλυσης διαφορών. Αυτό το συναινετικό μοντέλο για τις συλλογικές ρυθμίσεις μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων έπαιξε σημαντικό ρόλο στην υπογραφή αρκετών συμβάσεων αλλά συνέβαλε και στην αποδυνάμωση των εργατικών αγώνων. Ενίσχυσε τη λογική της ανάθεσης και την κυριαρχία του εργοδοτικού/κυβερνητικού συνδικαλισμού. Βέβαια, η σχετική υποχώρηση ήταν επίσης αποτέλεσμα της πολύχρονης πολιτικής πρακτικής του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, οι οποίοι καλλιεργούσαν συστηματικά τα ιδεολογήματα της «κοινωνικής συναίνεσης», της «εργασιακής ειρήνης», της «εθνικής αναγκαιότητας» της λιτότητας, της «ανάγκης εκσυγχρονισμού και προστασίας της εθνικής οικονομίας», της «ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων». Αυτά τα ιδεολογήματα προώθησαν μέσα στους εργαζόμενους οι δυνάμεις του αστικοποιημένου συνδικαλισμού, διευκολύνοντας την αποσυσπείρωση και τον παροπλισμό τους, την καλλιέργεια κλίματος συμβιβασμού και απογοήτευσης, οδηγώντας τα συνδικάτα στην απαξίωση. Με τη δράση τους σε ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, σε δεκάδες ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα υπονόμευσαν κάθε απεργιακή και αγωνιστική κινητοποίηση, έβαλαν πλάτη για να περάσει η μνημονιακή επίθεση των συστημικών κυβερνήσεων, της ΕΕ και του ΔΝΤ, το χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων.

Τα στοιχεία του ΙΚΑ και του ΕΦΚΑ για την περίοδο 2011-2017 είναι ενδεικτικά: καταγράφουν μεγάλη αύξηση της μερικής απασχόλησης και ταυτόχρονα μεγάλη μείωση των μισθών. Τον Ιούνιο του 2011 ο μέσος μικτός μισθός της συνολικής απασχόλησης ήταν 1.230,50 ευρώ και τον Ιούνιο του 2017 ήταν 905 ευρώ (μείωση 325,50 ευρώ ή 26,5%). O μέσος μισθός στις θέσεις πλήρους απασχόλησης μειώθηκε κατά 18,8% και ο μέσος μισθός στις θέσεις μερικής απασχόλησης μειώθηκε κατά 35%. Η αντεργατική νομοθεσία των μνημονιακών κυβερνήσεων, μαζί και της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, διεύρυναν σε τεράστιο βαθμό τα περιθώρια κέρδους του κεφαλαίου.

Η γραμμή της "Κοινωνικής Συμμαχίας" συνιστά μια τομή, δεν είναι μια συνήθης παρέμβαση. Μέσω των συμμαχιών με τα υψηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα και τις οργανώσεις τους, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία προσπαθεί να σταθεροποιήσει τη θέση της στους όποιους θεσμούς κοινωνικού εταιρισμούδιαμορφωθούν στο επόμενο διάστημα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένα σημαντικό μέσο διατήρησης της ισχύος του εργοδοτικού συνδικαλισμού ήταν η διαμόρφωση «πελατειακών σχέσεων» με τους εργαζόμενους. Η διαμεσολάβηση ανάμεσα στον εργαζόμενο και στον εργοδότη εξασφάλιζε έναν σταθερό ρόλο, κι αυτό συνεχίζεται και σήμερα, έστω με κάποιες διαφοροποιήσεις, και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Η πρόσδεση της εργατικής βάσης στα ρουσφέτια του «συνδικαλιστικού εκπροσώπου» είναι μεγάλο βαρίδι για οποιαδήποτε προσπάθεια εργατικής χειραφέτησης.

Ταυτόχρονα, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αναζητά μέσα από αυτούς τους δρόμους και την ίδια την επιβίωσή της, αφού οι θεσμοί της εξαρτώνται από την κρατική επιχορήγηση και, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, και από τα προγράμματα ΕΣΠΑ της ΕΕ.

Η συζήτηση, που αναπτύχθηκε γύρω από την Κοινωνική Συμμαχία, το πλαίσιο της «Πανεθνικής Ημέρας Δράσης» και την «απεργία» της 30ής Μάη που προκηρύχτηκε από τις ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, ανέδειξε με οξύ τρόπο τις βαθύτερες διαφορές, ιδεολογικές και πολιτικές, των δυνάμεων που αναφέρονται στο κομμουνιστικό κίνημα και την αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική Αριστερά γύρω από την ανάγκη ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος. Ανέδειξε τη στρατηγική αδυναμία τους να προχωρούν κάθε φορά σε συγκεκριμένα βήματα για τη συγκρότηση ενός νέου κινήματος εργατικής χειραφέτησης σε μετωπική ρήξη με κεφάλαιο, κυβερνήσεις, κράτος και αστικοποιημένο συνδικαλισμό. Αυτή η στρατηγική αδυναμία οδηγεί πολλές φορές στην παρακολούθηση απλώς των κινήσεων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας είτε σε επίπεδο ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ είτε σε επίπεδο ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων, αναπαράγοντας έτσι την ηττοπάθεια και την υποταγή, αφήνοντας αρκετούς σημαντικούς αγώνες στη μέση, χωρίς αποτελέσματα.

Οι μεγάλες κινητοποιήσεις των εργαζομένων την περίοδο 2010-2013, παρά τις διεργασίες που προκάλεσαν στο συνδικαλιστικό κίνημα, δεν άλλαξαν τους συσχετισμούς, όπως αυτοί εκφράστηκαν στα τελευταία συνέδρια της ΓΣΕΕ. Ακόμη κι εκείνη την περίοδο η προσήλωση και η προσαρμογή στο «τελετουργικό» των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, στον σχεδιασμό του εργοδοτικού/κυβερνητικού συνδικαλισμού δεν αμφισβητήθηκε στο βαθμό που θα έπρεπε. Παρά την ελπιδοφόρα εμφάνιση εκείνη την περίοδο και τις επιμέρους δράσεις τουΣυντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ, με πρωτοβουλία της συνδικαλιστικής τάσης που πρόσκειται στην σημερινή κυβέρνηση,  δημιουργήθηκε ο Συντονισμός Δευτεροβάθμιων Ομοσπονδιών που τελικά υπονόμευσε τις όποιες προσπάθειες ενός βαθύτερου διαχωρισμού με τις τάσεις υποταγής στο κεφάλαιο. Ας αναρωτηθούμε, με βάση όλα αυτά, πόσο κόστισε στις δυνάμεις του εργοδοτικού/κυβερνητικού συνδικαλισμού η στάση τους σε δύο κομβικά γεγονότα της προηγούμενης περιόδου: πρώτον, στην απεργία της Χαλυβουργίας (Νοέμβριος 2011-Ιούλιος 2012) με την εκκωφαντική απουσία της ΓΣΕΕ και της Ομοσπονδίας Μετάλλου από έναν μακρόχρονο απεργιακό αγώνα που συνάντησε την αλληλεγγύη εκατοντάδων συνδικάτων και κοινωνικών οργανώσεων˙ δεύτερον, στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 με τη διοίκηση της ΓΣΕΕ να τάσσεται με το «ναι» και τη γραμμή της ΕΕ και της ελληνικής αστικής τάξης.

Από την άλλη, πρέπει να τονίσουμε ότι την περίοδο 1990-2010 πολλά ταξικά σωματεία αξιοποιούσαν τη διαμεσολάβηση του ΟΜΕΔ, παράλληλα με τις αγωνιστικές δράσεις, ώστε να πετύχουν –και πετύχαιναν– κάποιες κατακτήσεις, κυρίως στο θεσμικό αλλά και στο οικονομικό πεδίο. Αυτό το γεγονός οδήγησε αρκετές φορές στην υποτίμηση της ιδεολογικής και πολιτικής διαπάλης μέσα στα σωματεία. Αυτή η «θεσμοποίηση» των εργατικών διεκδικήσεων έχει οδηγήσει τα χρόνια της κρίσης πολλούς εργαζόμενους αποκλειστικά στον δρόμο της νομικής διεκδίκησης (στα δικαστήρια με τον εργατολόγο) χωρίς το σωματείο και τον συλλογικό αγώνα.

Γίνεται φανερό ότι όσο ο εργοδοτικός/κυβερνητικός συνδικαλισμός ορίζει αποκλειστικά το «ημερολόγιο των εργατικών δράσεων», οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν να καθορίσουν τις μορφές και το πλαίσιο του αγώνα, ούτε την οργάνωσή του. Οι αντιδραστικές απεργίες και οι «εθνικές φιέστες» δεν μπορούν να πάρουν ταξικό χαρακτήρα. Η υποστήριξη μιας τέτοιας άποψης, παρά τις ταξικές διακηρύξεις, στην πραγματικότητα θολώνει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ ταξικής δράσης και υποταγμένου συνδικαλισμού. Διευκολύνει την εμπέδωση της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα, αφού η λογική της «σωτηρίας της εθνικής οικονομίας και της πατρίδας που κινδυνεύει», πέρα από την αρνητική επίδραση που έχει για τα οικονομικά αιτήματα των εργαζόμενων, αντανακλάται επικίνδυνα και σε τοποθετήσεις εργατικών σωματείων για γενικότερα πολιτικά ζητήματα. Είναι χαρακτηριστικές οι ανακοινώσεις που έβγαλαν πρόσφατα δύο από τα μεγαλύτερα πρωτοβάθμια σωματεία (ΠΕΤ-ΟΤΕ, ΕΤΕ-ΔΕΗ) για το λεγόμενο Μακεδονικό καθώς κινούνταν σε εθνικιστική γραμμή.

Είναι επίσης δεδομένο ότι όσο το κεφάλαιο ενσωματώνει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία στη λογική του κοινωνικού εταιρισμού άλλο τόσο θα χρησιμοποιεί τη βία, την τρομοκρατία και τις μαφιόζικες ενέργειες ενάντια σε κάθε φωνή υπεράσπισης των ταξικών συμφερόντων, όπως φάνηκε και στην πρόσφατη επίθεση της COSCO ενάντια στο σωματείο ΕΝΕΔΕΠ, αλλά και οι επιθέσεις σε εργαζόμενους στους κλάδους του τουρισμού-επισιτισμού, του εμπορίου και αλλού.

Οι ταξικές δυνάμεις δεν πρέπει να υποταχθούν στον δυσμενή συσχετισμό. Από μερικές πλευρές γίνεται μια στείρα έκκληση για ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ωστόσο,  η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος απαιτεί βαθύτερες διεργασίες στη βάση των εργαζομένων, ιδιαίτερη δουλειά για την ανασυγκρότηση των πρωτοβάθμιων σωματείων και ένα μεσομακροπρόθεσμο σχέδιο για τον συντονισμό και την ενωτική, ταξική δράση. Το καθοριστικό είναι να ανοίξει ένας νέος δρόμος οργάνωσης των εργαζομένων στη βάση, ώστε να μετατραπεί η συσσωρευμένη λαϊκή αγανάκτηση σε δράση και σε μαζικό και ανυποχώρητο αγώνα για την ανατροπή της αστικής πολιτικής. Είναι αναγκαίες η συγκεκριμενοποίηση και η προώθηση ενός διαφορετικού αγωνιστικού, ταξικού σχεδίου σε ενότητα περιεχομένου, μορφών και οργάνωσης, χωρίς την "Κοινωνική Συμμαχία" και ενάντιά της. Να ενισχυθούν, έστω και βασανιστικά, οι διαδικασίες βάσης, η οικοδόμηση νέων ταξικών συνδικάτων, η δημιουργία οριζόντιων συντονισμών σωματείων και συνελεύσεων. Γνωρίζοντας ότι η συγκρότηση ενός ταξικού πόλου δεν είναι υπόθεση μόνο χωροταξικών διαχωρισμών, μόνο διαφορετικών διακηρύξεων ή μόνο δυναμικών μορφών αγώνα. Ότι απαιτείται μια νέα, ανώτερη ενότητα περιεχομένου, στόχων πάλης, μορφών αγώνα και οργάνωσης των εργαζομένων.

Πέτρος Παπαπέτρος, Συνδικαλιστής βιβλιοϋπάλληλος, δημοσιεύθηκε στο τεύχος 8 της περιοδικής έκδοσης "Τετράδια Μαρξισμού"

Ενα βιβλίο-ανατροπή της Ιστορίας

sartzetakis.jpg

Τον βαθύ αντικομμουνισμό του ξεδίπλωσε ο πρώην ΠτΔ, παρουσιάζοντας το βιβλίο του για την υπόθεση Λαμπράκη

Συντάκτης: 

Απόστολος Λυκεσάς

«Eυτυχώς που είναι αντικομμουνιστής ο Σαρτζετάκης και λέει πράγματα που αν τα λέγαμε εμείς θα ξεσηκωνόταν ο ντουνιάς. Κι είναι επίκαιρο το βιβλίο του διότι όσα συμβαίνουν τώρα μοιάζουν με όσα συνέβαιναν τότε». Αυτή είναι η κεντρική ιδέα που αποκόμισε όποιος παρακολούθησε την εκδήλωση της περασμένης Παρασκευής στη Θεσσαλονίκη, όπου παρουσιάστηκε το δίτομο έργο του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας «Επιτελών το καθήκον μου» (εκδόσεις Κέρκυρα).

Κι ήταν διευρυμένο και διακομματικό το πάνελ των παρουσιαστών που τίμησαν μεν τον ανακριτή στην υπόθεση της δολοφονίας Λαμπράκη αλλά όσοι πιθανόν διαφωνούσαν, για παράδειγμα, με την εξίσωση φασισμού, ναζισμού και κομμουνισμού κατάπιαν τη γλώσσα τους ή προτίμησαν να μην πουν τίποτα απολύτως. Εκτός και συμφωνούσαν, οπότε τους αδικούμε.

Η εκδήλωση στην αίθουσα της παλιάς Φιλοσοφικής του ΑΠΘ συνέπεσε χρονικά με την τελετή ορκωμοσίας του νέου Αμερικανού πρόεδρου, αλλά, αν και είχε όλες τις προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε μείζον γεγονός -καθώς ένα πρόσωπο-κλειδί σε μια υπόθεση που συγκλόνισε την πόλη και τη χώρα μιλά και καταγράφει αναλυτικά όσα συνέβησαν και τα έζησε ως πρωταγωνιστής- ήταν επίπεδη.

Η αίθουσα ήταν γεμάτη μόλις κατά το 1/3, με τους πολίτες και την πόλη να είναι ουσιαστικά απούσα και αδιάφορη. Ο δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης που είχε αναγγελθεί στην πρόσκληση έλειπε και εκπροσωπήθηκε από την αντιδήμαρχο Καλυψώ Γούλα. Μέλη της Νεολαίας Λαμπράκη και στελέχη της ΕΔΑ που έζησαν το βράδυ της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη απουσίαζαν εκκωφαντικά, πλην ενός.

Οι εισηγήσεις περιστράφηκαν μεν γύρω από το περιεχόμενο των 1.700 σελίδων του δίτομου έργου, κυρίως μέσα από το υμνολόγιο στο πρόσωπο και τη στάση του ανακριτή, τότε, Σαρτζετάκη, ωστόσο διακριτικά καταγράφηκαν ακόμη και… οι συμφωνίες.

Μπλε και άσπρο

«Ο Χρ. Σαρτζετάκης λέει πράγματα που αν τα λέγαμε εμείς, περιγράφοντας το πολιτικό σκηνικό και το κλίμα εκείνης της εποχής, θα προκαλούσαμε αντιδράσεις» σημείωσαν εμφατικά ο πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου Θεσσαλονίκης Νίκος Βαλεργάκης και ο βουλευτής της Ν.Δ. Κωνσταντίνος Γκιουλέκας.

Ο κ. Γκιουλέκας μάλιστα ήταν ο μοναδικός που, ενώ επιδοκίμασε την αντικομμουνιστική προσέγγιση του συγγραφέα σε ό,τι αφορά το μετεμφυλιακό πολιτικό κλίμα, διαφώνησε με τις εκτιμήσεις του για το πρόσωπο και την πολιτική στάση σε διάφορες ιστορικές στιγμές του Κωνσταντίνου Καραμανλή, κυρίως με την ερμηνεία για την τοποθέτησή του ως πρωθυπουργού από το παλάτι.

Θύμισε παράλληλα ότι οι Σαρτζετάκης - Καραμανλής διαδέχτηκαν ο ένας τον άλλο στην Π ροεδρία της Δημοκρατίας και κατέληξε λυρικά «αν μου ζητούσε κάποιος να χρωματίσω το όνομα του Χρήστου Σαρτζετάκη, θα το έβαφα με μπλε και άσπρο».

Ομοιότητες

Ο βουλευτής και πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος εξήρε τη στάση του κ. Σαρτζετάκη -«τύχη και δοκιμασία η διασταύρωση του ανθρώπου με την Ιστορία και η ενσωμάτωσή του σ’ αυτήν»- κι αφού περιέγραψε τη «μάχη σώμα με σώμα για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και τις ενδοδικαστικές παρεμβάσεις», δεν παρέλειψε να συγκρίνει τις εποχές, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν «ανατριχιαστικές ομοιότητες του τότε με όσα συμβαίνουν τώρα», χωρίς όμως να προχωρήσει σε περιγραφή ή ονοματισμό του σημερινού εγκλήματος, των σημερινών παρακρατικών ή των παρεμβάσεων στο δικαστικό σώμα.

Για το κοινό της εκδήλωσης αυτά μπορεί και να ήταν πλεονασμός αφού καταλάβαιναν τι εννοούσε… Στην ίδια γραμμή και ο ομότιμος καθηγητής Νομικής Ιωάννης Κουκιάδης, ο οποίος παρατήρησε ότι η σημερινή αποσταθεροποίηση των θεσμών καθιστά χρήσιμη την αναδρομή.

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Κώστας Χρυσόγονος δεν απάντησε στην ευθεία δικαιολόγηση ή κάλυψη που δόθηκε στη δεξιά κυβέρνηση εκείνης της εποχής ή στις βολές ότι τα ίδια κάνει σήμερα μια αριστερή κυβέρνηση.

Εκανε λόγο μόνο για «τεκμηριωμένη ανάλυση της πολύκροτης υπόθεσης» παράλληλα με «άφθονα στοιχεία της εποχής» και χαρακτήρισε «άψογο συλλογισμό του συγγραφέα από συνταγματική άποψη» τις θέσεις του για την αντισυγκέντρωση το βράδυ της δολοφονίας Λαμπράκη, σημειώνοντας πως «δεν εκδήλωσαν τα φρονήματά τους, αλλά εμπόδισαν άλλους να τα εκδηλώσουν».

Για να μην υπάρχει πάντως ούτε σκιά αμφιβολιών, κάποιος από το κοινό παρατήρησε σαρκαστικά πως «είναι μάλλον τυχαίο και ευτυχώς όπως τότε δεν έχουμε και σήμερα καμιά αντισυγκέντρωση έξω από το κτίριο».

Ο σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς δεν είπε τίποτα για όλα αυτά. Προτίμησε να υπεκφύγει ευγενικά, χρησιμοποιώντας ανεκδοτολογικού τύπου αναμνήσεις από την ταινία του -το «Ζ»- στο Αλγέρι. Αντιθέτως, υπερθεμάτισε με θερμά λόγια για το δίτομο έργο ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, χαρακτηρίζοντάς το «συναρπαστικό» και περιγράφοντάς το «είναι σαν να διαβάζεις Αγκάθα Κρίστι σε μετάφραση Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη». Μάλιστα εκτίμησε ότι θα πρέπει να το έχουν όλες οι βιβλιοθήκες κι αν ήταν δυνατό όλα τα σπίτια.

Ο συγγραφέας και ο αυτόπτης

Ο ίδιος ο Χρήστος Σαρτζετάκης ζήτησε να του συγχωρεθεί η συγκίνηση και είπε ότι «ο τίτλος του βιβλίου φανερώνει επακριβώς το περιεχόμενό του», δηλαδή τη διαδικασία της ανάκρισης σχετικά με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Είπε ότι καθυστέρησε η έκδοσή του διότι επιθυμούσε να είναι άρτια η σύνθεση και να καταγράψει ψύχραιμα και από χρονική απόσταση όσα έγιναν τότε, δίνοντας και το πλαίσιο μέσα στο οποίο εκτυλίχτηκαν τα γεγονότα.

Ο μοναδικός εκ των αυτοπτών μαρτύρων στα δραματικά γεγονότα εκείνης της εποχής αποχώρησε πριν από τη λήξη της εκδήλωσης και επιθυμώντας να μείνει ανώνυμος σχολίασε στην «Εφ.Συν.»: «Νόμιζα πως ο Σαρτζετάκης μετάνιωσε για την προσφορά του στην υπόθεση και ήθελε να πάρει πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων.

Λυπάμαι πολύ που η εκδήλωση εξελίχθηκε σε συγκάλυψη της Δεξιάς και, επιπλέον, παραλίγο τα θύματα των τραμπούκων και των παρακρατικών, οι κυνηγημένοι αριστεροί να εμφανιζόμασταν όμοιοι ή και υπεύθυνοι των διωγμών μας. Και για όλα αυτά σιώπησαν άνθρωποι από τους οποίους θα περίμενα να δικαιώσουν τουλάχιστον όσα οι ίδιοι έχουν υπερασπιστεί στο παρελθόν».

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Χρήστου Σαρτζετάκη «Επιτελών το καθήκον μου»

Το δίτομο έργο «Επιτελών το καθήκον μου» (εκδόσεις Κέρκυρα) | 

Η θέση του για τον φασισμό, τον ναζισμό και τον κομμουνισμό: «Εις την ουσίαν των όμως δεν διαφέρουν, αφού και αι τρεις είναι ιδεολογίαι ολοκληρωτικαί, θητεύουν εις την ιδέαν της κρατικής πρωταρχής, εις τον βωμόν της οποίας και χάριν αυτής εκμηδενίζουν το άτομον, την ανθρωπίνην αξιοπρέπειαν και προσωπικότητα, εγκαταλείπουν τον πολιτισμόν και επαναφέρουν θεσμικώς την βαρβαρότητα».

Για τον Χρ. Σαρτζετάκη ο εμφύλιος ήταν «κομμουνιστική ανταρσία», «μία "ένοπλη στάσις"» και «συμμοριτοπόλεμος». Ειδικότερα σε ό,τι αφορά το ΚΚΕ «θα έπρεπε να είχε κατηγορηθεί σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα για τα κακουργήματα της εσχάτης προδοσίας και της επιβουλής της ακεραιότητος της χώρας αλλά και για το έγκλημα της σύστασης συμμορίας». Και η Ελλάδα ήταν «ένα από τα θύματα του διεθνούς κομμουνισμού, εις την μέριμνάν του προς παγκόσμιον επικράτησιν».

Και μετά τον εμφύλιο όμως: «Συνωμοτικά δίκτυα εξακολουθούσαν να λειτουργούν και αναπτύσσωνται και εντός της Ελλάδος, η προπαγάνδα και η προσπάθεια μυήσεως εις ανατρεπτικάς ιδέας και ενεργήματα εσυνεχίζοντο, στελέχη του κόμματος μυστικώς εκ του εξωτερικού με κατάλληλα υλικά απεστέλλοντο, όπως αυτό κατεδείχθη και με τον συλληφθέντα με ασυρμάτους Μπελογιάννην».

«Ολα έδειχναν, λοιπόν, ότι η εναντίον της Πατρίδος μας, εναντίον του ελευθέρου δημοκρατικού πολιτεύματος και της εδαφικής και εθνικής μας ακεραιότητος, απειλή δεν είχεν οριστικώς εκλείψει με την στρατιωτικήν συντριβήν της ενόπλου στάσεως του Κ.Κ.Ε., ότι αντιθέτως ή απειλή εξακολουθούσεν ενεργώς να υπάρχη».

Και οι εξορίες στα ξερονήσια που ακολούθησαν; «Εις έξορίαν υπεβάλλοντο όχι όλοι οι αριστερού πολιτικού φρονήματος πολίται, αλλά μόνον εξ αυτών οι κρινόμενοι ως οι πλέον επικίνδυνοι».

Μακρόνησος

Οι τριακόσιοι νεκροί της Μακρονήσου; Αποτέλεσμα συμπλοκής, αλλά όχι δολοφονία:

Περί αυτών και της ως εξορίστων μεταχειρίσεώς των εγράφησαν και ελέχθησαν διάφορα· ακόμη και υπερβολικά εις βαναυσότητα, πάντοτε όμως αορίστως χωρίς εξειδίκευσιν, με την ψυχολογίαν μερικών αυτοαναδείξεως εις περιωπήν ήρωος αδαμάστου, καίτοι υποστάντος τα πάνδεινα.

Γεγονός όμως αναμφισβήτητον παραμένει, ότι, πέρα των ανωτέρω περιορισμών και απαγορεύσεων, τα επιτηρούντα τους εξορίστους όργανα δεν εξετρέποντο και εις άλλους βασανισμούς αυτών.

Φέρεται μόνον, ότι κατά συγκεκριμένην ημερομηνίαν, το διήμερον 29/2 - 1/3/1948, εις το στρατόπεδον συγκεντρώσεως Μακρονήσου, εις το όποιον ήσαν διαχωρισμένως έγκλειστοι και άοπλοι αριστεροί στρατιώται προς "νουθεσίαν" των, εφονεύθη αριθμός εξ αυτών, αλλά κατά επισυμβάσαν συμπλοκήν. Δολοφονία όμως πολιτών εξορίστων δεν φέρεται σημειωθείσα

Και για τα βασανιστήρια οι «ευυπόληπτοι» λένε: «Ισως υπήρξαν και μερικαί περιπτώσεις ξυλοδαρμών και πολιτών εξόριστων, άλλα αυτών σπανιώτατα, όχι συνεχώς, ούτε συστηματικώς. Αυτά μαρτυρούνται από ευυπόληπτα και ειλικρινή πρόσωπα, με την προσωπικήν των εμπειρίαν τέτοιας εξορίας».

Κοτζαμάνης

Και οι παρακρατικοί τραμπούκοι δεν ήταν ταγματασφαλίτες, συνεργάτες των Γερμανών, αλλά «αγωνιστές», άμυνα του κράτους απέναντι στον κομμουνιστικό κίνδυνο: «Το επίσημον λοιπόν Κράτος, ανησυχήσαν, εμερίμνησε προς αντιπερισπασμόν διά την ανακοπήν της ασκουμένης προπαγάνδας. Με διαφόρους τρόπους περιορισμού της.

»Ενας από αυτούς υπήρξε και η οργάνωσις αντισυγκεντρώσεων προς αποδοκιμασίαν των φιλειρηνιστών και βαθμιαίαν αποθάρρυνσίν των. Επεστρατεύοντο προς τούτο και απλοί άνθρωποι του λαού εγνωσμένων φρονημάτων, κυρίως μεταξύ των αγωνισθέντων εις τας τάξεις εθνικών αντιστασιακών ομάδων κατά την εχθρικήν της χώρας κατοχήν, ή ακολούθως κατά τον αλληλοσπαραγμόν της περιόδου 1946-1949, ώς και συγγενών θυμάτων αυτού».

Και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες «Τέτοια ήτο και η αντισυγκέντρωσις των αντιφρονούντων, η όποια ωργανώθη προς αποδοκιμασίαν ομιλίας του Γρηγορίου Λαμπράκη εις την Θεσσαλονίκην την 22αν Μαΐου 1963 εις συγκέντρωσιν "φίλων της ειρήνης”», ενώ ένας από τους δολοφόνους «ο Σπυρίδων Κοτζαμάνης, μετασχών της άντισυγκεντρώσεως των εγκαθέτων και εκ των δολοφόνων του Λαμπράκη, είχε πατέρα δολοφονηθέντα υπό των κομμουνιστών κατά την ξενικήν της χώρας κατοχήν».