Χαμένη πολλαπλά η Ελλάδα από την ένταξη στην ΕΕ

Posted: March 20, 2017 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΕΣΥΛΛΑΣ

Η πολιτική πάλη για εργατική-λαϊκή έξοδο από την ΕΕ γίνεται σήμερα «λυδία λίθος» για κάθε δύναμη και αγωνιστή της μαχόμενης Αριστεράς. Είναι ανεπίτρεπτο να μένει στη μέση και να ευνουχίζεται (έξοδος μόνο από το ευρώ) με τη λογική των σταδίων ή για λόγους «πλατύτερων» πολιτικών συμμαχιών. Δεν μπορεί να ακυρώνεται, να παραπέμπεται στις καλένδες της «λαϊκής εξουσίας» χωρίς επανάσταση, όπως κάνει το ΚΚΕ.

 Συμπληρώνονται 60 χρόνια από την ίδρυση της ΕΟΚ και την υπογραφή της ιδρυτικής της συνθήκης. Οι αρχηγοί των 27 κρατών και κυβερνήσεων της ΕΕ, με φευγάτη την Αγγλία ύστερα από το δημοψήφισμα της 23^ης Ιουνίου 2016, οδεύουν προς τη Ρώμη για την πανηγυρική – επετειακή σύνοδο κορυφής, το Σάββατο 25 Μάρτη. Εκεί, οι «27» θα πανηγυρίσουν στο γκρίζο φόντο της βαθιάς και δομικής διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης. Κρίσης που απειλεί με κατάρρευση το ίδιο το σαθρό οικοδόμημα της ΕΕ, οξύνει τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς εντός και εκτός της, κυρίως όμως διευρύνει και βαθαίνει τις αντι-ΕΕ διαθέσεις των εργαζομένων και της νεολαίας σε όλη την Ευρώπη. Πρόκειται για πανευρωπαϊκή δυσαρέσκεια, οργή και αγανάκτηση, λόγω της πολύχρονης και βάρβαρης αντεργατικής επιδρομής των «προγραμμάτων σύγκλισης – σύνθλιψης» του Μάαστριχτ, του συμφώνου του ευρώ, του δημοσιονομικού συμφώνου, των μνημονίων και της αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων.

Στις συνθήκες αυτές, οι ηγετικοί παράγοντες θα κάνουν απολογισμούς και θα ανταλλάξουν προβληματισμούς για περισσότερη ή λιγότερη ΕΕ, σκληρότερο ή μαλακότερο ευρώ, παραπέρα ολοκλήρωση σε βάθος ή σε πλάτος. Μέσα από αντιθέσεις και συγκρούσεις, αλλά με βασικό κριτήριο το κοινό καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό συμφέρον, θα αναζητήσουν τον κοινό τόπο για τη διάσωση της ΕΕ και για τη μορφή που αυτή θα πάρει την επόμενη δεκαετία. Όλα δείχνουν ότι ο ηγετικός πυρήνας, με επικεφαλής τη Γερμανία, προσπαθεί να επιβάλει μια αντιδραστική «φυγή προς τα εμπρός» και μια νέα επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, με τη μορφή της «ΕΕ των πολλαπλών ταχυτήτων» και των ενισχυμένων συνεργασιών και συμμαχιών στο εσωτερικό της.

Πολλαπλές ταχύτητες, δηλαδή σκληρός πυρήνας με γερμανική ηγεμονία, ευρωζώνη πρώτης και δεύτερης ταχύτητας, περιφερειακοί φτωχοσυνέταιροι εκτός ευρώ – εντός ΕΕ. Ενισχυμένες συμμαχίες και συνεργασίες σε διαφορετικά επίπεδα ολοκλήρωσης, όπως είναι η άμυνα, η ασφάλεια, η ευρωζώνη, η φορολογική πολιτική, το διεθνές εμπόριο, οι σχέσεις με ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα. Το σχέδιο αυτό, γερμανικής έμπνευσης, συζητήθηκε ήδη στην πρόσφατη «μίνι σύνοδο κορυφής» στις Βερσαλλίες, των τεσσάρων μεγάλων χωρών (Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία). Την ίδια κατεύθυνση εξυπηρετούν και τα πέντε σενάρια της «Λευκής Βίβλου», που παρουσίασε ο Γιούνκερ στο Ευρωκοινοβούλιο, με ορίζοντα το 2025.

Με την ΕΕ των «πολλαπλών ταχυτήτων» και των ενισχυμένων συνεργασιών, οι ηγεμονικές δυνάμεις της επιδιώκουν να αμβλύνουν τις ενδοϊμπεριαλιστικές και ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και τις «φυγόκεντρες» τάσεις. Κυρίως επιδιώκουν να εκτονώσουν, ενσωματώσουν και ακυρώσουν τις αντι-ΕΕ διαθέσεις των εργαζομένων και της νεολαίας που παίρνουν πανευρωπαϊκές διαστάσεις, ανεξάρτητα από τη ρευστότητα και το βάθος του πολιτικού περιεχομένου τους. Περιεχόμενο αντι-ΕΕ, που οι ευρωλάγνοι κάθε απόχρωσης και παραλλαγής υποτιμούν, λοιδωρούν, τσουβαλιάζουν και συκοφαντούν ως δεξιό και αντιδραστικό «ευρωσκεπτικισμό», χαρίζοντάς το στον Τραμπ και την Λεπέν!

 Όπως προέβλεψε ο Λένιν, την ΕΟΚ – ΕΕ την έφτιαξαν οι καπιταλιστές «για να πνίξουν από κοινού τον σοσιαλισμό στην Ευρώπη»! Η διάλυσή της υπηρετεί τον στόχο οικοδόμησης μιας άλλης, εργατικής διεθνοποίησης με σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική

  Tα 60χρονα της ΕΕ είναι μια καλή ευκαιρία για να κάνουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία τους δικούς τους απολογισμούς και προγραμματισμούς. Ειδικά στη χώρα μας, είναι ευκαιρία να θυμηθούν και να συγκρίνουν τι τους έταξαν ο «αρχιτέκτονας» της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1981, Κώστας Καραμανλής, καθώς και οι διάφοροι ευρωλάγνοι και τι έγινε στην πραγματικότητα.

Έτσι, αντί για «προστασία των εθνικών μας συνόρων που θα γίνουν σύνορα της ΕΕ με την Τουρκία», αυτά έγιναν απροσπέλαστος φράχτης μόνο για τους κατατρεγμένους πρόσφυγες και μετανάστες και «σουρωτήρι» για τις προκλητικές παραβιάσεις των στρατοκρατών του Ερντογάν, χρυσή ευκαιρία για νέα πολεμική «αγορά του αιώνα».

Αντί για «δίκαιη λύση του Κυπριακού με τη βοήθεια της ΕΕ», παρά την ένταξη και της Κύπρου στην ΕΕ, τα διχοτομικά σχέδια «τύπου Ανάν» διαδέχονται το ένα το άλλο, με πρόσθετο έπαθλο την αρπαγή  και διανομή του ενεργειακού πλούτου της Κύπρου.

Αντί για «εμβάθυνση της δημοκρατίας», ήρθαν οι ευρωτρομονόμοι, το ηλεκτρονικό ευρωφακέλωμα, η ρατσιστική «ΕΕ – φρούριο», η επιτροπεία – κηδεμονία και τα μνημόνια.

Αντί για «εξίσωση προς τα πάνω μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δικαιωμάτων», η εξίσωση γίνεται συνεχώς προς τα κάτω, καθώς οι γερμανικοί μισθοί γίνονται ελληνικοί και οι ελληνικοί γίνονται βουλγάρικοι (ήδη 600.000 εργαζόμενοι στη χώρα «αμείβονται» με κάτω από 400 ευρώ το μήνα).

Αντί για «ανάπτυξη της χώρας μέσω των ευρωπαϊκών ταμείων», ήρθε η «φάπα» του ΦΠΑ που όλο μεγαλώνει, η ενίσχυση του πολυεθνικού κεφαλαίου, το πάρτυ των «εθνικών εργολάβων» και λοιπών ευρωτρωκτικών και η γενικευμένη διαφθορά των συνειδήσεων με τις επιδοτήσεις της ΕΕ και τις απάτες.

Αντί για «επενδύσεις και αύξηση της απασχόλησης», η ανεργία απογειώθηκε (1,5 εκατ. άτομα ή 25%), τα καλύτερα νιάτα μας πήραν ξανά το δρόμο της ξενιτιάς, η ευρωφτώχεια γενικεύτηκε (πάνω από 30%). Ο δημόσιος πλούτος ξεπουλιέται μέσω ΤΑΙΠΕΔ και του κακόφημου υπερταμείου για 100 ολόκληρα χρόνια, για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι δανειστές, γιατί το δημόσιο χρέος της χώρας από 20% που ήταν το 1981, χρονιά ένταξης στην ΕΟΚ, έχει φτάσει τώρα στο 180%!

Αντί να «κατακτήσουμε τη μεγάλη αγορά της ΕΟΚ με τα αγροτικά μας προϊόντα», η χώρα μετατράπηκε από εξαγωγέα αγροτικών προϊόντων (πριν από το 1981) σε εισαγωγέα, με το αγροτικό εμπορικό έλλειμμα να φτάνει τα 3,5-4 δισεκ. ευρώ το χρόνο, ξεπερνώντας κατά πολύ το σύνολο των ετήσιων «αγροτικών» επιδοτήσεων της ΕΕ (2,5 δισεκ. ευρώ). Στα 36 χρόνια παραμονής σε ΕΟΚ-ΕΕ ξεκληρίστηκαν 500.000 φτωχοί αγρότες, ενώ τα χειρότερα έρχονται με το «Μητρώο Αγροτών και Αγροτικών Εκμεταλλεύσεων» και τη νέα ΚΑΠ του 2015 – 2020.

Αποδείχτηκε, έτσι, περίτρανα ότι η ΕΕ δεν μπορεί να γίνει των εργαζομένων και των λαών, όπως παπαγάλιζαν για χρόνια Κύρκος και Σημίτης, που την ταύτιζαν σκόπιμα με την έννοια της Ευρώπης. Δεν διορθώνεται, δεν εκσυγχρονίζεται, δεν μεταρρυθμίζεται, όπως λένε και τώρα δεξιοί και αριστεροί ευρωλάγνοι. Δεν μπορεί να γίνει πιο δημοκρατική, πιο περιφερειακή, πιο οικολογική, πιο φεμινιστική, όπως καλοπροαίρετα αλλά μάταια προσπαθούν κάποια κινήματα. Η μόνη ρεαλιστική προοπτική είναι να ανατραπεί με την πάλη των εργαζομένων και των λαών, όπως υπογραμμίζουν με τον τρόπο τους και τα δημοψηφίσματα που έχουν γίνει μέχρι σήμερα.

Την ώρα που Τσίπρας και Σόϊμπλε «μαγειρεύουν» το τέταρτο μνημόνιο διαρκείας και ο Μητσοτάκης με τον Βέμπερ (αρχηγό του ΕΛΚ) προτείνουν ένα νέο πανευρωπαϊκό «πρόγραμμα» δηλητηριωδών αντεργατικών «μεταρρυθμίσεων» τύπου Σρέντερ στη Γερμανία (Ατζέντα 2010), η πολιτική πάλη για εργατική και λαϊκή έξοδο της Ελλάδας και κάθε χώρας από την ΕΕ, γίνεται όρος επιβίωσης των εργαζομένων και της νεολαίας. Αποτελεί συγκεκριμένη μορφή και εθνική συμβολή στο διεθνιστικό καθήκον για τη διάλυση της καπιταλιστικής – ιμπεριαλιστικής ΕΕ και την οικοδόμηση μιας άλλης, εργατικής σοσιαλιστικής διεθνοποίησης με σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική, στην περιοχή μας, στην Ευρώπη, στον κόσμο. Αποτελεί βασικό πολιτικό στόχο – κρίκο ενός εργατολαϊκού μετώπου αντιπολίτευσης-ρήξης-ανατροπής και δρόμο προσέγγισης της αντικαπιταλιστικής επανάστασης.

prin.gr