Η ΚΡΙΣΗ ΚΛΙΜΑΚΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Πέρασαν έντεκα σχεδόν χρόνια και η καπιταλιστική, δομική, ιστορικού χαρακτήρα κρίση δεν έχει ακόμα τερματιστεί. Οι νέες επενδύσεις-όποιες και αν είναι αυτές-οδηγούν σε εκτοπισμό της ανθρώπινης εργασίας,  είναι μικρής κλίμακας, στοχεύουν αποκλειστικά στο κέρδος, έχουν σαν στόχο την αρπαγή της δημόσιας περιουσίας: λιμάνια, αεροδρόμια, μαρίνες, εξαγορά μεγάλων επιχειρήσεων με επισφαλείς θέσεις εργασίας, με συχνές οικολογικές καταστροφές (Σκουριές) ενώ ταυτόχρονα δεν υπάρχει, ούτε προβλέπεται κάτι θετικό για τους εργαζομένους και τις τοπικές κοινότητες.

Καλύτερα να δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Οι Ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν απώλειες πάνω από 25%  που αυτές με τη σειρά τους, οδηγούν στην μείωση των ομολόγων (όσα μετατρέπονται σε μετοχές) και αυτά έπειτα οδηγούν σε «βουτιές» τραπεζών όπως  της Deutsche Bank και της Unicredit.

Στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα η φούσκα ομολόγων από 80 τρις δολάρια σήμερα έχει ξεπεράσει τα $ 150 τρις. (www.imf.org)

Το παγκόσμιο  δημόσιο χρέος από το 2008 μέχρι σήμερα έχει αυξηθεί πάνω από 200 τρις δολάρια.  (www.imf.org)

Χαρακτηριστική, η περίπτωση της Κίνας η οποία έβαλε πλάτη στην κρίση του 2008 όπου σήμερα η οικονομία της προβληματίζει καθώς έχει επιβαρυνθεί.

Ειδικότερα για την Ελλάδα, ακόμα δεν βγήκαμε από τα μνημόνια και ονομάσαμε την τωρινή περίοδο μετα-μνημονιακή.  Ο στόχος στην ουσία παραμένει πάντα ίδιος,  η βιωσιμότητα του Ελληνικού Χρέους δηλαδή το να συνεχίζει να δανείζεται, και αυτό επιβεβαιώνεται μέσα  από  τα  προγράμματα οικονομικής προσαρμογής- τα δάνεια δηλαδή της ΕΕ και ΔΝΤ-με τις ανάλογες φυσικά δεσμεύσεις, δημοσιονομικές και διαρθρωτικές, με ξεπούλημα του ελληνικού δημοσίου κλείνοντας το μάτι  στα διεθνή ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και στοχεύοντας στην ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή-Ιμπεριαλιστική ενοποίηση. Το αποτέλεσμα είναι το χρέος  να έχει εκτοξευθεί σήμερα σε επίπεδα πάνω από 180% του ΑΕΠ. Οι μόνες επενδύσεις αφορoύν ιδιωτικοποιήσεις-συνήθως πίσω από σκάνδαλα-και χρηματοδοτούνται από το Ελληνικό Δημόσιο (Fraport, Eλληνικό, Σκουριές). Οι εξαγωγές έχουν μειωθεί-παρά την μείωση των μισθών, με βάση τα τελευταία στοιχεία του προγράμματος ΕΡΓΑΝΗ η υπο-απασχόληση φαίνεται να κυμαίνεται  στο 55% τον Ιούλιο. Η πάγια και διαχρονική νεοφιλελεύθερη συνταγή για μείωση των φορολογικών συντελεστών έχει αποτύχει παγκόσμια.  Σε καμία χώρα του κόσμου με διπλάσια νούμερα ανεργίας και χρέος που να υπερβαίνει το 180% του ΑΕΠ δεν έχει υπάρξει ανάπτυξη και εάν ποτέ υπάρξει αυτή πάει στην κάλυψη του δανεισμού όχι στην κατανάλωση. Η ελληνική αστική τάξη, ούσα παρασιτική μεταφέρει τα βάρη πάντα στους εργαζομένους,  συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς ελπίζοντας πάντα σε κάποιο περίσσευμα για το τέλος για δικό της όφελος.

Ο Καπιταλισμός για να αντιμετωπίσει την κρίση που ξέσπασε προωθεί μια αντιδραστική ανασυγκρότηση με βασικό μέλημα την διάσπαση της εργατικής τάξης με μία πρωτοφανή εξόντωση και απαξίωση της ανθρώπινης εργασίας  και της εργατικής δύναμης. Αναδιοργανώνει την αστική τάξη και τις διεθνείς γεω-στρατιωτικές σχέσεις ενώ τα σύννεφα πολέμου κάνουν και πάλι την εμφάνιση τους ακόμα και στην περιοχή μας.

Κεφάλαιο και κυβερνήσεις, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες για έξοδο από την κρίση δεν θα εγκαταλείψουν την προσπάθεια για κυριαρχία και θα παραμείνουν καταλύτες μέχρι το τέλος. Αυτή η επιμονή  οδηγεί σε μία μεγαλύτερη ακόμα καταστροφή υπερ-συσσωρευμένων κεφαλαίων με τα γνωστά αποτελέσματα. Αυτός είναι ο μονόδρομος για τον καπιταλισμό που οδηγεί σε μία  ξέφρενη καταστροφική πορεία όλης της ανθρωπότητας.

Η απειλή μίας νέας καταστροφικής και πιο σφοδρής κρίσης είναι παρούσα κι αυτή η έκταση της συγκλονίζει ιδιαίτερα και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία αμφισβητείται πλέον σοβαρά. Το BREXIT π.χ. φέρνει αυτήν ακριβώς την αμφισβήτηση, αλλά και την αναγκαιότητα για αποδέσμευση από την ΕΕ εάν βέβαια συνοδευτεί με εργατικές θέσεις και ικανοποιητικούς όρους. Εντός των χωρών του σκληρού πυρήνα της ΕΕ, οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις  οδηγούν στην απαξίωση του πειράματος της Ευρωπαϊκής ενοποίησης .

Η Ιστορία της πάλης των τάξεων επαναλαμβάνεται: η αντίδραση των εργαζομένων, αν και σήμερα δεν είναι στο επίπεδο  που οι συνθήκες απαιτούν, θα αυξηθεί ενώ αυτό διαφαίνεται και στις όποιες αντιστάσεις μικρές ή  μεγάλες  στην Αμερική του Τραμπ, στην Βραζιλία , στην Γαλλία του Μακρόν, στην Β. Αφρική, στο διεθνές αντιφασιστικό κίνημα αλλά και στην Ελλάδα με τις τόσες κινητοποιήσεις όπως ενδεικτικά των αναπληρωτών καθηγητών, των εργαζομένων στην COSCO,την απεργία της 8^ης Μάρτη για πρώτη φορά). Δεν είναι τυχαίο ότι καμία μνημονιακή κυβέρνηση δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ουσιαστικά και αποτελεσματικά με λαϊκή επιβολή και απήχηση. Το μεγάλο ερώτημα είναι πώς η Αριστερά και ο κόσμος της εργασίας θα αποφασίσει να αντιδράσει στα επόμενα βήματα.