Γράφει η Sabiá
Εξάρχεια. Μια περιοχή που παραδοσιακά αποτελούσε σημείο αναφοράς κοινωνικών και πολιτικών αγώνων και κινημάτων, προοδευτικών ιδεών, εναλλακτικής κουλτούρας και αντίστασης. Περπατώντας όμως μετά τη δύση του ήλιου στην πλατεία και στους γύρω δρόμους, αποκομίζεις μια τελείως διαφορετική εντύπωση. Η παρακμή και ο εκφυλισμός μιας μέχρι πρόσφατα πολιτικά ζωντανής και νεολαιίστικης περιοχής είναι ευδιάκριτη, ένα αίσθημα ανασφάλειας σε κυριεύει, ιδιαίτερα αν είσαι γυναίκα. Σοκάρεσαι τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι η περιοχή που θεωρούσες ως την πιο ασφαλή στο κέντρο της Αθήνας, ξαφνικά έχει πάψει να είναι. Ξαφνικά δεν νιώθεις αυτή την άνεση, αυτή την ελευθερία στον δημόσιο χώρο, την οποία ένιωθες κάθε φορά που βρισκόσουν εκεί. Τώρα πρέπει να προσέχεις και να είσαι διακριτική απέναντι στη δράση των μαφιών, του παρακράτους και του οργανωμένου εγκλήματος.
Από πολλούς κατοίκους η κατάσταση περιγράφεται πλέον ως αφόρητη και αβίωτη. Και αυτό γιατί εδώ και αρκετούς μήνες τα περιστατικά αντικοινωνικής βίας πληθαίνουν. Εκδηλώνονται με ομοφοβικές επιθέσεις κυρίως απέναντι σε τρανς άτομα, ληστείες περαστικών, ξυλοδαρμούς και μαχαιρώματα, πυροβολισμούς μέχρι και με περιστατικά βιασμού, που έρχονται να προστεθούν σε ένα πολεμικό σκηνικό με καμένους κάδους, στάχτη, αποκαΐδια, κρότου λάμψης και δακρυγόνα που λαμβάνει χώρα σε εβδομαδιαία βάση. Ιδιαίτερα τοξικές συνθήκες, αλλά και μια αδιέξοδη κατάσταση που αλλοιώνει ολοένα και περισσότερο τον εναλλακτικό-ριζοσπαστικό χαρακτήρα της περιοχής.
Αλλά πώς φτάσαμε ως εδώ; Πώς κατέληξαν τα Εξάρχεια να μετατραπούν από μια φιλόξενη και ασφαλή περιοχή για κάθε αδύναμο και κατατρεγμένο, από ένα εργοστάσιο ριζοσπαστικών ιδεών, σε μια περιοχή κοινωνικής παρακμής, εχθρικής απέναντι σε όλες και όλους; Πώς έχει καταφέρει να κυριαρχήσει ο φόβος στις ζωές των ανθρώπων που ζουν και εργάζονται στην περιοχή;
Η ανοχή στη ναρκοκουλτούρα ενός προηγούμενου διαστήματος, από πλευράς των πολιτικών χώρων και στεκιών που δραστηριοποιούνται στα Εξάρχεια, άρχισε να αποδίδει τους αποκρουστικούς της καρπούς. Το εμπόριο ναρκωτικών ανθίζει, οι έμποροι ναρκωτικών δρουν ανενόχλητοι. Η διακίνηση των ναρκωτικών γίνεται φανερά και με θράσος στην πλατεία, στους γύρω δρόμους, στις εισόδους των πολυκατοικιών.
Αλλά και πόσο μας εξέπληξε η είδηση ότι έγιναν βιασμοί στα Εξάρχεια; Θα μπορούσαν τα Εξάρχεια να γλυτώσουν από τη γενικότερη κατάσταση παρακμής, φτωχοποίησης και εξαθλίωσης, που πλήττει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία; Τα περιστατικά των καταγεγραμμένων βιασμών ίσα-ίσα μας υπενθυμίζουν ότι η πατριαρχία, ο σεξισμός, η μάτσο συμπεριφορά και η έμφυλη βία βρίσκονται παντού και μας απειλούν καθημερινά. Ακόμα και στα Εξάρχεια.
Στον δημόσιο διάλογο αναπτύσσεται η άποψη ότι για όλα τα δεινά φταίνε οι μετανάστες, κυρίως αυτοί που λειτουργούν ως αναλώσιμα βαποράκια των ναρκομαφιών. Οι βιασμοί πολύ εύκολα ταυτίζονται με όλες τις υπόλοιπες παραβατικές πράξεις και αξιοποιούνται για να δικαιολογήσουν τον στιγματισμό και τη συλλήβδην ενοχοποίηση των προσφύγων και των μεταναστών. Στο όνομα λοιπόν της εκκαθάρισης των Εξαρχείων από τις ναρκομαφίες, αλλά και της υπεράσπισης των γυναικών από τους επίδοξους βιαστές, υιοθετούνται πολιτικές πρακτικές που αφενός ξεπλένουν κάποιους και αφετέρου στιγματίζουν τους μετανάστες και πρόσφυγες.
Οι άγριες επιθέσεις εναντίον των οργανωμένων συμμοριών που διακινούν ναρκωτικά και οι επιχειρήσεις εκκαθάρισης της περιοχής από τις ναρκομαφίες από πλευράς του κινήματος, αναπαράγουν και ενισχύουν την αντικοινωνική βία και τον κανιβαλισμό προσφέροντας τηλεοπτικό θέαμα και μετατρέποντας το κατά τ’ άλλα “άβατο” για το κράτος και την αστυνομία σε αβίωτη για τους κατοίκους της περιοχή και εν τέλει απαξιώνοντας και υποσκάπτοντας κάθε πολιτική, κοινωνική ή ιδεολογική διαδικασία του οργανωμένου κινήματος.
Στα μάτια των κατοίκων, πόσο μάλλον της υπόλοιπης ελληνικής κοινωνίας που ξέρει τα Εξάρχεια μόνο όπως αυτά παρουσιάζονται μέσα από τα τηλεοπτικά κανάλια, η κρατική παρέμβαση και οι αστυνομικές επιχειρήσεις των τελευταίων εβδομάδων φαντάζουν εντελώς νομιμοποιημένες. Οι κάτοικοι δε, περιμένουν την κρατική παρέμβαση και τις αστυνομικές επιχειρήσεις για να σωθούν, μόνο που αυτές δεν προσανατολίζονται ούτε στοχεύουν στη σωτηρία ή στη λύτρωση των κατοίκων από τις ναρκομαφίες, με τις οποίες άλλωστε βρίσκονται σε αγαστή σύμπνοια και συνεργασία, αλλά στρέφονται εναντίον σε ό,τι συμβολίζουν τα Εξάρχεια, την αντίσταση, την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, κλπ.
Τα πρώτα θύματα αυτών των παρεμβάσεων είναι φυσικά οι πιο αδύναμοι και εξαθλιωμένοι, οι οικογένειες προσφύγων με τα παιδιά τους που είχαν βρει καταφύγιο σε μια κατά τ’ άλλα φιλόξενη και ανοιχτή περιοχή με έντονα αντιρατσιστικά συναισθήματα. Τις τελευταίες βδομάδες παρακολουθούμε από τα δελτία ειδήσεων εκκενώσεις καταλήψεων στέγης στα Εξάρχεια μετά από αστυνομικές επιχειρήσεις, τους πρόσφυγες που εκδιώκονται να καταφεύγουν στην πλατεία Συντάγματος διεκδικώντας το δίκαιο αίτημα για στέγαση με αξιοπρέπεια, ενώ -για να μην δημιουργηθεί “αρνητική εικόνα για τους ίδιους στην ελληνική κοινή γνώμη”, αλλά και για να μην ενοχληθούν οι τουρίστες- τους μετέφεραν άρον-άρον με λεωφορεία σε κέντρα κράτησης.
Τι να κάνουμε
Στα Εξάρχεια έχουμε να υπερασπίσουμε την ίδια μας τη σωματική ακεραιότητα από τις ναρκοσυμμορίες, που συνιστούν το “βολικό άλλοθι” της ΕΛΑΣ προκειμένου να εισβάλλει κάθε τόσο στα Εξάρχεια.
Όμως η αυτοάμυνά μας δεν μπορεί να στηριχτεί κυρίως στις στρατιωτικές επιθέσεις της αναρχικής “πρωτοπορίας” που εύκολα μπορούν να μετατραπούν σε βεντέτες ή ακόμη και σε πογκρόμ κατά των εξαθλιωμένων μεταναστών, οι οποίοι καταλήγουν να γίνουν συνήθως οι “απλοί πεζικάριοι” των ναρκοσυμμοριών.
Το δυνατό όπλο του κινήματος και της Αριστεράς είναι η δυνατότητά της να κάνει μαζικές καμπάνιες. Χρειάζεται να κινητοποιηθούμε για να υπερασπίσουμε τους χώρους και τα στέκια του κινήματος στα Εξάρχεια. Και, πρώτα από όλα, τους χώρους που παρέχουν φιλοξενία σε μετανάστ(ρι)ες.
Μα, κυρίως, χρειάζεται να βγούμε από τον λήθαργο και την αδράνεια. Τα Εξάρχεια είναι το κυριότερο επιχείρημα της πολιτικής της “μηδενικής ανοχής” και όλης της δεξιάς και ακροδεξιάς ρητορείας για “ανάγκη επιβολής του νόμου και της τάξης”. Δεν γίνεται να μην απαντήσουμε στην καθημερινή προπαγάνδα των καναλιών και της Δεξιάς, όπως δεν γίνεται και να ανεχτούμε το ασφυκτικό κλίμα φόβου που στήνουν στα Εξάρχεια οι ναρκοσυμμορίες.
Το γάντι μάς έχει ριχτεί στο πρόσωπο από καιρό. Καιρός να το σηκώσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου