Σοφία Κυριακίδη
8 Μάρτη: Η πάλη των γυναικών
Αγώνας ενάντια στο σύστημα της απροκάλυπτης εκμετάλλευσης ανθρώπου άνθρωπο και του κοινωνικού κανιβαλισμού, δυναμώνοντας τις φωνές των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων και συνολικά των καταπιεσμένων. Για να διαπαιδαγωγηθεί το σύνολο του επαναστατικού υποκειμένου για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και φόβο, χωρίς ταξικές, έμφυλες ή φυλετικές διακρίσεις.
Νέα Υόρκη, 162 χρόνια πριν, στις 8 Μάρτη 1857 ράφτριες και υφάντρες έκαναν την πρώτη απεργία και διαδήλωση εργαζομένων γυναικών, διεκδικώντας μείωση ωρών εργασίας (από 16 ώρες σε 12) και ίσους μισθούς με τους άνδρες. Ηταν, όπως έγραψε η Κλάρα Τσέτκιν, σαν το χελιδόνι που προαναγγέλλει τον ερχομό της άνοιξης. Σήμερα, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, είναι πιο αναγκαίος από ποτέ ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση και τις διακρίσεις λόγω φύλου. Απέναντι στη βία και τη βαρβαρότητα της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, μας λένε πως «δεν μπορεί να πάει αλλιώς», για μια κοινωνία με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, την ομαλή συμβίωση του με τη φύση και τη δημιουργία σχέσεων χωρίς εξουσία, εκμετάλλευση και καταπίεση.
Από τη μια έχουμε την ΕΕ που προβάλλει την ολοκλήρωση ως συμφέρουσα για τους λαούς λύση, με δήθεν δικαιώματα και εργασιακές προοπτικές αλα καρτ και από την άλλη έχουμε την άνοδο της ακροδεξιάς, με την επέλαση ενός νεο-σκοταδισμού, με φασίζουσες πολιτικές να κυβερνούν (Τραμπ, Μπολσονάρου) και ανοιχτά νεοναζί μορφώματα να αποτελούν επίσημους συνομιλητές της ΕΕ (Ουκρανία). Η κατάσταση αυτή επιδρά και στις έμφυλες διακρίσεις, με τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος να γκρεμίζονται (βλ. το δικαίωμα στην έκτρωση, απολύσεις εγκύων). Στην Ελλάδα, οι κυβερνήσεις των μνημονίων, συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έχουν προχωρήσει σε μια σειρά μέτρα ουσιαστικά σε βάρος της γυναίκας, οδηγώντας σε μια ζούγκλα εργασιακής ανασφάλειας, μαύρης εργασίας και ανεργίας.
Έχουμε χάσει το λογαριασμό από τις αμέτρητες απολύσεις εγκύων! Στη μαύρη αυτή λίστα προστίθενται και οι αθόρυβες περιπτώσεις γυναικών που δεν προσλήφθηκαν ποτέ εξαιτίας του φύλου τους, μιας και είναι «αυτονόητο» πως μπορεί να κάνουν σύντομα παιδιά. Ταυτόχρονα γεννιούνται νέα φεμινιστικά κινήματα, χιλιάδες εργαζόμενες γυναίκες απεργούν και κατακλύζουν τους δρόμους της Ισπανίας, διεκδικούν να ορίζουν το σώμα τους στην Πολωνία και την Ιρλανδία, τρανς θηλυκότητες διεκδικούν το δικαίωμά τους να είναι ορατές και να έχουν πρόσβαση σε αξιοπρεπή δουλειά και διαβίωση. Στην Ελλάδα, απέναντι στο μαύρο απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, μιας χρονιάς που το μίσος για τη διαφορετικότητα και το ασίγαστο πάθος για την ιδιοκτησία μας πήρε το Ζακ/Zackie, η κουλτούρα του βιασμού την Ελένη, η πατριαρχική εξουσία και το ρατσιστικό μίσος την Αγγελική, βλέπουμε να οικοδομούνται αντιστάσεις και το φεμινιστικό κίνημα με όλες τις διαφορετικές πλευρές του και τις αντιφάσεις του να ανασυγκροτείται και να επανεμφανίζεται μαζικά και δυναμικά. Ειδικά φέτος, για πρώτη φορά καλείται από την ΑΔΕΔΥ και σειρά σωματείων, απεργιακής μορφής κινητοποίηση στις 8 Μάρτη. Φαίνεται πως το εργατικό κίνημα θα σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά τους για περισσότερη εκμετάλλευση!
Για το ΝΑΡ και τη νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση η πάλη ενάντια σε κάθε μορφής διάκριση και καταπίεση, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πάλης για την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας. Γι’ αυτό ήμασταν -και θα είμαστε- στην πρώτη γραμμή σε κάθε αγώνα ενάντια στο σύστημα που έχει για σύνθημα του την απροκάλυπτη εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, δυναμώνοντας τις φωνές των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων και συνολικά των καταπιεσμένων. Σε κάθε αγώνα που θα εμπλέξει τους καταπιεσμένους στην παραγωγή πολιτικής για τον εαυτό τους και θα διαπαιδαγωγήσει το σύνολο του επαναστατικού υποκειμένου, για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και φόβο, χωρίς ταξικές, έμφυλες ή φυλετικές διακρίσεις.
ΠΗΓΗ: εφημερίδα ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου