Εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές και νέοι αναμένεται να συμμετάσχουν αυτή την Παρασκευή σε μια παγκόσμια απεργία κλίματος για τους νέους για να διαμαρτυρηθούν για την αδράνεια των κυβερνήσεων σχετικά με το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής. Το γεγονός ότι η διεθνής διαδήλωση έχει προκαλέσει ευρεία ανταπόκριση αποτελεί ένδειξη τόσο της σοβαρής φύσης της οικολογικής κρίσης όσο και της ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας σε όλο τον κόσμο.
Η απεργία είναι το αποκορύφωμα μιας σειράς διεθνών διαμαρτυριών που άρχισαν τον περασμένο Αύγουστο, αφού η 15χρονη Γκρέτα Τούμπεργκ ξεκίνησε να μαστίζει το σουηδικό κοινοβούλιο κάθε Παρασκευή. Έκτοτε, οι φοιτητές και οι νέοι, ηλικίας μόλις 12 ετών, διοργάνωσαν εβδομαδιαίες παρεμβάσεις, διαμαρτυρίες και απεργίες σε πολλά μέρη του κόσμου. Οι διαδηλώσεις της Παρασκευής, οι οποίες θα είναι οι μεγαλύτερες μέχρι σήμερα, θα πραγματοποιηθούν σε περισσότερες από 1.200 πόλεις σε τουλάχιστον 92 χώρες σε έξι ηπείρους - μεταξύ άλλων στην Αυστραλία, τη Βραζιλία, την Κίνα, τη Μεγάλη Βρετανία, την Ινδία, το Ιράν, την Ιταλία, τις Φιλιππίνες, Τη Ρωσία, τη Σομαλία, τη Σουηδία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι διαμαρτυρίες διευρύνθηκαν μέσα σε μια σειρά αναφορών που δείχνουν ότι η αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη επιταχύνεται και ότι η καταστροφή που ήδη προκαλείται από τις κλιματικές αλλαγές από τυφώνες, θερμικά κύματα, ξηρασίες και άλλα ακραία καιρικά φαινόμενα θα καταστεί ποιοτικά πιο καταστροφική από το 2040. Η Διακυβερνητική Επιτροπή για την αλλαγή του κλίματος προειδοποίησε ότι τα μέτρα που έλαβαν οι κυβερνήσεις για να σταματήσουν την υπερθέρμανση του πλανήτη είναι τόσο άδειο. Εκτιμά ότι οι πιθανές οικονομικές ζημίες από την αμείωτη κλιματική αλλαγή θα είναι μεταξύ 54 και 69 τρισεκατομμυρίων δολαρίων παγκοσμίως.
Ίσως η πιο τραγική συνέπεια της υπερθέρμανσης του πλανήτη είναι η δημιουργία των λεγόμενων "κλιματικών προσφύγων", εκείνων που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν μόνιμα τα σπίτια τους ως αποτέλεσμα καταστροφών που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή. Τα Ηνωμένα Έθνη εκτιμούν ότι 210 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως έχουν εκτοπιστεί από το 2008 και ότι μέχρι το 2050 θα εκτοπιστούν μέχρι ένα δισεκατομμύριο.
Οι φοιτητικές απεργίες αντικατοπτρίζουν την πολιτικοποίηση και την αριστερή τροχιά μιας γενιάς που έχει συμπληρώσει την ηλικία της σε έναν κόσμο πρωτοφανή κοινωνικής ανισότητας, συνεχιζόμενης περιβαλλοντικής υποβάθμισης, αυξανόμενης κρατικής καταστολής και επέκτασης των ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σταθερά μια αριστερή κίνηση των νέων και αυξανόμενη υποστήριξη και ενδιαφέρον για τον σοσιαλισμό. Κεντρική με την προοπτική του πραγματικού σοσιαλισμού είναι η κατανόηση ότι δεν υπάρχει ένα ενιαίο κοινωνικό πρόβλημα που να αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα - από την αλλαγή του κλίματος, τη φτώχεια και την ανεργία, μέχρι τον αυταρχισμό και τον πόλεμο - που μπορεί να επιλυθεί μόνο μέσω της πολιτικής κινητοποίησης της διεθνούς εργατικής τάξης ένα επαναστατικό κίνημα για την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας που θα βασίζεται στην κοινωνική ανάγκη και όχι στο ιδιωτικό κέρδος.
Η αντικειμενική βάση για ένα τέτοιο επαναστατικό κίνημα αρχίζει να εμφανίζεται στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης σε διεθνές επίπεδο, ξεκινώντας το 2018 και κλιμακώνοντας φέτος.
Οι μαζικές διαμαρτυρίες και απεργίες τις τελευταίες εβδομάδες έχουν παραλύσει την αλγερινή κυβέρνηση. Διαμαρτυρίες στο Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Πορτογαλία και το Σουδάν ξέσπασαν ενάντια στη λιτότητα και τη θυματοποίηση των προσφύγων. Οι εργαζόμενοι σε διάφορα μέρη του Ιράν έχουν τακτοποιήσει τακτικά για 15 μήνες. Δεκάδες χιλιάδες αυτοκινητοβιομηχανίες στο Μεξικό έχουν απεργιαστεί από τον Ιανουάριο και δεκάδες χιλιάδες καθηγητές στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ξεκινήσει απεργία φέτος, σε σύγκρουση με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Οι ίδιοι οι σπουδαστές συμμετέχουν σε αυτούς τους αγώνες, ιδίως για την υποστήριξη των εκπαιδευτικών και την προάσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Η εργατική τάξη πρέπει να μετατραπεί στους νέους, όχι στους εταιρικούς πολιτικούς και στα κυβερνητικά θεσμικά όργανα. Οι νέοι πρέπει να μελετήσουν την πολιτική και να κατανοήσουν τον ρόλο που διαδραματίζουν οι οργανισμοί που ισχυρίζονται ότι είναι "αριστερά" ή "πράσινα", αλλά δουλεύουν για να διοχετεύσουν την αντιπολίτευση πίσω από την άρχουσα τάξη και τις πολιτικές πολέμου και λιτότητας.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η συνάδελφος της Νέας Υόρκης Alexandria Ocasio-Cortez, Δημοκρατικός και μέλος των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής, έχει προωθήσει την πρόταση για μια "Πράσινη Νέα Συμφωνία" για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Η πρόταση βασίζεται σε πολιτικές φήμες - δηλαδή, ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη μπορεί να σταματήσει σε εθνική βάση, το Δημοκρατικό Κόμμα να μπορέσει να πραγματοποιήσει σημαντικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και ότι μπορεί να επιτευχθεί προοδευτική αλλαγή στο πλαίσιο των υφιστάμενων οικονομικών και πολιτικό σύστημα.
Στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές για το 2020 στις ΗΠΑ, ο γερουσιαστής του Βερμόντ Bernie Sanders επιδιώκει και πάλι να απευθύνει έκκληση προς την οργή και την αντίθεσή των νέων και των εργαζομένων προκειμένου να κατευθύνει αυτή την οργή πίσω από το Δημοκρατικό Κόμμα. Η καμπάνια του, όπως και η πρόταση «Πράσινη νέα διαπραγμάτευση», χαρακτηρίζεται από μια βασική αντίφαση μεταξύ των περιορισμένων μεταρρυθμίσεων που προτείνει και της απουσίας ρεαλιστικής στρατηγικής για την εφαρμογή τους. Το Δημοκρατικό Κόμμα, το οποίο τόσο η Sanders όσο και η Ocasio-Cortez είναι αφιερωμένες στην προώθηση, είναι απόλυτα υπεύθυνο, όχι λιγότερο από τους Ρεπουμπλικάνους, για την εφαρμογή των δεξιών πολιτικών που οδηγούν τους εργαζόμενους και τους νέους σε αγώνα.
Παρόμοιες προσπάθειες για την προώθηση των κομμάτων της άρχουσας τάξης υπάρχουν σε κάθε χώρα. Είτε πρόκειται για το Εργατικό Κόμμα στη Βρετανία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα στη Γαλλία, τα Σοσιαλδημοκρατικά, τα Πράσινα και τα Αριστερά στη Γερμανία, όλοι έχουν παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εφαρμογή πολιτικών πολέμου και κοινωνικής αντεπανάστασης.
Όσον αφορά τις υποτιθέμενες "λύσεις" τους για την αλλαγή του κλίματος, πρόκειται για τόσες πολλές άδειες υποσχέσεις και μη οδοντωτά μέτρα. Το ιστορικό όλων των διεθνών συμφωνιών και των συνόδων κορυφής για το κλίμα δείχνει ότι κανένας από αυτούς δεν είναι σε θέση να επιλύσει την κρίση που προκαλεί η κλιματική αλλαγή. Κυριαρχούν τελικά οι μεγάλες εταιρείες, οι οποίες ευθύνονται για την υπερθέρμανση του πλανήτη. Οποιαδήποτε μέτρα υιοθετούνται, όπως η εμπορία εκπομπών άνθρακα, είναι οι λεπτές μηχανισμοί για τις εταιρείες αυτές να συνεχίσουν τις δραστηριότητές τους ως συνήθως - και ακόμη και να μετατρέψουν τη δηλητηρίαση του περιβάλλοντος σε μια νέα πηγή κερδοσκοπικού κέρδους.
Τα επείγοντα μέτρα που απαιτούνται για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής απαιτούν μια σημαντική αναδιοργάνωση της οικονομικής ζωής σε παγκόσμια κλίμακα. Το πλαίσιο της παραγωγής ενέργειας πρέπει να μεταβληθεί από εκείνο που χρησιμοποιεί τα ορυκτά καύσιμα σε ένα που βασίζεται στην ανανεώσιμη ενέργεια. Αυτό, με τη σειρά του, απαιτεί μια διεθνή προσπάθεια, η οποία συνεπάγεται μαζική εισροή κεφαλαίων για την υποδομή, την ανάπτυξη των σημερινών τεχνολογιών και τη διερεύνηση νέων ιδεών.
Όλα αυτά τα μέτρα έρχονται σε σύγκρουση με το σύστημα εθνικού κράτους, το βασικό πολιτικό πλαίσιο του καπιταλισμού, που το ίδιο έχει γίνει ένα απαράδεκτο φρένο για την ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας. Επίσης, συγκρούονται με την ίδρυση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης-ιδιωτικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και παραγωγής για κέρδος. Όσο μια χούφτα δισεκατομμυριούχοι κυριαρχούν στην κοινωνία, με κάθε πτυχή της οικονομικής ζωής προσανατολισμένη στον προσωπικό εμπλουτισμό τους, δεν μπορεί να επιλυθεί ούτε ένα κοινωνικό πρόβλημα, συμπεριλαμβανομένης της αλλαγής του κλίματος.
Αυτό καθιστά τη λύση για την αλλαγή του κλίματος μια εγγενώς ταξική ερώτηση και μια επαναστατική ερώτηση. Είναι η εργατική τάξη που θα υποστεί το κύριο βάρος της επίπτωσης της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Είναι η εργατική τάξη που αντικειμενικά και όλο και περισσότερο ορίζεται ως διεθνής τάξη. Είναι η εργατική τάξη της οποίας τα κοινωνικά συμφέροντα βρίσκονται στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, η οποία θα ανοίξει το δρόμο για την εγκαθίδρυση ενός οικονομικού συστήματος βασισμένου στην ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών, υγιές περιβάλλον.
https://www.wsws.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου