Χαλυβουργική: Οι εργαζόμενοι πληρώνουν το κυνήγι του κέρδους και τον ανταγωνισμό των μονοπωλίων

ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ

Παρελθόν οριστικά το, από καιρό κουφάρι, της πάλαι ποτέ κραταιής εταιρείας των Αγγελόπουλων, η «Χαλυβουργική» -μετά από διακοπή της ηλεκτροδότησης από τη ΔΕΗ, λόγω χρεών, αποδεικνύοντας με τον χειρότερο τρόπο και για πολλοστή φορά το προφανές -σε αντίθεση με αυτά που διακηρύσσουν οι αστοί και τα τσιράκια τους μέσα στο εργατικό κίνημα:

ότι δηλ. «τα εργοστάσια δεν τα κλείνουν οι εργαζόμενοι και οι αγώνες τους για ανθρώπινη ζωή, αλλά το αμείλικτο κυνήγι του μέγιστου δυνατού κέρδους των καπιταλιστών»… & «τίποτα δεν έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι από τις αυταπάτες που καλλιεργεί ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός (παλιός και νέος), με αιτήματα για φθηνό ρεύμα, επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές στους εργοδότες» ( ΣΣ: απόσπασμα από την ανακοίνωση του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας Ελλάδας).

Σήμερα στον κλάδο του Μετάλλου, οι εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ, στα ΕΑΣ, στα Ναυπηγεία, στην ΕΛΒΟ και σε πολλές άλλες επιχειρήσεις βρίσκονται σε ανάλογη κατάσταση και αντιμετωπίζουν την απειλή της ανεργίας και της εξαθλίωσης.

Αυτά δεν μπορούν παρά -συνειρμικά, να μας πάνε στη στάση εκείνων των συνδικαλιστικών δυνάμεων που ως πλειοψηφία στο επιχειρησιακό σωματείο και στην ΠΟΕΜ συκοφάντησαν εργατικούς αγώνες ήδη από το 2011 και πιο πριν, αλλά και μετά -μέχρι σήμερα και καλλιέργησαν την αντίληψη ότι «οι αγώνες θα κλείσουν το εργοστάσιο», που ισχυρίστηκαν ότι ο ηρωικός 9μηνος αγώνας των χαλυβουργών έκλεισε την “Ελληνική Χαλυβουργία”, που δεν προετοίμασαν ποτέ τους εργαζόμενους να δώσουν μάχη με βάση τα δικά τους συμφέροντα αλλά τους καλούσαν να περιορίσουν τις διεκδικήσεις στο «εφικτό»εννοώντας τη σύμπλευση με τους όρους κερδοφορίας που κάθε φορά έβαζε το κεφάλαιο και κραδαίνοντας κυριολεκτικά την αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚογενή δαμόκλεια σπάθη «εκτός από το δίκιο του εργάτη υπάρχει και το δίκιο του άνεργου»

Θυμίζουμε ότι στις 17-Φεβ-2014, η εργοδοσία στη «Χαλυβουργική» έβαλε σε διαθεσιμότητα έξι βδομάδων τους 200 από τους 263 εργαζόμενους στο εργοστάσιο της Ελευσίνας, επικαλούμενη την κρίση και το υψηλό ενεργειακό κόστος (με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να πληρώνονται μόνο το 50% +10% από τον ΟΑΕΔ και για μέγιστο χρόνο 3 μήνες) και ταυτόχρονα ενημέρωσε το σωματείο ότι θα καταθέσει αίτημα για ομαδικές απολύσεις, αν δεν υπάρξει διευθέτηση. Παράλληλα οι εργοδοτικές πλειοψηφίες σε ΠΟΕΜ, Εργατικό Κέντρο και ΓΣΕΕ μαζί με «πρόθυμους» Δημάρχους, την Περιφέρεια κλπ, καλούσαν σε αγώνα για φθηνό ρεύμα για τους βιομηχάνους «για να σωθούν τα εργοστάσια», όπως ακριβώς έκαναν την ίδια μέρα και το 2012, όταν ο απεργιακός αγώναςστην «Ελληνική Χαλυβουργία» του Μάνεση έφτανε στην 107ημέρα του…

Ο 9μηνος ηρωικός αγώνας των Χαλυβουργών

Ο βιομήχανος Μάνεσης, με τελεσίγραφο του, το Οκτώβριο του 2011 θέτει το εκβιαστικό δίλημμα «εκ περιτροπής εργασία και μείωση του μισθού στο μισό ή απολύσεις» και πριν καν εκπνεύσει η διορία που τους έχει δώσει για να αποφασίσουν ως την 1η Νοέμβρη, απολύει τους πρώτους 18 εργαζόμενους και με την εκπνοή της διορίας, άλλους 16. Με σχεδόν ομόφωνη απόφασή τους, οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας, προχωρούν σε απεργία, ενώ οι απολύσεις φτάνουν τις 50 το Δεκέμβρη και τις 65 στις αρχές Γενάρη του 2012.

Ο Μάνεσης μεταφέρει μέρος της παραγωγής στο εργοστάσιο του Βόλου (ΣΣ: οι εργαζόμενοι εκεί παρά τις συνεχείς εκκλήσεις των συναδέλφων τους από τον Ασπρόπυργο, αρνούνται να συμπαρασταθούν στον αγώνα τους), η ΠΟΕΜ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στο Μέταλλο) μιλά για «τυφλή σύγκρουση» και κρώζει για πολλοστή φορά πως «οι απεργίες κλείνουν τα εργοστάσια», το ΕΚ του Ασπροπύργου, εξαφανίζεται, αλλά η απεργία -που στηρίζεται βασικά από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, ξεσηκώνει ένα τεράστιο -πρωτόγνωρο και μοναδικό στα χρονικά του Σ.Κ., κύμα ταξικής αλληλεγγύης, χιλιάδες ευρώ φτάνουν στο απεργιακό ταμείο, απ’ όπου οι απεργοί συντηρούνται κατά τους μήνες του αγώνα τους, αλλά και τρόφιμα, ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης. Το Πάσχα, που τους βρίσκει στο αγωνιστικό τους πόστο με τις οικογένειές τους και τη συμπαράσταση πλήθους κόσμου, οι χαλυβουργοί να ανταλλάζουν ευχές για την «ανάσταση» των εργατών στην 167η μέρα απεργίας σε αναμονή -αλλά χωρίς αυταπάτες των εκλογών της 6ης Μάη.

Τον Ιούνη του 2012, σχηματίζεται η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (με μαϊντανό τη ΔΗΜΑΡ), με πρωθυπουργό Σαμαρά (που δηλώνει αμέσως «ο νόμος θα εφαρμοστεί, το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό»), τα δικαστήρια -σε διατεταγμένη υπηρεσία, με τις γνωστές αποφάσεις καρμπόν, κρίνουν την απεργία τους «παράνομη και καταχρηστική», τα ΜΑΤ κάνουν την εμφάνισή τους στην πύλη, αρχικά συλλαμβάνεται η ομάδα περιφρούρησης και λίγες ώρες αργότερα ακολουθεί γενική σύγκρουση όταν προσπαθούν να βάλουν στο εργοστάσιο τους απεργοσπάστες.

Κάτω από το βάρος του 9μηνου αγώνα τους και της καταστολής, στην 21η τους συνέλευση από την κήρυξη της απεργίας, οι Χαλυβουργοί παίρνουν απόφαση αναστολής της απεργίας τους και επιστρέφουν στο εργοστάσιο στις 30-Ιουλ-2012.

Το 2014 όταν και ο ιδιοκτήτης αποφάσισε να κλείσει οριστικά τη μονάδα του Ασπροπύργου, από τους 450 εργαζόμενους είχαν μείνει μόλις 74…

Μονόδρομος για τους εργαζόμενους και τη λαϊκή οικογένεια

Τα διδάγματα του ηρωικού αγώνα της «Χαλυβουργίας», παραμένουν επίκαιρα και χρήσιμα μπροστά στην στη μάχη της ανασύνταξης που δίνεται καθημερινά από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και ειδικά σήμερα, μπροστά στη νέα αντεργατική καταιγίδα, της θλιβερής 2ης φοράς «αριστεράς» των ΣυριζΑνελ, δηλ της «επικαιροποιημένης», νεοσοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του αστικού κράτους. Είναι χρήσιμο να ξαναδούμε ορισμένες πλευρές από αυτά σε σχέση πάντα με την 9μηνη απεργία τους σαν μορφή πάλης.

Κατά πρώτο είναι φανερό πως ο δρόμος της υποταγής και του φόβου μπροστά στις δυσκολίες της ζωής και του αγώνα, η αναμονή για κάτι καλύτερο, μέσα από το χάιδεμα των αυτιών της εργοδοσίας και πολιτικά από την προσδοκία εναλλαγής της κυβερνητικής διαχείρισης, είναι ατραποί που οδηγούν στην κόλαση: καμιά προοπτική ούτε καν για ένα βραχυπρόθεσμο ή μεσοπρόθεσμο όφελος της λαϊκής οικογένειας όταν δεν υπάρχει σύνδεση των αιτημάτων του κάθε αγώνα με το γενικότερο πολιτικό αγώνα, ότι δηλ. 1: όποιος πάει μόνος του θα τον φάει η «μαρμάγκα» και 2: αν δεν στρέφονται τα αιτήματα (έστω και σε επίπεδο «ζύμωσης» ενάντια στον βασικό αντίπαλο, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, τότε δύσκολα πετυχαίνεις κάτι.

Ορισμένα παραδείγματα μόνο από τον κλάδο του Μετάλλου το επιβεβαιώνουν:

|>| Στη «Χαλυβουργία» του Βόλου, οι εργάτες είχαν την αυταπάτη ότι άμα καθίσουν ήσυχα και δεν στηρίξουν τους συναδέλφους τους απεργούς στον Ασπρόπυργο, τότε «θα τη γλιτώσουν» και θα συνεχίσουν να έχουν τη δουλειά τους και το μεροκάματο που έπαιρναν. Παρά τις συνεχείς προσπάθειες των χαλυβουργών του Ασπροπύργου και των ταξικών δυνάμεων γενικότερα δεν κατέβηκαν στον αγώνα, γεγονός που το πλήρωσαν και συνεχίζουν να το πληρώνουν ακριβά. Αμέσως μετά τη λήξη της απεργίας η εργοδοσία προχώρησε σε μειώσεις και σε απολύσεις, σε εκ περιτροπής εργασία, και τώρα ζητάει και άλλα.

|>| Οι εργάτες της «Χαλυβουργικής», που ήταν δίπλα -σε απόσταση αναπνοής από τη «Χαλυβουργία», δεν έκαναν τίποτα, επειδή και αυτοί πίστευαν ότι όσο η «Χαλυβουργία» είναι κλειστή, τόσο αυτοί θα έχουν δουλειά, ότι στην περίπτωση που κλείσει θα ωφεληθούν γιατί τότε η «δική τους επιχείρηση» (sic!!)  θα έχει περισσότερες δουλειές. Ταυτίστηκαν με τα συμφέροντα του εργοδότη τους, έδρασαν ανταγωνιστικά απέναντι στους συναδέλφους τους και το πλήρωσαν ακριβά. Όταν η «Χαλυβουργία» σταμάτησε να λειτουργεί, η «Χαλυβουργική» προχώρησε, αμέσως σχεδόν, σε 120 απολύσεις που τις ονόμασε «εθελούσιες» και σε 20% περίπου μειώσεις στους μισθούς. Στη συνέχεια σε τρίμηνες διαθεσιμότητες και το 2015 προχώρησε σε άλλες 100 «εθελούσιες» απολύσεις. Σήμερα, η παραγωγή έχει σταματήσει, το σύνολο σχεδόν των εργατών που έχουν απομείνει βρίσκονται σε διαθεσιμότητα και μετά την τελευταία εξέλιξη με τη ΔΕΗ …

|>| Οι εργάτες στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και Ελευσίνας, που και αυτοί δούλευαν δίπλα στη «Χαλυβουργία», υποστήριζαν ότι «θα έλυναν τα προβλήματά τους μέσω του “κοινωνικού διαλόγου” και όχι μέσω της απεργίας», ότι «δεν θα γίνουν “Χαλυβουργία”»,αναπαράγοντας τη συκοφαντία ότι η απεργία οδηγεί στο κλείσιμο της «Χαλυβουργίας». Το πού οδήγησαν «οι έξυπνες διαπραγματεύσεις των έξυπνων διαπραγματευτών» το γνωρίζουμε, το πλήρωσαν και αυτοί ακριβά. Από το 2012 στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά για 20 μήνες είχαν εκ περιτροπής εργασία, 4 μέρες το μήνα, και το 2014 -μέσα από ατομικές συμβάσεις μειώθηκαν περίπου 40% οι αποδοχές τους, ενώ θα είχαν -τους έλεγαν, δουλειά μέχρις ότου κατασκευαστούν τα υποβρύχια και …μετά βλέπουμε. Στα Ναυπηγεία Ελευσίνας από το 2012 υπάρχουν συνεχώς καθυστερήσεις πληρωμών, που φτάνουν τους 8 με 12 μήνες και το 2014 είχαμε μειώσεις στο υπαλληλικό προσωπικό. Την ίδια περίοδο οι εφοπλιστές έφτιαξαν εκατοντάδες καράβια στο εξωτερικό και με το μέλλον των δύο ναυπηγείων να είναι αβέβαιο φτάσαμε στην πρόταση εξαγοράς και των δύο από την αμερικανικών συμφερόντων «ΟΝΕΧ Shipyards», σε μια ακόμα εξέλιξη που επιβεβαιώνει την ταχύτητα με την οποία προχωρούν οι πολιτικοστρατιωτικοί σχεδιασμοί των ΗΠΑ για τον έλεγχο και την αξιοποίηση κρίσιμων υποδομών της χώρας, σε ανταγωνισμό με άλλα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα (Ρωσία, Κίνα κ.ά.), για τη στήριξη των επικίνδυνων ιμπεριαλιστικών σχεδίων και επιχειρήσεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή.

|>| Οι εργάτες στα ΕΑΣ (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα) νόμιζαν ότι η «Χαλυβουργία» δεν τους αφορά γιατί αισθάνονταν σίγουροι λόγω «της σχέσης της επιχείρησης με το κράτος». Στη συνέχεια όμως η «σιγουριά» τελείωσε και στο τέλος του 2011 με την ένταξή τους στο ενιαίο μισθολόγιο μειώθηκαν 35% – 40% οι μισθοί τους, υπήρξαν μεγάλες καθυστερήσεις δεδουλευμένων και στο τέλος του 2014 έγιναν με τη μορφή της «εθελούσιας» 220 απολύσεις, ενώ τώρα βρίσκονται αντιμέτωποι με νέα μέτρα και το μέλλον παραμένει αβέβαιο τη στιγμή που τα [ΕΑΣ] ήδη έχουν παραδώσει στις Ένοπλες Δυνάμεις υλικά εκατομμυρίων ευρώ, το Υπουργείο Οικονομικών δεν έχει δώσει το οφειλόμενο για την κάλυψη της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου, επίσης υπάρχουν ανεκτέλεστες αποφάσεις για οφειλές δεκάδων εκατομμυρίων: αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, με απόλυτη ευθύνη της κυβέρνησης ΣυριζΑνελ, είναι να παραμένουν μέχρι σήμερα απλήρωτοι για μήνες.

|>| Οι εργάτες στην «ΠΙΤΣΟΣ» δεν έκαναν τίποτα για να στηρίξουν τον αγώνα των χαλυβουργών, επειδή, όπως έλεγαν, αυτοί δεν είχαν προβλήματα στο εργοστάσιό τους. Στη συνέχεια, όμως, μέσω της «εθελούσιας» απολύθηκαν περίπου 300 εργαζόμενοι, είχαμε κλείσιμο τμημάτων της παραγωγής και μετά ήρθε η απόφαση της γερμανικής μητρικής BSH να σταματήσει τη λειτουργία του εργοστασίου στην Αττική, στο Ρέντη, βάζοντας έτσι τίτλους τέλους σε μια επιχείρηση που ιδρύθηκε το 1865.

|>| Χιλιάδες μεταλλεργάτες και από άλλα εργοστάσια του Μετάλλου στην Αττική και πανελλαδικά, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, χωρίς να ρίξουν ντουφεκιά ή ρίχνοντας κάποιες για το «θεαθήναι», είχαν την ίδια τύχη, «κάνοντας παρέα» στους χαλυβουργούς.

|>| Και σήμερα καλούν σε «αγώνα για φθηνή Ενέργεια, για να σωθούν (δήθεν) τα εργοστάσια». Πώς θα σωθεί όμως η Χαλυβουργία στη χώρα μας, όταν η ΕΕ τσακίζει την αμυντική και τη ναυπηγική βιομηχανία, όταν η κρίση έχει βουλιάξει τον κατασκευαστικό κλάδο;

Ποιος κλείνει τελικά τα εργοστάσια; Οι απεργίες, οι αγώνες των εργαζομένων και οι κατακτήσεις τους; Ή ο λυσσαλέος ανταγωνισμός των μονοπωλίων και το κυνήγι για την εξασφάλιση του μέγιστου δυνατού κέρδους, το οποίο όταν δεν εξασφαλίζουν, το πατσίζουν πετώντας εργάτες μαζί με τις τις οικογένειές τους σαν στυμμένες λεμονόκουπες στα αζήτητα;

Καλούν σε στήριξη (εδώ δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα … «όλοι μαζί μπορούμε») των βιομηχάνων (Χαλυβουργίες-Αλουμίνιο) με φθηνή Ενέργεια.

Δηλαδή, να παλέψουν οι χιλιάδες λαϊκές οικογένειες, που δεν θα έχουν φέτος να αγοράσουν πετρέλαιο θέρμανσης να ζεστάνουν τα παιδιά τους ή που ζουν με κομμένο ρεύμα, όχι για να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης τους, αλλά για να έχουν οι βιομήχανοι φθηνό ρεύμα.

atexnos.gr