ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Χωρίς καμιά αμφιβολία, η ανθρωπότητα βιώνει μια μετάβαση, μία συνεχής σύγκρουση καθώς η εκμεταλλευτική σχέση καταλαμβάνει όλες τις πλευρές της ζωής ενώ ταυτόχρονα οι αντιθέσεις αυξάνονται και οξύνονται βαθύτερα με την αντίθεση Κεφαλαίου-Εργασίας.

Η αιμοσταγής πολεμική επιχείρηση της Τουρκίας εναντίον του Κουρδικού λαού της Β.Συρίας έγινε άραγε  χάριν τίνος; Των αξιών του πολιτισμού, για την υπεράσπιση της ελευθερίας και της ανθρωπότητας  ή τελικά για την υπεράσπιση των συμφερόντων των ΗΠΑ και άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών; Ο Πόλεμος στον Κόλπο έγινε για την εδραίωση των ΗΠΑ σε μια περιοχή με τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου. Στην Σερβία πάλι για την εδραίωση των Αμερικάνων στην περιοχή και παράλληλα την αποσταθεροποίηση των Βαλκανίων. Το περιοδικό Τime έγραψε το 10/2001 λίγο μετά την κατάρρευση των δίδυμων πύργων «οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μία από τις πιο ευνοϊκές στιγμές της ιστορίας τους όπου μπορούν να διαμορφώσουν τον κόσμο». Στο όνομα της καταπολέμηση της τρομοκρατίας τείνουν να καταργηθούν κεκτημένα δικαιώματα και ελευθερίες με συνέπειες εκατόμβες νεκρών αμάχων πληθυσμών.

Ο Ευτύχης Μπιτσάκης (Ουτοπία,τ.46) σημειώνει μεταξύ άλλων «η καπιταλιστική πρόοδος πραγματοποιήθηκε με την θυσία γενεών και λαών με την δουλεία τον αποδεκατισμό και την εκμετάλλευση των αποικιών με δύο παγκόσμιους και αμέτρητους τοπικούς πολέμους» και συνεχίζει, «η χιτλερική θεωρία της συλλογικής ευθύνης γίνεται θεμέλιο της νέας εξωτερικής πολιτικής με υπέρτατη αξία το χρήμα με κυρίαρχη ιδεολογία ένα χυδαίο αστικό υλισμό που επικαλύπτεται με μία εθνική έπαρση».

Και φτάνουμε σήμερα στην τρομοκρατία και σε ένα γενικευμένο πόλεμο-προφανώς η τρομοκρατία δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης της φτώχειας, της πείνας, της εξαθλίωσης, της εξάπλωσης των ασθενειών του τρίτου κόσμου, και τον στοχευμένων αφανισμών πολιτισμών/γενοκτονίες αλλά είναι και η  εκμετάλλευση με όργανο τους πολέμους, τις δικτατορίες, τα διεφθαρμένα καθεστώτα, την προλεταριοποίηση και την εξαθλίωση ως συνέπεια ενός άκρατου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, του ίδιου που παράγει ολοένα και αυξανόμενους προσφυγικές ροές πληθυσμών. Ποιος είναι όμως ο πραγματικός τρομοκράτης; Μήπως δεν είναι άλλος από το ίδιο το Κράτος ; Για να θυμίσουμε μία πασίγνωστη ρήση ότι το κράτος είναι ένα εργαλείο καταπίεσης στα χέρια της άρχουσας τάξης  η οποία ορίζεται με βάση την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής (κομμουνιστικό μανιφέστο). Και ποιοι είναι άραγε οι τρομοκράτες ; Ήταν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ ,οι φοιτητές του Πολυτεχνείου, οι Παλαιστίνιοι,  οι Κούρδοι, οι λαοί της Ν. Αμερικής, οι αυτόχθονες Ινδιάνοι, οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι στις Σκουριές ή είναι τελικά  όσοι αγωνίζονται για γη και ελευθερία;  Πάνω από 5 εκατομμύρια  παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από την πείνα και ασθένειες,  στις  ΗΠΑ το ακαθάριστο εισόδημα του 1% ποσοστιαία ξεπερνά το εισόδημα του 40% ενώ περίπου μισό δις παιδιά στον κόσμο ζούν με λιγότερο από 1 δολ την ημέρα.

«Το Κεφάλαιο ασφυκτιά σήμερα λόγω της διαιωνιζόμενης κρίσης υπέρ-συσσώρευσης, με αποτέλεσμα να αναζητεί συνεχώς νέες αγορές, νέες πρώτες ύλες και προπαντός πηγές ενέργειας. «Οι νέοι πόλεμοι είναι στιγμές στην πορεία προς την κεφαλαιοκρατική παγκοσμιοποίηση και μέσον για την επέκταση και την παγίωση της ηγεμονίας του», αναφέρει ο Ε. Μπιτσάκης (Ουτοπία τ.46)  και συνεχίζει «ο πόλεμος μέσον αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος υπέρ του κεφαλαίου, μέσον συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης και ιδιαίτερα μέσον για την υπέρβαση της κρίσης μέσα στην κρίση με την καταστροφή μέσων παραγωγής εργατικής δύναμης και κοινωνικού πλούτου.»

Οι αντιιμπεριαλιστικές αντιαποικιοκρατικές επαναστάσεις δεν ακολούθησαν ένα μη-καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης  όπως πίστευε η αριστερά, αντιθέτως ακολουθήθηκε η αντεπανάσταση όπου προέκυψε μια νέα κυρίαρχη τάξη.  Οι  εργατικές μάζες παρέμειναν στο περιθώριο εξαθλιωμένες και δέσμιες των ανατρεπτικών ιδεών ενώ  όλα αυτά οδηγούσαν σε ένα αδιέξοδο  λόγω αφενός της αδυναμίας της αριστεράς,  αφετέρου της ήττας των απελευθερωτικών κινημάτων .

Έτσι σιγά σιγά σηματοδοτείται  και το τέλος του Διεθνούς Δικαίου με την σύμφωνη γνώμη του ΟΗΕ ώστε να διεξάγονται πόλεμοι δήθεν ανθρωπιστικοί  για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας εναντίον όσων δεν συμμορφώνονται.

Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα η απενεργοποίηση του άρθρου 5 όπου οι χώρες του ΝΑΤΟ είναι υποχρεωμένες να συμμετέχουν σε βομβαρδισμούς αμάχων κυρίως πληθυσμών

Η ΕΕ πειθήνιος ουραγός των ΗΠΑ  με τις δουλικές κυβερνήσεις, άριστοι διαχειριστές συμφερόντων καπιταλιστών συμμετέχοντας στα κοινά αντιιμπεριαλιστικά σχέδια στοχεύοντας σε μερικά αποφάγια και κοκαλάκια από το μεγάλο γλέντι  και την σφαγή των λαών.

Η Ελλάδα από κοντά άλλωστε όπου η αστική τάξη ουδέποτε ήταν δυνατή και κυρίαρχη- πάντα υποτακτική και σκυμμένη στοχεύοντας και αυτή στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα από το μεγάλο φαγοπότι. Εδώ κάποτε ο τρομερός Τσοχατζόπουλος δήλωνε «Η Ελλάδα τιμά τις δεσμεύσεις της και στον Πόλεμο του Κόλπου συμμετέχουμε με πλοία».

Η Τουρκία εξακολουθεί να κάνει τον νταή στην περιοχή με τις πλάτες των Αμερικανών, θα έλεγε κανείς φυσικά και αναμενόμενα προχωράει σε εθνοκάθαρση στην Β.Συρία εναντίων των αυτόχθονων Κούρδων.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έτρεξε να εξασφαλίσει τα συμφέροντα των Αμερικάνων στα Δ.Βαλκάνια με την συμφωνία των Πρεσπών, εξασφάλισε συνεργασίες με τον σφαγέα του Παλαιστινιακού λαού και το φασιστικό καθεστώς της Αιγύπτου. Με πρόφαση την φύλαξη των θαλάσσιων συνόρων έφερε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο ενώ είναι ακόμα στεγνό το μελάνι των «αριστερών» μνημονίων.

Για την χάρη των συμφερόντων των Αμερικανών και των Ευρωπαίων κυρίως ιμπεριαλιστών ισοπεδώνονται και σφαγιάζονται οι λαοί. Οι πόλεμοι θα συνεχιστούν με διάφορες μορφές όπως με εργαλείο την οικονομία και τη δανειοδότηση  και εμείς αμέτοχοι σχεδόν παρατηρητές να ελπίζουμε ότι θα επικρατήσει η λογική και η ειρήνη στην περιοχή.

«Οι πόλεμοι της νέας τάξης δεν είναι πόλεμοι μεταξύ πολιτισμών ή μεταξύ των λαών.Είναι μορφές με τις οποίες εκδηλώνεται η βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας. Ο πόλεμος μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων δε φθάνει στην εποχή μας στην ακραία μορφή του θερμού πολέμου: είναι η άλλη όψη της συνεργασίας για την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Οι θερμοί πόλεμοι είναι η ακραία μορφή του γενικευμένου πολέμου εναντίον της εργατικής τάξης για το ξανα-μοίρασμα  του κόσμου, των αγορών,  των πηγών ενέργειας και για την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης» ( Ε. Μπιτσάκης, Ουτοπία τ.46 σελ. 154). Όπως δηλώνει ο Χάρ. Πίντερ  «νέος πόλεμος θα δημιουργήσει νέους πολέμους».

Αυτή η πολιτική όμως της ισοπέδωσης και της ηγεμονίας των ισχυρών γεννάει και αντιδράσεις  (Σιάτλ, Πράγα , Γένοβα, Γκέτεμποργκ , πλ. Ταξίμ , Αραβική Ανοιξη, οι Πλατείες στην Ελλάδα, η Εξέγερση στον Ισημερινό, στο Περού τα αντιφασιστικά κινήματα) είναι ένα καμπανάκι για τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό που αιωρείται από πάνω μας.

Μόνο μέσα από μια μαζική και ζωντανή διαδικασία έχει νόημα να μιλά κανείς για πραγματική επίδραση στο ρεύμα και στο συσχετισμό που διαμορφώνεται μπροστά μας. Από την άλλη πλευρά, όλα αυτά έχουν νόημα στο μέτρο που προωθείται  η υπόθεση της αντικαπιταλιστικής πάλης και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης των πιο πρωτοπόρων δυνάμεων σε ένα αντικαπιταλιστικό κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο. Ο αγώνας εναντίον του Καπιταλισμού και του Ιμπεριαλισμού είναι η μόνη εγγύηση για μία ειρηνική ανθρωπότητα στο μακρινό μέλλον.