Μία λαθεμένη επιλογή απέναντι στον Βρεττανικό Ιμπεριλισμό που δυστυχώς συνεχίσθηκε με την
συμφωνία της Γκαζέρτας και την Βάρκιζας .Γενικά κείνο που χαρακτηρίζει τη
διάσκεψη του Λίβανου ήταν ότι ΟΛΟΙ τους απαιτούσαν την αυτοδιάλυση του
μοναδικού ελληνικού στρατού που υπήρχε τότε, μετά την επαίσχυντη διάλυση του
στρατού της Μέσης Ανατολής και απειλούσαν πως σε αντίθετη περίπτωση θα διέλυαν
αυτοί τον ΕΛΑΣ με τις γερμανοοπλισμένες προδοτικές δυνάμεις και κυρίως με τον
αγγλικό στρατό. Στις προκαταρτικές
συνεννοήσεις, πριν από την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου, διαφάνηκε η
αντίθεση μεταξύ του ΕΑΜ και των υπολοίπων δυνάμεων. Οι αντιπροσωπείες του ΕΑΜ,
της ΠΕΕΑ και του ΚΚΕ- στις οποίες μετείχαν, μεταξύ άλλων, οι Π. Ρούσος από το
ΚΚΕ, Μιλτιάδης Πορφυρογένης από το ΕΑΜ,
οι Α.Σβώλος, Α. Αγγελόπουλος από την ΠΕΕΑ καθώς και ο αρχηγός του ΕΛΑΣ,
Στέφανος Σαράφης- επεδίωκαν ως "μίνιμουμ αξιώσεων" πέντε όρους για το
σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας που ήταν:
1. Το 25% της υπό σύσταση κυβερνήσεως εθνικής ενότητας των
υπουργείων να παραχωρηθούν στο ΕΑΜ και ειδικά το Υπουργείο Εσωτερικών και το
Υφυπουργείο Στρατιωτικών.
2. Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης θα είναι ο Α. Σβώλος.
3. Κλιμάκιο της κυβέρνησης αυτής να εγκατασταθεί το ταχύτερο
στην Ελλάδα.
4. Συγκρότηση ενιαίου Στρατού με αρχιστράτηγο κοινής
εμπιστοσύνης, και
5. Διορισμό αντιβασιλείας, μέχρι τη διενέργεια δημοψηφίσμα
Εξαίρεση αποτέλεσε ο υπέροχος Σαράφης υπέρμαχος του αγωνιζόμενου
λαού ενάντια στους απόντες και τους
συνεργάτες του εχθρού, που όλοι τους αντιπροσωπεύονταν στην αίθουσα της
διάσκεψης. Ήταν τόσο αμείλιχτο το “Κατηγορώ” του ηγέτη στρατηγού του Λαϊκού
στρατού, που ακόμα και αντιπρόσωπο της ΠΕΕΑ και του ΕΑΜ (Σβώλος και
Πορφυρογένης) ζήτησαν να μαλακώσει τον τόνο του.Εδώ ένα απόσπασμα από την ομιλία
του
“Κύριοι, αυτός είναι ο ΕΛΑΣ, αυτή είναι η δράση του. Είμαι
περήφανος γιατί συνετέλεσα κι εγώ στη δημιουργία αυτού του στρατού, που τόσο
συνέβαλε στο συμμαχικό αγώνα. Είμαι περήφανος γιατί διοίκησα αυτό το στρατό,
ένα στρατό ηρώων. Έχω ήσυχη τη συνείδησή μου ότι έκανα το καθήκον μου προς το
έθνος και προς το λαό, όπως εγώ το αισθάνομαι και όπως ο λαός έχει αξίωση από
τα παιδιά του και ιδιαίτερα από τους αξιωματικούς. Στον ενιαίο εθνικό στρατό θα
προσφέρω τις υπηρεσίες μου σ’οποιαδήποτε θέση κι αν ταχθώ, χωρίς να προβάλω
δικαιώματα και αξιώσεις από προηγούμενες υπηρεσίες, όπως έκανα πάντα έως
σήμερα, γιατί νομίζω πως έτσι κάνοντας θα συντελέσω στη δημιουργία του ενιαίου
εθνικού στρατού που θα εξακολουθήσει με την ίδια πίστη, μαχητικότητα και ορμή
τον αγώνα κατά του κατακτητή για την απελευθέρωση της πατρίδας μας και την
εξασφάλιση των λαϊκών ελευθεριών.”
Στις συζητήσεις αυτές όλοι τους επιμένανε στη διάλυση του
ΕΛΑΣ. ‘Ενα σήμα όμως από το ΣΜΑ (Σ.τ.Ε, Στρατηγείο Μέσης Ανατολής) τους
υποχρέωσε “να ρίξουν νερό στο κρασί τους”. Αρνούνταν να αποκηρύξουν τα τάγματα
του Ράλλη και τις γερμανοοπλισμένες συμμορίες αν προηγούμενα δεν παρθεί απόφαση
για Εθνική Κυβέρνηση. Δεν ζητούσαν ξεκαθάρισμα του πολιτειακού, με καθαρή
δήλωση του βασιλιά πως δε θα ξαναγυρίσει στην Ελλάδα πρίν από ένα ελεύθερο
δημοψήφισμα. Έδιναν στην ΠΕΕΑ, το ΕΑΜ και το ΚΚΕ μόνο 25% συμμετοχή στην κυβέρνηση και δευτερεύοντα, για
μεγάλη περίοδο υπουργεία.
Η αντιπροσωπεία του λαϊκού κινήματος είχε κυριολεκτικά παραλύσει.
Χωρίς ν’αντιδράσει δέχτηκε όλες τις θέσεις που διατύπωσε ο Παπανδρέου στον
τελικό λόγο του. Έτσι κατάληξαν, με ομοφωνία, στη συμφωνία του Λιβάνου.
Πρωτόκολλο δεν υπογράφηκε. Ο λόγος του Παπανδρέου, που συνόψιζε τα συμπεράσματα
της διάσκεψης, υπογράφηκε σαν “Εθνικό Συμβόλαιο”, αφού βέβαια μείνανε όλα τα
συκοφαντικά κατασκευάσματα και οι βρισιές ενάντια στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Αφαιρέθηκαν
όμως οι επιπλήξεις για “απουσία από τον εθνικό συναγερμό των αστικών πολιτικών
κομμάτων, για να μη θιγούν οι “ευαίσθητοι” παραδοσιακή πολιτικοί ηγέτες.
Έτσι τελείωσε μια οργανωμένη παρασυναγωγή, παγίδα για το
λαϊκό κίνημα και πρόδρομος όλων των κακών που θα ακολουθήσουν. Μετά τη
συνθηκολόγηση της αντιπροσωπείας του λαϊκού κινήματος, η πολιορκία έληξε. Οι
αντιπρόσωποι μεταφέρθηκαν στο Κάιρο. Εκεί είχαν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή
με την Ελληνική παροικία, τους πρόσφυγες, το στρατό και με τους εκπροσώπους του
ελληνικού και διεθνούς τύπου
Οι ρίζες αυτής της
πολιτικής αναμφισβήτητα βρίσκονται στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1934 βλέπε http://istorika-ntokoumenta.blogspot.com/2013/06/44_18.htm.
όπου η διορισμένη από τη Γ’ Διεθνή,
ηγεσία υπό τον Ν. Ζαχαριάδη τροποποιεί για πρώτη φορά το πρόγραμμα του κόμματος
και αλλάζει το χαρακτήρα της επερχόμενης ελληνικής επανάστασης, από
σοσιαλιστικό σε αστικοδημοκρατικό. Αυτή η πολιτική οδηγεί την ηγεσία του ΚΚΕ,
ενώ ουσιαστικά είναι η μόνη μαχόμενη πολιτική δύναμη στην κατεχόμενη Ελλάδα και
συγκεντρώνει την ενθουσιώδη λαϊκή υποστήριξη, ν’ αναζητάει συνεχώς συμμαχίες με
χρεοκοπημένα αστικά ραμολιμέντα και να υπογράφει ατιμωτικές συμφωνίες, όπως
αυτές του Λιβάνου (Μάης του ’44) και της Γκαζέρτας (Σεπτέμβρης του ’44).
Στο Λίβανο,
αποδεχόμενοι το σχηματισμό κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας με πρωθυπουργό τον
Παπανδρέου και παίρνοντας 7 υπουργεία, παρέδωσαν την εξουσία ουσιαστικά στην
αστική τάξη. Δέχτηκαν τη δημιουργία Εθνικού Στρατού (τη διάλυση δηλαδή του
ΕΛΑΣ) και μαζί με τους συνωμότες του Καΐρου χαρακτήρισαν την εξέγερση των
Ελλήνων στρατιωτών και ναυτών στη Μέση Ανατολή ως «έγκλημα εναντίον της
πατρίδος» (!) αφιερώνοντας ολόκληρη παράγραφο για να αναφέρουν ότι «εις την
ύπαιθρον θα διασφαλιστεί η τάξις, η προσωπική ασφάλεια και η πολιτική
ελευθερία», ανοίγοντας έτσι το δρόμο για να χαρακτηριστεί στη συνέχεια
«τρομοκρατικό» το έργο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στις απελευθερωμένες περιοχές!
ΠΗΓΕΣ :
Β. Ραφαηλίδης "Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού
Κράτους 1830-1974", Αθήνα 1993, σελ.175
έργου του Θανάση Χατζή “Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου