Όταν ακούω τη λέξη έθνος, ανθρώπινη σάρκα μου μυρίζει

by avrakotos

Αφορμές για αυτή την μικρή, όχι ανάλυση αλλά παρέμβαση, στάθηκαν τρεις καταστάσεις,

α) τα μέιλ που μου ήρθαν (γράφω σχετικά πιο κάτω) και αφορούν ζητήματα ταυτοτικού – εθνική ταυτότητα, κάποια έγιναν και εκδηλώσεις.

β) τα συνθήματα και η μορφή της πρόσφατης πορείας του αντιεξουσιαστικού στεκιού Δίστομου, και το κείμενο τους που λέει – εμμέσως – ότι κληρονόμοι του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν είναι οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ άλλα εμείς, και φυσικά οι εκδηλώσεις πάνω στο κείμενο “γιατί με το ΕΑΜ; Διότι το ΕΑΜ… (Η σύνδεση του εγχώριου εξισωτικού κινήματος με τις εγχώριες ιστορικές του ρίζες)”.

γ) η μπροσούρα – μελέτη την αναρχικής συλλογικότητας Καθ’οδόν με τίτλο “Εθνικισμός – πατριωτισμός: η πολιτική θρησκεία του κράτους” ( Όλη η μπροσούρα εδώ: Εθνικισμός – πατριωτισμός: η πολιτική θρησκεία του κράτους).

Το κείμενο της αναρχικής συλλογικότητας Καθ’οδόν “Εθνικισμός – πατριωτισμός: η πολιτική θρησκεία του κράτους” είναι εξαιρετικό, όχι γιατί αναδεικνύει νέα αναλυτικά πεδία (υπάρχουν άραγε;) πάνω στο έθνος και τον εθνικισμό αλλά γιατί έρχεται σε μια συγκυρία όπου η φασιστική (ακροδεξιά) ατζέντα διαμορφώνει την τρέχουσα πολιτική σε παγκόσμιο επίπεδο και δεν χρειάζεται να φέρω παραδείγματα, αυτό το κείμενο πάσχει από μεστότητα δεν είναι επαμφοτερίζον, είναι ένα υπόδειγμα πάγιων αναρχικών θέσεων πάνω στο ζήτημα.

Ο ίλιγγος και η ζαλάδα που επέφερε η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, η γύμνια του μαρξισμού – λενινισμού και η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, η μετατροπή της σοσιαλδημοκρατίας σε σοσιαλφιλελεύθερη σκηνή μαζί με την κινέζικη εκδοχή του σοσιαλκαπιταλισμού έχουν μετατοπίσει την συζήτηση από το κοινωνικό – ταξικό στο ταυτοτικό – εθνικό.

Αυτά βέβαια δεν συμβαίνουν τώρα αλλά εδώ και κάποιες δεκαετίες, αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι όσο πιο νεοφιλελεύθερο είναι το πολιτικό αφήγημα, τόσο πιο εθνικιστική – ρατσιστική – ξενοφοβική ρητορική ακολουθεί. (1) Αυτή την εθνικιστική ρητορική έρχεται να ενισχύσει, “νομιμοποιήσει” ηθικά ένα κομμάτι της αριστεράς (2) μαζί με ένα κομμάτι του ελευθεριακού– αντιεξουσιαστικού χώρου, είτε μέσα από αντεστραμμένες αφηγήσεις ιστορικού αναθεωρητισμού, είτε μέσα από ανθρωπολογικές – κοινωνιολογικές διατυπώσεις τύπου χαμένων ή νέων ταυτοτήτων.(3)

Όμως σε αυτή την συγκυρία, το να μιλάς για εθνικές ταυτότητες (4) και ότι η ελευθερία προέρχεται από το έθνος ή να ταυτίζεις το έθνος με την ελευθερία, γυρνάς την συζήτηση στον 19ο αιώνα παρακάμπτοντας τον 20o αιώνα και ό,τι αυτό συνεπάγεται ιστορικά γύρω από το εθνικό ζήτημα και πως αυτό διευθετήθηκε. Οποιαδήποτε θετική αναφορά στο έθνος από κάποιους ελευθεριακούς δεν προσφέρει τίποτα άλλο από το να γρασάρει την κρεατομηχανή των εθνικιστών που ετοιμάζεται προς χρήση, γιαυτό λέω 0 στο έθνος, ο εθνομηδενισμός (5) στις μέρες μας είναι ένας από τους παράγοντες της ελευθερίας.

Μπράβο στις συντρόφισσες και τους συντρόφους από την Καθ΄οδόν που μας υπενθυμίζουν τα αυτονόητα γιατί:

«…τίποτα δεν είναι νέο και τίποτα παλιό … όλα έχουν ειπωθεί και η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης… επίσης σε αυτή την μικρή μελέτη τα ευκόλως εννοούμενα δεν παραλείπονται, γιατί τις περισσότερες φορές ξεχνιούνται …», αλλά θέλει και την δέουσα προσοχή γιατί:«…η επανάληψη μπορεί να είναι μητέρα της μάθησης, όμως είναι και γιαγιά του τέλους κάθε προσδοκίας και όλων των προορισμών …».

Γιώργος Μεριζιώτης 10/11/2018

Πηγή :  autonomidrasi.com