Εδώ Πολυτεχνείο....

“Εδώ Πολυτεχνείο.....”

Με την ψυχή στο στόμα, μοιράζοντας τον δρόμο ανάμεσα σε ατέλειωτο περπάτημα και “λαθρεπιβίβαση”,που λεφτά για εισιτήριο, τρία χρόνια τώρα άνεργος κάνοντας δουλειές του ποδαριού, κατάφερα να κατέβω για ακόμα μια φορά στο Κέντρο.Σ' όλη την διαδρομή σκεφτόμουνα την κυρία Τασούλα και τον γιό της,τον Γιωργάκη.Καθαρίστρια η ίδια ,μια ζωή να καθαρίζει πολυκατοικίες κατάφερε πριν κανα χρόνο να την πάρουν με αυτές τις ψευτοσυμβάσεις να καθαρίζει σχολεία.Τους πληρώνουν όποτε θυμηθούν και αν ελεήσει ο μεγαλοεργολάβος.Μόνη της η κυρία Τασούλα παιδεύεται να αναθρέψει τον Γιώργο της, που μπήκε στα 15, και να τον κρατήσει “στον σωστό δρόμο” μιας και ο άντρας της την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια όταν τα πράματα δυσκόλεψαν.

Κανα χρόνο τώρα ο Γιωργάκης,το καμάρι της ,δεν τα πάει και πολύ καλά με το σχολείο, αλλά και γενικά με τις παρέες του.Τις προάλλες που φώναξαν την Κυρία Τασούλα οι καθηγητές στο σχολείο άρχισαν να της λένε για “παραβατικές συμπεριφορές”,”μαθησιακές δυσκολίες”,”ελλειματικές προσοχές” και άλλα τέτοια ακαταλαβίστικα που την έκαναν να αγχωθεί ακόμα περισσότερο και να προστρέξει σε μένα που βοηθώ τον Γιώργο καμιά φορά στα μαθήματα σαν γείτονες που είμαστε και με συμβουλεύεται και η ίδια σαν “γραμματιζούμενο” αν έχει κανένα πρόβλημα.Αφού της εξήγησα όσο πιο απλά μπορούσα ότι το παιδί δεν έχει καμιά θανατηφόρα αρρώστια και ότι όλες αυτές οι ανακαλύψεις από ένα σημείο και μετά είναι ευφυολογήματα για να μας χωρίζουν σε άξιους και παρακατιανούς ,προδιατεθημένους για “μεγάλα” και “μικρά” πράγματα ,της υποσχέθηκα ότι θα μιλούσα με τον Γιώργο και θα προσπαθούσαμε να βρούμε μια άκρη.

Αυτές οι σκέψεις και άλλες με φέρανε στο Κέντρο σε ανεπαίσθητο χρόνο,σε χρόνο ντε τε που λέμε, όπου το κλίμα ήταν εκρηκτικά παλμικό.Ήταν αναμενόμενο άλλωστε μετά την πρωτόγνωρη και ολομέτωπη επίθεση που εξαπέλυε το κράτος και οι διεθνείς προστάτες του ενάντια στα κατώτερα εργατικά στρώματα και τους ανέργους καθώς και η φασίζουσα συμπεριφορά που αναδυόταν απροκάλυπτα πια.

Καθώς κινιόμουν ανάμεσα στους γνώριμους πια συναγωνιστές ,που δεν το κρύβω ότι ένιωθα κάπως μειονεκτικά τουλάχιστον στην αρχή για τις ελλειπείς μου γνώσεις σχετικά με το κίνημα,σκέψη μαλλον ανυπόστατη αφού με τα παιδιά δεθήκαμε από την πρώτη στιγμή,άρχισε να μας διαπερνά το γνωστό αόρατο κυματοπακέτο σκέψεων και προσδοκιών για τα όποια αποτελέσματα και αυτής της διαδήλωσης.Σκέψεις,προσμονές,ελπίδες και φόβοι ξεχύνοταν από τα σώματα δημιουργώντας ένα ανάμεικτο σύννεφο διαθέσεων πάνω από το πλήθος που λες και έπαιρνε διάφορους χρωματισμούς λεπτό το λεπτό.

“Δεν μπορεί μετα κι απ' αυτά τα μέτρα ο κόσμος θα ξυπνήσει.”

“Όντως δεν πάει άλλο, το κατάλαβε ο κόσμος γι' αυτό και κατέβηκε κατα εκατοντάδες χιλιάδες σήμερα”.

Αυτό το μαζικό σύννεφο σκέψεων και διαθέσεων πήρε ένα μουντό χρώμα καθώς άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα καπνογόνα και οι πρώτες σφαίρες.

“ΣΦΑΙΡΕΣ;; Πλαστικές ή Αληθινές;”

“Να κάνω στροφή και να γυρίσω στους γνώριμους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου που με συνθλίβουν μέρα με τη μέρα αργά και βασανιστικά;”

“Βαράνε στο ψαχνό;Τι γίνεται; δεν πρόκειται για κάποιο βιβλίο που είχες διαβάσει ή για κάποια ταινία που είχες δει ,είναι η πραγματικότητα.Αν με βρεί καμία;”

“Καλύτερα από το να καταλήξω με τα κτήνη σε κανένα μπουντρούμι”.

Ξημερώνει 17 Νοεμβρίου 1973,δεν υπάρχει γυρισμός,η Ιστορία είναι εδώ,ένας ολόκληρος Λαός ανασαίνει και πάλι.