ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΣΥΛΟ

                              

Όσοι παρακολουθούν από κοντά τις κρίσιμες εξελίξεις  στο προσφυγικό, γνωρίζουν ότι η προσφυγική «κρίση»  πού θα έλυνε η συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας  δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα αδιέξοδο της πολιτικής της ΕΕ ακριβώς εστιασμένη στην διαχείριση και αποτροπή των «ξένων» αυτών που περισσεύουν και μάλιστα με απρόβλεπτες καταστροφικές συνέπειες.

Για όσους θυμούνται τον Μάρτιο του 2003, ο Τ. Μπλερ  μίλησε για ένα σχέδιο «βελτίωσης διαχείρισης προσφυγικών ροών» στους Ευρωπαίους εταίρους, σε συμφωνία και στο ίδιο μήκος κύματος των  δηλώσεων του  Β. Σόιμπλε που δηλώνει ότι  «οι πρόσφυγες δεν είναι επιθυμητοί στην Ευρώπη» - ασφαλώς δεν μιλάμε καν  για τις ακραίες δηλώσεις της Λεπέν, ούτε του Σαλβίνι ή του Όρμπαν, άλλωστε όλοι αυτοί δεν είναι επικεφαλής της Ευρώπης. Ενώ εν αρχή έστω κατά πρόφαση στόχος ήταν ο πόλεμος κατά των διακινητών, με τον καιρό πολύ γρήγορα γίναμε μάρτυρες της περιβόητης πλέον συμφωνίας, με μοναδικό κατά τα φαινόμενα πλέον  στόχο  την αναχαίτηση-με τον πιο σκληρό τρόπο-των προσφυγικών ροών βάσει των εντολών και με τις ευλογίες της ΕΕ .

Η αναγνώριση της Τουρκίας ως  ασφαλούς τρίτης χώρας,  είναι το σημαντικότερο επιχείρημα για την αναστολή του θεμελιώδους δικαιώματος των προσφύγων στο άσυλο. Όλες οι ελληνικές  κυβερνήσεις συνέβαλλαν τα μέγιστα για την «επιτυχία» της συμφωνίας αυτής.

Όσον αφορά την Ελλάδα, η ανθρωπιστική κρίση ιδιαίτερα στα νησιά του Βορείου Αιγαίου και το αίτημα για στέγαση, σίτιση και περίθαλψη των προσφύγων  ήταν ήδη κυρίαρχο από το 2014. Όμως και η ΕΕ και η τότε κυβέρνηση αντιμετώπισαν το θέμα ως κάτι ανώδυνο και μπροστά στην όξυνση της κρίσης αποδέχτηκαν τους φράχτες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την FRONTEX και το ΝΑΤΟ, ενώ ταυτόχρονα έκλειναν τα σύνορα και προχωρούσαν σε μαζικές απελάσεις, έχοντας ήδη εκατοντάδες νεκρούς και αγνοούμενους στα νερά του Αιγαίου.

Σήμερα, μόλις τρία χρόνια μετά την συμφωνία, οι συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων έχουν γίνει ακόμα πιο απάνθρωπες, καθώς έχουν εγκλωβιστεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, στην πλειοψηφία τους  χωρίς χαρτιά, χωρίς δικαιώματα  και με  περιορισμό στην μετακίνηση τους. Πολλοί από αυτούς ζουν  μακριά από κατοικημένες περιοχές, σε άθλιες συνθήκες, χωρίς επαρκή περίθαλψη, ενώ τα περισσότερα προσφυ-γόπουλα δεν έχουν πρόσβαση στη δημόσια παιδεία.

Ασφαλώς το προσφυγικό δεν είναι τόσο απλό στην ανάλυση και στην αντιμετώπισή του και αυτό  οφείλεται σε ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ολοκληρωτικού καπιταλισμού με αποτέλεσμα να πρέπει να αντιμετωπίζεται  ως πρόβλημα ζωτικής σημασίας όσον αφορά την ενότητα της εργατικής τάξης και ως αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης, η οποία ολοένα και οξύνει τις αντιθέσεις και βάζει τους πρόσφυγες και μετανάστες σε ρόλο αναλώσιμης πρώτης ύλης για την επίλυση της ίδιας αυτής κρίσης. Πρόσφυγες και μετανάστες, ήδη από την δεκαετία του ‘90 αντιμετωπίζονταν  από μικρή μερίδα της κοινωνίας και της αγοράς σαν  στυλοβάτες της οικονομικής ανάπτυξης  προσφέροντας φτηνή εργασία και στηρίζοντας το οικοδόμημα του ελληνικού καπιταλισμού (ΑΘΗΝΑ 2004).

Όσο η ανθρωπότητα δεν κινείται προς μια γενική  κατεύθυνση ανακατανομής του πλούτου και κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, θα συνεχίσουν να υπάρχουν περισσότερα προσφυγικά κύματα και μεταναστευτικές ροές.

Η απαράδεκτη αυτή συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας πρέπει ξεκάθαρα και άμεσα να καταργηθεί με κάθε τρόπο.

 Nα κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, να δοθούν νόμιμα  ταξιδιωτικά έγγραφα και να υποστηριχθεί η ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων με πλήρη πολιτικά, εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού τους, σε κάθε σταθμό έως και τον τελευταίο επιθυμητό προορισμό τους. Είναι δε αυτονόητη και επιτακτική η εγγραφή όλων των  προσφυγόπουλων στα δημόσια σχολεία, και η διευκόλυνσή τους να ενταχθούν όπου αυτά βρίσκονται κατά περίπτωση, πάντα με σεβασμό στην ιδιαιτερότητα της κατάστασής τους και την τραυματική εμπειρία στην οποία έχουν εκτεθεί.

Μπροστά στον  κίνδυνο να χαθούν και άλλες ανθρώπινες ζωές, το κίνημα αλληλεγγύης παραμένει σήμερα το πιο ισχυρό μας όπλο.