Η νιότη αδιαφορεί για τη «νιότη του κόσμου»

Της Μαριάννας Τζιαντζή

Πολλές φορές έχουμε ακούσει ότι «ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου». Όμως στις πρόσφα­τες εκλογές οι βιολογικά νέοι δεν φάνη­καν να έχουν μια τέτοια άποψη.

Σύμφωνα με τα τα exit polls, στις 26/5 η ηλικιακή ομάδα των 17-24 χρό­νων έδωσε την πρωτιά στη Νέα Δημο­κρατία, με περίπου 30% και τη δεύτερη θέση στον ΣΥΡΙΖΑ με διαφορά γύρω στο 7%. Υπάρχουν κάποιες διακυμάνσεις ανάλογα με το κανάλι που παρήγγειλε το exit poll, όμως η γενική εικόνα είναι περίπου αυτή. Η Χρυσή Αυγή φάνηκε να πήρε υψηλότερο ποσοστό από τον πανελλήνιο μέσο όρο της, ενώ πολύ χα­μηλό ήταν το ποσοστό του ΚΚΕ.

Χωρίς μια συστηματική επιστημονι­κή έρευνα, είναι αδύνατο να εξαγάγει κανείς σχετικά αξιόπιστα συμπεράσμα­τα. Ωστόσο, ακόμα και αυτά τα αποσπα­σματικά στοιχεία δείχνουν ότι ανάμεσα στους νέους και την Αριστερά υπάρχει μεγάλη απόσταση. Κάτι που διαψεύδει την εικόνα που έχουμε από τις περισσό­τερες κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων, στις οποίες οι νέοι δίνουν συνήθως τον τόνο.

Ωστόσο, αυτή η μαχητικότητα των νέων, ιδίως όπως εκφράστηκε στο αντι­φασιστικό και αντιρατσιστικό μέτωπο, δεν είναι έκφραση μιας γενικότερης πο­λιτικοποίησης. Ας αναλογιστούμε ποια ήταν η τελευταία φορά που είδαμε έναν νέο ή νέα να διαβάζει εφημερίδα σε δη­μόσιο χώρο. Ασφαλώς οι περισσότεροι ενημερώνονται, στο βαθμό που ενημε­ρώνονται, διαδικτυακά, μέσω ιστοσε­λίδων, τουίτερ και φέισμπουκ, όμως η ανάγνωση χάρτινης εφημερίδας περιορίζεται σήμερα είτε στην τρίτη ηλικία είτε στους λεγόμενους opinion makers, και μάλιστα στους εύπορους, στους δι­αμορφωτές της κοινής γνώμης. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.

Οι νέοι λοιπόν ψήφισαν Μητσοτάκη. Εδώ δεν ισχύει το «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», αφού οι περισσότεροι δεν είχαν γεννηθεί όταν η Δεξιά έδει­χνε το πιο αποτρόπαιο πρόσωπό της. Όμως και τα χρόνια της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ (με ή δίχως ΑΝΕΛ) δεν έδειξαν στους νέους το φωτεινό πρόσω­πο της Αριστεράς. Ασφαλώς οι νέοι ψη­φοφόροι επηρεάστηκαν από τους γονείς τους, όχι με την έννοια ότι οι τελευταίοι τους έβαλαν το σταυρωμένο ψηφοδέλ­τιο στο τσεπάκι, αλλά επειδή η δρα­ματική εισοδηματική επιδείνωση των νοικοκυριών διαπότισε και διαποτίζει αρνητικά τη ζωή όλων των μελών της οικογένειας. Αν ρωτήσουμε οποιονδή­ποτε εκπαιδευτικό με κάποια πείρα από σχολική αίθουσα, θα μας μιλήσει για το πώς, χρόνο το χρόνο, αλλάζει η συμπε­ριφορά των μαθητών, για το πώς τα παι­διά γίνονται πιο ανασφαλή, αγχωμένα ίσως και επιθετικά. Η κρίση ή μάλλον η διαχείρισή της από τις κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας άφησε βαθιές πληγές σε όλους, μικρούς και μεγάλους.

Οι νέοι δεν είναι αντικομμουνιστές παλαιάς κοπής. Απλώς η συντριπτική τους πλειονότητα αδιαφορεί και για τον κομμουνισμό και για τους συλλογικούς αγώνες ενώ από τον υπαρκτό σοσιαλι­σμό βλέπουν μόνο τη θλιβερή κατάλη­ξή του. Εργασιακά οι νέοι είναι το πιο καταπιεσμένο κομμάτι της κοινωνίας, αφού οι περισσότερες προσφερόμενες θέσεις εργασίας για νέους είναι εξαιρε­τικά κακοπληρωμένες ενώ σε πολλές περιπτώσεις είτε αυτοί πληρώνονται με «μαύρα» είτε εργάζονται 8ωρο ή και 10ωρο, όμως οι εργοδότες τούς ασφαλίζουν για 4ωρο. Συχνά δεν συζητούν για το ποια δουλειά θα ήθελαν να κάνουν, αλλά για το ποια χώρα είναι πιο πιθανό να τους δεχτεί σαν μετανάστες.

Προκειμένου να αποδειχτεί ότι ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου, θα πρέπει την υπόθεσή του να αναλά­βουν οι ίδιοι οι νέοι. Όχι απλώς σαν μά­χιμη ύλη, αλλά σαν πολιτική ηγεσία. Όχι απλώς προσφέροντας τον νεανικό τους ενθουσιασμό, αλλά και τη σκέψη τους, την καθοδήγησή τους. Αυτό συνέβαινε σε όλες τις μεγάλες ιστορικές αναμετρή­σεις από την εποχή της Γαλλικής Επα­νάστασης. Όσο η γενιά της κρίσης δεν αποκτά τον πρώτο λόγο στην υπόθεση της εξέγερσης, τόσο η «νιότη του κό­σμου» θα απομακρύνεται.

ΠΗΓΗ: Πριν