Ο λαός ψήφισε την προηγούμενη  Κυριακή εκφράστηκε μέσα  σε ένα κλίμα πόλωσης δικομματισμού και τελικά επέλεξε τον χειρότερη αλλά και την αυθεντικότερη πολιτική αυτή  του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού όχι πως του ΣΥΡΙΖΑ διέφερε  πολύ ήταν ακριβώς ή ίδια αλλά πιο ψεύτικη και πιο γιαλατζί.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι ούτε ο Σύριζα ούτε η ΝΔ το μεγάλο πρόβλημα είναι η αριστερά που μετά από τόσα χρόνια κρίση δεν μπόρεσε να αφουγκραστεί το πρόβλημα της  ελληνικής κοινωνίας. Μοιραία λοιπόν τόσο η ρεφορμιστική όσο και η αντικαπιταλιστική αριστερά ακολουθούν μία πορεία καθοδική .Η αποτυχία όμως ιδιαίτερα τόσο  των ρεφορμιστικών κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και PODEMOS στην Ισπανία δημιουργούν κλίμα αποπροσανατολισμού και απογοήτευσης .Η συνεχής καπιταλιστική κρίση συνοδεύεται όμως από κρίση πολιτικής εκπροσώπησης ιδιαίτερα στην αστική τάξη όσο και στο εργατικό κίνημα . Έτσι ανοίγει ο δρόμος στην ακροδεξιά και με όρους όπως ξενοφοβία ρατσισμός διεκδικεί  την ηγεμονία.

Η παρουσία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς με αυτοτελή και ενωτική παρέμβαση  στις προσεχείς εκλογές είναι πολύ σημαντική. Ασφαλώς υπάρχουν και τα προβλήματα οι αντιθέσεις και αυτά συνήθως επικεντρώνονται στους τρείς άξονες :

1.Έλλειψη μετωπικής δράσης

2.Ανεπάρκεια στην πολιτική της

3.Φαινόμενα διχοτόμησης και διαμελισμού.

Η αντικαπιταλιστική Αριστερά αντλεί την δύναμη της από τους αγώνες στο εργατικό κίνημα και πρέπει να ανανεωθεί σε δύναμη και σε πρωτοπορία .Πρέπει όλοι να δούμε την επόμενη μέρα με καθαρό μυαλό κι εδώ θα φανεί η ηγεμονία της στο κίνημα. Τώρα χρειάζεται να παρθεί η πρωτοβουλία  μακριά από σεχταριστικές και ηγεμονικές λογικές  ώστε  να ενισχυθεί η κοινή δράση για μια μαχόμενη ταξική εργατική αντιπολιτευτική αριστερά.

Έχουμε μπροστά μας τους αγώνες  για τις ιδιωτικοποιήσεις τους πλειστηριασμούς τις απολύσεις την πάλη ενάντια στο φασισμό και στο ρατσισμό πρέπει να δείξουμε ότι ούτε φοβόμαστε να αναμετρηθούμε αλλά ούτε και απέχουμε.

Τώρα πρέπει να αποδείξουμε ποια δύναμη πρωτοστατεί.