1. Ότι και αν ισχυρίζονται τα στελέχη του στα κανάλια, το αποτέλεσμα για το ΣΥΡΙΖΑ υπερβαίνει τα όρια της ήττας και αγγίζει τα όρια της συντριβής. Δεν έχω κανένα λόγο να λυπάμαι γι' αυτό. Δεν έχω κανένα λόγο να επιλέξω διαχειριστή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών κοινωνικής λεηλασίας, τις οποίες από κοινού ψήφισαν και διαγκωνίζονται ποιος είναι ο πλέον αξιόπιστος να τις εφαρμόσει. Δεν με αφορούν οι κλαυθμοί ότι "θα έρθει ο Κούλης" (άλλωστε εδώ και σχεδόν 4 δεκαετίες δεν με συγκίνησαν οι εκκλήσεις να καθορίσω την ψήφο μου ώστε "να φύγει η δεξιά " ή "να μην έρθει η δεξιά"). Τον Κούλη οι κλαυθμηρίζοντες τον έφεραν με την πολιτική τους· και ας βγάλουν το σκασμό.

2. Δεν έχω όμως και κανένα λόγο να χαίρομαι, για το (αναμενόμενο βέβαια γεγονός) ότι η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται κυρίως προς τη ΝΔ, ένα κόμμα που δεν έχει να υποσχεθεί τίποτε άλλο από μεγαλύτερη συνέπεια στην εφαρμογή των ίδιων πολιτικών.

3. Δεν έχω επίσης κανένα λόγο να χαίρομαι για το ότι η αριστερά όχι μόνο εμφανίζεται αδύναμη να καρπωθεί τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμα και το εν γένει πιο ανθεκτικό ΚΚΕ εμφανίζεται (με βάση τις ως τώρα εκτιμήσεις) να πιέζεται κάτω από το ποσοστό του των προηγούμενων ευρωεκλογών και στα όρια των εθνικών εκλογών. Δυστυχώς, το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, καταγραφόμενο ως αριστερά και "κυβέρνηση της αριστεράς", οδήγησε την ελληνική αριστερά σε μια ιστορικών διαστάσεων ήττα, από την οποία θα χρειαστεί να περάσουν πολλές δεκαετίες για να συνέλθει. Το γνωρίζαμε και απλά επιβεβαιώνεται...

4. Παρομοίως δεν έχω κανένα λόγο να χαίρομαι για το ότι ηττώνται, στα όρια της εξαφάνισης, πολιτικοί σχηματισμοί της αριστεράς με οργανωτική και κινηματική παρουσία - ανεξάρτητα από τις επιμέρους πολιτικές συμφωνίες και διαφωνίες με τον καθένα από αυτούς - και την όποια προς τα αριστερά φθορά του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να καρπώνεται ένα μιντιακό κατασκεύασμα, που η κύρια παρέμβασή του υπήρξε η ανακοίνωση της υποστήριξής του από την Πάμελα Άντερσον.

5. Η σαφής πτώση της Χρυσής Αυγής αποτελεί θετικό γεγονός, που όμως μετριάζεται από την εμφάνιση και άλλων ακροδεξιών σχηματισμών και την (ευρω)κοινοβουλευτική εκπροσώπηση ενός ακόμα τέτοιου - άλλο θέμα αν αποδεχθεί συγκυριακό "κόμμα μιας χρήσης", πράγμα που μένει να φανεί στο μέλλον, όπως και το που θα "επαναπατριστούν" οι ψηφοφόροι του σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Επίσης, αν επαληθεύονται οι εκτιμήσεις ότι οι νέοι που ψήφισαν για πρώτη φορά ψήφισαν το νεοναζιστικό μόρφωμα σε ποσοστό 13%, πρόκειται για σαφώς επικίνδυνο φαινόμενο (που γελοιοποιεί και τις, ούτως ή άλλες γελοίες, θεωρίες ηλικιακού ρατσισμού).

6. Αν συνυπολογίσουμε και τα αποτελέσματα στις άλλες χώρες της Ευρώπης, με τη σαφή τάση η ακροδεξιά να καρπώνεται τη (σαφή, λογική και θεμιτή) δυσαρέσκεια των Ευρωπαίων πολιτών για τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το αποτέλεσμα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, συνοψίζεται στη φράση του Ουμπέρτο Έκο, όταν εκλέχθηκε για πρώτη φορά πρωθυπουργός ο Μπερλουσκόνι και η Ιταλική αριστερά έψαχνε να βρει θετικά στοιχεία στα αποτελέσματα: "Σύντροφοι, ας πούμε την αλήθεια. Τη φάγαμε στον κώλο".

Απο τοίχο του φιλου Γ.Μ.