To κράτος δικαίου αποτελεί μια θεμελιώδη κατάκτηση της αστικής δημοκρατίας.

Η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων οι εγγυήσεις για την λειτουργία του πολιτεύματος αποτελούν τις βάσεις μιάς υγιής δημοκρατίας.

Αντιθέτως η χειραγώγηση των θεσμών ιδιαίτερα της δικαιοσύνης και της κοινής γνώμης η διαρκής υπονόμευση της δημοκρατίας και του πολιτικού λόγου συνιστούν ένα λαβωμένο περιβάλλον αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Με πρόσχημα τον αγώνα κατά της διαφθοράς , δικαιοσύνη ,δικαιώματα ,τεκμήριο αθωώτητας όλα μηδενίζονται.

Κύριο μέλημα δεν είναι η εκβάθυνση της δημοκρατίας αλλά η δημιουργία κυβερνητικών συμμαχιών και μάλιστα με δανεικούς και αναξάρτητους βουλευτές.

Παρά τους δημοκρατικούς ύμνους στην πραγματικότητα εξασφαλίζουν τις ανάγκες του κεφαλαίου ο εσωτερικός  εχθρός παραμένει και είναι ο λαός και το εργατικό κίνημα και με αυτό το πρόσχημα εμφανίζεται ο περιορισμός βασικών ατομικών δικαιωμάτων όπως π.χ. το δικαίωμα στην απεργία ,το δικαίωμα να συνέρχεσθαι και τόσα άλλα.

Η αριστερά πάντα έδινε μάχες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την υπεράσπιση των αδυνάτων.Σήμερα στην εξουσία βρίσκονται κάτι απολιθώματα αριστερής διαχείρισης και με ιδιαίτερο κυνισμό πρωτοστατούν και αυθαιρετούν στην δημόσια σφαίρα.

Ορατός πλέον παραμένει ο κίνδυνος διαμάχης και ολίσθησης της ελληνικής κοινωνίας με τις εκλογικές αναμετρήσεις πλέον πολύ κοντά μας.