Συνέντευξη: Γιόβαν Κράγιεφσκι

Γιόβαν Κράγιεφσκι, Λέβιτσα: Αισιοδοξούμε, ο εθνικισμός μπορεί να νικηθεί!

Posted: October 9, 2018 

Γιόβαν Κράγιεφσκι, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Λέβιτσα

Τα φτηνά κόλπα και η παρέλαση ξένων ηγετών δεν κατάφεραν να πείσουν τους λαούς της Μακεδονίας ότι τους περιμένει καλύτερο μέλλον μετά τις 30 Σεπτέμβρη, εντός ΕΕ και ΝΑΤΟ. Ελπιδοφόρα η στάση της αλβανικής μειονότητας αλλά και η αλληλεγγύη τμήματος του ελληνικού λαού. Ο αγώνας συνεχίζεται για κοινή δράση απέναντι στον ιμπεριαλισμό και τον εθνικισμό τονίζει μιλώντας στο Πριν ο Γιόβαν Κράγιεφσκι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της οργάνωσης Λέβιτσα 

Συνέντευξη στον Παναγιώτη Ξοπλίδη

Ζάεφ, ΗΠΑ και ΕΕ έσπευσαν να χαιρετίσουν το αποτυχημένο δημοψήφισμα, ενώ το VMRO δεν τόλμησε να το μποϊκοτάρει καθαρά

Ποιο είναι το μήνυμα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για την κυβέρνηση Ζάεφ και τη διαδικασία ένταξης στο ΝΑΤΟ;

Το μήνυμα αποτελεί ένα «χαστούκι» για τον συνασπισμό Ζάεφ – Αχμέτι, καθώς λανθασμένα υπέθεσαν ότι μπορούν να πείσουν με ευκολία το λαό ότι αλλάζοντας το «όνομα» θα κερδίσουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, δωρεάν υγεία, καλύτερες δουλειές, καθαρό αέρα και έδαφος κτλ. Η κυβέρνηση ξόδεψε πάνω από 3,5 εκατ. ευρώ σε μια ρηχή προπαγάνδα, ένωσε μια ομάδα αστών πολιτικών του παρελθόντος, τους ντόπιους καπιταλιστές, τα σύγχρονα ποπ είδωλα, την Ορθόδοξη Εκκλησία –όλα αυτά για το τίποτα. Ούτε το σύνθημά τους για μια «Ευρωπαϊκή Μακεδονία» ούτε τα φτηνά κόλπα τους (όπως ότι με την ένταξη στην ΕΕ, θα υπάρχουν καλύτερα εμβόλια!) δεν κατάφεραν να πείσουν τον κόσμο ότι υπάρχει λαμπρό μέλλον μετά την 30η Σεπτέμβρη. Κι όμως, η αντίδραση των κυβερνητικών αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένου του Ζάεφ, ήταν να χαρακτηρίσουν το δημοψήφισμα πετυχημένο, παρά την αποχή του 63%. Την επόμενη μέρα, μάλιστα, η αμερικάνικη πρεσβεία «επιβεβαίωσε» την επιτυχία. Οι ιμπεριαλιστές είναι αποφασισμένοι να βάλουν τη Δημοκρατία της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, όποια κι αν είναι η δημοκρατική θέληση του λαού.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της μαζικής αποχής;

Υπάρχουν πολλοί λόγοι και εξαρτώνται από την κοινωνική σκοπιά που τους εξετάζουμε. Τμήμα των πολιτών αλβανικής εθνικότητας, για παράδειγμα, απείχαν σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους μακεδόνες πολίτες, οι οποίοι προσπαθούσαν να διαφυλάξουν την αξιοπρέπειά τους. Οι πρώτοι γνωρίζουν πως θα χρειαστούν βοήθεια σε περίπτωση που κάποιος προσπαθούσε να καταπατήσει την δική τους αξιοπρέπεια, οπότε επέλεξαν να σταθούν στο πλευρό των συμπολιτών τους. Ένα τμήμα του πληθυσμού, ειδικά των πιο ενημερωμένων νέων, αισθάνθηκαν πως η κυβερνητική καμπάνια ήταν πολύ επιθετική και στόχευε να τους χειραγωγήσει, με αποτέλεσμα να την στέκονται εχθρικά απέναντί της. Επίσης, ένα τμήμα του πληθυσμού ήταν κατά της ένταξης στο ΝΑΤΟ. Ωστόσο, το κοινό στοιχείο είναι η απογοήτευση απέναντι στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε η κυβέρνηση την ανάγκη της χώρας για αλλαγές, ειδικά απέναντι στα φαινόμενα διαφθοράς και νεποτισμού. Αυτή η κυβέρνηση, εξαρχής απρόθυμη και ανίκανη να αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα, απλώς συνέχισε να συμπεριφέρεται όπως η προηγούμενη. Ούτε καν ανέφεραν όσα είχαν υποσχεθεί προεκλογικά.

Τις τελευταίες μέρες πριν το δημοψήφισμα είδαμε μια παρέλαση ξένων ηγετών στα Σκόπια για να στηρίξουν τη συμφωνία. Το αποτέλεσμα;

Από την παρέλαση των ξένων ηγετών έγινε φανερό ότι η ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ δεν είναι ασήμαντη για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως ίσως νόμιζαν κάποιοι. Το νατοϊκό σχέδιο να φτιάξει μια ισχυρή βάση στα Βαλκάνια θα ανατρεπόταν αν η Μακεδονία αποφάσιζε να μην μπει στη Συμμαχία (έτσι θα ήταν πιο δύσκολο να ενταχθούν Σερβία και Βοσνία). Οι ξένοι, όπως συνήθως, υπόσχονταν οικονομική και πολιτισμική ευημερία εντός ΝΑΤΟ και ΕΕ. Αυτό, άλλωστε, ταιριάζει και με την επί 27 χρόνια κυρίαρχη προπαγάνδα στη Μακεδονία, που παρουσιάζει τις ΗΠΑ ως το μέλλον της χώρας και τη Ρωσία ως το κακό, τον εχθρό. Φυσικά υπάρχει κόσμος που φοβάται αυτό το φανταστικό τέρας που λέγεται «ρωσική επιρροή» (προσπερνώντας το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ρωσικές ΜΚΟ και ουσιαστικά κανένα ίχνος ρωσικού κεφαλαίου στη χώρα, εκτός από μια συνιδιοκτησία με τη Βουλγαρία ενός σταθμού φυσικού αερίου) και φοβούνται τη ρωσική ανάμιξη. Αυτά τα δύο στοιχεία, λοιπόν, είναι το μαστίγιο και το καρότο που οδήγησαν ένα κομμάτι κόσμου στο να ψηφίσουν στις 30 Σεπτεμβρίου.

Ποια είναι η θέση σας για τη στάση των μειονοτήτων στο δημοψήφισμα;

Όπως ανέφερα και νωρίτερα, ένας από τους σημαντικότερους λόγους που οδήγησε στην αποχή τους ήταν η ένδειξη αλληλεγγύης στους συμπολίτες τους. Αν εξαιρέσουμε αυτούς, τα μέλη των μειονοτήτων είναι εξίσου απογοητευμένα με την κυβέρνηση όπως και οι πολίτες μακεδονικής εθνικότητας, αν όχι περισσότερο. Κάποιοι εξ αυτών είναι επίσης κατά του ΝΑΤΟ. Κάποιοι είναι επίσης αηδιασμένοι από τη επιθετική και χειριστική καμπάνια της κυβέρνησης.

Ανησυχείς για το ενδεχόμενο ανόδου του εθνικισμού μετά το δημοψήφισμα;

Φυσικά και ανησυχώ, ωστόσο είμαι αισιόδοξος. Η αποχή των μειονοτήτων (ειδικά των πολιτών αλβανικής εθνικότητας) μάς δείχνει ότι ο εθνικισμός μπορεί να νικηθεί. Το γεγονός ότι υπάρχει κόσμος στην Ελλάδα που τάσσεται στο πλευρό μας δείχνει στον λαό της Μακεδονίας ότι υπάρχει κόσμος από άλλες εθνικότητες που στηρίζει το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση. Το VMRO δεν έχει κερδίσει πολιτικά τίποτα αυτή την περίοδο. Μάλιστα, ούτε καν μποϋκόταραν  ρητά το δημοψήφισμα, επειδή, όπως κάθε αστικό κόμμα, θέλουν να παράξουν πολιτική υπεραξία εάν τελικά η συμφωνία γίνει αποδεκτή και η πΓΔΜ ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.

Ποια ήταν η στάση της Λέβιτσα αυτή την περίοδο;

Η θέση της Λέβιτσα ήταν απλή και ξεκάθαρη: Είμαστε ενάντια στο ΝΑΤΟ και υποστηρίζουμε το δικαίωμα του λαού μας στην αυτοδιάθεση. Η καμπάνια μας είχε ως σύνθημα το «είμαστε ενάντια στο ΝΑΤΟ ακόμα κι αν μας δεχτούν με το συνταγματικό μας όνομα» και περιείχε το μοίρασμα ενημερωτικού υλικού στη χώρα, συνεντεύξεις Τύπου, προσπάθειες μπλοκαρίσματος του δημοψηφίσματος με νομικά μέσα, συμμετοχή σε τηλεοπτικά ντιμπέιτ, συνελεύσεις σε πολλές πόλεις, δραστηριότητα στα κοινωνικά δίκτυα, συναυλίες κατά του ΝΑΤΟ κτλ.

Πριν το δημοψήφισμα υπήρξαν διεθνιστικές πρωτοβουλίες στις οποίες συμμετείχαν η Λέβιτσα, το ΝΑΡ και άλλες δυνάμεις. Πώς σκοπεύετε να συνεχίσετε;

Οι πρωτοβουλίες αυτές ήταν κρίσιμες για τον μακεδονικό λαό ώστε να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος και ότι υπάρχει κόσμος εκτός Μακεδονίας που τον στηρίζει. Επίσης έδειξαν τι πραγματικά υποστηρίζουν και επιδιώκουν τα αριστερά κόμματα και πως ο αγώνας μας είναι διαφορετικός από αυτόν των σοσιαλδημοκρατών. Σχεδιάζουμε μια βαλκανική οργάνωση αριστερών κομμάτων και οργανώσεων που από κοινού θα σταθούν απέναντι στον ιμπεριαλισμό και τον σοβινισμό.

Πηγή :εφημερίδα ΠΡΙΝ

Bιβλιοπαρουσίαση

Είναι μια συλλογή 22 ανταποκρίσεων για τη New York Herald Tribune. Mας μεταφέρουν στη δεκαετία του 1850, σε έναν κόσμο που ζει στον απόηχο της καπιταλιστικής κρίσης του 1847 και των επαναστάσεων που συντάραξαν την Ευρώπη το 1848. Για τον ίδιο τον Μαρξ, είναι το διάστημα ανάμεσα στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο και την ίδρυση της Πρώτης Διεθνούς. Τα άρθρα έχουν ομαδοποιηθεί σε τρεις κατηγορίες: τις γεωπολιτικές εξελίξεις, μιας και σήμερα ζούμε σε μια περίοδο ανάλογων δραματικών αναδιατάξεων του παγκόσμιου σκηνικού, την κατάσταση της εργατικής τάξης, αφού και στις μέρες μας διαπιστώνουμε τη συμπίεση των μισθών και την ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων και, τέλος, την οικονομία, καθώς η μεγάλη καπιταλιστική κρίση του 2007-2008 έχει μεταβάλει καθοριστικά τη ζωή των ανθρώπων τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκόσμια.

Όταν ακούω τη λέξη έθνος, ανθρώπινη σάρκα μου μυρίζει

by avrakotos

Αφορμές για αυτή την μικρή, όχι ανάλυση αλλά παρέμβαση, στάθηκαν τρεις καταστάσεις,

α) τα μέιλ που μου ήρθαν (γράφω σχετικά πιο κάτω) και αφορούν ζητήματα ταυτοτικού – εθνική ταυτότητα, κάποια έγιναν και εκδηλώσεις.

β) τα συνθήματα και η μορφή της πρόσφατης πορείας του αντιεξουσιαστικού στεκιού Δίστομου, και το κείμενο τους που λέει – εμμέσως – ότι κληρονόμοι του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν είναι οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ άλλα εμείς, και φυσικά οι εκδηλώσεις πάνω στο κείμενο “γιατί με το ΕΑΜ; Διότι το ΕΑΜ… (Η σύνδεση του εγχώριου εξισωτικού κινήματος με τις εγχώριες ιστορικές του ρίζες)”.

γ) η μπροσούρα – μελέτη την αναρχικής συλλογικότητας Καθ’οδόν με τίτλο “Εθνικισμός – πατριωτισμός: η πολιτική θρησκεία του κράτους” ( Όλη η μπροσούρα εδώ: Εθνικισμός – πατριωτισμός: η πολιτική θρησκεία του κράτους).

Το κείμενο της αναρχικής συλλογικότητας Καθ’οδόν “Εθνικισμός – πατριωτισμός: η πολιτική θρησκεία του κράτους” είναι εξαιρετικό, όχι γιατί αναδεικνύει νέα αναλυτικά πεδία (υπάρχουν άραγε;) πάνω στο έθνος και τον εθνικισμό αλλά γιατί έρχεται σε μια συγκυρία όπου η φασιστική (ακροδεξιά) ατζέντα διαμορφώνει την τρέχουσα πολιτική σε παγκόσμιο επίπεδο και δεν χρειάζεται να φέρω παραδείγματα, αυτό το κείμενο πάσχει από μεστότητα δεν είναι επαμφοτερίζον, είναι ένα υπόδειγμα πάγιων αναρχικών θέσεων πάνω στο ζήτημα.

Ο ίλιγγος και η ζαλάδα που επέφερε η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, η γύμνια του μαρξισμού – λενινισμού και η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, η μετατροπή της σοσιαλδημοκρατίας σε σοσιαλφιλελεύθερη σκηνή μαζί με την κινέζικη εκδοχή του σοσιαλκαπιταλισμού έχουν μετατοπίσει την συζήτηση από το κοινωνικό – ταξικό στο ταυτοτικό – εθνικό.

Αυτά βέβαια δεν συμβαίνουν τώρα αλλά εδώ και κάποιες δεκαετίες, αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι όσο πιο νεοφιλελεύθερο είναι το πολιτικό αφήγημα, τόσο πιο εθνικιστική – ρατσιστική – ξενοφοβική ρητορική ακολουθεί. (1) Αυτή την εθνικιστική ρητορική έρχεται να ενισχύσει, “νομιμοποιήσει” ηθικά ένα κομμάτι της αριστεράς (2) μαζί με ένα κομμάτι του ελευθεριακού– αντιεξουσιαστικού χώρου, είτε μέσα από αντεστραμμένες αφηγήσεις ιστορικού αναθεωρητισμού, είτε μέσα από ανθρωπολογικές – κοινωνιολογικές διατυπώσεις τύπου χαμένων ή νέων ταυτοτήτων.(3)

Όμως σε αυτή την συγκυρία, το να μιλάς για εθνικές ταυτότητες (4) και ότι η ελευθερία προέρχεται από το έθνος ή να ταυτίζεις το έθνος με την ελευθερία, γυρνάς την συζήτηση στον 19ο αιώνα παρακάμπτοντας τον 20o αιώνα και ό,τι αυτό συνεπάγεται ιστορικά γύρω από το εθνικό ζήτημα και πως αυτό διευθετήθηκε. Οποιαδήποτε θετική αναφορά στο έθνος από κάποιους ελευθεριακούς δεν προσφέρει τίποτα άλλο από το να γρασάρει την κρεατομηχανή των εθνικιστών που ετοιμάζεται προς χρήση, γιαυτό λέω 0 στο έθνος, ο εθνομηδενισμός (5) στις μέρες μας είναι ένας από τους παράγοντες της ελευθερίας.

Μπράβο στις συντρόφισσες και τους συντρόφους από την Καθ΄οδόν που μας υπενθυμίζουν τα αυτονόητα γιατί:

«…τίποτα δεν είναι νέο και τίποτα παλιό … όλα έχουν ειπωθεί και η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης… επίσης σε αυτή την μικρή μελέτη τα ευκόλως εννοούμενα δεν παραλείπονται, γιατί τις περισσότερες φορές ξεχνιούνται …», αλλά θέλει και την δέουσα προσοχή γιατί:«…η επανάληψη μπορεί να είναι μητέρα της μάθησης, όμως είναι και γιαγιά του τέλους κάθε προσδοκίας και όλων των προορισμών …».

Γιώργος Μεριζιώτης 10/11/2018

Πηγή :  autonomidrasi.com

Mακεδονικό:αριστερή ενσωμάτωη χωρίς ρήξη με το αστικό εθνικό αφήγημα

Γιώργος Μιχαηλίδης

Το ΚΚΕ και το Αριστερό Ρεύμα της ΛΑΕ θεωρούν βασικό πρόβλημα τον «αλυτρωτισμό των Σκοπίων» λόγω των αναφορών σε μακεδονικό έθνος και γλώσσα.

Είναι απαραίτητη η αποκάλυψη του εθνικού, κρατικού σχεδίου της ελληνικής αστικής τάξης για επανεξόρμηση στα Βαλκάνια.

Η στάση απέναντι στα λεγόμενα εθνικά ζητήματα αποτελεί σημαντικό δείκτη για την πολιτική ανεξαρτησία της Αριστεράς από την αστική πολιτική. Στο πρώτο εξάμηνο του 2018 το μακεδονικό και τα ελληνοτουρκικά αποτέλεσαν δύο βασικά ζητήματα γύρω από τα οποία η κυβέρνηση κι η αστική εξουσία προσπάθησαν να επιτύχουν την πολιτική υποταγή του ελληνικού λαού κάτω από τα συνθήματά τους και με βάση τις προτεραιότητές τους. Η στάση της Αριστεράς δεν υπήρξε ενιαία, μάλιστα σημαντικά της τμήματα υιοθέτησαν ιδιαίτερα προβληματικές θέσεις.

Το Μακεδονικό αποτελεί ζήτημα που αγγίζει τον πυρήνα του εθνικού αφηγήματος του νέου ελληνικού κράτους. Πρώτα, η θεωρία της αδιάσπαστης, τρισχιλιετούς συνέχειας του έθνους και άρα των ιστορικών/εθνικών δικαίων του ελληνικού κράτους επί των συγκεκριμένων εδαφών που δένουν με το ιστορικό αφήγημα περί απελευθέρωσης της Μακεδονίας κατά τους Βαλκανικούς πολέμους και τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποκρύπτοντας παράλληλα τον πολυεθνικό χαρακτήρα της περιοχής και τις εθνικιστικές πολιτικές εθνοκάθαρσης που εφάρμοσε διαχρονικά και συστηματικά το ελληνικό κράτος επί του σλαβικού στοιχείου εντός των ελληνικών συνόρων. Έπειτα, το ιδεολόγημα του «σλαβικού κινδύνου» βάσει του οποίου η αστική τάξη επιχειρεί να μπετονάρει στο άρμα της τον πληθυσμό της Βόρειας Ελλάδας (και όχι μόνο). Ιστορικά (πιο αναλυτικά δες εδώ), το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα στάθηκε απέναντι σ’ αυτούς τους δύο πυλώνες της εθνικής, αστικής πολιτικής.

Στη δεκαετία του ‘20 αρνήθηκε (όπως και στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες) να δεχτεί τα αποτελέσματα της ιμπεριαλιστικής χάραξης των συνόρων και υπερασπίστηκε την προοπτική της ανεξάρτητης, πολυεθνικής Μακεδονίας και Θράκης στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής βαλκανικής ομοσπονδίας. Στη δεκαετία του ‘30, όταν τα σύνορα είχαν παγιωθεί και το παραπάνω σύνθημα κρίθηκε πλέον ανεπίκαιρο αναγνώρισε –με απόφαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, το 1934– την ύπαρξη μακεδονικού έθνους και πάλεψε για τα δικαιώματα της (σλαβο)μακεδονικής εθνικής μειονότητας στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες. Στη δεκαετία του ‘40 τόσο το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, όσο κι ο ΔΣΕ. πέρα από εκφραστές των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς. ξεχώριζαν για τη διαφορετική προοπτική που έθεταν για τις εθνικές μειονότητες της χώρας. Πλάι στους σχετικά λίγους Αλβανούς Τσάμηδες και Πομάκους που πολέμησαν με τον ΕΛΑΣ ή/και τον ΔΣΕ υπήρξαν δεκάδες χιλιάδες Σλαβομακεδόνες, που πύκνωσαν τις γραμμές των δύο λαϊκών στρατών, βλέποντας στη νίκη τους ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους, χωρίς εθνική καταπίεση. Στις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60, το ΚΚΕ, παρά την εθνικιστική προπαγάνδα και το στίγμα της «εθνοπροδοσίας» που το ακολουθούσε, υπερασπίστηκε σταθερά τα δικαιώματα των Σλαβομακεδόνων ως εθνικής μειονότητας με τη δική της συνείδηση, γλώσσα και έθιμα. Παράλληλα, ουδέποτε τέθηκε από το εν Ελλάδι ή διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ζήτημα μη αναγνώρισης του μακεδονικού έθνους και της μακεδονικής γλώσσας. Αντιθέτως, οι σοβιετικοί εθνολόγοι και γλωσσολόγοι –παρά τη ρήξη Γιουγκοσλαβίας-ΕΣΣΔ μετά το 1948– υπερασπίζονταν την ύπαρξη σύγχρονου μακεδονικού έθνους και μακεδονικής γλώσσας, κάτι που εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς ανατρέχοντας στα αντίστοιχα λήμματα της Μεγάλης Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας.

Η τομή για το ΚΚΕ ήρθε το 1988, όταν για πρώτη φορά ο τότε ηγέτης του Χαρίλαος Φλωράκης δήλωσε ότι: «για το ΚΚΕ μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα δεν υπάρχει». Ωστόσο, στη σημερινή συγκυρία η τομή φαίνεται να βαθαίνει. Σε απανωτές συνεντεύξεις του γ.γ. Δημήτρη Κουτσούμπα (Real fm 19/1, Έθνος 17/6) αμφισβητείται η ύπαρξη (σλαβο)μακεδονικής εθνικής μειονότητας στην Ελλάδα, αλλά και σύγχρονου μακεδονικού έθνους και γλώσσας. Μάλιστα, η αναγνώριση της ύπαρξης οποιουδήποτε από τα παραπάνω θεωρείται πως αποδεικνύει τις αλυτρωτικές βλέψεις του γειτονικού κράτους και ανοίγει ζήτημα αλλαγής των συνόρων. Παράλληλα, με κεντρικά άρθρα στον “Ρ” και στο 902.gr επιχειρείται το ζήτημα ύπαρξης σύγχρονου μακεδονικού έθνους να αποδοθεί στις μηχανορραφίες του Τίτο (μάλιστα μετά το ‘48 ώστε να συνδεθεί με τη φιλο-αμερικάνικη στροφή της Γιουγκοσλαβίας και να μην τεθούν ερωτήματα για τη στάση της ΕΣΣΔ!), ενώ αποσιωπούνται ολόκληρες σελίδες της ιστορίας του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που αποδεικνύουν τη συνέχεια και συνέπεια στη στάση πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ακόμα χειρότερα, σε πρόσφατη ανάρτηση με τίτλο “Για το λεγόμενο μακεδονικό ζήτημα” στο 902.gr, γίνεται λόγος για Σλαβόφωνους (ούτε καν Σλαβομακεδόνες!) στην ελληνική επικράτεια. Μόνο που η θέση για Σλαβόφωνους που δεν αποτελούν εθνική μειονότητα και για μακεδονικό έθνος-δημιούργημα του Τίτο ήταν ακριβώς οι δύο βασικοί πυλώνες της τοποθέτησης του εμφυλιοπολεμικού, μοναρχοφασιστικού, αντικομμουνιστικού κράτους. Αυτή τη θέση εκφράζει με συνέπεια και διαχρονικά η Δεξιά ιστοριογραφία και τα ινστιτούτα της, το ΙΜΧΑ, το ΕΜΣ κ.ο.κ.

Έτσι το ΚΚΕ, μετά την επέκταση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα δυτικά Βαλκάνια (σε αυτό συμφωνούμε απολύτως!) αναδεικνύει σήμερα ως δεύτερη σε σημασία πλευρά του Μακεδονικού, αυτή του κινδύνου των συνόρων της Ελλάδας από τον αλυτρωτισμό των γειτόνων. Από κοντά και το Αριστερό Ρεύμα της ΛΑΕ, με την ίδια ιεράρχηση, θεωρεί ότι «το κεντρικό πρόβλημα της χώρας μας σε σχέση με την FYROM συνίσταται στον αλυτρωτισμό της γείτονος» (Θέσεις Αρ. Ρεύματος, 29/01/2018) ενώ εκφράζει τη διαφωνία του για την αναγνώριση μακεδονικού έθνους και γλώσσας από την πλευρά της Ελλάδας (Ανακοίνωση Αρ. Ρεύματος 20/06). Αυτό όμως που λάμπει διά της απουσίας του από τις θέσεις του Αριστερού Ρεύματος για το μακεδονικό (η ΛΑΕ δεν έχει βγάλει ακόμα ανακοίνωση για τη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ) είναι η αναφορά σε οποιοδήποτε οικονομικά και πολιτικά επιθετικό-επεκτατικό σχέδιο της ελληνικής αστικής τάξης. Στην περίπτωση του ΚΚΕ, οι αναφορές στα σχέδια της ελληνικής αστικής τάξης είναι υπαρκτές αλλά αρκετά υποβαθμισμένες ενώ θα έπρεπε να στέκονται ως δεύτερο, ισότιμο καθήκον για το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα πλάι στην αποκάλυψη των ευρω-ΝΑΤΟϊκών σχεδίων για την περιοχή. Πώς αλλιώς θα αποκτήσει γερές ρίζες η αντικυβερνητική κριτική και η πάλη ενάντια στη δική μας αστική τάξη αν δε σηκώσουμε την αντιπαράθεση απέναντι στη λογική της “ισχυρής Ελλάδας” στα Βαλκάνια που επανεμφανίζεται από πολιτικούς κι επιχειρηματικούς παράγοντες;

Δεύτερο κι εξίσου σημαντικό. Τόσο, από τη γενικότερη τοποθέτηση του ΚΚΕ, όσο κι απ’ αυτήν του Αριστερού Ρεύματος (βασική δύναμη της ΛΑΕ) λείπουν ή είναι πολύ υποβαθμισμένα τα καθήκοντα απέναντι στον ελληνικό εθνικισμό. Πώς όμως μπορεί να καταπολεμηθεί αποτελεσματικότερα ο εγχώριος σοβινισμός-εθνικισμός; Όταν υιοθετούμε τμήμα της επιχειρηματολογίας του; Όταν κρούουμε τον κίνδυνο για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας από τον αλυτρωτισμό των γειτόνων ή όταν αποδομούμε θαρρετά τους εθνικούς μύθους και το ιδεολόγημα της πανταχόθεν βαλλόμενης και αμυνόμενης Ελλάδας;

Αυτή η λογική έχει ένα διπλό πρόβλημα. Υπογραμμίζοντας διαρκώς το ζήτημα της εθνικής ασφάλειας και του αλυτρωτισμού των γειτόνων, νιώθει αμήχανα απέναντι στις κυβερνητικές επισημάνσεις ότι η Συμφωνία προβλέπει ρητά την αμοιβαία αναγνώριση και το απαραβίαστο των συνόρων, την προοπτική ένταξης των δύο κρατών σε κοινές συμμαχίες (ΝΑΤΟ-ΕΕ), τη μη-ύπαρξη εθνικής ή γλωσσικής/πολιτιστικής μειονότητας στο εσωτερικό της Ελλάδας, επιβάλλει γεωγραφικό προσδιορισμό στο γειτονικό κράτος και προσδιορίζει τον σλαβικό χαρακτήρα της γλώσσας και του έθνους του κρατώντας την αρχαιότητα για το ελληνικό. Για όλα αυτά, μαζί και για την πρωτοφανή παρέμβαση για αλλαγή χωρίων του Συντάγματος γειτονικής χώρας εν καιρώ ειρήνης, οι εν λόγω δυνάμεις το μόνο που έχουν να σχολιάσουν είναι ότι αυτά δεν είναι αρκετά και μάλιστα συνιστούν επικίνδυνη υποχώρηση. Μένουν στο απυρόβλητο οι επιθετικές/ηγεμονικές διαθέσεις του ελληνικού κράτους στην περιοχή. Το έτερο πρόβλημα αυτής της λογικής είναι ότι, παρά τα ευχολόγιά που διατυπώνονται, υποσκάπτει κάθε δυνατότητα επικοινωνίας με τον γειτονικό λαό, τη στιγμή που απαιτείται κοινό μέτωπο απέναντι στις ελληνικές επιχειρήσεις, το πολυεθνικό κεφάλαιο, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Ρωτάμε. Πώς θα προχωρήσει αυτή η προοπτική με έναν λαό του οποίου τον εθνικό, γλωσσικό και κρατικό αυτοπροσδιορισμό αρνούνται; Αυτό μόνο οι ηγεσίες των ΚΚΕ και Αριστερού Ρεύματος μπορούν να μας εξηγήσουν.

Εδώ όμως πρέπει να γίνει μια αναφορά και στο ανάποδο λάθος. Τμήμα της εγχώριας Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου αντιμετωπίζει τη Συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ ευμενώς ή τουλάχιστον επιεικώς. Πίσω απ’ αυτή τη στάση κρύβεται η λανθασμένη λογική ότι η Συμφωνία αποτελεί πλήγμα στον εθνικισμό και (σχετικά) δίκαιη διευθέτηση του ζητήματος. Εδώ υπάρχει μια σαφής υποτίμηση του ιμπεριαλιστικού παράγοντα και των πασιφανών προτεραιοτήτων του στην περιοχή που εξυπηρετούνται μέσω αυτής της Συμφωνίας, ενώ παραβλέπεται η εθνικιστική δυναμική που θα δημιουργήσει το αφήγημα της “εθνικής προδοσίας” που ήδη καλλιεργείται από την παραδοσιακή Δεξιά και Ακροδεξιά και στις δύο πλευρές των συνόρων. Επιπλέον, αθωώνεται εμμέσως η επιθετική/επεκτατική πολιτική του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου στην περιοχή κι η υπηρέτηση αυτού του σχεδίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η στάση είναι μειοψηφική στην Αριστερά, επικοινωνεί όμως άθελά της με την κυβερνητική προπαγάνδα σ’ ένα ευρύτερο προοδευτικό ακροατήριο και δε βοηθά στην αποκάλυψη των αστικών σχεδίων.

Προβληματική τέλος είναι κι η υποβάθμιση του ΝΑΤΟϊκού και ΕυρωΕνωσιακού ρόλου από τμήμα της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, στο όνομα της ανάδειξης των ευθυνών της ελληνικής αστικής τάξης. Η στάση αυτή αποτελεί εν πολλοίς αντίδραση στην κυρίαρχη γραμμή υποβάθμισης ή και αποσιώπησης του ρόλου και των στοχεύσεων της ελληνικής αστικής τάξης, είναι κατανοητή αλλά είναι επίσης προβληματική απ’ τη στιγμή που τείνει να χάσει έναν βασικό στόχο της πάλης.

Είναι απαραίτητο η κομμουνιστική κι εργατική πολιτική όσον αφορά το μακεδονικό να εδράζεται πάνω σε τρεις βάσεις. Η πρώτη είναι η αποκάλυψη των ΝΑΤΟϊκών και Ευρω-Ενωσιακών σχεδίων για την ολοκληρωτική πρόσδεση των δυτικών Βαλκανίων στο ιμπεριαλιστικό τους άρμα. Η Συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ εξυπηρετεί αυτές τις προτεραιότητες. Η δεύτερη είναι η αποκάλυψη του εθνικού, κρατικού σχεδίου της αστικής τάξης και του αστικού πολιτικού προσωπικού για επανεξόρμηση στα Βαλκάνια και μετατροπή της Δημοκρατίας της Μακεδονίας σε πεδίο άγριας κερδοφορίας για το ελληνικό κεφάλαιο. Έτσι, η ελληνική αστική τάξη θα αποκτήσει προβάδισμα στην περιοχή για να μπορέσει να στραφεί στην άλλη και σοβαρότερη εκκρεμότητα, την αντιπαράθεσή της με την Τουρκία για τον έλεγχο του Αιγαίου και των ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο. Η αστική τάξη και το ελληνικό κράτος έχουν σχέδιο. Η Συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ εξυπηρετεί αυτό το «εθνικό σχέδιο». Τρίτη βάση αποτελεί ο εσωτερικός ιδεολογικός αγώνας για την απονομιμοποίηση των αστικών, εθνικιστικών αφηγημάτων περί μίας και αποκλειστικά ελληνικής Μακεδονίας, περί ανυπαρξίας σύγχρονα διαμορφωμένου μακεδονικού έθνους και γλώσσας και ανυπαρξίας (σλαβο)μακεδονικής εθνικής και πολιτιστικής μειονότητας στην Ελλάδα, αλλά και ευρύτερα η διεθνιστική εργατική παρέμβαση, ιδιαίτερα των κομμουνιστών, για τη συνεργασία των εργατικών τάξεων και των λαών ενάντια σε όλες τις αστικές τάξεις, τον ιμπεριαλισμό και όλους τους εθνικισμούς και από τις δύο πλευρές των συνόρων. Μόνο πατώντας πάνω και στις τρεις αυτές βάσεις διασφαλίζεται η ανεξαρτησία των ταξικών δυνάμεων από την αστική πολιτική, μπαίνουν τα θεμέλια διαμόρφωσης μιας άλλης προοπτικής για τη χώρα και τα Βαλκάνια και μπορεί να επιτευχθεί η κοινή αντιιμπεριαλιστική, αντιεθνικιστική, αντιπολεμική πάλη με τους εργαζόμενους και τις αριστερές δυνάμεις της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, που επίσης χτυπούν τον δικό τους εθνικισμό και τη δική τους αστική τάξη. Η ιστορία αποδεικνύει το δίκαιο της στάσης αρχών των κομμουνιστών πάνω στο μακεδονικό ζήτημα κι ευρύτερα και ταυτόχρονα τα αδιέξοδα και την υποκρισία των ελληνικών κυβερνήσεων που διαχρονικά υπογείως αναγνωρίζουν και αποδέχονται τα πάντα και δημοσίως διατείνονται περί του αντιθέτου.

Πηγή: εφημερίδα ΠΡΙΝ

Εκατό χρόνια από το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου: «Προλετάριοι όλων των χωρών σφαχτείτε» (ντοκιμαντέρ)

by avrakotos

Εκατό χρόνια από το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου

«Προλετάριοι όλων των χωρών σφαχτείτε» (ντοκιμαντέρ)

Επιμέλεια /σύνταξη / μοντάζ: Γιώργος Μεριζιώτης

Νεκροταφείο των Γάλλων στρατιωτών

Το ντοκιμαντέρ  αναφέρεται στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ( Ιούλιο του 1914 ως τις 11 Νοεμβρίου 1918) που ήταν ο πρώτος βιομηχανικού τύπου πόλεμος. Επίσης αναφέρεται στην προδοτική στάση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη και ιδιαίτερα του μεγαλύτερου κόμματος της, του γερμανικού SPD, που ταυτίστηκε με αυτό τον πόλεμο.

Λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου μια εποχή που οι προσδοκίες για την κοινωνική επανάσταση ειδικά στην κεντρική Ευρώπη ήταν μεγάλες, η μετατόπιση του ενδιαφέροντος από το κοινωνικό ζήτημα  στο εθνικό – πατριωτικό είχε σαν αποτέλεσμα να επικρατήσει ο εθνικισμός, ο μιλιταρισμός και ο σοβινιστικός πατριωτισμός.

Η κήρυξη του πολέμου από τις ευρωπαϊκές άρχουσες πολιτικές και οικονομικές ελίτ και η υιοθέτηση του (είτε με συναίνεση, είτε με βια ) από την πλειοψηφία των καταπιεσμένων – εκμεταλλευομένων τάξεων είχε σαν αποτέλεσμα το όνειρο για κοινωνική χειραφέτηση και παγκόσμια συναδελφοσύνη των λαών να θαφτεί στα χαρακώματα, την λάσπη, το αίμα  και τον βόρβορο. Η  ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία με κύριο εκπρόσωπο την γερμανική διακήρυττε ότι: «… προέχει τώρα ο αγώνας για την προάσπιση της πατρίδας, ο ταξικός αγώνας πρέπει να περιμένει …» Το κάθε  σοσιαλιστικό κόμμα στην χώρα του ακολούθησε μια εθνικιστική σοβινιστική πολιτική και ταυτίστηκε με την άρχουσα τάξη υπέρ του πολέμου.

Η δεύτερη (μαρξιστική) Διεθνής διαλύθηκε και το ευρωπαϊκό  προλεταριάτο που ελέγχονταν κατά πλειοψηφία από την σοσιαλδημοκρατία παραπλανημένο αντί να ακολουθήσει τα επαναστατικά κελεύσματα για κοινωνική αλλαγή και το «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε», παρασύρθηκε σε αυτό τον όλεθρο υπερασπιζόμενο τα συμφέροντα των άρχουσων πολιτικών και οικονομικών ελίτ των κρατών του  και έγινε κρέας για τα κανόνια των  καπιταλιστών. Το «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» παραχώρησε την θέση του  στο «Προλετάριοι όλων των χωρών σφαχτείτε»!. «Γιατί είναι γλυκός κι ωραίος ο θάνατος  για την πατρίδα …».

Μόνο μερικοί ριζοσπάστες σοσιαλιστές όπως ο  Γάλλος Ζαν Ζωρές  που δολοφονείτε από εθνικιστές στο Παρίσι και ο Μπέρτραντ Ράσελ που φυλακίστηκε για την αντιπολεμική του δράση στη Μ. Βρετανία, οι αναρχικοί, το μικρο τότε κόμμα των μπολσεβίκων με τον Λένιν και μια μικρή φράξια σοσιαλεπαναστατών μέσα στο  γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα,  μαζί με την  Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ εναντιώνονται στο πόλεμο. Δυστυχώς ο θεμελιωτής του αναρχικού κομμουνισμού Πιοτρ Κροπότκιν φοβούμενος τον γερμανικό μιλιταρισμό και επεκτατισμό τάσσεται με το πλευρό των Γάλλων, της Αντάντ,  και  υπέρ της συμμετοχής  της Ρωσίας στο πόλεμο. Οι αντιδράσεις των αναρχικών ήταν έντονες, ελάχιστοι αναρχικοί ακολούθησαν την άποψη  του Κροπότκιν και αυτό είχε σαν συνέπια να  οδηγήσει τον Κροπότκιν σε πολιτική απομόνωση.

Παράλληλα οι αναρχικοί μαζί με άλλους ριζοσπάστες σοσιαλιστές μένοντας συνεπείς στο «πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικόν» και στο «Από τον Εθνικό Πόλεμο στον Ταξικό Πόλεμο» του Μπακούνιν ανέπτυξαν ένα αντιπολεμικό – αντιμιλιταριστικό κίνημα. Αφαίρεσαν από το πολιτικό τους λεξιλόγια τις λέξις – έννοιες  πατρίδα, πατριώτης και εθνότητα – έθνος. Οι διαδηλώσεις και οποιαδήποτε καμπάνια ενάντια στον πόλεμο σε πολλές χώρες ήταν απαγορευμένες από τις κυβερνήσεις. Παρ’όλα αυτά όμως έγιναν διαδηλώσεις σε κάποιες χώρες και   παρουσιάστηκαν οι πρώτοι αντιμιλιταριστές, λιποτάκτες και αρνητές στράτευσης (αντιρρησίες συνείδησης). Οι περισσότεροι στην παρανομία και  κυνηγημένοι από τα καθεστώτα γιατί υπήρχε η εκτέλεση, η  ποινή του θανάτου για εσχάτη προδοσία.

Όμως η κρίση, τα αδιέξοδα και η φρίκη που δημιούργησε ο πόλεμος, επανέφεραν τις σοσιαλιστικές ιδέες στο προσκήνιο. Η μεγάλη ρωσική επανάσταση του 1917, δημιούργησε την προσδοκία στο προλεταριάτο, ειδικά της Ευρώπης, ότι είναι δυνατό να απαλλαγεί από τους δυνάστες και εκμεταλλευτές του. Ένα χρόνο μετά, ξεσπά η επανάσταση των Συμβουλίων στη Γερμανία και σε άλλες χώρες της κεντρικής Ευρώπης (λίγο αργότερα και στη Ιταλία) διεξάγονται επαναστατικές απόπειρες. Αυτός ο πόλεμος καθόρισε το ρου της ιστορίας και οι επιπτώσεις του υφίστανται μέχρι σήμερα.

«Προλετάριοι όλων των χωρών σφαχτείτε»

«Το αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο δεν είναι αυτό της πόρνης αλλά του μισθοφόρου».

Αφιερώνετε στους λιποτάκτες, τους αντιρρησίες συνείδησης και στους όπου γης αντιμιλιταριστές.

Η διάρκεια του ντοκιμαντέρ είναι περίπου 64 λεπτά.

 Ένα ντοκιμαντέρ από τη Λέσχη των ισοπεδωτών.

Εναλλακτικά δείτε το ντοκιμαντέρ απο εδώ: https://archive.org/details/isopedotes_yahoo_201811

https://autonomidrasi.com/2018/

 ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ

Τετράδια Μαρξισμού, 08 χειμώνας 2018

Τετράδια Μαρξισμού, 08 χειμώνας 2018

Περιεχόμενα*

Editorial

Αναζητώντας τον εξεγερμένο χρόνο: 50 χρόνια από το (Μάη του) 1968
της συντακτικής επιτροπής

Σχόλια

Ευρωνατοϊκή ολοκλήρωση των δυτικών Βαλκανίων: επιδιώξεις και αντιστάσεις
Γιώργος Μιχαηλίδης

Οι αντιθέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας γενικεύονται σε μια περιοχή γενικευμένης αστάθειας
Αλέκος Αναγνωστάκης

Έξοδος από τα μνημόνια και άλλα κυβερνητικά φληναφήματα
Σταύρος Μαυρουδέας

Εμπορικός πόλεμος, προστατευτισμός και παγκοσμιοποίηση
Δημήτρης Γρηγορόπουλος

H πρόκληση του «κοινωνικού εταιρισμού» και η αταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος
Πέτρος Παπαπέτρος

Λατινική Αμερική: Χαμένες ψευδαισθήσεις
Χριστίνα Μαυροπούλου

Αφιέρωμα: 1968 – Το ίχνος του Μάη μισό αιώνα μετά

Ανιχνεύοντας το παρελθόν με το βλέμμα στο μέλλον, μισό αιώνα μετά το 1968: κριτικές προσεγγίσεις
Διονύσης Τζαρέλλας

Εξέγερση και επανάσταση
Ροζέ Γκαροντί

Ο Αλτουσέρ για τον Μάη του ’68
Louis Althusser

Η Επίσκεψη στον Γκέοργκ Λούκατς
Ρούντι Ντούτσκε

Πέντε ζητήματα σχετικά με την επικαιροποίηση της σκέψης του Λούκατς από τον Ρούντι Ντούτσκε
Frieder Otto Wolf

Ο γαλλικός Μάης μέσα από τα συνθήματά του
Γιώργος Ρούσης

Ο γαλλικός Μάης ως «διένεξη των Σχολών»
Χρήστος Νάτσης

Στην κορυφή του μακρού κύματος: Ο Ερνέστ Μαντέλ και ο Μάης του 1968
Μάνος Σκούφογλου

Ξαναγυρνώντας στον μακρύ ιταλικό Μάη
Παναγιώτης Σωτήρης

Mάης του ΄68 και επαναστατική κατάσταση
Δημήτρης Γρηγορόπουλος

Επανάσταση και σινεμά: Για την κληρονομιά του Μάη
Δημήτρης Λένης

Η Καταστασιακή Διεθνής και η κατασκευή καταστάσεων
Ηρώ Μανδηλαρά και Σπύρος Ποταμιάς

Ιστορία

Θέσεις του ΚΚΕ για τον ελληνικό καπιταλισμό τις δεκαετίες του 1920 έως και του 1960
Μάνος Βασιλείου-Αρώνης και Γιώργος Πισίνας

Ο διεθνισμός ως ρήξη στη ριζοσπαστική παράδοση
Νίκος Ποταμιάνος

Πολιτική οικονομία

Μια θεωρητική προσέγγιση στους τρόπους παραγωγής
Γιώργος Παπαλεξίου

Κοινωνική Θεωρία

Ασφάλεια, οικονομία και ακύρωση του μέλλοντος
Χρήστος Μπουκάλας

Τέχνη - Πολιτισμός

Η σχέση των μαθηματικών με τη μουσική και η αλληλεπίδρασή τους με τον άνθρωπο και την κοινωνία
Σουζάνα Βουγιουκλή

Ο Μαρξ και οι εικαστικές τέχνες
Νίκος Δασκαλοθανάσης

Βιβλιοκριτική

Ανιχνεύοντας τις τάσεις και τις δυναμικές του με μια οπτική από το μέλλον
Κώστας Δαμανάκης

Ένα λογοτεχνικό κείμενο με θέμα την επανάσταση και πλοκή τη ζωή του συγγραφέα
Κώστας Παλούκης

Η διπλή κίνηση μεταξύ αγοράς και κοινωνίας
Δημήτρης Σουφτάς

Μια προκλητική αυτοβιογραφία
Χρύσα Καραμήτρου