Έμεινε το όνειρο ορφανό…

 
H Βάρκιζα στη συλλογική μνήμη της Αριστεράς αποτελεί  συνώνυμο της ήττας και της πανωλεθρίας. Στην πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της Ελληνικής Εθνικής  Αντίστασης  το ΕΑΜ εκπροσώπησαν οι Γιώργης Σιάντος (Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ), Μήτσος Παρτσαλίδης (ΓΓ της ΚΕ του ΕΑΜ) και Ηλίας Τσιριμώκος (ΓΓ του κόμματος Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας. Την κυβέρνηση Πλαστήρα εκπροσώπησαν οι Ιωάννης Σοφιανόπουλος (υπουργός Εξωτερικών), Περικλής Ράλλης (υπουργός Εσωτερικών) και Ιωάννης Μακρόπουλος (υπουργός Γεωργίας).

"Αν ζήσει κανένας σας να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει". 

Σοφά λόγια του Άρη Βελουχιώτη λίγο πριν από τα Δεκεμβριανά στην  σύσκεψη των καπεταναίων στη Λαμία στις 17 και  18 Νοέμβρη του 1944, η συνέχεια είναι γνωστή, η αυλαία του πρώτου μέρους της τραγωδίας έκλεισε στις 12 του Φλεβάρη του 1945, με την συμφωνία της Βάρκιζας.

«Η μόνη νικηφόρα επανάσταση που παρέδωσε την εξουσία .Κανένα ένοπλο κίνημα κάθε απόχρωσης, εθνικιστικό, δεξιό ή αριστερό, από το Σαλβαδόρ μέχρι το Κονγκό και από το Νεπάλ μέχρι την Ιρλανδία, ποτέ δεν δέχτηκε να αφοπλιστεί, χωρίς να έχει αποσπάσει γενική αμνηστία. θυμόμαστε λόγια του Μάο Τσε Τουνγκ.

Ένα χρόνο μετά τη συμφωνία κ' τον αφοπλισμό ,στις 12 Φλεβάρη 1946 δημοσιεύεται και κατατίθεται στον ΟΗΕ ο απολογισμός της κρατικής καταστολής. Νεκροί 1289 ,Τραυματίες 6671 ,Βασανισθέντες 31632,Συλληφθέντες 84931,Βιασμενες γυναίκες,Επιδρομές σε τυπογραφία 572,Καταδιωκομενοι δημοκρατικοί πολίτες πάνω από 100000....

Η κατάπτυστη και προδοτική συμφωνία της Βάρκιζας δεν μπορεί παρά να αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου μιας σειράς λαθών και ανεπαρκειών της ηγεσίας Σιάντου- Ιωαννίδη. Καζέρτα- Λίβανος- Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας- απομάκρυνση Σαράφη- Άρη είτε προέρχονταν από αναμονή είτε από φόβο αναμέτρησης απέναντι στο ρόλο που θα υπηρετούσε ο βρετανικός ιμπεριαλισμός, δεν μπορούν να πιστωθούν σε καμία περίπτωση στην γραμμή της 3ης διεθνούς, δεν μπορούν να χτυπήσουν την Σοβιετική Ένωση, το πρώτο Σοσιαλιστικό Κράτος που αποτελούσε το κέντρο του διεθνούς επαναστατημένου υπό κρατική υπόσταση προλεταριάτου που σάλπιζε την αντεπίθεση απέναντι στο γερμανικό ναζισμό-ιμπεριαλισμό

Παραθέτουμε τα λόγια του   Γρηγόρη Φαράκου: «Οι διεθνείς συνθήκες ήταν σαφείς. Ήταν ολοφάνερη η απόφαση των Άγγλων να αντιμετωπίσουν ένοπλα την οποιαδήποτε αντίδραση. Η απόφαση λοιπόν για ένοπλη σύγκρουση ήταν το λιγότερο παράλογη. Όλα αυτά τα χρόνια το ΚΚΕ έχει αναθεματίσει σε όλους τους τόνους τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Η άποψή μου είναι ότι η Βάρκιζα ήταν μια συνέχεια και συνέπεια των προηγούμενων εξελίξεων. Και ήταν υποχρεωτική την ώρα που έγινε».

Οι αντιλήψεις αυτές νομιμοποιούν την καθυστέρηση εξαπόλυσης του ένοπλου ταξικού πολέμου σε συνθήκες συσχετισμού επιβολής της εργατικής λαϊκής εξουσίας, είναι οι ίδιες αντιλήψεις που βλέπουν ως λάθος την συγκρότηση του ΔΣΕ και την πάλη του για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, για την στερέωση της λαϊκοδημοκρατικής Ελλάδας απέναντι στον αστικό πολιτικό κόσμο και τους ξένους ιμπεριαλιστές πατρώνες τους.

Αρνητικοί συσχετισμοί ή λαθεμένη πολιτική γραμμή .

Όσο κυνισμό και αναλγησία διέθετε η αστική τάξη που επέλεξε να είναι το δεξί χέρι των κατακτητών  άλλο τόσο ήταν τυφλή και μεθυσμένη από τις αυταπάτες η ηγεσία της Αριστεράς.

Το ΚΚΕ από το 1934 (απόφαση της 6ης Ολομέλειας), είχε ενστερνιστεί τη «θεωρία των σταδίων». Με την γνωστή δικαιολογία ότι οι συνθήκες ποτέ δεν θα ωριμάσουν για σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά μονάχα για μια «αστικοδημοκρατική αλλαγή», όπου η Αριστερά και η εργατική τάξη θα είναι  ‘’σύμμαχοι’’ με το δήθεν προοδευτικό και εθνικό κομμάτι της αστικής τάξης.

Ήταν αυτή η πολιτική που οδήγησε  στο Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα, την προσπάθεια δηλαδή συμμαχίας Βενιζελικούς με τα γνωστά αποτελέσματα τον καταπραϋντικό  ρόλο της ηγεσίας απέναντι στην εξεγερμένη εργατική τάξη της Θεσσαλονίκης τον Μάη του ’36 και την επικράτηση της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου.

Αλλά η πανωλεθρία της Βάρκιζας υπήρξε χωρίς προηγούμενο. Ένα ένοπλο επαναστατικό κίνημα, που έλεγχε το σύνολο σχεδόν της ελληνικής επικράτειας, παρέδωσε τα όπλα και διέλυσε τις μονάδες του. Οι δωσίλογοι των ταγμάτων ασφαλείας ξανάγιναν οι κυρίαρχοι των δρόμων και των γειτονιών. Και ακολούθησε η κάθοδος στον Άδη για τους ανθρώπους που οργάνωσαν την αντίσταση στους ναζί. Κανένα επαναστατικό κίνημα σε όλο τον κόσμο Ευρώπη Αμερική Αφρική δεν αποδέχτηκε τον συμβιβασμό και την ήττα χωρίς να αποσπάσει πρώτα γενική αμνηστία .Παγκόσμια Ελληνική πρωτοτυπία εδώ οι κάθε δωσίλογοι οι μπουραντάδες οι συνεργάτες των κατακτητών αυτοί που διέφυγαν στην Αλεξάνδρεια αναγνωρίσθηκαν από το Ελληνικό κράτος και πολλοί από αυτούς κάνανε και πολιτική καριέρα !!!

Οι αυταπάτες για τον ερχομό της λαϊκής εξουσίας μέσα από ειρηνικές διαδικασίες και κοινοβουλευτικό δρόμο γρήγορα θα εξανεμισθούν. Η Βάρκιζα αποτελεί ένα παράδειγμα προς αποφυγή για τις συμβιβασμένες δήθεν «αριστερές κυβερνήσεις» μη θέτοντας πραγματικό πρόγραμμα λαϊκής  εξουσίας.

Μία μέρα πριν υπογραφεί η ολέθρια συμφωνία ο Γιώργης Σιάντος, σε συνέντευξή του στους ξένους ανταποκριτές στις 12 Φλεβάρη 1945  έκανε την ακόλουθη δήλωση : «Εφόσον οι μεγάλοι σύμμαχοι αποφάσισαν πως η παρουσία του βρετανικού στρατού στην Ελλάδα είναι χρήσιμη, σημαίνει πως είναι. Πιστεύουμε πως η σύγκρουση ΕΛΑΣ και Βρετανών ήταν αποτέλεσμα μιας θλιβερής παρεξήγησης, η οποία ελπίζουμε θα ξεχαστεί».

Είναι πασιφανές χωρίς πολιτική ανεξαρτησία και συγκροτημένη πολιτική σκέψη  κανένα επαναστατικό κίνημα δεν μπορεί να σταθεί. Η πιο μεγάλη επαναστατική ευκαιρία που γεννήθηκε ποτέ στην Ελλάδα, συντρίφτηκε ασφαλώς όχι εξαιτίας των «αρνητικών συσχετισμών», αλλά επειδή η ηγεσία του κινήματος, δεν είχε κανένα σκοπό να δώσει τη μάχη. Για να πάρουμε νικηφόρα τη ρεβάνς στην επόμενη ευκαιρία, πρέπει να έχουμε σφυρηλατήσει μια άλλη επαναστατική αριστερά, χωρίς αυταπάτες με εμπιστοσύνη στον λαϊκό παράγοντα απέναντι για τις προθέσεις του ταξικού εχθρού.