Which side are you on ? Ένα ερώτημα που ακόμα μένει αναπάντητο .Σήμερα 37 χρόνια μετά και μέσα στην πιο βαθιά κρίση του καπιταλισμού, η εργατική τάξη μπορεί να την αξιοποιήσει για να στείλει στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας και στα αζήτητα τα απομεινάρια της Θάτσερ που απειλούν ότι θα επιστρέψουν. Μαζί με όλο το σύστημα που καλλιεργεί ψεύτικους διαχωρισμούς στην εργατική τάξη για να συντηρεί την καταπίεση και την εκμετάλλευση που παράγει.
Το Μάρτη του 1984 ξεκινάει η
μεγαλύτερη απεργιακή σύγκρουση ανάμεσα στους ανθρακωρύχους και στην
νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Θάτσερ στα ορυχεία της Ν. Ουαλίας με πάνω από 140 χιλιάδες ανθρακωρύχους να
απεργούν ενάντια στο κλείσιμο των ορυχείων με σκοπό την ιδιωτικοποίησή τους,
αντιμετωπίζοντας τη δολοφονική αστυνομική καταστολή που επιστράτευσε η Θάτσερ.
Η απεργία κράτησε 12 ολόκληρους μήνες έληξε Μάρτη 1985 και ο απολογισμός της ήταν 5
νεκροί και χιλιάδες τραυματίες, ενώ έγιναν πάνω από 11 χιλιάδες συλλήψεις. Δεν
ήταν απεργιακή σύγκρουση αλλά εμφύλιος πόλεμος.
Μια ομάδα ΛΟΑΤΚΙ+ αγωνιστών οι
οποίοι είναι οργανωμένοι στην αριστερά, αποφασίζουν να δράσουν αλληλέγγυα. Το
καλοκαίρι του 1984 δημιουργούν την οργάνωση Lesbians Gays Support the Miners
– LGSM (Λεσβίες και Ομοφυλόφιλοι
Υποστηρίζουν τους Ανθρακωρύχους). Οργανώνουν διαδηλώσεις, μαζεύουν λεφτά για
τις κοινότητες των ανθρακωρύχων, συμμετέχουν σε πικετοφορίες και αποκλεισμούς
που οργανώνουν οι ανθρακωρύχοι. Ο Mike Jackson, συνιδρυτής των LGSM, έχει
πει: «Θα ήταν ανειλικρινές να πούμε ότι δεν υπήρξε καθόλου διαφωνία.. Αλλά η
γενική συμφωνία ήταν: έχουμε δαιμονοποιηθεί από τον Τύπο, ίσως θα έπρεπε να
συναντήσουμε αυτούς τους ομοφυλόφιλους που έχουν επίσης δαιμονοποιηθεί .
Οι LGSM ήταν μια συμμαχία ΛΟΑΤΚΙ+
ακτιβιστών και ακτιβιστριών αριστερών για την οικονομική στήριξη των απεργών.
Ξεκινώντας από την ίδια την πορεία του Pride το 1984 και στη συνέχεια στις
γειτονιές, κατάφεραν να συγκεντρώσουν το ποσό των 20 χιλιάδων λιρών για την
οικονομική ενίσχυση των απεργών ανθρακωρύχων και των οικογενειών τους. Μέλη των
LGSM επισκέφθηκαν το Dulais και φιλοξενήθηκαν από τους ανθρακωρύχους, μετά από
πρόσκληση των τελευταίων. Μέσα στη χρονιά της απεργίας οργανώθηκαν μια σειρά
από συναυλίες δράσεις και συναντήσεις. Οι συναυλίες τιτλοφορήθηκαν Pits and
Perverts («ορυχεία και ανώμαλοι») σαν απάντηση στην εκστρατεία συκοφάντησης από
τον φιλοκυβερνητικό τύπο που είχε βγάλει πρωτοσέλιδο «Ανώμαλοι στηρίζουν τα
ορυχεία!».
«Η επιτυχία μας ήταν ότι συγκεντρώσαμε αρκετά χρήματα ώστε κανένας από τους ανθρακωρύχους να μη γυρίσει στη δουλειά αναγκασμένος από την πείνα», έχει δηλώσει ο Ray Goodspeed, ιδρυτικό μέλος των LGSM.
Παράλληλα, η οικονομική καμπάνια
μέσα σε ΛΟΑΤΚΙ+ χώρους άνοιγε τη συζήτηση για το πώς σπάει η «ομοφοβία της
εργατικής τάξης». Οι επισκέψεις στο χωριό των απεργών απέδειξαν ότι σπάει πολύ
πιο εύκολα απ’ ό,τι πίστευαν μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Η διανομή των
χρημάτων και τροφίμων γινόταν στα ίδια
τα ορυχεία και στις κοινότητες των ανθρακωρύχων, κάτι που ενίσχυε τις
δυνατότητες για οργανωμένη αντίσταση άμεση επικοινωνία κάτι το οποίο η
συνδικαλιστική ηγεσία δεν είχε φροντίσει να κάνει έγκαιρα. Οι LGSM ήταν ένα
σημαντικό κομμάτι σε αυτήν την προσπάθεια, περνώντας και οι ίδιοι χρόνο μαζί με
τους απεργούς και συζητώντας πολιτικά.
ο Jonathan Blake, μέλος των LGSM
δηλώνει «Με τους ανθρακωρύχους της Νότιας Ουαλίας βάλαμε την ατζέντα των
δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων στο συνέδριο του Εργατικού Κόμματος το1985. Η απόφαση
που πάρθηκε στο συνέδριο ξεκίνησε μια τροχιά που θα κατέληγε στο σύμφωνο
συμβίωσης και το γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων». Με την ψήφο των αντιπροσώπων του
NUM το Εργατικό Κόμμα πέρασε το ψήφισμα στήριξης των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων τον
Σεπτέμβρη-Οκτώβρη του ’85, τόσο σε κόντρα με την ηγεσία του NUM που, όπως
περιέγραφε ο Blake «δεν ήθελε πάρε δώσε με αδερφές», όσο και σε κόντρα με την
ηγεσία του Εργατικού Κόμματος που πίστευε ότι «τα ζητήματα των λεσβιών και των
γκέι μας κοστίζουν ακριβά». Αργότερα, το 1988, ομάδες ανθρακωρύχων στήριξαν
ανοιχτά τη μάχη του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος ενάντια στο διαβόητο άρθρο 28, που
απαγόρευε στις τοπικές αρχές οποιαδήποτε «προώθηση» της ομοφυλοφιλίας και
κυρίως απαγόρευε την αποδοχή της ομοφυλοφιλίας και της ομοφυλόφιλης οικογένειας
στα σχολεία.
Βαρυσήμαντος ο ρόλος των γυναικών .
Στην αρχή της ο ρόλος των
γυναικών είχε υποτιμηθεί εντελώς, αλλά οι ίδιες διεκδίκησαν να το αλλάξουν
πηγαίνοντας στις φρουρές. Ήταν μία κομβική πολιτική μάχη για τη συνέχιση της
απεργίας, καθώς τις σεξιστικές αντιλήψεις προωθούσαν κυρίως οι απεργοσπάστες
λέγοντας ότι ο ρόλος των γυναικών ήταν στο σπίτι ανοίγοντας τη συζήτηση για το πώς πολεμιέται ο σεξισμός.
Αυτή η σύνδεσή τους με την απεργία κατάφερε να βοηθήσει και τις ίδιες απέναντι
στις ιδέες που υποτιμούσαν τις εργατικές μάχες και οδηγούσαν στο διαχωρισμό των
γυναικών από τους άντρες εργάτες δείχνοντας εκείνους σαν υπαίτιους της
καταπίεσης.
Τον Μάρτη του 1985 η απεργία των ανθρακωρύχων ηττήθηκε.
Με απόφαση του NUM οι απεργοί
γύρισαν στη δουλειά χωρίς καν κάποιο συμβιβασμό. Τα αποτελέσματα ήταν ολέθρια
για το εργατικό κίνημα της Βρετανίας, τους ίδιους τους ανθρακωρύχους, τις
οικογένειες και τα χωριά τους. Ήταν ολέθρια για το εργατικό κίνημα συνολικά .Το
συνδικάτο των ανθρακωρύχων αποδυναμώθηκε τρομερά κι αυτό εν μέρει επηρέασε και
το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα, που αν και είχε τους ανθρακωρύχους στο πλευρό του .
Μπορεί ενωμένη η εργατική τάξη ;
Ωστόσο οι παρακαταθήκες που άφησε
αυτή η μάχη και η παρέμβαση των LGSM είναι τεράστιες. Οι ανθρακωρύχοι που είχαν
έρθει σε επαφή με τους LGSM πήραν μέρος στο Pride του 1985. Τα ηγετικά μέλη των
LGSM ήταν σοσιαλιστές και επαναστάτες που έβαζαν στο κέντρο της δράσης τους την
εργατική τάξη. Οι ομοιότητες της καταστολής της βίας και της συκοφάντησης των
ανθρακωρύχων και των ΛΟΑΤΚΙ+ φανερώνουν ότι τα κοινά σημεία είναι βαθύτερα οι ΛΟΑΤΚΙ+ που δέχονται
καταστολή ανήκουν στην εργατική τάξη. Τα κοινά τους συμφέροντα και οι κοινές
μάχες είναι κάτι που τονίζουν εκτενώς τόσο οι απεργοί όσο και τα μέλη των LGSM στο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους «All Out! Dancing in Dulais» που
έφτιαξαν οι LGSM το 1986. Την ιστορία των LGSM διηγείται και η κινηματογραφική
ταινία Pride του 2014 που έκανε την
ιστορία γνωστή στο πλατύ κοινό σημειώνοντας διεθνή επιτυχία.
Η δράση του LGSM και της LAPC μας δείχνει ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος, όσον αφορά τα ΛΟΑΤΚΙ κινήματα, για να χτίσουν συμμαχίες και συλλογικότητες με άλλους χώρους για κοινές δράσεις και πορείες. Συμμαχίες και συλλογικότητες με τους εργαζόμενους και τους άνεργους, συμμαχίες με τα κινήματα υπεράσπισης του περιβάλλοντος, όπως αυτό των ΣΚΟΥΡΙΩΝ, της ΒΙΟΜΕ με τα εργοστάσια ανοιχτά ,συμμαχίες με τα κινήματα και τις συλλογικότητες πχ στην Υγεία ,Παιδεία ,πολιτικά δικαιώματα όπως αυτό των ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΝΕΡΓΟΙ ,συμμαχίες ενάντια στους πολέμους όπως αυτό του ΔΙΚΤΥΟΥ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ συμμαχίες των εργαζομένων ''από τα κάτω'' για απεργίες ενάντια στα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης μακριά από τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, συμμαχίες με τους πρόσφυγες που τρέχουν να ξεφύγουν από τις σφαγές ,συμμαχίες με τα αντιφασιστικά κινήματα και τις συλλογικότητες πολύ σημαντικός ο ρόλος τους στην εξέλιξη της δίκης της Χρυσής Αυγής .
Πηγές :
Πρώτη δημοσίευση στο https://ergatiki.gr/article.php?id=20494
05/06/2019 της Αφροδίτης Φράγκου.
https://www.psuunderground.com/2019/04/24/pride-film-tells-true-story-of-a-1984-lgbt-group/
https://vimeo.com/22972867 ντοκιμαντέρ μικρού μήκους «All Out! Dancing in Dulais»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου