ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΞΟΝΤΩΣΑΤΕ ΕΒΡΑΙΟΥΣ το μεγαλύτερο αντισημιτικό πογκρόμ στην Ιστορία του Ελληνικού έθνους.

Θεσσαλονίκη 1931  η Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων όπως συνήθιζαν να την αποκαλούν ένα μωσαϊκό από Έλληνες Εβραίους Βούλγαρους Ρουμάνους εργατικό προλεταριάτο κατά πλειοψηφία.

29 Ιούνη 1931 ένα άλλο πογκρόμ  στην συνοικία ΚΑΜΠΕΛ στην Καλαμαριά στην σημερινή οδό Εθνικής Αντιστάσεως  στη Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά το μεγαλύτερο αντισημιτικό πογκρόμ στην Ιστορία του Ελληνικού έθνους. Αντισημίτες φασίστες παρακρατικοί και λογής λογής κατακάθια της αντισημιτικής και αντικομουνιστικής  οργάνωσης ΕΕΕ τους γνωστούς χαλυβδόκρανους καίνε λεηλατούν σκοτώνουν βιαιοπραγούν εναντίον φτωχών εργατών και αμάχων μεταξύ όλων αυτών και δύο νεκροί ένας Έλληνας φούρναρης ο Λεωνίδας Παππάς και ο Εβραίος Λεόν Βιδάλ . Στην συνοικία ζούσαν 210  οικογένειες 780 άνθρωποι υπήρχαν καταστήματα σχολείο φαρμακείο και τόποι θρησκευτικής λατρείας τα οποία πυρπολήθηκαν και καταστράφηκαν όλα .

«Η Θεσσαλονίκη έχει ανάγκην εθνικιστικών οργανώσεων και προς τας οργανώσεις ταύτας η Κυβέρνησής οφείλει να παρέχει ενθάρρυνσίν και προστασία» («Καθημερινή» 26/6/1931)

Από  το βιβλίο του Μιχάλη Τρεμόπουλου «Τα τρία ΕΕΕ και ο εμπρησμός του Κάμπελ», διαβάζουμε τα παρακάτω «Αυτό το αιματηρό ξέσπασμα οργανωμένων ομάδων με στόχο έναν συνοικισμό φτωχών Εβραίων της πόλης δεν ταιριάζει με τις επίσημες και επί χρόνια επαναλαμβανόμενες διακηρύξεις ότι ο ρατσισμός και ειδικά ο αντισημιτισμός δεν έχουν θέση στην Ελλάδα ή έστω ότι είναι εντελώς περιθωριακά φαινόμενα.»

«Ολος ο κόσμος γνωρίζει ότι εις την Ελλάδα δεν υπάρχει αντισημιτισμός» έγραφε η «Μακεδονία» στις 25/6/1931, μόλις τέσσερις μέρες πριν από την κορύφωση του πογκρόμ, στο οποίο η ίδια πρωτοστάτησε.

 «Προκειμένου περί της Θεσσαλονίκης δικαιούμεθα αναντιρρήτως να επιδεικνύωμεν πάσαν καχυποψίαν απέναντι παντός ξένου. Εάν επρόκειτο περί της πόλεως των Πατρών και αν εκεί συνέβαινεν οιονδήποτε μισαλλόδοξον κρούσμα, θα εδικαιούτο βεβαίως η Κυβέρνησις να επέμβη και μετά πάσης της δυνατής αυστηρότητος εναντίον των ταραξιών. Και να θεωρήση ως αξίους παραδειγματικής τιμωρίας τους υπαιτίους. Αλλ’ εν Θεσσαλονίκη, ως είπομεν, η θέσις των πραγμάτων είνε κάπως διαφορετική. Η Θεσσαλονίκη έχει ανάγκην εθνικιστικών οργανώσεων και προς τας οργανώσεις ταύτας η Κυβέρνησις οφείλει να παρέχη ενθάρρυνσιν και προστασίαν... Οι Ισραηλίται οφείλουν να έχουν σταθερώς υπ’ όψιν των ότι εν Θεσσαλονίκη, κατ’ εξαίρεσιν από τας λοιπάς πόλεις της Ελλάδος, η θέσις των είνε κάπως λεπτή».

Αυτά έγραφε η «Καθημερινή» στις 26/6/1931, τρεις μέρες πριν από την κορύφωση του πογκρόμ

 Ο επίλογος του πογκρόμ. Ενα χρόνο μετά το Κάμπελ μετατρέπεται στον προσφυγικό συνοικισμό «Στυλιανού Γονατά» (νυν Ναυάρχου Βότση). Τα εγκαίνια της «πλατείας Λ. Ιασωνίδου» (1932) από τον μητροπολίτη Γεννάδιο, τον γενικό διοικητή Μακεδονίας Γονατά και τον τιμώμενο (βουλευτή) Λεωνίδα Ιασωνίδη | Μ. ΤΡΕΜΟΠΟΥΛΟΣ, «ΤΑ ΤΡΙΑ Ε» (2018).Ενδιαφέρον είναι και το γεγονός ότι, όπως παρατηρεί ο Τρεμόπουλος, «την ίδια στιγμή που η Βουλή καταδίκαζε και ο Τύπος διχαζόταν για τις ευθύνες και τα αίτια του πογκρόμ εναντίον των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, κάποιες υπηρεσίες του κράτους είχαν τη δική τους ατζέντα και άποψη. Είναι χαρακτηριστικό ένα από τα εμπιστευτικά υπομνήματα του διευθυντή του γραφείου Τύπου Θεσσαλονίκης Ι. Μινάρδου, δηλαδή του επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών του υπουργείου Εξωτερικών, που παρακολουθούσε τις εξελίξεις στην εβραϊκή κοινότητα και μετέφραζε τον εβραϊκό Τύπο της πόλης. Ο Μινάρδος, στις 5 Ιουλίου 1931, αναλύοντας το πλαίσιο του εμπρησμού του Κάμπελ, θεωρούσε ως αιτία τις επί σειρά ετών εβραϊκές “προκλήσεις” προς τα αισθήματα των Ελλήνων. Τέθηκε θέμα να διωχτεί ως φυσικός αυτουργός, αλλά απαλλάχτηκε με άνωθεν εντολή».  Και δυστυχώς όπως και σήμερα έτσι και τότε τα μέσα ενημέρωσης πάσχιζαν να δικαιολογήσουν τη στάση των Τριεψιλιτών: «Ο εμπρησμός του συνοικισμού του Κάμπελ θα επρολαμβάνετο αν εις την έξαψιν των εθνικών οργανώσεων οι Ισραηλίται δεν αντέτασσον την όλως προκλητικήν των στάσιν....» έγραφε το φιλελεύθερο «Ελεύθερον Βήμα» την επομένη του πογκρόμ (1/7/1931).

Η κραυγή του Σικελιανού

Μία βδομάδα μετά το πογκρόμ δημοσιεύτηκε στο «Ελεύθερον Βήμα» ένα εκτενές άρθρο του Αγγελου Σικελιανού, με τίτλο «Αφορμαί και αίτια» και υπέρτιτλο «Μετά τα γεγονότα» (6/7/1931). Ούτε «Κάμπελ», ούτε «Θεσσαλονίκη» στον τίτλο. Ο Σικελιανός απευθυνόταν σε όσους θεωρούσε ότι μπορεί να τον ακούσουν. Ομως το άρθρο αυτό, παρά το γεγονός ότι προέρχεται από έναν συντηρητικό και ασφαλώς «ελληνόφρονα» διανοητή, περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία μιας απάντησης στο εθνικιστικό πάθος με το οποίο καλύπτεται ο δολοφονικός ρατσισμός, εν προκειμένω ο αντισημιτισμός. Δεν ακούστηκε ο Σικελιανός τότε. Εχει όμως σημασία να διαβαστεί σήμερα.

 «Τα τελευταία επεισόδια, τα oποία έλαβον χώραν εις Θεσσαλονίκην μεταξύ Ισραηλιτών και Ελλήνων, επαναφέρουν απροόπτως επί τάπητος εν σκολιόν ιστορικόν θέμα, το οποίον από πολλού θα ώφειλε να είχε διευκρινισθή εξ ολοκλήρου εις την συνείδησιν των ανθρώπων, αλλά το οποίον, δυστυχώς, δεν έπαυσε ν’ αποτελή εν από τα κυριότατα κριτήρια της πρωτογόνου καταστάσεως, εις την οποίαν η γενική εκπαίδευσις του συγχρόνου μας πολιτισμού αφήκε και εξακολουθεί να αφήνη το πνεύμα των ευρωπαϊκών λαών απέναντι όλων των άλλων και συγκεκριμένως, εις την περίπτωσιν αυτήν, απέναντι του λαού του Ισραήλ.

Δεν σκοπεύομεν εις το άρθρον αυτό να επιρρίψωμεν ακεραίαν την ευθύνην των τελευταίων επεισοδίων ούτε εις τους Ελληνας, ούτε εις τους Ισραηλίτας, διότι [εις] ζητήματα παρομοίας φύσεως, κατά τα οποία τον πρωτεύοντα ρόλον παίζει εις εκατέρωθεν ακούσιος και συνεπώς ορμήλατος αγνωστικισμός, ουδείς ποτέ έχει δίκαιον και ουδείς ποτέ έχει άδικον.

Αλλά, θ’ αντείπη τις εκ των ημετέρων, αι αφορμαί αι προκαλέσασαι τα επεισόδια ταύτα εκ μέρους των Ελλήνων ήσαν αμέσως πολιτικοί, εθνικαί και, επομένως, το δίκαιον είναι ολόκληρον υπέρ ημών. Δυστυχώς όμως, ουδείς σοβαρώς και τιμίως σκεπτόμενος θα επείθετο ότι αι αφορμαί αύται, διδόμεναι από οιονδήποτε άλλον λαόν εκτός του Ισραηλιτικού, θα επροκάλουν παρομοίας αυτοδίκους σκηνάς. Οσονδήποτε εάν αι αφορμαί αύται ήσαν σοβαραί, εις περίπτωσιν κατά την οποίαν θα ήτο άλλος ο προκαλών λαός, η λύσις των διαφορών θα επεδιώκετο αναμφιβόλως δι’ άλλης οδού. Αλλαι, άρα, αι αφορμαί και άλλα τα αίτια.

Καθήκον, ώστε, παντός γνησίως ιστορικώς σκεπτομένου είναι να βοηθήση, παραμερίζων τας εφημέρους αφορμάς, εις την οριστικήν άρσιν προ παντός των λανθανόντων αιτίων, τα οποία επροκάλεσαν τα μεταξύ Ισραηλιτών και Ελλήνων επεισόδια, το δε λιτόν περιεχόμενον του παρόντος άρθρου δεν αποσκοπεί άλλο τι ή να δώση προς πάντας, αλλά προ παντός προς τους Ελληνας φοιτητάς της Θεσσαλονίκης, ως προς γνησίους φορείς των ιστορικών και πνευματικών ευθυνών της εποχής μας, ένα απλούν υπαινιγμόν ως προς την ανάγκην της οριστικής άρσεως, εκ της συνειδήσεώς των, των αιτίων αυτών. Διότι ασφαλώς είναι τρομερόν να σκέπτεται τις ότι εις τας ημέρας μας, κατά τας οποίας εις την μεταξύ των λαών επαφήν επιβάλλεται προ παντός άλλου η ακεραία πνευματική και ιστορική επίγνωσις της αποστολής ενός εκάστου, τα στελέχη ενός συγχρόνου υπευθύνου διανοητικού οργανισμού, ως ούτος είναι το Πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης, επιτρέπουν εις εαυτά να παρατείνουν ιστορικάς και πνευματικάς παρεξηγήσεις, σφραγιζομένας από τον μάλλον άστοχον και ωμόν αναχρονισμόν.

 Εις ουδένα, λοιπόν, των ιστορικώς επισταμένων διαφεύγει η καταπληκτική εκείνη οξύμωρος κατάστασις, κατά την οποίαν από της ιδρύσεως του Χριστιανισμού, τόσον ο βυζαντινός, όσον και ο δυτικός πολιτισμός, στηρίζουν μεν τα νώτα των επί της Παλαιάς Διαθήκης -αποκλειστικού, άλλωστε, πνευματικού και ιστορικού κτήματος των Εβραίων- προσβλέπουν δε ιδεολογικώς προς την εκπλήρωσιν των εντολών της Νέας, χωρίς δι’ αυτό να παραλείπουν να συμπληρώνουν εκάστοτε το μεταξύ των δύο Διαθηκών χάσμα, οσάκις εδόθη ποτέ εις τούτο ευκαιρία, με εν φανατικόν μίσος και ένα αμείλικτον διωγμόν κατά του εβραϊκού λαού. Αλλά τι είναι επί τέλους ο λαός αυτός, ο οποίος εχρησίμευσε και ακόμη χρησιμεύει, διά τους ισχυρούς του κόσμου και δι’ όλους γενικώς τους πολιτικώς και εθνικώς συγκροτημένους λαούς, ως ο αποδιοπομπαίος τράγος και ως το «δίωγμα» κατά του οποίου από καιρού εις καιρόν στρέφουν ούτοι την προσοχήν και την μήνιν των, όπως παραπλανήσουν ει δυνατόν όλους ως προς τα αίτια των διπλωματικών των ελιγμών;

Γνωστός είναι εις πάντας ο μύθος του περιπλανωμένου Ιουδαίου, ερμηνευόμενος κατά την φαντασίαν ενός εκάστου, αλλά του οποίου η βαθυτέρα σημασία διαφεύγει δυστυχώς μέχρι σήμερον τους πολλούς.

Από των απωτάτων λοιπόν αιώνων και πολύ προ του Μωυσέως, το ερευνητικόν ως προς τας καταγωγάς βλέμμα διακρίνει μίαν κελτικήν κατά βάθος φυλήν, συνδυασθείσαν βραδύτερον προς άλλας ασιατικάς ή αφρικανικάς, η οποία από καταβολής των αιώνων, ασύμβλητος προς πάσαν μηχανικήν πολιτικήν και προς πάσαν τυραννικήν κυβέρνησιν, προχωρούσα από πολιτισμού εις πολιτισμόν και από κοινωνίας εις κοινωνίαν, διά μέσου των ερήμων, των ορέων και των θαλασσών, διατηρεί εις το βάθος της το σπέρμα μιας αμειώτου εσωτερικής ελευθερίας και τον ψίθυρον ενός παναρχαίου κοινωνικού συνθήματος, το οποίον από τόπου εις τόπον και από αιώνος εις αιώνα αναταράσσει ευεργετικώς πάντοτε τα λιμνάζοντα ύδατα των παρηκμασμένων πολιτισμών. Διότι από της προϊστορικής εκκινήσεώς της μέχρι της πρώτης πατριαρχικής αυτής εξόδου από της Βαβυλώνος της Σεμιράμιδος και πολύ πέραν της άλλης εξόδου αυτής από της Αιγύπτου, της συντελεσθείσης υπό την κολοσσιαίαν μωσαϊκήν επιταγήν, η φυλή αύτη αναπτύσσει ασφαλώς, παραλλήλως προς την τεραστίαν οικονομικήν εμπειρίαν, η οποία είναι και το κύριον γνώρισμά της -και χάρις εις την οποίαν δύναται να εγκαθίσταται οπουδήποτε της γης μετ’ ασυζητήτου κύρους- μίαν ακαταμάχητον ενέργειαν προς συγχώνευσιν των πολιτικών διαιρέσεων και ουσιαστικωτέραν ένωσιν των πνευματικών και υλικών συμφερόντων των λαών μεταξύ των οποίων παροικεί. Την μεγαλυτέραν απόδειξιν της ενεργείας ταύτης δεν θα μας δώση βεβαίως τόσον η εξιστόρησις της εθνικής ζωής της φυλής ταύτης, όσον η τραγική ιστορία αυτής, από της στιγμής κατά την οποίαν, εστερημένη οιασδήποτε πολιτικής ζωής και οιουδήποτε εθνικού εδάφους, αναλαμβάνει, θα έλεγέ τις, αντ’ αυτών, ολόκληρον την οργανικήν παράδοσιν της ανθρωπότητος, επανευρίσκει πτέρυγας πολύ μεγαλυτέρας από τας εθνικάς πτέρυγάς της και κατορθώνει να υψωθή και να επιζήση ως φυλή και ως έννοια οργανική και ακεραία, υπεράνω όλων των κατ’ αυτής ακατονομάστων διώξεων και όλων των ιστορικών τής ανθρωπότητος θυελλών.

Καιρός εν τούτοις θα ήτο να είπωμεν ότι, όσον αφορά την κυριωτέραν αφορμήν των διώξεων αυτών, οποία εμφανίζεται διά τους πολλούς η απόσχισις του Ιουδαϊσμού και Χριστιανισμού, ασφαλώς την μεγαλυτέραν ευθύνην φέρουν ουχί οι Ιουδαίοι αλλ’ αυτοί ούτοι οι Χριστιανοί. Δεν πρόκειται να επιμείνωμεν εδώ επί των δογματικών αυτών διαφορών. Τα επιχειρήματα άλλωστε κατά τα οποία η πλήρης πνευματική συμφιλίωσις μεταξύ Χριστιανών και Ιουδαίων θα ήτο απολύτως εφικτή είναι άπειρα, όσον και αι επί μακρούς αιώνας σχετικαί προσπάθειαι, ιστορικώς συνεχείς. Αλλ' εκείνο το οποίον είναι βέβαιον, είναι ότι η πίεσις, την οποίαν έκτοτε υπέστη η εβραϊκή φυλή, είναι το ασφαλέστερον τεκμήριον του βαθμού του εκάστοτε ιστορικού αγνωστικισμού των κυβερνώντων. Διότι η πίεσις αύτη ενετάθη ή εχαλαρώθη διά μέσου των αιώνων, αναλόγως του βάθους και της εκτάσεως της μορφώσεως των διαφόρων αυτοκρατόρων, παπών και λαών. Τοιουτοτρόπως, μετά την ανεξιθρησκείαν, επί παραδείγματι, του Ιουλιανού, επέρχεται ο φανατισμός του Ιοβιανού, ή μετά την ευμένειαν του Βαλεντιανού και του Μαξίμου, η κακεντρέχεια του Βαλεντινιανού και του Θεοδοσίου, ολονέν επεκτεινομένη και μεταδιδομένη από της Ανατολής εις την Δύσιν, δια ν’ αποτελέση συν τω χρόνω το οικτρόν αυτό θρησκευτικόν και πολιτικόν όργιον, το οποίον λέγεται διά την ιστορίαν ολόκληρον «αντισημιτισμός».

Αλλ’ ιδού ότι, παρ’ όλον αυτό το ακατονόμαστον όργιον, η φυλή αύτη, μεταφέρουσα από περιπετείας εις περιπέτειαν και από κολάσεως εις κόλασιν, ως μόνον εγκόλπιον αυτής, τον πανάρχαιον θεσμόν της προγονικής λατρείας και τον θεσμόν της παναρχαίας αυτής κοινότητος και διαιτησίας, όχι μόνον κατώρθωσε να διατηρήση επί ολοκλήρους αιώνας την ιδιαιτέραν αυτής φυσιογνωμίαν, αλλά και να γίνη ο φορεύς μιας ουσιαστικής προόδου εις το διανοητικόν, ηθικόν και οικονομικόν επίπεδον ολοκλήρου της γης. Πιστεύομεν ότι θα ήτο περιττολογία δια τους γνωρίζοντας τα πράγματα, ν’ αναπτύξωμεν εδώ εν πλάτει, τι εις το διανοητικόν επίπεδον οφείλουν τα πανεπιστήμια όλου του κόσμου από της ιδρύσεώς των εις την εβραϊκήν διανοητικήν συνδρομήν, τι εις το ηθικόν επίπεδον η νεωτέρα ιστορική περίοδος οφείλει εις την βαθείαν δημοκρατικήν πνοήν των ιουδαϊκών κοινοτήτων, και εις τι επί τέλους ολόκληρος ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι οφειλέτης απέναντι της εβραϊκής φυλής, δι’ όλας απολύτως τας οικονομικάς προόδους και την οικονομικήν συντήρησιν αυτού.

Ο σκοπός άλλωστε του συντόμου τούτου άρθρου, ως εξαρχής είπα, δεν είναι άλλος τις ή να δώσω προς τους Ελληνας φοιτητάς ιδίως, ως προς γνησίους φορείς των ιστορικών και πνευματικών ευθυνών της εποχής μας, ένα απλούν υπαινιγμόν ως προς την ανάγκην μιας ριζικής άρσεως πάσης παρεξηγήσεως εχούσης την αφορμήν αυτής είτε εις σύγχρονα είτε εις παλαιότερα αίτια, μετά μιας φυλής την οποίαν δικαιούνται να καλέσουν ουχί επί του επιπέδου των εξ ίσου εφημέρων όσον και βλαβερών φανατικών διαφορών, αλλ’ επί του επιπέδου μιας ανωτέρας ιστορικής συνεννοήσεως και συζητήσεως, εις οιονδήποτε σημείον προκαλούν εκ μέρους αμφοτέρων μίαν πιθανήν διάσχισιν κατευθύνσεων και γνωμών.

Οιαδήποτε άλλη λύσις διαφορών, εκτός αυτής της βασικής διανοητικής συνεννοήσεως μεταξύ των οπωσδήποτε ευρισκομένων κατά τας ημέρας μας εις ιστορικήν επαφήν λαών, θα ήτο ασφαλώς αναχρονιστική, εφήμερος και άγονος, είμεθα δε βέβαιοι ότι, μετά τας πρώτας ακαίρους εξάψεις, ο φοιτητικός κόσμος της Θεσσαλονίκης θα στραφή με βαθυτέραν και διαρκεστέραν την συνείδησιν των ευθυνών του, τόσον απέναντι της ιδίας του μεγάλης αποστολής και ιστορίας, όσον και της ιστορίας και της αποστολής ενός απείρως σεβαστού και μεγάλου λαού, ως ούτος υπήρξε και είναι ο λαός του Ισραήλ.»

(«Ελεύθερον Βήμα», 6/7/1931)

Δεν είσαι ο αφέντης άλλο πια

Γιώτα Ιωαννίδου 

Όλα για τα συμφέροντα και τα κέρδη της εταιρείας. Αυτός είναι ο υπέρτατος νόμος που υπηρετούν κυβερνήσεις, τοπικοί άρχοντες, δυνάμεις καταστολής.

Ο καρκίνος στον αέρα και στο νερό πρέπει να γίνουν ανεκτά ως παράπλευρες απώλειες της αναγκαίας μηχανής που παράγει κέρδος. Εκτός εάν…

http://prin.gr/2020/06/lafarge/?fbclid=IwAR0_fMe-uzPHyx5boLVpZEXvY1hsY-FZd0pNQYPliF0lE78BEZlsb8TZ39Q

Η μυρωδιά από την καύση των σκουπιδιών στο εργοστάσιο της ΑΓΕΤ-Lafarge, πάνω από την πόλη του Βόλου, καλύφθηκε από τους καπνούς και την ασφυκτική οσμή χημικών και δακρυγόνων. ΜΑΤ και άγρια καταστολή επιχείρησαν να θρυμματίσουν την ανάσα ζωής που ξέφυγε μέσα από τα χαμόγελα των διαδηλωτών για αέρα και νερό, γη και ελευθερία. Ανεπίτρεπτο θεωρήθηκε στους καιρούς μας να αμφισβητείται η αποστολή της εταιρείας να τρέφεται από σκουπίδια και να μετατρέπει το περιβάλλον και τους ανθρώπους σε σκουπίδια.

Τόσο επικίνδυνο ήταν το πλήθος στον Βόλο, που κουβαλούσε μαζί με την αποφασιστικότητά του, πανό, μπογιές και παιδικά χαμόγελα;Ο αυταρχισμός της εξουσίας, με τα ΜΑΤ ως κυβερνητικό στρατό κατοχής δεν ήταν τυχαίοι ρόλοι σε ένα θέατρο δημοκρατίας που κάποιοι υπερέβαλλαν εαυτόν. Φέρνουν στην επιφάνεια το άγιο δισκοπότηρο των συστημικών στοχεύσεων των μηχανισμών καταστολής. Όλα για τα συμφέροντα και τα κέρδη της εταιρείας. Αυτός είναι ο υπέρτατος νόμος που υπηρετούν. Ο καρκίνος στον αέρα και στο νερό πρέπει να γίνουν ανεκτά ως παράπλευρες απώλειες της αναγκαίας μηχανής που παράγει κέρδος. Η πεποίθηση των Σταγιατών ότι θα συνεχίσουν να ορίζουν το νερό της κρύας βρύσης του χωριού τους και δεν θα το παραδώσουν στην ιδιωτικοποίηση της εμφιάλωσης και της πώλησης, πρέπει να τσαλακωθεί ως αναχρονισμός. Έτσι ορίζουν οι νόμοι της αγοράς. Τίποτα δεν έχει αξία έξω από αυτούς.

Οι εταιρείες δεν είναι παίξε-γέλασε, λοιπόν, ώστε κάποιοι να απαιτούν έτσι αλόγιστα να φύγουν. Πρώτα θα υποβιβάσουν τον κόσμο γύρω τους σε ένα είδος σκουπιδότοπου. Σαν πωλητές ευημερίας και ευτυχίας θα τάξουν ψωμί στους πεινασμένους και στους άνεργους για να εξασφαλίσουν την ανοχή τους και να υποτάξουν τις ανάσες τους σε μολυσμένο αέρα. Και μια μέρα που ο ανταγωνισμός για μεγαλύτερα κέρδη θα τους καλεί, θα φύγουν για άλλες αγορές, αφήνοντας πίσω τους τρύπες, ξεχερσωμένα βουνά, μαύρα νερά, φαντάσματα, κενούς χώρους και ανθρώπινα σκουπίδια ακυρωμένης εργασίας και υποθηκευμένης ζωής. Ασφυξία και δίψα μεγάλη που δύσκολα κανείς θα μπορεί να αντέξει.

Κάνουν λάθος όσοι νομίζουν ότι οι εταιρείες και οι κυβερνήσεις δεν έχουν περιβαλλοντικές ευαισθησίες. Βραβείο περιβαλλοντικής διαχείρισης πήρε η ΑΓΕΤ το 2010. Το δήλωσε, εξάλλου, πρόσφατα και ο διευθυντής της Nestle. Το νερό είναι φυσικός πόρος αλλά το να θεωρείται δημόσιο αγαθό είναι εξτρεμιστικός αναχρονισμός, ισχυρίστηκε σε συνέντευξή του. Με άλλα λόγια, μας λένε οι σύγχρονοι γκουρού του καπιταλισμού, δεν φταίει η αγορά αλλά η έλλειψη κανόνων που υποβαθμίζεται το περιβάλλον. Γι’ αυτό η φύση πρέπει να κοστολογηθεί, να αποκτήσουν τα προϊόντα της ιδιοκτήτη που να φροντίσει για όλα αυτά. Κι έτσι ξεφυτρώνουν οι εταιρείες, τύπου ΑΓΕΤ-Lafarge, που κόβουν τις ανάσες μας αλλά το Περιβαλλοντικό τους Παρατηρητήριο –που λειτουργεί με όλους τους κανόνες– αδυνατεί να καταγράψει επίσημα επικίνδυνα επίπεδα μόλυνσης.

Και λοιπόν; Γιατί τόση καταστολή, όταν κυβέρνηση, κράτος, μηχανισμοί και εταιρείες δουλεύουν μαζί, ως η ισχυρότερη δύναμη κρούσης που, όταν δεν πείθει με τον εκβιασμό της επιβίωσης, μπορεί να «πείσει» με τον αυταρχισμό της χειραγώγησης και της νομικής περιστολής; Τόσο επικίνδυνο ήταν το πλήθος που κινητοποιήθηκε, κουβαλώντας μαζί με την αποφασιστικότητά του, πανό, μπογιές και παιδικά χαμόγελα;
Το 2000, στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας, στην εξέγερση ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού και την πολυεθνική Becthel που απαγόρευε στους ιθαγενείς να συλλέγουν «ακόμη και τη βροχή», υπήρχαν έξι νεκροί διαδηλωτές. Ο πρώτος ήταν μόλις δεκαέξι χρονών. Αρκετά χρόνια αργότερα, εκπρόσωπος του Συνασπισμού για την υπεράσπιση του Νερού και της Ζωής, έλεγε ότι δεν ήταν η διεκδίκηση του νερού που κυρίως φοβήθηκε η εξουσία, αλλά ότι η πάλη αυτή σήμαινε την εκ νέου διεκδίκηση της αξιοπρέπειας, της εμπιστοσύνης και της ικανότητας των ανθρώπων να οργανώνουν και να διαμορφώνουν οι ίδιοι το μέλλον τους.

Αυτός είναι ο φοβερός εφιάλτης των κυρίαρχων. Φοβούνται το κίνημα ανατροπής της κανονικότητας ανθρώπων παραιτημένων στην κοινωνική καταβύθιση. Αυτό που αρχίζει να εμφανίζεται δυναμικά από τους δρόμους της Αμερικής, μέχρι τις πλατείες των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων. Που κάνει τραγούδι του το στίχο «You ain’t the master no more» (Δεν είσαι ο αφέντης άλλο πια) και διεκδικεί να κερδίσει το δικαίωμα μιας νέας αρχής. Που ξεδιψάει με το νερό των Σταγιατών «που όποιος το πίνει πολεμάει και αντέχει». Που ονειρεύεται «έναν ουρανό που ανάβει όλα του τα φώτα και τίποτε πια δεν είναι όπως πρώτα»…

Νίκος Καζαντζάκης, «βίγλα αψηλή στα φρένα μας η μνήμη».

Η φασιστική πανούκλα φτάνει σήμερα στην Αθήνα.

 Λένε σοφά ότι λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς μέλλον. Ή όπως περιγράφει στους «Αδερφοφάδες» ο πάντα επίκαιρος Νίκος Καζαντζάκης, «βίγλα αψηλή στα φρένα μας η μνήμη». Και ο νεοφασισμός -πρέπει να το χωνέψουμε- μόνο με τη γνώση της Ιστορίας αντιμετωπίζεται και όχι με ευχολόγια ή αφορισμούς.

Η ΕΕΕ από την ίδρυσή της στις αρχές του 1927 στελεχώθηκε, σύμφωνα με τον χρονικογράφο της Θεσσαλονίκης Κώστα Τομανά, από παντός είδους εθνικιστές, αφελείς ιδεολόγους, αποτυχημένους πολιτικούς και χρεοκοπημένους εμπόρους.

Η ίδρυση της οργάνωσης συνέπεσε με τον σκληρό απεργιακό αγώνα 40.000 καπνεργατών που είχε αρχίσει στις 27 Μαΐου 1927. Στη διάρκεια εκείνου του έτους είχαν σημειωθεί οι περισσότερες αναλογικά πολυήμερες εργατικές κινητοποιήσεις από τις 68 μεγάλες απεργίες που καταγράφηκαν στη Θεσσαλονίκη την περίοδο 1919-1936.

Ομως, η κάθοδος στην Αθήνα στις 25 Ιουνίου 1933 περίπου 1.500 χαλυβδόκρανων φασιστών με δύο ναυλωμένα τρένα καταλήγει σε φιάσκο, καθώς βρίσκουν μικρή απήχηση στην πρωτεύουσα. Παρά το γεγονός ότι στην τελετή που πραγματοποίησαν στον Αγνωστο Στρατιώτη παρευρίσκονταν ο τότε υπουργός Εσωτερικών Ιωάννης Ράλλης, ο κατοπινός δηλαδή Κουίσλιγκ πρωθυπουργός των Γερμανών, ο φρούραρχος Μπακόπουλος, ο πρόεδρος της Γερουσίας Στυλιανός Γονατάς και ο υπουργός Δικαιοσύνης Σπυρίδων Ταλιαδούρος.

Η κυβέρνηση των Τσαλδάρη - Κονδύλη με την βοήθεια του Βενιζέλου στέλνει σήμερα στην Αθήνα της μαύρες εκατονταρχίες της. Με τη βοήθεια των χαφιέδων της αστυνομίας της οργανώνει μια προκλητική επίδειξη δύναμης ενάντια στη εργατιά της Αθήνας και όλης της χώρας.

Γελιούνται πολύ τα φασιστικά καθάρματα και η κυβέρνησή τους, των δολοφόνων, αν νομίζουν ότι μπορούν να επιτύχουν τους εγκληματικούς σκοπούς τους. Η εργατιά της Αθήνας δεν είναι σπείρα θρασύδειλων δολοφόνων, δεν είναι συμμορία πληρωμένων αποβρασμάτων. Είναι η τάξη η ακατανίκητη που ξέρει να παλεύει και να συντρίβει κάτω από την σιδερένια πειθαρχία της κάτω από την ακαταμάχητη ορμή και τη μαχητικότητά της τα φασιστικά αποβράσματα.

Εργάτες της Αθήνας και του Πειραιά! Πεινασμένοι των εργοστασίων και των συνοικισμών. Εργάτες υπάλληλοι, εργαζόμενη νεολαία βιοπαλαιστές! Ολοι στο πόδι!

 Οι δολοφόνοι του εργάτη Σταμπουλίδη. Οι εμπρηστές των συνοικισμών των φτωχών Εβραίων.Αυτοί που έργο τους έχουν να κάνουν επιδρομές στα εργατικά σωματεία, να σπάνε τις απεργίες των εργατών. 

Οι συμμορίες των αποβρασμάτων που στρατολογήθηκαν με χιλιάρικα των καπνεμπόρων και των εφοπλιστών, με το χρήμα του δήμου και του κράτους που πληρώνει με το αίμα του ο εργαζόμενος λαός.Εχουν το πρωτάκουστο θράσος και την ξετσιπωσιά να σηκώνουν το ταπεινό τους ανάστημα να προκαλούν και να βρίζουν την εργατιά της Αθήνας.

Η αισχρή κωμωδία που παίζουν από καιρό ξεσκεπάστηκε πια.

Η κυβέρνηση των λαοπλάνων Τσαλδάρη - Κονδύλη αποδείχτηκε ο προστάτης τους ο ενισχυτής τους και ο οργανωτής τους.Οχι μόνο ψωμί δεν δίνει στους χιλιάδες ανέργους που αργοπεθαίνουν από την πείνα, μα σπαταλά χιλιάδες ολόκληρες για να εξαπολύσει τα φασιστικά καθάρματα. Διαθέτει για την κάθοδο τους, τους σιδηροδρόμους για να τους εξαπολύσει εναντίον σας, ενάντια στους πεινασμένους της Αθήνας και όλης της χώρας.

Δεν φτάνει η σημερινή πείνα, η δυστυχία και η μαύρη απόγνωση που σας έχουν καταδικάσει όλα τα κεφαλαιοκρατικά κόμματα. Δεν φτάνει ότι για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα μιας σπείρας κεφαλαιοκρατών τα κόμματα του Τσαλδάρη και του Βενιζέλου σας λήστεψαν, σας ξεσπίτωσαν και σας παρέδωσαν στους ντόπιους και ξένους μεγαλοκαρχαρίες, εφοπλιστές και τραπεζίτες. Σήμερα οργανώνουν τρομοκρατικές συμμορίες από πουλημένα αποβράσματα για να πνίξουν τη φωνή σας για ψωμί – δουλειά, για να σας οδηγήσουν σε μεγαλύτερο όλεθρο πείνα και σκληρή σκλαβιά.

Αν τολμούν ας κοπιάσουν. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα! Η εργατιά της Αθήνας θα τους δώσει το μάθημα που τους αξίζει. Θα τους πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Θα σκορπίσει στους τέσσερις ανέμους τα τενεκεδένια κράνη και τους "άλκιμους" νεανίες τους!

Τα EΕE είναι η τελευταία εφεδρεία των Γερμανών στη Χώρα μας όταν η Κυβέρνηση του Ράλλη υπό την καθοδήγηση του Γονατά και των γνωστών κύκλων του Εξωτερικού, δεν θα μπορεί ποια να ξεγελάει ούτε έναν Ελληνα πώς ότι κάνει, γίνεται κατ’ επιταγήν των Μεγάλων μας Συμμάχων που τους ανάθεσαν, καθώς ισχυρίζονται, να εξοντώσουν το Ε.Α.Μ. δηλαδή τα 9/10 του αγωνιζόμενου ηρωικά για τη λευτεριά του Ελληνικού λαού.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ :
 https://tsak-giorgis.blogspot.com/2020/06/blog-post_427.html?fbclid=IwAR2-03z42s1hQ8B5TfbM7yYyroVMR0xa5WqiMTbziGZJiXngafHhFBCxK8

Όσα παίρνει ο άνεμος… του κέρδους

Κώστας Βουρεκάς, μέλος της Αριστερής Κίνησης Εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων και της Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ

https://prin.gr/

Πώς η αιολική ενέργεια μετατράπηκε σε περιβαλλοντικό πρόβλημα

Η κλιματική αλλαγή, που ήδη εξελίσσεται σε κλιματική κρίση, είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, η οποία προκαλείται όχι από τον «άνθρωπο» γενικώς και αορίστως αλλά από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής που προϋποθέτει επεκτεινόμενη παραγωγή, διαρκή οικονομική μεγέθυνση και αυξημένα κέρδη, αλλιώς βρίσκεται σε ύφεση ή και κρίση. Τα παραπάνω έρχονται σε αντίθεση με τα πεπερασμένα όρια των δυνατοτήτων του πλανήτη να παρέχει πρώτες ύλες και να απορροφά τα απόβλητα της παραγωγικής διαδικασίας. Καθώς η κλιματική αλλαγή οφείλεται στην υπερθέρμανση του πλανήτη, η οποία προκαλείται από τη συγκέντρωση αερίων του θερμοκηπίου στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας, βασικότερη πηγή των οποίων είναι η χρήση ορυκτών καυσίμων, η μετάβαση σε ένα ενεργειακό σύστημα βασισμένο στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι μία αναγκαιότητα. Όμως ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσονται οι τελευταίες –και ειδικότερα η αιολική ενέργεια– ως επιδοτούμενη, κερδοσκοπική, ιδιωτική δραστηριότητα σε δημόσια γη, διαστρέφει το περιεχόμενό της και την καθιστά σε πολλές περιπτώσεις από τρόπο αντιμετώπισης ενός περιβαλλοντικού προβλήματος σε περιβαλλοντικό πρόβλημα καθαυτή.

Από την άλλη, τα αιολικά πάρκα αποτελούν μεγάλα τεχνικά έργα, η εγκατάσταση των οποίων μαζί με τα συνοδά έργα και ειδικά την οδοποιία, σε περισσότερο ή λιγότερο ανέγγιχτες περιοχές της φύσης, έχουν σοβαρότατες περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Θα έπρεπε συνεπώς η χωροθέτησή τους να γίνεται με προσοχή, με κριτήριο όχι μόνο την αποτελεσματικότητα –και άρα και την οικονομική αποδοτικότητα των σχετικών επενδύσεων– αλλά και την περιβαλλοντική προστασία. Αντί όμως να σχεδιαστούν ευρείες ζώνες αποκλεισμού των συγκεκριμένων εγκαταστάσεων, ειδικά σε περιοχές με μεγάλη οικολογική σημασία, η κυβέρνηση προσπαθεί να επιταχύνει τις χωροθετήσεις πριν την ολοκλήρωση των μελετών και την έκδοση των σχετικών Προεδρικών Διαταγμάτων, τα οποία ενδέχεται να περιορίζουν τη χωροθέτηση των αιολικών πάρκων σχεδόν σε κάθε κορυφογραμμή της επικράτειας, όπως έχουν τα πράγματα σήμερα. Συγκεκριμένα, επιχειρείται τα αιολικά πάρκα του νέου κύματος επενδύσεων να χωροθετηθούν και να προχωρήσουν την αδειοδότησή τους πριν την αναθεώρηση του Ειδικού Χωροταξικού για τις ΑΠΕ και την ολοκλήρωση των Ειδικών Περιβαλλοντικών Μελετών, οι οποίες θα καθορίζουν τις επιτρεπόμενες χρήσεις γης στις περιοχές Natura, ενώ με τον τελευταίο αντιπεριβαλλοντικό νόμο έχουν ήδη προστεθεί προληπτικά επιπλέον δυνατότητες χρήσεων γης στις παραπάνω περιοχές.Η παρούσα κυβέρνηση υλοποιεί ένα σχέδιο ενεργειακής μετάβασης, το οποίο δεν έχει σαν στόχο την προστασία του περιβάλλοντος αλλά την ενίσχυση των επενδυτικών δραστηριοτήτων των μεγάλων εταιρειών, που ασχολούνται με έργα σχετικά με την ενέργεια και δραστηριοποιούνται ταυτόχρονα στα ορυκτά καύσιμα, στις ΑΠΕ και στη λιανική πώληση του ηλεκτρικού ρεύματος, στο πλαίσιο της «απελευθέρωσης» της αγοράς. Στην κατεύθυνση αυτή προωθεί την αντικατάσταση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας βάσης από λιγνίτη, με αντίστοιχες μονάδες με καύσιμο το φυσικό αέριο και την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επέκταση των αιολικών πάρκων, αντιμετωπίζοντας τον έλεγχο των περιβαλλοντικών προβλημάτων που προκαλούν, σαν εμπόδιο στην απρόσκοπτη ανάπτυξη των επενδύσεων. Όμως η αντικατάσταση του λιγνίτη από το φυσικό αέριο είναι αμφισβητούμενο αν αντιμετωπίζει την κλιματική αλλαγή, λόγω των διαρροών μεθανίου, κύριο συστατικό του φυσικού αερίου και αέριο του θερμοκηπίου. Για τον λόγο αυτό, στο μέλλον θα πρέπει και το ίδιο το φυσικό αέριο να αντικατασταθεί από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, πράγμα το οποίο καθίσταται αμφίβολο στο παρόν κοινωνικοοικονομικό σύστημα, πριν οι νέες ιδιωτικές μονάδες φυσικού αερίου κλείσουν επενδυτικά τον κύκλο τους και αποδώσουν την αναμενόμενη κερδοφορία.

Όμως το πρόβλημα με την τρέχουσα εφαρμογή της συγκεκριμένης τεχνολογίας δεν περιορίζεται στη χωροθέτηση των εγκαταστάσεων, αλλά έχει και πιο δομικά στοιχεία. Το σύστημα της οικονομίας της αγοράς επηρεάζει αποφασιστικά και την ίδια την κατεύθυνση της εξέλιξης της αιολικής τεχνολογίας. Από την αρχή, η έμφαση δόθηκε αποκλειστικά στην αποδοτικότητα των ανεμογεννητριών, οι οποίες με τα χρόνια διαρκώς αυξάνονται –και συνεχίζουν να αυξάνονται– σε μέγεθος, παραβλέποντας παραμέτρους όπως η αποτελεσματικότερη σύνδεσή τους με το ηλεκτρικό δίκτυο, η αποθήκευση της παραγόμενης ενέργειας και το πόσο φιλικές είναι οι ίδιες προς το περιβάλλον: από το μέγεθος και τα υλικά κατασκευής τους, έως ολόκληρο τον κύκλο ζωής τους, από τις διαδικασίες κατασκευής έως την απόσυρση και ανακύκλωσή τους. Τα ζητήματα αυτά τείνουν να επιλύονται όταν και μόνο όταν αρχίζουν να αποτελούν εμπόδιο για την ίδια την περαιτέρω επέκταση της συγκεκριμένης επενδυτικής δραστηριότητας. Συγκεκριμένα, οι ανεμογεννήτριες είναι πλέον σαφώς πιο φιλικές προς το δίκτυο, οι τεχνολογίες αποθήκευσης έχουν ήδη αναπτυχθεί αλλά αυτό που εμποδίζει την ευρεία εφαρμογή τους είναι περισσότερο ότι δεν έχουν ακόμα δημιουργηθεί οι μηχανισμοί της αγοράς, οι οποίοι θα παρέχουν την κατάλληλη για τους επενδυτές ανταμοιβή στις υπηρεσίες αποθήκευσης και δικτύου, ενώ η φιλικότητά τους προς το περιβάλλον έχει μείνει, όπως είναι αναμενόμενο, πιο πίσω από όλα.
Το σημαντικότερο κλειδί της ερμηνείας τον εξελίξεων είναι η ίδια η αντιμετώπιση της ενέργειας όχι ως απαραίτητο αγαθό και δικαίωμα αλλά ως ένα ακόμα εμπόρευμα το οποίο πωλείται, αγοράζεται και χρηματιστικοποιείται όπως όλα τα εμπορεύματα, με στόχο να παράγει κέρδος. Έτσι, παρατηρούμε το φαινόμενο να πραγματοποιούνται πολύ μεγάλες επενδύσεις στον τομέα της ενέργειας και ταυτόχρονα να αυξάνονται στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα των πληθυσμών φαινόμενα αποστέρησης που πλέον έχουν αποκτήσει το όνομα ενεργειακή φτώχεια.

Χωρίς τη ριζική αλλαγή των ευρύτερων πολιτικοκοινωνικών συσχετισμών, τα φαινόμενα που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή (πλημμύρες, πυρκαγιές κ.λπ.) θα πλήξουν με μεγαλύτερη ένταση τους ταξικά ασθενέστερους, οι οποίοι είναι αυτοί που ευθύνονται λιγότερο. Ταυτόχρονα, οι τελευταίοι θα είναι αυτοί που θα κληθούν να πληρώσουν και το κόστος της αντιμετώπισης ή του μετριασμού των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής, καθώς το κεφάλαιο αναμένεται να κάνει και την κλιματική κρίση, ευκαιρία. Καθώς δεν υπάρχει μορφή παραγωγής ενέργειας χωρίς περιβαλλοντικές επιπτώσεις, η μείωση της κατανάλωσης ενέργειας, ακόμα και από ανανεώσιμες πηγές, είναι μονόδρομος. Η επίτευξη αυτού του στόχου, με την ταυτόχρονη βελτίωση της θέσης των εργαζόμενων τάξεων, μπορεί να γίνει νοητή μόνο εκτός του πλαισίου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Σχέδιο Μάρσαλ και Ευρωπαϊκή Ένωση

Αφορμή για το παρακάτω κείμενο  στάθηκε ένα άρθρο της Φωτεινής Μπακοδήμα βουλευτής ΜεΡΑ 25 στο δημοσιογραφικό site thepressproject.gr

Γράφει η βουλευτής λοιπόν…

«Πολλοί αναλυτές αντιμετωπίζουν εν γένει το Σχέδιο Μάρσαλ ως αμερικανικό οικονομικό ιμπεριαλισμό και απαρχή των προγραμμάτων βοήθειας που επιφέρουν καταστροφικά αποτελέσματα, όμως, δεν είναι δυνατόν να λειτουργούμε τόσο αφοριστικά, παραβλέποντας μια βασική παράμετρο που διαχωρίζει το συγκεκριμένο σχέδιο από το υπόλοιπα προγράμματα στήριξης, το γεγονός πως το Σχέδιο Μάρσαλ δεν ήταν δάνειο. Γι’ αυτό το λόγο και λειτούργησε θεραπευτικά για την Ευρώπη, μολονότι σχεδιάστηκε από τις ΗΠΑ με γνώμονα την προάσπιση των δικών τους πολιτικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων». Και συνεχίζει λέγοντας… « μοναδική λύση παραμένει η συνεργασία των πολιτών, με στόχο τη δημιουργία ενός άρρηκτου μετώπου που θα σταθεί απέναντι σε πολιτικά και ολιγαρχικά συμφέροντα. Για τη δημιουργία ενός τέτοιου μετώπου αγωνίζεται το ΜέΡΑ25, έχοντας καλέσει σε παλλαϊκή συστράτευσή τους πολίτες, με στόχο την ανατροπή των σχεδίων εκείνων που απεργάζονται την περαιτέρω φτωχοποίηση και ερημοποίηση της χώρας μας» . Ενώ σε άλλο σημείο αναφέρει ….. «Μόνο αν ενωθούν οι άνθρωποι και δεν σκύψουν το κεφάλι σε όλα αυτά που έρχονται θα καταφέρουμε την πραγματική αλλαγή, τη βελτίωση της κατάστασης για τη δική μας γενιά καθώς και τις γενιές που έρχονται».

Στις 5 Ιουνίου 1947 ο Αμερικανός Υπουργός Τζορτζ Μάρσαλ ανακοίνωνε το Σχέδιό του για οικονομική ενίσχυση κρατών της ευρωπαϊκής ηπείρου και της αντίληψης ότι η επικράτηση του κομμουνισμού θα αποτελούσε κίνδυνο για τα συμφέροντα και των Ηνωμένων Πολιτειών. Το Σχέδιο  υπεγράφη από 16 χώρες  ασφαλώς δεν συμπεριλάμβανε τις ανατολικές χώρες  που είχαν καταστραφεί από τις κτηνωδίες του πολέμου ο Πρόεδρος Τρούμαν,  δεσμεύθηκε ότι η χώρα του θα παρείχε γενναία οικονομική ενίσχυση στα κράτη που θα επιθυμούσαν και «  θα αντιστέκονταν σε απόπειρες καθυπόταξης από οπλισμένες μειοψηφίες ή από ξένες πιέσεις ».

Ασφαλώς  και δεν θα συμφωνήσουμε με τις παραπάνω δηλώσεις της Κας Μπακoδήμα ούτε με το άρρηκτο μέτωπο που πρέπει να δημιουργηθεί  για να σωθούμε και να σταθεί εμπόδιο στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου ασφαλώς εδώ γελάμε αλλά και δεν παραξενευόμαστε και ούτε περιμέναμε κάτι το διαφορετικό .Μία ματιά στο οικονομικό πλάνο αποδεικνύει τις χώρες που βοηθήθηκαν οικονομικά.Το γεγονός ότι  κάποιες σοσιαλιστικοδημοκρατικές ομάδες  υποταγμένες μπορούν να σταθούν εμπόδιο στα σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου προκαλεί μεγάλη απάτη. Αυτοί που επιχειρούν συνεχώς να δικαιολογούν τις πολιτικές που οδήγησαν στα μνημόνια συνεχίζουν να  έχουν τις ίδιες αυταπάτες ότι η ΕΕ μπορεί να αλλάξει  χαρακτήρα  να γίνει πιο δημοκρατική  πιο δίκαιη και πιο ανθρώπινη.

Απέναντι στην υποταγή του ευρωμονοδρόμου υπάρχει η ρήξη, η ανυπακοή ,η σύγκρουση η απειθαρχία στις αποφάσεις των eurogroup υπάρχει ο λαϊκός παράγοντας  αυτοί που δεν θα σκύψουν το κεφάλι και θα παλέψουν  ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και στο μεγάλο κεφάλαιο.

Tα μεγάλα ερωτήματα τίθενται εδώ και περιμένουν απαντήσεις.

Όλο το άρθρο εδώ: https://thepressproject.gr/schedio-marsal-covid-19-ke-i-anagki-pagkosmias-systratefsis/

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΑΓΝΩΣΤΗ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ ΤΩΝ ΤΣΑΜΗΔΩΝ

Γράφει ο Μουσταφά Τσολάκ Αλή*

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΑΓΝΩΣΤΗ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ ΤΩΝ ΤΣΑΜΗΔΩΝ ΣΤΗ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ

https://kokkini.org/2020/06/16/%cf%84%cf%83%ce%b1%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%b9%ce%b1/?fbclid=IwAR0OZ6OzvjjS6LhP0O86_4bUQj_AL3qBQ3o4AjjNFVfbz7DZ8qc68g6mdE4

Πρώτη φορά για τους Τσάμηδες, άκουσα στον στρατό. Εκεί, δηλαδή, όπου όλα τα παιδιά που έβλεπαν πρώτη φορά έναν «μειονοτικό» από κοντά, είχαν μαζευτεί γύρω μου και μου έκαναν περίεργες ερωτήσεις: «Εσείς, δηλαδή, που είστε Τούρκοι στην καταγωγή, αν γίνει πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας με ποιους θα είστε;», «Γιατί μαθαίνετε τα τουρκικά στο σχολείο μιας και που είστε Έλληνες πολίτες και γιατί είναι τα σχολεία σας δίγλωσσα;» και ένα σωρό τέτοια.

Εκεί που προσπαθούσα να τους εξηγήσω περί τι εστί η κατάσταση στη Θράκη, πετάχτηκε ένας και είπε, «Αφήστε ήσυχο το παιδί. Αυτοί εκεί πάνω είναι καλοί, δεν είναι σαν τους άλλους τους προδότες, τους γυφτοσκοπιανούς και τους Τσάμηδες».

Μια πονεμένη ιστορία

Λίγους μήνες μετά, είδα ένα ντοκιμαντέρ στην ΕΡΤ, που μιλούσε για την «προδοσία» των Τσάμηδων και για τη «συνεργασία» που έκαναν με τις κατοχικές δυνάμεις στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επειδή όμως η εμπειρία μου λέει να μην πιστεύω σ’ αυτά που λένε τα κράτη, κυρίως στα ιστορικά θέματα, είπα ν’ ασχοληθώ λίγο με το θέμα…

… και διαπίστωσα πως η πραγματικότητα, ήταν όντως πολύ διαφορετική απ’ αυτά που μας λέει το κράτος.

Οι Τσάμηδες, λοιπόν, είναι οι μουσουλμάνοι Αλβανοί της Τσαμέριας (Νότια Ήπειρος), της περιοχής δηλαδή που έμεινε στην Ελλάδα, ως «αντίτιμο» της Βόρειας Ηπείρου, το οποίο δόθηκε στην Αλβανία με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (17-12-1913).

Το ελληνικό κράτος, από την πρώτη στιγμή, προσπάθησε να «ξεμπερδέψει» με τους ανθρώπους αυτούς. Τις πρώτες μέρες μετά την ενσωμάτωση της Νότιας Ηπείρου στον εθνικό κορμό, δολοφόνησε 72 «ηγέτες» της μειονότητας των Τσάμηδων, λέγοντας πως θα τους μετεγκαταστήσει στα Γιάννενα, ενώ ένα άλλο κομμάτι των «ηγετών» το έστειλε εξορία στην Κρήτη.

Λίγο αργότερα, το κράτος, με την ανταλλαγή πληθυσμών στα πλαίσια της Συνθήκης της Λωζάννης, προσπάθησε να τους στείλει στην Τουρκία, ενώ αυτοί το αρνήθηκαν κάνοντας αναφορά στο Πρωτόκολλο του 1913. Και η επιτροπή της Κοινωνίας των Εθνών (ΚτΕ) αποφάσισε «την απαλλαγή των Αλβανών Μουσουλμάνων, κυρίως της Ηπείρου, απ’ την ανταλλαγή». Αλλά, παρ’ όλα αυτά οι τουρκικές πηγές αναφέρουν πως το ελληνικό κράτος έστειλε στην Τουρκία δεκάδες χιλιάδες Τσάμηδες, με την ανταλλαγή. Και το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι αυτών των ανθρώπων μετεγκαταστάθηκαν στην περιοχή Σμύρνης.

Η πολιτική του ελληνικού κράτους, με λίγα λόγια, ήταν ο «διωγμός» και «εξαφάνιση» των Μουσουλμάνων Αλβανών (Τσάμηδων) και εξελληνισμός των Ορθόδοξων. Και στο πλαίσιο αυτό, με τη χούντα του Μεταξά, μετά το 1936, ξεκίνησε η μετεγκατάσταση των Ελλήνων στη «Τσαμέρια» προκειμένου να αλλάξει ο δημογραφικός χαρακτήρας της περιοχής.

27 Ιούνη 1944

Το Αλβανικό Κοινοβούλιο, το 1994, αναγνώρισε την 27η Ιούνη, ως Ημέρα Γενοκτονίας των Τσάμηδων. Αυτή η ημερομηνία, για τους Τσάμηδες θεωρείται η έναρξη της «γενοκτονίας».

Πράγματι, αυτά που έγιναν στη Τσαμέρια, μετά το ’44, είναι τραγικά: Μιλάμε για δολοφονία 2.900 νέων και ηλικιωμένων ανδρών, 214 γυναικών και 96 παιδιών… για καταγραμένους βιασμούς 745 και απαγωγές 76 γυναικών… σφαγή 32 παιδιών κάτω των 3 ετών… κατεδάφιση 68 χωριών και δεκάδων τεμενών… και διωγμό όσων επέζησαν… απ’ τις δυνάμεις του ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα, ούτως ώστε να μην μείνει καμιά αλβανομουσουλμανική παρουσία στην περιοχή.

Όπως επίσης απαγορεύτηκε στους Ορθόδοξους Αλβανούς της περιοχής να χρησιμοποιούν τη γλώσσα τους και φέρανε και άλλους Έλληνες και Βλάχους στην περιοχή για να ολοκληρώσουν την πλήρη αφομοίωση.

Περί συνεργασίας με τους ναζί

Βέβαια –όπως λέει και ένα τουρκικό ρητό- «αυτός που κλέβει τον μιναρέ, του ετοιμάζει και μια θήκη». Και η «θήκη» στην εθνοκάθαρση των Τσάμηδων είναι το ότι «συνεργάστηκαν με τους κατακτητές».

Η αλήθεια είναι ότι οι Ιταλοί, στην αρχή της κατοχής, δημιούργησαν έναν πυρήνα Πολιτοφυλακής από τους Μουσουλμάνους για να παρέμβουν στις κοινότητες των Τσάμηδων. Όπως επίσης, η αυτονομιστική κίνηση των Τσάμηδων «Ξίλια», συνεργάστηκε το 1944 με τους Γερμανούς. Αλλά απ’ την άλλη βλέπουμε και πολύ σημαντικά ποσοστά των Τσάμηδων που οργανώθηκαν στο ΕΑΜ, ενώ ο ΕΛΑΣ δημιούργησε ένα ολόκληρο τάγμα (το ΙΥ/15) απ’ τους Τσάμηδες.

Όπως επίσης πρέπει να σημειωθεί ότι με την έναρξη του πολέμου σημαντικό κομμάτι των Αλβανών της Τσαμέριας δήλωσαν συμμετοχή και αντί να τους δοθούν όπλα, τους δόθηκαν φτυάρια και γκαζμάδες για να δουλέψουν στις οικοδομές. Και αυτό τους έκανε να χάνουν την εμπιστοσύνη τους στο ίδιο τους το κράτος.

Με λίγα λόγια, πολύ σωστά το ΕΑΜ ξεχώριζε τους δωσίλογους από τους ανθρώπους της μειονότητας των Τσάμηδων και κατάγγελλνε τις σφαγές του ΕΔΕΣ.

Συνεργασία με τους ναζί υπήρξε σε πολλές χώρες και πολλούς λαούς. Όπως και στην Ελλάδα, με πιο γνωστό τον στρατηγό Ιωάννη Ράλλη, πρωθυπουργό της δωσίλογης κυβέρνησης. Και η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι οι γερμανικές πηγές αναφέρουν πως ο επικεφαλής της σφαγής των Τσάμηδων, Ναπολέων Ζέρβας, συνεργαζόταν με τη Γκεστάπο.

                                                                                                                                                    

Το εθνικό κράτος

Μια άλλη αλήθεια που ξέρουμε είναι πως όλες οι σφαγές, εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες που έγιναν στην ιστορία, είχαν και οικονομικούς λόγους. Με την εθνοκάθαρση των Τσάμηδων οι περιουσίες τους πέρασαν στα χέρια των δολοφόνων τους.

Αλλά, εδώ, υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα: Ο παραλογισμός του εθνικού κράτους. Στα εθνικά κράτη ακολουθείται η γνωστή τακτική: Αφομοίωση των θρησκευτικά ομοίων, αλλά εθνικά όχι (Μακεδόνες, Αλβανοί, Βλάχοι, Αρβανίτες) και διωγμός/κάθαρση των ούτε εθνικά ούτε θρησκευτικά ομοίων (Τσάμηδες, Τούρκοι). Το ίδιο ισχύει και για την Τουρκία με τους Κούρδους στην πρώτη ομάδα και Ρωμιούς, Εβραίους, Αρμένιους στη δεύτερη.

Αποδοκιμασίες Κοτζιά και ένα πανό

Το εθνικό κράτος, λοιπόν, εκεί που νόμιζε πως «ξεμπέρδεψε» με την αφομοίωση όλων (πλην των εθνοτικά Μακεδόνων) και την εθνοκάθαρση των Τσάμηδων (με τους αυτοπροσδιοριζόμενους Τούρκους πρέπει να δουλέψει λίγο ακόμα!) δύο γεγονότα, που συνέβησαν πριν λίγα χρόνια, ξανάνοιξαν το ζήτημα της Τσαμέριας:

Οι αποδοκιμασίες του τότε ΥπΕξ Νίκου Κοτζιά, στην επίσκεψη του στην Αλβανία τον Ιούνη του 2016, πριν από τη συνάντηση του με τον ομότιμό του, απ’ τις οργανώσεις Τσάμηδων…

… και ένα πανό που αναρτήθηκε στις κερκίδες της Αλβανίας σ’ ένα ματς, στα πλαίσια του Euro2016.

Και έτσι, ξανάρθε στην επιφάνεια πως η μνήμη είναι πράγμα άτιμο και πως το ζήτημα της Τσαμέριας είναι και παραμένει ως το «Ποντιακό της Ελλάδας».

Πατριωτισμός

Δεν άργησαν, βέβαια, και οι αντιδράσεις απ’ τους «δικούς μας» πατριώτες στα σόσιαλ μίντια και οι βρισιές προς τους «βρωμοαλβανούς». Και αυτό μου ξαναθύμισε την περίφημη φράση του Εμανουήλ Ροΐδη: «Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του, η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάδα τον πατριωτισμόν».

Και αυτός ο πατριωτισμός τυφλώνει!

* Ο Μουσταφά Τσολάκ Αλή είναι δημοσιογράφος, ποιητής, μεταφραστής και μέλος της ΤΕ Ροδόπης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και της Αντιεθνικιστικής Κίνησης. Το παρών κείμενο γράφτηκε το 2016 για να δημοσιευτεί σ’ ένα πανελλαδικής εμβέλειας περιοδικό, όπου λογοκρίθηκε και δημοσιεύεται πρώτη φορά στις στήλες της Κόκκινης, στο 8ο φύλλο, Ιούνης 2020.

Ιδιωτικοποίηση του νερού: το ανώτατο στάδιο της κερδοσκοπικής αναλγησίας

Η κυβέρνηση, παρότι μετράει μόλις ένα χρόνο θητείας και παρότι η χώρα έχει να αντιμετωπίσει την απειλή της Covid-19, συνεχίζει ακάθεκτη, με ταχύτατους ρυθμούς και με απροκάλυπτο τρόπο, να εφαρμόζει την ατζέντα της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου. Βαδίζοντας στο δρόμο που χάραξαν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, οι οποίες ξεπούλησαν «αντί πινακίου φακής» αρκετές κομβικού χαρακτήρα, και παράλληλα αρκετά κερδοφόρες, δημόσιες επιχειρήσεις (περιφερειακά αεροδρόμια, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΟΛΠ, ΟΠΑΠ κ.α.), και εφαρμόζοντας σχετικές οδηγίες της ΕΕ, ετοιμάζεται τώρα να προχωρήσει σε ιδιωτικοποίηση σημαντικού τμήματος λειτουργιών που αντιστοιχούν στην ΕΥΔΑΠ. Αυτό θα γίνει με τη συνηθισμένη τα τελευταία χρόνια φόρμουλα των ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα).

Ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Κ. Καραμανλής, φυσικά προέβη σε διάψευση του ενδεχομένου ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ, όπως και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Σ. Πέτσας, ο οποίος διαβεβαίωσε ότι το νερό θα παραμείνει δημόσιο αγαθό, και ότι απλά «το δίκτυό του είναι υπό αναβάθμιση». Σε παρόμοιο μήκος κύματος ήταν και οι δηλώσεις του διευθύνοντος συμβούλου της ΕΥΔΑΠ, Χ. Σαχίνη, ο οποίος έκανε λόγο για «μελέτη εναλλακτικών». Παρά τις διαψεύσεις αυτές, η αλήθεια είναι ότι το Υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών έχει ήδη προκηρύξει τρεις παράλληλους διαγωνισμούς – με έκαστο να κοστίζει 138.000€ – για τη «Διαχείριση – Λειτουργία και Συντήρηση του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος (Ε.Υ.Σ.) Αθήνας». Οι σκανδαλώδεις χειρισμοί της κυβέρνησης, ωστόσο, σ’ αυτό το ζήτημα δεν εξαντλούνται εκεί. Σύμφωνα με καταγγελία του Συλλόγου Μηχανικών της ΕΥΔΑΠ, η ίδια η ΕΥΔΑΠ έχει αποκλειστεί από το διαγωνισμό.

Αυτό το τελευταίο στοιχείο δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας για την πρεμούρα της κυβέρνησης να δώσει το νερό βορά στα αρπακτικά του κεφαλαίου. Η αντίληψη της κυβέρνησης, που τώρα μπαίνει σε εφαρμογή, είχε συνοψιστεί γλαφυρά πριν από μερικούς μήνες από τον βουλευτή της ΝΔ, Μ. Παπαδημητρίου σε σχετική κοινοβουλευτική επιτροπή, ο οποίος ανέφερε ότι «το νερό είναι, δυστυχώς, απαράδεκτα φτηνό». Αναπόφευκτα, για πολλοστή φορά, το «μάρμαρο» την κερδοφορία των «ιδιωτών» θα κληθούν να πληρώσουν η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, καθώς είναι δεδομένο ότι θα αυξηθεί η τιμολόγηση του νερού, ενώ εν αμφιβόλω θα τεθεί η αδιάλειπτη υδροδότηση του Λεκανοπεδίου.

Παράλληλα, στο διαδίκτυο, στην πλατφόρμα του Avaaz, κυκλοφορεί ένα ψήφισμα κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού, το οποίο έχει συγκεντρώσει ήδη αρκετές δεκάδες χιλιάδες υπογραφές. Οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες των μαζικών οργανώσεων του εργατικού κινήματος θα πρέπει να αναλάβουν άμεσα να ξεκινήσουν μια εκστρατεία για την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης με κάθε πρόσφορο μέσο, ξεκινώντας από διαδικτυακές κ.α. καμπάνιες ενημέρωσης των πολιτών για τις συνέπειες των κυβερνητικών σχεδίων και κλιμακώνοντας με σοβαρά οργανωμένες μαζικές εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις. Το νερό είναι το βασικότερο αγαθό για τη ζωή και πρέπει να παραμείνει δημόσιο! Οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης να μετατραπεί σε εμπόρευμα πρέπει πάση θυσία να αποτραπούν!

Η κυβέρνηση, παρότι μετράει μόλις ένα χρόνο θητείας και παρότι η χώρα έχει να αντιμετωπίσει την απειλή της Covid-19, συνεχίζει ακάθεκτη, με ταχύτατους ρυθμούς και με απροκάλυπτο τρόπο, να εφαρμόζει την ατζέντα της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου. Βαδίζοντας στο δρόμο που χάραξαν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, οι οποίες ξεπούλησαν «αντί πινακίου φακής» αρκετές κομβικού χαρακτήρα, και παράλληλα αρκετά κερδοφόρες, δημόσιες επιχειρήσεις (περιφερειακά αεροδρόμια, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΟΛΠ, ΟΠΑΠ κ.α.), και εφαρμόζοντας σχετικές οδηγίες της ΕΕ, ετοιμάζεται τώρα να προχωρήσει σε ιδιωτικοποίηση σημαντικού τμήματος λειτουργιών που αντιστοιχούν στην ΕΥΔΑΠ. Αυτό θα γίνει με τη συνηθισμένη τα τελευταία χρόνια φόρμουλα των ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα).

Ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Κ. Καραμανλής, φυσικά προέβη σε διάψευση του ενδεχομένου ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ, όπως και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Σ. Πέτσας, ο οποίος διαβεβαίωσε ότι το νερό θα παραμείνει δημόσιο αγαθό, και ότι απλά «το δίκτυό του είναι υπό αναβάθμιση». Σε παρόμοιο μήκος κύματος ήταν και οι δηλώσεις του διευθύνοντος συμβούλου της ΕΥΔΑΠ, Χ. Σαχίνη, ο οποίος έκανε λόγο για «μελέτη εναλλακτικών». Παρά τις διαψεύσεις αυτές, η αλήθεια είναι ότι το Υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών έχει ήδη προκηρύξει τρεις παράλληλους διαγωνισμούς – με έκαστο να κοστίζει 138.000€ – για τη «Διαχείριση – Λειτουργία και Συντήρηση του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος (Ε.Υ.Σ.) Αθήνας». Οι σκανδαλώδεις χειρισμοί της κυβέρνησης, ωστόσο, σ’ αυτό το ζήτημα δεν εξαντλούνται εκεί. Σύμφωνα με καταγγελία του Συλλόγου Μηχανικών της ΕΥΔΑΠ, η ίδια η ΕΥΔΑΠ έχει αποκλειστεί από το διαγωνισμό.

Αυτό το τελευταίο στοιχείο δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας για την πρεμούρα της κυβέρνησης να δώσει το νερό βορά στα αρπακτικά του κεφαλαίου. Η αντίληψη της κυβέρνησης, που τώρα μπαίνει σε εφαρμογή, είχε συνοψιστεί γλαφυρά πριν από μερικούς μήνες από τον βουλευτή της ΝΔ, Μ. Παπαδημητρίου σε σχετική κοινοβουλευτική επιτροπή, ο οποίος ανέφερε ότι «το νερό είναι, δυστυχώς, απαράδεκτα φτηνό». Αναπόφευκτα, για πολλοστή φορά, το «μάρμαρο» την κερδοφορία των «ιδιωτών» θα κληθούν να πληρώσουν η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, καθώς είναι δεδομένο ότι θα αυξηθεί η τιμολόγηση του νερού, ενώ εν αμφιβόλω θα τεθεί η αδιάλειπτη υδροδότηση του Λεκανοπεδίου.

Παράλληλα, στο διαδίκτυο, στην πλατφόρμα του Avaaz, κυκλοφορεί ένα ψήφισμα κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού, το οποίο έχει συγκεντρώσει ήδη αρκετές δεκάδες χιλιάδες υπογραφές. Οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες των μαζικών οργανώσεων του εργατικού κινήματος θα πρέπει να αναλάβουν άμεσα να ξεκινήσουν μια εκστρατεία για την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης με κάθε πρόσφορο μέσο, ξεκινώντας από διαδικτυακές κ.α. καμπάνιες ενημέρωσης των πολιτών για τις συνέπειες των κυβερνητικών σχεδίων και κλιμακώνοντας με σοβαρά οργανωμένες μαζικές εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις. Το νερό είναι το βασικότερο αγαθό για τη ζωή και πρέπει να παραμείνει δημόσιο! Οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης να μετατραπεί σε εμπόρευμα πρέπει πάση θυσία να αποτραπούν!

ΠΗΓΗ: https://marxismos.com/idiwtikopoiisi-nerou-analgisia/

Όχι στις εξορύξεις στις ΑΟΖ. Ναι στην ειρήνη και την προστασία του περιβάλλοντος

 Γράφει ο Παναγιώτης Μαυροειδής

http://pandiera.gr

Η περί των ΑΟΖ διαμάχη Ελλάδας-Τουρκίας, φαίνεται σαν παιχνίδι με τραπουλάχαρτα, γεμάτο μπλόφες. Ωστόσο τα πράγματα είναι πολύ σοβαρότερα. Ας πούμε λοιπόν, αυτά που θα έπρεπε να είναι τα αυτόητα, όχι μόνο για την αριστερά, αλλά γενικά για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο

1. Μια πολεμική σύρραξη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, για χάρη εξεδρών εξόρυξης υδρογονανθράκων από την μία ή την άλλη πολυεθνική, αποτελεί απόλυτη καταστροφή για τους δύο λαούς. Δεν μπορεί παρά να σταθούμε ρητά και χωρίς όρους ενάντια σε μια τέτοια προοπτική

2. Η οικοπεδοποίηση και κάθε είδους οικονομική δραστηριότητα στις ΑΟΖ, δεν αφορά κρατικά χωρικά ύδατα (αγιαλίτιδα ζώνη) της Ελλάδας ή της Τουρκίας, αλλά τις Διεθνείς Θάλασσες, που δεν ανήκουν σε κανένα

3. Η παγίδευση της οικονομίας της Ελλάδας εν έτει 2020 στα ορυκτά καύσιμα και γενικά η “επένδυση” σε έργα περιβαλλοντικής καταστροφής  (σε εποχή κλιματικής αλλαγής), εν μέσω μάλιστα κατάρρευσης τιμών στο πετρέλαιο, αποτελεί καθαρή αυτοκτονία.

4. Η ακύρωση (προς το παρόν) του προγράμματος εξορύξεων της ExxonMobil και Τοtal στην Κύπρο σε αδειοδοτημένα “οικόπεδα”, θα έπρεπε ήδη να έχει συνετίσει πολλούς

5.Η συμφωνία Ελλάδας και Ιταλίας, κατέδειξε πόσο έωλα είναι τα επιχειρήματα του ελληνικού κράτους για τη δήθεν ρητή απόδοση πλήρους επήρειας ΑΟΖ σε όλα τα νησιά. Στους Οθωνούς όσο και για τις Στροφάδες, δεν αποδόθηκε πλήρης επήρεια, αλλά μερική επήρεια (70% και 32% αντίστοιχα)

6. Με την ίδια συμφωνία με την Ιταλία, το ελληνικό κράτος κατάπιε το διαχρονικό επιχείρημά του περί μοναδικότητας του κριτηρίου των 200 ναυτικών μιλίων, χωρίς συνεξέταση με “ειδικές περιστάσεις” και τήρηση της “αρχής της ευθυδικίας (δικαιοσύνης)”. Έτσι, αναγνωρίστηκαν οι “ιστορικοί τίτλοι” της Ιταλίας στην αλιεία, με αποτέλεσμα η τελευταία, όχι μόνο να διατηρεί το δικαίωμα της αλιείας εντός της ελληνικής ΑΟΖ, αλλά να κάνει το ίδιο και στη ζώνη των 6-12 μιλίων, παρά τη μελλούμενη επέκταση προς Δυσμάς της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια!

7. Την ώρα που η Τουρκική αστική τάξη στήνει τη δική της μπίζνα και γεωστρατηγικά παιχνίδα με αγνόηση των ελληνικών νησιών (στο όνομα του Διεθνούς Δικαίου και αυτή….), η ελληνική άρχουσα τάξη διαμορφώνει, στην ΙΔΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗ των διεθνών θαλασσών, τα δικά της σχέδια, υπογράφοντας τη συμφωνία για τον αγωγό μεταφοράς EstMed με Ισραήλ, Αίγυπτο. O ένας τυχοδιωκτισμός θρέφει τον άλλο και οι δυο μαζί τον πολεμικό κίνδυνο και την εθνικιστική τύφλωση

8.Τα αδιέξοδα μιας τυφλής γραμμής που ονειρεύεται παντελή αποκλεισμό της αντίπαλης αστικής τάξης από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων και των δρόμων μεταφοράς στην Ανατολική Μεσόγειο, αργά ή γρήγορα θα φανερωθούν. Η Αίγυπτος, κάθε άλλο παρά είναι βέβαιο ότι θα αναγνωρίσει τους αυθαίρετους χάρτες που περιφέρει το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών (ειδικά σε ότι αφορά το Καστελόριζο και την Στρογγύλη). Όμως, ας μη θεωρεί κανείς δοσμένη ούτε καν τη στάση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όταν κάποια στιγμή, εν μέσω ναυαγίου του EastMed, θα αρχίσει να μπαίνει στη συζήτηση η μεταφορά αερίου του Ισραήλ μέσω Τουρκίας (το παζάρι μεταξύ των δύο τελευταίων έχει ξεκινήσει παρά τις κακές σχέσεις. Στον καπιταλισμό και τα κέρδη “δεν υπάρχουν αδιέξοδα”….)

9. Ποιός θυμάται την περίφημη “εισβολή των προσφύγων” από την Αδρανούπολη που αποτέλεσε (και κατά το ΚΚΕ δυστυχώς…) “ασύμμετρη απειλή”; Ποιός θυμάται τα παραμύθια περί επικείμενης “κατάληψης του Καστελόριζου από την Τουρκίας”; Η αντιπροσφυγική και εθνικιστική υστερία θα λιπαίνουν το έδαφος για την αποδοχή μιας τυφλής και καταστροφικής γραμμής της αστικής τάξης, όσο δεν αντιπαλεύεται στα ίσα από την αριστερά

10. Το σύνθημα “όχι εξορύξεις στις ΑΟΖ-Πουθενά και από κανένα“, είναι το μόνο λογικό, δίκαιο και μάχιμο σύνθημα στο όνομα της ειρήνης, της προστασίας του περιβάλλοντος και της αδελφικής συνύπαρξης των λαών στην περιοχή

Δείτε αναλυτικά για το θέμα των ΑΟΖ εδώ: Χωρικά Ύδατα, Υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ (Κείμενο ομάδας εργασίας του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση)