Το σφαγείο της Μπουμπουλίνας και η ειρωνεία της Ιστορίας

«Το μεσημέρι χτυπάνε στο γραφείο, μετρώ τους χτύπους, το αίμα μετρώ. 

Είμαι θρεφτάρι, μ' έχουν κλείσει στο σφαγείο, σήμερα εσύ, αύριο εγώ. 

Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα,μετρώ τους χτύπους, τον πόνο μετρώ. 

Πίσω απ' τον τοίχο πάλι θα 'μαστε παρέα Τακ-τακ εσύ, τακ-τακ εγώ  που πάει να πει σ' αυτή τη γλώσσα τη βουβή, βαστάω γερά κρατάω καλά».

   Πηγη :https://aergites.gr/   www.mixanitouxronou.gr

Σπουδαίο μνημείο της αρχιτεκτονικής του μεσοπολέμου, κολαστήριο στα χρόνια της δικτατορίας, γραφεία του ΚΚΕ το ’80, έδρα του υπουργείου Πολιτισμού από το 1993.Το κτίριο της οδού Μπουμπουλίνας 20-22,  διατρέχει τη νεότερη ιστορία μας και συνδέεται με πολλές μελανές της σελίδες.

 Χτίζεται το 1932 σε σχέδια του αρχιτέκτονα, Κυπριανού Μπίρη, μετέπειτα καθηγητή στο ΕΜΠ. Το πενταώροφο κτίριο θεωρείται υπόδειγμα «πρώιμου μοντερνισμού». 

Είναι ακόμη από τις πρώτες πειραματικές λύσεις της καθ’ ύψος συλλογικής κατοίκησης. Με τη διαφορά ότι οι πρωτοπόροι της ιδέας της πολυκατοικίας οραματίζονταν περιορισμένα ύψη και σχεδιασμό, με σκοπό την κάλυψη των στεγαστικών αναγκών και όχι το κέρδος».

Ο πρώτος του ιδιοκτήτης, ο γιατρός Κ. Λογοθετόπουλος δοσίλογος συνεργάτης των Γερμανών  υπουργός Παιδείας και Υγείας στην κυβέρνηση Τσολάκογλου και πρωθυπουργός από τις 2 Δεκεμβρίου 1942 έως τις 7 Απριλίου 1943. εμπνευστής της επιστράτευσης του ’43 που αποτρέπεται από τις κινητοποιήσεις του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Καταδικάζεται ερήμην σε ισόβια το 1945, εκδίδεται στην Ελλάδα το 1946 και μένει στη φυλακή έως το 1951. 

Την δεκαετία του ’50 στεγάζεται η διαβόητη ΚΥΠ. Την περίοδο της δικτατορίας  ήταν το άνδρο της Δικτακτορίαςκαι η  έδρα της υποδιεύθυνσης Ασφαλείας Αθηνών του Μάλλιου, Μπάμπαλη, Καραπαναγιώτη κα Λάμπρου. 

Στην αιματοβαμμένη «ταράτσα» εκατοντάδες αγωνιστές υπομένουν φρικτά βασανιστήρια.Αποτελούσε  την περίοδο της Χούντας ένα από τα πιό μισητά κτίρια της πόλης φήμη που απέκτησε κατά την Επταετίας (1967-1974), όταν μετατράπηκε σε κέντρο βασανισμού και εξόντωσης αντιστασιακών αριστερών πολιτών από τους γνωστούς ΕΣΑτζήδες.

    φωτογραφία https://aergites.gr/  

 Από τα ματωμένα κελιά του πέρασαν διάφοροι αριστεροί και αντικαθεστωτικοί, που είχαν συλληφθεί δήθεν για «διευκρινίσεις». Κάποιοι μάλιστα ήταν γνωστοί: ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Ανδρέας Λεντάκης, ο Βασίλης Ραφαηλίδης ήταν μερικοί από αυτούς. Ουσιαστικές κατηγορίες δεν υπήρχαν σχεδόν ποτέ, ο κύριος λόγος ήταν η πρόληψη. Πηγές της εποχής μιλάνε για χιλιάδες κρατούμενους δίχως κατηγορία.
Οι υποτιθέμενοι «ύποπτοι» υφίσταντο τρομερά βασανιστήρια από ειδικά εκπαιδευμένους βασανιστές αρκετοί από αυτούς είχαν εκπαιδευτεί στις Η.Π.Α., ενώ άλλοι από την στρατιωτική αστυνομία, την Ε.Σ.Α. Οι περισσότεροι ήταν νέοι, συνήθως επαρχιώτες, και δέχονταν το ρόλο μόνο και μόνο για τα προνόμια: γόητρο, χρήση αυτοκινήτου, βαθμό υπαξιωματικού, έξτρα μισθό, μια θέση στην πρωτεύουσα, ακόμα και… άδειες! 

 Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσαν οι βασανιστές της Ασφάλειας ήταν: σωματική κακοποίηση, ξύλο, φάλαγγα, αυστηρή απομόνωση σε άθλιες συνθήκες, εκφοβισμός, ταπείνωση, εικονικές εκτελέσεις (πέταγμα από την ταράτσα), ηλεκτροσόκ με τη συμμετοχή ιατρικού προσωπικού που υπηρετούσε τη χούντα (π.χ. του Καραγκουνάκης, γενικού διευθυντή τότε του 401 ΓΣΝ). Η βαρβαρότητα των μεθόδων έκανε πολλές φορές τους βασανιζόμενους να βλέπουν τον θάνατο ως σωτηρία, λένε οι επιζώντες. Μάλιστα 22 άτομα πέθαναν κατά την κράτησή τους εκεί μέσα, ενώ άλλοι τόσοι λίγο καιρό μετά την αποφυλάκισή τους λόγω των τραυμάτων που είχαν υποστεί.

«Ανάλογα με την περίπτωση χτυπάνε ή μ’ ένα λοστάρι ξύλινο ή μ’ ένα σωλήνα και αφήνουν τα παπούτσια για να μην δημιουργήσουν τραύματα, τα οποία μπορεί να εντοπίσει κάποιος ιατροδικαστής», λέει ο συγγραφέας και επιζών Περικλής Κοροβέσης για την φάλαγγα. Όταν τα θύματα λιποθυμούσαν από τον πόνο, οι ανακριτές έσπευδαν να τους συνεφέρουν ώστε να μην χαλαρώνουν ούτε στιγμή. «Μετά από πόσα χτυπήματα λιποθυμάς;», τους έλεγαν. «Είναι ανάλογα με την κράση, ανάλογα με το ψυχικό σθένος. Άλλοι λιποθυμάνε με τα δύο χτυπήματα, άλλοι χρειάζονταν παραπάνω» ομολογούσε ένας βασανιστής σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή…

 Μηνύσεις κατατέθηκαν εναντίον 150 αστυνομικών-βασανιστών. Δυστυχώς η πλειοψηφία κατάφερε να αποφύγει τις κυρώσεις καταφεύγοντας στην δικαιολογία του ότι «εκτελούσαν υποδειγματικά τα καθήκοντά τους». Ο Μάλλιος όμως δολοφονήθηκε από την 17Ν, τη γνωστή τρομοκρατική οργάνωση, λίγους μήνες μετά την εξοργιστική αθώωση του. Βέβαια δεν πρόκειται να ξεπλύνει ποτέ το αίμα με το οποίο βάφτηκαν οι τοίχοι του.

Η «εκδίκηση της ιστορίας» έρχεται στα μέσα του ’80, οπότε το ΚΚΕ αναζητεί κτίριο για να στεγάσει την Κομματική Οργάνωση Αθήνας. Η ΚΥΠ έχει μετακομίσει στην οδό Κατεχάκη και η πολυκατοικία μοιάζει ερείπιο. Οι τότε ιδιοκτήτες της τη βγάζουν κυριολεκτικά στο σφυρί. Η ταμπέλα «δίδεται αντιπαροχή» επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.