Ο ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΒΙΑΣ

 

    φωτογραφία κατάληψη Χημείου 1985  https://www.enallaktikos.gr/

Βία η στερεοτυπική φράση της αστικής δημοκρατίας εάν θέλεις να κατηγορήσεις και να υπονομεύσεις κάτι- για να έρθουμε στο  γεγονός των ημερών οι εικόνες από τα συστημικά ΜΜΕ,οι δηλώσεις βουλευτών, καθηγητών,  δημοσιογράφων, συνδικαλιστών του εργατικού κινήματος ακόμα και η Πανελλήνια  Ομοσπονδία Αστυνομικών τάσσεται κατά της βίας. Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει το γεγονός οι δηλώσεις που κάνουν και εκπρόσωποι της ενσωματωμένης συστημικής αριστεράς και όχι μόνο καταδικάζουνε και αυτοί την βία αποδέχονται τις κατηγορίες και την ενοχή τους. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

<<Καταδικάζουμε την βία  απ’ όπου και αν προέρχεται>> …<<η βία είναι καταδικαστέα>>.

Γράφει ο Νικηφόρος Κόρακας

Δεν είναι αλήθεια ότι ο Καπιταλισμός είναι η μήτρα που παράγει κάθε μορφή βίας ;Υπάρχει άραγε καπιταλιστική κοινωνία χωρίς βία ; Είναι η βία χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής κοινωνίας; Μήπως οι Κυβερνήσεις σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης καταφεύγουν στην βία για να ισχυροποιήσουν την εξουσία τους;  Ή μήπως είναι αδύνατον να την αποφύγουμε ιδιαίτερα σε μία διαδικασία μετάβασης της κοινωνίας ;

Ασφαλώς αναφερόμαστε στην ταξική βία την βία που παράγει το σύστημα την βία της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας .Έρχομαι στα λόγια του Μάρξ « Η βία είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας που κυοφορεί μία νέα». Οι συνεχιζόμενές οικονομικές κρίσεις, η όξυνση του ανταγωνισμού ,οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις ,οι πόλεμοι ,η ανάγκη εκμετάλλευσης και χειραγώγησης των μαζών οδηγούνε σε καταπίεση σε βία και εκφυλισμό κάθε μορφής αστικής δημοκρατίας .

Η κοινοβουλευτική δικτατορία της αστικής τάξης προβάρει τα φαιοπράσινα. Εχθρός της όχι μόνο ο/η εργαζόμενος/η ή η νεολαία που διεκδικεί αλλά και κάθε λαϊκή ελευθερία και κατάκτηση. Δεν πρόκειται για καμία εξαίρεση του κανόνα  ούτε για υπερβολή σε καθεστώτα έκτακτης ανάγκης και σε περιόδους κρίσης να εμφανίζεται η γνωστή φαρέτρα της Δημοκρατίας εξαπολύοντας τα βέλη της βίας και της καταστολής με σκοπό την περιστολή πολιτικών αλλά  και κοινωνικών δικαιωμάτων για την αντιμετώπιση και πειθάρχηση του << εσωτερικού εχθρού>> ξυπνώντας μνήμες μετεμφυλιακού αστικού  κράτους .

Η Νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση πιστή στις παραδόσεις και στην κουλτούρα  της καταστολής, της τρομοκρατίας πολιτών ,της συκοφάντησης ,την κατασκευή ψεύτικων κατηγοριών, την απαγόρευση των συγκεντρώσεων  αρέσκεται  στην εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου δόγματος  νόμου και τάξης προτείνοντας αυταρχικές λύσεις για την προώθηση, εμπέδωση του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού.

Η συστημική αριστερά ούτε λίγο ούτε πολύ αποδέχεται το γεγονός ότι η καπιταλιστική κοινωνία μπορεί να ανατραπεί  χωρίς βία  και <<χωρίς να σπάσει καμία τζαμαρία >> απλώς με κάποιες μικροδιορθώσεις στην οικονομία στην παραγωγή και στον καταμερισμό της εργασίας . Καταδικάζοντας την ταξική βία είναι σαν να αρνούμαστε τον επαναστατικό ρόλο και την δυνατότητα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων απέναντι στην διατήρηση διεύρυνση και την εκμετάλλευση του καπιταλιστικοί συστήματος.

Ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα όπου αβασάνιστα ακόμα και σύντροφοι της επαναστατικής αριστεράς καταδικάζουνε  τη βία «απ’ όπου κι αν προέρχεται», υπενθυμίζουμε εδώ την επανάσταση 1821 ,Μάη του 36, ΕΑΜική αντίσταση, Πολυτεχνείο, Οκτωβριανή επανάσταση, Τσε Γκεβάρα κτλ κτλ …θα χρειαστούμε πολλές σελίδες και τόνους μελανιού ακόμα.Η θύμιση περί βίας και καταδίκης είναι το ότι έχει μείνει για αυτό το σάπιο κοινωνικό κατεστημένο σύστημα  που θέλει τους λαούς πειθήνια όργανα στο άρμα των μνημονίων  της υποταγής και της εκμετάλλευσης άλλωστε σύμφωνα με τον Ζαν-Πολ Σαρτρ: «το μοναδικό μέσο για να σταματήσει η βία είναι η βία».

Η σιδερένια φτέρνα  του συστήματος ξεκινάει από τους λίγους και στοχεύει να υποτάξει τους   πολλούς (έργο του Τζακ Λόντον) .Σήμερα απαιτείται ένα πολιτικό αντίπαλο δέος ένα κοινό μέτωπο ένα οργανωμένο μαζικό εργατολαικό κίνημα ικανό να αμφισβητήσει να ανατρέψει και να αντισταθεί. Άραγε τι άλλο μας μένει από το να αφυπνιστούμε όταν διακυβεύεται η ελευθερία όλων μας. Η λύση θα δοθεί μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες την δράση και την μαχητικότητα.