Mέρες  Δημοκρατίας με έντονη θύμηση του 1974 μίας κουτσής ανίκανης Δημοκρατίας  που παρά τα χτυπήματα την βία τις φυλακίσεις δεν έκανε πίσω αλλά έκανε πιο έντονη την παρουσία της. Το πιο δύσκολο σημείο η μετάβαση  από τους στρατηγούς στην αστική δημοκρατία επιτεύχθηκε.

Η αστική τάξη έθεσε ζήτημα επιβίωσης να μην χαθεί ούτε λεπτό να κλείσει η πληγή που αιμορραγεί να γυρίσουμε σελίδα, πάνω από όλα η εθνική ενότητα το πρωτόκολλο παράδοσης παραλαβής έτοιμο από τους συνταγματάρχες στον Καραμανλή που ήρθε να καλύψει το κενό εξουσίας. Το δίλημμα Καραμανλής ή Τανκς έπιασε τόπο ενδιάμεσος σταθμός η τραγωδία της Κύπρου και εκεί έπρεπε να προλάβουμε τους εθνικούς κινδύνους.

Η Αριστερά είχε την δική της ανάγνωση το ΚΚΕ δεν προλάβαινε, το ΚΚΕ Εσωτ. έθεσε ζήτημα αστικής διακυβέρνησης και για το τι θα ακολουθούσε.

Αλλά αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει σήμερα είναι οι μάχες για ρήξη και ανατροπή του ανίκανου πολιτικού κατεστημένου τα όρια της ελευθερίας και μέχρι που μπορούνε να φτάσουν  και όχι οι συγκρίσεις μεταξύ δημοκρατίας και δικτατορίας.

Σήμερα αυτή η πληγή είναι ακόμα ανοιχτή οι εθνικοί κίνδυνοι ξαναπροβάλλονται και μάλιστα από αριστερούς κύκλους καθώς επίσης και το προδοτικό αφήγημα της εθνικής  ενότητας απέναντι στους κινδύνους.

Τελικά η εθνική  πληγή δεν έκλεισε είναι ακόμα ανοιχτή και αιμορραγεί.