Νομοσχέδιο Γαβρόγλου: Άλλο ένα κομμάτι του παζλ των αντιδραστικών αλλαγών στην εκπαίδευση

Το κουβάρι των «αλλαγών» άρχισε να ξετυλίγει πριν από 20 περίπου χρόνια ο τότε υπουργός παιδείας Γεράσιμος Αρσένης (ΠΑΣΟΚ ή πιο μοντέρνα ΚΙΝΑΛ). Ήταν τότε που την κατάργηση της επετηρίδας - στο όνομα της πρόσληψης των «καλύτερων για τα παιδιά μας» - και την αντικατάστασή της από τον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, ήρθε να συμπληρώσει ένας διετής εξεταστικός Μαραθώνιος με 14 πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα στη Β’ και στη Γ’ λυκείου. Μόνο το μάθημα της Φυσικής Αγωγής είχε μείνει εκτός εξετάσεων.

Το πρόσχημα τότε ήταν η αναβάθμιση του λυκείου και το χτύπημα της παραπαιδείας των φροντιστηρίων αλλά το αποτέλεσμα είναι σε όλους μας γνωστό. Οι αίθουσες των φροντιστηρίων πολλαπλασιάστηκαν και γέμισαν ασφυκτικά ξεζουμίζοντας τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Όσοι δεν είχαν να πληρώσουν απλά έμειναν στα μισά του αγώνα δρόμου μην μπορώντας να ξεπεράσουν τους ταξικούς φραγμούς που βάζει το κατ’ ευφημισμό Δημόσιο και Δωρεάν Σύστημα Εκπαίδευσης.

Από τότε και ανά 2-3 χρόνια γινόμαστε συνεχώς μάρτυρες ολοένα και περισσότερων προσπαθειών για αντιδραστικές αλλαγές στην παιδεία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, σε συνέχεια της πολιτικής που εφάρμοζαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, καταθέτει το νομοσχέδιο «Γαβρόγλου» χρησιμοποιώντας ακριβώς το ίδιο πρόσχημα, την αναβάθμιση του λυκείου και το χτύπημα των φροντιστηρίων. Αλήθεια, ποιους προσπαθεί να πείσει ο υπουργός; Θεσμοθετώντας εξετάσεις για την απόκτηση του απολυτηρίου σε επίπεδο Δήμου ή Περιφέρειας και υπερδιπλασιάζοντας, ταυτόχρονα, τις ώρες διδασκαλίας των πανελλαδικώς εξεταζόμενων μαθημάτων οι μόνοι που τρίβουν τα χέρια τους είναι οι φροντιστές.Όσο κι αν γίνεται, σε επικοινωνιακό επίπεδο, προσπάθεια για το αντίθετο αυτό που πραγματικά ταιριάζει στην περίσταση είναι το «θέλει η χήρα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει».

Η επιλογή του Υπουργείου Παιδείας, κατ’ επιταγή του ΟΟΣΑ της ΕΕ του ΔΝΤ και του ΣΕΒ, να στείλει το 60% των μαθητών στα ΕΠΑΛ (βλ. πλήθος ενημερώσεων των διευθυντών των ΕΠΑΛ στα γυμνάσια) προσφέροντας έτσι μελλοντική φθηνή εργασία μέσω της μαθητείας στους «καλούς εργοδότες», δεν μπορεί να καλυφθεί πίσω από τα μεγάλα και δήθεν ουδέτερα λόγια (ανάπτυξη, σύνδεση με τις ανάγκες της αγοράς, άνοιγμα στην κοινωνία).

Τα τμήματα ελεύθερης πρόσβασης που θεσπίζονται είναι τα τμήματα των σχολών χαμηλής ζήτησης και τα οποία εφόσον ο αριθμός των μαθητών που τα δηλώνουν είναι μικρότερος από την δυναμικότητα του τμήματος, όλοι οι μαθητές έχουν πρόσβαση. Δεν πιστεύει φυσικά κανείς ότι η θέσπιση τους και η πρώιμη επιλογή τους θα βάλει στον «πειρασμό» τους γόνους και τις οικογένειες των πλουσίων να τα προτιμήσουν . Αυτοί που θα προτιμήσουν να μην πάρουν το ρίσκο μιας προσπάθειας να συμμετέχουν στις πανελλαδικές εξετάσεις, θα είναι τα παιδιά των φτωχών στρωμάτων «τσιμπώντας» το τυράκι της δήθεν ελεύθερης πρόσβασης. Έτσι, με δική τους «επιλογή» θα προτιμήσουν να μην προσπαθήσουν να σπουδάσουν αυτό που πραγματικά θα ήθελαν.

Η γνωστή διαφήμιση της εποχής Αρβανιτόπουλου (ΝΔ) επιτέλους παίρνει σάρκα και οστά («Δεν χρειάζεται να γίνουμε όλοι γιατροί, μπορείς να βιδώνεις και βίδες»). Η επιθυμία των παιδιών να θέλουν να σπουδάσουν αυτό που τους αρέσει χαρακτηρίζεται ως «αστικός μύθος» από τους κονδυλοφόρους του συστήματος.

Πίσω όμως από τον «προοδευτισμό» του νομοσχεδίου κρύβεται η συνειδητή επιλογή του υπουργείου που έχει να κάνει σε σχέση με την έλλειψη εκπαιδευτικών, τους πενιχρούς μισθούς τους, την εργασιακή τους εξουθένωση, τα πολυπληθή τμήματα, τα από εικοσαετίας βιβλία, το περιεχόμενο της γνώσης που παρέχεται αλλά και τις αντοχές, τα όρια και τις αγωνίες των μαθητών. Ακόμη και για τους μαθητές των προηγούμενων χρόνων που θα ήθελαν να ξαναδώσουν πανελλαδικές δεν προβλέπεται καμία μέριμνα.

Μαθητές αλλά και καθηγητές θα πρέπει να αποκτήσουν «κουλτούρα αξιολόγησης» διότι δεν αρκεί να αποτελούν φθηνό αυριανό εργατικό δυναμικό αλλά πρέπει να είναι και «υπάκουοι» να μην αμφισβητούν και να μην διεκδικούν για να διαιωνίζεται η κυριαρχία και να ισχυροποιείται η εξουσία των λίγων και πλουσίων.

Η προπαγάνδιση των «πολλών προσόντων» και της «αριστείας» λειτουργεί άλλοτε ως πολιορκητικός κριός και άλλοτε ως δούρειος ίππος από την πλευρά της άρχουσας τάξης μέσα στους κόλπους των μαθητών, των εκπαιδευτικών και της κοινωνίας γενικότερα με στόχο να πειστούν οι «ιθαγενείς» ότι αν είναι άριστοι και προσοντούχοι το σύστημα θα τους ανταμείψει. Δεν χρειάζεται αλληλεγγύη, συνεργασία διεκδίκηση.

Το γνωστό παραμύθι της «αριστείας» και της «αχρηστίας» που ξεκίνησε με το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ και την κατάργηση της επετηρίδας, συνεχίστηκε με τη Διαμαντοπούλου(ΠΑΣΟΚ) και τον Αρβανιτόπουλο και αποτελεί στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης. Το σχολείο για λίγους είναι το όνειρό της.

Στο σχολείο αυτό δεν χωράνε τα όνειρα και οι ανάγκες των πολλών. Το σχολείο της υποβάθμισης, της αξιολόγησης, του προσοντολόγιου, της απαξίωσης των μαθητών και εκπαιδευτικών δεν μπορεί να είναι ένα σχολείο κοντά στις ανάγκες της κοινωνίας.Όλοι εμείς, εκπαιδευτικοί, γονείς, εργαζόμενοι θέλουμε ένα σχολείο που να εξυπηρετεί τις μορφωτικές, πολιτιστικές, κοινωνικές ανάγκες όλων των παιδιών, χωρίς κοινωνικές, φυλετικές και οικονομικές διακρίσεις.Πιστεύουμε ότι το Λύκειο πρέπει να είναι αυτόνομη βαθμίδα της εκπαίδευσης και να μη συνδέεται με τις πανελλαδικές εξετάσεις και την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η Γ’ Λυκείου να πάψει να είναι προπαρασκευαστικό στάδιο εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο.

Αυτοί θέλουν ένα σχολείο της αγοράς.

Θα μας βρουν και πάλι απέναντί τους, όπως έγινε και στο παρελθόν.

Θα βγούμε και πάλι νικητές όπως και στο παρελθόν.

Οι προκάτοχοι του κυρίου Γαβρόγλου που πήραν σύνταξη από τον πολιτικό βίο δείχνουν και τη δική του κατάληξη.

ektossxediou.blogspot.com