Τέσσερα χρόνια δίκη της Χρυσής Αυγής

Λένα Βερδέ

Η αντιφασιστική απεργία και διαδήλωση στις 18 Απρίλη στο Εφετείο, στα τέσσερα χρόνια από την έναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής, μόνο επετειακή δεν είναι. Η δίκη έχει μπει στη τελική της φάση, καθώς μετά τις καταθέσεις των μαρτύρων υπεράσπισης που βρίσκονται σε εξέλιξη και τις απολογίες των κατηγορούμενων που θα ακολουθήσουν, θα έρθει η ώρα της έκδοσης της δικαστικής απόφασης. Για να φτάσουμε ως εδώ, το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα, με την εργατική τάξη στην πρώτη γραμμή και την Πολιτική Αγωγή στο πλευρό του, έδωσε σε αυτά τα τέσσερα χρόνια, μέσα και έξω από το δικαστήριο, μια σειρά κρίσιμες μάχες ενάντια στη ναζιστική συμμορία και τις συνεχείς απόπειρές της να τη βγάλει καθαρή για τα εγκλήματά της. Αυτές τις μάχες συμπυκνώνει η φετινή κινητοποίηση, ενόψει και της δικαστικής απόφασης.

Οι μάχες μέσα στο δικαστήριο

Ένα μεγάλο εμπόδιο που είχε να αντιμετωπίσει η διεξαγωγή της δίκης ήταν η φασιστική τρομοκρατία που προσπάθησε να επιβάλει η Χρυσή Αυγή μέσα στην δικαστική αίθουσα. Από την πρώτη μέρα της δίκης στις 20 Απρίλη του 2015 τα τάγματα εφόδου επιχείρησαν, χτυπώντας σε ενέδρα δύο μάρτυρες της δολοφονίας Φύσσα που πήγαιναν στο δικαστήριο, να τρομοκρατήσουν μάρτυρες και συμπαραστάτες. Αντιμετώπισαν ένα ιστορικό απεργιακό συλλαλητήριο έξω από τις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, που σημαδεύτηκε από την παρουσία όλων των δυνάμεων του αντιφασισμού και της αριστεράς, την απεργία της ΑΔΕΔΥ και δεκάδων σωματείων.

Το γεγονός αυτό τους απέτρεψε από το εμφανιστούν ξανά στην αίθουσα του Κορυδαλλού και για όσο διάστημα η δίκη διεξαγόταν αποκλειστικά εκεί. Οι απόπειρες των δικηγόρων της Χ.Α να παίξουν αυτό το ρόλο, όπως αυτή του Ε. Καρυδομάτη (συνηγόρου του πυρηνάρχη Πανταζή) που έφτασε στο σημείο να χτυπήσει τον δημοσιογράφο Α. Καϊσεριλίογλου και την Δ. Τζάκου από την ΚΕΕΡΦΑ, έπεσαν επίσης στο κενό.

Την ίδια τύχη είχαν όμως οι αντίστοιχες απόπειρες των χρυσαυγιτών, όταν το καλοκαίρι του 2016 η δίκη μεταφέρθηκε, έστω και μερικά, στο Εφετείο. Οι προκλήσεις πχ του Ρουπακιά προς τη Μάγδα Φύσσα και τη φωτορεπόρτερ Τατιάνα Μπόλαρη ή οι επιθέσεις του “ακροατηρίου” των νεοναζί στους αντιφασίστες του Αντίπνοια και στη δικηγόρο Ευγενία Κουνιάκη, απαντήθηκαν με μαζικές κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες που ανάγκασαν τους χρυσαυγίτες να εγκαταλείψουν και αυτή τη δικαστική αίθουσα.

Η αποτυχία τους είχε τεράστια σημασία. Ένα μεγάλο μέρος της στόχευσής τους ήταν οι μάρτυρες κατηγορίας -και κυρίως οι αυτόπτες- ώστε να τους αποτρέψουν είτε από το να έλθουν να καταθέσουν είτε να φοβηθούν και να καταθέσουν λιγότερα ή άλλα από αυτά που ήξεραν. Τελικά, με τη δύναμη και τις πλάτες του αντιφασιστικού κινήματος, οι μάρτυρες κατηγορίας προσήλθαν στην τεράστια πλειοψηφία τους στο δικαστήριο.

Η ομαλή διεξαγωγή της δίκης ήταν ένα ακόμα μεγάλο μέτωπο με πολλές πλευρές. Από τον τόπο πραγματοποίησής της, δηλαδή η ιστορική αυτή δίκη να μη διεξάγεται στην απομόνωση της αίθουσας των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού αλλά κυρίως στο Εφετείο, στο κέντρο της Αθήνας. Μέχρι το ρυθμό της, δηλαδή να αποτρέπονται οι αλλεπάλληλες προσπάθειες της υπεράσπισης των νεοναζί να καθυστερεί τη διαδικασία.

Η μάχη της ενημέρωσης ήταν ακόμα πιο μεγάλη και δύσκολη. Η άρνηση του δικαστηρίου, με τη συμφωνία φυσικά της υπεράσπισης, στο αίτημα της Πολιτικής Αγωγής για ηχογράφηση, μαγνητοσκόπηση και τηλεοπτική κάλυψη της δίκης, ήταν ένα μεγάλο εμπόδιο στη δημοσιότητά της. Τα μεγάλα ΜΜΕ που στην χειρότερη περίπτωση επί χρόνια πρόβαλλαν ξεδιάντροπα την Χ.Α και στην καλύτερη “ανησυχούσαν” για την άνοδο της ακροδεξιάς, αδιαφόρησαν για την εξέλιξή της. Και αυτό ξεπεράστηκε χάρη στην συστηματική προσπάθεια της Εργατικής Αλληλεγγύης, του jailgoldendawn, του golden dawn watch, του Omnia tv, του Ριζοσπάστη και άλλων εφημερίδων της Αριστεράς, χάρη στη δουλειά πολλών δημοσιογράφων, χάρη σε ένα μεγάλο δίκτυο αντιφασιστών-τριων που κίνησε το θέμα διαδικτυακά. Μόνο έτσι κάθε κρίσιμο αποδεικτικό στοιχείο, κάθε βίντεο και φωτογραφία βρήκε το δρόμο του προς μαζικότερα ακροατήρια.

Η παρέμβαση του κινήματος ανέδειξε τέλος κρίσιμα στοιχεία στην ίδια την υπόθεση. Ένα από τα πιο σημαντικά ήταν η ανοχή, συγκάλυψη, προστασία, ακόμα και ανοιχτή συνεργασία της αστυνομίας με τη Χρυσή Αυγή τόσο πριν όσο και μετά την έναρξη της δίκης.

Οι μάχες έξω από το δικαστήριο

Όλα αυτά συνδυάστηκαν με τη συνεχή κινητοποίηση του αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού κινήματος σε κάθε πόλη, γειτονιά, εργατικό χώρο, σχολή, σχολείο. Ενάντια σε κάθε απόπειρα της Χρυσής Αυγής να πατήσει πόδι, να ανασυγκροτηθεί ή να επανανομιμοποιηθεί, τα τέσσερα τελευταία χρόνια δόθηκαν μεγάλες πολιτικές και κινηματικές μάχες που εμπόδισαν τους φασίστες να ανακάμψουν και να περάσουν στην αντεπίθεση.

Οι δυνάμεις της Αριστεράς και κυρίως της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μπήκαν στην πρώτη γραμμή για να απομονώσουν τους φασίστες. Αυτές οι δυνάμεις, που συνέχισαν να πρωτοστατούν στις διαδηλώσεις και τις απεργίες ενάντια στην ψήφιση του μνημονίου και των νομοσχεδίων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πέτυχαν να αποτρέψουν την επιστροφή των ταγμάτων εφόδου της στους δρόμους. Στα σχολεία, ενάντια στην προσπάθειά της να εμποδίσει να μπουν τα προσφυγόπουλα, η Χρυσή Αυγή βρήκε απέναντί της ένα τείχος προστασίας από μαθητές, εκπαιδευτικούς και σωματεία καθώς και από τους περισσότερους συλλόγους γονέων από άκρη σε άκρη σε ολόκληρη τη χώρα. Στα νησιά, ενάντια στην απόπειρα να στήσει συγκεντρώσεις “αγανακτισμένων”, στις περισσότερες περιπτώσεις απομονώθηκε.

Κάθε επίθεσή της, από τη Γκορυτσά κατά των μεταναστών εργατών μέχρι τη Σαλαμίνα ενάντια σε νεολαίο του ΣΥΡΙΖΑ, γύρισε μπούμερανγκ και έγινε αιτία για την απομόνωσή της. Ενάντια στην προβολή της στα ΜΜΕ ως “κοινοβουλευτικό κόμμα”, η ΠΟΣΠΕΡΤ με τις απεργίες της έγινε το παράδειγμα για το ποιος έχει τη δύναμη να σταματάει τη μετάδοση των ιδεών μίσους. Ενάντια στην πρόσφατη προσπάθειά της να νομιμοποιηθεί αξιοποιώντας το Μακεδονικό, η καμπάνια ενάντια στα εθνικιστικά συλλαλητήρια και την φασιστική απειλή που σήκωσε η αντικαπιταλιστική αριστερά, το ΣΕΚ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες δυνάμεις που κινητοποιήθηκαν στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς, της έφραξε το δρόμο.

Σε όλα αυτά, τα καθιερωμένα πλέον πανελλαδικά συλλαλητήρια και καμπάνιες κάθε Μάρτη –φέτος στις 16 Μάρτη- γύρω από την παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού που ξεκίνησαν με πρωτοβουλία της ΚΕΕΡΦΑ  έχουν παίξει τεράστιο ρόλο. Και έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα όλο και περισσότερο διευρυνόμενο διεθνή συντονισμό με ταυτόχρονα συλλαλητήρια σε δεκάδες πόλεις στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, που λέει ότι μπορούμε να σταματήσουμε τις ρατσιστικές πολιτικές από τον Τραμπ μέχρι την ΕΕ και να φράξουμε το δρόμο στην άνοδο της ακροδεξιάς και του φασισμού που αυτές τροφοδοτούν.

Τα μαζικά αντιρατσιστικά φεστιβάλ που οργανώνονται κάθε καλοκαίρι σε μια σειρά πόλεις από ένα πλήθος συλλογικοτήτων, σωματείων και οργανώσεων έρχονται να συμπληρώσουν αυτήν την εικόνα. Και βέβαια ένα ορόσημο κινητοποίησης κάθε χρόνο από το 2013 και μετά είναι ο αντιφασιστικός Σεπτέμβρης, στην επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι και την εκκίνηση της δίωξης της Χ.Α δέκα μέρες αργότερα. Το ίδιο ισχύει για τις κινητοποιήσεις στην επέτειο της δολοφονίας του Πακιστανού εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν από το 2013 και μετά.

Αυτές και δεκάδες ακόμα “μικρές” και “μεγάλες” κινητοποιήσεις και μάχες έρχεται να θυμίσει η φετινή απεργιακή συγκέντρωση. Με ένα ακόμα μεγάλο μέτωπο που έχει προστεθεί και είναι το σχέδιο του νέου Ποινικού Κώδικα που, με τις αλλαγές που προβλέπει, μπορεί να ρίξει την ηγεσία της εγκληματικής οργάνωσης στα μαλακά. Το αίτημα ισόβια στους νεοναζί δολοφόνους, όχι στη μείωση των ποινών τους, θα ακουστεί ξανά δυνατά στις 18 Απρίλη και θα γίνει η αρχή της κλιμάκωσης της δράσης του κινήματος στους τελευταίους και καθοριστικούς μήνες της δίκης.

Κλείνουν τέσσερα χρόνια από την έναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής. Η έκδοση της δικαστικής απόφασης είναι πλέον πιο κοντά από ποτέ. Είμαστε στην τελική ευθεία και είναι η καλύτερη στιγμή να θυμηθούμε ότι ήδη στην εξέλιξή της η δίκη είχε πολλές και σημαντικές επιπτώσεις πάνω τη ναζιστική οργάνωση.

Μία πρώτη ήταν ο περιορισμός της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής. Μετά από μια περίοδο μεγάλης ποινικής ασυλίας, η έναρξη της ποινικής δίωξης το Σεπτέμβρη του 2013 και η έναρξη της δίκης τον Απρίλη του 2015 σήμανε μια κάθετη πτώση των ρατσιστικών επιθέσεων που οργανώνονταν από τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Είναι κάτι που προκύπτει και από τις διάφορες εκθέσεις καταγραφής περιστατικών ρατσιστικής βίας, επιβεβαιώνοντας έτσι και τον οργανωμένο χαρακτήρα αυτών των επιθέσεων από τη Χρυσή Αυγή, ιδιαίτερα την περίοδο 2012-13. Στην πραγματικότητα, οι επιθέσεις περιορίστηκαν εντυπωσιακά, αν δεν σταμάτησαν εντελώς, γιατί αυτοί που τις τελούσαν και αυτοί που έδιναν τις εντολές για την πραγματοποίησή τους, βρέθηκαν πρώτα στη φυλακή και ύστερα υπό το συνεχές βάρος της δίωξης και της δίκης.

Καταδίκες

Μία δεύτερη αφορά στις άλλες εκκρεμείς ποινικές υποθέσεις των μελών της Χρυσής Αυγής. Σε αυτό το χρονικό διάστημα είχαμε δεκάδες, στην ουσία τις περισσότερες καταδικαστικές αποφάσεις μελών της Χρυσής Αυγής από ποτέ, με το δεδομένο -το οποίο ήταν γνωστό και στους δικαστές και σε όλους τους παράγοντες των επιμέρους δικών- ότι η εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής είναι πλέον υπό διερεύνηση.

Μία τρίτη είναι η πολιτική απομόνωση της Χρυσής Αυγής. Κι αυτό γιατί σε αυτό το δικαστήριο είναι για πρώτη φορά κατηγορούμενοι οι ηγέτες της Χρυσής Αυγής. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά σε σχέση με τα άλλα δικαστήρια. Αυτή τη στιγμή διερευνώνται οι αξιόποινες πράξεις και η ποινική ευθύνη του Μιχαλολιάκου, του Κασιδιάρη, του Λαγού, των ηγετικών δηλαδή στελεχών της Χρυσής Αυγής. Αυτό, σε συνδυασμό με το αντιφασιστικό κίνημα, σήμανε ότι η Χρυσή Αυγή δεν κατάφερε να αξιοποιήσει τις πολιτικές ευκαιρίες που υπήρξαν αυτά τα 4 χρόνια, μετά και τη μνημονιακή συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Μία άλλη σημαντική συνέπεια της ποινικής διερεύνησης της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής ήταν το κλείσιμο δεκάδων γραφείων της ανά την Ελλάδα. Περισσότερα από τα μισά γραφεία της έχουν πλέον κλείσει, ενώ τα περισσότερα από τα υπόλοιπα που είναι υποτίθεται ανοιχτά, υπολειτουργούν. Κι αυτό είχε να κάνει με την αποκάλυψη μέσα στην ποινική διαδικασία ότι τα γραφεία αυτά δεν είναι γραφεία ενός πολιτικού κόμματος, αλλά γραφεία δολοφονικά ορμητήρια επιθέσεων. Οι αποκαλύψεις μέσα στο δικαστήριο για το ρόλο των γραφείων ήταν κρίσιμες και εξόπλιζαν το αντιφασιστικό κίνημα με επιχειρήματα προκειμένου να υπάρξουν κινητοποιήσεις ανά την Ελλάδα που είχαν σαν αποτέλεσμα το κλείσιμο πολλών από αυτών.

Επιπλέον, η εξέλιξη της δίκης έχει σημάνει αντιπαραθέσεις και αλληλοκαρφώματα ανάμεσα τόσο σε μέλη όσο και σε ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής. Δεν είναι τυχαίο ότι άτομα που δεν είχαν “σπάσει” στο ξεκίνημα της ποινικής δίωξης (2013-14), έφτασαν να αποχωρήσουν στη συνέχεια, όπως είναι οι περιπτώσεις του Κουκούτση και του Μίχου που αποχώρησαν από τη ναζιστική οργάνωση όντας εν ενεργεία βουλευτές ή του Συναδινού, του ευρωβουλευτή. Αν δεν υπήρχε η ποινική δίωξη, η Χρυσή Αυγή θα μπορούσε να κουκουλώσει αυτά τα αλληλοκαρφώματα, αλλά η εξέλιξη της ποινικής διαδικασίας και η προοπτική ότι θα χρειαστεί να λογοδοτήσουν, ότι πλησιάζει η ώρα των απολογιών και της δικαστικής απόφασης, έχει πλήξει τον ίδιο τον πυρήνα της Χρυσής Αυγής.

Τώρα, στη φάση της τελικής ευθείας, είναι προφανές ότι η απόφαση του δικαστηρίου θα παίξει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στο βασικό ζήτημα που είναι: είτε η οριστική απονομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής όπως ξεκίνησε μετά τη δολοφονία Φύσσα, είτε η επανανομιμοποίησή της, πράγμα το οποίο θα είναι ένας μεγάλος κίνδυνος για τις ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα, για τους εργαζόμενους και τη νεολαία στη χώρα μας. Γι' αυτό το λόγο το αντιφασιστικό κίνημα τους επόμενους μήνες είναι πολύ κρίσιμο να ξεδιπλώσει τη δράση του παντού, στους εργατικοιύς χώρους και τις γειτονιές και με παρουσία μέσα στο ίδιο το δικαστήριο.

Το 2012-13, η Χρυσή Αυγή επένδυσε σε ένα πολιτικό σχέδιο που συνδύαζε μία νόμιμη πολιτική βιτρίνα με την ύπαρξη ενός κανονικού παραστρατιωτικού βραχίονα, δηλαδή ταγμάτων εφόδου που στοχοποιούσαν από μετανάστες μέχρι αγωνιστές της αριστεράς και του κινήματος. Το Σεπτέμβρη του 2013 το σχέδιο αυτό έφτασε στην κορύφωσή του με το άνοιγμα των στόχων της οργάνωσης στη ντόπια αντιφασιστική νεολαία, στα στέκια, στους αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και του ΚΚΕ. Ήταν η έκρηξη του αντιφασιστικού κινήματος που καθόρισε την αποτυχία του. Αυτή τη στιγμή το συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο είναι στα στενά από τη μία πλευρά της πίεσης που ασκεί η ποινική δίωξη και από την άλλη της δράσης του αντιφασιστικού κινήματος. Είναι αυτή η παρέμβαση και μαζική κινητοποίηση που έχουμε να συνεχίσουμε στην τελική ευθεία, ενόψει των απολογιών και της έκδοσης Πολιτική Αγωγή στη δίκη της ΧΑ της απόφασης.

Θανάσης Καμπαγιάννης - Πολιτική Αγωγή στη δίκη της ΧΑ

http://ergatiki.gr