ΟΥΤΕ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΠΕΘΑΝΕ ΟΥΤΕ Η ΜΗΤΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΓΕΝΝΗΣΕ

 

Τον Οκτώβρη 2020 χιλιάδες κόσμος πανηγύρισε την  καταδίκη της χρυσαυγίτικης εγκληματικής συμμορίας, ένα χρόνο μετά την ιστορική καταδικαστική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών που έκρινε ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί εγκληματική οργάνωση. Σήμερα όλη η κυβερνητική πολιτική επιτίθεται θεσμικά και κατασταλτικά στους ίδιους στόχους (αντιφασιστικό κίνημα, αριστερά, απεργοί εργάτες, πρόσφυγες και μετανάστες) και κορυφώνεται με το θράσος να επαναφέρει τη θεωρία των δύο άκρων εξισώνοντας τους θύτες με τα θύματα. Αλλά η νίκη αυτή του αντιφασιστικού κινήματος καταρρακώθηκε από την ίδια την φαιά πραγματικότητα της αστικοδημοκρατικής  elite. Τα τελευταία χρόνια ο εναγκαλισμός  των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου με την τοπική εξουσία γίνεται ολοένα και πιο  ασφυκτικός .

Οι φασίστες νοσταλγούν τις μέρες πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όταν τα τάγματα εφόδου της ΧΑ, έχοντας την κάλυψη της ΕΛΑΣ, τρομοκρατούσαν τις γειτονιές με επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες, συνδικαλιστές, αγωνιστές των κινημάτων και της αριστεράς, Ρομά, ΛΟΑΤΚΙ και γυναίκες

Ο υφυπουργός Παιδείας ταύτισε τους επιτιθεμένους νεοναζί με τα θύματά τους ενώ λίγες μέρες νωρίτερα βουλευτές της ΝΔ  παραβρέθηκαν στο Βίτσι σε γιορτή μίσους μαζί με τη Χρ. Αυγή .Όποιος κάνει ότι δεν βλέπει όμως δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνει όταν η κυβέρνηση προάγει σε κανονικότητα την αυταρχική πολιτική της αναδεικνύοντάς το βαθύ σάπιο κράτος "βρίσει" ερεισμάτων. Όταν στο φασιστικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης συνυπάρχει η γνωστή φασιστοτριάδα δεν μπορείς να περιμένεις τίποτε καλύτερο. Όταν αποφεύγεις να καταδικάσεις τον φασισμό προσπαθώντας να ξεπλύνεις την φασιστική δράση   επαναφέροντας την χυδαία θεωρία των δύο άκρων με το γνωστό πλέον ρητό «όλοι ασκούν βία» όταν τα Πετσωμένα ΜΜΕ με την δημοσιογραφία της δεκάρας αποφεύγουν   ακόμα και τα στοιχειώδη τον σεβασμό στους τηλεθεατές παρουσιάζοντας όλους τους μαυροντυμένους κουκουλοφόρους όλοι στο ίδιο τσουβάλι σαν συμμορίτες που τσακώνονται μεταξύ τους  τότε ασφαλώς  και πρόκειται για ξέπλυμα της νεοφασιστικής θεωρίας σε μια χυδαία και ύπουλη παραδοχή περί της θεωρίας των δύο άκρων .

Πρόκειται για μια οργανωμένη, συστηματική, μεθοδευμένη και στηριζόμενη από πλήρεις δομές και εξοπλισμό εγκληματική δράση σε βάρος του αντιφασιστικού και της αριστεράς, που αποτελούσαν ανέκαθεν πρωταρχικό στόχο της ναζιστικής εγκληματικής βίας. Ο φασισμός  …Όμοιος ομοίω ζευγαρώνει… απόγονος της συντηρητικής αστικής elite αυτής που τον ανέθρεψε και τον ανέχτηκε, πεδίο δράσης του η επιβολή της απόλυτης τάξης και εγκατάλειψη κάθε δημοκρατικής έννοιας.

Ο Dirk Blasius στο βιβλίο του «Το τέλος της Βαϊμάρης» θέτει τον εμφύλιο πόλεμο των ετών 1930–33 στο επίκεντρο  και μπορεί ως εκ τούτου να καταστήσει ορατό το πώς και γιατί οι τάσεις διάλυσης της νεαρής δημοκρατίας έφτασαν στο καθοριστικό χαμηλό σημείο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου συνέπεια  οι δυνάμεις που ήταν έτοιμες να χρησιμοποιήσουν βία κατέκτησαν όλο και περισσότερο τον «δρόμο» τελικά αφέθηκε στους Ναζί να εμφανιστούν ως «φορείς της ελπίδας» .

Σήμερα σε αυτόν τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό δεν υπάρχει καμία σταγόνα δημοκρατικής έννοια πρόκειται για ένα συνονθύλευμα αυταρχικών μεθόδων και πρακτικών με στόχο την μετατροπή της κοινωνίας σε εργαστήριο Πινοσετισμού και περιχαρακωμένης δικτατορίας μιας φασιστικής ενσωμάτωσης στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα .  

Δεν πρόκειται για τίποτε το τυχαίο αλλά αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας διαδικασίας εκφασισμού και κατάπτωσης της κοινωνίας ,δεν πρόκειται για καμία σύμπτωση αν δεν εκφραστούμε δεν μιλήσουμε για την ζωή, για τα δημοκρατικά δικαιώματα για το μέλλον και για τις βαθύτερες πολιτικοκοινωνικές και οικονομικές αιτίες που γεννιέται ο φασισμός. Σε αυτήν την περίπτωση ο οργανωμένος πολιτικός λόγος  παράγει τον τρόπο προσδιορισμού για την συνειδητοποίηση τρων συμφερόντων του πολιτικού υποκειμένου .

Πάντα επίκαιρος ο ποιητής των καιρών μας, που ήξερε τόσο καλά να ξεσκεπάζει ‘’το παλιό που έρχονταν σε νέα μασκαρεμένο, κουβαλώντας μαζί του αιχμάλωτο το Νέο μασκαρεμένο σε παλιό’’ Μ. Μπρέχτ έγραφε το 1936: «Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΙΖΩΘΕΙ. ΚΑΙ ΘΑ ΞΕΡΙΖΩΘΕΙ ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ: ΩΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ» και συνεχίζει ..«ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός. Ως ο πιο ωμός; ο πιο καταπιεστικός, ο πιο Θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός», έλεγε ο Μπρέχτ.

Γι’ αυτό απαιτείται η μέγιστη δυνατή συσπείρωση ενάντια στον φασισμό. Ενάντια στην ωμότητα, τη δολιότητα, την θρασύτητα, την απανθρωπιά του φασισμού. Ο φασισμός δεν νικιέται απλά με την καταδίκη μιας ναζιστικής οργάνωσης. Αλλά χρειάζεται η διαρκής πάλη μέσα στη νεολαία, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, ειδικά εκείνα στα οποία σπουδάζουν παιδιά της εργατικής τάξης, παιδιά μεταναστών, παιδιά που για αυτά η πανεπιστημιακή μόρφωση αποτελεί πολυτέλεια επειδή επείγει ο αγώνας για το καθημερινό ψωμί στην οικογένεια, και που διαχρονικά αποτελούν στόχο των φασιστικών ομάδων. Είναι γνωστό όμως ότι οι φασιστικές ομάδες δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για το δικαίωμα στη μόρφωση, για το δικαίωμα στη δουλειά, για το δικαίωμα για αξιοπρεπείς μισθούς. Αντίθετα πάντα τάσσονταν στο πλευρό των εργοδοτών, οι φασίστες ήταν και είναι το μακρύ χέρι της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών!

 Δεν πρέπει να αφεθεί ούτε τετραγωνικό εκατοστό στους δημόσιους χώρους στους νεοναζί. Αυτό απαιτεί συσπείρωση, ενότητα, μαζικότητα, εγρήγορση. Αυτό δεν θα προκύψει από την μια στιγμή στην άλλη χρειάζεται ενωμένη δράση και αλληλεγγύη σε όλα τα μέτωπα.