ΛΑΡΚΟ: Μια διαχρονική λεηλασία των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών πηγών και του εργατικού μόχθου από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, κι ένας διαχρονικός ταξικός αγώνας εναντίον τους
Η ιστορία της Λάρκο και η επερχόμενη ιδιωτικοποίηση - ξεπούλημα της στην ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ-ADHOLDING, συμπυκνώνει τον χαρακτήρα των εγχώριων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Το 1963 η πλούσια σε κοιτάσματα νικελίου περιοχή της Λάρυμνας στη Φθιώτιδα παραχωρείται προς αξιοποίηση στο ίδρυμα Μποδοσάκη, ένα από τα πιο βαριά ονόματα της ελληνικής αστικής τάξης με δραστηριότητες σε μια ευρεία γκάμα οικονομικών πεδίων και με στενές σχέσεις με το βαθύ ελληνικό κράτος- ο Μποδοσάκης ήταν από τους ένθερμους υποστηρικτές της χούντας του Μεταξά.
Για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της περιοχής, εξασφάλισε από το κράτος πρωτοφανείς εγγυήσεις και προνόμια, ενώ συνεργάστηκε στενά με το μονοπωλιακό γερμανικό κολοσσό Krup. Αξίζει να σημειώσουμε ότι κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής τα μεταλλεύματα νικελίου από τη Λάρυμνα διοχετεύονταν από τις κατοχικές δυνάμεις στη Γερμανία για την παραγωγή βιομηχανικών ειδών και όπλων, παραγωγή στην οποία η Κrup διαδραμάτιζε πρωταγωνιστικό ρόλο.
To ίδρυμα Μποδοσάκη θησαύρισε από την παραγωγή και την πώληση του νικελίου σε ξένους μονοπωλιακούς ομίλους, εκμεταλλευόμενο άγρια τους μεταλλεργάτες και προκαλώντας μεγάλες οικολογικές καταστροφές. Ο Μποδοσάκης πουλούσε φθηνά το υψηλής ποιότητας νικέλιο της περιοχής στο ξένο κεφάλαιο για να είναι ανταγωνιστικός, και το ξένο κεφάλαιο με πολύ μικρό κόστος αγόραζε το πολύτιμο αυτό μέταλλο -συστατικό στοιχείο της παραγωγής ανοξείδωτου χάλυβα και της βαριάς βιομηχανίας κατά προέκταση-, για να πουλήσει στη συνέχεια πανάκριβα -και- στο ελληνικό κράτος τα προϊόντα του, το οποίο μην έχοντας τα οικονομικά μέσα για να τα αγοράσει, αναγκαζόταν στο δανεισμό από το ξένο κεφάλαιο, σε ένα φαύλο κύκλο οικονομικής εξάρτησης που διεύρυνε σε συνδυασμό με τόσα άλλα αντίστοιχα παραδείγματα το δημόσιο χρέος.
Το 1983 κι αφού ο Μποδοσάκης είχε σχεδόν χρεοκοπήσει τη Λαρκο - έχοντας παράλληλα υποβαθμίσει στο έπακρο οικολογικά την περιοχή και δολοφονήσει και σακατέψει στα κάτεργα του δεκάδες εργάτες- με δάνεια που κατέληγαν στις τσέπες του κι όχι στην τεχνολογική αναβάθμιση της παραγωγής, η εταιρεία περνά στις τράπεζες, οι οποίες την απομυζούν εξίσου αποσπώντας επίσης τεραστία κέρδη, ενώ λίγα χρόνια αργότερα ύστερα από μια φαινομενική εξυγίανση της, περνά στο έλεγχο του Δημοσίου, της Εθνικής τράπεζας και της ΔΕΗ. Η νέα Λάρκο θα συνεχίσει ουσιαστικά στα βήματα των προκατόχων της, προσφέροντας αμύθητα κέρδη στο ελληνικό κεφαλαίο άλλα και τα ξένα μονοπώλια, για να μπει στα μνημονιακά χρόνια σε τροχιά ιδιωτικοποίησης σύμφωνα με τις ντιρεκτίβες της ΕΕ, προκειμένου να γίνει ανταγωνιστική στις νέες οικονομικές συνθήκες που διαμορφώνονταν παγκόσμια.
Σήμερα ύστερα από αλλεπάλληλες προσπάθειες όλων των μνημονιακών και μεταμνημονικαών κυβερνητικών σχημάτων, η κυβέρνηση της ΝΔ έρχεται να βάλει το οριστικό τέλος στη Λάρκο, προωθώντας την ιδιωτικοποίηση της και την ουσιαστική της διάλυση καθότι κρίνεται από κεφάλαιο και ΕΕ ως μη ανταγωνιστική. Στην πραγματικότητα εγκαταλείπεται μια τεράστια πλουτοπαραγωγική πηγή – το νικέλιο που παράγει η Λάρκο είναι ανώτερης ποιότητας, ενώ η παραγωγή του από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη- που θα μπορούσε να αποτελέσει βάση για την ανάπτυξη βαριάς βιομηχανίας και πετιούνται στο δρόμο πάνω από 800 εργαζόμενοι και οι οικογένειες τους.
Με όπλο την ταξική αλληλεγγύη, τον ανυποχώρητο δυναμικό αγώνα και αντλώντας δύναμη από τη μακρά παράδοση των αγώνων στη Λάρκο (1977, 1979, 1986, 1992, 2006, 2013 κ.α) οι εργαζόμενοι μπορούν να ανατρέψουν τα σχέδια κυβέρνησης ΕΕ κεφαλαίου, για να μείνει η Λάρκο ζωντανή, ως τμήμα του συνολικού αγώνα για την τα σύγχρονες εργατικές ανάγκες και δικαιώματα, ως τμήμα του αγώνα για μια άλλου τύπου ανάπτυξη με επίκεντρο τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και με σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον. Μια ανάπτυξη με άλλα λόγια μια κοινωνίας με μετασχηματισμένες παραγωγικές σχέσεις, μιας κοινωνίας επαναστατικής.
Από Efodos.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου